Monday, October 26, 2009

ကမၻာပ်က္တဲ့အထိ


၂၀၁၂၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၁
ကမၻာပ်က္ကိန္း
တြက္ေရးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္
တကယ္ဟုတ္/မဟုတ္ေတာ့ မသိ
သိပံၸနဲ႔ ေဗဒင္
ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္ မဟုတ္ခ်င္ေန
ငါ စိတ္မ၀င္စားလွ
အဲဒါ သူတို႔ကိစၥ။

ခ်စ္သူေရ႕
ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာ
၂၀၁၂-ဒီဇင္ဘာ
၂၁-မွာ က်င္းပမယ္
ကမၻာပ်က္တဲ့ေန႔
ဒို႔နွစ္ေယာက္အတြက္
အမွတ္တရေပါ့။

ကမၻာပ်က္ခဲ့ရင္
တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆဲြ
အတူတြဲလို႔ ေသမယ္။

ကမၻာမပ်က္ခဲ့ရင္
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မခဲြ
အတူတြဲလို႔ ေနမယ္။

ေသလဲ အတူတူ
ေနလဲ အတူမို႔
သူတို႔ ေျပာခ်င္တာ ေျပာပါေစ
ကမၻာပ်က္ယြင္း
ဒို႔ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ မဆိုင္
မယိုင္မလဲ ခ်စ္မယ္
အခိုင္ အၿမဲ ႏွစ္တြယ္
သိပ္သိပ္ခ်စ္တယ္။

အခ်စ္ ေလာဂ်စ္


ခ်စ္သူ
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ အတူ မင္းကို ငါေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္
မတူတဲ့ ဘ၀ႏွစ္ခု
နီးစပ္ဖို႔အေရး
ဘယ္သခ်ၤာ့ လကၡဏာကို အသံုးျပဳရမလဲ?

အေပါင္းလကၡဏာ (+)
အစံုနဲ႔အမ အမနဲ႔အစံု
အမနဲ႔အမ အစံုနဲ႔အစံု
ေပါင္းခ်င္သလိုေပါင္း
(=) ညီမွ်ျခင္းမွာ အေျဖေတြ႔
ဒါ သခ်ၤာ့ ဓေလ့ တစ္ခု။

အႏႈတ္လကၡဏာ (-)
အႀကီးကို အေသးႏႈတ္ေတာ့
အႂကြင္းဟာ အေျဖ ျဖစ္သတဲ့
အေသးကို အႀကီးႏႈတ္ေတာ့
လိုရာျဖည့္ေပါင္း
ရလာဒ္ေကာင္းတစ္ခုေပါ့
အတူကို အတူႏႈတ္ရင္
အေျဖက သုည
အေနလွတယ္လို႔ ငါမျမင္။

အေျမွာက္လကၡဏာ (x)
ဆပြါးတဲ့ ကိန္း
ဒို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္
သိပ္ မက်ိမ္းေသဘူး။

အစားလကၡဏာ (-ံ့)
လိုရာခဲြယူ
ေ၀စုအတြက္ အျငင္းပြါး
ငါစဥ္းစားရင္း
မင္းနဲ႔ ငါအတြက္
မသင့္ခဲ့ဘူး။

ေပါင္း ႏႈတ္ ေျမွာက္ စား
ေလးပါ လကၡဏာနဲ႔ အေျဖထုတ္
အေနစုတ္တဲ့ ငါ့ဘ၀
မင္းနဲ႔ မသင့္လွဘူး။

သခ်ၤာနဲ႔ တြက္မရတဲ့ ငါ့အခ်စ္
ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့
အေပါင္းရလာဒ္ကိုလဲ မေမွ်ာ္ရဲ
အႏႈတ္နဲ႔လဲ အရႈံးမေပးလို
အေျမွာက္နဲ႔လဲ အရမယူ၀ံ့
အစားနဲ႔လဲ မခြဲေ၀ယူခ်င္။

ဒီေတာ့
သာမန္ သခ်ၤာနဲ႔ အေျဖမေတြ႔
ေလာဂ်စ္ကို အသံုးျပဳ
ကနဲ႔ကကို ေပါင္း (က+က) ေပမဲ့
အေျဖမွာ က ႏွစ္ခုမျဖစ္
က တစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္သလို
မင္းနဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေပမဲ့
အေျဖက မင္းနဲ႔ငါ မျဖစ္
မင္း သို႔မဟုတ္ ငါ
အဲဒါ ငါျဖစ္ခ်င္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳး
အတိုးအဆုတ္မရွိသလို
အခြဲအေ၀ဆိုတာလဲ နတိၳ
အျမတ္အစြန္းကိုလဲ ငါမတြက္
အရပ္သေဘာကိုလဲ ငါမငဲ့
မင္းအတြက္ ငါ့အခ်စ္
အဲဒါ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ေလာဂ်စ္။

Friday, October 23, 2009

ေနရာေပး မမွားေစနဲ႔


You can put wings on a pig, but you don't make it an eagle.

Bill Clinton (1946-)


၀က္ကို အေတာင္ပံ တပ္ေပးလို႔ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သိန္းငွက္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ သြားမလုပ္နဲ႔။
(ဘိလ္ ကလင္တန္)



Wednesday, October 21, 2009

ေကာင္းသတင္းသာ ေဆာင္က်ဥ္းပါ


None love the messenger who brings bad news.

Sophocles (496 BC-406 BC)


မေကာင္းသတင္းေတြ ယူေဆာင္လာတဲ့သူကို မည္သူမွ မၾကည္ျဖဴၾကေပ။

(ဆိုဖေကာ္)

ဆုေတာင္း


ရင္မွာ ျဖစ္တည္ေသာအခ်စ္
အၾကင္နာ ႏွစ္ရွည္ေသာအျဖစ္နဲ႔
အခ်စ္ကမၻာ ရွည္ေစေသာ္။

အျပစ္ဆို ကြယ္ကာျပဳ
အခ်စ္ကို တြယ္တာမႈနဲ႔အတူ
ေမတၱာကမၻာ တည္ေစေသာ္။

တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ထဲ
ႏွစ္ေယာက္ကို မေဖါက္လြဲတဲ့အျဖစ္နဲ႔
သစၥာကမၻာ တည္ေစေသာ္။

အခ်စ္ကမၻာမွာ
ေမတၱာမိုးေတြ ရြာလို႔
သစၥာပန္းတို႔ လန္းေစေသာ္။

Tuesday, October 20, 2009

အရုဏ္အလြမ္း



အရုဏ္က်င္း
အလင္းေရာက္
ႏွင္းမေပ်ာက္တဲ့ရာသီ
ခ်မ္းလွပါဘိ။

ပညာေရး
အေ၀းေရာက္
ေဆြးမေပ်ာက္တဲ့ ဌာနီ
လြမ္းလွပါဘိ။

ခ်မ္းလဲ တယ္ခ်မ္း
လြမ္းလဲ လြမ္းဘိ
ႏွင္းဖ်န္း ရင္ခြင္
သူ မ၀င္မူ
ဘယ္သူ လာ၍ ေႏြးပါႏိုင္?



Saturday, October 17, 2009

ကဲ့ရဲ႕ျခင္းသေဘာ


ေပါရာဏေမတံ အတုလ၊ ေနတံ အဇၨတနာမိ၀။
နိႏၵႏိၲ တုဏွိမာသီနံ၊ နိႏၵႏိၲ ဗဟုဘာဏိနံ။
နိႏၵႏိၲ မိတဘာဏီနံ၊ နတိၳ ေလာေက အနိႏိၵေတာ။
(ဓမၼပဒ)

ကဲ့ရဲ႕တယ္ဆိုတာ အခုမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဟုိးေရွးေရွးကတည္းက ထံုးစံပဲ၊
ဘာမွမေျပာဘဲေနသူကိုလဲ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္၊ စကားအမ်ားႀကီးေျပာတဲ့သူကိုလဲ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္၊
ႏႈိင္းႏိႈင္းခ်င့္ခ်င့္ေျပာတဲ့သူကိုလဲ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္၊ ေလာကမွာ အကဲ့ရဲ႕လြတ္တဲ့လူရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။
(ျမတ္ဗုဒၶ)

န စာဟု န စ ဘ၀ိႆတိ၊ န ေစတရဟိ ၀ိဇၨတိ။
ဧကႏံၲ နိႏိၵေတာ ေပါေသာ၊ ဧကႏံၲ ၀ါ ပသံသိေတာ။
(ဓမၼပဒ)

အျမဲတမ္း အကဲ့ရဲ႕ခ်ည္းခံရသူ၊ အျမဲတမ္း အခ်ီးမြမ္းခ်ည္းခံရသူဆိုတာ
ယခင္ကလဲ မရွိခဲ့ဖူးဘူး၊ ေနာင္လဲ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အခုလဲ မရွိပါဘူး။
(ျမတ္ဗုဒၶ)

လဲြလွ တစ္လက္မေပါ့



အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္နယူးေယာက္၊ မဟတၱန္ရပ္ရွိ ကုလသမဂၢဌာနခ်ဳပ္တြင္ သက္ဆိုင္ရာ အႀကီးအကဲမ်ားႏွင့္ ဌာနဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ တရုတ္ရုတ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ မၾကာမီ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသုိ႔ေရွးရႈလွ်က္ ကမၻာ့ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ႀကီးသံုးဦး ေတြ႔ဆံုၿပီး အစည္းအေ၀း တစ္ခုက်င္းမေတာ့မည့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အစည္းအေ၀းတြင္ အဓိကေဆြးေႏြးမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ လက္ရွိ အီရမ္ႏွင့္ ေျမာက္ကိုရီးယားတို႔ ႏ်ဴးကလီးယားလက္နက္ဖ်က္သိမ္းေရးကို လိုက္နာေဆာင္ရြက္ျခင္းမရွိပဲ ဆက္လက္အေကာင္အထည္ေဖၚေနပါက စစ္ေရးအရ ျပတ္ျပတ္သားသား အေရးယူမည့္ကိစၥအတြက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ထူးျခားသည္မွာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသံုးဦးတြင္ မည္သူမွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားေေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လက္ရွိစစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးပါ၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းအတြက္ ကမၻာ့သတင္းမီဒီယာမ်ားသာမက တစ္ကမၻာလံုးကလည္း အထူးတလည္စိတ္၀င္စားေနၾကသည္။ ဂ်ာမဏီ၊ ရုရွ၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီႏွင့္ တရုတ္ေခါင္းမ်ားမွ တစ္ဦးဦးကို ေရြးခ်ယ္ျခင္း မရွိပဲ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကို ေရြးခ်ယ္ျခင္းမွာ ျပည္သူလူထုက အနည္းငယ္မွ် ေထာက္ခံျခင္းမရွိပါပဲလွ်က္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ထားႏိုင္တဲ့အတြက္ ယင္းျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ နည္းနာနိႆယမ်ားကို အေနာက္ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားက လူခ်င္းေတြ႔ စနည္းနာလိုေသာေၾကာင့္ဟု သိရသည္။

အစည္းအေ၀းက်င္းပခ်ိန္နီးကပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အသီးအသီး ၄င္းတို႔တည္းခိုရာ ဟုိတည္ႀကီးမ်ားမွ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ေရွးဦးစြာ အိမ္ရွင္သမၼတႀကီး အိုဗားမားေရာက္ရွိလာသည္။ ကုလဌာနရွိ တာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ပံုမွန္အတိုင္းအေလးျပဳႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ ယင္းေနာက္ ၿဗိတိရွ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဂၚဒင္ဘေရာင္း ေရာက္လာသည္။ ျမင္ေနေတြ႔ေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားအဖို႔ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့တဲ့တြက္ ထံုးစံမပ်က္ ႏႈတ္ဆက္ ဂါရ၀ျပဳလိုက္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမန္မာ့စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး အစည္းအေ၀းခန္းမအတြင္းသို႔ လက္တစ္ဘက္ ဦးေခါင္းကို မိုးအုပ္လွ်က္ မင္ေသေသႏွင့္ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ အနားရွိသတင္းေထာက္မ်ား ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ၿပီး သူဦးငါရင္ တိုးေ၀ွ႔ၾကည့္ရႈရွင္း ဓာတ္ပံုမ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္ယူလိုက္ၾကသည္။

အနားရွိသတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္က ထူးျခားလွေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ကာ အစည္းအေ၀းၿပီးခ်ိန္အထိ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေအာက္ပါေမးခြန္းတစ္ခုကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးခင္ဗ်ား၊ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲ၀င္လာတဲ့အခါ ဘာျဖစ္လို႔ လက္တစ္ဘက္ကို ေခါင္းေပၚတင္ထားရတာပါလဲ? ဒီက သမၼတႀကီးႏွင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳတဲ့သေဘာလား?

