သင္ စိတ္ညစ္တဲ့အခါ ဘာလုပ္သလဲ

ဒီေန႔ က်ေနာ္ အေတာ္စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုတာထက္ စိတ္ဆိုးတယ္လို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ အတိအက် ရည္ညႊန္းၿပီး စိတ္ဆိုးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါျဖင့္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ဆိုးတာလား ဆိုေတာ့၊ အဲဒီေမးခြန္းကို ေျဖဖို႔အေတာ္ခက္တယ္ဗ်ာ႔။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တစ္ခါမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္မဆိုးဖူးဘူး။ က်ေနာ္က အေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္ကိုးဗ်ာ့။

အေၾကာင္းမဲ့စိတ္ဆိုးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ့။ ေနာက္ၿပီး ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့တိက်တဲ့အေၾကာင္းလဲ ရွာလို႔မရဘူး။ အေတာ္ဂြက်တဲ့ စိတ္ဆိုးမႈႀကီးလို႔ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေမးခြန္းေတြလဲ ေမးၾကည့္တယ္။
(၁) ငါဘာျဖစ္လို႔စိတ္ဆိုးေနတာလဲ၊
(၂) ဘယ္သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနတာလဲ၊
(၃) စိတ္ဆိုးဖို႔ လံုေလာက္တဲ့အေၾကာင္းေကာ ရွိရဲ႕လား၊ ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။
က်ေနာ္စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ေရးတဲ့စာဖတ္ၿပီး ရယ္မေနနဲ႔ေနာ္။ တကယ္ေျပာတာ။ အခုေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အဲဒီရွာလို႔မရတာကို ရေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့---။

ျပႆနာက ဒီလိုဗ်ာ့။ မေန႔ညက ညတစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ အိပ္ယာ၀င္တယ္။ အဂၤလန္ေဆာင္းရဲ႕ႀကိဳဆိုမႈက သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ေရခဲႏွင္းဖ်န္း၊ ထမင္းခ်မ္းသို႔ ဆိုသလိုပဲ။ ေအးခ်က္ကေတာ့ ေခြ်းထြက္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနရတဲ့အျဖစ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ပူတဲ့အိုက္တဲ့အခါ ေခြ်းေလးနဲနဲပါးပါးထြက္လာရင္ ေပ်ာ္သလား မေမးနဲ႔။ က်ေနာ္က က်မ္းမာေရးလဲ လိုက္စားတဲ့ေကာင္ကိုး။ အဲဒီလို ေအးစက္စက္ရာသီမွာ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ေလာက္မွ အိပ္ယာ၀င္ေတာ့ ေနာက္က်တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ခါတိုင္းလဲ အဲေလာက္မွ အိပ္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ မေန႔ညကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ အိပ္မေပ်ာ္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဆူးတစ္ေခ်ာင္း၀င္သြားတယ္။

ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေမာက်သြားတယ္ေတာ့ မသိလိုက္ဘူး။ နားရြက္ယားက်ိယားက်ိျဖစ္လို႔ မီးဖြင့္လိုက္ေတာ့ မနက္ေျခာက္နာရီ ေလာက္ရွိေနၿပီ။ က်ေနာ္က ခုႏွစ္နာရီေလာက္မွ ပံုမွန္ထေလ့ရွိတာ။ နားရြက္ယားတာလဲ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အနားမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ ဂြမ္းလိပ္ကေလးနဲ႔ၾကပ္ၾကည့္တယ္။ မေပ်ာက္ဘူး ဆရာေရ႕။ ေဘးမွာလဲ သူမ်ားေတြ အိပ္ေနၾကတုန္း။ က်ေနာ္ေနတဲ့အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ က်ေနာ္အပါအ၀င္ သံုးေယာက္ေနၾကတာ။ က်ေနာက္က သရဲေၾကာက္တတ္လို႔ အလယ္မွာအိပ္တယ္။ ဟုိတယ္မွာတည္းတဲ့လူႀကီးေတြ သရဲေၾကာက္လို႔ အေဖၚေခၚအိပ္တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။

