အခ်စ္ႏွင့္ ရူးသြပ္ျခင္း

“Love that is not madness is not love.”
(Pedro Calderon De la Barca)
ရူးသြပ္မႈမဟုတ္ေသာအခ်စ္သည္ အခ်စ္မဟုတ္။
(ပက္ဒ္ရိုေခါဒရြန္ေဒလာဘာကာ)


de: ကၽြန္မ............ရက္ေန႔ ဆြမ္းကပ္ျဖစ္မယ္။ .............ေက်ာင္းမွာ။

Ko: ဟုတ္လား။ သာဓုပါဗ်ာ။

de: သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ေမြးေန႔ေပါ့။ သူ႔ကိုေတာ့ အသိမေပးေတာ့ပါဘူး။

Ko: သူ႔ကို အသိမေပးပဲနဲ႔ သူ႔ေမြးေန႔အတြက္ ဆြမ္းကပ္ေပးတယ္ဆိုပါေတာ့။

de: ဟုတ္ကဲ့ပါ။

Ko: ဆန္းတယ္ေနာ္။

de: ဟုတ္တယ္။

Ko: အဲဒီအေၾကာင္းကို ေရးခ်င္လိုက္တာ။

de: ရည္စူးတာကေတာ့ သူအတြက္ေပါ့။

Ko: စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းမယ္။

de: ဒါေပမယ့္ သူမသိလည္း သိပ္ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ေက်နပ္တာပဲ။ သူ႔အတြက္ ကုသိုလ္လုပ္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာေလးကို ေက်နပ္ေနတာ။ ရူးေနျပီလားမသိ၊ း)

Ko: အင္း။ ရူးေကာင္းပါတယ္။ အားလံုးဟာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ရူးေနၾကတာခ်ည္းပဲေလ။

de: ဟုတ္တယ္ေနာ္။

က်ေနာ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးအေတာ္မ်ားမ်ား သိေနတဲ့ ပါဠိ၀ါက်ေလးတစ္ခု မွတ္သားဖူးတယ္။ ပါဠိစာေပနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈမရွိတဲ့လူေတြေတာင္ သိေနတဲ့ ၀ါက်ေလးပါ။ စာဖတ္သူလဲ သိမယ္ထင္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ၾကားဖူးမွာပါ။ ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ၊ တဲ့။ ပုထုဇဥ္လူသားေတြဟာ အရူးခ်ည္းပဲလို႔ က်ေနာ္နားလည္ခံစားမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပုထုဇဥ္လူသားေတြရဲ႕ေန႔စဥ္ဘ၀ရွင္သန္မႈဟာ ယုတိၱကို အေျခမခံဘူးေလ။ ခံစားခ်က္ကိုပဲ အေျခခံတာပါ။

ဒါေၾကာင့္လဲ ရွားလက္တ္ ဘရြန္႔တီ Charlotte Bronte (1816-1855)က Better to be without logic than without feeling ခံစားခ်က္မရွိတာထက္ အေၾကာင္းယုတိၱမရွိတာက ပိုေကာင္းတယ္ လို႔ဆိုခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔အေတြးဟာ လူသားဆန္တဲ့အေတြးပါ။ ခံစားခ်က္ဟာ အေၾကာင္းယုတိၱထက္ ပိုေကာင္းတယ္ လို႔ က်ေနာ္နားလည္မိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွလံုးသားေတြဟာ (01 01 01) data ေတြနဲ႔ Run ေနတဲ့ Computer Software တစ္ခုမဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္ျခင္း/မုန္းျခင္းစတဲ့ factor ေတြနဲ႔ ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ေ၀ဒနာစက္ေလးတစ္လံုးပါ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္စံုတရာကို ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္ ခံစားခ်က္ဟာ ေနရာယူတတ္ပါတယ္။ ႏွလံုးသားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ခံစားခ်က္ဟာ အလိုလိုေရွ႕တန္းေရာက္တတ္စၿမဲပါ။ အဲဒီခံစားခ်က္ေၾကာင့္လဲ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရူးသြပ္ေနၾကတာေပါ့။