သတင္းေထာက္၏ ယင္းေမးခြန္းအတြက္ မွဴးခ်ဳပ္ႀကီးခမွ်ာ စိတ္ထြက္သြားရေတာ့သည္။ ယင္းေၾကာင့္ ဘာေမးေမးမေျပာဟု အဓိ႒ာန္ယူထားေသာ္လည္း စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေအာက္ပါအတိုင္းျပန္ေအာ္လိုက္သည္။
“ငါ့လို ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုၾကာတဲ့အထိ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လာတဲ့ မွဴးခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ေယာက္က မေန႔ကမွ သမၼတ၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာတဲ့ ဒီလူေတြကို အေလးျပဳစရာလားကြ၊ သူတို႔မေျပာနဲ႔၊ ငါ့ႏိုင္ငံထဲက တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုး ရွိခုိးဦးတိုက္ေနရတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြကိုေတာင္ ငါဆိုတဲ့ေကာင္က ဖမ္းဆီး၊ ေထာင္ခ်၊ အေရးယူ၊ သတ္ျဖတ္လာတာကြ၊ လက္ကို ေခါင္းေပၚတင္ထားတာက ဖိနပ္စာမိမွာ စိုးလို႔ကြ”

မွဴးခ်ဳပ္ႀကီး၏ အေျဖစကားၾကားလိုက္ရေသာအခါ သတင္းေထာက္ခမွ်ာ သူ႔သတင္းစာအတြက္ အလြန္ခိုင္မာေသာ သတင္းတစ္ခုကို ရလိုက္သျဖင့္ လြန္စြာေပ်ာ္ရႊင္သြားေလေတာ့သည္။ ယင္းေနာက္ မွဴးခ်ဳပ္ႀကီးသည္ ေရွာက္သီးငံုထားေသာ ဘီလူးမ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ ရႈသိုးသိုးလုပ္ကာ သူ႔အတြက္ခ်ထားေသာ ကုလားထိုင္တြင္ ၀င္ေရာက္ေနရာယူလိုက္ေလသည္။ အစည္းအေ၀းစဖို႔ အခ်ိန္က်ေလၿပီ။ ေရွးဦးစြာ အခန္းအနားမွဴးက အစီးအေ၀းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အဓိကအခ်က္အလက္မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာေခါင္းေဆာင္မ်ားသို႔ တိုတိုက်ဥ္းက်ဥ္းအစီအရင္ခံ တင္ျပၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ီမိန္႔ၾကားလိုသည္မ်ားကို ဆက္လက္မိန္႔ၾကားႏိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။

သမၼတအိုဗားမား ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး-----
“က်ဳပ္ကေတာ့ ႏိုဗယ္ဆု ပူပူေႏြးေႏြးရထားတာဆိုေတာ့ စစ္တိုက္မည့္အေၾကာင္း သိပ္ေတာ့ မေျပာခ်င္လွဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ရြာလံုးအတြက္ တစ္ေယာက္ကို စြန္႔ရာ၏၊ တစ္နယ္လံုးအတြက္ တစ္ရြာကို စြန္႔ရာ၏၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတြက္ တစ္နယ္ကို စြန္႔ရာ၏လို႔ နီတိဆရာမ်ား အမွာစကားထားခဲ့ဖူးတာရွိသမို႔ (ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသာ လုပ္ခဲ့ဖူးပံုရတယ္) တစ္ကမၻာလံုးေကာင္းစားေရးအတြက္ တစ္ႏိုင္ငံကိုေတာ့ စစ္တိုက္ရေတာ့မယ့္ အေနအထားေရာက္ေနၿပီ၊ အဲဒီလို တိုက္တဲ့အခါ စစ္ကို ေရရွည္အခ်ိန္ဆြဲ၊ ဟုိဟုိဒီဒီ လက္နက္မ်ိဳးစံုသံုးၿပီး တိုက္ေနရင္ စစ္စရိတ္စခႀကီးသလို ျပည္သူလူထုေတြလဲ အထိအခိုက္မ်ားမယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို တိုက္ေနစရာမလိုေအာင္ ပစ္မွတ္ကို တိုက္ရုိက္ထိမွန္ႏိုင္တဲ့ လက္နက္မ်ိဳးကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ၿပီး တိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အေမရိကန္လုပ္ဒံုးက်ည္ေတြထဲက ပစ္မွတ္ကို မလြဲတမ္းထိမွန္ေစတဲ့ ဒံုးက်ည္တစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ လိုအပ္ရင္ ID နံပါတ္ကိုေတာင္ ရွာမွန္ေစႏိုင္တယ္။ က်ဳပ္ေတာ့ အဲဒီလက္နက္ကို သံုးဖို႔ စိတ္ကူးထားသဗ်ား”

သမၼတႀကီးက သူ႔စကားအဆံုးအတြင္ ေရွ႕မွာထိုင္ေနေသာ ေဂၚဒင္ဘေရာင္းႏွင့္ မွဴးခ်ဳပ္ႀကီးတို႔ကို ဘယ္ႏွယ္လဲ-ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေလသည္။ မွဴးခ်ဳပ္ႀကီးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ အိုဗားမားကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၿဗိတိရွ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဂၚဒင္ဘေရာင္းစိတ္ထဲတြင္ အိုဗားမား ေလႀကီးသည္-ဟု မွတ္ယူကာ ထိုင္ရာကုလားထိုင္မွ ရုတ္တရက္ထလိုက္ၿပီး---
“မစၥတာအိုဗားမားေျပာသြားတဲ့ အစီအစဥ္ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔လက္နက္ေတြ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ေတာင္ ရွာမွန္ႏိုင္တယ္ဆိုတာေတာ့ လက္မခံဘူးဗ်ာ၊ နည္းနည္းေတာ့ လြဲရဦးမွာေပါ့” ဟု ထေျပာလိုက္သည္။ ႏိုဗယ္လ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ သမၼတႀကီးကလည္း “လဲြလွ တစ္လက္မေပါ့ဗ်ာ့” ဟု တုန္႔ျပန္လိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကုလားထုိင္တြင္ ျပန္လည္ေနရာယူလိုက္သည္။

ဒုတိယစကားေျပာအလွည့္က်သည့္ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဂၚဒင္ဘေရာင္းျဖစ္သည္။ ထိုင္ရာမွ ထလာကာ Speaker-stand သို႔ေလွ်ာက္လာၿပီး စေကာ့သံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာလိုက္သည္။
“အခုအာဖဂန္နစၥတန္မွာ က်ဳပ္တို႔စစ္သားေတြ တာလီဘန္ေတြနဲ႔ တိုက္တဲ့အခါ အထိအခိုက္ အက်အရႈံးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနၾကတယ္။ အဲဒါဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပစ္မွတ္ကို ကြက္တိ ထိေစႏိုင္တဲ့ လက္နက္မ်ိဳးေတြ မသံုးပဲ သာမန္လက္နက္ကိုပဲ အသံုးျပဳ တိုက္ခိုက္ေနၾကရလို႔ျဖစ္ပါတယ္၊ ပစ္မွတ္ကို တိုက္ရိုက္ထိမွန္ေစတဲ့ လက္နက္မ်ိဳးေတြ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ အေျမာက္အမ်ားရွိေနေပမဲ့ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ျပစ္တင္ေ၀ဘန္မႈေတြကို မခံခ်င္လို႔ အဲဒါေတြကို မသံုးေသးတာပါ။ က်ဳပ္တို႔လက္နက္ေတြကို တကယ္သံုးရင္ ရန္သူ႔စခန္းမေျပာနဲ႔၊ ရန္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ နဖူးတည့္တည့္ကိုေတာင္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကေနၿပီး မွန္ေအာင္ ပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္၊ အခုစစ္ပဲြမွာ အလိုအပ္ရင္ အဲဒီလက္နက္ေတြကို ထုတ္သံုးေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္”

ယင္းသို႔ေျပာၿပီး အိုဗားမားမ်က္ႏွာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အိုဗားမားက---
“၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ဆို ရန္သူေတြကို ခဏခ်င္းနဲ႔ ႏိုင္မွာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေျပာတဲ့အတိုင္း မထိမွာပဲ စိုးရတယ္” ဟု ခနဲ႔သလိုလိုႏွင့္ ျပန္ေ၀ဘန္လိုက္သည္။ ျမန္မာမွဴးခ်ဳပ္ႀကီးခမွ်ာ အလြန္ဆိုး၀ါးလွေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း ႀကိဳးစားပန္းစား ၿပံဳးလွ်က္ ရွိေလ၏။ အိုဗားမား၏ ေ၀ဘန္ခ်က္ေၾကာင့္ မစၥတာေဂၚဒင္ကလည္း အားက်မခံ “ လြဲလွ တစ္လက္မေပါ့ဗ်ာ” ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ျပန္ေခ်ပလိုက္ေလသည္။

ေနာက္ဆံုးစကားေျပာအလွည့္က်လာသူမွာ အမ်ားေမွ်ာ္လင့္ႀကီးစြာ ေစာင့္စားေနၾကေသာ ျမန္မာျပည္မွ မွဴးခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္သည္။ လက္၀ါးတစ္ဘက္ သူ႔ေခါင္းေပၚအုပ္ထားကာ စကားေျပာခံုရွိရာသို႔ ႀကံ႕အိုႀကီးဟန္ျဖင့္ တစ္လွမ္းျခင္းေလွ်ာက္သြားၿပီး လူေရွ႕သူေရွ႕ စကားမေျပာဖူးသျဖင့္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ကာ အခါမ်ားစြာ ေခ်ာင္းဟတ္ဟန္ျပဳလွ်က္ရွိေတာ့သည္။ ခြ်ဲဟတ္ပါမ်ားျဖင့္ လည္ေခ်ာင္းအတြင္းရွိ ခြ်ဲမ်ားကုန္သည့္အျပင္ ႏွာေခါင္း၀တြင္တစ္ေနေသာ ႏွပ္ေခ်းမ်ားလည္း တက္တက္ပါ ေျပာင္စင္ေလေတာ့၏။ အနားမွာ ေထြးထုတ္စရာ ေထြးခံလည္း အဆင္သင့္မရွိသျဖင့္ မွဴးခ်ဳပ္ႀကီးခမွ်ာ လည္ေခ်ာင္းအတြင္း ေရာေထြးေနေသာ ခြ်ဲႏွင့္ႏွပ္ေခ်းမ်ားကို ငယ္မူမပ်က္ အားပါးတရ မ်ိဳခ်လိုက္ရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အစည္းအေ၀းႏွင့္ မည္သို႔မွ် ဆီဆိုင္ျခင္းမရွိေသာ္လည္း လြန္စြာမွတ္သားဘြယ္ေကာင္းေသာ ေအာက္ပါစကားကို ငါးပိသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့သည္။
“က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာျပည္က အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ဖင္က ကေလးေမြးၾကတယ္ဗ်ား”

ယင္းသို႔ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ ၀ါက်ကို ႀကိဳးစားပန္းစားေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း မည္သူမွ ေမးခြန္းမထုတ္ခင္ စတိတ္ခံုမွ ဆင္းလာကာ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ အစည္းအေ၀းခန္းမအတြင္းရွိ သမၼတ၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျပင္ စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနေသာ သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးမင္းမ်ားမွာလည္း ေမးခြန္းေမးဖို႔ မဆိုထားဘိ ဘာေျပာလိုက္သလဲ-ဟု တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း အေျဖရွာေနၾကရေတာ့သည္။ အေတာ္အတန္ၾကာမွ သမၼတအိုဗားမားက ဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္ကာ ေနာက္မွ အေျပးအလႊားလိုက္သြားရင္း---
“အာ--ခင္ဗ်ားဟာကလဲ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ကေလးေမြးတာ ဗိုက္ခဲြေမြးရင္ေမြး၊ မဟုတ္ရင္ ဟုိအေပါက္ကေမြးတယ္ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္၊ ဘယ္ႏွယ္ ခင္ဗ်ားတို႔တုိင္းျပည္က အမ်ိဳးသမီးေတြက ဖင္က ကေလးေမြးရတယ္-လို႔၊ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ”

အိုဗားမား၏ ယင္းေ၀ဘန္ခ်က္ကို မွဴးခ်ဳပ္ႀကီးက လွည့္မၾကည့္ပဲ ျပန္ေျဖလုိက္သည္မွာ “လြဲလွ တစ္လက္မေပါ့ဗ်ာ” ဟူ၏။

ကုလသမဂၢဌာနခ်ဳပ္အျပင္ဘက္မွ မွဴးခ်ဳပ္ႀကီးထြက္လာသည့္အခါ ဖိနပ္စာေကြ်းဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည့္ ေရႊဗမာမ်ားမွာလည္း ယင္းသတင္းၾကားသိၾကရၿပီးေနာက္ အဆင္သင့္ ခြ်တ္ထားေသာ ဖိနပ္မ်ားကို ပစ္ဖို႔ သတိမရေတာ့ဘဲ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားရင္း မတ္တပ္ရပ္ကာ မင္ေသေသလွ်က္ရွိၾကေလ၏။ ယင္းျမင္ကြင္းကို အမိအရ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူလိုက္ေသာ သတင္းေထာက္သည္ ေနာက္တစ္ေန႔ သတင္းစာတြင္ ဓာတ္ပံုႏွင့္တကြ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားေဖၚျပလိုက္သည္။
“ျမန္မာျပည္သူတို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အေလွ်ာက္ ႀကီးသူကို ရိုေသ၊ ရြယ္တူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကို သနား-ဟူေသာေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္အညီ ၎တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္အိုႀကီးကို မည္မွ်ေလးစားၾကသနည္းဟူမူ အစည္းအေ၀းၿပီးဆံုးသည့္ေနာက္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဌာနခ်ဳပ္မွ ျပန္ထြက္လာေသာအခါ စီးထားေသာ ဖိနပ္မ်ားကို ကိုယ္စီကိုယ္စီ တန္းစီခြ်တ္၊ လက္တြင္ကိုင္ထားၾကၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ဂါရ၀ျပဳေနၾကသည္မွာ ျမင္ရသူတို႔အဖုိ႔ ၾကည္ႏူးဘြယ္ပင္ ျဖစ္ေသးေတာ့၏” ဟူသတည္း။