ဆက္ေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ့္နားရြက္ကလဲဗ်ာ ယားလို႔မၿပီးႏိုင္ဘူး။ ၀ါဂြမ္းလိပ္နဲ႔ကလိလို႔လဲမေပ်ာက္၊ ျဖစ္ရပံု။ ဒါနဲ႔ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေျခာက္တဲ့အခါလိမ္းရတဲ့ Lip care လို႔ေခၚတဲ့ အဆီကို ဂြမ္းလိပ္နဲ႔တို႔ၿပီး ၾကပ္ၾကည့္ျပန္တယ္။ ဒါလဲ မရျပန္ဘူး။ က်ေနာ္ေဘးမွာ အိပ္ေနတဲ့လူေတြလဲ လႈပ္စိလႈပ္စိျဖစ္လာၾကၿပီ၊ ဒီေကာင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲေပါ့။ က်ေနာ္လဲ သူတို႔ကို အားနာတာနဲ႔ ခန္းအျပင္ဘက္ထြက္ၿပီး အားရပါးရၾကပ္ေတာ့တာကိုး။ ၾကပ္လို႔ေကာင္းတုန္း က်ေနာ္တို႔အခန္းနဲ႔ကပ္လ်က္အခန္းက အဘုိးႀကီးထြက္လာတယ္။ မနက္ေစာေစာအိပ္ယာထေလ့မရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို အထူးအဆန္းၾကည့္ၿပီး မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ တဲ့။

ယားလို႔ပါ အဘရာ လို႔ေျဖရတယ္။ ေနာက္က်မွ နားရြက္ယားတဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့၊ ဟ တဲ့။ ဒါဆို ႏွမ္းဆီစစ္စစ္ရွိတယ္ေလ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသြားယူလိုက္၊ အဲဒါကို ဂြမ္းလိပ္နဲ႔တို႔ၿပီးၾကပ္ေပေတာ့ ဆိုေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘယ္သူေဆးနည္းေပးေပး လုပ္မယ့္ေကာင္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသြားယူၿပီး သူေျပာသလို လုပ္ၾကည့္တယ္။ ခဏေနေတာ့ က်ေနာ့္ခမွ်ာ နားရြက္ယားတဲ့အျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ပါေရာ့ဗ်ိဳ႕။ ဒႏီၲမွာဆား၊ ၀မ္းမွာခါး၊ မ်က္စီမွာရည္၊ နားမွာဆီ၊ ရယ္လို႔ ေရွးျမန္မာလူႀကီးေတြ ေျပာခဲ့တာ သတိရမိေသးေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို ေျပာတဲ့အဘိုးႀကီးလဲ ေရွးလူႀကီးပဲဗ်ာ့။ အသက္က (၈၃)ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ မာတုန္း သာတုန္း။ နားမွာဆီဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္သိထားတာက နားရြက္ယားတဲ့အခါ အုန္းဆီစစ္စစ္ကို ဂြမ္းတို႔ၾကပ္တာပဲ။ အခုေတာ့ ႏွမ္းဆီစစ္စစ္နဲ႔လဲ အယားေပ်ာက္သဗ်ား။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ျပန္အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ေရးလဲ မ၀ေသးဘူး။ အဲဒီအိပ္ေရးမ၀တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေနာက္ထပ္ဆူးတစ္ေခ်ာင္းထပ္စူးျပန္ပါေရာ။

