မသိသေလာက္ ခ်စ္တယ္

ေလာေကာ သတၱာနမာေစေရာ။ ေလာကဟာ သတၱ၀ါေတြ(လူေတြ)ရဲ႕ ဆရာပါပဲ။
(ေရွးပညာရွိစကား)

We don't know a millionth of one percent about anything.

Thomas A. Edison

က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္စံုတစ္ခုန႔ဲပတ္သက္ၿပီး တစ္ရာခိုင္ႏံႈးကို အပံုတစ္သန္းပံုလို႔ တစ္ပံုမသိၾကပါဘူး။
(ေထာမတ္စ္ ေအ၊ အဲဒိဆန္)


ဒီေန႔ က်ေနာ္ က်ေနာ့္ ဒိုင္ယာရီေဟာင္းေလးကို ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ ဟိုးအရင္တုန္းက ဟုိဟိုဒီဒီေရးထားခဲ့တာေလးေတြ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀စာမ်က္ႏွာေလးေတြကို စားျမဳတ္ျပန္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ပါဠိစာတမ္းေလး တစ္ခုေရးထားတာကို သြားဖတ္မိတယ္။ က်ေနာ္ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက ဘာသာေရးစာေစာင္ေလးေတြ ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ ျမတ္မဂၤလာတို႔၊ ဘာသာေသြးတုိ႔။ တစ္ခါတုန္းက ျမတ္မဂၤလာစာေစာင္ဖတ္ရင္းနဲ႔ အထက္ပါ ပါဠိစာတမ္းေလးကို သေဘာက်လို႔ က်ေနာ့္ ဒုိင္ယာရီေလးထဲမွာ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ တဲြၿပီး ကူးေရးထားလိုက္တယ္။

ေလာကႀကီးဟာ လူေတြရဲ႕ဆရာပဲ တဲ့။ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အဆိုေလး တစ္ခုလို႔ က်ေနာ္ခံစားမိတယ္။ အဲဒီတုန္းကလဲ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ကူးထားခဲ့တဲ့ စာေလး။ အခုလဲ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ႀကိဳက္တုန္းပဲ။ က်ေနာ္ေျပာရဲပါတယ္။ တစ္သက္လံုး ႀကိဳက္သြားရမည့္ အဆိုအမိန္႔တစ္ခုပါပဲ လို႔။ ဘယ္သူေျပာခဲ့တာလဲေတာ့ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ ပါဠိစကားဆိုေတာ့ ေရွးေခတ္အင္ဒိယစာဆိုႀကီးေတြ၊ နီတိဆရာႀကီးေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ ဘာကိုေလာက လို႔ေခၚသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက ေပၚလာၿပီ။ လူေတြ ေန႔စဥ္ေျပာေျပာတဲ့ ေလာကေလာကဆုိတာ ဘာကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာေနၾကသလဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ ေျပာတဲ့စကား ၾကားဖူးတယ္။ ေလာကႀကီးကမေကာင္းဘူး။ ေလာကႀကီးက မ်က္နွာလိုက္တယ္။ စသည္စသည္ေပါ့။ က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဒီလူေတြ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ေနတာလဲ လို႔။ က်ေနာ္မွတ္ထားဖူးတဲ့ေလာကဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္အပါအ၀င္ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့၊ ျမင္ရ/မျမင္ရ၊ သိရ/မသိရ စတဲ့ အရာအားလံုးဟာ ေလာကပါပဲ တဲ့။ အဲဒီအတိုင္းပဲ က်ေနာ္လက္ခံထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အေျဖတစ္မ်ိဳးကို မရမခ်င္းေပါ့။

