က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ။ ၀က္သားဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္တဲ့ေန႔ဆို ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္လဲ ရွာၿပီး၀ယ္လိုက္ရေသးတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္မရရင္ေတာင္ ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္လို႔ေကာင္းတဲ့ အသီးအရြက္ေတြစုေပါင္းစပ္ေပါင္း၀ယ္ေရာၿပီး ခ်ဥ္ဟင္းတစ္အိုးခ်က္လိုက္တာပဲ။ ထမင္းမမာမေပ်ာ့ေလးကို ၀က္သားဟင္းနဲ႔အားရပါးရနယ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ သြတ္ထည့္လိုက္။ ၿပီးမွ အအီေျပေလး ခ်ဥ္ဟင္းပူပူတစ္ဇြန္းေလာက္ ပက္ထည့္လိုက္။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ထမင္းတစ္နပ္ေပါ့။ ေျပာရင္းေျပာရင္း သြားေရေတာင္ က်မိသဗ်ာ။
ေနပါဦး။ ငါ ဘာေျပာမလို႔ပါလိမ့္။ ေအာ္ သတိရၿပီ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အဲဒီ၀က္သားဟင္းေတြ ခ်ဥ္ဟင္းေတြနဲ႔ လားလားမွ် မသက္ဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာမွာ။ အေတာ္ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့အေၾကာင္းေျပာမလို႔။ ဘယ္ကဘယ္လို ၀က္သားဟင္းအိုးနားေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။
စမယ္ေနာ္။ ကေန႔ကမၻာ့သတင္းေတြဖတ္လိုက္၊ နားေထာင္လိုက္လုပ္ေနရတာ မ်က္စိလည္းေအာင့္၊ နားလည္းညီးတဲ့ အက်ိဳးႏွစ္မ်ိဳးရတယ္ဗ်ား။ ဘာလုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ အေမရိကမွာ ကုမၸဏီႀကီးေတြ၊ ဘဏ္ႀကီးေတြျပဳတ္လုလုျဖစ္ေနလို႔ အစိုးရက ေထာက္ေငြေတြ အေတာ္သံုးၿပီး ၿပိဳလဲမသြားေအာင္ က်ားကန္ေနရတာ အမ်ားအသိ။ ဒါ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ Bail-out လို႔ေခၚတဲ့ ထုတ္ေခ်းေငြ ဘီလီယံေပါင္း (၇၀၀)ေလာက္ကိုလဲ သံုးဖို႔ အတိုက္အခံေတြေရာ၊ လက္ရွိသမၼတေရာ အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးေနၾကရတယ္။ ဒီသတင္းေတြပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ လာေနတယ္။ နားကိုညီးလို႔ပဲ။
က်ေနာ္တို႔ယူေကမွာလဲ စီးပြါးေရးအၾကပ္အတည္းအေတာ္ေတြ႔ေနတယ္။ အစစအရာရာေစ်းေတြတက္တယ္ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ဓာတ္ဆီေစ်းေတြ၊ ဂက္စ္ေစ်းေတြ တက္သဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာေက်ာင္းသားေတြလဲ ဟိုအလုပ္ေလွ်ာက္လိုက္၊ ဒီအလုပ္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာလို႔။ အခုေဆာင္းတြင္းေရာက္ေနလို႔ ပိုဆိုးေသးတယ္။ အပူေပးစက္ေတြကို အလႈိင္လႈိင္သံုးရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ဂက္စ္ဘီေတြလဲ ဘယ္ေလာက္က်ဦးမယ္ မသိဘူး။ အတိုက္အခံပါတီကလဲ အဲဒီအကြက္ကိုင္ၿပီး အတင္းတြယ္တာပဲ။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေဂၚဒင္ဘေရာင္းႀကီး တစ္ခါတစ္ခါ သနားစရာေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့တယ္။ သူ႔လက္ထက္က်မွ ဒီလိုျဖစ္ရရွာလို႔ဆိုကိုး။ တကယ္ေတာ့ တစ္ကမၻာလံုးရဲ႕ အၾကပ္အတည္းႀကီးပါဗ်ာ။