Thursday, October 15, 2009

ပညာရွင္


ပညာရွင္ဆိုတာ သူမ်ားသတိမထားမိတဲ့အရာကို မွတ္တမ္းတင္ေပးတဲ့ သူကို ေခၚတာ။
(မင္းထက္)

Tuesday, October 13, 2009

ကိုယ့္အျဖစ္နဲ႔ ကိုယ္


မ်က္ရည္ တစ္စက္
ပါး တစ္ဘက္သို႔
ဒက္ကနဲက်
ကိုယ့္မ်က္ႏွာ တစ္ဘက္လႊဲ
အသဲက ဒဏ္ရာကို ဖံုးဖိ
သူ မသိပါေစနဲ႔။

ေသြးစက္ တစ္စက္
ဓား ထက္ထက္ေၾကာင့္္
ရွထိ လက္မွ
ထြက္ကာက်တဲ့ အခါလဲ
လက္က ဒဏ္ရာကို ဖံုးဖိ
သူ မၾကည့္ပါေစနဲ႔။

ေခြ်းစက္ တစ္စက္
ပင္ပန္းခ်က္ေၾကာင့္
ကိုယ္မွ ထြက္က်
အိမ္ျပန္ရတဲ့ အခါလဲ
ကိုယ့္ရဲ႕ပင္ပန္းမႈကို ဖံုးဖိ
သူ မရွိပါေစနဲ႔။

Monday, October 12, 2009

ပန္းတို႔တံထြာ


ပန္ဆင္သူ ရြယ္ကိုးလို႔
ပန္းမ်ိဳးတို႔ မပြင့္ပါ
ပန္ဆင္မွ ပန္းဘ၀
လွပသာယာ။

ပင္ေပၚပြင့္ ပင္ေပၚေႂကြ
ပန္းတေစၧ အျဖစ္မ်ိဳး
ဘယ္ပန္းမွ မျဖစ္ခ်င္
လွခ်င္ၾကရိုး။

မယ့္ဆံေက သူစံမွ
ပန္းအလွ ပိုထည္၀ါ
ဂုဏ္ဆင့္ကာ ဟန္ပန္ျမင့္
မ်ိဳးတင့္ႂကြယ္လာ။

ဘယ္သူလာ ဘယ္သူခူး
ၾကည္ႏူးလို႔ သူေပ်ာ္ရႊင္
သူ႔ဘ၀င္ မာန္ကုန္ဟီး
စိတ္ႀကီးသူ၀င္။

သူညိႈးလွ်င္ သူ႔ေနရာ
ဆံေကမွာ အသစ္လဲ
မၿမဲပံု ပန္းဘ၀
သိမွသိပဲ။

Saturday, October 10, 2009

အေတြးဂုိေဒါင္


အေတြးေတြ စုပံုဖို႔
ေနရာတစ္ခု စဥ္းစား
၀ဠာေဗြ စၾကာမ်ဥ္း
သိပ္ က်ဥ္းပါလား။

(ပီကာဆို)




Friday, October 9, 2009

လားလာေမ်ာ


က်ေနာ္ငယ္စဥ္ ရြာမွာ ေက်ာင္းသားဘ၀က (အခုလဲ ေက်ာင္းသားဘ၀က မလြတ္ေသး) အေမဆူတဲ့အခါ အမ်ားဆံုး ၾကားခဲ့ရတဲ့ စကားကေတာ့“လားလာေမ်ာ” ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒီစကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ကိုယ့္ေဒသသံုးမို႔ အတန္အသင့္ နားလည္ခဲ့ေပမဲ့ ေလးေလးနက္နက္ တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့မိေၾကာင္း ၀န္ခံပါရေစ။ အေမက သူ႔စကားနားမေထာင္ပဲ၊ အိမ္မွာမေနပဲ ရြာထဲေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါတိုင္းေလာက္နီးပါး “နံေလာ လားလာခဲ ေမ်ာေန၊ အီမွာဂို ေန--ာ့မား” (မင္းေတာ့ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲ၊ အိမ္မွာေတာင္ မေနဘူး) လို႔ ဆီးဆူတတ္ပါတယ္။ ဒီစကားအတုိင္းဆိုရင္ “လားလာေမ်ာ”ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဟာ “ေလွ်ာက္လည္ေနတယ္” လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္မူရင္း အဓိပၸါယ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ေလက်ျပန္ေတာ့ ေျပာတာနားမလည္တဲ့အခါ “လားလာေမ်ာ--ား၊ ဟဲ့ယာလဲ နားမႅယ္--” (အလားအလာမရွိတဲ့ေကာင္၊ ဘာမွ နားမလည္ဘူး) လို႔ ဆူတတ္ပါေသးတယ္။ ဒီစကားအရ “လားလာေမ်ာ”ရဲ႕ မူရင္းအဓိပၸါယ္ထြက္လာပါတယ္။

လားလာ = အလားအလာ၊ ႀကီးပြါးခ်မ္းသာခြင့္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းမ်ား
ေမ်ာ = ေမ်ာပါသြားသည္၊ ဆံုးရႈံးသြားသည္။
လားလာေမ်ာ = အနာဂတ္မွာႀကီးပြါးႏိုင္တဲ့ အလားအလာမ်ား ေရစုန္ေမ်ာပါသြားသည္။

မိခင္တိုင္း မိခင္တိုင္း သားသမီးေတြကို ခ်စ္ၾကတာ ထံုးစံပါပဲ။ အဲဒီအခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ မိဘေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔သားသမီးေတြရဲ႕ ေနာင္ေရးကို အၿမဲနီးပါး ေတြးေနတတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ၾကေပမဲ့ သူတို႔သားသမီးေတြကိုေတာ့ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာသူေတြ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ၾကေပမဲ့ သားသမီးေတြကိုေတာ့ သူတို႔မ်က္ေမွာက္မွာျဖစ္ေစ၊ မ်က္ကြယ္တဲ့အခါျဖစ္ေစ ေကာင္းစားေစခ်င္၊ ခ်မ္းသာေစခ်င္၊ ႀကီးပြါးေစခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မိဘေမတၱာရဲ႕ သရုပ္အမွန္ေတြပါပဲ။ အဲဒီစိတ္ အဲဒီေမတၱာကို အေျခခံၿပီး သားသမီးေတြ အခ်ိဳးမက်တဲ့အခါ၊ ေျပာစကားနားမေထာင္တဲ့အခါ ကရုဏာေဒါသ-ဆိုသလို မခ်င့္မရဲျဖစ္ၿပီး ဆူတာ ေငါက္တာေတြလဲ ရွိလာတတ္ပါတယ္။

အဲဒီလို ဆူစရာေငါက္စရာရွိလာတဲ့အခါ ကိုယ့္ေဒသအလိုက္၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအလိုက္သံုးစဲြရတဲ့ ဘာသာစကားေတြနဲ႔ ထိထိမိမိ ဆူပူတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတေလ အေမက “နံဟယ္ရႊတ္သြားေန---ယ္၊ လားလာခဲေမ်ာေန--ီက” (မင္းဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ? အလားအလာေတြ ေမွ်ာပစ္ေနတာပဲ) ဆိုၿပီးလဲ ဆူေငါက္တတ္ပါတယ္။ ဒီစကားမွာပါတဲ့ လားလာေမ်ာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ တကယ့္ကို ဆိုလိုခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ ႀကိယာပုဒ္အေနနဲ႔ သံုးထားတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ အဓိပၸါယ္ခ်င္းတူေပမဲ့ ဒီ၀ါက်မွာ တိုက္ရိုက္အားျဖင့္ အလားအလာေတြ ေမွ်ာပစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို တိုက္ရုိက္ယူႏိုင္ပါတယ္။

တစ္ခါတရံက်ေတာ့ အေမက “လားလာေမ်ာ--ား၊ ဟယ္နား သြားလြမ့္ေန--ယ္” (အလားအလာမရွိတဲ့ေကာင္ေလး၊ ဘယ္နားသြား အေလလြင့္ေနတာလဲ?) လို႔လဲ ဆူတတ္ပါေသးတယ္။ ဒီ၀ါက်မွာေတာ့ “လားလာေမ်ာ” ဟာ အလားအလာမရွိသူ ဆိုတဲ့ နာမ္ပုဒ္ကို တုိက္ရိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ လားလာေမ်ာ-ဆိုစကားလံုးကို ထား၀ယ္သူ ထား၀ယ္သားမ်ားက ႀကိယာပုဒ္အျဖစ္ေရာ၊ နာမ္ပုဒ္အျဖစ္ပါ အသံုးျပဳ ေျပာဆိုၾကေၾကာင္း နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ၀ါက်ကိုပဲ ေနာက္တစ္မ်ိဳးအဓိပၸါယ္အေနနဲ႔ ဒီလိုနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ “အလားအလာမရွိသူ၊ အေလလြင့္ေနသူ” ဆုိၿပီး အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအဓိပၸါယ္အရ လားလာေမ်ာ-ဆိုတာ အေလလြင့္သူလို႔ တိုက္ရုိက္အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

လြင့္ဂ်ာ-ဆိုတဲ့ ရခိုင္စကားနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူမယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ျမန္မာစကားမွာ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္တို႔ ထား၀ယ္သားေတြ ေျပာသလိုမေျပာၾကပါဘူး။ “မင္းဘယ္သြား အေလလိုက္ေနတာလဲ” လို႔ေျပာၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လားလာေမ်ာဟာ ဒီ၀ါက်မွာ ျမန္မာလိုစဥ္းစားရင္ အပိုသက္သက္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာစကားအရ ပိုသလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ ထား၀ယ္စကားအရေတာ့ လားလာေမ်ာဟာ ေနာက္ေျပာမည့္ “ဘယ္သြားေလေနသလဲ” ဆိုတဲ့ စကားကို ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိေစတဲ့ ၀ိေသသနလို ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ စကားအသြားအလာအရ အထူးျပဳပုဒ္တစ္ခုမဟုတ္ေပမဲ့ ေနာက္၀ါက်ကို ေလးနက္ေစတဲ့ ပုဒ္စုတစ္ခုအေနနဲ႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာ၀ါစကၤေတြနဲ႔ စဥ္းစားရင္ေတာ့ အာလုပ္ပုဒ္ တစ္ခုအေနနဲ႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။

အထက္ပါ စကားစဥ္အရ ထား၀ယ္သူ ထား၀ယ္သားေတြသံုးတဲ့ လားလာေမ်ာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြဟာ
(၁) ေလွ်ာက္လည္ေနသည္ (ႀကိယာပုဒ္)၊
(၂) အလားအလာမရွိသူ (နာမ္ပုဒ္)
(၃) အလားအလာကို ေမွ်ာပစ္သည္ (ႀကိယာပုဒ္)
(၄) အေလလြင့္သူ (နာမ္ပုဒ္) နဲ႔
(၅) ေနာက္၀ါက်ပါစကားလံုးမ်ားကို အားျဖည့္ေပးတဲ့ အာလုပ္ပုဒ္
ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ရေၾကာင္း သိႏိုင္ပါတယ္။

ဒီက႑မွာ အခ်ိန္ရရင္ရသလို က်ေနာ္တို႔ ထား၀ယ္သူထား၀ယ္သားေတြရဲ႕ စကားအသံုးႏႈံးနဲ႔ စိတ္၀င္စားဘြယ္ရာေလးေတြကို အလွ်င္းသင့္သလို တင္ျပေပးသြားမွာျဖစ္တယ္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ဗဟုႆုတအျဖစ္ေလ့လာႏိုင္ပါေၾကာင္း။

Thursday, October 8, 2009

မူ၀ါဒႏွင့္ အယူ၀ါဒ


မူ၀ါဒသည္ ခ်မွတ္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္၍ အယူ၀ါဒသည္ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ဟု က်ေနာ္ျမင္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မူ၀ါဒဟူသည္ အမ်ားဆိုင္ျဖစ္ၿပီး အယူ၀ါဒသည္ကား လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ လြတ္လပ္ေသာ အေတြးအေခၚႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္။ ဤသည္ပင္ က်ေနာ့္အယူ၀ါဒလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ဦးတစ္ေယာက္သည္ သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရႏွင့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ခ်မွတ္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို လိုက္နာေနရသကဲ့သို႔ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ မိမိကိုယ္တိုင္၏ ယံုၾကည္ရာကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ရင္း အသက္ရွင္သန္ေနရေၾကာင္း မွတ္ယူႏိုင္သည္။

“မူကိုေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္ကြာ၊ ဒါေပမဲ့ လူကိုေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး” ဟု ေျပာဆိုေသာ စကားမ်ားကို အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ေနထိုင္သူမ်ား မၾကာခဏ ၾကားရႏိုင္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ လူကို မႀကိဳက္ဘူး-ဆိုေသာ စကားသည္ ထိုသူ၏ ယံုၾကည္ခ်က္အရ လုပ္ပံုကိုင္ပံု၊ ေျပာပံုဆိုပံုမ်ားကို မႀကိဳက္ျခင္း-ဟု က်ေနာ္ ဖြင့္ဆို နားလည္ခ်င္သည္။ “မူေကာင္းပါလွ်က္ လူမေကာင္းတဲ့အတြက္ ပ်က္ရတယ္”ဆိုသည့္ေနရာမွာလဲ ခ်မွတ္ထားေသာမူ၀ါဒသည္ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ အယူ၀ါဒကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ျဖစ္ကာ ကိုယ္လက္ခံယံုၾကည္သလို လုပ္မိတဲ့အတြက္ မလိုလားအပ္ေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားေပၚေပါက္လာရျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

တစ္ခါတရံ အယူ၀ါဒေကာင္းေသာ္လဲ မူ၀ါဒမေကာင္းသျဖင့္ ပ်က္စီးသြားရသည္မ်ားလည္း မ်ားစြာပင္ရွိသည္။ အသို႔ဆိုေသာ္ မူ၀ါဒေကာင္း၊ အယူ၀ါဒေကာင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း? ဟု ေမးခြန္းထုတ္ဘြယ္ရွိသည္။ ယင္းေမးခြန္းကို Yes or No ျဖင့္ အေျဖေပး၍ မျဖစ္ႏိုင္သလို ပုံေသနည္းသံုးၿပီး တစ္ထစ္ခ်အေျဖေပး၍လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ လူတစ္ေယာက္စီက အေျဖတစ္ခုစီ ထြက္လာမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ မိမိကိုယ္တိုင္၏ အယူ၀ါဒကို အမွန္ဟု ယူဆတတ္ၾကၿမဲျဖစ္သည္-ဟု ထင္သည္။ မိမိအယူကို အမွန္ဟု မယူဆပါက ဆက္လက္ကိုင္စြဲထားစရာမလို၊ ပယ္ဖ်က္ၿပီး ေနာက္တစ္မ်ိဳးကို ယူႏိုင္သည္။ ယံုၾကည္ႏိုင္သည္။

ဤေနရတြင္ အယူ၀ါဒ-ဆိုရာ၀ယ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာေရးအရ ယံုၾကည္လက္ခံထားေသာ အယူအဆသည္ ရာခိုင္ႏႈံးအျမင့္ဆံုးအေနထားတြင္ ရွိသည္။ မူ၀ါဒ-ဆိုသည္မွာလည္း သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံအလိုက္ လက္ခံက်င့္သံုးေနေသာ အစိုးရစနစ္မ်ားကို အမ်ားဆံုးညႊန္ျပၾကေပလိမ့္မည္။ ယင္းသို႔ျဖစ္ေသာအခါ မူ၀ါဒသည္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အယူ၀ါဒသည္ ဘာသာေရးႏွင့္ တိုက္ရုိက္ဆက္စပ္မႈရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မူ၀ါဒသည္ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္၍ အယူ၀ါဒသည္ ဘာသာေရးျဖစ္လာရေတာ့သည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးသည္ ယခုပစၥကၡအတြက္ အေရးပါသလို ဘာသာေရးသည္လည္း ေနာင္တမလြန္အတြက္ အေရးႀကီးသည္။ မူ၀ါဒေကာင္းလွ်င္ ယခုဘ၀မွာ ခ်မ္းသာၿပီး အယူ၀ါဒေကာင္းလွ်င္ ေနာင္ဘ၀လက္ခံ ယံုၾကည္သူမ်ားအတြက္ ေနာင္ဘ၀မွာ ခ်မ္းသာႏိုင္သည္။ ေနာင္ဘ၀ကို မယံုၾကည္သူမ်ားအတြက္လည္း ယခုဘ၀တြင္ စိတ္ခ်မ္းသာခြင့္ရနိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မူ၀ါဒႏွင့္ အယူ၀ါဒသည္ အေကာင္းျဖစ္ဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးလွသည္။

မူ၀ါဒသည္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ/မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ အယူ၀ါဒသည္လည္း ေကာင္းျဖစ္ေစ/ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ ပယ္စြန္႔ဖို႔ရန္ အလြန္မလြယ္ကူေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည္ကို လူတိုင္းသိသည္။ မူ၀ါဒဆိုးတစ္ခုကို ေခ်မႈန္းၿပီး မူ၀ါဒေကာင္းတစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ ေကာင္းသည္ဟု ထင္ရေသာ မူ၀ါဒတစ္ခုကို ေမြးစားဖုိ႔အတြက္ လူေပါင္းမ်ားစြာတို႔ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာေပး၍ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာ္လွန္ၾကရသလို အယူ၀ါဒတစ္ခုကို ပယ္စြန္႔ၿပီး ပိုေကာင္းသည္ဟုထင္ရေသာ အယူ၀ါဒတစ္ခု ထူေထာင္ရန္မွာလည္း လြန္စြာခဲခက္ေသာ အလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ားနားလည္ၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင္းနည္း?

အေျဖသည္ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ၾကည့္၍ ရႈပ္ေထြးႏိုင္ေသာ္လည္း လြယ္ကူေသာအေျဖတစ္ခုကားရွိသည္။ ယင္းမွာ သက္ဆိုင္ရာ မူ၀ါဒေရးရာေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အယူ၀ါဒေရးရာေခါင္းေဆာင္တို႔၏ အတၱဆန္မႈပင္ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္သည္-ဟူေသာစကားလံုးသည္ မူ၀ါဒႏွင့္ဆိုင္သလို အယူ၀ါဒႏွင့္လည္း ဆိုင္သည္။ ထို႔အျပင္ အဖိႏွိပ္ခံတို႔၏ မခံမရပ္ႏိုင္မႈႏွင့္လည္းသက္ဆိုင္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖိႏွိပ္ခံရသူတို႔က သက္ဆိုင္ရာ မူ၀ါဒကို ေတာ္လွန္၍ ဘာသာေရးအရ ဖိႏွိပ္ခံရသူတို႔ကလည္း သက္ဆိုင္ရာ အယူ၀ါဒကို ေတာ္လွန္ၾကသည္။

ယေန႔ေခတ္တြင္ ဘာသာေရးအရေတာ္လွန္မႈသည္ လြန္စြာမထင္ရွားေတာ့ေသာ္လည္း သက္ဆုိင္ရာ အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားမ်ား၏ ႏွလံုးအိမ္တြင္မူ အံုႂကြလွ်က္ ေပါက္ကဲြခ်ိန္ကို ေစာင့္စားေနၾကေလၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးအရ အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားမ်ားသည္ကား တူရာလူစုၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကေလၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးအရ မူ၀ါဒကို ေတာ္လွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဘာသာေရးအရ အယူ၀ါဒကို ေတာ္လွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ ပန္းတိုင္မွာ တစ္ခုတည္းသာျဖစ္သည္။ ယင္းကား လြန္လပ္မႈပင္တည္း။ ယင္းလြတ္လပ္မႈအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားအလႊာ အသီးသီးတို႔က အသက္အေသခံၿပီး တိုက္ပဲြ၀င္ေနၾကရသည္။

ယေန႔ျမန္မာျပည္သူတို႔သည္လည္း ကမၻာတစ္၀ွန္းရွိ အဖိႏွိပ္ခံ လူတန္းစားမ်ားတြင္ အလႊာတစ္ခုအေနျဖင့္ ပါ၀င္ေနသည္။ ႏိုင္ငံေရးအရေရာ ဘာသာေရးအရပါ လြတ္လပ္မႈမ်ားဆံုးရႈံးၿပီး မူ၀ါဒေရးရာေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပဲြမ်ားႏွင့္ အယူ၀ါဒေရးရာေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပဲြမ်ားကို က႑အသီးသီးမွ ၀ါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ မူ၀ါဒအေဟာင္းကို လက္မခံႏိုင္ၾကသျဖင့္ မူ၀ါဒအသစ္တစ္ခုသို႔ ဦးတည္ရည္မွန္းကာ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအလႊာတစ္ခု၏ အတၱဆန္မႈေၾကာင့္ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည့္တိုင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို မရၾကေသး။ အသက္အေသခံၾကသည္။ စည္းစိမ္အပ်က္ခံၾကသည္။

သို႔ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအလႊာတို႔ အတၱဆန္ေနေသးသမွ်၊ ေတာ္လွန္သူအလႊာတို႔ မညီညြတ္ႏိုင္ေသးသမွ် လက္ရွိမူ၀ါဒကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ရာ လြယ္ကူမည္မဟုတ္ေပ။ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္မ်ားကို ဆက္လက္ရင္းႏွီးၾကရေပဦးမည္။ မိမိမႀကိဳက္ေသာ အယူ၀ါဒကို မိမိစိတ္ထဲမွာပင္ ပယ္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း မိမိမႀကိဳက္ေသာ မူ၀ါဒကိုကား ယင္းနည္းအားျဖင့္ ပယ္ဖ်က္၍ မရႏိုင္ေခ်။ ယင္းအတြက္ သေဘာတူရာ အဖိႏွိပ္ခံတို႔ စုရံုးညီညြတ္မွျဖစ္ႏိုင္သည္။ မူ၀ါဒအေဟာင္းကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ အဖိႏွိပ္ခံတို႔ မညီညြတ္ႏိုင္ေသးသမွ် ဖိႏွိပ္သူအာဏာရွင္တို႔၏ ပလႅင္ကို ေကာင္းစြာလႈပ္ရွားေစႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာလက္ခံအပ္သတည္း။

ငယ္စဥ္က အေတြး



ထိုေန႔က မင္းမင္း အိမ္အျပန္ေနာက္က်သည္။ အတန္းၿပီးခ်ိန္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနေသးသျဖင့္ လြယ္အိပ္ထဲ ထည့္ယူလာေသာ စေကာသာသာ ထီးကေလးကို အားမကိုးေလာက္။ စာသင္ခန္းထဲမွာပင္ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားနည္းတူ အခ်ိန္ျဖဳန္းရင္း ေဆာ့ေနရေသးသည္။ ထမင္းဆာသည္။ အိမ္အျမန္ျပန္ခ်င္ေနသည္။ ပါလာေသာ ထမင္းဗူးမွာ ေန႔လည္ကတည္းက ကုန္ၿပီ။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းရွိ ေစ်းတန္းမွာလည္း ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေစာေစာပင္ သိမ္းလိုက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ၀ယ္စားစရာလည္း ဘာမွ် မရွိေတာ့။ မိုးအစဲေစာင့္ရင္း ေဆာ့ေနရသည္မွာလည္း ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွ။ စိတ္က အိမ္ကိုသာ တမ္းတေနမိသည္။ အေမႏွင့္အေဖ၊ အမႏွင့္ညီမငယ္ေလးမ်ားကို ေတြ႔ခ်င္လွၿပီ။

မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္ မနားတမ္း ၾကမ္းေနေသာ ေမာင္းမကန္မိုးသည္ တေျဖးေျဖးအားေပ်ာ့လာသည္။ ထီးေကာင္းေကာင္းရွိသူမ်ားႏွင့္ မိုးကာအက်ႌပါသူမ်ားမွာ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ျပန္နစ္ကုန္ၿပီ။ တေျဖးေျဖး ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း လူအေရအတြက္ နည္းသထက္နည္းနည္းလာသည္။ မင္းမင္းလည္း မေနသာေတာ့။ လြယ္အိပ္ကို ပုခံုးသိုင္းလြယ္လိုက္ၿပီး ပါလာတဲ့ ထီးစုတ္ေလးကို အသာဖြင့္လိုက္သည္။ သူ႔နည္းတူ မိုးအတိတ္ေစာင့္စားရင္း ခံုတန္းရွည္တစ္ခုအေပၚလွပစြာထိုင္ေနေသာ အိမ္နီးနားခ်င္း အတန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းမေလး မိုးျမင့္ေ၀ကို ျပန္ဖို႔ေျပာလိုက္သည္။ မိုးျမင့္ေ၀ အသာထလာသည္။ “ဟုတ္ မင္းမင္း၊ ငါလဲ ျပန္ခ်င္လွၿပီဟယ္၊ ဒီမိုးကလဲ ၿပီးပဲ မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး”။ မိုးျမင့္ေ၀လည္း မင္းမင္းႏွယ္ မိုးကို မေက်နပ္။

ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခအနီးရွိ စာသင္ေက်ာင္းကေလးသည္ မင္းမင္းတို႔ မိုးျမင့္ေ၀တို႔အိမ္မွ တစ္မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေ၀းသည္။ စက္ဘီးမရွိသျဖင့္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရသည္။ ယခုလို မိုးတြင္းကာလမ်ားမွာ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ သိပ္ေတာ့ မသက္သာလွ။ ေမာင္းမကန္မိုးမွာ ကမ္းေျခက တိုက္ခတ္လာေသာ ေလသရမ္းေၾကာင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရြာသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ပါလာေသာ ထီးစုတ္ေလးမွာ တစ္ကိုယ္လံုးမဆိုထားဘိ၊ ေခါင္းကိုပင္ မနည္းလံုေအာင္ကာကြယ္ေပးေနရရွာသည္။ မစဲေသးေသာ္လည္း ခပ္က်ဲက်ဲ က်ေနေသာ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားသည္ ေလအေ၀ွ႔မွာ တစ္ကိုယ္လံုးကို လာမွန္ေနသည္။ မင္းမင္းေရာ မိုးျမင့္ေ၀ေရာ သူတို႔တြင္ပါလာေသာ ထီးကေလးမ်ားကို အနိပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေခါင္းႏွင့္ထီးရြက္ ထိသည္အထိ အုပ္မိုးထားၾကရရွာသည္။ စာအုပ္မ်ားထည့္ထားေသာ လြယ္အိပ္ကို အထူးဂရုစုိက္ၿပီး ပိုက္ထားရသည္။ ေနာက္ကမုိးပက္လွ်င္ လြယ္အိပ္ကို ရင္မွာေပြ႔ထားရၿပီး ေရွ႕ကမိုးပက္လွ်င္ မိုးဘက္ေက်ာေပးကာ ခဏရပ္ေနရေသးသည္။ မင္းမင္းသည္ စာကို ခ်စ္သလို စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ျမတ္ႏိုးသည္။ စာအုပ္မ်ား မိုးအစိုမခံႏိုင္ေပ။ မိုးျမင့္ေ၀လည္း သူ႔ႏွင္ႏွင္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ အတန္းထဲတြင္ စာေတာ္ေသာ ကေလးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

မညွာေသာမိုး၊ ရြာသြန္းၿဖိဳး၍လည္း မၿပီးႏိုင္။ မင္းမင္း သူ႔အိမ္၀င္းအနားေရာက္လာသည္။ မိုးျမင့္ေ၀လည္း သူ႔အိမ္ဘက္ထြက္သြားေလၿပီ။ အိမ္၀င္းထဲ ၀င္၀င္ခ်င္း မင္းမင္းေတြ႔လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းမွာ သူညီ အငယ္ေကာင္ေလး တံစက္ၿမိတ္တြင္ မိုးေရခ်ိဳးရင္း ဖားလိုက္ရိုက္ေနေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို မင္းမင္းမႀကိဳက္။ “သူမ်ားအသက္ မသတ္ရ”ဟု စာထဲမွာဖတ္ဖူးသည္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာဆရာမမ်ားကလည္း သင္ျပဖူးသည္။ အခု သူ႔ညီေလး သူမ်ားအသက္ လိုက္သတ္ေနၿပီ။ ႏုနယ္ေသးေသာ သူ႔ႏွလံုးသားထဲ ဖားကေလးမ်ားကို သနားျခင္းႏွင့္အတူ သူ႔ညီ၏လုပ္ရပ္ကို တားဆီးလိုစိတ္ ခ်က္ခ်င္း ၀င္ေရာက္လာေတာ့သည္။

“ေဟ့ေကာင္ စုစု၊ သူမ်ားအသက္ မသတ္ရဘူးကြ၊ ငရဲႀကီးတတ္တယ္”
မင္းမင္း လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။ တံစက္ၿမိတ္ေပၚက်ေနေသာ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားႏွင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းသရမ္းေနေသာ ေလတိုက္ခပ္သံေၾကာင့္ အငယ္ေကာင္ ၾကားဟန္မတူ။ မင္းမင္းစိတ္ထြက္သြားဟန္တူသည္။ သူ႔ညီရွိရာသို႔ အေျပးကေလး သြားလိုက္ၿပီး “ေဟ့ေကာင္ ငါေျပာေနတာ မင္းမၾကားဘူးလား”၊ ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ညီေခါင္းကို လက္သီးခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ေပးလိုက္သည္။ အငယ္ေကာင္ခမွ်ာ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ငိုယုိကာ အိမ္ေပၚတက္ေျပးသြားသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အားကိုးရာအစစ္သည္ ခ်စ္စြာေသာ မိခင္ပင္ျဖစ္သည္။ မိခင္၏ ရင္ခြင္ထက္ ပိုမိုလံုၿခံဳေသာေနရာသည္ သူတို႔တြက္ ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိ။

“ဟဲ့ မင္းမင္း၊ ကေလးကို ဘာျဖစ္လို႔ လက္သီးနဲ႔ ထိုးရတာလဲ?” ေဒၚျမင့္ျမင့္ သူ႔သားအႀကီးေကာင္ကို လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။ “သူက တံစက္ၿမိတ္မွာ ဖားရုိက္ေနတာ အေမ၊ အဲဒါ တားမရလို႔” မင္းမင္းမွာ အေျဖရွိသည္။ မွန္သည့္အတုိင္းပင္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “အမယ္ေလးေတာ္---မင္းက အခုမွ ငါးတန္းပဲ ရွိေသးတယ္၊ တကယ့္ဆရာႀကီး ေလသံနဲ႔ပါလား၊ သူက ကေလးေလးဟဲ့၊ ဘာမွ သိေသးတာ မဟုတ္ဘူး” ေဒၚျမင့္ျမင့္ သားငယ္ကို ကာကြယ္စကားဆိုသည္။ မင္းမင္းဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့။ လြယ္အိပ္ကို တိုင္မွာခ်ိတ္လိုက္သည္။ စိုရႊဲေနေသာ အက်ႌ ေဘာင္းဘီမ်ားကို ခြ်တ္လဲလိုက္သည္။ ေရပင္မခ်ိဳးႏိုင္ရွာေသး။ ဆာေနေသာ ဗိုက္ကိုျဖည့္တင္းဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ ၀င္ၿပီး သူ႔အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ အသင့္ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ဆာဆာႏွင့္ တအားေလြးလိုက္သည္။

ထမင္းစားရင္း မင္းမင္းစိတ္ထဲမွာ မွန္သည္လား/မွားသည္လား သူကိုယ္တိုင္ေ၀ခဲြမရေသာ အေတြးတစ္ခု ခုိေနသည္။ “ငါေျပာတာ ေကာင္းတာေျပာတာပဲ၊ ညီေလး ဒီလိုဖားေတြ လိုက္ရိုက္ေနရင္ ငရဲႀကီးမွာေပါ့၊ အေမက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို ဆူရလဲ မသိဘူး၊ အေမတို႔က ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး”။ ထမင္းအ၀စားၿပီး ပန္းကန္ကိုေဆးသည္။ လက္ကိုဆပ္ျပာႏွင့္ ေျပာင္စင္ေအာင္ ေဆးေၾကာလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚထြင္ သူ႔အေမ ေခါက္ထားေသာ လက္သုပ္ပ၀ါျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ သုပ္လိုက္သည္။ မအိပ္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း အိမ္ခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေတြးစက မပ်ယ္ေသး။ အခန္းထဲရွိ ပန္းမ်ားေ၀ဆာေနေသာ ဘုရားစင္ေရွ႕ေရာက္လာသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ငယ္ေလးထဲတြင္ သပ္ပါယ္စြာ သီတင္းသံုးထိုင္ေတာ္မူေနေသာ ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္ကို ေမာ္ဖူးရင္း က်က္မွတ္ခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာေလးတစ္ပုိဒ္ကို ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္လိုက္သည္။
“သူမ်ားအသက္၊ သတ္သည့္တြက္၊ အသက္ကိုယ့္မွာတို”
“အသတ္ေရွာင္ရွား၊ ထိုသူမ်ား၊ ရွည္လ်ားအသက္ကို”

အထာသိ၊ ၾကည့္ဆက္ဆံ


လုဒၶ မေတၳန ဂေဏွယ်၊
ထဒၶ မဥၨလိကမၼဳနာ။
မူဠွံ ွဆႏၵာႏု၀ေတၱန၊
တထာတေထန ပ႑ိတံ။
(စာဏက်-၃၃)

အလိုႀကီးသူကို ဥစၥာဓနေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ ဆက္ဆံပါ၊
အမ်က္ႀကီးသူကို ရုိေသသမႈျပဳျခင္းျဖင့္ ဆက္ဆံပါ၊
ထံုဖ်ဥ္းေတြေ၀သူကို လိုက္ေလ်ာျခင္းျဖင့္ ဆက္ဆံပါ၊
ပညာရွိကို ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာေျပာဆိုျခင္းျဖင့္ ဆက္ဆံပါ။
(ေရွးဆံုးမစာ)

မဟာဇနကစိတ္ဓာတ္


ေသာ အဟံ ၀ါယမိႆာမိ၊
ယထာသတိၱ ယထာဗလံ။
ဂစံၧ ပါရံ သမုဒၵႆ၊
ကႆံ ပုရိသကာရိယံ။
(ဇာတက)


သတိၱဗလ၊ ရွိသမွ်ျဖင့္၊
ေနာက္မဆုတ္တမ္း၊ ငါႀကိဳးပန္းအံ့၊
ေယာက်္ားမွန္ရဲ႕၊ ဇြဲလက္နက္ျဖင့္
တစ္ဘက္ကမ္းေရာက္၊ ငါကူးေျမာက္အံ့။
(မဟာဇနကမင္းသား)

ကိုယ့္အလုပ္ကိုသာ ဂရုစိုက္ပါ


န ပေရသံ ၀ိေလာမာနိ၊
န ပေရသံ ကတာကတံ။
အတၱေနာ၀ အေ၀ေကၡယ်၊
ကတာနိ အကတာနိ စ။
(ဓမၼပဒ)

က်ဴးေက်ာ္ရန္ပြါး သူတပါးတို႔၏ ေစာ္ကားမႈေတြကို
အခ်ိန္ကုန္ခံ လိုက္လံၾကည့္ရႈ ဂရုျပဳမေနရာ။
သူတစ္ပါးတို႔ ျပဳ/မျပဳအပ္ အရပ္ရပ္ေသာ ကိစၥႀကီးငယ္ေတြကိုလဲ
ကိုယ့္အလုပ္ပ်က္ခံ ေ၀ဘန္ေရးပြါး အေလးထားမေနရာ။
ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ၿပီး/မလုပ္ၿပီး ကိစၥႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ကိုသာ
ခုခါေနာင္ေရး ေမွ်ာ္ေထာက္ေတြးလွ်က္ အေလးထားကာ စဥ္းစားပါေလာ့။
(ျမတ္ဗုဒၶ)

Wednesday, October 7, 2009

ေမွာ္ဆရာမ်ားႏွင့္ ေဘာ၀ိဇၨာ


စာဖတ္သူဘ၀မွာ အျပဳစားခံရဖူးပါသလား? လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မခံရဖူးပါဘူး-လို႔ အေျဖေပးၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီလိုပညာရပ္ေတြ ေလာကမွာ ရွိေနတယ္-ဆိုတာကို လက္မခံႏိုင္ၾကတာေပါ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ အေတာ္အတန္ယံုသဗ်ား။ ယံုဆို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ခံခဲ့ရဖူးသကိုးဗ်ာ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ေက်ာင္းပိတ္ရာသီတစ္ခုမွာ ေနာင္ခ်ိဳက သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚလို႔ သူတို႔ဆီ အလည္လိုက္သြားဖူးတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာပဲ တည္းပါတယ္။ စားလိုက္၊ ေသာက္လိုက္၊ ေပ်ာ္လိုက္၊ ပါးလိုက္၊ ေတာထဲ၀င္လိုက္၊ ေတာင္ေပၚတက္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္မွေပ်ာ္ပဲ။ အခု စာေရးေနရင္း ျပန္ေတြးမိရင္ေတာင္ ျပန္ေပ်ာ္ေနေသးတယ္။ အဲသေလာက္ကို ေပ်ာ္ခဲ့တာ။

တစ္ေန႔။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရြာလမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္လည္ရင္း လမ္းမွာေကာင္မေခ်ာေခ်ာေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေရာ့ဗ်ိဳ႕။ ေခ်ာဆို အေတာ့္ကို ေခ်ာတာကလား။ အဲဒီခုႏွစ္တုန္းက ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ရုပ္ရည္ကို အခုေရာက္ဆဲ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ျဖစ္ေအာင္ ၇-ႏွစ္ထပ္ေပါင္းၿပီး ၾကည့္ရင္ေတာင္ သူ႔ရုပ္က မက်ေသးတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ၀ါ၀င္းစိုေျပတဲ့ အသားအေရ၊ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အရပ္အေမာင္း၊ အၿခိဳးက်လြန္းတဲ့ ကိုယ္အေနအထားနဲ႔ သြားပံုလာပံုကအစ ဘာမွကို ေျပာစရာမရွိေအာင္ ေျပပ်စ္တာ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လာေနတဲ့သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္ “အဲဒါ ခ်ိဳတူးေပါ့၊ ဒီနယ္မွာေတာ့ queen ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သိပ္အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္ ကိုယ့္လူ”တဲ့။ ဘာအႏၲရာယ္ႀကီးမွန္း က်ဳပ္လဲ ေမးမေနေတာ့ဘူး။ မ်က္လံုးက ျပန္ေမးဖို႔ ခြင့္မျပဳဘူး။ ေကာင္မေလး လမ္းေလွ်ာက္လာဟန္ကို ေငးေနရတာကိုက အရသာတစ္မ်ိဳး။

