အျပစ္ေဆးေၾကာပြဲေတာ္

This is my exchange, this is my substitute, this is my atonement. This chicken will go to its death while I will enter and proceed to a good long life and peace.

ဤၾကက္သည္ အက်ဳပ္ႏုပ္၏ အလဲအလွယ္ျဖစ္ပါ၏၊ ဤၾကက္သည္ အက်ုဳပ္ႏုပ္၏ အစားထိုးမႈျဖစ္ပါ၏။ ဤၾကက္သည္ အက်ဳပ္ႏုပ္၏ အျပစ္ေဆးေၾကာျခင္းျဖစ္ပါ၏။ အက်ဳပ္ႏုပ္ ေကာင္းျမတ္ေသာဘ၀မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကာျမင့္စြာ အသက္ရွင္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဤၾကက္သည္ သူ႔ဘ၀၏ နိဂံုးသို႔ေရာက္ပါလိမ့္မည္။

အဲဒါကေတာ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြအျပစ္ကုစားတဲ့အခါ ဆိုတဲ့အာပတ္ေျဖနည္းပါ။ အဲဒီအျပစ္ကုစားတဲ့အာပတ္ေျဖပြဲေတာ္ကို သူတို႔စကားအရ Yom Kippur ယြန္ကစ္ပါ လို႔ေခၚတဲ့လမွာ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ပြဲေတာ္ရဲ႕ရုိးရာနာမည္ကေတာ့ Kaparot ကာပေရာ တဲ့။ ဒီနာမည္ဟာ အေတာ္ေရွးက်ၿပီး ဒ႑ာရီဆန္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီကာပေရာပြဲေတာ္ကို ဂ်ဴးျပကၡဒိန္အရ Rosh HaShana and Yom Kippur,(၉/၁၀လပိုင္းမ်ား)ေရာရွ္ဟာရွနနဲ႔ ယြန္ကစ္ပါလေတြအၾကား ဘယ္ရက္မဆို က်င္းပါႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ယြန္ကစ္ပါလမတိုင္မီတစ္ရက္အလို အရုဏ္အတက္မွာ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။

ပြဲေတာ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္လံုးလံုး စုမိေနတဲ့အျပစ္ေတြကို ေဆးေၾကာသုဓ္သင္ဖို႔ပါ။ အစဥ္လာအရကေတာ့ အမ်ိဳးသားေတြက ၾကက္ဖအျဖဴ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြက ၾကက္မအျဖဴကို ဦးေခါင္းအထက္မွာ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ေျမွာက္ကိုင္ၿပီး အထက္ေဖၚျပခဲ့တဲ့ စာပိုဒ္ကို ဆိုၾကရပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ၾကက္ကိုသတ္ၿပီး အဲဒီၾကက္အေသကိုျဖစ္ေစ၊ အဲဒီၾကက္ရဲ႕တန္ဖိုးကိုျဖစ္ေစ၊ ဆင္းရဲသားေတြကို ေပးပစ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီပဲြေတာ္ရဲ႕ အစဥ္အလာတစ္ခုေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ပြဲလုပ္ပံုႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေရွးရုိးကို မပယ္ခ်င္တဲ့ ေရွးရိုးစြဲသမားေတြကေတာ့ မိမိအျပစ္အတြက္ ၾကက္ကိုသတ္ၿပီး ေဆးေၾကာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ္လွန္တဲ့အေတြးအေခၚရွိတဲ့လူေတြကေတာ့ အဲဒီေန႔ေရာက္တဲ့အခါ မိမိတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပိုက္ဆံေတြကိုစု၊ အျဖဴေရာင္လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔က်က်နနထုပ္၊ ၿပီးရင္ အထက္ကအတိုင္း ၾကက္ကိုေခါင္းေပၚေျမွာက္ၿပီးရြတ္သလိုရြတ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီပိုက္ဆံထုပ္ကို နီးစပ္ရာလူမႈေရးအသင္းတစ္သင္းသင္းဆီသြားလွဴလိုက္ၾကပါတယ္။
ဒါကေတာ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အျပစ္ေဆးေၾကာတဲ့ အာပတ္ေျဖပြဲေတာ္ေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြမွာလဲ ႏွစ္စဥ္အာပတ္ေျဖပြဲေတာ္ရွိပါ့ဗ်ား။ သႀကႍပြဲေတာ္ေလ။ သိတယ္မို႔လား။ အဲဒီေန႔ေရာက္ဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္ေနၾကရတာ။ အျပစ္ေဆးေၾကာခ်င္လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကဲခ်င္လို႔။ အခ်ိဳ႕အသက္ႀကီးတဲ့လူေတြက်ေတာ့လဲ သႀကႍဆိုတဲ့အသံမၾကားခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သႀကႍအသံၾကားရင္ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးသြားတယ္ဆိုတာကို လိမ္လို႔မရေတာ့လို႔။ အပ်ိဳႀကီးေတြဆို ပိုဆိုးေသး။ အသက္ႀကီးမွာသိပ္ေၾကာက္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ဘက္လွည့္နဲ႔ ရိပ္သာသြားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ၾကေလသတည္းေပါ့။ အားလံုးေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေျပာပါတယ္။