အခုေျပာခဲ့သလိုဆိုရင္ ေလာကဆိုတာ အေတာ္က်ယ္၀န္းတဲ့အရာႀကီးပဲ။ သိစရာေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီး ရွိတဲ့အရာႀကီးပဲ။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အရာႀကီးပဲ။ က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုမသိတဲ့ လူသားေတြပါ။ အဲဒီလူသားေတြဟာ သင္ယူေလ့လာစရာေတြ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ေလာကဆိုတဲ့ အိမ္ႀကီးထဲမွာ ေမြးဖြါးလာခဲ့ၾကရတယ္။ အမိ၀မ္းထဲက ေမြးၿပီးတာနဲ႔ အျပင္ပေလရဲ႕ ေအးတိေအးစက္ ႀကိဳဆိုမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ဟာ အူ၀ဲဆိုၿပီး မေက်မခ်မ္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ငိုေကြ်း ခဲ့ၾကရတယ္။

အဲဒီကတဲကိုက ေလာကႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို စိန္ေခၚေနၿပီ။ ဒါအစေနာ္ ေကာင္ေလး။ ငိုမေနနဲ႔ လို႔ ေလာကႀကီးေျပာတဲ့အသံကို အဲဒီတုန္းက မၾကားခဲ့ေပမဲ့ အသက္ေလးနည္းနည္းပါးပါးႀကီးလာလို႔ ေလာကႀကီးကေပးတဲ့ အသိဉာဏ္ေလးဘာေလး အထုိက္အေလွ်ာက္ရလာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ဟာ--အဲဒီတုန္းက ငါ့နားထဲ ခန္႔သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံဟာ ဒီအသံျဖစ္မယ္ လို႔ နားလည္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့မွ ငါအခုထိ ဘာမွ မသင္ယူရေသးပါလား ဆိုတဲ့အသိတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ အသိ၀င္လာေပမဲ့ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ သူလိုကိုယ္လို သြားလာစားေသာက္ေနတာ ၾကည့္ၿပီး ၀င္လာတဲ့ အသိျပန္ထြက္သြားျပန္ေရာ့။

ေလာကႀကီးမွာ သင္ယူေလ့လာစရာေတြဟာ ဘယ္အရာနဲ႔မွ တိုင္းတာလို႔မရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလြန္းတယ္ ဆိုတာ လူတိုင္းနားလည္တဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခု။ ဒါေပမဲ့ သက္တမ္းရွိသေလာက္ေတာ့ သင္ေနၾကရတာပါပဲ။ အသက္တစ္ရာေနရၿပီး ေသသြားတဲ့လူလဲ အကုန္သိမသြားရရွာဘူး။ တျခားသြားမသင္နဲ႔။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုတည္းမွာကိုပဲ သင္လို႔မကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလြန္းတယ္။ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္လို ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို အခ်က္က်က်ေမးတတ္၊ ေျဖတတ္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔လူသားေတြဟာ အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳးေတြကို ေမးဖို႔ေနေန သာသာ၊ ဘယ္လိုေမးရမွန္း မသိတာနဲ႔ပဲ အသက္ႀကီးၿပီး ဘ၀ဆံုးသြားၾကရရွာၾကတယ္။

က်ေနာ္ ဒါေတြကို ဘာ့ေၾကာင့္ေရးေနရလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ္မသိတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ တစ္ခါေတာ့ သူက်ေနာ့္ကို ေမးခြန္းတစ္ခုေမးတယ္။ ကိုကို က်မကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္လဲ တဲ့။ ရုတ္တရက္ က်ေနာ္အေျဖရွာမေတြ႔ဘူး။ သူမ်ားေျပာသလို မိုးေလာက္ႀကီးခ်စ္တယ္ဆိုရင္လဲ ဒီမိုးဆိုတာႀကီးက မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေနရလို႔ သိပ္မႀကီးက်ယ္ေသးဘူး။ ပင္လယ္ႀကီးေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုရင္လဲ ဒီပင္လယ္ဆိုတာ ကမၻာ႔ဆြဲငင္အား တစ္ခုထဲမွာ လည္ပတ္ေနတဲ့ ေရးစီးေၾကာင္းႀကီးတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႀကီးက်ယ္လွတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ကမၻာႀကီးေလာက္ဆိုရင္လဲ အခုေခတ္မွာ သိပၸံပညာရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကမၻာဆိုတာ ဘယ္အတိုင္းအတာရွိတယ္လို႔ သိေနၾကရၿပီ။ အဆံုးအစမရွိတဲ့ စၾကာ၀ဠာဆိုတာႀကီးေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္လဲ အဆုံးအစမရွိဘူးဆိုေပမဲ့ စၾကာ၀ဠာဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ ေဘာင္ကန္႔သန္႔ထားတဲ့အတြက္ ကန္႔သန္႔ခ်က္ကေတာ့ ရွိေနဆဲပဲ။

