က်ေနာ္ႏွင့္ အေဆာင္၀ါသနာ

က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ၀ါသနာပါခဲ့ဖူးတဲ့ အရာႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုကို စေနသမီးသနပ္ခါး ဆိုၿပီးေတာ့ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ခု က်ေနာ္ရခ်င္တာကို ေရးပါဦးမယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒုတ္ၿပီး ဓားၿပီး ေသနတ္ၿပီးတယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္တဲ့ အျမဴေတပါပဲ။ ငယ္ငယ္က ယံုခဲ့တာပါ၊ အဲဒီအေဆာင္ေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ခါးလဲွ႔၊ လက္ဖြဲ႔၊ ႏႈတ္ငံု၊ ကိုးသခ်ႋဳင္းဓား၊ အျမဴေတ စသည္အားျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေနာ့္မွာ ႏႈတ္ငံုေၾကးျပားေလး တစ္ခုရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေၾကးျပားေလးဆိုေပမဲ့ လိပ္ထားတဲ့ေၾကးျပားေလးပါ။ ျဖန္႔လိုက္ရင္ တစ္လက္မေလာက္ရွိတဲ့ အျပားေလးျဖစ္သြားတယ္။ အထဲမွာ အင္းလိုလို ဘာလိုလို ခ်ထားတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီေၾကးျပားေလးကို လိပ္၊ ပုလင္းေသးေသးေလးထဲထည့္ၿပီး သြားေလရာယူသြားတတ္တယ္။ ကိုယ့္ယံုၾကည့္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ကိုးဗ်ာ့။ စြမ္းလားမစြမ္းလားေတာ့ မသိဘူး။ လူခ်စ္လူခင္ေတာ့ အေတာ္ေပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို လူႀကီးေတြက အေတာ္ေလး ဦးစားေပးတာ ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ႏႈတ္ငံုေၾကးျပားေလးရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္လို႔ ယူဆခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပုလင္းေသးေသးေလးထဲ ထည့္သိမ္းထားတာ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ အပိုင္းပိုင္းျပတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ လႊတ္ပစ္လိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး။

ဒါေပမဲ့ ၀ါသနာက ရွိတုန္းပဲ။ က်ေနာ္၀ါသနာအပါဆံုး၊ အရခ်င္ဆံုးကေတာ့ အျမဴေတပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ထား၀ယ္မွာေတာ့ မေဓ သို႔မဟုတ္ ေဓ လို႔ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအေဆာင္က သဘာ၀အေဆာင္။ အင္း၊ အိုင္၊ ခါးလွဲ႔၊ လက္ဖြဲ႔၊ ႏႈတ္ငံု စတာေတြကေတာ့ ဂါထာေတြ ရြတ္၊ အင္းေတြခ်ၿပီး စီမံထားရတာ။ အျမဴေတကေတာ့ ဘာမွ မလုိဘူး။ သဘာ၀စြမ္းအားေတြရွိတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔က ယံုၾကည္ၾကတယ္။ အဲဒီအျမဴေတဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အႏွစ္တစ္မ်ိဳးပဲ။ အရာရာတိုင္းေလာက္နီးပါးမွာ အျမဴေတရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။

သံပုရာသီး၊ မန္က်ီးသီး စတဲ့ အသီးေတြကအစ အျမဴေတျဖစ္ႏိုင္တဲ့ သဘာ၀ရွိတယ္လို႔ အဲဒီဘက္လိုက္စားတဲ့လူႀကီးေတြ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေလးေတြကေတာ့ အဲဒီလူႀကီးေတြ ေျပာစကားနဲ႔တင္ သံပုရာသီးကိုလဲ သတိနဲ႔စားတယ္။ မန္က်ီးေတာက္ကိုလဲ သတိနဲ႔ ၀ါးတယ္။ ကံေကာင္းရင္ အျမဴေတ ေတြ႔ႏိုင္တယ္ကိုးဗ်ာ့။ အျမဴေတ တကယ္ရရင္ ဘာျဖစ္လဲ၊ အျမဴေတရွိတဲ့၊ ရတဲ့လူေတြ႔ဖူးလားလို႔ ေမးလိမ့္မယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေနာ့္မွာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာက သူ႔ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ညီမေလးေတြခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာကိုေျပာတာ။ သူတို႔က ဗမာနဲ႔ တရုပ္အစပ္။ သူတို႔အိမ္မွာ ေမြးခ်င္း ခုႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္။ က်န္တာက မိန္းကေလးေတြ။ သူ႔ေအာက္မွာကိုပဲ မိန္းကေလး သံုးေယာက္ရွိတယ္။ လွခ်က္ေခ်ာခ်က္ကေတာ့ ရက္စက္တယ္ဗ်ာ လိုေျပာရမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔ေနတဲ့ၿခံေလးက သီးသန္႔ေလး။ ၿခံထဲမွာ မင္းဂြတ္ပင္ေတြ၊ ဒူးရင္းသီးပင္ေတြ၊ သီဟိုဠ္သရက္ပင္၊ သရက္ပင္၊ ကြမ္းသီးပင္၊ အုန္းသီးပင္ အစံုရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ၿခံကို က်ေနာ္တို႔ရြာသားေတြက မိန္းမလွကြ်န္းလို႔ ေခၚၾကတယ္။

အဲဒီသိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ညီမေလးေတြရွိတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမွာ အျမဴေတ တစ္လံုးရွိတယ္။ အိမ္ေျမွာင္အဥထက္ နည္းနည္းေလးပဲ ႀကီးတယ္။ သူ႔ကို အဘုိးေတာ္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက စြန္႔ထားခဲ့တာ။ ေနထြက္တဲ့အခ်ိန္ အဲဒီအျမဴေတေလးကို လက္ညႈိး လက္မၾကားညွပ္ကိုင္ၿပီး ေထာင္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေျမြေလးႏွစ္ေကာင္ ေခါင္းခ်င္ဆိုင္ေနတဲ့ပံုေလးေပၚေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔က နဂါးအျမဴေတလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘာနဲ႔ပဲထုထု မကြဲဘူး။ အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္အျမင္ပဲ။ အလြန္မာေက်ာတယ္။ ေသနတ္ေတြ ဘာေတြ ၿပီးလားမၿပီးလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္လဲ အဲဒါေလးကို စိတ္၀င္စားလို႔ သူ႔ဆီခဏခဏသြားတယ္။ သူ႔ညီမေလးေတြကိုလဲ ေနာက္ပိုးဆြဲရင္းေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ရန္ကုန္ေျပာင္းသြားကတည္းက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကြဲသြားၾကတယ္။

ေနာက္ႏွစ္အေတာ္ၾကာလို႔ က်ေနာ္ရန္ကုန္ကေန ရြာျပန္ေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႔တယ္။ ေမာင္းမကန္ရဲစန္းမွာ ရဲလုပ္ေန ဆိုပဲ။ က်ေနာ္က ေမးရေသးတယ္။ အျမဴေတ အားကိုးနဲ႔ ရဲ၀င္လုပ္တာလားလို႔။ လုပ္စရာမရွိလို႔ ရဲလုပ္စားေနတာပါ ကိုယ့္လူရာ တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံက ဒီေခတ္ရဲေတြရဲ႕ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ခံယူခ်က္ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ပိုးပန္းခဲ့တဲ့ သူ႔ညီမေလး သံုးေယာက္ထဲက ႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ။ မက်ခံႏိုင္ရိုးလားဗ်ာ။ ဒီေလာက္လွေနတာ။ အငယ္ဆံုးေကာင္မေလးေတာင္ ရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာမျပန္လုပ္ေနၿပီ။ က်ေနာ့္အမကေမြးတဲ့ က်ေနာ့္တူမေလးကို အိပ္လာၿပီး ၀ိုင္းက်ဴရွင္ျပေနတာေတြ႔ေလရဲ႕။ က်ေနာ္လဲ ငယ္ငယ္က အက်င့္ေပ်ာက္သြားလို႔သာေတာ္ေတာ့တယ္။ မဟုတ္ရင္ ဇာတ္လမ္းက မသန္းျဖစ္ေနဦးမယ္။

