စေနသမီးသနပ္ခါး

က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အလြန္၀ါသနာပါၿပီး၊ အလြန္ရခ်င္တဲ့အရာႏွစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့
တစ္ခုက ပီယေဆး၊
ေနာက္တစ္ခုက အျမဴေတ (က်ေနာ္တို႔ထား၀ယ္အေခၚ ေဓ) ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

ပီယေဆးဆိုတာကေတာ့ အားလံုးသိၾကမွာပါ၊ တစ္ဘက္သားက ကိုယ့္ကို ခ်စ္လာေအာင္ စားစရာတစ္ခုခုထဲထည့္ေကြ်းတာမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလး/ေကာင္ေလး အနီးအနားသြားၿပီး မသိမသာ အေမႊးရန႔ံတစ္ခုခုေပးလိုက္တာမ်ိဳး။ အျခားနည္းေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ စိတ္၀င္စားဖို႔အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုပဲ။ က်ေနာ္က ပီယေဆးသိပ္လိုခ်င္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွာ ပီယေဆးရွိသတဲ့ မၾကားလိုက္နဲ႔။ သြားေတာင္းၿပီးသားပဲ။ တစ္ခါမွလဲ ရတယ္မရွိပါဘူး။ ကေလးမို႔မေပးၾကတာလားေတာ့ မသိဘူး။

က်ေနာ့္မွာ ၀မ္းကြဲအကိုတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကြဲတဲ့၀မ္းလို႔ေျပာရမယ္။ က်ေနာ့္အေဖရဲ႕အေမ က်ေနာ့္အဖြါး ေဒၚအုန္းရွင္နဲ႔ သူ႔အေမ ေဒၚအုန္းခင္က ညီအမအရင္းေတြ။ သူ႔နာမယ္က ထိန္၀င္းတဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနာ္ထိန္၀င္းလို႔ေခၚတယ္။ ေနာ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ထား၀ယ္လို အကိုလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ သူက အေတာ္စြံတဲ့လူဗ်ာ့။ က်ေနာ့္အသက္ (၁၂)ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္ကဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက သူ႔အသက္က ၁၉/၂၀ ေလာက္ပဲရွိမယ္။ ရည္းစားေတြမိႈလိုေပါက္တယ္ဆိုတာ သူ႔လိုလူမ်ိဳးေျပာ ထင္ပါရဲ႕။ တြဲေနျပန္ၿပီ ေတာ္ၾကာတစ္ေယာက္၊ ေတာ္ၾကာတစ္ေယာက္။

က်ေနာ္တို႔ေမာင္းမကန္ရြာကခ်ည္းမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရြာေတာင္ဘက္မွာ ေက်ာက္ဆင္ရြာ၊ သေဘၤာဆိပ္ရြာ၊ ကင္းနီရြာ စတဲ့ရြာေတြ၊ ေျမာက္ဘက္မွာ ပန္းတင္အင္းရြာ၊ နဖူးလည္ရြာ စတဲ့ရြာေတြ၊ အေရွ႕ဘက္မွာဆို ေဖါင္းေတာရြာ၊ အဲဒီအေရွ႕ဆို ေလာင္းလံုး၊ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ပဲရွိေတာ့တယ္။ ရြာေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ႀကီးခံေနေပလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မဟုတ္ရင္ ကုလားမေတြ သက္သာမယ္မထင္ဘူး။ အဲဒီရြာေတြအထိ သူ႔ေဆာ္ေတြ ရွိသဗ်ား။ ေျပာရင္ ယံုဖို႔ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္။ ဒါေပမဲ့ေနာ္၊ သူ႔ဥပဓိက က်ေနာ္နဲ႔ တျခားစီ (ဟဲဟဲ၊ ႀကံဳတုန္း ႂကြားလုိက္ဦးမယ္)။ အရပ္က ပုျပတ္ျပတ္၊ အသံက စပ္စပ္၊ ေမးရုိးကခြ်န္ခြ်န္၊ မ်က္လံုးက ေမွးေမွးနဲ႔ မွန္းသာၾကည့္ၾကေပေတာ့။ (အမ်ိဳးခ်င္း ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ေျပာရတာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဟီး။)