အနားေရာက္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကို သူကစၿပီး “အကို ျမင့္စိုး၊ ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ၊ အသိေတာင္မေပးဘူး၊ ေနႏိုင္လိုက္တာ” ဆိုပဲ။ က်ဳပ္လဲ သူငယ္ခ်င္းကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ခဲလိုက္တယ္ “မင္း ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနပါလား” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ေပါ့။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းကလဲ လူပါးလူနပ္။ တစ္ဖက္သားစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာတဲ့ေနရာေတာ့ King-ပဲ။ အခု Queen နဲ႔ King ေတြ႔ေနၾကၿပီ။ ၾကားထဲက က်ဳပ္က Ace လုပ္မလား၊ Joker လုပ္မလား။ ဒါဆို ပြဲျပတ္ၿပီ။ Jack ကေတာ့ မလုပ္ဘူး။ ပါ၀ါက်သြားမွာ စိုးလို႔။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ နာဂစ္သာသာေလသရမ္းမႈေၾကာင့္ မိန္းမေခ်ာေလး ခ်ိဳတူးခမွ်ာ အီစလံသံုးပတ္ေလာက္ေ၀ၿပီး ေခြသြားရွာေလရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ “အကိုတို႔ မနက္ဖန္ က်မတို႔အိမ္မွာ ထမင္းလာစားၾကေနာ္၊ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ေလး ျပဳစုခ်င္လို႔ပါရွင္” ဆိုၿပီး ဖိန္႔မႏၲကျပဳလိုက္တဲ့ အသံၾကားရခ်ိန္မွာေတာ့ မဆြတ္ခင္က ညြတ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ဳပ္ခမွ်ာ အနားမွာတင္ သြားေရက်လုလု။ ထမင္းငတ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဟဲဟဲ။

ကာလသားေတြ ကာလသမီးအိမ္သြားၿပီး ပြဲေတာ္တည္ရမွာဆိုေတာ့ ရန္ကုန္က ယူလာတဲ့ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အက်ီနဲ႔ ေဘာင္းဘီထုတ္၊ အေရးထဲ ေခါင္းလိမ္းဆီကလဲ မပါလာ။ ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေမလိမ္းတဲ့ အုန္းဆီပုလင္းဖင္ကပ္ကို အကုန္ေမာ့ၿပီး ေခါင္းေပၚေလာင္းခ်၊ ဆံေကနဲ႔ အုန္းဆီတစ္ဗ်င္းဗ်င္းမည္ေအာင္ပြတ္ၿပီးမွ ေခါင္းဖီးနဲ႔ လိုသလိုဆြဲျခစ္ၿပီး ရႈိးထြက္ေအာင္ သ-ရတာကလား။ ၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေရွ႕မွာ ဆယ္ေခါက္ေလာက္ အသြားအျပန္လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ရေသးတယ္။ ဟန္က်မက် သိရေအာင္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ က်ဳပ္ၾကည့္ၿပီး အျမင္ေတာ္ေတာ္ကပ္ေနၿပီ။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ အခြင့္သာတုန္းေလး ဖမ္းသြားမွ-ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလဲ ေျမာက္ကိုရီးယားရဲ႕ ႏ်ဴကလီးယား စီမံကိန္းထက္ ႀကီးသဗ်ား။

တိုတိုပဲေျပာေတာ့မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေရာက္ၿပီး စားၾကေရာ။ စားပြဲ၀ုိင္းႀကီးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ စားစရာေတြကလဲ ရြာသူရြာသားေတြနဲ႔ မတန္ေအာင္ကို မ်ားျပားလွသဗ်ား။ “လူမင္းဘုန္းႀကီး နတ္မင္းမေနသာ” ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေျပာ ထင္ပါရဲ႕။ စားရင္း စကားေျပာရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္။ ငန္းရင္းလဲ ပါသေပါ့။ ဒါက ရည္ရြယ္ရင္းေပကိုး။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး အိမ္ကအျပန္မွာေတာ့ ရြာထဲမွာ အေတာ္ေလး ပူညံပူညံျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ေနာက္မွ သိရတာပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းအေဖက တရားသမား။ သူနဲ႔ အျခားအဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္လဲ ရွိေသးတယ္။ ရြာမွာေတာ့ အထက္လမ္းဆရာႀကီးေပါ့။ ဆရာႀကီးက ႀကိဳတင္သိေနသတဲ့၊ က်ဳပ္တို႔ကို ျပဳစားေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မီ မတားလိုက္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ က်ဳပ္တို႔သြားစားတဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္အဘြားႀကီး (ခ်ိဳတူးအေမ) က ၁၂-ႀကိဳးကေ၀မႀကီး ဆိုကိုးဗ်ာ့။ သူ႔ကို ႏိုင္တာလဲ ရြာမွာ ခုနကေျပာတဲ့ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိဆိုပဲ။

အူယားဖားယားနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအေမ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ေယာက်္ားေရာ၊ ဆရာႀကီးေရာ။ လက္ထဲမွာလဲ ကြမ္းအစ္ႀကီးကိုင္လို႔။ ရြာထဲက လူေတြကလဲ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ စပ္စုေနၾကၿပီ။ ဆရာႀကီးေရာက္လာၿပီး က်ဳပ္တို႔အားလုံုးကို ရြာထိပ္က ဘုရားကုန္းေပၚေခၚသြားတယ္။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ဘုရားေရွ႕မွာထိုင္ခုိင္းၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ စစ္လိုက္ေတာ့ အျပဳစားခံရတာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း-တဲ့ဗ်ား။ လန္႔လိုက္ပံုမ်ားျဖစ္ေတာ့။ လန္႔ေပမဲ့ အဲဒီအထိဘာမွမျဖစ္ေသးေတာ့ ေျဖသာေနေသးသေပါ့။ ဆရာႀကီးက အဲဒီစုန္းမႀကီးကို သူ႔ပညာနဲ႔ေခၚၿပီးေမးသတဲ့ “မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဒီဧည့္သည္ေကာင္ေလးကိုမွ ေရြးလုပ္ရတာလဲ”လို႔။ စုန္းမႀကီးက “ဒီေကာင္ေလးက သိပ္ေခ်ာလြန္းတယ္၊ လူ႔ျပည္မွာ ၾကာၾကာမေနသင့္ဘူး” လို႔ ေျဖသတဲ့ဗ်ား။ (သူေျပာမွပဲ က်ဳပ္လဲ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ မွန္ထဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ျပန္ၾကည့္ရေသးတယ္။ စုန္းမႀကီးေျပာတာ သိပ္ေတာ့လဲ ဟုတ္သလိုလို၊ အဟား။) ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးက ဘုရားေရွ႕မွာ ေရမန္းတစ္ခုလုပ္ၿပီး တိုက္ပါေလေရာ။ အျပဳစားခံထားရတယ္ဆိုတဲ့ အသိက၀င္ေနေလေတာ့ အဲဒီခ်ိန္ ေရမန္းမကလို႔ ဘီယာတုိက္လဲ အဲေလ ေယာင္လို႔၊ ေဆးခါးႀကီးတိုက္လဲ ဂြတ္ကနဲေနေအာင္ ေသာက္လိုက္မွာပဲ။

အဲဒီေရမန္းေသာက္ၿပီးမွ ဆရာႀကီးက ေျပာတယ္ “လူေလး---မင္းဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ဘဘႀကီး အားလံုးဆြဲႏႈတ္လိုက္ပါၿပီ၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ မင္းအိမ္သာတက္တဲ့ အခါေတာ့ သတိထားၾကည့္ၾကည့္၊ အစိမ္းေရာင္နဲ႔ က်လာရင္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္သာခ်”တဲ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ စားၿပီးေသာက္ၿပီးကတည္းက အခုထိ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ “ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးပါပဲ ဘဘႀကီး” ေျပာၿပီး ဘုရားနဲ႔ ေရာၿပီး ဦးသံုးႀကိမ္ခ်၊ ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္လဲေရာက္ေရာ။ က်ဳပ္ဗိုက္ေတြ ေအာင့္လာလိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒါနဲ႔ အိမ္သာထဲအျမန္၀င္ၿပီး ေရွာခ်လိုက္ရတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေရာင္အဆင္းေတြက သစ္ရြက္စိမ္းေတြလို စိမ္းဖန္႔ဖန္႔နဲ႔။ အစားအစာေတြထဲမွာလဲ စိမ္းေစတဲ့ဟာဆိုလို႔ တစ္ခုမွ မေတြ႔မိဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘဘႀကီးစကားကို သတိရလိုက္မိတယ္ “အစိမ္းေရာင္နဲ႔ က်လာရင္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး” ဆိုတာ။ က်ဳပ္လဲ အဲဒီက်မွ စိတ္ေတြ ဘာေတြခ်ၿပီး “ဟင္း”ကနဲ အသံျပဳႏိုင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ခ်ိဳတူးအသံၾကားရင္ ၾကက္သီးေတြ ဘာေတြေတာင္ ထမိတဲ့အထိ လန္႔တန္႔တန္႔ျဖစ္သြားေလရဲ႕ဗ်ား။ တကယ္လို႔မ်ား ဆရာႀကီးနဲ႔သာ မေတြ႔ခဲ့ရရင္ က်ဳပ္ဘ၀ဘာျဖစ္မလဲ မေတြးရဲဘူး။ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း အစိမ္းေရာင္ေတြပဲ ျမင္ေယာင္ေနမိေသးေတာ့။

အဲဒါ က်ဳပ္တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုေလးပါ။ ဒါမ်ိဳးေတြက က်ဳပ္တို႔ဆီတင္မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ကမၻာလံုး ေနရာအႏံွ႔ရွိေနတာကလား။ ဒီေန႔အင္တာေပၚက AFP သတင္းတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္လိုက္ရတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ေဘာလံုးသူရဲေကာင္းႀကီး စီရုိနယ္ဒို (ဒုိေလး)ရဲ႕ ဇာတ္ကြက္ေလးပါ။ က်ဳပ္က မန္ခ်က္ပရိတ္သတ္။ ဒုိေလးမန္ယူမွာရွိတုန္းကေတာ့ သူက က်ဳပ္တို႔မန္ဖန္းေတြရဲ႕ သူရဲေကာင္းႀကီးေပါ့။ အခုရီးယဲေရာက္သြားေတာ့ က်ဳပ္တို႔သူရဲေကာင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူပါတဲ့ပဲြဆို မရမကရွာေဖြ ၾကည့္ရႈေနရတုန္း။ သူက ေဘာ၀ိဇၨာႀကီးမဟုတ္လား။ ေဘာလံုးေမွာ္ေအာင္ထားသလားမွတ္ရသဗ်ား။ ေတာ္လုိက္ပံုမ်ား။ အကန္ေကာင္း၊ အသြင္းေကာင္း၊ အေျပးေကာင္း၊ အလိမ္အေခါက္နဲ႔ ဖရီးကစ္မွာေတာ့ ရွားမွရွား၊ အိုင္တင္ေကာင္း၊ ရုပ္ေျဖာင့္၊ အသက္ငယ္၊ ပိုက္ဆံေပါ၊ ကမၻာ့နံပါတ္တစ္ေဘာလံုးသမား။ ကဲ ဘာေျပာစရာက်န္ေသးလဲ။ အားလုံုးျပည့္စံုေနတဲ့ သတၱ၀ါေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနၿပီ။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္မွာျပႆနာေလးေတြနဲ႔။ အခ်စ္ျပႆနာ။ မိန္းမေခ်ာေလးေတြကို ပခံုးဖက္ၿပီး ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံေလ့ရွိတဲ့ ဒုိေလးခမွ်ာ အခုေတာ့ သူ႔အခ်စ္ကို မရရွာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားက သူေဌးမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပဳစားခ်က္ကို ခံေနရရွာပါသတဲ့။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို ဒီလို----

Pepe လို႔ နာမည္ေျပာင္ေပးထားတဲ့ စပိန္ေအာက္လမ္းဆရာ (Spaniard Sorcerer) ကို ႏိုင္ငံျခားသူ သူေဌးမေလးတစ္ေယာက္က ယူရို တစ္ေသာင္းခြဲ (၁၅၀၀၀) နဲ႔ ငွါးၿပီး ဒုိေလးရဲ႕လက္ရွိအလုပ္အကိုင္ပ်က္စီးအဆံုးသတ္သြားေအာင္ ျပဳစားေစတယ္ လို႔ Correio da Manha daily သတင္းစာက ေရးသားပါတယ္။ ေအာက္လမ္းဆရာ Pepe ဟာ အနက္ေရာင္ဖေယာင္းရုပ္တုတစ္ခုအေပၚ ဒိုေလးနာမည္ေတြ ေရးျခစ္ၿပီး ဥံဳဖြလုပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ဒိုေလးခမွ်ာ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေျခမ်က္စီဒဏ္ရာ ရသြားရွာ ဆိုပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေအာက္လမ္းဆရာကလဲ အဲဒီကိစၥကို သူျပဳလုပ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံသတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ဒီလုပ္ရသလဲ-လို႔ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့---