မရွိေသးတဲ့လူကလဲ ရွိဖို႔ရူးသြပ္တယ္။ ရွိၿပီးသားလူကလဲ ႂကြားဖို႔ရူးသြပ္တယ္။ လိုခ်င္မႈေၾကာင့္လဲ ရူးသြပ္တယ္။ စိတ္ဆိုးမႈေၾကာင့္လဲ ရူးသြပ္တယ္။ မသိမႈေၾကာင့္လဲ ရူးသြပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ကုိယ့္ကိုယ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ရူးတယ္မထင္ၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာလဲ ကိုယ္လိုပဲ အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရူးသြပ္ေနၾကတာပဲကိုး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အရူးဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို သည္းေျခပ်က္သြားတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တယ္လို႔ မွတ္ထင္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။

အြန္လိုင္းေပၚက က်ေနာ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်က္တင္လုပ္ရင္း သူေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမသိလည္း သိပ္ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ေက်နပ္တာပဲ။ သူ႔အတြက္ ကုသိုလ္လုပ္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာေလးကို ေက်နပ္ေနတာ။ ရူးေနျပီလားမသိ၊ း) ၊ တဲ့။ သူခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ သူသံေယာက္ဇဥ္ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ သူခ်စ္ေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ေကာင္းမႈတစ္ခုျပဳေပးမယ္ဆိုတာေတာ့ ရိုးရာအတိုင္းပဲ က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကို စိတ္၀င္စားသြားေစတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ သူမသိလဲ အေရးမႀကီးဘူး။ သူ႔အတြက္လုပ္ေပးလိုက္ရရင္ပဲ က်မေက်နပ္ပါၿပီ၊ လို႔အဓိပၸါယ္ပါတဲ့ သူ႔စကား။ သူ႔အခ်စ္ကို မေတာင္းဆိုပဲနဲ႔ ကိုယ့္အခ်စ္ ေပးဆပ္မႈကို သရုပ္ေပၚေစတဲ့ စကား။ မျမင္ကြယ္ရာကေန သူ႔ကိုခ်စ္ေနရရင္၊ သို႔မဟုတ္ သူ႔အတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးေနရရင္ ေက်နပ္ေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အားႀကီးတဲ့ အခ်စ္ကို ေဖၚညႊန္းတဲ့စကား။ တစ္ဘက္သတ္အခ်စ္၊ သို႔မဟုတ္ တိတ္တခိုးအခ်စ္ရဲ႕ သရုပ္မွန္ကို ေျပာျပတဲ့ စကား၊ အဲဒီစကားေလးကို က်ေနာ္သေဘာက်သြားတာပါ။ ေလးစားတယ္ဗ်ာ။

ဒါတင္လားဆိုေတာ့၊ ဘယ္ကဦးမလဲ။ အဲဒီစကားထက္ကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားေစတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကလဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြဟာ က်ေနာ္တို႔လို ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္ပါပဲနဲ႔ ခ်စ္သူကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာေရးေက်ာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီးေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူအတြက္ရည္မွန္းၿပီး ဆြမ္းကပ္မႈစတဲ့ ကုသိုလ္လုပ္ရဲတဲ့ သတိၱ၊ က်ေနာ္ သူ႔ရင္ထဲကအခ်စ္ကို ေလးစားလြန္းလို႔ အဲဒီသတၱိကို ဒီလိုပဲ ေခၚခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ရူးသြပ္ရဲတဲ့ သတိၱ။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ စဥ္းစားလို႔မရတဲ့ သတိၱမ်ိဳး။ အဲဒီသတိၱေၾကာင့္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကို အံ့လဲအံ့ၾသတယ္။ ထပ္ၿပီးလဲ ေလးစားပါတယ္ လို႔ဆိုပါရေစ။ ေအာ္ အခ်စ္ရဲ႕အင္အားႀကီးမားလြန္းတဲ့ စြမ္းအားတစ္မ်ိဳးလို႔ က်ေနာ္နားလည္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။

ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ရဲ႕ တိတ္တခိုး ကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္သတိရလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အပိုဒ္ေလးကို စိတ္ထဲကေန ရြတ္လိုက္မိတယ္။

သူမျမင္ သူမၾကည့္ေပမဲ့၊
သူသိရင္ေက်နပ္ပါရဲ႕၊
ရြက္ခ်ပ္စို အႀကိဳၾကားမွာ၊
ပြင့္သြားမွာပဲ။

