Sunday, March 28, 2010

ဒီသူငယ္ ဘာလူမ်ိဳး


ေရခ်ိဳခ်ိဳ အရွာထြက္
အိုးနားပဲ့ကိုကိုင္
ခပ္ယိုင္ယုိင္ ေလွ်ာက္ေႏွး
ေရခ်ိဳခ်ိဳ ရွာမေတြ႔
ေသာင္စပ္မွာ ငိုင္
ဘယ္သူလဲ ေမး?

အသားက ညိဳေမွာင္
ကတံုးက ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔
ဒီသူငယ္ ဘယ္လူမ်ိဳးပါလိမ့္
ဆိုမာလီ အီသီယိုးေလလား
စိတ္ကူနဲ႔ ပံုေဖၚၾကည့္
ေတြးမိေခ်ေသး။

ရာသီကယ္ ေသြ႔ေခ်ာက္
ေရေပ်ာက္တဲ့ ေႏြ
ဆင္ေသတဲ့ ေခ်ာင္းေဘး
လက္ရက္ တြင္းငယ္၀
အုန္းမႈတ္ကယ္ ကူပါလို႔
ေျမအိုးကို သူေရျဖည့္
ၾကည့္စမ္းကြဲ႔ေလး။

အိုးနံရံ ပတ္ေလွ်ာက္
ျမင္ရတဲ့ ေရးစာ
အေသအခ်ာ ဖတ္ေ၀း
ေလာကရဲ႕ အမွန္သေဘာ
ဖြင့္ဟလို႔ အေသခ်ာ
ေဒသနာ ပစၥေယာ တဲ့
ဒီသူငယ္ ျမန္မာျဖစ္ပါရဲ႕
မွန္တကယ္ အညာသားပါကြဲ႔
ေလာင္းလိုက္ခ်င္ေသး။


ဆႏၵအက်ဥ္းသား




အဆန္လမ္းသို႔တက္ရင္း
ေနာက္သို႔ျပန္ငဲ့ၾကည့္
တြယ္တာစရာအျပည့္နဲ႔
သူရွိတဲ့ေနရာ
ငါမျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့
အေတြးထဲက ဆႏၵ
အေကာင္အထည္ မေဖၚႏိုင္တဲ့ငါ
သူ႔အတြက္ေတာ့ သူရဲေဘာေၾကာင္သူေပါ့။

ျမင္ခြင့္မရတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔
ၾကင္ခြင့္မရတဲ့ ေမတၱာေတြရယ္ေၾကာင့္
အိမ္မက္ကမၻာေဟာင္းရဲ႕ မွတ္တမ္းတစ္ပုဒ္
စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ထုတ္
တစ္ပတ္တကုတ္နဲ႔ ေရးသား
အေလးထားဖတ္မည့္သူရွာၾကည့္ေတာ့
ငါသိတာ ငါတစ္ေယာက္တည္း
ငါ့အေတြးနဲ႔ ငါ့စာ
ငါဟာ ငါ့ရဲ႕ ပရိသတ္
ကဲ ဘယ္ေလာက္ အထီးက်န္သလဲ?

ဆံုခြင့္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း
အေဖၚမရွိ အထီးက်န္ဘ၀မွာ
အက်ည္းတန္တဲ့ ေတးတစ္ပုဒ္သီဆိုဖို႔
ပုေလြအိုတစ္လက္ မႈတ္ၾကည့္ေတာ့
လ်ာပ်က္တဲ့ သံစဥ္မ်ား
ေတးသြားနဲ႔ မလိုက္ဖက္
ကြဲအက္ ရွတတနဲ႔
မလွပတဲ့ ျဖစ္စဥ္စု
ရသမဲ့တဲ့ ခ်စ္ခင္မႈေတြေပါ့။

Saturday, March 27, 2010

ေဂြးေကာက္ၿပိဳင္ပဲြ


အလင္းတန္းရြာေလးရွိ မူလတန္းေက်ာင္းေရွ႕ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ ေက်ာင္းသားေမာင္မယ္မ်ား စုရံုးစုရံုးျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ျမဴးတူးေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားေလးမ်ားက ပိုမိုတက္ႂကြေနၾကပံုရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ယေန႔ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးတြင္ ထူးထူးျခားျခား ၿပိဳင္ပဲြတစ္ခု က်င္းပမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယင္းၿပိဳင္ပဲြကုိ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးပန္းေသက ဦးစီးက်ဥ္းပျခင္းျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာေလး ေမာင္ေသာၾကာက ေက်ာင္းသားေမာင္မယ္မ်ားကို ထိမ္းသိမ္းကြပ္ကဲေရး တာ၀န္ယူထားရေၾကာင္းလည္း သိရသည္။ အလင္းတန္းရြာတြင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း မည္သည့္အခါကမွ် က်ဥ္းပႏိုင္ခဲ့ဖူးျခင္းမရွိေသာ ၿပိဳင္ပဲြတစ္မ်ိဳးကို က်ဥ္းပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပိဳင္ပဲြအမည္မွာ “ေဂြးေကာက္ၿပိဳင္ပဲြ” ဟူ၏။

ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေဂြးေကာက္ၿပိဳင္ပဲြဟူေသာ နာမည္ကို ေပးသူမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဦးပန္းေသျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။ ဦးပန္းေသသည္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးပီပီ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚတြင္ ၾသဇာတိကၠမလြန္စြာႀကီးၿပီး အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ဟု နာမည္ႀကီးသည္။ အခုၿပိဳင္ပဲြကိုလည္း သူ႔ဖာသာနာမည္ေပးၿပီး ၿပိဳင္ပဲြစည္းကမ္းမ်ားကိုလည္း မည္သူႏွင့္မွ တိုင္ပင္ျခင္းမျပဳပဲ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း ေရးဆြဲထားေၾကာင္းသိရသည္။ ၿပိဳင္ပဲြစည္းကမ္းမ်ားမွာ---
(၁) အေျပးသန္သူမ်ား မပါရ။
(၂) ေက်ာင္းစည္းကမ္းပ်က္ဖူးသူမ်ား မပါရ။
(၃) မိန္းကေလးမ်ား မပါရ။
(၄) ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ေက်း က်ပ္ေငြ သံုးရာေပးေဆာင္ရမည္-ဟူသတည္း။

ယင္းစည္းကမ္းမ်ားေၾကာင့္ အေျပးသန္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးမ်ားမွာ လြန္စြာမေက်မနပ္ျဖစ္ေနရေၾကာင္း သိရသည္။ ထို႔ျပင္ ၀င္ေၾကးက်ပ္သံုးရာေပးရမည္ဆိုသည္ေၾကာင့္လည္း အခ်ိဳ႕ ၀င္ခ်င္ၾကပါလ်က္ မိဘကပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ၿပိဳင္ပဲြက်င္းရာကြင္းအထဲ ၀င္မရရွာၾကေပ။ ထို႔ျပင္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာလည္း ဦးပန္းေသ၏ သားေျမးမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ား၏ သားေျမးမ်ားသာ အမ်ားစုျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။

