သူငယ္ခ်င္းသို႔ (၆)

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က သူငယ္ခ်င္းဆီေရးတဲ့စာထဲမွာ ဖုန္းဆက္ရလြန္းလို႔ ပိုက္ဆံကုန္တဲ့အေၾကာင္းေလး ကိုယ္ေျပာခဲ့တာမွတ္မိလား။ မဆက္ပဲေနရင္ေတာ့ တစ္ျပားမွ ကုန္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ခက္ေနတာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကိုက မဆက္ပဲမေနႏိုင္တာ။ မဆက္ရင္ မေနႏိုင္တာကလြဲလို႔ လို႔ေတာင္ သီခ်င္းကို ျပင္ဆိုရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုယ္ကလဲ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း သိပ္မင္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ သူတို႔ကိုယ့္အသံၾကားခ်င္/မၾကားခ်င္ေတာ့ မသိဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕အသံကို ၾကားခ်င္သလို ဒီမွာအထီးက်န္ေနတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ေလးကိုလဲ ၿငီးျပခ်င္ေသးတာကိုး။

တစ္ခါတစ္ခါ Loneliness ဆိုတဲ့ အထီးက်န္ဆန္မႈဟာ လူကို အေတာ္ဒုကၡေပးတယ္ ကိုယ့္လူေရ႕။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေပါင္းအသင္းနဲ႔ေနလာခဲ့ေတာ့ အေဖၚမဲ့တဲ့ဘ၀ရဲ႕အထီးက်န္ဒုကၡကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာျပလိုက္ရရင္ ရင္ထဲေပါ့သြားသလိုလို ခံစားရတယ္။ အဲဒီအထီးက်န္ဆန္မႈဟာ ဒီအဂၤလန္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ ပိုမ်ားတယ္ေမာင္။ အသက္ (၁၈)ႏွစ္ျပည့္လို႔ သားသမီးေတြ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတဲ့အခါ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးႏွစ္ေယာက္ထဲ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လိုတဲ့အခါမွ အိမ္ေပၚေရာက္လာတတ္တဲ့ လိုေပၚသားသမီးေလေတြကို ေမွ်ာ္ရင္းတစ္ေန႔တာကို ခက္ရာခဲဆစ္ကုန္လြန္ေစၾကရရွာတာ။

အဲဒါေၾကာင့္ Pet ေမြးတဲ့ဓေလ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ပိုၿပီးထြန္းကားေနတာထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္တို႔ေနတဲ့ေဆာင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔အိမ္ထဲေတာ့ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးပါဘူး။ အေၾကာင္းမရွိပဲ သြားလို႔လဲ ရတာမဟုတ္ဘူး။ အလကားေနရင္းရဲ အတိုင္ခံေနရဦးမယ္။ အဲဒီအဘြားႀကီးဆို မနက္ ကိုးနာရီဆယ္နာရီေလာက္ဆို အိမ္ထဲကထြက္လာၿပီ။ သူ႔ေနာက္မွာ သူေမြးထားတဲ့ ေခြးပုေလးႏွစ္ေကာင္ပါတယ္။ အဲဒါေန႔တိုင္းပဲ။ တစ္ခုေကာင္းတာက အဲလိုအဘြားအို၊ အဘုိးအိုေတြကို အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေငြ ပံုမွန္ေပးထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးမရွိေပမဲ့ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ေတာ့ ပံုမွန္၀င္ေငြ ရွိေနတာေပါ့။

ကိုယ္လဲ အဲဒီအဘြားႀကီးသာသာပါပဲ။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စေနတနဂၤေႏြကလဲြရင္ ေန႔တိုင္းေက်ာင္းသြားေနရလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မဟုတ္ရင္ အထီးက်န္ေရာဂါနဲ႔ လံုးပါးပါးဖို႔ရွိတယ္။ ေက်ာင္းကအေဆာင္ျပန္ေရာက္ရင္ အိမ္စာလုပ္စရာရွိရင္လုပ္၊ မရွိရင္ အင္တာနက္ဖြင့္၊ ဟိုႏိုက္ ဒီႏိုက္ ႏိုက္။ သတင္းဖတ္၊ သတင္းနားေထာင္နဲ႔။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလးေတြကို အသံုးခ်ရတာပဲ။ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ ဘြဲ႔ေတြ ဒီဂရီေတြျမန္ျမန္ရၿပီးရင္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခ်င္ပါၿပီ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မျပန္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူေပါ့ေလ။ မတတ္သာမွပဲ ျပန္ၾကရတာ။ ကိုယ္ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပဲ။ အိမ္ခ်စ္တဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္နဲ႔တူတယ္။

ကိုယ့္လူကို ဒီေန႔ကိုယ္ေျပာျပခ်င္တာက အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းဘယ္လို တက္ရသလဲဆိုတာကိုပါ။ သိပ္ေတာ့လဲ မထူးပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ ကုလားျပည္မွာေနခဲ့တုန္းက အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္က ဒီကိုေက်ာင္းသားဗီဇာနဲ႔ေရာက္လာတာဆိုေတာ့ ဗီဇာေပးတဲ့ ေက်ာင္းမွာပဲ သြားတက္ရတယ္။ အဂၤလန္မွာ ကိုယ္တက္တဲ့ေက်ာင္းလို႔ အဂၤလိပ္စာသက္သက္ကို သင္တဲ့ေက်ာင္းေတြ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာရွိတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမဟုတ္ဘူး။ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရဆီမွတ္ပံုတင္ထားရတယ္။