ရင္၀မွာ ဆူးႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မိုးလင္းခဲ့ရတဲ့က်ေနာ္ဟာ မနက္စာေကာ္ဖီနဲ႔ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ႏွစ္ခ်ပ္ကို စေတာ္ဘက္ရီယိုနဲ႔မာဂ်ရင္းေရာသုတ္ၿပီး မနင္ေအာင္ အေတာ္မ်ိဳခ်လိုက္ရတယ္။ ကိုးနာရီခြဲေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ဘာကေလဘဏ္ကို ဘဏ္စာရင္းထုတ္ဖို႔ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေပါ့။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ေလးေတြ ရွဴရႈိက္ခြင့္ရလို႔ စူးေနတဲ့ဆူးေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မသိေတာ့ဘူး။ အဂၤလန္ရဲ႕ယာသီဥတုက ေအးေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဘဏ္ေရာက္ေတာ့ ကူပြန္ေလးေတြ ကိုယ္စီယူၿပီး အလွည့္က်ေစာင့္ဆိုင္းေနရေသးတယ္။

က်ေနာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေခၚတဲ့ေကာင္တာက က်ေနာ္သြားခ်င္တဲ့ေကာင္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီဘဏ္မွာ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔ဆီပဲသြားေနက် ဆိုေတာ့ တျခားလူဆီသြားရတာ အဆင္မေျပဘူး။ မ်က္ႏွာမတန္းမိေသးရင္ အေမးအျမန္း အေတာ္ထူတာကိုးဗ်ာ့။ သိသြားရင္လဲ ဘာမွမေမးေတာ့ဘူး။ အဲဒီေကာင္တာမွာ အသက္ ၄၀ေလာက္ရွိတဲ့ အဂၤလိပ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတာ။ ဘဏ္၀န္ထမ္းေတြ ထံုးစံအတိုင္း ကာစတမ္မာေတြအေပၚမွာ ေဖၚေဖၚေရြေရြပါပဲ။ လာရင္းကိစၥကို လိုရင္းေရာက္ေအာင္အေတာ္ေျပာယူရတယ္။ ေမးလိုက္တာလဲ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ သူကက်ေနာ့္ကိုမွ မသိတာကိုး။

ခဏေနေတာ့ က်ေနာ့္ကိုသိတဲ့ တစ္ဘက္ေကာင္တာက မန္ဘီယာလို႔ေခၚတဲ့ေကာင္ေလးက (က်ေနာ္ကသူ႔ကို မန္းဘီယာ ဆိုၿပီးမွတ္ထားလိုက္တယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အရာနဲ႔တြဲမွတ္ေတာ့ မေမ့ေတာ့ဘူးေပါ့။) အဲဒီမိန္းမႀကီးထိုင္တဲ့အနားလာၿပီး ပရင့္လာထုတ္တာ။ ပရင္တာက အဖြါးႀကီးအနားရွိတာကိုး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ဟုိင္း ေဟာင္း အာ ယူး ဘာညာနဲ႔ ထလုပ္ေတာ့ အဖြါးႀကီးက ေမးတယ္။ နင္တို႔သိၾကသလား တဲ့။ အဲဒီေကာင္ေလးက သိတယ္ဆိုေတာ့မွ၊ အမယ္--အဖြါးႀကီး သူေမးမယ္ႀကံထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြတစ္ခုမွ မေမးေတာ့ဘူး။ အားလံုး အိုေက တဲ့။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို လိုအပ္တဲ့ ဘဏ္စာရင္းေတြ အကုန္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ တစ္ခုနားလည္လိုက္တယ္၊ ေအာ္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အသိမိတ္ေဆြ ရွိဖို႔အေတာ္ေလး အေရးႀကီးပါလား လို႔။

ဘဏ္စာရင္းေတြယူၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွမရွိပဲ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ပိုက္ဆံအိပ္ကေလးကို ျဖည့္ဖို႔ ဘဏ့္အျပင္ဘက္မွာရွိတဲ့ (Cash Machine) ေငြထုတ္စက္ဆီသြားၿပီး ေငြထုတ္တာ။ ေျပာရမွာေတာင္ရွက္တယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ Visa Card ကေလး စက္ထဲ၀င္သြားလိုက္တာ ျပန္ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ စူဠလိပ္ ေရထဲလႊတ္လိုက္တာမွ တစ္ခါတစ္ေလ ေပၚလာႏိုင္ေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အဲဒီစက္မွာ ေငြထုတ္တဲ့အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳး တစ္ခါမွမရွိဖူးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဟုိႏွိပ္ဒီႏွိပ္ေလွ်ာက္ႏွိပ္တာ စက္ကအျမင္ကပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကဒ္ကို ရဲဖမ္းသလို သိမ္းလိုက္ပါေလေရာ။