ေဂြးေကာက္ၿပိဳင္ပဲြပံုစံမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။
ေဂြးသီးမ်ားကို အေရာင္ေလးမ်ိဳးကြဲျပားမႈရွိေအာင္ ေရွးဦးစြာ အနီေရာင္၊ အနက္ေရာင္၊ အ၀ါေရာင္ႏွင့္ မူရင္း အစိမ္းေရာင္မ်ား သုတ္ခ်ယ္ထားၿပီး ကြင္းျပင္ႀကီး၏ ေဒါင့္ေလးခုတြင္ အေရာင္တူေဂြးသီးမ်ားကို စုပံုထားသည္။
ၿပိဳင္ပြဲ၀င္မည့္ေက်ာင္းသားမ်ားက ကြင္းအလည္တည့္တည့္ စက္၀ိုင္းႀကီးထဲတြင္ ေနရာယူထားၾကရသည္။ သက္ဆိုင္ရာဒိုင္လူႀကီးက ခရာတြတ္လိုက္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ေက်ာင္းသားမ်ားက ေျပး၍ ေဒါင့္ေလးခုတြင္စုပံုထားေသာ ေဂြးသီးမ်ားကို ေကာက္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ေဒါင့္သို႔ အလ်င္ေျပးရမည္ဟု သတ္မွတ္မထားေပ။ ေဒါင့္ေစ့ေအာင္ေျပးရမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိလက္ထဲတြင္ ပါလာေသာ ေဂြးသီးမ်ားမွာလည္း အေရာင္ေလးမ်ိဳးစံုရမည္ျဖစ္သည္။ ေဒါင့္တစ္ခုတြင္ အေရာင္တစ္မ်ိဳးသာရွိေသာေၾကာင့္ ေဒါင့္ေစ့ေအာင္ မေျပးႏိုင္ပါက အေရာင္လည္း မစံုႏိုင္ေျခ။ သယ္ယူရာတြင္လည္း ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းျဖင့္သာ သယ္ယူခြင့္ျပဳသည္။ အက်ႌအိပ္ ေဘာင္းဘီအိပ္ စသည္ထဲ ထည့္ယူခြင့္မျပဳ။ ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ၿပီး သယ္ယူႏိုင္သည္။ လက္ကတီးၾကားတြင္ ညွပ္ၿပီးလည္း ယူႏိုင္သည္။ ဘယ္ညာလက္ႏွစ္ဘက္တြင္ထည့္ယူႏိုင္သည္။ ေျပးရင္းလႊားရင္းလမ္းေပၚတြင္ လက္ထဲပါၿပီးေသာ ေဂြးသီးမ်ားကို ျပဳတ္မက်ေစရ။ တစ္ေဒါင့္မွ သယ္လာေသာ ေဂြးသီးမ်ားကို အျခားတစ္ေဒါင့္တြင္လည္း မထားခဲ့ရ။ ထားခဲ့သည္ကို ဒိုင္လူႀကီးမ်ားသိရွိပါက သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းသားကို ၿပိဳင္ပဲြမွ ထုတ္ပယ္မည္ျဖစ္သည္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္မွာ ခရာတြတ္အၿပီး ႏွစ္မိနစ္သာျဖစ္သည္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း အေရာင္ေလးမ်ိဳးစံုေသာေဂြးသီးအလံုးေရ အမ်ားဆံံုးသယ္ယူႏိုင္သူကို ဗိုလ္စဲြေစ၍ ထိုက္တန္ေသာ ဆုတံဆိပ္ ခ်ီးျမင့္မည္ျဖစ္သည္။

ၿပိဳင္ပဲြခရာမတြတ္မီ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးပန္းေသက ေအာက္ပါအတိုင္း မိန္႔ခြန္းေခြ်လိုက္သည္။
“မဂၤလာအလြန္ရွိတဲ့ ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ဟာဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ အလင္းတန္းရြာရွိ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္အတြင္း မက်ဥ္းပႏိုင္ခဲ့တဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတစ္မ်ိဳးကို စတင္က်ဥ္းပတဲ့ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၿပိဳင္ပဲြမ်ိဳးကို ဘယ္ရြာမွာမွ ယခင့္ယခင္က က်ဥ္းပခဲ့ဖူးျခင္းမရွိသလို ၿပိဳင္ပဲြစည္းကမ္းမ်ားကိုလည္း သင့္အေတာ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ က်ဳပ္စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ခ်မွတ္ထားပါတယ္။ ေရွးဦးစြာ အေျပးသန္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ပါ၀င္ခြင့္မျပဳတာကေတာ့ ၿပိဳင္ပဲြကို တစ္ဖက္သတ္မၿပီးဆံုးေစခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကိုေတာ့ ေဂြးေကာက္ၿပိဳင္ပြဲဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔အညီ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္လို႔ ခ်န္လွန္႔ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲ---ေနာက္ၿပီး စည္းကမ္းပ်က္ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ ဒဏ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ မပါေစတာပါ။ ေနာက္ဆံုး က်ပ္ေငြသံုးရာထည့္၀င္ေစရတာကေတာ့ က်ဳပ္သံုးဖို႔၊ အဲေလ ေယာင္လို႔----ေဟာဒီၿပိဳင္ပဲြမ်ိဳးကို ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာလည္း ဆက္လက္က်ဥ္းပႏိုင္ေရးအတြက္ ရန္ပံုေငြစုတဲ့အေနနဲ႔ ေကာက္ခံရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကိုင္း အခုခ်ိန္ကၿပီး ၿပိဳင္ပဲြကို စတင္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ရမည့္ပံုစံကိုလည္း အားလံုးသိၾကၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အထူးျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေသာၾကာေရ---ခရာတြတ္လိုက္ေတာ့ ေဟ့”

“ရႊီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”

ရွည္လ်ားက်ယ္ေလာင္ေသာ ခရာသံႀကီးတစ္ခုထြက္လာခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေျခဦးတည္ရာေဒါင့္မ်ားသို႔ ကစဥ္ကလ်ားေျပးၾကေလကုန္သည္။ ေဂြးသီးမ်ားကို အလုအယက္ေကာက္ယူၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တြန္းတိုက္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ေနာက္ထပ္ေျပးရမည့္ေဒါင့္မ်ားက်န္ေသးသည္ကို သတိမထားပဲ လက္ထဲတြင္ အေရာင္တူေဂြးသီးမ်ား ပါသေလာက္သယ္ၾကေလရာ အျခားေဒါင့္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အေရာင္ကြဲေဂြးသီးမ်ားကိုလည္းမေကာက္ႏိုင္၊ လက္ထဲပါလာေသာေဂြးသီးမ်ားကိုလည္း မထားခဲ့ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ အခ်ိဳ႕အကင္းပါးေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ေဒါင့္တစ္ခုတြင္ အေရာင္တူ ေဂြးသီးႏွစ္လံုးက်ေကာက္ယူကာ ေျပးၾကသည္။

ႏွစ္မိနစ္ျပည့္ေလၿပီ။ ေနာက္ထပ္ အပိတ္ခရာ တစ္ခ်က္တြတ္လိုက္သည္။
“ရႊီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”

သတ္မွတ္ထားေသာေနရာသို႔ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ပန္း၀င္လာသူမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးပန္းေသ၏ ေျမးကေလး ေမ်ာက္မူးလဲ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေပ်ာ္သြားသည္။ အုပ္ႀကီးကေတာ္ ေဒၚကြီႏိုင္၏မ်က္ႏွာမွာ ဆိုဘြယ္မရွိ။ ေမ်ာက္မူးလဲေနာက္က ကပ္ၿပီး ပန္း၀င္လာသူမွာ အတန္းထဲတြင္ စာေတာ္ၿပီး လူခ်စ္လူခင္ေပါေသာ ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ရဲျဖစ္သည္။ က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္းမေရာက္ႏိုင္ပဲ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳျဖစ္ေနၾကသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက စစ္ေဆးသည္။ ေမ်ာက္မူးလဲလက္ထဲတြင္ စုစုေပါင္း အေရာင္ေလးမ်ိဳးလံုးစံုေသာေရာင္ကြဲဲေဂြးသီးေလးေျခာက္လံုးပါသည္။ ေဒါင့္ေလးေဒါင့္သို႔ ေျပးခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေနာက္က ကပ္ပါလာေသာ ေမာင္ရဲလက္ထဲတြင္မူ ေရာင္ကြဲေဂြးသီး စုစုေပါင္း ကိုးလံုးပါသည္။ ေမာင္ရဲက ပါးစပ္တြင္ပါ တစ္လံုးကိုက္ၿပီး ဘယ္ညာလက္ႏွစ္ဘက္တြင္ ေလးလံုးစီကိုင္ၿပီး၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အထက္ပါ---
(၁) သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္အတြင္းျဖစ္ရမည္၊
(၂) အေရအတြက္မ်ားရမည္၊
(၃) အေရာင္စံုရမည္-ဟူေသာ စည္းကမ္းမ်ားအရ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဗိုလ္စဲြေစဖို႔ အခက္ေတြ႔ေနသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက သူ႔ေျမးေမ်ာက္မူးလဲကိုသာ ဗိုလ္စဲြေစလိုသျဖင့္ အခ်ိန္ေစာျခင္းကိုသာ အဓိကထားၿပီးေျပာေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက အျခားစည္းကမ္းမ်ားလည္းရွိေနေသးေၾကာင္း ေထာက္ျပၿပီး ပူးတဲြေပးသင့္ေၾကာင္းအႀကံျပဳေသာအခါ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဦးပန္းေသက အာဏာရွင္ပီပီ ၿပိဳင္ပဲြကို ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာကာ ေရးဆဲြခဲ့ေသာစည္းကမ္းမ်ား ရႈပ္ေထြးေနသျဖင့္ ယေန႔ၿပိဳင္ပဲြတြင္ မည့္သူ႔ကိုမွ ဗိုလ္ေပးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ထို႔ျပင္ လာမည့္ႏွစ္တြင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ က်ဥ္းပႏိုင္ဖို႔အတြက္ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ စည္းကမ္းမ်ားကို ေဒါင့္ေပါင္းစံုမွ ၾကည့္ရႈသံုးသပ္ကာ ျပန္လည္ေရးဆဲြရဦးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

