ကေလးအိုႀကီးေတြ

I am not young enough to know everything.
(Oscar Wilde)
က်ဳပ္က အားလံုးကို သိရေလာက္ေအာင္ ကေလးမဟုတ္ဘူးဗ်ာ့။

ဒီစာတမ္းေလးကို ဖတ္မိေတာ့ က်ေနာ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အကုန္သိသေလာက္နီးပါးထင္ေနတဲ့လူေတြေပါ့။ သူ႔ဘာသာသူအဲဒီလိုထင္ေနတာက ျပႆနာမဟုတ္ေသးဘူး။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကို သူ႔ေလာက္မသိဘူးလို႔ပါ အထင္ေရာက္ေနတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အေတာ္သနားစရာေကာင္းတဲ့ လူေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးကို ေအာ္စကာ၀ိုင္းရဲ႕စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ ကေလးသာသာ လူေတြေပါ့။

အသိေလာက၊ အသိနယ္ပယ္မွာ သိမႈေတြ၊ အထင္ေရာက္မႈေတြဟာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ နည္းနည္းေလးပဲသိတဲ့လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမ်ားႀကီးသိတယ္လို႔အထင္ေရာက္ေနတတ္ၿပီးေတာ့ အမ်ားႀကီးသိေနတဲ့လူေတြက်ျပန္ေတာ့ ဘာမွကို မသိရေသးဘူးလို႔ ျမင္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒႆနိကေဗဒပညာရပ္ရဲ႕ ဘိုးေအႀကီးျဖစ္တဲ့ ေဆာခရတိၱတို႔လို ပညာရွိႀကီးေတြက ေျပာခဲ့ၾကတာေပါ့။ I know nothing except the fact of my ignorance. ငါဘာမွမသိေသးဘူးဆိုတာကလြဲရင္ က်န္တာက်ဳပ္မသိပါဘူး၊ လို႔။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဘုရားစာေပထဲက အဆိုအမိန္႔တစ္ခုကို သြားသတိရမိတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ ဓမၼပဒက်မ္းထဲကပါ။

ကိုယ္ မသိတာကို မသိဘူးလို႔ သိတဲ့လူဟာ ပညာရွိ၊ မသိပဲနဲ႔ သိတယ္ထင္ရင္ေတာ့ လူမိုက္ပဲ တဲ့။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ထင္ခဲ့တာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေျပာရတာဟာ သူမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာရတာထက္ ပိုေသခ်ာတယ္ေလ။ က်ေနာ္ရြာမွာ စာစသင္ေတာ့ ကေလးေပါက္စ၊ အသက္ ခုႏွစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ေပါ့။ ေက်ာင္းကသင္ေပးလိုက္တဲ့စာကို အိမ္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ရြတ္ျပရတာ မေမာႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ထင္လိုက္ေသးတယ္။ ငါစာေတာ္ေတာ္ တတ္ေနၿပီလို႔။ ကိုယ့္လိုမဆိုႏိုင္၊ မရြတ္ႏိုင္တဲ့ ရြယ္တူအိမ္နီးခ်င္းကေလးေတြကို ေတြ႔ေတာ့လဲ စိတ္ထဲမွာ ဒီေကာင္ ငါ့ေလာက္မသိဘူးလို႔ အထင္ေရာက္ျပန္ေရာ။ ကေလးကိုးဗ်ာ့။

