သူငယ္ခ်င္းသို႔ (၅)

သူငယ္ခ်င္းဆီ စာမေရးျဖစ္တာေတာင္ သံုးေလးရက္ေလာက္ရွိသြားၿပီ။ ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား ကိုယ့္လူ။ ကိုယ္လဲ အခုပဲ ကိုယ့္လူကို ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေရးခ်ိဳးဇလားထဲ ဆင္းစိမ္ၿပီးျပန္ထြက္လာခဲ့တာ။ ခ်မ္းေတာ့ခ်မ္းတယ္ဗ်ိဳ႕။ သိတယ္မို႔လား ေအာက္တိုဘာလဆိုတာ ဒီလိုေအးတဲ့ အဂၤလန္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ မေျပာနဲ႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ ေစာင္ၿခံဳၿပီးေကြးလို႔ေကာင္းတဲ့ရာသီေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ႏွစ္မွာ ေလးလေလာက္ပဲ ေနျမင္ရေလာက္ေအာင္ေအးရတဲ့အထဲ ေအာက္တိုဘာလထဲေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ အေအးဒီဂရီကို စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းဖို႔ကလဲ လိုေသးတယ္မို႔လား။ ဒီေတာ့ ေရးမခ်ိဳးလို႔္လဲ မျဖစ္ျပန္ဘူးေလ။

ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အက္စ္ပရက္ဆိုတစ္ခြက္ပ်စ္ပ်စ္ေဖ်ာ္ေသာက္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ခါးတဲ့အရသာကေတာ့ အခုထိ လွ်ာဖ်ားမွာ စြဲေနတုန္းပဲ။ ဒႏီၲမွာဆား ၀မ္းမွာခါး ဆိုကိုးဗ်ာ့၊ အခုေတာ့ ဒႏီၲမွာဆား လွ်ာမွာခါးျဖစ္ေနၿပီ။ ခက္တာက အဲဒီခါးတဲ့အရသာကိုပဲ ႀကိဳက္တတ္ေနၿပီ။ ေကာင္မေခ်ာေခ်ာေလးေတြလဲ အဲဒီအက္စ္ပရက္ဆိုလို ခါးရင္ေတာ့ ႀကိဳက္မိမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ (အေတြ႔အႀကံဳမရွိေသးေတာ့ သိခ်င္လိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းရာ။)ဒီေန႔သူငယ္ခ်င္းကုိ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြက ဒီအေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္အဂၤလန္ကို ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေရာက္ခဲ့တာ ကိုယ့္လူသိတယ္ေနာ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို စေျပာမယ္ဗ်ာ။

ကိုယ္လန္ဒန္ေရာက္တာ ၂၀၀၇၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၃ ရက္ေန႔ ေနာ္။ မွတ္မိတယ္မို႔လား။ ကိုယ့္လူမွတ္မိဖို႔ေတာ့ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ပဲအေရးႀကီးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီမွာက ေက်ာင္းသားဗီဇာကိုင္ထားတဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္ဗီဇာကိုင္ထားတဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟုိေဖါင္ဒီေဖါင္ ဆိုသလို မၾကာခဏျဖည့္ရတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေဖါင္တိုင္းလိုလိုထဲမွာ ကိုယ္ေရာက္တဲ့ေန႔ကို ျဖည့္ရေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေန႔ဟာ ဒီမွာေနေနသမွ် မေမ့အပ္ေသာအရာမ်ားထဲမွာ ပါ၀င္သေပါ့ဗ်ား။ ဒီလိုပဲ စေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္လြမ္းသလိုလို၊ ေက်ာင္းလြမ္းသလိုလို၊ ဘာလြမ္းသလိုလို၊ ညာလြမ္းသလိုလိုနဲ႔ ေနရခက္တာလဲ မေျပာနဲ႔။