“သူ (သူေဌးမ)က က်ဳပ္ကို ရုိနာဒုိရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ပ်က္စီးေအာင္လုပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံေပးထားတယ္၊ က်ဳပ္က အဲဒါကို ေဆာင္ရြက္ေနတယ္” လို႔ သတင္းေထာက္ေတြကို ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး---
"It's a job, I have nothing against him personally, but I'll see it through."
“ဒါ အလုပ္ကိစၥေလ၊ က်ဳပ္ ရုိနာဒိုနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီကိစၥကို ေနာက္ဆုတ္မွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။

အဲဒီလို တစ္ဘက္မွာ ရုိနာဒိုကို လုပ္ႀကံတဲ့ ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရွိေနသလို အျခားတစ္ဘက္မွာေတာ့ သူ႔ကို ကယ္တင္မည့္ ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္လည္း ရွိေနျပန္တယ္-လို႔ အျခားသတင္းစာတစ္ေစာင္ျဖစ္တဲ့ The daily 24 Horas မွာ ေရးသားထားပါတယ္။ "Sorcerer Fafe" လို႔ လူအသိမ်ားတဲ့ Fernando Nogueira ဟာ ဒုိေလးသတင္းေတြ ၾကားသိရၿပီးေနာက္ ဒိုေလးနဲ႔ နီးစပ္သူတစ္ေယာက္ဆီကတစ္ဆင့္ ဒီကိစၥကို သူေျဖရွင္းေပးမယ္။ ဒီစပိန္ေမွာ္၀ိဇၨာဆိုတဲ့ ေအာက္လမ္းဆရာကို တန္ျပန္တုိက္မယ္-လို႔ ဒုိေလးကို ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒီေနာက္ ဆရာ Fafe ဟာ ဒိုေလးဓာတ္ပံုအနီးမွာ ေဆးဖေရာင္းတုိင္ေတြထြန္းၿပီး မန္းမႈတ္ရင္း ဒီကိစၥသာ အမွန္တကယ္ဆုိရင္ သူတို႔လုပ္ထားတဲ့ ဒီလုပ္ႀကံမႈႀကီးဟာ အဆံုးသတ္သြားမွာပါ-လို႔လဲ အာမခံလိုက္ေသးတယ္။

ဒုိေလးကေတာ့ လာမည့္စေနေန႔မွာ ဟန္ေဂရိနဲ႔ ခ်ဲရမည့္ ကမၻာ့ဖလားေျခစစ္ပြဲမွာ သူ႔ႏိုင္ငံအႏိုင္ရဖို႔အေရးေတြးၿပီး စိတ္ပူေနရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မီ သူ႔ေျခမ်က္စိဒဏ္ရာေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနရွာပါတယ္။ အခုေတာ့ ေဘာ၀ိဇၨာႀကီး ရုိနာဒိုခမွ်ာ ပယ္သူနဲ႔ ကယ္သူ ေမွာ္ဆရာႏွစ္ေယာက္အၾကား အလန္႔ထညက္ဘ၀နဲ႔ အသက္ရႈေနရပါေသးတယ္။ ကဲ ဘယ္သူႏိုင္မလဲ ဆက္ၾကည့္ၾကရေသးတာေပါ့။

ကံႏွင့္ လုလႅ


န ကမၼမပိ သဥၥိႏၲ်၊
စေဇ ဥေယ်ာဂမတၱေနာ။
အႏုေယာေဂန ေတလာနိ၊
တိေလဟိ န သကၠာ လဒၶံဳ။
(ပဥၥတႏၲရ)

ကံကိုခ်ည္းသာ၊ ယံုကိုးပါ၍၊
လုလႅကိုလြယ္၊ စြန္႔မပယ္နဲ႔၊
လုလႅမထန္၊ အပ်င္းသန္လွ်င္၊
ႏွမ္းဆံမွလွ်က္၊ ဆီမထြက္ဘူး။
(ေရွးအဆံုးအမ)

မွတ္ခ်က္။ က၀ိဒပၸဒီပနီတြင္ သဥၥိႏၲ် ေနရာ၌ စိေႏၲတြာ-ဟုရွိသည္။

လူမိုက္နဲ႔ ပညာ


၀ါလိကာဒီဟိ ေတလာဒီနိ ၀ိယ
အညေတာ အႏၶဗာလေတာ ပညာ နာမ န လဗၻတိ။
(သ၊သံ၊႒၊ သတုလႅပကာယိက၀ဂၢ၊ သဗိၻသုတၱ)

သဲေက်ာက္ဆီညွစ္၊ မရလစ္သို႔၊
လူညစ္လူမိုက္၊ လူအမႈိက္မွ၊
သမိုက္ေ၀ါဟာ၊ ျမတ္ပညာကို၊
ဘယ္ခါထုတ္ညွစ္၊ မရလစ္ဘူး။
(အ႒ကထာဆရာ)

ပညာဆိုတာ


ပညာ နာမ န ပစိတြာ ခါဒနတၳာယ ကတာ၊
အထ ေခါ ၀ိစာရဏတၳာယ ကတာ။
(ဓမၼပဒ႒ကထာ၊၁၊ကု႑လေကသီေထရီ၀တၳဳ)


“ပညာဆိုတာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္လို႔ ရတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး၊
သူ႔အလုပ္က စိစစ္ေ၀ဘန္ ပိုင္းျခားဖို႔ပဲ”
(သူေဌသမီး ကု႑လေကသီ)


ပါးစပ္ရဲ႕တာ၀န္



မုခံ နာမ ဘုဥၨနတၳာယ စ ကထနတၳာယ စ ကတံ၊
(ေထယ်စိတံၱ ပန ၀ိနာ အ၀ဟာေရာ နတိၳ။)
(၀ိ၊႒၊၁၊ဒု၊ပါ)

“ပါးစပ္ဆိုတာ စားသင့္တာ စားဖို႔နဲ႔ ေျပာသင့္တာေျပာဖို႔ ဖန္တီးေပးထားတာ၊
(ခိုးခ်င္စိတ္မရွိဘဲ ခိုးတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။)”
(အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ)

ေတာင္ေစာင့္နတ္ရဲ႕ ၾသဘာသံ


န ေခါ သေဗၺသု ဌာေနသု၊
ပုရိေသာ ေဟာတိ ပ႑ိေတာ။
ဣတီၳပိ ပ႑ိတာ ေဟာတိ၊
တတၳ တတၳ ၀ိစကၡဏာ။
(ဓမၼပဒ၊ ကု႑လေကသီ၀တၳဳ)

ေနရာတကာ၊ က်ားတို႔သာလွ်င္၊
ပညာဉာဏ္ရွိ၊ တတ္ျမင္သိလိမ့္၊
မူယာႏြဲ႔ျငား၊ မိန္မမ်ားလည္း၊
ဉာဏ္အားႀကီးျမင့္၊ တတ္ၾက၏ရွင့္။
(ေတာင္ေစာင့္နတ္)

Tuesday, October 6, 2009

ဆုခ်ည္း ေတာင္းမေနၾကနဲ႔


အာယာစနေဟတု ၀ါ ပတၳနာေဟတု ၀ါ
ပဋိလာေဘာ အဘ၀ိႆ၊
ေကာ ဣဓ ေကန ဟာေယထ။
(အံ၊ ၅၊ မု႑ရာဇ၀ဂၢ၊ ဣ႒သုတၱ)

“ပါးစပ္နဲ႔ဆုေတာင္းေနရံု စိတ္ထဲက ေတာင္းတေနရံုနဲ႔
ကိုယ္လိုသမွ် ျပည့္စံုသြားမယ္ဆိုရင္
ဒီေလာကမွာ ဆင္းရဲတဲ့လူဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွိေတာ့မလဲ”
(ျမတ္ဗုဒၶ)

သူေတာ္ သူယုတ္ ကြာျခားခ်က္


ဂစၧတံ ခလနံ ကြာပိ၊
ဘ၀တေယ်၀ ပမာဒေတာ။
ဟသႏိၲ ဒုဇၨနာ တတၳ၊
သမာဒဟႏိၲ သဇၨနာ။
(ေပါရာဏနီတိ)

“တစ္ရံတစ္ခါ တစ္ေနရာရာမွာ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ားသည္ပင္လွ်င္၊
သတိေခ်ာ္ေပါ့ ေမ့ေလွ်ာ့မႈေၾကာင့္ ခြ်တ္ေခ်ာ္တိမ္းပါး ရုိင္လဲသြားရသည္မ်ား ရွိတတ္ေခ်ေသး၏။
ယင္းသို႔ သူတစ္ပါးတို႔၏ မခိုင္တိမ္းပါး ေခ်ာ္လဲသြားသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ
ကိုယ္ခ်င္းမစာ သူယုတ္မာတို႔သည္ မညွာေထာက္ေတြး ရယ္သြမ္းေသြးၾကကုန္၏။
ကိုယ္ႏွင့္တိုင္းတာ ႏႈိင္းယွဥ္ရာဟု အသိမွတ္ျပဳေတာင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ကား
အျမန္ေျပးသြား အေလးထားလွ်က္ ကူညီေဖးမ ထူေပးၾကကုန္၏။
(ေရွးေဟာင္းဆံုးမစကား)

ေက်းဇူးမသိတတ္သူ


အကတညဳႆ ေပါသႆ၊
နိစံၥ ၀ိ၀ရဒႆိေနာ။
သဗၺံ ေစ ပထ၀ႎ ဒဇၨာ၊
ေန၀ နံ အဘိရာဓေယ်။
(ဗုဒၶ)

“သူတစ္ပါး၏ ေက်းဇူးကို မသိတတ္ေသာ၊
ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကိုသာ အၿမဲရွာေလ့ရွိေသာ လူသည္၊
တစ္ေျမျပင္လံုးကို ေပးေသာ္လည္း၊
ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈ မရွိတတ္ေပ”
(ျမတ္ဗုဒၶ)

အရိပ္ေနေန အခက္ၿခိဳးၿခိဳး


ယႆ ရုကၡႆ ဆာယာယ၊
နိသီေဒယ် သေယယ် ၀ါ။
န တႆ သာခံ ဘေဥၨယ်၊
မိတၱဒုေဗၻာ ဟိ ပါပေကာ။
(ေပါရာဏနီတိ)

“အၾကင္သစ္ပင္၏ အရိပ္ေအာက္တြင္
ထိုင္မူလည္းထိုင္ေစ၊ အိပ္မူလည္း အိပ္ေစ။
ထိုသစ္ပင္၏ အကိုင္းအခက္ကို မၿခိဳး မဖ်က္ရာ။
အေၾကာင္းမူကား မိတ္ေဆြကိုဖ်က္ဆီးျခင္းသည္
ယုတ္ညံ့ေသာအမႈျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း”
(ေရွးေဟာင္းဆံုးမစာ)

Saturday, October 3, 2009

အနတၱခရီးသည္


တစ္၀ါကြ်တ္ျပန္ေပါ့
မကြ်တ္ေသးတာကေတာ့
ငါ့အျမင္နဲ႔ ငါ့အတၱ
ဘယ္ေတာ့မ်ားကြ်တ္မလဲ
အျမင္မွန္သမွ်
အတၱကို ေပတံျပဳ
တိုင္းတာမႈသီ၀ရီ
ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း ခ်ီခဲ့ၿပီ။

အနတၱဆိုတဲ့ စကား
စာထဲက အမွန္တရားလား
ၾကားဖူးေနတာ ၾကာၿပီ
ငါဘယ္လို နားလည္လဲ မသိေသး။

အတၱကို ခြါဖို႔အတြက္
အနတၱကို ရွာလို႔ထြက္ခဲ့ရင္း
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
ေတြ႔တာေတြကေတာ့
အနတၱမဟုတ္
အတၱရုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။

ငါလဲ အတၱရုပ္
သူလဲ အတၱရုပ္
ကိုယ့္အတြက္ပဲ စဥ္းစား
ဒါနဲ႔ပဲ အခ်င္းမ်ားေနၾကတယ္။

အနတၱကို ျမင္ဖို႔
အတၱကို ၾကဥ္မွျဖစ္မယ္ တဲ့
ဒါေပမဲ့
ရင္က အျမစ္တြယ္တဲ့ အတၱ
အနတၱကို လက္ခံပါ့မလား?

