လူႏွင့္လူ႕ေလာက

I love mankind; it's people I can't stand.

Charles M. Schulz

က်ေနာ္လူ႔ေလာကႀကီးကိုေတာ့ ခ်စ္တယ္ဗ်ာ့။ သည္းမခံႏိုင္တာကေတာ့ လူေတြပဲ။
(ခ်ားလ္စ္ မ္၊ ရွာ့လ္ဇ္)

သူမ်ားေျပာတဲ့စကားလံုးေတြကို အမွတ္တမဲ့မဟုတ္ပဲနဲ႔ သတိထားၿပီး နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ရင္ တိုက္ရုိက္နားလည္ရတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္အျပင္ သူတကယ္ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ဟာ ေနာက္ကြယ္မွာ ပုန္းေနတာကို သိသိသာသာေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ေျပာတဲ့လူရဲ႕ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ေဒသကိုျဖစ္ေစ၊ ခံစားခ်က္တစ္ခုခုကိုျဖစ္ေစ၊ သူ႔အလုပ္အကိုင္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကိုျဖစ္ေစ ထင္ဟတ္ေစတဲ့ အရိပ္အေရာင္ေတြမ်ားစြာ မ်ားစြာပါေနတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာစကားမွာ ဆိုရုိးတြင္ေနတာ ရွိတယ္မို႔လား။ စကားစကား ေျပာပါမ်ား၊ စကားထဲက ဇာတိျပ တဲ့။ ေျပာပါမမ်ားပဲနဲ႔ေတာင္ နားေထာင္တတ္သူေတြအတြက္ စကားေတြရဲ႕အဓိပၸါယ္ဟာ ေပၚလြင္ေနတတ္ပါတယ္။ ေျပာပါမ်ားရင္ေတာ့ ဘာမွကို ေျပာဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ သူဘာေကာင္လဲ ဆိုတာ နားေထာင္တဲ့သူက သိႏွင့္ၿပီ။

က်ေနာ္လူ႔ေလာကႀကီးကိုေတာ့ ခ်စ္တယ္ဗ်ာ့။ သည္းမခံႏိုင္တာကေတာ့ လူေတြပဲ၊ တဲ့။ ခ်ားလ္စ္ အမ္၊ ရွာ့လ္ဇ္ ေျပာတဲ့စကားပါ။ သူဟာ နာမည္ေက်ာ္ အေမရိကန္ကာတြန္းဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ဆရာႀကီးေရးတဲ့ကာတြန္းေတြဟာ comic strip လို႔ေခၚတဲ့ ဇာတ္လမ္းသရုပ္ေဖၚကာတြန္းေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ ဒီလိုသရုပ္ေဖၚကာတြန္းေတြကို ေရးဆဲြတဲ့လူေတြဟာ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကို မေရးဆဲြခင္ အဲဒီဇာတ္ေကာင္ေတြပါတဲ့ ဇာတ္အိမ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ၿပီး ခံစားၾကည့္၊ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ခ်င္းရဲ႕ စရိုက္အလိုက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ကူးနဲ႔ ၀င္သရုပ္ေဆာင္ၾကည့္ၿပီးမွ ေရးဆြဲၾကရတယ္ လို႔က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြမ်ားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းဖို႔ ဇာတ္ေကာင္ သရုပ္ေဆာင္မႈက သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ကို သနားစရာျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးခ်င္ရင္ တစ္ျခားဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ကို ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့အခန္းမွာ သရုပ္ေဆာင္ေစရပါတယ္။ ဒါဟာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ရဲ႕ ရိုးရာသေဘာတစ္ခုလို႔ က်ေနာ္တို႔နားလည္ၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီးက လူ႔ေလာကႀကီးကို သူေရးဆြဲေနက် ဇာတ္အိမ္ႀကီးလိုျမင္၊ လူေတြကို သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြလို ျမင္ေနဟန္တူပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းခ်ီဆရာေတြရဲ႕စရုိက္ အေတာ္မ်ားမ်ားအတိုင္း စိတ္ဆိုးလြယ္တဲ့ သေဘာရွိပံုလဲ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးကို ခ်စ္ေပမဲ့ လူေတြကိုေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ဘူးတဲ့။