Saturday, March 13, 2010

ငရဲျပည္ေတာ္လွန္ေရး


“ဒါ လံုး၀မတရားဘူး၊ လံုး၀မတရားဘူး” ေခါင္းတြင္ဦးခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းစီပါၿပီး ကြ်ဲမ်က္ႏွာႏွင့္တူေသာ ငရဲသားႏွစ္ေကာင္ လက္ထဲတြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ပါသြားရင္း ေမာင္သုတ အားရွိသမွ် ညွစ္ေအာ္ပစ္လုိက္သည္။ တစ္ေနရာေရာက္ေသာအခါ မ်က္လံုးတစ္ဖက္တည္းသာရွိၿပီး အခန္းေစာင့္ျဖစ္ဟန္တူေသာ ငရဲသားတစ္ေကာင္က သူ႔ခါးၾကားမွ ေသာ့ကိုျဖဳတ္၍ အခန္းတံခါးဖြင့္ကာ ေမာင္သုတကို ေမွာင္မည္းေနေသာ အခန္းတြင္းသို႔ တြန္းထည့္လိုက္သည္။ ယင္းသည့္ေနာက္ လာပို႔ေသာ ငရဲသားမ်ား ဘာမွမေျပာပဲ လွည့္ျပန္သြားၾကသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေမာင္သုတတစ္ေယာက္တည္း ေမာဟိုက္ ေပ်ာ့ေခြကာ ေခတၱ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ စိတ္ဆိုးသည္၊ ေဒါသျဖစ္သည္၊ ငရဲမင္းဆုိသူ၏ စီရင္ခ်က္ကို မေက်နပ္။ မတရားေသာ စီရင္ခ်က္ဟု ေမာင္သုတ မွတ္ယူသည္။

အျပင္ဘက္တြင္ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ျမင္ေနရသည္။ တံခါး၀အနားကပ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အခန္းေသာ့ဖြင့္ေပးေသာ မ်က္လံုးတစ္ဖက္လပ္ငရဲေကာင္ကို ျမင္ေနရသည္။ ေမာင္သုတ စကားေျပာမည္ဟု ႀကံကာ “ဗ်ိဳ႕” ဟု လွမ္းေအာ္ၾကည့္သည္။ ငရဲေကာင္က ဘာမွျပန္မထူး။ ငရဲေရာက္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆီက မတရားသိမ္းယူထားေသာ ေဆးျပင္းလိပ္တစ္လိပ္ကို အားရပါရရႈိက္ဖြါရင္း ေခြးေျခတစ္ခုေပၚထိုင္ကာ ဇိမ္ယူေနသည္။ “ဗ်ိဳ႕----ဗ်ိဳ႕----ဟို မ်က္လံုးတစ္ဖက္နဲ႔ အေကာင္ႀကီး” ဒုတိယအႀကိမ္ လွမ္းေအာ္လိုက္ေသာအခါ ငရဲေကာင္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ေဒါသထြက္သြားပံုရသည္။ ေမာင္သုတအနား ထလာကာ “ေဟ့ေကာင္ ေသသြားခ်င္သလား၊ ငါ့ကို အေကာင္ႀကီးလို႔မေခၚရဘူးကြာ့မွတ္ထား၊ အကိုႀကီးလို႔ေခၚ” ဟု ေငါက္ေျပာေျပာလိုက္သည္။

ေမာင္သုတ စိတ္ေလသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ေနရာမို႔ သည္းခံံကာ “ေအာ္၊ ဟုတ္ကဲ့ အကိုႀကီး၊ ကြ်န္ေတာ္ အထာမသိလို႔ပါ၊ ဒါနဲ႔ အခုကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနတာ ဘယ္ေနရာလဲဗ်ာ့” ဟု မရဲတရဲလွမ္းေမးလိုက္သည္။ “ဘယ္ေနရာရမွာလဲကြာ့၊ ငရဲေပါ့”၊ စိတ္မရွည္ေသာေလသံျဖင့္ ငရဲေကာင္က ေျဖလိုက္သည္။ “ေအာ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ငရဲလုိ႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား၊ ဒါေပမဲ့ ဘာငရဲလဲ ဆိုတာ တစ္ဆိပ္ေလာက္ေျပာျပေပးပါလား အကိုႀကီး” သိခ်င္တာ သိရဖို႔အတြက္ ေမာင္သု မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလိုက္ရသည္။ ငရဲေကာင္ခမ်ာ အေမးအျမန္းထူေသာ ေမာင္သုတကို စိတ္ရွည္ဟန္မတူ။ “ေက်ာက္ဆည္ငရဲကြ၊ ေက်ာက္ဆည္ငရဲ၊ ကဲသိၿပီလား၊ သယ္----” ဟုေျပာၿပီး တစ္ဖက္လွည့္သြားေလရာ ေမာင္သုတခမ်ာ “ဗ်ာ------” ဟုသာ အသံထြက္ႏိုင္ရွာေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ငရဲေကာင္က လက္ၾကားထဲ ညွပ္ထားေသာ ေဆးလိပ္တိုကို ေကာက္ဖြါလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္သုေလေက်ာရွည္ေနသျဖင့္ ေဆးလိပ္တိုမွာ မီးၿငိမ္းေနၿပီျဖစ္ရာ ငရဲေကာင္ တိုး၍ ေဒါသထြက္သြားပံုရသည္၊ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွ အခုိးအေငြ႔မ်ားထြက္လာသည္။ ေဆးလိပ္တိုကို မ်က္လံုးသို႔ ထိုးကာ မီးညွိယူလိုက္သည္။ ယင္းေနာက္ ေမာင္သုတဘက္ ျပန္လွည့္ကာ------