ေရာ၊ ခက္ရခ်ည့္။ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိလို႔ သြားထုတ္ပါတယ္ဆိုမွ ကဒ္ပါအသိမ္းခံလိုက္ရၿပီ။ ဘဲနာလုပ္ရပါ့။ ဒါနဲ႔ေကာင္တာမွာထိုင္ေနတဲ့ ခုနကအဖြါးႀကီးပဲသြားေျပာရတယ္။ သူက ေငြသြင္း/ထုတ္ေကာင္တာမွာသြားေျပာေခ်ဆိုလို႔ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေအာင္ ခဏေစာင့္ၿပီး သြားေျပာေတာ့၊ ေတာ္ေသးတယ္။ ေလွ်ာေလွ်ာရွဴရွဴ ရွိေပလို႔။ ဒါေတာင္ လက္မွတ္တစ္ခ်က္ ထိုးလုိက္ရေသးတယ္။ ေကာင္တာက ေကာင္မေလး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ အခုထိမွတ္မွိေနေသးတယ္။ ငိုမွာလိုလို၊ ၿပံဳးမွာလိုလိုနဲ႔။ နင္ဒီေလာက္ေတာင္ အ-ရသလားေပါ့။ ေအာ္ အေတြ႔အႀကံဳ၊ အေတြ႔အႀကံဳ။ အေတာ္လိုအပ္တဲ့အရာပါလားဆိုတဲ့ သိၿပီးသားအသိတစ္ခု ထပ္ဆင့္ရလိုက္သဗ်ား။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ညကအိပ္မရတာရယ္၊ မနက္က် အိပ္ေရးမ၀တာရယ္ေတြနဲ႔ အခုဘဏ္မွာျဖစ္တဲ့ ကသိကေအာင့္ေတြေရာၿပီး တတိယေျမာက္ဆူးေလးတစ္ေခ်ာင္း ထပ္မံစူးနင့္သြားျပန္ေရာ။

ကိစၥ၀ိစၥေတြၿပီးလို႔ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္နီးေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာအစာမေၾကျဖစ္ေနလို႔ စားခ်င္စိတ္မရွိပဲနဲ႔ သူမ်ားစားတဲ့အခ်ိန္မို႔ က်ေနာ္လဲ ၀င္စားလုိက္ရတယ္။ စားၿပီးေတာ့ အိပ္ေရး၀ေအာင္ခဏလွဲမယ္ႀကံကာမွ မနက္ဖန္ဗီဇာတိုးရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္က အိပ္ခြင့္မေပးျပန္ဘူး။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အဖိုးႀကီးဆီက သူ႔အေဆာင္မွာေနေၾကာင္းေထာက္ခံစာေရးခိုင္းတာကို ေစာင့္ေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူလာေပးတယ္။ လက္ေရးမူနဲ႔။ သူကဆရာ၀န္ေလ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဆရာ၀န္လက္ေရး ပဲတီပင္ေပါက္ေတြလို ဖတ္ဖို႔အေတာ္ခက္တာ။ အဲဒါကို မရမက ျပဴးၿပဲမွန္းဖတ္ၿပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာထဲရိုက္ထည့္ရတယ္။ အခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြကို ဖတ္ရတာအဆင္မေျပဘူး။ အဲဒီမွာတင္ စူးေနတဲ့ဆူးေတြက ထပ္ထိုးျပန္ေရာဗ်ိဳ႕။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ကြာ ဆိုၿပီး အဘိုးႀကီးေရးထားတဲ့ စာရြက္ကို လံုးေခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး လံုးေခ်ပစ္ထားတဲ့စာရြက္ကို အသာေလးျပန္ျဖန္႔ခင္းၿပီး စိတ္ေအးေအးနဲ႔ လုပ္ေပးလို႔အဆင္ေျပသြားတယ္။