အဲဒီကဗ်ာကမွ သူခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူသိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မႈရွိေသးတယ္။ အခုက်ေနာ့္မိတ္ေဆြကေတာ့ သူခ်စ္တဲ့လူသိဖို႔ေတာင္ မေမွ်ာ္လင့္ရွာဘူး။ မျမင္ကြယ္ရာမွာ သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးလိုက္ႏိုင္ရင္ကိုပဲ ေက်နပ္ေနရွာသူ။ က်ေနာ္ မေလးစားပဲ ေနႏိုင္ရိုးလားဗ်ာ။ သူေျပာလိုက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားေလးက ရူးေနၿပီလား မသိ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ မလံုမလဲနဲ႔ အၿပံဳးသေကၤတ း) ေလးတစ္ခုလဲ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရူးလို႔ရူးမွန္း မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ရူးၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔လူသားေတြဟာ အခ်စ္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရူးသြပ္ေနၾကတယ္။ အတူေနတဲ့လူကလဲ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံခ်င္ဘူး။ အနီးအနားရွိတဲ့လူကလဲ မၾကခဏခ်ိန္းေတြ႔ခ်င္တယ္။ အေ၀းေရာက္ေနျပန္ေတာ့လဲ စာတစ္တန္၊ ဖုန္းတစ္တန္နဲ႔။ ဒီေခတ္မွာေတာ့ သိပ္ေကာင္း။ အင္နက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ေတြ႔ႏိုင္ၾကတယ္။ ေက်းဇူးပါ အင္တာနက္ႀကီးရယ္။ (ပိုက္ဆံမေပးရရင္ ပိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ဦးမယ္။) အဲလိုေတြ႔ႏိုင္တဲ့အတုိင္းလဲ ေန႔တိုင္းေတြ႔ခ်င္ၾကတယ္။

တစ္ေန႔မေတြ႔လိုက္ရရင္ မေန႔က ေနမေကာင္းလုိ႔လားဟင္ တဲ့။ ဟင္က ပါလုိက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဟင္ ဟာအေရးႀကီးတယ္။ ဂရုစိုက္မႈကိုလဲျပတယ္။ အခ်စ္ရဲ႕ ႏူးညံ့သိပ္ေမြ႔မႈသေဘာကိုလဲ ေဖၚေဆာင္တယ္။ အၾကင္နာအင္အားကိုလဲ ေပၚလြင္ေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးအတြက္ ဟင္ ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ လိုအပ္တဲ့စကားလံုးတစ္ခု။ ေျပာဖို႔မေမ့ၾကနဲ႔ေနာ္။ အခ်စ္သက္ကို ရွည္ေစတဲ့ ေ၀ါဟာရေလး တစ္ခုလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်စ္ကို ရူးသြပ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပံုေဖၚၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရူးသြပ္မႈဆိုတာ အခ်စ္ကို ပံုေဖၚေပးတဲ့ အင္ဂ်င္တစ္မ်ိဳးပဲ။

အထက္မွာ က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလို ရူးသြပ္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့အနက္ အခုက်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ရူးသြပ္မႈကေတာ့ ထူးဆန္းတယ္၊ လိုခ်င္မႈေၾကာင့္လဲမဟုတ္၊ စိတ္ဆိုးမႈေၾကာင့္လဲမဟုတ္၊ မသိျခင္းဆိုတဲ့အရာေၾကာင့္လဲ မဟုတ္။ သူက ေပးဆပ္မႈနဲ႔ ရူးသြပ္ခ်င္တာ။ ခ်စ္သူမျမင္ကြယ္ရာကေန ခ်စ္သူအတြက္ တိတ္တခိုး ရူးသြပ္ေနခ်င္တာ။ က်ေနာ္ေျပာရဲပါတယ္။ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ သူ႔လိုလူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာပဲ ရွာေတြ႔ႏိုင္တယ္ လို႔။ ဒါေၾကာင့္ စပိန္လူမ်ိဳးျပဇာတ္ဆရာႀကီး Pedro Calderon De la Barca ေျပာခဲ့တဲ့ ရူးသြပ္မႈမဟုတ္ေသာအခ်စ္သည္ အခ်စ္မဟုတ္၊ ဆိုတဲ့စကားဟာ သူ႔လိုလူမ်ိဳးရဲ႕ရင္ထဲက အခ်စ္ကို ရည္ညႊန္းခဲ့တာလို႔ က်ေနာ္ မွတ္ယူလိုက္မိပါတယ္။

ဒီစာတမ္းေလးနဲ႔ အြန္လိုင္းေပၚက က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေလးကို ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။