အင္ဒိယႏိုင္ငံမွာလဲ အျပစ္ေဆးတဲ့ပြဲေတာ္ ႏွစ္စဥ္ရွိတယ္။ ဂဂၤါျမစ္ထဲဆင္းၿပီး ေရဆင္းစိမ္ၾကတာ။ လူေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ဆင္းေတာ့ အခ်ိဳ႕လဲ ေရထဲမွာနင္းခံရၿပီးေသသြားၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕လဲ ေရထဲေမ်ာပါသြားၾကတယ္။ အျပစ္ေျပာင္မေျပာင္ေတာ့ မသိဘူး။ အျဖစ္ကေတာ့ အဲလိုပဲ။

ရိုးရာအစဥ္အလာေတြဟာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္းေလာက္နီးပါးမွာ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အနည္းနဲ႔အမ်ားပဲကြာမယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပံုသဏၭာန္ေျပာင္းေျပာင္းလာတယ္။ ဥပမာ ဂ်ဴးေတြရဲ႕ ကာပေရာပြဲေတာ္ဟာ ၾကက္သတ္ၿပီးေပးတဲ့ဓေလ့ကေန လက္ကိုင္ပ၀ါျဖဴနဲ႔ပိုက္ဆံထုပ္ၿပီးလွဴတဲ့ပံုစံဆီ တေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာင္းေနတယ္။ ဒါဟာ အလြန္အင္မတန္ ႀကိဳဆိုအပ္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈႀကီးပဲ။

က်ေနာ္တို႔ျမန္မာေတြရဲ႕ သႀကႍပြဲေတာ္ကေတာ့ ေငြဖလားထဲမွာရွိတဲ့နံသာေရေတြကို သေျပခက္ေလးနဲ႔ အသာတို႔ယူၿပီး ျဖတ္သြားျဖတ္လာတဲ့ သူေတြကို ရင္ေက်းေလးစားစြာ ဖ်န္းပက္တဲ့အစဥ္အလာကေန ကားႀကီးကာငယ္ေတြေပၚေရတိုင္ကီေတြတင္၊ ၾကမ္းေပ့ရမ္းေပ့ဆိုတဲ့ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းေတြကို အသကုန္ဖြင့္ၿပီး ေတြ႔တဲ့လူေတြကို အထူးသျဖင့္ေကာင္မေလးေတြကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ပက္တဲ့ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြအျဖစ္သို႔ လံုးလံုးေရာက္သြားပါၿပီ၊ ကေန႔လူငယ္ေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ သႀကႍဟာေပ်ာ္ပြဲႀကီးတစ္ခုအသြင္နဲ႔ပဲ ရွိေနမယ္ထင္ပါတယ္။ အျပစ္ေဆးေၾကာတဲ့ ပြဲေတာ္ရယ္လို႔ေတာ့ ဆယ္ေရာက္တစ္ေယာက္ သိဖို႔ခက္သြားပါၿပီ။

မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေရစီးေၾကာင္းကိုးဗ်ာ့။ က်ေနာ္လဲ သႀကႍဆို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကဲလို႔ရသေလာက္ကဲတဲ့အထဲမွာ ပါတာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကဲတဲ့လူေတြကို အျပစ္မေျပာပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခုေတာ့ေျပာခ်င္တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္အမွန္ကိုေတာ့ နားလည္ထားသင့္တယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ အဲဒါပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ လာမည့္ႏွစ္သႀကႍက်ရင္ မႏၲေလးေတာင္သြားကဲၾကမယ္ေဟ့။ အခုကတည္းက အားထည့္ထားၾက။