ဟုိႏိုင္ငံမုန္တိုင္း၀င္၊ ဒီနိုင္ငံငလွ်င္လႈပ္နဲ႔ ကမၻာပ်က္လုလု သဘာ၀ေဘးႀကီးေတြအထိုက္အေလွ်ာက္ ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္မွာ အက်ိဳးဆက္က သက္ဆိုင္ရာနိုင္ငံေတြမွာ အငတ္ေဘးဆိုက္တာ ဓမၼတာပါဗ်ာ။ အခုတစ္ေလာေတာင္ တရုပ္ႀကီးအနားက (Kyrgyzstan) ကာဂစ္စတန္ႏိုင္ငံမွာ အင္အား ၆.၆ စေကးရွိတဲ့ငလွ်င္တြယ္သြားလို႔ လူေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ေသသြားေသးတယ္။ အဲလိုျဖစ္လာတဲ့အခါ တိုက္ရုိက္မခံရတဲ့ႏိုင္ငံေတြကလဲ မေနသာေတာ့ ပံရပိုးရတယ္။ ဒီေတာ့ တိုင္းျပည္ဘတ္ဂ်က္ထိတာေပါ့။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ တစ္ကမၻာလံုး အၾကပ္အတည္းႀကီးႀကံဳေနရတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုနိုင္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါ။ အဲဒီလို လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔လားညလား အႏၲရာယ္ႀကံဳေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ--
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔သားေတြကလဲ တစ္မ်ိဳးဗ်ာ့။ ႏို႔တိုက္သတၱ၀ါေတြအမ်ိဳးတုန္းကုန္မွာစိုးလို႔တဲ့။ လူေတြအမ်ိဳးတုန္းမွာေတာ့ ထည့္မတြက္ဘူး။ ထံုးစံအတိုင္းစကားလံုးထြားထြားေတြသံုးၿပီး ေျပာၾကတာေပါ့။ လူဦးေရထူထပ္လာၿပီး ၿမိဳ႕ရြာနယ္ပယ္ ခ်ဲ႕ထြင္လာၾကတဲ့အတြက္ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ႏို႔တိုက္သတၱ၀ါေတြ ေနစရာေပ်ာက္ၿပီး မ်ိဳးတုန္းကုန္ၾကၿပီ၊ အခ်ိဳ႕လဲ တုန္းလုလုျဖစ္ေနၾကရၿပီတဲ့။ စိတ္ပူတာ စိတ္ပူတာ။ အေတာ္ကရုဏာႀကီးတဲ့လူေတြလို႔ဆိုရမယ္။ သတၱ၀ါေတြကို သနားၾကင္နာဖို႔ က်ေနာ္တို႔ဘုရားရွင္ကလဲ အၿမဲေဟာေတာ္မူပါတယ္ဗ်ာ။
အဲလိုသနားၿပီး မိမိတို႔တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ေဆာင္ရြက္တာကိုေတာ့ အေတာ္ခ်ီးၾကဴးစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်ာ၊ သူတို႔ေျပာတဲ့စကား---
ေငြေရးေၾကးေရးအၾကပ္အတည္းက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အၾကပ္အတည္းနဲ႔စာရင္ ဘာမွမေျပာပေလာက္ပါဘူး။ လူအနည္းငယ္ကိုပဲ ထိခိုက္ေစတာပါ။ Biodiversity crisis လို႔ေခၚတဲ့ တိရစၧာန္ေတြနဲ႔ သဘာ၀ေတာေတာင္ေတြျပဳန္းတီးသြားရင္ေတာ့ တစ္ကမၻာလံုး ဒုကၡေရာက္ၿပီ တဲ့။
သူတို႔ေျပာတာလဲ မွန္သင့္သေလာက္ေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူကို တိရစၧာန္ေလာက္ေတာင္ ထည့္မတြက္ပဲေျပာတာေတာ့ မေကာင္းဘူးထင္တယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေအာ္ ၀က္သားဟင္းႀကိဳက္တဲ့လူက ၀က္သား။ ခ်ဥ္ဟင္းႀကိဳက္တဲ့လူက ခ်ဥ္ဟင္းပဲ လို႔။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွစ္ဘက္မွ်ေတြးေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ။ မိတ္ေဆြရဲ႕အယူအဆကေရာ ဘယ္လိုရွိလဲ။
No comments:
Post a Comment