က်မဘာေၾကာင့္ေတြေ၀ေနခဲ့သလဲ

က်ေနာ္ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္တဲ့အခါတိုင္း ေန႔လည္စာမစားမီ အရင္ဆံုးလုပ္တဲ့အလုပ္က က်ေနာ္ပိုင္သတဲ့ လက္ပေတာ့ပ္အစုတ္ေလးကို မညွာမတာ ၀ုန္းဒိုင္းနဲ႔ဖြင့္ၿပီး အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဘယ္နတ္ေဒ၀ါ၊ ဘယ္ျဗဟၼာေတြ သြားလာက်က္စား၊ လႈပ္ရွားေနၾကပါလိမ့္။ အဘယ္လူသား၊ ဒုကၡသည္မ်ားကို၊ ကူညီေလးျပဳ၊ ေစာင္မၾကည့္ရႈရမွာပါလိမ့္ဆိုၿပီး စူးစမ္းလိုက္တယ္။ အဲဒါက်ေနာ္ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက် မဟာ့မဟာ လြန္စြာႀကီးက်ယ္ခန္းနားလွတဲ့ တာ၀န္ႀကီးတစ္ရပ္။

ဒီေန႔ေတာ့ အနႏၲစၾကာ၀ဠာမွာ ရွိၾကတဲ့ဒုကၡသည္ေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ေသာသူက က်ေနာ့္ရဲ႕အြန္လိုင္းစၾကာ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ဘြားကနဲလာေပၚၿပီးေတာ့---
ဘိုးေတာ္ဘုရား---ေဆာရီးေဆာရီး ေယာင္လို႔။ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္။ ေဘာ္ထိုးတဲ့ ဘိုးေတာ္ဘြဲ႔နဲ႔မတန္ေသးဘူး။
ကိုမင္းထက္ကို တိုင္ပင္စရာေလးနည္းနည္းရွိလို႔ပါ တဲ့။ က်မသိခ်င္တာေတြလဲ နည္းနည္းပါးပါးေမးခ်င္ပါတယ္ တဲ့။ က်ေနာ္လဲ ဒါမ်ိဳးေခ်ာင္းေနတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ အဟန္းအဟန္းနဲ႔ ေခ်ာင္းႏွစ္ခ်က္ဆင့္ဟတ္ၿပီးေတာ့ ကဲ ေမးေစ---။ အဲ--ဟုတ္ပါဘူး။ ေမးပါဗ်ာ လို႔တုန္႔ျပန္လိုက္တယ္။

ဒီေန႔ေလ က်မေစ်းသြားပါတယ္။ ေစ်းထဲေရာက္ၿပီးကာမွ က်မဘာေတြ၀ယ္ရမွန္းမသိဘဲျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ပါလဲရွင္--တဲ့။ ေဟာဗ်ာ။ ရွားရွားပါးပါးေမးလဲ ေမးတတ္ပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါကို က်ေနာ္က တစ္ပင္တိုင္ေျဖတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲနဲ႔ ဒုိင္ယာေလာ့ဂ္လုပ္ၿပီးေျဖတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ေျပာတဲ့စကားေတြဟာ ေအာက္ပါအတိုင္းပါပဲ။

23:55 de: ကၽြန္မဒီေန႔ ေစ်းသြား၀ယ္တာ တစ္ခုခုဆံုးျဖစ္ဘို႔အတြက္ အၾကာႀကီးစဥ္းစားေနရတယ္။ အဲဒါျဖစ္ေနက်မဟုတ္ဘူး။ အသက္ႀကီးလာလို႔ဒီလိုျဖစ္လာတာလား။

me: မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားေတြးစရာေတြရွိေနလို႔ပါ။

de: ကိစၥတစ္ခုကို ဘာလိုဆံုးျဖစ္ခ်က္လြယ္လြယ္မခ်ႏုိင္ေတာ့တာလဲ။

me: ေနာက္တစ္ခုက ဘာၿပီးရင္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ Schedule ကို ႀကိဳတင္ မခ်ထားတဲ့အခါမွာျဖစ္ေစ၊ ဘာလိုအပ္သလဲဆိုတဲ့ မိမိလိုအပ္ခ်က္ကို တိတိက်က် မသိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာျဖစ္ေစ အဲလိုျဖစ္တတ္တာ ထံုးစံပဲေလ။ အဲဒါဟာ အသက္နဲ႔မဆိုင္သလို ပညာနဲ႔လဲ လံုး၀မဆိုင္ဘူး။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ပညာတတ္ေလေလ အဲလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ ခက္ေလေလ ျဖစ္တတ္တယ္။