“ေဟ့ေကာင္ မင္းေတာ္ေတာ္ အေမးအျမန္းထူတဲ့ေကာင္ပဲ၊ ဒီမွာ မင္းမွတ္ထားဖို႔က ဒီငရဲကို ငါတို႔ေက်ာက္ဆည္ရြာက သူႀကီးေရျမင္းေထာင္ထားတာကြာ့၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ေက်ာ္ၿပီ။ ငါတို႔မေရာက္ခင္တုန္းကရွိတဲ့ငရဲေတြ အားလံုးဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။ ေလာဟကုမီၻလည္းမရွိေတာ့ဘူး၊ အ၀ီစိလည္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ေက်ာက္ဆည္ငရဲပဲ ရွိတယ္။ အရင္ကရွိခဲ့တဲ့ ငရဲစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို အကုန္ဖ်က္သိမ္းၿပီး တစ္ခုတည္းပဲ ခ်န္ထားတယ္။ ငါတို႔က စည္းကမ္းမ်ားရင္ ငရဲက်သူေတြ မ်ားမွာစိုးလို႔ လူေတြကို သနားငဲ့ညွာတဲ့အေနနဲ႔ ယခင္စည္းကမ္းေတြကို မထားေတာ့ဘူး။ ဖာေထာင္၊ ဘိန္းေရာင္း၊ ခ်ဲဒိုင္ဖြင့္၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ၊ အဲဒါေတြ အားလံုး ဒီမွာ စည္းကမ္းလုပ္မထားေတာ့ဘူး၊ လူထုကို ငဲ့ညွာၿပီး ငါတို႔မင္းႀကီးက ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္ၿပီ။ လက္ရွိစည္းကမ္းကေတာ့ “ငရဲမင္းနဲ႔ သူ႔အဖြဲ႔သားေတြကို ေသာက္ျမင္ကပ္ေအာင္ လုပ္တဲ့လူမွန္သမွ် ငရဲက်ေစ” ဆိုတဲ့စည္းကမ္းပဲ၊ ဒါ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား” ဟု ဗလံုးမေထြးေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္။

“ဘုရား ဘုရား”၊ ေမာင္သုတ တိုးညွင္းစြာ ဘုရားတလိုက္မိသည္။ “ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ အကုန္ဗရမ္းဗတာျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ၊ မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွ”၊ ေတြးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ငရဲက်ေနရင္း ဘာလုပ္ရမည္နည္း? သူမသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အရင္စဥ္းစားရသည္။ ထြက္ေျပးဖို႔ မစဥ္းစား။ တျခားလြတ္ေျမာက္ႏိုင္သည့္နည္းလမ္းကို တြက္ၾကည့္ေသာအခါ ေသာက္ျမင္ကပ္ပုဒ္မအရ က်ေနေၾကာင္းသိရသျဖင့္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ သက္ဆိုင္ရာ ငရဲမူးကို မ်က္ႏွာလုပ္ရေတာ့မည္။ အျပင္ေရာက္မွ စည္းရံုးလႈပ္ရွားမႈ ျပဳရမည္။ ေမာင္သုတ စိတ္တြက္တြက္ေနသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ေမာင္သုတ ငရဲေကာင္မ်ားႏွင့္ တည့္ေအာင္ေပါင္းယံုမက သက္ဆိုင္ရာ ငရဲမူးႀကီးကိုပါ ေပး၊ ေကြ်း၊ အရက္တိုက္၊ ဖာရံုပို႔ လုပ္ကာ မ်က္ႏွာလုပ္ေလရာ မၾကာမီေသာကာလအတြင္း ငရဲခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္လာေလေတာ့သည္။

အျပင္ေရာက္သြားေသာ္လည္း ေမာင္သုတသည္ ငရဲေကာင္မ်ားႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမပ်က္ေနသည္၊ ကိုယ္ေပါင္း စိတ္ခြါလုပ္၍ ေနရသည္။ ငရဲေကာင္မ်ားကို သူတို႔အႀကိဳက္ျဖစ္ေသာ အရက္ဆိုင္မ်ား၊ ဘားခန္းမ်ား၊ ကာရာအိုေကမ်ားသို႔ ေခၚေဆာင္ပို႔ေပး အေပါင္းအသင္းလုပ္ရင္း သူ႔အိုင္ဒီယာမ်ားကို တေျဖးေျဖးခ်င္းရိုက္သြင္းကာ စည္းရံုးသည္။ ငရဲရပ္ကြက္ထဲရွိ သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ထမ္းမ်ားကိုလည္း အသိ၀င္လာေအာင္ တေျဖးေျဖးလႈံ႔ေဆာ္ယူသည္။ အစတြင္ ငရဲမင္းသူႀကီးေရျမင္း၏ ရက္စက္မႈကို ထိပ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ငရဲ၀န္းထမ္းေတြလည္း သူႀကီးေရျမင္း၏ မတရားမႈကို စက္ဆုပ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ေမာင္သုတ၏ အႀကံကို လက္ခံလာၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ငရဲေတာ္လွန္ေရး စတင္မည့္ေန႔ကို သတ္မွတ္ကာ သက္ဆိုင္ရာ ငရဲ၀န္ထမ္းမ်ား၊ ငရဲရပ္ကြက္သားမ်ားအားလံုး ယင္းတို႔၏ ေနအိမ္အသီးသီးတြင္ အနည္းဆံုးတစ္ပတ္ေလာက္စားေသာက္ႏိုင္ေသာ ကုန္စံုကုန္ေျခာက္မ်ားကို ၀ယ္ယူ စုေဆာင္းေလေတာ့သည္။

ငရဲေတာ္လွန္ေရး ပထမေန႔။
ငရဲပ်က္ကိန္းဒိန္အရ ေအာင့္ရွည္ၾကာလ (၁၀)ရက္၊ ၂၀၁၀-ခု။
ထိုေန႔တြင္ ငရဲ၀န္ထမ္းမ်ား အားလံုး ရံုးမတက္၊ နံနက္ (၆) နာရီမွသည္ ညေန (၆)နာရီအတြင္း ငရဲရပ္ကြက္သားမ်ားအားလံုး မည္သူမွ အျပင္မထြက္။
ယင္းေၾကာင့္ ငရဲမင္းသူႀကီးေရျမင္းႏွင့္ သူ၏ ငရဲအရာရွိႀကီးမ်ား အားလံုး ထိပ္ထိပ္ပ်ာပ်ာျဖစ္သြားကာ မီးလ်ံငရဲရုပ္သံမွတစ္ဆင့္ ညရွစ္နာရီသတင္းတြင္ ရံုးမတက္ေသာ ငရဲ၀န္ထမ္းအားလံုး ေနာက္တစ္ေန႔ရံုးမတက္ပါက အလုပ္ျဖဳတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း မိုက္မုိက္ကမ္းကမ္းေၾကညာသည္။

ငရဲေတာ္လွန္ေရး ဒုတိယေန႔။
ငရဲပ်က္ကိန္းဒိန္အရ ေအာင့္ရွည္ၾကာလ (၁၁)ရက္၊ ၂၀၀၁။
ေရွးေန႔အတိုင္း ငရဲ၀န္းထမ္းမ်ားလည္း ရံုးမတက္၊ ငရဲရပ္ကြက္သားမ်ားတစ္ေယာက္မွ အျပင္မထြက္၊ ငရဲေစ်းဆိုင္မွန္သမွ် ပိတ္။
ယင္းေၾကာင့္ ငရဲမင္းသူႀကီးေရျမင္း အႀကီးအက်ယ္စိတ္ဆိုးသည္။ အနီးရွိငရဲအရာရွိမ်ားကို သူကလဲြရင္ အလြန္ေကာက္က်စ္ယုတ္မာသူမ်ားအျဖစ္ ဆဲေရးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ညေရာက္ေသာအခါ မီးလ်ံငရဲရုပ္သံမွတစ္ဆင့္ ရံုးမတက္ေသာ ငရဲ၀န္ထမ္းမ်ားကို တကယ္အလုပ္ျဖဳတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာျပန္သည္။

ငရဲေတာ္လွန္ေရး တတိယေန႔။
ငရဲပ်က္ကိန္းဒိန္အရ ေအာင့္ရွည္ၾကာလ (၁၂)ရက္၊ ၂၀၀၁။
ငရဲျပည္လမ္းမေပၚတြင္ေျပးဆဲြေနေသာ ကားမ်ားအားလံုး မေျပးဆြဲေတာ့၊ ငရဲ၀န္ထမ္းမ်ား၊ ငရဲသားမ်ားအားလံုး ကိုယ့္ေနအိမ္အတြင္းသာေနၾကသည္။ ေစ်းဆိုင္မွန္သမွ်လည္း ေရွးေန႔အတိုင္း ပိတ္ထားၾကသည္။ လမ္းေပၚတြင္ ငရဲသူႀကီးေရျမင္း ၾသဇာကို ဘုမသိဘမသိနာခံေနေသာ ငရဲေကာင္မ်ား မီးဒုတ္မ်ားကိုင္ကာ သြားလာေနသည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။ သူတို႔သြားလာေနသည္မွာ ရန္သူကို ရွာသည္ႏွင့္မတူ၊ စားစရာ၀ယ္ဖို႔ ထြက္လာၾကပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ဆိုင္မွ မေရာင္းခ်သျဖင့္ ခဏၾကာေသာ္ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ ဒီေန႔မီးလ်ံရုပ္သံတြင္ မည္သည့္အသံမွ မၾကားရေတာ့၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မီးလ်ံရုပ္သံ၀န္ထမ္းမ်ားလည္း မည္သူမွ ရံုးမတက္ၾကေသာေၾကာင့္တည္း။