အသက္ (၁၀) ႏွစ္သားေလာက္အရြယ္ထိ ကိုယ့္ရြာက လဲြၿပီး ဘယ္မွလဲ မေရာက္ဖူးဘူး။ မေရာက္ဖူးတာသာ မေရာက္ဖူးတာ၊ ငါ့တို႔ရြာက က်န္တဲ့ရြာေတြထက္သာတယ္ ဆိုတဲ့ အထင္ကေတာ့ ရွိသဗ်ာ့။ က်ေနာ္ အခုျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရယ္ခ်င္လိုက္တာ။ ကေလးအေတြးဟာ အေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတဲ့အေတြးပဲ ဆိုတာ ကေလးအျဖစ္ကို လြန္ေျမာက္ၿပီး ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ သိရတယ္။ ေနာက္ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့လဲ ကိုယ္ရြာထက္သာတဲ့ၿမိဳ႕ျပေဒသအေျခအေနနဲ႔ လူေနမႈစနစ္ကို ျမင္ရေတြ႔ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ယခင္ထင္ခဲ့တဲ့အထင္မ်ိဳး ေပ်ာက္သြားၿပီးေတာ့ ငါတို႔ၿမိဳ႕ေလာက္သားနားတဲ့ၿမိဳ႕ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး လို႔ထင္ျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အသက္က (၁၂) ရွိေနၿပီ။ ေတာသားအေတြးနဲ႔ ေတာသားေလးေပါ့။

က်ေနာ္ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အသက္ (၁၃)ႏွစ္သားအရြယ္။ ရန္ကုန္မွာေနၿပီး ရန္ကုန္မွာပဲေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဘာမွမသိတဲ့ေတာသားေလး သိစရာေတြနဲ႔ခ်ည္းျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်မိေတာ့ စိတ္ႀကီးေတာင္၀င္မိသလိုလို။ လူေတြကလဲ တစီစီ၊ ကားေတြကလဲ တ၀ီ၀ီနဲ႔။ ဟာ---ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာ ရြာမွာေနတုန္းက ၾကားပဲၾကားဖူးတာ၊ အခုေတာ့ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ရၿပီ။ အေတာ္စည္ကားတဲ့ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေပပဲကိုး။ အမယ္---ကိုယ့္ကိုယ္ကို (ၾကားဖူးတဲ့) နတ္ျပည္ေရာက္ေနသလားေတာင္ ထင္မိရဲ႕။ ကေလးေလးမို႔လား။ ဒါက ေနရာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္မွမေရာက္ဖူးတဲ့ကေလးေတြမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာသဘာ၀ေလးတစ္ခုေပါ့။

ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ အဂၤလိပ္စာေတြဘာေတြ သီးျခားျပန္ေလ့လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗမာလိုေရးထားတဲ့ အဂၤလိပ္သဒၵါစာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ေလာက္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ငါ အေတာ္ဟုတ္ေနၿပီလို႔ ထင္ျပန္သဗ်ာ။ အဲဒီေနာက္ ကာနယ္၀မ္း၊ တူး၊ သရီး ကိုၿပီးေအာင္ဖတ္တယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ငါေတာ့ အဂၤလိပ္စာတတ္ၿပီ လို႔ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေရာက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ အဂၤလိပ္မူရင္း၀တၳဳမေျပာနဲ႔ Retold Story ေလးေတြေတာင္ မဖတ္ျဖစ္ေသးဘူး။ အနီးအနားလက္လွမ္းမီရာစာအုပ္ေလးေတြဖတ္ၿပီး အထင္ေရာက္ေနတာ။ ဒါေပမဲ့ အရြယ္က ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူငယ္ေလးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ခ်က္ေပးရမယ္ဆိုရင္ လူငယ္ေပကိုးဗ်ာ့ လို႔ေပးရမယ္ထင္တယ္။

အဂၤလိပ္စာရဲ႕သေဘာက သင္ခါစမွာ အလြယ္ေလးပဲလို႔ ထင္ရတတ္တယ္။ ေနာက္ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ဖတ္၊ မနားမေနဖတ္၊ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ဘာသိလာရသလဲ ဆိုရင္ ဒီအဂၤလိပ္စာဆိုတဲ့အမ်ိဳးဟာ တတ္ဖို႔အေတာ္မလြယ္တဲ့ စာပဲ လို႔ သိလာရတယ္။ ဒါဆို တတ္ဖို႔နည္းနည္းေတာ့ နီးစပ္လာၿပီ။ Grammar စာအုပ္ေတြနဲ႔ Retold Story ေလးေတြခ်ည္းဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာတတ္ၿပီ ထင္ေနသမွ်ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဂၤလိပ္စာမတတ္ဘူး။ ဒါ က်ေနာ္ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရဲတဲ့ စကားပဲ။ က်ိဳးစားၿပီး သင္ေနဖို႔ပဲလိုတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တတ္ၿပီလိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အထင္မေရာက္ေလနဲ႔။ တစ္ခါတုန္းက က်ေနာ့္ဆရာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္း သတိရမိေသးေတာ့တယ္။

