Saturday, January 30, 2010

လန္ဒန္ေဆာင္း


ဒီမနက္မွာ
ေနေရာင္ခ်ည္ျမင္ရၿပီ
ရြက္ႏုမေ၀ရဲေသးတဲ့
ေဆာင္းေၾကာက္ပင္ေတြရဲ႕
အရိုးတံက်ဲက်ဲပံုေတြ ပိုထင္ရွားေနတယ္

အေႏြးေရာင္သန္းေနေပမဲ့
လန္ဒန္ရဲ႕ ေဆာင္းကေတာ့
ေအးလို႔ေကာင္းတုန္းပဲ

အေတြးသမုဒၵရာထဲမွာ
ငါ့ဦးေဏွာက္ပုဇြန္ဆိတ္တစ္ေကာင္လဲ
ေကြးလို႔ ေကာင္းတုန္းပဲ



Tuesday, January 26, 2010

ဆုေတာင္းပါသည္


ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူမေနရတဲ့ ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဆုမပန္ပါ၊
မခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူေနရတဲ့ ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ေတာ့ ဆုပန္ပါသည္။

ျမင္ခ်င္တဲ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ခြင့္မရလွ်င္ ေနပါေစ၊
မျမင္ခ်င္တဲ့ မ်က္ခြက္ကိုေတာ့ ျမင္ခြင့္ဆံုးရံွဳးပါေစသား။

ေရစက္မရွိလို႔ ေ၀းေနရသူမ်ားနဲ႔ နီးစပ္ဖုိ႔ မေတာင္းဆိုပါ၊
ေရစက္ရွိလို႔ နီးေနရသူေတြအခ်ိဳ႕နဲ႔ အျမန္ဆံုးေ၀းရပါလို၏။

ကိုယ့့္အလိုသို႔ မလိုက္ႏိုင္သူမ်ားနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေပါင္းႏိုင္ပါသည္၊
သူ႔အလိုသုိ႔သာ လိုက္ေစခ်င္သူမ်ား ေနာက္ထပ္မေမြးပါေစေသာ္။

အဆင္မေျပမႈမွန္သမွ် ၀ဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ျမန္ျမန္ေက်ပါေစသတည္း၊
၀ဋ္ေႂကြးမွန္သမွ် အဆင္မေျပမႈကို ျဖစ္ေစေသာ္ ျမန္ျမန္ေသပါေစသတည္း။

Monday, January 25, 2010

မၾကည့္တဲ့ အျမင္မ်ား


မ်က္လံုးက မၾကည့္တဲ့ အျမင္ေတြ
ရာသက္ပန္ ေဖ်ာက္ပစ္ခ်င္လို႔
ႀကိဳးစားၿပီး မွိတ္ထားၾကည့္တယ္

ပိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးထဲ
မဖိတ္ပဲ ၀င္လာတဲ့ အာရံုေၾကာင့္
တကယ္ၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အခါ
ခပ္လွမ္းလွမ္းဆိုတာ ထား
ဟိုးအေ၀းမွာေတာင္ သူကမရွိေတာ့

ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးက တစ္စံု
ျမင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးက ႏွစ္ခု
တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မ်က္လံုးေလးခုလား?

မျမင္ရာအာရံုေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း
ေရႊသမင္အလိုက္မွားတဲ့ မုဆုိးလို
အာရံု၀ကၤဘာေတာက မထြက္ႏိုင္မွန္းသိေလမွ
မ်က္လံုးအစံုကို ပြတ္သတ္ၾကည့္လိုက္တယ္
အို
ငါဖတ္ေနတာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါလား



သူလိုကေလး



ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇႏၷ၀ါရီ (၁၂)ရက္ေန႔က လႈပ္ခတ္ခဲ့တဲ့ ျပင္းအား (၇.၀) ရွိ အင္အားျပင္းငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ဟိန္တီႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ေပၚတိုပရစ္မွာ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားတို႔ ၿပိဳက်လာတဲ့အေဆာက္အဦးေတြေအာက္မွာ ေသေၾကပ်က္စီးရတဲ့သတင္းဟာ ကမၻာတစ္၀န္းရွိ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတတ္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကို မ်ားစြာညွိဳးႏြမ္းေစခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာ့သတင္းဌာနႀကီးေတြ အသီးအသီးကလည္း ၂၄ နာရီလံုးလံုး အဲဒီသတင္းကိုပဲ ဗီြဒိယို မွတ္တမ္းမ်ားနဲ႔အတူ ဦးစားေပးသတင္းအျဖစ္ အေလးေပး လႊင့္ထုတ္ခဲ့ၾကလို႔ တစ္ကမၻာလံုး သိရွိျမင္ၾကားခဲ့ၾကရၿပီးပါၿပီ။ ကရုဏာရွိသူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွ ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ့ “ျဖစ္ရေလခ်င္း” ဆိုတဲ့ ေအာ္ျမည္သနားသံစဥ္ေတြဟာ အခုအခ်ိန္ထိ တိတ္ဆိတ္မသြားၾကေသးပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးသတင္းမ်ားအရ ေသဆံုးသူဦးေရဟာ (၁၅၀၀၀၀) တစ္သိန္းခြဲနီးနီးရွိေနပါၿပီ။

ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ႀကီးနဲ႔တကြ အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္တို႔လို ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီးေတြ အသီးအသီးကလည္း အကူေငြ၊ အလွဴေငြေတြ အံၾသေလာက္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးပို႔ခဲ့ၾကတဲ့အျပင္ ပုဂၢလိက အလွဴ႕ရွင္ေတြကလည္း သူတို႔တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က လွဴဒါန္းခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒီအကူအညီေတြ၊ ပံ့ပိုးလွဴဒါန္းမႈေတြေၾကာင့္ မိဘဆံုးရံႈးမႈ၊ သားသမီးဆံုးရႈံးမႈ၊ ေဆြမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းမ်ားဆံုးရံႈးမႈ၊ ပစၥည္းဥစၥာဆံုးရံႈးမႈစတဲ့ ဆံုးရႈံးမႈဒြႏၷယာထဲ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္ေနရွာသူေတြဟာ အေတာ္အတန္ေတာ့ အားတက္သေရာ ျဖစ္လာၾကမွာပါ။ အစားထိုးလို႔မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ မိဘနဲ႔ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကလြဲရင္ ဘ၀ကို အသစ္ျပန္စႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြကို ကမၻာက တာ၀န္သိသိ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္အျပည့္နဲ႔ လက္ကမ္းေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေပးအပ္ေနဆဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလို ေစတနာရွိရွိနဲ႔ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းေနသူေတြဟာ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ႏိုင္ငံအလိုက္၊ အသင္းအဖြဲ႔လိုက္နဲ႔ တစ္သီးပုဂၢလဆိုၿပီး အသီးအသီးရွိတဲ့ေနရာမွာ တစ္သီးပုဂၢလေတြထဲက တစ္ေယာက္ေသာသူဟာ အလြန္႔အလြန္ကိုပဲ အံ့ၾသစရာ ခ်ီးက်ဴးေလးစားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကုလသမဂၢကေလးမ်ားရံပံုေငြအဖြဲ႔ရဲ႕ ရံပံုေငြျမွင့္တင္ေရးဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ျဖစ္သူ Michael Newsome က BBC ေမးျမန္းခန္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း မွတ္ခ်က္ေပး ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
“က်ေနာ္ ဒီအဖြဲ႔ႀကီးမွာတာ၀န္ထမ္းလာတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဒီလိုကေလးမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႔မႀကံဳခဲ့ရဖူးပါဘူး၊ ဒီကေလးဟာ တကယ့္ကို အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ”။

ဒီအံ့ဘြယ္ကေလးကေတာ့ အသက္ (၇)ႏွစ္အရြယ္ရွိ Fulham ၿမိဳ႕သားေလး Charlie Simpson ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ာလီေလးဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တီဗီြထဲပါေနတဲ့ ဟိန္တီႏိုင္ရဲ႕ ငလ်င္သတင္းကို ၾကည့္ၿပီး အေတာ္ႀကီးကို စိတ္ထိခိုက္ေနခဲ့ရွာပါတယ္။ သူဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ စဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္သလို မိဘေတြဆိုတာကလည္း အလံုးလိုက္အခဲလိုက္ သူလိုသမွ်ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ျပန္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ လူသားခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို ဘယ္အရာကမွ တားဆီးလို႔မရတာနဲ႔အမွ် သူလုပ္လို႔ ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုရွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းရလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စက္ဘီးစီးၿပီး ရံပံုေငြရွာရင္ ရႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အသိပါ။ အဲဒီအသိရလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ခ်ာလီေလးဟာ စက္ဘီးစီးၿပီး ရံပံုေငြရွာဖို႔အတြက္ လံုးပန္းပါေတာ့တယ္။