de: ဟုတ္။

me: တစ္ခုရွိတာက လြယ္လြယ္မဆံုးျဖတ္တတ္တာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လြယ္လြယ္မခ်ႏိုင္တာဟာ အေတာ္ကြာျခားတဲ့ အရည္အခ်င္းႏွစ္ခုလို႔ထင္တယ္။ တစ္ခုက အေပါင္း၊ ေနာက္တစ္ခုက အႏႈတ္သေဘာရွိတယ္လို႔ ယူဆတယ္။

de: ဟုတ္လား

me: တိုတိုေျဖရရင္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ လြယ္လြယ္မခ်ႏိုင္တာဟာ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ကို တကယ္မသိလို႔ ျဖစ္တာလို႔ ဆိုခ်င္တယ္။

de: ထပ္ရွင္းျပပါလား

me: အမေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကေတာ့ အခုေနာက္ဆံုးေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ က်ေနာ္ေျပာတဲ့စကားကို ထပ္ရွင္းဖို႔ေတာ့ မလိုဘူးထင္တယ္။ အဓိပၸါယ္ကို အမလဲ သိမွာပါ။

de: ဟုတ္မွာပါ။ အဓိက ကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိလို႔ေနမွာပါ။

me: လြယ္လြယ္မဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့သေဘာဟာ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္မႈပါတယ္၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို တြက္တယ္။ လိုခ်င္တဲ့အက်ိဳးအတြက္ ေပးရမယ့္အေၾကာင္းကို စာရင္းလုပ္တယ္။ ပီးမွ ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဒါဆို အိုေကပဲ။ ဒါေပမဲ့ လြယ္လြယ္မဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့သေဘာကေတာ့ အဲလိုဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္မရွိတာေၾကာင့္လို႔ ယူဆတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည့္မႈအားနည္းရင္ အဲလိုျဖစ္တတ္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ရင္လဲ မွားႏိုင္တယ္။ အဲလို ကြာတယ္လို႔ ယူဆတယ္။

de: ဒါဆို ကၽြန္မက ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မွဳအားနည္းတာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါက ပိုျဖစ္ႏုိင္ေခ်မ်ားတယ္။

me: ကိုယ့္ကိုယ္ကို scrutinize လုပ္ၾကည့္ေပါ့။

de: ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ နည္းလမ္းေလးရွိရင္ေျပာပါဦး။

me: လုပ္ရမွာက။ ကိုယ္လာတဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွာ ကိုယ္ရခဲ့တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ လက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့ ဆံုးရႈံးမႈေတြကို မွတ္မိသေလာက္ စာရင္းလုပ္ရမယ္။

de:။ ဟုတ္။

me: ဘာေၾကာင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့သလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ဆံုးရွဴံးခဲ့သလဲ၊ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြအေျဖကို တိတိက်က် သိလာရမယ္။

de: ဟုတ္။

me: အဲလို သိလုိက္တာနဲ႔ ယံုၾကည့္မႈဟာ အလိုလို တိုးလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည့္မႈရွိဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဥာဏ္နဲ႔ ႀကိဳးပန္းအားထုတ္မႈ ႏွစ္မ်ိဳးကို ခ်ိန္ခြင္ညွီေပးရမယ္။ ဘယ္လိုပုဂိၢဳလ္မ်ိဳးဆီမွ သြားပီး ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနဖို႔မလိုဘူး။ ဘယ္သူမွလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကုိယ့္အသိဥာဏ္နဲ႔ က်ိဳးစားမႈေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရလာတယ္လို႔ ခဏခဏေတြးရမယ္။ တကယ္လဲ အဲလိုပဲ လက္ခံရမယ္။

de: လုပ္ၾကည္႔မယ္။

me: ဒါဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည့္မႈရလာမွာ ေသခ်ာတယ္။ အိုေကလား။

de: နည္းနည္းအားတက္လာသလုိပဲ။ ေကာင္ဆယ္လာ လုပ္ၾကည္႔ပါလား။

me: အဲဒီလိုျဖစ္ရမွာေပါ့။ ၀င္ေငြေကာင္းရင္ေတာ့ လုပ္မယ္၊ ဟားဟား။ ကဲ အမေရ႕ အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္။

de: ဟုတ္ကဲ့။

me: မဂၤလာညခ်မ္းပါေနာ္။

de: ေက်းဇူးပါပဲ။

me: ႀကိဳဆိုပါတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္လဲ သူေမးတာေတြေျဖၿပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ (၁၂)ခဲြ။ ပံုမွန္အိပ္ေနက် အခ်ိန္ကြက္တိပါပဲ။ က်ေနာ္က အဲေလာက္မွ ပံုမွန္အိပ္ေနရာ၀င္ေနက်။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ ငါေျဖခဲ့တာေတြ၊ ေျပာခဲ့တာေတြဟာ သူ႔အတြက္တကယ္အားတက္စရာေတြျဖစ္သြားတာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။