က်ေနာ့္မွာလဲ ငယ္ငယ္က ၀ါသနာအခံေလးက ရွိေတာ့ အေဆာင္ရခ်င္တဲ့ စိတ္က မကုန္ေသးဘူး။ ဘာအေဆာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ရခ်င္တုန္း။ သိပၸံေခတ္ႀကီး ဒီေလာက္တိုးတက္လာၿပီး IT ေတြမီးကုန္ရမ္းကုန္ ထြန္းကားေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ က်ေနာ့္ကို ေခတ္ေနာက္ျပန္ေနတယ္လို႔ ေျပာၾကမွာပဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ IT ကလဲ ITအစြမ္း၊ အျမဴေတကလဲ အျမဴေတအစြမ္းပဲ လို႔မွတ္ယူေနေလရဲ႕။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဒီလာခါနီးမွာ အေဖ့ဘက္က က်ေနာ့္အဘိုးဆီေမးၾကည့္တယ္။သူက အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ မာတုန္းပဲ။ သန္တုန္းပဲ။

အဘိုးဆီမွာ ေဆာင္ေလး ဘာေလးရွိလားေပါ့။ ငါ့ေျမးရာ မင္းတို႔ေခတ္က အေဆာင္မလုိပါဘူးကြ တဲ့။ ငါ့တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကသာ ဘာမွမရွိလို႔ အေဆာင္ေတြဘာေတြရွာၾကတာ။ ငါတို႔က ဂ်ပန္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ေခတ္မွာေနခဲ့ရေတာ့ စစ္အတြင္းကြ။ ဟုိေျပးဒီလႊားနဲ႔။ ဒီေတာ့ ငါတို႔ေခတ္ကလူေတြက အေဆာင္ေတြ ဘာေတြ သိပ္ယံုတာ။ မင္းတို႔ကေတာ့ မလိုေတာ့ပါဘူးကြာ တဲ့။ ပညာပဲတတ္ေအာင္ သင္စမ္းပါ ငါ့ေျမးရာ တဲ့။ က်ေနာ္ကလဲ မရဘူး၊ အဘိုးမွာ တစ္ခုခုရွိတယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ မရဘူး အဘိုးရာ အေဆာင္တစ္ခုခုေတာ့ ေပးလိုက္ပါ ဆိုေတာ့၊ သူကေျပာတယ္။ အျခားေဆာင္ေတာ့ မရွိဘူးကြ တဲ့။ ခါးနာေပ်ာက္တဲ့ အေဆာင္ေတာ့ ရွိသတဲ့။

အာ--အဘိုးကလဲ ခါးနာေပ်ာက္တဲ့ အေဆာင္ဆိုတာ ရွိလို႔လားဗ်ာ၊ က်ေနာ္ကလဲ တအံ့တၾသေမးလိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္ၿပီး ဟိုကလိ၊ ဒီကလိလုပ္ေနေလ့ရွိေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ခါးနာတယ္ဗ်ာ့။ က်ေနာ့္အဘိုးကေျပာတယ္။ မင္းတို႔ေခတ္လူငယ္ေတြက တယ္ခက္သကိုးကြ။ ေျပာရင္လဲ ခ်က္ခ်င္းမယံုခ်င္ၾကဘူး။ ရွိလို႔ေျပာေနတာေပါ့။ မယူခ်င္လဲေန၊ မေပးဘူး တဲ့။ လုပ္ျပန္ေရာဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ္လဲ ဘာပဲရရ ယူမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကရွိေတာ့ အဘိုးရာ ခါးနာေပ်ာက္တဲ့အေဆာင္ဆိုလဲ ပိုေကာင္းတာေပါ့၊ က်ေနာ္က တစ္ခါတစ္ခါ ခါးနာတယ္ အဘိုးရ ဆိုေတာ့မွ သူ႔အိပ္ကပ္ေလးထဲက ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ခါးနာေပ်ာက္တဲ့အေဆာင္ တဲ့။

အဲဒါယူသြားကြာ၊ မေပ်ာက္ေစနဲ႔ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္။ ဒီအေဆာင္ကို မင္းေပါ့ေသးေသးမမွတ္နဲ႔။ ကင္းမြန္ဆိုတဲ့ ငါးေတြဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေအာင္ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီးေနၾကတာကြ၊ အဲဒီအထဲမွာ အထီးဆိုလို႔တစ္ေကာင္ပဲပါတယ္။ က်န္တာ အမေတြခ်ည္းပဲ။ အမေတြရဲ႕အၿမီးက အျပား။ အထီးေကာင္ရဲ႕အၿမီးက အလံုး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို ပိုက္နဲ႔ဖမ္းရင္ အခါတစ္ရာဖမ္းလို႔ ဒီအထီးေကာင္က တစ္ခါမိခ်င္မွ မိတာ။ ငါလဲ ရွားရွားပါးပါးရထားတာကြ။ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားတဲ့။