ရုပ္နဲ႔ နာမ္
အာရံုနဲ႔ အာရံုသိစိတ္
အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္
ေနာင္လာမည့္ အနာဂတ္
ဒါေတြအားလံုးဟာ
အတၱမဟုတ္
အနတၱပါပဲရယ္လို႔
ဉာဏ္အျမင္စူးရွ
အလင္းမရမခ်င္းေတာ့
ငါ့ရဲ႕အနတၱခရီးစဥ္ဟာ
အတၱလမ္းေပၚမွာ
ေလွ်ာက္လွမ္းေနရဦးမွာပဲ။


Friday, October 2, 2009

သီတင္းကြ်တ္ အမွတ္တရ


ကြ်တ္ျပန္ၿပီ၊ သီတင္းေျပာပါတယ္။ သီတင္းကြ်တ္ၿပီဆိုေတာ့ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀က ရြာမွာေပ်ာ္ခဲ့တာေတြ ျပန္သတိရမိပါရဲ႕။ သတိရမိဆံုးကေတာ့ က်ေနာ့္ညာဘက္လက္ခလယ္ထိပ္က ဒဏ္ရာပါပဲ။ အဲဒီဒဏ္ရာကို ၾကည့္မိတိုင္း သီတင္းကြ်တ္ကာလကို သတိရမိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သီတင္းကြ်တ္မွာ လက္ကမ်င္းေၾကာထၿပီး ေဗ်ာက္ထုတာ၊ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ မေသတာ ကံေကာင္း။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို။

“ေဟ့ေကာင္ ေအးႏိုင္၊ ငါထီးရိုးတစ္ေခ်ာင္း ရထားတယ္ကြ၊ မင္းမွာ သစ္သားမီးျခစ္ဗူးရွိလား”
“အာ--မင္းကလဲ ႀကံႀကံဖန္ဖန္၊ ငါက ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ေကာင္မွ မဟုတ္တာ၊ ဘယ္ကလာ မီးျခစ္ဗူးရွိရမွာလဲ၊ ေနပါဦး၊ မီးျခစ္ဗူးက ဘာလုပ္မလို႔လဲဟ?”
“ဘာလုပ္ရမလဲ ေကာင္ရ၊ ေဗ်ာက္အိုးလုပ္မလို႔ေပါ့ကြ၊ မင္းကလဲ ထီးရိုးရထားပါတယ္ဆိုမွ၊ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ ေမးေနရေသးလား၊ သီတင္းကြ်တ္ပီေလကြာ၊ ေဗ်ာက္လုပ္မွာေပါ့။ အဲဒါ မီးျခစ္ဗူးလိုေနလို႔ကြ”
“ငါ့မွာေတာ့ မရွိဘူး မင္းမင္း၊ မရွိလဲ ဆိုင္မွာေတာ့ ရွိမွာေပါ့ကြ၊ သြား၀ယ္ၾကမယ္ေလ၊ မင္းမွာ ပိုက္ဆံရွိတယ္မို႔လား”
“နည္းနည္းေတာ့ ရွိတယ္ကြ၊ အေမ့အိပ္ကပ္ထဲက ႏႈိက္ထားတာ။ သိရင္ေတာ့ အေဆာ္ခံရဦးမွာ၊ လာကြာ--သြားၾကစို႔”

ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေအးႏိုင္နဲ႔ က်ေနာ္ သစ္သားမီးျခစ္ဗူးရွာပံုေတာ္ဖြင့္ဖို႔ ေမာင္းမကန္ရြာလယ္ေခါင္က လမ္းဆံုဘက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းေဘး ကြမ္းယာ ေဆးလိပ္စတဲ့ ဗ်ဳတ္စဗ်င္းေတာင္းေလးေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ မီးျခစ္တစ္ဗူး တစ္မတ္နဲ႔၀ယ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားအိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္ေပၚတက္ေျပး၊ ရဲဒင္းတစ္ေခ်ာင္းယူၿပီး ေအာက္မွာေစာင့္ေနတဲ့ ေအးႏိုင္ဆီ ျပန္ေျပးဆင္းလာရင္း ေလွခါးထစ္ေပၚကေန “ေဟ့ေကာင္း ေအးႏိုင္၊ ငါေတာ့ အေတာ့္ကို ေဖါက္ခ်င္ေနၿပီကြာ၊ ျမန္ျမန္လုပ္ရေအာင္ေဟ့”။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ ရဲဒင္းအသြားနဲ႔ ထီးရိုးကို အနားရွိတဲ့ ေက်ာက္တံုးေပၚတင္ၿပီး လက္သံုးဆစ္ေလာက္ျဖတ္လိုက္တယ္။

“ေအးႏိုင္၊ မင္းေဗ်ာက္မလုပ္ဖူးဘူးမို႔လား”
“မလုပ္ဖူးပါဘူး၊ မလုပ္တတ္ရင္ အႏၲရာယ္ရွိတယ္ကြ၊ ငါေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲ”
“ေၾကာက္စရာမလုိပါဘူးကြ၊ လြယ္လြယ္ေလးပဲဟာ၊ ထီးရိုးျဖတ္၊ မီးျခစ္ဆံယမ္းေတြထည့္၊ ျပန္ပိတ္၊ ေဗ်ာက္အိုးျဖစ္တာပဲကြ၊ ဘာခက္လို႔လဲ”
“ျပန္ပိတ္တဲ့အခါ ဂရုစိုက္ပိတ္ရတယ္လို႔္ေတာ့ အကို၀င္း ေျပာဖူးတယ္ကြ၊ သူေတာ့ လုပ္လုပ္ေနတာပဲ”

က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဆာက္ေက်ာက္ထိုင္ စကားေျပာရင္း ျဖတ္ထားတဲ့ တစ္ဖက္ပိတ္ထီးရိုးထဲ မီးျခစ္ဆံယမ္းေတြ သိပ္ထည့္လိုက္တယ္။ ျပည့္လုျပည့္ခင္ေရာက္ေတာ့ “ကဲ---ေဟ့ေကာင္ေရ႕၊ ပိတ္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ သတိထား” လို႔ေျပာၿပီး ေက်ာက္တံုးေပၚ အသာတင္ၿပီး ရဲဒင္းေႏွာက္နဲ႔ တစ္ခ်က္ခ်င္း တစ္ခ်က္ခ်င္း ပိတ္ထုေလး ထုလိုက္တယ္။ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ထုၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ အေပါက္ ပိတ္လုလုျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္လဲ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ အၿပီးပိတ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး အားအနည္းငယ္ထည့္ကာ ထုလိုက္မိတယ္။

“၀ုန္း”
အလြန္ပ်င္းထန္တဲ့ ေပါက္ကြဲသံႀကီးတစ္ခ်က္မည္သြားၿပီး က်ေနာ့္လက္တစ္ဘက္လဲ အေပၚေျမာက္တက္သြားတယ္။ ေအးႏိုင္လဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ယမ္းေငြ႔ေတြလဲ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္အၾကား တလူလူ လြင့္လို႔။ ခဏၾကာေတာ့ ေအးႏိုင္က ထေအာ္တယ္။ “ေသြးေတြ၊ ေသြးေတြ၊ ေဟ့ေကာင္မင္းမင္း---မင္းေခါင္းေပၚမွာ ေသြးေတြ အားႀကီးပဲကြ” တဲ့။ က်ေနာ္လဲ အဲဒီေတာ့မွ သတိျပန္၀င္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္အထုမွာ သံေဗ်ာက္အိုးဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာတင္ ေပါက္ကြဲသြားတယ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေျမာက္တက္သြားၿပီး ေခါင္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ လက္ကို အသာျပန္ရုပ္သိမ္းလိုက္မိတယ္။ ညာလက္တစ္ဘက္လံုးထံုက်ဥ္က်ဥ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိခုိက္ကာစမုိ႔ နာက်င္တဲ့ေ၀ဒနာမခံစားရေသး။ ဒါေပမဲ့ ေသြးေတြေတာ့ လက္တစ္ဘက္လံုးရႊဲနစ္ေနၿပီ။

“မင္းမွာ ထိသြားေသးလား ေအးႏိုင္”
အစတုန္းကလို ေလသံမွာ အားမပါေတာ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ထိခိုက္သြားၿပီဆိုတဲ့ အသိက ေနာက္ဆက္တဲြ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ိဳးဆက္ေတြကို စဥ္းစားရင္း အားခ်ိလာတယ္။ အေမသိရင္ အရိုက္ခံရဖို႔ ရာခုိင္ႏႈံးတစ္ရာအျပည့္။ ေတာ္ေသးတယ္၊ အေဖ အလုပ္ထြက္သြားလို႔။ အေဖရွိရင္ေတာ့ ၾကက္ေမြးတစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းဆီကိုင္ၿပီး အေမတစ္လွည့္ အေဖတစ္လွည့္ ေဆာ္မွာ က်ိမ္းေသ။

“ငါ့မွာေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဘာမွမထိပါဘူးကြ၊ ေျခေထာက္ေတာ့ နည္းနည္းပြန္းသြားတယ္” ေအးႏိုင္ အေျဖေပးတယ္။
“ေအးကြာ၊ သတိထားလုပ္တဲ့ ၾကားထဲကျဖစ္သြားတာကြ၊ အေမသိရင္ ထပ္အရုိက္ခံရဦးမွာ” ေတြးရင္း က်ေနာ္ စိတ္ပူလာတယ္။ စိတ္ပူပါတယ္ဆိုမွ ေအးႏိုင္ဆိုတဲ့ ေကာင္က “မင္းအေမသိရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူးကြ”တဲ့။ မၾကာပါဘူး၊ အေမအျပင္က ျပန္လာေတာ့ သူ႔သားလူဆိုးေလး က်ေနာ့္အျဖစ္ ၾကည့္ၿပီး သနားရမည့္အစား ၾကက္ေမြးတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ေဆာ္ပေလာ္တီးေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ ၀ေအာင္ ရုိက္ၿပီးမွ လက္က ဒဏ္ရာကို ေရေႏြးနဲ႔ ေဆးၿပီး ေဆးထည့္ေပးတယ္။ အိမ္မွာ လိုရမည္ရေဆာင္ထားတဲ့ အရက္ပ်ံတစ္ဗူးရွိလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ အေမက အရက္ပ်ံကို ဂြမ္းနဲ႔တို႔ၿပီး က်ေနာ့္လက္လဲ ထိလိုက္ေရာ---“အား ရိုးရိုး၊ စပ္တယ္ဗ်ာ့၊ စပ္တယ္ဗ်ာ့”။ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေအာင့္ထားလို႔မႏိုင္ေတာ့။ အားရပါးရ ေအာ္ပစ္လိုက္ရတယ္။

“ေအး ေအး၊ ေနာက္တစ္ခါ လုပ္ဦးေလ ေဗ်ာက္အိုး၊ ေနာက္တစ္ခါ လုပ္ရင္ မင္းအသက္ပါထြက္ၿပီမွတ္”တဲ့။ အေမေပးတဲ့ ၀ါနင္ပါ။ က်ေနာ္လဲ ထပ္အရုိက္ခံေနရမွာ စိုးလို႔ အသာက်ိတ္မွိတ္ၿပီး ခံေနလိုက္ရတယ္။ ညာဘက္လက္ခလယ္ရဲ႕ ထိပ္မွာ သံုးစိပ္ကြဲထြက္သြားတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္၊ ေဗ်ာက္အိုးက လူကို တိုက္ရိုက္မမွန္လိုက္လို႔၊ လူကိုသာမွန္လို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဟာဒီအလင္းတန္းဘေလာ့ကို ဖတ္ခြင့္ရဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဟဲ။ တကယ္ေျပာပါတာဗ်ာ့။ သံေဗ်ာက္ဆိုေတာ့ ေပါက္ကြဲအားက က်ည္ဆံလိုပဲ၊ အားျပင္းတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လက္ထိပ္က က်ေနာ့္ဒဏ္ရာေလး အိမ္ရွိတဲ့ ေဆးၿမီးတိုေလးေတြထည့္လိုက္၊ ရြာရွိေဆးခန္းကေပးတဲ့ ဒိတ္လြန္ေဆးေတြ စားလိုက္နဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္လဲ ၾကာေရာ ညိဳပုတ္ပုတ္ႀကီးျဖစ္လာေရာ့ဗ်ိဳ႕။ အဲဒီက်မွ ရြာကေဆးဆရာက “မင္းလက္ အေျခအေနမေကာင္းဘူးကြ၊ ငါ့အထင္ ေမးခိုင္ပိုးမ်ား၀င္ေနလား မသိဘူး၊ ၿမိဳ႕ေပၚက ေဆးရံုသြားရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္” တဲ့။

အေမလဲ ဆရာေျပာတဲ့ အတိုင္း က်ေနာ့္ကို ေခၚၿပီး ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚေဆးရံုသြားရရွာတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက စစ္ေဆးၿပီး ေဆးရံုတက္ဖို႔ေျပာပါေလေရာ့။ ဒါနဲ႔ ေဆးရံုတက္လိုက္ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ တက္ရရံုတင္မကဘူး။ ေမးခိုင္ကာကြယ္ေဆး ကိုးလံုးေလာက္ထိုးၿပီး ေအာ္ပေရးရွင္းပါ၀င္လိုက္ရေသးတယ္။ ေဆးရံုမွာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေနၿပီး သက္သာမွ ျပန္ဆင္းလာရတယ္။ အေမ့ခမွ်ာ က်ေနာ္ကမ်င္းလို႔ ပိုက္ဆံကုန္လိုက္တာလဲ ေသာက္ေသာက္လဲပဲ။ ေတြးရင္းေတြးရင္း အေမ့ကို ေတာ္ေတာ္သနားမိတယ္ဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုကေတာ့ အဲဒါပါပဲ။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ သတင္းကြ်တ္သင္ခန္းစာေလးေပါ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဗ်ာက္အိုးလုပ္ျခင္းကိစၥကို က်ေနာ္ စိတ္မ၀င္စားရဲေတာ့ဘူး။ အေမ့ကို ထပ္ၿပီး ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့လို႔ေလ။ ဒါေပမဲ့ ၀ါသနာအရ မီးပံုပ်ံေတာ့ စပ္ေသးသဗ်ာ့။ ေအာ္ သီတင္းကြ်တ္၊ သီတင္းကြ်တ္၊ လြမ္းမိေခ်ေသးေတာ့၏ သီတင္းကြ်တ္ရယ္။