အဲသေလာက္ တင့္တယ္တဲ့ ဥပဓိရုပ္မ်ိဳးကို ပိုင္သေတာ္မူေသာ က်ေနာ့္ေနာင္ေတာ္ႀကီးကိုဗ်ား ႀကိဳက္လိုက္တဲ့ ေဆာ္ေတြ။ က်ေနာ္စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူး။ သူနဲ႔ႀကိဳက္ဖူးမွ ေဆာ္ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္တယ္မ်ား ေအာင့္ေမ့ၾကေလသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မယ္။ သူတို႔အမ်ိဳးေတြက မ်က္လံုးပါတာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ကို အကိုႀကီးက ေျပာျပတယ္။ သူ႔မွာ ပီယေဆးရွိတယ္ တဲ့။ အဲဒီေဆးေၾကာင့္ သူ႔မွာ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတာ ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဘယ္ေနမလဲ၊ ဒါမ်ိဳးလိုက္ရွာေနတဲ့ေကာင္ပဲ။ ဟာ့--အကိုႀကီး ဒါဆို က်ေနာ့္ေပးစမ္းပါဗ်ာ့၊ အတင္းေတာင္းေတာ့တာပဲ။ ဘသားေခ်ာႀကီးက မေပးပဲနဲ႔ မင္းအသက္က ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္ကြာ။ ႀကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေပးမယ္ တဲ့။

သူ႔ရွိတဲ့ ပီယေဆးက ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ဆီက ရခဲ့တဲ့ စေနသမီးသနပ္ခါး ဆိုပဲ။ အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လုပ္နည္းနဲ႔ လုပ္ရတာ။ မလြယ္ဘူး။ သတိၱနည္းရင္ေတာ့ ေသသြားႏိုင္တယ္။ ေသသြားႏိုင္တယ္မဟုတ္ဘူး၊ ေသမွာ ေသခ်ာတယ္။ စေနေန႔ ညသန္းေခါင္မွာ စေနေန႔ ေမြးၿပီး စေနေန႔ ေသတဲ့ အပ်ိဳတစ္ေယာက္ရဲ႕ အုပ္ဂူအနားသြား။ အေဖၚေခၚသြားလို႔မရဘူး။ ေက်ာက္ပ်င္နဲ႔ သနပ္ခါးတုံးအဆင္သင့္ယူသြား၊ အုပ္ဂူအနားေရာက္တာနဲ႔ ဂါထာမႏၲန္ေတြ၊ ဘာေတြမန္းမႈတ္ၿပီးေတာ့ လူေသေကာင္ကို ႏႈိး၊ ႏိုးလာတဲ့အခါ အဲဒီလူေသေကာင္ကို ေက်ာက္ပ်င္နဲ႔ သနပ္ခါးတံုးေပးလိုက္၊ သူ႔ဖာသာေသြးၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာလိမ္းဖို႔ အမိန္႔ေပးရတယ္။


အဲလို လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အျခားတေစၧေတြ လာၿပီးမေႏွာက္ယွက္ေအာင္ စည္းတားထားရေသးတယ္။ မသာမ (ဒါမ်ိဳးမွ မသာမ အစစ္) သနပ္ခါးလိမ္းၿပီးတဲ့ အခါ ျမန္ျမန္ေခ်ာက္ေအာင္ ယပ္ေတာင္နဲ႔ ခတ္ေပးရတယ္။ သနပ္ခါးေခ်ာက္ပီဆိုတာနဲ႔ အဲဒီမသာမရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက သနပ္ခါးေတြကို ပါလာတဲ့ခြက္ေလးထဲ ျခစ္ထည့္၊ ခြက္ထဲ သနပ္ခါး အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ ခြက္ကို အသာေလး ေဘးမွာခ်၊ ေမွာက္မက်ေအာင္လဲ အေတာ္ဂရုစိုက္ရတယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ သဲထဲေရသြန္ပဲ။ ၿပီးတာနဲ႔ ဂါထာေတြဘာေတြ ရြတ္ၿပီးေတာ့ မသာမကို သူ႔ေနရာသူ ျပန္၀င္ေအာင္ အမိန္႔ေပးရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မသာမေတြလဲ ျပန္မ၀င္ပဲနဲ႔ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနတတ္ေသးသတဲ့။ ၾကက္သီးထ တယ္ဗ်ာ။

အားလံုးၿပီးတာနဲ႔ ေဘးခ်ထားတဲ့ သနပ္ခါးခြက္ကို ယူၿပီးေတာ့ ေနာက္လံုး၀ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲ သခ်ႋဳင္းကုန္းအျပင္ဘက္ေရာက္တဲ့အထိ ဖေနာက္နဲ႔ တင္ပါး တစ္သားတည္းက်ေအာင္ ေျပးေပေတာ့။ ေျပးႏိုင္မွ လြတ္မယ္။ ခုနက စည္းခ်ထားလို႔ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတဲ့ တေစၧေတြက ေဘးမွာ အမ်ားႀကီး လာစုေနၾကတာ။ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ေျခာက္ေျခာက္၊ ဘာမွမၾကည့္နဲ႔ အျပင္ဘက္ေရာက္ဖို႔သာအဓိက။ အျပင္ေရာက္ရင္ ဒီမသာေတြ ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘူး။