က်ေနာ္ကလဲ ထပ္ၿပီးစပ္စုလိုက္တယ္။ အဘိုးေျပာတဲ့အတိုင္းဆို ဒီေကာင္က ပိယဘက္လဲ စြမ္းမယ္ထင္တယ္၊ လို႔။ ဟာ့-အမေတြေထာင္ေသာင္းခ်ီရွိတဲ့အထဲ တစ္ေကာင္တည္းပါတယ္ဆိုေတာ့ စြမ္းလို႔ေပါ့ကြ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒီဥစၥာကေတာ့ စြမ္း/မစြမ္း မသိဘူး။ ငါ့လက္ထဲ ေရာက္လာၿပီး သိပ္မၾကာခင္ မင္းအဖြါး ဆံုးတာပဲေဟ့၊ တဲ့။ က်ေနာ္လဲ သူေျပာတာကို အဓိပၸါယ္မေကာက္တတ္တာနဲ႔ ဆက္မေမးေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္အဖြါးကလဲ အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ ဆံုးတာဆိုေတာ့ လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ ဆံုးတာလို႔ပဲ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ အဘိုးေပးလိုက္တဲ့ ကင္းမြန္အထီးရဲ႕ အၿမီးနဲ႔က်စ္ထားတဲ့ ခါးလွဲ႔ဆန္ဆန္ အေဆာင္ေလးကို အိပ္ထဲထည့္ယူလာလိုက္တယ္။

အဘိုးကိုလဲ ကန္ေတာ့ခဲတယ္။ အဘိုးက ငါ့ေျမးေလး သြားေလရာမွာ ေဘးကင္းရန္ကြာလို႔ က်မ္းမာပါေစ အသက္ရွည္ပါေစ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္လို႔ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ႏိုင္ပါေစ ဘာညာနဲ႔ ဆုေတြ တစ္သီႀကီး ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မွာလိုက္ေသးတယ္။ ငါမေသခင္ေတာ့ တစ္ေခါက္ေလာက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ခဲ့ပါဦးကြ၊ ငါ့ေျမးေလးမ်က္ႏွာကို အဘိုးမေသခင္ျမင္သြားခ်င္ေသးလို႔ တဲ့။ က်ေနာ္ ငိုခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။ အဘိုးမေသႏိုင္ေသးပါဘူးဗ်ာလို႔ က်ေနာ္လဲ ျပန္ေျပာခဲ့ရတယ္။

က်ေနာ္ဒီေရာက္လာၿပီး သိပ္မၾကာခင္တစ္ရက္မွာ တစ္ေနကုန္ အထိုင္မ်ားလို႔ ခါးနည္းနည္းနာသြားတယ္။ အဘိုးေပးလိုက္တဲ့ ခါးနာေပ်ာက္တယ္ ဆိုတဲ့ အေဆာင္ေလးကို ထုတ္ၿပီး ခါးမွာခ်ည္ၿပီး အိပ္လိုက္တယ္။ ညဘက္က်ေတာ့ အိပ္ရတာမေဖ်ာက္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ခိုးလိုးခုလုနဲ႔။ အဖုအဖုေလးေတြျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္ေဖ်ာက္မလဲဗ်ာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပန္ျဖဳတ္ၿပီး အိပ္လိုက္ရတယ္။ မနက္အိပ္ရာက ႏိုးေတာ့ ခါးနာတာ မသက္သာဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ GP ကိုေျပာလုိက္ရတယ္။ ဆရာရယ္၊ လုပ္ပါဦးဗ်ာ။ က်ေနာ္ခါးအရမ္းနာေနလို႔ လို႔။ သူကေဆးတစ္လံုးထိုးေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါမွပဲ နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘိုးေပးလိုက္တဲ့ အေဆာင္ေလးကိုေတာ့ အမွတ္တရအျဖစ္ အခုထိ က်ေနာ္သိမ္းထားဆဲပါ။ အဘိုးကေျပာလိုက္တယ္ေလ၊ မေပ်ာက္ေစနဲ႔ တဲ့။