မႏၲေလးတကၠသိုလ္က အဂၤလိပ္စာပါေမာကၡက က်ေနာ့္ဆရာနဲ႔ရင္းႏွီးတယ္။ က်ေနာ့္ဆရာဆိုတာကလဲ အဂၤလိပ္စာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုယ္တိုင္ေလ့လာယံုမကဘူး၊ သူမ်ားကိုလဲ အၿမဲတမ္းသင္ေပးေနတဲ့လူ။ က်ေနာ္လဲ သူ႔ဆီမွာ ငါးႏွစ္လံုးလံုး အဂၤလိပ္စာသင္ယူခဲ့ရတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ငါးရာေျခာက္ရာေလာက္နဲ႔ စာလံုးခန္႔စိမ့္စိမ့္ရွိတဲ့ အဂၤလိပ္မူရင္း၀တၳဳတစ္အုပ္ကို ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္နဲ႔ၿပီးေအာင္ဖတ္ႏိုင္တယ္။ တစ္ေန႔က်ေနာ့္ဆရာက ပါေမာကၡနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ၿငီးျပတယ္။ ဆရာရာ ဒီအဂၤလိပ္စာကလဲ ဘယ္ေတာ့တတ္မယ္မသိပါဘူး။ ဒီေလာက္လုပ္လာတာေတာင္ ဖတ္လိုက္ရင္ မသိတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ အဓိပၸါယ္နားမလည္တဲ့ ၀ါက်ေတြက ရွိေနတုန္းပဲဗ်ာ လို႔။ အဲဒါကို ဟုိပါေမာကၡက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္လူစိတ္သာခ်၊ ဘယ္ေတာ့မွ မတတ္ဘူး တဲ့။ အားေပးပံု ေျပာပါတယ္။

အဲဒီလို ဆရာႀကီးျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ လူေတြဟာ ကိုယ့္အသိဉာဏ္ကို ခ်ိန္ဆႏိုင္ၾကၿပီးေတာ့ ငါေတာ္ေတာ္လိုေသးတာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္ လူေတြကေတာ့ ကိုယ္သိတာေလးကို အဟုတ္ထင္ၿပီး ဘ၀င္ျမင့္တတ္ၾကတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ အဲလိုနဲ႔ ကိုယ္ေရာက္တဲ့ေနရာကိုပဲ အဟုတ္ထင္၊ ကိုယ္သိထားတဲ့အသိကိုပဲ အမွန္ထင္တတ္တဲ့သေဘာဟာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အထင္၊ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးေနႀကီးေန၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို္ အဟုတ္ထင္ၿပီး ကိုယ့္အသိကိုလဲ အရာရာတိုင္းကို သိတဲ့အသိေလာက္နီးပါး ယူဆေနေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူေတြဟာ ကေလးေတြပါပဲ။ ကေလးအေတြးရွိတဲ့ လူအိုေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ မွားတတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသားေတြပီပီ အမွားလုပ္မိလင့္ကစား အတတ္ႏိုင္ဆံုးအမွန္တရားနဲ႔ နီးစပ္မႈရွိေအာင္ေတာ့ ေတြးေခၚယူဆသင့္တယ္ ဆိုတဲ့အျမင္ေလးရလို႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြဆီ ေအာ္စကာ၀ိုင္းရဲ႕အဆိုအမိန္႔ေလး အေရာက္ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
က်ဳပ္က အားလံုးကို သိရေလာက္ေအာင္ ကေလးမဟုတ္ဘူးဗ်ာ့၊ တဲ့။