ေရာက္ၿပီဆိုရင္ပဲ ေရႊျမန္မာျပည္မွာ က်န္ရစ္တဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ရတာလဲ ေမာရမွန္းမသိ။ ပုိက္ဆံကုန္တာလဲ ထည့္မတြက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္လူဆီဆက္တာ ပိုမ်ားမယ္ထင္တယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာကို တစ္ခါတစ္ခါေတြးၾကည့္တယ္။ ဒါဟာ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာပဲ။ လူတစ္ေယာက္ဆီရဲ႕(Psycho)ဆိုင္ကိုေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေပါ့။ အမ်ားလဲ ဒီလိုျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရတာေပါ့။ မင္းစိတ္ေတြ ပံုမွန္အတိုင္းရွိေနပါေသးတယ္ ေမာင္မင္းႀကီးသား မင္းထက္ရယ္ လို႔ေလ။

ေျပာရဦးမယ္။ အဲလိုဖုန္းဆက္ေတာ့ ကဒ္ေလးေတြ ၀ယ္ၿပီးဆက္ရတာကလား။ ကိုယ္တို႔ေရႊတိုင္းျပည္မွာေတာ့ အဲဒီအဆင့္ေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေစာင့္ရဦးမသိဘူး။ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ အဲဒီစနစ္ကို သံုးၾကတယ္။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စနစ္တစ္ခုလို႔ ေလာေလာဆယ္ အသိအမွတ္ျပဳထားလိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔အင္ဒီယမွာေနတုန္းကေတာ့ အဲလိုသံုးခဲ့တာ မမွတ္မိဘူး။ ျမန္မာျပည္ဆက္ခ်င္ရင္ ဖုန္းဆိုင္သြားၿပီး ေခၚလိုက္တာပဲ။ ႀကိဳက္သေလာက္ေျပာ၊ က်သေလာက္ေပး စနစ္ေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ ဖုန္းကဒ္ေလးေတြလုပ္ထားတယ္။ ကိုယ္သိသေလာက္ေျပာရရင္ ကဒ္ေစ်းႏႈံးက သံုးေလးမ်ိဳးေလာက္ပဲရွိတယ္။ တစ္ေပါင္တန္၊ ႏွစ္ေပါင္ခဲြတန္၊ ငါးေပါင္တန္၊ တစ္ဆယ္တန္။

ကဒ္အမ်ိဳးအစား ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ေတာ့ ကိုယ့္အထင္ ဘယ္သူမွ တိတိက်က် မေျပာႏိုင္ေလာက္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အမ်ိဳးအစားက မ်ားရတဲ့အထဲ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳးနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္ေနတာေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲလိုအၿပိဳင္အဆိုင္ႀကဲေနၾကလို႔လဲ ၀ယ္ရျခမ္းရတာ အဆင္ပိုေျပသဗ်ား။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔သင့္ေတာ္မယ္ထင္တဲ့ကဒ္ကို ၀ယ္ဆက္ရံုပဲ။ ေရာက္စတုန္းကေတာ့ ဆက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္လိုက္တာ တစ္လအတြင္း က်ပ္ေငြ တစ္သိန္းခြဲႏွစ္သိန္းေလာက္နီးပါး ေလွ်ာကနဲထြက္သြားတယ္။ အခုေတာ့ ပါးသြားၿပီ။

(၁)မၾကာမၾကာဆက္ေပးရမယ့္လူေတြ၊
(၂)တစ္လတစ္ခါေလာက္ဆက္ေပးရမယ့္လူေတြ၊
(၃)သတိရတဲ့အခါမွ ေကာက္ဆက္ရမယ့္လူေတြ၊
(၄)အေရးေပၚမွ ထဆက္ရမယ့္လူေတြ၊
(၅)လိုအပ္တဲ့အခါမွ ဆက္ရမယ့္လူေတြ၊ ဆိုၿပီးေတာ့ အုပ္စု ငါးခုခြဲထားလိုက္တယ္။ ဖုန္းခသက္သာေအာင္လို႔ပါ ကိုယ့္လူရာ။