အဲလိုနဲ႔ ေျပာမယ္ႀကံလိုက္တဲ့ အေျဖမွန္သမွ်ဟာ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔သူ အတိုင္းအတာရွိေနတာခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးအေျဖတစ္ခုကို က်ေနာ္ေပးလိုက္တယ္။ မသိသေလာက္ ခ်စ္တယ္ လို႔။ အဲဒီမွာတင္ သူ႔ခမွ်ာ မ်က္စိလည္သြားတယ္ထင္တယ္။ သူလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ကုတ္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပံဳးေလးေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ နားမလည္ဘူး တဲ့။ အေတာ္အားရွိဖို႔ေကာင္းတဲ့ အေျဖတစ္ခုေပးရွာတယ္။ ဒါန႔ဲက်ေနာ္လဲ ရွင္းရတာေပါ့။ သူ႔ကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလိုက္တယ္။ ေဟာဒီေလာကဆိုတာႀကီးထဲမွာ ကိုယ္တို႔သိတာေတြနဲ႔ မသိတာေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ အပံုႏွစ္ပံု ပံုၾကည့္ၾကရေအာင္လို႔။

သူကထပ္ေမးတယ္။ ဘယ္လိုပံုမွာလဲ တဲ့။ က်ေနာ္ကေျပာရတယ္။ သိတာေတြကို စာရင္းလုပ္ လို႔။ မလုပ္တတ္ဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔တင္ သူ႔မွာသိတာ တစ္ခုေလွ်ာ့သြားၿပီ။ က်ေနာ္ကေမးလိုက္တယ္။ ဟိုးသရက္ပင္ကို သိလား လို႔။ သူက သိတယ္ တဲ့။ ဘယ္လိုသိသလဲဆိုေတာ့၊ အဲဒါ ရင္ကြဲသီးပင္တဲ့။ ဒါဆို သိတဲ့ စားရင္းထဲထည့္လိုက္။ အဲဒီအပင္မွာ အကိုင္းဘယ္ႏွစ္ကိုင္းရွိလဲ၊ အရြက္ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ပင္ရဲ႕သက္တမ္းဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ၊ ဘယ္သူစိုက္ထားခဲ့လဲ၊ တစ္ႏွစ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ သီးလဲ၊ သူ႔အရသာက ဘယ္လိုလဲ၊ စတဲ့ က်န္ေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ သူမသိေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ကေျပာလိုက္တယ္။ မသိတဲ့ စာရင္းထဲထည့္လုိက္လို႔။

အဲလိုနည္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သိတာေတြနဲ႔ မသိတာေတြကို လိုက္ပံုလိုက္တာ သိတဲ့စားရင္းက နည္းနည္းေလး၊ က်န္တာေတြက မသိတာေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေလာက္မသိလဲ ဆိုတာကိုေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလြန္းတဲ့ မသိျခင္းတရားေတြ။ အဲဒါ သရက္ပင္တစ္ပင္ပဲရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔လူသားေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး သစ္ပင္တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဒါကိုေတာင္ က်ေနာ္တို႔ အကုန္မသိႏိုင္ဘူး။ က်န္တာေတြေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ဘယ္ေလာက္မသိမွန္းကို မသိဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး သူသေဘာေပါက္သြားတယ္။ ၿပီးက်မွ သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ ၿပံဳးေယာင္ေလးေတြ သန္းလာတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ လႈပ္ရွားမႈေလးတစ္ခုေပၚလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သိပ္သာယာတဲ့ အသံေလးတစ္သံထြက္လာတယ္။ ကိုကို က်မကို သိပ္ခ်စ္တာပဲေနာ္ တဲ့။