ငရဲေတာ္လွန္ေရး စတုတၳေန႔။
ငရဲပ်က္ကိန္းဒိန္အရ ေအာင့္ရွည္ၾကာလ (၁၃)ရက္၊ ၂၀၀၁။
ဒီေန႔တြင္ ငရဲ၀န္ထမ္းမ်ားအျပင္၊ အျခားပုဂၢလိက ၀န္ထမ္းမ်ားပါ အလုပ္မဆင္းပဲ အိမ္တြင္းပုန္းလုပ္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငရဲမင္းလုပ္ငန္းမ်ားအျပင္၊ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းမ်ားပါ အားလံုးရပ္ဆိုင္းသြားရသည္။ ငရဲျပည္ယႏၲယားႀကီးတစ္ခုလံုးရပ္ဆိုင္းသြားသည္။


ငရဲေတာ္လွန္ေရး ပဥၥမေန႔။
ငရဲပ်က္ကိန္းဒိန္အရ ေအာင့္ရွည္ၾကာလ (၁၄)ရက္၊ ၂၀၀၁။
ငရဲအစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ား၊ ပုဂၢလိက၀န္ထမ္းမ်ား အျပင္ ငရဲေကာင္မ်ားပါ အျပင္မထြက္ၾကေတာ့။ ငရဲေကာင္မ်ား အျပင္မထြက္သည္မွာ အျပင္ဘက္တြင္ မည္သည့္အရာမွွ် မရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ဟု သိရသည္။


ငရဲေတာ္လွန္ေရး ဆ႒မေန႔။
ငရဲပ်က္ကိန္းဒိန္အရ ေအာင့္ရွည္ၾကာလ (၁၅)ရက္၊ ၂၀၀၁။
ငရဲမင္းသူႀကီးေရျမင္းကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္ျဖင့္ ငရဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ ေရြးခ်ယ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း မီးေတာင္ေရဒီယုိမွ အာဏာသိမ္းအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ၾကပ္ေခါင္က ေၾကညာၿပီး၊ မီးလ်ံရုပ္သံက ၀န္ထမ္းမ်ားကို ပံုမွန္အတိုင္းရံုးျပန္တက္ဖို႔ ေတာင္းပန္လိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ ေသာက္ျမင္ကပ္ပုဒ္မျဖင့္ ငရဲက်ေနေသာ ငရဲသားအားလံုးကိုလည္း လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ေရဒီယိုနားေထာင္ေသာ ငရဲ၀န္ထမ္းမ်ား၊ ငရဲရပ္ကြက္သားမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။


ငရဲေတာ္လွန္ေရး သတၱမေန႔။
ငရဲပ်က္ကိန္းဒိန္အရ ေအာင့္ရွည္ၾကာလ (၁၆)ရက္၊ ၂၀၀၁။
နံနက္ခင္းတြင္ ငရဲ၀န္ထမ္းမ်ား ရံုးမတက္ၾကပဲ ငရဲရပ္ကြက္သားမ်ားႏွင့္ေပါင္းကာ လမ္းမေပၚထြက္ၿပီး ငရဲေထာင္မွထြက္လာသူမ်ားကို ႀကိဳဆိုၾကသည္၊ ယာယီဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဖြဲ႔ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုသည္။ ငရဲမင္းျပဳတ္သူႀကီးေရျမင္းႏွင့္ သူ႔ေနာက္လိုက္အခ်ိဳ႕ကို အေရးယူေပးဖို႔ပါ ေတာင္းဆိုသည္။ ညရွစ္နာရီ မီးလ်ံရုပ္သံတြင္ အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ၾကပ္ေခါင္က တရားသျဖင့္ေတာင္းဆိုမႈမွန္သမွ်ကို အျမန္ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အာမခံကာ ဒီေန႔မွသည္ ေနာက္လာမည့္ သံုးလအတြင္း လြတ္လပ္ၿပီးတရားမွ်တေသာ ငရဲဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ ဖြဲ႔ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္ ငရဲကမၻာတစ္ခုလံုးသို႔ ကတိေပးေၾကညာလိုက္ေသာအခါ----

ေမာင္သုတခမ်ာ ၀မ္းသာလြန္းအားႀကီးသျဖင့္ “ေဟး-----------” ကနဲ အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ေအာ္လိုက္ရာ အနားအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဇနီးေခ်ာေလး ခင္သုေ၀ပင္ လန္႔၍ ႏိုးထကာ “အကို ဘာျဖစ္တာလဲ ဟင္” ဟုေမးလိုက္ရေလေတာ့သတည္း။

Thursday, March 4, 2010

ေအာင္ ေဇယ်တု


ဘေလာ့ဂါ အစံုေစ့၊ လည္မႈႏွင့္ ေနကုန္
နင္ ယခုျဖစ္ပံုကို၊ လွစ္မယ္ယံု အဆန္း
စာေမးပဲြနီးတဲ့အခါ၊ ေမာရမွာ ျဖစ္ေတာ့မခန္း
စာေမးပဲြေျဖတဲ့အခါ၊ ေခါင္းမေဖၚစတမ္း
ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေျဖရမည့္အျဖစ္၊ နင္ေမွ်ာ္စမ္း နင့္ကို
အခ်ိန္ရယ္ ရပါလ်က္ကယ္ႏွင့္၊ နင့္အပ်င္း ပိုထက္သာပို
ဒီပ်င္းတဲ့ အက်င့္ေတြကို၊ အခုပင္ ေရွာင္ခြါလို႔
ေနာင္အခါ ေအာင္ဖို႔ႀကံလွ်င္၊ ေအာင္ရမည္ပင္
ေအာင္ဖို႔အတြက္ နင္ျပင္ဆင္၊ ေအာင္လိမ့္မည္မလြဲေပမို႔
ေအာင္တိတ္နဲ႔ ေအာင္နိမိတ္ေဆာင္မယ္
ေအာင္ထိပ္ေခါင္ ဗိုလ္မင္းပါဗ်ာ့ေလး။



Monday, March 1, 2010

ျမန္မာျပည္ ဘုရားႂကြခဲ့သလား?


မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေသာၾကာတစ္ေယာက္ ရြာဦးေက်ာင္းထိပ္ရွိ ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ညေန ေလးနာရီထိုးၿပီးခါစျဖစ္သည္။ အေရွ႕ကြ်န္းမွ ထြက္လာေသာ ေနမင္းသည္ပင္ တစ္ေန႔တာ တာ၀န္ၿပီးလုၿပီမုိ႔ အေနာက္ေဂါယာသို႔ ယြန္းလုလုအခ်ိန္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေန႔တာရွည္ယာသီစက္မို႔ ေနေရာင္မွာ ေတာင္ပေကာင္းတုန္းပင္ရွိေသးသည္။ ကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ အဘိုးႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ တံမ်က္လွည္းရင္း ဘုရားပရိ၀ုဏ္အတြင္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေနၾကသည္ကို ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကိုေသာၾကာ ၀မ္းသာသြားသည္။

ေသာၾကာ။ ။အဘုိးတို႔ ေနေကာင္းၾကလား?