အဲဒီေက်ာင္းေတြက ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေတြကို Admission Letter လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းလက္ခံစာနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ အဂၤလန္သံရံုးကို လိပ္မူတဲ့ Visa Recommendation Letter လို႔ေခၚတဲ့ ဗီဇာေပးဖို႔ေထာက္ခံစာတစ္ေစာင္စီေရးေပးတယ္။ အဲဒီစာႏွစ္ေစာင္ရရင္ အဂၤလန္ကိုလာလို႔ရပီ။ တျခားလိုအပ္ခ်က္ေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ဘယ္သူက ကိုယ့္ကို စပြန္စာလုပ္သလဲေပါ့။ အဲဒီစပြန္စာကေတာ့ အေရးႀကီးဆံုးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဒီကိုလာခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြမွာ
(၁) အဂၤလန္မွာရွိတဲ့ အသိတစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက Sponsorship Letter
(၂) သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းကေပးတဲ့ Admission Letter
(၃) အဲဒီေက်ာင္းက သက္ဆိုင္ရာသံရံုးကိုေပးတဲ့ Visa Recommendation Letter
(၄) ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ ကိုယ့္ကိုေထာက္ပံ့မယ့္ မိဘ(သို႔) အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ႏွစ္စဥ္ေထာက္ပံ့ေငြေၾကးပမာဏကိုေရးထားတဲ့ အာမခံစာ
(၅) ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ကိုယ္ေနတဲ့ေက်ာင္း/ေကာလိပ္/တကၠသိုလ္တစ္ခုခုက အႀကီးအကဲရဲ႕ ျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့ အာမခံစာ
(၆) ကို္ယ့္ရဲ႕ CV Form (Curriculum Vitae Form)
(၇) အစိုးရအသိအမွတ္အျပဳ ေရွ႕ေနဆီမွာ ႏိုထရီလုပ္ထားတဲ့ ကို္ယ့္မွတ္ပံုတင္
(၈) ႏိုထရီလုပ္ထားတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာစာရြက္စာတမ္းေတြ အားလံုး

အဲဒါေတြအကုန္စံုရင္ေတာ့ ဒီကိုလာလို႔ရပါၿပီ။ ကိုယ္လာတုန္းကေတာ့ IELTS Statementကို မေတာင္းဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အနည္းဆံုး General Overall Band 6.0 အဆင့္ရွိတဲ့ အဂၤလိပ္စာေအာင္လက္မွတ္ပါမွ လို႔ၾကားေနရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာႀကိဳးစားရမယ့္ကိစၥပဲဗိ်ဳ႕။ ကိုယ္ေတာင္ ဒီေရာက္မွ ေျဖရတာ။ တကၠသိုလ္တက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ General နဲ႔မရဘူး၊ Academic မွရတယ္။ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက အဲဒီ IELTS ေအာင္လက္မွတ္ကလဲ ဒီေရာက္မွေျဖတာထက္ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ေျဖလာရင္ပိုေကာင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေသခ်ာမွပဲ လာတာေကာင္းတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ဒီမွာ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ ပိုက္ဆံသိပ္ကုန္တယ္။

ကိုယ့္ျပည္မွာကေတာ့ ပိုက္ဆံေပးစရာမလိုတဲ့ မိဘအိမ္ကထမင္းစား၊ သြားေျဖ။ ရရင္အိုေက။ မရရင္ဆက္ေျဖ။ ျပႆနာမရွိဘူး။ ဒီမွာေတာ့ ဘာအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုက္ဆံမထြက္ရင္ မရဘူး။ ဒီေတာ့ တကၠသိုလ္တက္မယ့္ေက်ာင္းသားဆိုရင္လဲ အဲဒီမွာကတည္းက ျပည့္စံုေအာင္လုပ္လာၿပီးမွ ဒီေရာက္ေတာ့ အဆင္သင့္တကၠသိုလ္တက္ဖို႔လုပ္။ ခန္႔ျမန္ျမန္ၿပီးသြားႏိုင္တယ္။ မဟုတ္ရင္ သူတို႔အဂၤလိပ္စာကို လုိက္ေနရတာနဲ႔ပဲ အေတာ္ေလးအခ်ိန္ကုန္တယ္။ ေငြကုန္တာကလဲ ေသာက္ေသာက္လဲပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္သက္ဆိုင္ရာအဖြဲ႔အစည္းကေပးတဲ့ စပြန္စာနဲ႔ေရာက္လာတာဆိုေတာ့ အဲဒီအတြက္သိပ္အားမစိုက္ရဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလာမယ့္ ၂၀၀၉က်ရင္ တကၠသိုလ္တက္ခါနီး ဘဏ္ထဲကို စေကာလားရွစ္ေငြေတြ အခ်ိန္မီေရာက္မလာမွာကိုေတာ့ အေတာ္ေလးပူပင္ေနမိတယ္ဗ်ိဳ႕။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ က်ဴရွင္ဖီးကိုက ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္၊ သံုးေသာင္းနီးပါးေပးရမွာဆိုေတာ့ လက္ရွိေငြကိုတြက္ၾကည့္ရင္ စက္မရွိတဲ့ သူေဌးေလးျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ သူငယ္ခ်င္း။