ရင္ထဲမွာေတာ့ ဟုိနဲနဲ ဒီနဲနဲ ကသိကေအာင့္ေလးေတြစုၿပီး ႀကီးထြားေနတာ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘယ္သူမွလဲ စိတ္တိုစရာမေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနတာ။ ၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့ မၿပီးေသးဘူးဗ်ိဳ႕။ အေခ်ာေရးထားတဲ့စာရြက္ေတြကို အဘိုးႀကီးလက္မွတ္ထိုးၿပီ္း သူ႔ေဆးခန္းသြားၿပီး မိတၱဴကူးရမယ္တဲ့။ သူ႔ေဆးခန္းက အေ၀းႀကီးမွာ။ ဒုကၡ။ ဒီမွာက တအားနားခ်င္ေနၿပီ။ အဲဒါကို သူငယ္ခ်င္းက ဇြတ္ေခၚေနတယ္။ သြားကူးရေအာင္တဲ့။ ဟာဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲ အိမ္သာလဲ တက္ခ်င္လိုက္ေသးတယ္။ (ကန္ေတာ့ေနာ္)။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာရတယ္။ ကိုယ့္လူပဲ သြားလိုက္ပါလို႔။ ကိုယ္ေတာ့ နားခ်င္ေနၿပီလို႔။ အေၾကာင္းစံုေတာ့ သူ႔ကို ရွင္းမျပလိုက္ပါဘူး။ သူကေတာ့ထင္မွာပဲ အေတာ္ႏုတဲ့ေကာင္လို႔။ သိပ္ေတာ့ မႏုပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္သိပါတယ္။ လိုအပ္ရင္ေတာ့ ၾကမ္းပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာ တစ္ေနကုန္ေလာက္နီးပါပဲဗ်ာ။ အဲဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသထြက္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္မယ္ထင္တယ္။ သူတို႔ေျပာသလိုဆို က်ေနာ္လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေျပလိုေျပညား က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြ ေရြးၿပီး ကိုယ့္ကုတင္ေပၚတက္ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသက္ကို ၀ေအာင္ရွဴတယ္။ သီခ်င္းစာသားေလးေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေလွ်ာက္လိုက္စဥ္းစားေနလိုက္တယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ရင္ထဲက ဆူးေလးေတြ တေျဖးေျဖးခ်င္း၊ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းဆီ ထြက္သြားၾကတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။

က်ေနာ့္ရင္ထဲက ဆူးေလးေတြ အဲလိုနည္းနဲ႔ ယာယီထြက္သြားၾကၿပီ။ ဘ၀မွာေနာက္ထပ္ ဘယ္လိုဆူးမ်ိဳးေတြ အစူးခံရဦးမယ္မသိဘူး။ မိတ္ေဆြရဲ႕ဘ၀မွာ က်ေနာ့္ရင္မွာစူးတဲ့ ဆူးေပ်ာ့ေလးေတြမ်ိဳး စူးဖူးသလား။ ဆူးအမာေတာ့ လူတိုင္းေလာက္နီးပါး စူးေနၾကတာပါ။ ဘာမွမဟုတ္တာကို ျပႆနာလုပ္ၿပီး အက်ယ္ခ်ဲ႕ေတာ့ ရွင္းရခက္သြားတယ္။ ဒီလိုပဲဗ်ာ၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ။ က်ေနာ္တို႔က ဘာတဲ့--ပုထုဇဥ္--ဆိုကိုးဗ်ာ့။ ဒီေတာ့လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့။ ပုထုဇဥ္-တဲ့။ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေနသမွ်ေတာ့ ဒီလိုဆူးမ်ိဳးေတြနဲ႔ အၿမဲေတြ႔ရမွာပဲ။ စူးတဲ့အခါ ႏႊင္ဖို႔ အပ္သာ အဆင္သင့္ေဆာင္ထားေပေတာ့။