ဦးရွင္။ ။ေကာင္းတာေပါ့ ေျမးေလးရ၊ ေကာင္းလို႔ပဲ ဒီလာၿပီး ဘုရားေ၀ယာေ၀စၥေတြ လုပ္ေနႏိုင္တာေပါ့။

ဦးတင္။ ။ဒါနဲ႔ ေမာင္ေသာၾကာေရ၊ မေန႔က မင္းအေမ အညာဘုရားဖူးရာက ျပန္လာဆိုကြာ့၊ အဘိုးတို႔အတြက္ ပုန္းရည္ႀကီးေလး ပဲေလွာ္ေလးမ်ား ပါဘူးလားကြာ့?

ေသာၾကာ။ ။ပါ ပါၿပီေကာ အဘိုးရာ၊ အဲဒါလာပို႔ရင္း အခုလာခဲ့တာပဲေလ။ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းအတြက္လည္း လွဴခုိင္းလိုက္တယ္။ အေမကေတာင္ မွာလိုက္ေသးတယ္။ အေမျပဳခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈမွန္သမွ် အဘိုးတို႔ကိုလည္း ေပးေ၀ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတဲ့။

ဦးရွင္။ ။သာဓုပါဗ်ာ၊ သာဓုပါ သာဓုပါ။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ျပဳၿပီးရင္ သူမ်ားကိုလည္း ေပးေ၀ရတယ္ကြဲ႔၊ အဲဒါမွ ပိုၿပီး အက်ိဳးႀကီးတာကလား။

ဦးတင္။ ။ေနပါဦးေမာင္ေသာၾကာရဲ႕၊ ေမာင္ရင့္အေမက အညာတစ္ခြင္ ဘယ္ဘုရားေတြမ်ားဖူးခဲ့တာလဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး။

ေသာၾကာ။ ။အစံုေပါ့၊ အဘိုးရ၊ ပုဂံ၊ ပုပၸါး၊ မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ဟုိးမေကြးက ေရႊစက္ေတာ္ေတာင္ ပါေသးတယ္။

ဦးရွင္။ ။ဟာ့ ေရႊစက္ေတာ္ဆိုလို၊ ငါ့စိတ္ထဲ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိခ်င္ေနတာေလးေတြရွိတယ္ကြာ့၊ ေမာင္တင္ရ အဲဒီေရႊစက္ေတာ္အေၾကာင္း မင္းသိသေလာက္ ေျပာစမ္းပါဦး။

ဦးတင္။ ။ဟာဗ်ာ၊ အကိုႀကီးကလည္း၊ ေရႊစက္ေတာ္အေၾကာင္း က်ဳပ္က ဘာမ်ားသူမ်ားထက္ ပိုသိေနရဦးမွာတုန္း၊ အမ်ားသူငါ မွတ္ထားသလို ခရစ္မေပၚမီ ဘီစီ ေျခာက္ရာစုေလာက္က ျမန္မာျပည္ကို ဘုရားႂကြလာတယ္၊ ေနာက္ပါ ရဟႏၲာငါးရာနဲ႔အတူ ေက်ာင္းေတာ္ရာမွာ သီတင္းသံုးတယ္၊ အဲဒီေနာက္ နမၼဒါျမစ္ထဲက နဂါးေတာင္းပန္လို႔ ျမစ္ကမ္းပါးမွာ ေအာက္ေျခေတာ္ရာနဲ႔၊ ေတာင္ထိပ္က သစၥဗႏၶရဟန္းေတာ္ေတာင္းပန္လို႔ အထက္ေျခေတာ္ရာဆိုၿပီး ေျခေတာ္ရာႏွစ္ဆူ ခ်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါပဲသိတာေပါ့ဗ်ာ့။

ဦးရွင္။ ။အဲဒါေတာ့ ငါလည္း သိၿပီးပါေပါ့ ညီေမာင္ရ။ ငါသိခ်င္တာက ဘုရားတကယ္ႂကြလာလို႔လား? ဘုရားတကယ္ႂကြလာတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စာေပအေထာက္အထား ရွိလို႔လား? အဲဒါသိခ်င္တာ။

ဦးတင္။ ။အဲဒါေတာ့ က်ဳပ္လည္း သိဘူးဗ်ိဳ႕။ ဒါေပမဲ့ စာေပမွတ္တမ္းေတြအရေျပာရရင္ေတာ့၊ ႏွစ္ခုစလံုးျဖစ္ႏိုင္ေနတာပဲ။

ဦးရွင္။ ။အဲလိုေတာ့ ၀ါးမခ်နဲ႔ေလ။ ႂကြရင္ႂကြတယ္၊ မႂကြရင္ မႂကြဘူးေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ ႏွစ္ခုစလံုးျဖစ္ႏိုင္ရမွာတုန္း။

ဦးတင္။ ။ေအာ္---ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ႂကြတယ္၊ မႂကြဘူးဆိုတာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ႂကြတဲ့ဘက္မွာလည္း ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြ အေထာက္အထားေတြ ရွိသလို၊ မႂကြတဲ့ဘက္မွာလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘယ္သူမွ တိတိက်က်မသိဘူး။ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္နဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ေ၀ဘန္လိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အျငင္းအခံုျဖစ္ေနၾကတာ မဟုတ္လား?

ဦးရွင္။ ။အျငင္းအခုံလို႔ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔ စာေပအေထာက္အထားေတြ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြဆိုတာေတြက ဘာေတြတဲ့တုန္း၊ ေျပာစမ္းပါဦး။


ဦးတင္။ ။ပါးစပ္ရာဇင္ေတြကေတာ့ ျမန္မာမွာတင္မဟုတ္၊ က်ဳပ္တို႔ ေထရ၀ါဒႏိုင္ငံေတြမွာေရာ၊ ဟိုး မဟာယာနႏိုင္ငံေတြမွာပါ ရွိေနတာပဲ။က်ဳပ္အထင္ေျပာရရင္ ေထရ၀ါဒျဖစ္ျဖစ္၊ မဟာယာနျဖစ္ျဖစ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ႏိုင္ငံေတြမွာ သူတို႔ႏိုင္ငံကို ဘုရားႂကြခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဒ႑ာရီေတာ့ အနည္းဆံုးရွိေနတာပဲ။ ဘုရားက က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္တင္မကဘူး၊ တိဘက္ေရာ၊ ထိုင္းေရာ၊ လာအိုေရာ၊ သီရိလကၤာေရာ အကုန္ေရာက္တယ္ဗ်ား။ သီရိလကၤာဆို သံုးေခါက္ေတာင္ ႂကြတယ္လို႔ သူတို႔သမိုင္းေတြက ေရးထားေသးဗ်ား။

ဦးရွင္။ ။ဟုတ္လား? က်ဳပ္မွတ္ထားဖူးတာေတာ့ ဘုရားက ယူဇနာ (၉၀၀) ရာအတြင္းပဲ ႂကြတယ္၊ အဲဒီအျပင္ဘက္ မထြက္ဘူးလို႔ မွတ္ထားဖူးတယ္။ မင္းေျပာတဲ့ ဒ႑ာရီေတြ အရဆိုရင္ ယူဇနာကိုးရာအတြင္း ဘယ္ကမလဲ။

ဦးတင္။ ။အဲဒီယူဇနာကိုးရာျပႆနာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္ဗ်ိဳ႕၊ ႀကီးပံုႀကီးနည္းက က်ဳပ္သိသေလာက္ ေျပာရရင္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ တစ္က အတိုင္းအတာအရလည္း ျပႆနာျဖစ္ေနသလို၊ ႏွစ္က ဘုရားရွင္ရဲ႕ မဟာကရုဏာေတာ္အရလည္း ျပႆနာပဲ။

ဦးရွင္။ ။မင္းေျပာေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပါလားဟာ့၊ ဘာတဲ့တုန္း လင္းစမ္းပါဦး။