လူမရွိရင္ လူ႔ေလာကမရွိ၊ လူဆိုတာ အစိတ္၊ လူ႔ေလာကဆိုတာအေပါင္း။ ဒါေၾကာင့္ လူ႔ေလာကဆိုတာ လူေတြရဲ႕ အစုအေပါင္းလို႔ က်ေနာ္နားလည္မိပါတယ္။ (အစိတ္+အေပါင္း)နည္းနဲ႔ပဲ လူနဲ႔လူ႔ေလာကကို ခြဲလို႔ရပါတယ္၊ တျခားနည္းနဲ႔ခဲြလို႔မရပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ အေပါင္းျဖစ္တဲ့လူ႔ေလာကကို ခ်စ္ၿပီး အစိတ္ျဖစ္တဲ့ လူေတြကို သည္းမခံႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ရသလဲ။ အစိတ္ကို သည္းမခံႏိုင္ျခင္းဟာ အေပါင္းကို ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ မဆန္႔က်င္ဘူးလား။ သိပ္ဆန္႔က်င္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ သူ႔စကားကို စိတ္၀င္စားသြားတာ။

က်ေနာ္တို႔ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ေနထိုင္ရတဲ့ျဖစ္စဥ္ကို ၾကည္ၾကစို႔။ လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾကရတယ္။ လူအမ်ဳိးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ရဆံုရႀကံဳရတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္တဲ့အခါ ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့လူ၊ သေဘာမေတြ႔တဲ့လူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔ရမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလဲျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ အၿမဲတမ္းလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို မႀကိဳက္တိုင္း၊ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔မတိုက္ဆိုင္တိုင္း ေရွာင္ေရွာင္ေနလို႔လဲ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္သည္ပင္ အေပါင္းျဖစ္တဲ့ လူ႔ေလာကရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္တဲ့အခါ ဟုိတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပတန္ေကာင္းရဲ႕ဆိုၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘ၀ရွင္သန္မႈဆိုတဲ့ခရီးရွည္ကို အေပါင္းကိုငဲ့ၿပီး ဆက္ေနၾကရတယ္။

အစိတ္ျဖစ္တဲ့ လူတစ္ဦးခ်င္းစီကို ဘယ္ေလာက္မုန္းမုန္း၊ အေပါင္းျဖစ္တဲ့ လူ႔ေလာက သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာ့ ခ်စ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဂရိခ္ ဒႆနိကေဘဒပညာရွင္ႀကီး အရစၥတိုေထာ္လ္က (Man perfected by society is the best of all animals) လူဆိုတာ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ေနရတဲ့ သတၱ၀ါပဲ တဲ့။ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ မေနရင္ တိရစၧာန္ သို႔မဟုတ္ နတ္ေဒ၀ါပဲ လို႔ သူကဆိုပါတယ္။

ဒီေတာ့ လူျဖစ္တဲ့က်ေနာ္တို႔ဟာ လူ႔ေလာကကိုေတာ့ စြန္႔လို႔မရဘူး။ လူတစ္ဦးခ်င္းကို မုန္းခြင့္ရွိတယ္။ လူအသိုင္းအ၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုလံုးကိုေတာ့ မုန္းလို႔မရဘူး။ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလံုးကို မုန္းလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ဟာလဲ အလိုလိုေနရင္း လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕အျပင္ပကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္သြားရင္ေတာ့ အရစၥတိုေထာ္လ္ ေျပာတဲ့ တိရစၧာန္ျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ သို႔မဟုတ္ နတ္ေဒ၀ါတစ္ဦးဦးလဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။