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အဲဒီသနပ္ခါးခြက္ကို အိမ္ေျခနင္းခံုေအာက္မွာထားခဲ့ရတယ္။ အိမ္အေပၚယူမသြားရဘူး။ ေျခနင္းခံုမရွိတဲ့အိမ္ဆိုရင္လဲ အဲဒီအနီးအနာမွာပဲထားခဲ့ရတယ္။ အိမ္ေပၚခဏတစ္ျဖဳတ္တက္၊ ေရေလးဘာေလးေသာက္၊ ၿပီးတာနဲ႔ အာရံုမတက္ခင္ အဲဒီသနပ္ခါးေတြကို ေရနဲ႔ အသာဆြတ္၊ အလံုးကေလးျဖစ္ေအာင္ လံုး၊ အခ်စ္မႏၲာန္နဲ႔ (၃၇)ေခါက္တိတိ ဥံဳခံၿပီးမန္း။ အဲဒီမန္းေနတုန္းမွာလဲ အေႏွာက္အယွက္က ေပၚလာႏိုင္ေသးတယ္။ သတိအမ်ားႀကီး ထားရတယ္။ မန္းရင္းနဲ႔ အာရံုတက္သြားရင္လဲ အာနိသင္ပ်ယ္သြားတတ္တယ္။ အားလံုးၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီသနပ္ခါးလံုးေလးကို သြားေလရာေဆာင္သြား၊ ႀကိဳက္လိုက္တဲ့မိန္းမေတြ။ တံမ်က္စည္းနဲ႔ ခါခ်ေတာင္ မကုန္ႏိုင္ဘူး ဆိုပဲ။ (ၾကားဖူးတာ ေျပာပါတယ္ဗ်ာ။)

က်ေနာ့္အကိုႀကီးမွာ ရွိတဲ့ ပီယေဆးက အဲဒီနည္းနဲ႔ လုပ္ၿပီးရထားတဲ့ ပီယေဆး ဆိုကိုးဗ်ာ့။ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ေပးခဲ့သတဲ့။ က်ေနာ္လဲ အဲဒါႀကီးလိုခ်င္တာအရမ္းပဲဗ်ား။ တစ္ခါမွ ေတာင္းလို႔မရဘူး။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာေနၿပီး ရြာခဏျပန္တဲ့အခ်ိန္၊ သူက ရြာမွာ မရွိဘူး။ အခု က်ေနာ္အဂၤလန္လာခါနီး ခဏျပန္ေသးတယ္။ သူနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္လဲ နဂုိေတာင္းလက္စ ရွိဘူးေတာ့ အကိုႀကီး က်ေနာ့္ကို ေပးေတာ့ဗ်ာ လို႔ေတာင္းၾကည့္တယ္။ ညီေလးရာတဲ့ မင္းက ပညာသင္သြားမယ့္ေကာင္ဆိုေတာ့ ဒါေတြ မလိုအပ္ပါဘူး တဲ့၊ ရွိေနရင္ မင္းအတြက္ အေထာက္အကူမျဖစ္ပဲ၊ အေႏွာက္အယွက္ပဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္ တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ မေပးလိုက္ျပန္ဘူး။

က်ေနာ္လဲ သူတကယ္ေပးရင္ေတာင္ ယူဖို႔စိတ္ကူးမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္သိသြားၿပီေလ။ သူမ်ားရင္ထဲက အခ်စ္ကို အဲလိုနည္းနဲ႔ မယူသင့္ဘူး လို႔ က်ေနာ္နားလည္သြားပါၿပီ။ ျဖဴစင္တဲ့ အခ်စ္ပဲ ရခ်င္တယ္။ ေဆးပ်ယ္သြားတဲ့အခ်ိန္ အခ်စ္ပ်က္သြားမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ က်ေနာ္က တစ္သက္စာ ခ်စ္ခ်င္တဲ့လူ။ တစ္ခဏေလးအတြက္ ႀကံဳတဲြေလးမခ်စ္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုလဲ အနာမခံႏိုင္ဘူး။ တစ္ဘက္သားရဲ႕ ရင္ကိုလဲ မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဆးမလိုတဲ့ တကယ့္အခ်စ္ကို ရဖို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ( သိပ္ မသဒၶါလုိက္ၾကနဲ႔ေနာ္။)