ဦးတင္။ ။ ဒီလိုေလ အကိုႀကီးရ၊ ယူဇနာဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈံးရဲ႕ အတိုင္းအတာေပါ့။ ၀ါဒေတြ အနည္းဆံုး သံုးမ်ိဳးေလာက္ ကြဲလဲြေနတယ္။ တစ္ယူဇနာရဲ႕ အတိုင္းအတာကို အခ်ိဳ႕က ၁၂-မိုင္၊ အခ်ိဳ႕က ၈-မိုင္၊ အခ်ိဳ႕က ၇-မိုင္ တဲ့။ အဲဒါမခက္ဘူးလား?၊ အေနာက္တိုင္းက ဗုဒၶစာေပဆိုင္ရာ ပါရဂူႀကီးေတြကေတာ့ တစ္ယူဇနာကို ၇-မိုင္နဲ႔ လက္ခံထားၾကတယ္။

ဦးရွင္။ ။အင္း၊ အဲဒါေတာ့ ငါလည္း ဘ၀င္မက်တဲ့ ကိစၥပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဟုိးႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္မွာ သံုးခဲ့တဲ့ အတိုင္းအတာဆိုင္ရာ အသံုးအႏံူးတစ္ခုကို ဒီေခတ္အျမင္နဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ကြဲလြဲခ်က္က အနည္းအမ်ားဆိုသလို ရွိေနမွာပါပဲ။ တစ္ယူဇနာကို ၁၂-မိုင္ႏံႈးနဲ႔ တြက္ရင္ေတာင္ ယူဇနာကိုးရာဆိုေတာ့ မိုင္ေပါင္း တစ္ေသာင္းရွစ္ရာပဲရွိေသးတယ္။ ဘုရားရွင္က အဲဒီအတြင္းပဲ ေနတယ္ လို႔ဆိုလိုရာ ေရာက္ေနတာေပါ့။

ဦးတင္။ ။ဒါေပါ့ အကိုႀကီးရ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ အဲဒီကိစၥကို နည္းနည္းမွ ဘ၀င္မက်ဘူး။ ၾကည့္ေလဗ်ာ “ဗုေဒၶါ ေလာေက သမုပၸေႏၷာ ဟိတာယ သဗၺပါဏိနံ” သတၱ၀ါ အားလံုး ေကာင္းစားဖို႔ ဘုရားပြင့္လာတာ ျဖစ္တယ္ လို႔လည္း ဆိုေသးရဲ႕။ ဒီယူဇနာကိုးရာအတြင္းပဲ ဘုရားေနတယ္၊ အျပင္ဘက္မထြက္ဘူးဆိုေတာ့ အဓိပၸါယ္က ယူဇနာကိုးရာ အျပင္ဘက္က သက္ရွိေတြကို သတၱ၀ါစာရင္း မသြင္းတဲ့ သေဘာ မသက္ေရာက္ဘူးလား၊ ဒီထက္ ပိုေျပာရရင္ လူရာမသြင္းတဲ့ ကိစၥေပါ့ဗ်ာ့။ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိတဲ့အခုိက္မွာ တရားသိႏိုင္တဲဲ့လူေတြ ျမန္မာျပည္မွာ မရွိလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းမ်ိဳးေတာ့ လာမျပနဲ႔၊ သမုိင္းေၾကာင္းအရ ဘုရားရွင္မရွိတဲ့ေနာက္ သာသနာေရာက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာကိုပဲ တရားက်င့္လို႔ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အေထာက္အထားေတြ ျမန္မာစာေပမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနတာပဲ။

ဦးရွင္။ ။အင္း ဟုတ္တယ္ကြာ့၊ အဲဒီလိုေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေရွ႕ေနာက္ ေတာ္ေတာ္မညီတဲ့ ကိစၥပဲ။ ဒါနဲ႔ မင့္သေဘာက ဘယ္လို ရွိလဲ၊ ေျပာပါဦး?

ဦးတင္။ ။ယူဇနာကိုးရာအတြင္း ဘာညာဆိုတဲ့ စကားေတြက ဘုရားပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ႏွစ္ေပါင္း တစ္ေထာင္ေလာက္ၾကာမွ ေပၚလာတဲဲ့ စကားေတြဗ်ာ့၊ အဲဒီအဆိုမ်ိဳးေတြ အဖြင့္က်မ္းေတြကို ၾကည့္ရင္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ အဖြင့္က်မ္းေတြကို ေ၀ဘန္ရေလာက္ေအာင္ က်ဳပ္ ဉာဏ္မမီပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥကိုေတာ့ လက္မခံႏိုင္တာ အမွန္ပဲ။ ဒါ ေနာက္ေပၚ အင္ဒိယသားေတြက ဘုရားကို သူတို႔ပိုင္ မႏိုပိုလီ လုပ္ခ်င္တဲ့ သေဘာပဲလို႔ က်ဳပ္ယူဆတယ္။ ဒီထက္ပိုေျပာရရင္ သူတို႔ႏိုင္ငံအျပင္ဘက္က လူေတြကို လူရာမသြင္းခ်င္တဲ့ သေဘာလို႔ က်ဳပ္ေတာ့ ျမင္တယ္ဗ်ား။

ဦးရွင္။ ။ဟာ့ ျပင္းထန္လွပါလား၊ နည္းနည္း ေလွ်ာ့ပါဦး ညီေလးရ၊ ေတာ္ၾကာ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ေလးခြစာမိေနပါဦးမယ္။

ဦးတင္။ ။ေလွ်ာ့လို႔မရဘူး အကိုႀကီး၊ ဒီကိစၥေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ ေျပာရေျပာရ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ မဟာကရုဏာေတာ္ဘက္က ရပ္တည္ရမွာပဲ။

ဦးရွင္။ ။ဘယ္လိုရပ္တည္မွာတုန္း ေျပာစမ္းပါဦး၊ ငါေတာ့ ဒီကိစၥ အခုမွေလးနက္မွန္း သေဘာေပါက္တယ္။ မင့္မွာလည္း အေထာက္အထားေတာ့ ရွိပံုရတယ္။

ဦးတင္။ ။အေထာက္အထားရယ္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ယုတိၱကို စဥ္းစားၾကည့္ရတာေပါ့။ သတၱ၀ါမ်ားေကာင္းစားဖို႔ ဘုရားပြင့္လာတာကို လက္ခံရင္ ဘုရားကို ယူဇနာကိုးရာအတြင္း သိမ္းထားလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ အျပင္ေပးထြက္ရမွာေပါ့။ အဲဒီကုလားဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးက အတၱအဆန္ၿပိဳင္ရင္ ဘယ္သူနဲ႔ ၿပိဳင္ၿပိဳင္ အႏိုင္ၿပိဳင္မည့္ လူစားမ်ိဳးေတြ၊ စာေပေတြက သူတို႔ဆီက ျဖစ္လာတာဆိုေတာ့ သူတို႔ေရးခ်င္သလို ေရးတာလည္း မနည္းဘူးေနမွာ။

ဦးရွင္။ ။ဟာ့ ဟာ့၊ မင့္ေျပာတာ နည္းနည္းေတာ့ ျပင္းထန္ေနတယ္ကြာ့၊ ေတာ္ၾကာ ဂုိဏ္းခိုက္ေနပါဦးမယ္ ညီေလးရ။

ဦးတင္။ ။ခုိက္စရာမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္က အမွန္ကို ေျပာေနတာပဲဟာ၊ အကိုႀကီးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ယူဇနာကိုးရာ အျပင္မထြက္ဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ေတြက်ေတာ့ ႂကြတယ္လို႔ ဆိုသလဲ? အဲဒါေတြက ယူဇနာ ကိုးရာအတြင္း မို႔လို႔လား? အဲဒီေရွ႕ေနာက္ မညီတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ ေခတ္ပညာရွင္ေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အေနာက္တိုင္းက လူေတြရဲ႕ ေ၀ဘန္အျပစ္တင္စရာျဖစ္ေနတာ။

ဦးရွင္။ ။ေခတ္ကာလ ဒီေလာက္ၾကာလာေတာ့လည္း ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြက ရွိေကာင္း ရွိေနမွာေပါ့ေလ၊ မင္းေျပာတာေတြလည္း ယုတိၱသေဘာအရ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီယူဇနာကိုးရာျပႆနာကိုလည္း အဖြင့္က်မ္းေရးတဲ့ ဆရာေတြက အလြတ္ေရးတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊ အေထာက္အထားနဲ႔ ေရးတာေနမွာေပါ့ ေမာင္ရင္ရ။

ဦးတင္။ ။အဲဒီအေထာက္အထားေတြကိုက ေရွ႕ေနာက္ မညီတာ အကိုႀကီးေရ႕၊ ဘုရားစာေတြကို ဖတ္လိုက္၊ အထူးသျဖင့္ သုတၱန္ေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဘာနဲ႔ စလည္း၊ “ဧ၀ံ ေမ သုတံ” နဲ႔ စတာပဲ မဟုတ္လား၊ အဲဒီစကားကို အရွင္အာနႏၵာက ပထမသဂၤါယနာတင္ခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ဆီက သူဒီလို မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္ လို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္လား။

ဦးရွင္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ သူက ဘုရားရွင္ရဲ႕ အနီးေနအလုပ္အေကြ်းတစ္ပါးပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဘုရားေဟာသမွ်ေတြကို အကုန္မွတ္မိႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္မ်ိဳးလည္း သူ႔မွာရွိတယ္လို႔ ဆုိတယ္မဟုတ္လား။

ဦးတင္။ ။ အဲဒါေတာ့ က်ဳပ္မျငင္းပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အၿမဲေနအလုပ္အေကြ်းျဖစ္လာသလဲ ၾကည့္လိုက္၊ ဘုရားရွင္၀ါေတာ္ႏွစ္ဆယ္ေရာက္မွ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ ၀ါေတာ္ ႏွစ္ဆယ္ရဲ႕အရင္တုန္းက ေဟာထားခဲ့တဲ့တရားေတြကို ဘုရားရွင္က အကုန္လံုး မခြ်င္းမခ်န္ သူ႔ကို ျပန္ေဟာခဲ့တယ္လို႔ ဘယ္ဆိုႏိုင္မလဲ၊ ေနာက္ၿပီး အရွင္အာနႏၵာေတာင္းတဲ့ ပယ္ဆုေလးမ်ိဳးနဲ႔ ယူဆုေလးမ်ိဳးကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း ယူဆုေလးမ်ိဳးထဲမွာ အရွင္အာနႏၵာက “သူမပါပဲ တစ္ေနရာရာမွာ တရားေဟာရင္ အဲဒီတရားကို သူ႔ကို ျပန္ေဟာေပးရမယ္”လို႔ပဲ ပါတယ္။ အဲဒီစကားကိုလည္း အနာဂတ္ကာလနဲ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တာပဲ၊ အရင္က ဟာေတြ မပါဘူး။ အရင္တုန္းက ေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြ အကုန္လံုးသူ႔ကို ျပန္ေဟာရေပးရမယ္လို႔ မပါဘူး။ ဒီေတာ့ ၀ါေတာ္ႏွစ္ဆယ္အရင္တုန္းကနဲ႔ ဘုရားျဖစ္စမွာ ဟုိဟိုဒီဒီႂကြခဲ့တာေတြ အေျမာက္အမ်ားရွိႏိုင္ေပမဲ့ မွတ္တမ္းမက်န္တာေတြ၊ သစၥာေလးပါးကို သိဖို႔ကိစၥမွာ အေရးမႀကီးလွတာေတြေၾကာင့္ ျပန္မေျပာပဲ ထားတာလည္း အမ်ားႀကီးရွိမွာေပါ့ဗ်ား။

ဦးရွင္။ ။ေအးကြာ၊ မင္းေျပာမွ ငါလည္း တေရးေရး သေဘာေပါက္လာတယ္၊ ဒါဆို ငါတို႔တိုင္းျပည္ကို ဘုရားႂကြတယ္လို႔ လက္ခံရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္။

ဦးတင္။ ။လက္ခံဖို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ လက္ခံဖို႔ လက္မခံဖို႔က အေရးမႀကီးပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ဘုရားရွင္ဟာ သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚမွာ သနားစိတ္ႀကီးေတာ္မူတဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါလွ်က္နဲ႔ ေနာက္ေပၚအဖြင့္က်မ္းေတြက သူတို႔ အင္ဒိယျပည္ရဲ႕အျပင္မထြက္ဘူးဆိုၿပီးေရးထားတာကို မႀကိဳက္တာပါ။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပဲ မဟာပရိနိဗၺာန္မျပဳခင္မွာ အရွင္အာနႏၵာကို ေဟာခဲ့ေသးတာပဲ။ ပရိသတ္ (၈)မ်ိဳးကို ေဟာရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဘာတဲ့ “မင္း၊ ပုဏၰား၊ သူႂကြယ္၊ ရေသ့၊ စတုမဟာရာဇ္၊ တာ၀တႎသာ၊ မာနတ္ နဲဲ႔ ျဗဟၼာပရိသတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ဆီ အႀကိမ္ႀကိမ္ႂကြၿပီးေတာ့ သူတို႔နဲ႔ တရားစကားေဆြးေႏြးခဲ့ဘူးတယ္” တဲ့၊ ေနာက္ၿပီး “အဲဒီပရိသတ္ေတြက ဘုရားကို ဘုရားမွန္းဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး” တဲ့။ အဲဒီစကားေတြကုိေထာက္ရင္ ဘုရားယူဇနာကိုးရာအတြင္းပဲ ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ဒါ့အျပင္ အဖြင့္က်မ္းမွာလည္း ေရးထားေသးတယ္။ အဲဒီပရိသတ္ဆိုတာ တစ္ျခားစၾကာ၀ဠာက ဟာေတြကိုပါ ေျပာတာ တဲ့။ အကိုႀကီးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ တစ္ျခားစၾကာ၀ဠာကိုေတာ့ ႂကြၿပီးေတာ့ အနီးအပါးက ျမန္မာျပည္ေလာက္ကို မႂကြဘူးဆိုတဲ့ စကားက ယုတၱိမဲ့ရာ မက်လြန္းဘူးလား။ ဒီေခတ္မွာဆို ျမန္မာျပည္ကေန အင္ဒိယကို ေျခက်င္ေတာင္ သြားေနၾကတာ၊ ဘုရားလိုတန္းခုိးႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက ဒီေလာက္အနာဂတ္မွာ သာသနာထြန္းကားမည့္ တိုင္းျပည္ကို မႂကြဘူးဆိုတာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ေတာ့ အဲဒီယူဇနာကိုးရာကိစၥကို နည္းနည္းမွ လက္မခံႏိုင္ဘူး။

ဦးရွင္။ ။ေအးကြာ၊ မင္းေျပာေတာ့ ငါလည္း ႂကြတဲ့ဘက္က ရပ္တည္ရေတာ့မေပါ့။ ဒါဆို ေရႊစက္ေတာ္က ေျခေတာ္ရာေတြဆိုတာ အစစ္အမွန္ေတြလို႔ လက္ခံရမွာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ရာေနရာလည္း အစစ္လို႔မွတ္လိုက္မယ္။ ခက္ေနတာက ေျခေတာ္ရာ အတုိင္းအတာပဲ။ ေျခေတာ္ရာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္ကြာ့။ ပကတိလူ႔သားေတြရဲ႕ ေျခရာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာႀကီးတယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ အဲဒါမင္း ဘယ္လိုျမင္လဲ?

ဦးတင္။ ။အဲဒါေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ႀကံဳမွ ေဆြးေႏြးရေအာင္ဗ်ာ၊ အခုဗိုက္ဆာၿပီ။ အိမ္ျပန္ၾကစို႔၊ ေမာင္ေသာၾကာယူလာတဲ့ ပုဂံက ပုံုးရည္ႀကီးကို ပုဇြန္ေျခာက္မ်ားမ်ား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴႏိုင္ႏိုင္၊ ဆီအိုင္အိုင္ဆန္းၿပီး ညစာထမင္း ေကာင္းေကာင္းသြားေလႊးလုိက္ဦးမယ္။