စက္ဘီးစီးတာ ဆန္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္ေပမဲ့ ခ်ာလီေလးကေတာ့ ဖူဟန္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ South Park တစ္၀ိုက္ (၈) ကီလိုမီတာ (ငါးမိုင္) ခရီးေပါက္တဲ့အထိ စီးဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ နဂိုရည္ရြယ္ခ်က္က စတာလင္ေပါင္ (၅၀၀) ငါးရာေလာက္ရရင္ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ ထေျမာက္ပါၿပီ။ South Park တစ္၀ိုက္ကို ငါးမိုင္ခရီးစီးနင္းၿပီးအဆံုးမွာေတာ့ “စက္ဘီးစီးၿပီး သားေျခသလံုးေတြ အေတာ္ေလးကို ေယာင္လာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သားတကယ္ ေပ်ာ္တယ္” လို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ခ်ာလီေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ ရံပံုေငြရွာခရီးစဥ္မတိုင္မီ JustGiving ဆိုတဲ့ Website ေလးတစ္ခုကို Unicef UK အကူအညီနဲ႔ ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အေကာက္အထည္ေဖၚၿပီး (၂၄)နာရီအၾကာမွာေတာ့ သူ႔၀က္ဘ္ဆိုဒ္ထဲ ၀င္လာတဲ့ ကမၻာ့ေဒသအသီးအသီးက အလွဴေငြေတြဟာ စတာလင္ေပါင္ (၃၀၀၀) သံုးေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနပါၿပီ။ သူ႔နဂိုရည္မွန္းထားတဲ့ ရံပံုေငြပမာဏထက္ ငါးဆေက်ာ္ေက်ာ္ ၀င္ေနတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ဒီအတြက္ ၿဗိတိသွ်အသံလႊင့္ဌာနႀကီးျဖစ္တဲ့ BBC ကလည္း ခ်ာလီေလးကို ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။ ဘီဘီစီ ေမးျမန္းခန္းမွာ ခ်ာလီေလးက “သားက သတင္းေတြထဲ ေန႔တိုင္းျမင္ေနၾကည့္ေနရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ဒီလိုလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးမိတာပါ” တဲ့။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေငြေတြကို သားက ဘယ္ေနရာမွာ သံုးေစခ်င္တာလဲ လို႔ေမးေတာ့ ခ်ာလီေလးက “အစားအစာ၊ ေရနဲ႔ ေနရာထိုင္ခင္းေတြ၀ယ္ဖို႔ ျခမ္းဖို႔ပါ” လို႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းေၾကညာသူက ခ်ာလိအေမကို “သူဒီလိုလုပ္ဖို႔ တစ္စံုတစ္ရာ တုိက္တြန္းခဲ့တာမ်ိဳးရွိသလား” လို႔ ေမးေတာ့ “က်မသူ႔ကို ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမေျပာခဲ့ပါဘူးရွင္၊ သတင္းေတြၾကည့္ၿပီး သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာေတာ့ သိတယ္၊ သူဒီလိုထလုပ္ေတာ့ က်မက မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ကို ဂုဏ္ယူမိပါတယ္” လို႔ မိခင္ျဖစ္သူက ေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္။

အခုေတာ့ ခ်ာလိအေမတစ္ေယာက္တည္း ခ်ာလီေလးရဲ႕လုပ္ရပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူေနတာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ၿဗိတိသွ်ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားေတြအားလံုးကလည္း သူတို႔တိုင္းျပည္မွာ ဒီလို ကေလးမ်ိဳးရွိေနတာပါလား ဆိုတဲ့ အသိ၀င္ၿပီး ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ဒီအလုပ္မ်ိဳးဟာ အသိဉာဏ္ရွိတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ထလုပ္ရင္ေတာင္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္တင္ရမည့္ အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ (၇) ႏွစ္ဆိုတဲ့ အလြန္ႏူနယ္ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕လုပ္ရပ္အေနနဲ႔ေတာ့ ခ်ီးလည္းက်ဴးရသလို အံလည္း ၾသရပါတယ္။ ဒီထက္ ပိုအံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ယေန႔ ခ်ာလီေလးရဲ႕ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္ေပၚက ေနာက္ဆံုးရံပံုေငြ အ၀င္စာရင္းဟာ အခုဒီစာကိုေရးေနတဲ့ (25/01/10. 19:25) အခ်ိန္အတြင္းမွာကိုပဲ စုစုေပါင္း တစ္သိန္းေက်ာ္ေနပါၿပီ၊ အတိအက်ေျပာရရင္ေတာ့ စတာေပါင္ေငြ (၁၁၉၁၈၄.၁၈) တိတိ ၀င္ေရာက္ေနပါၿပီ။

အဲဒီေငြေတြ အားလံုးဟာ ဟိန္တီႏိုင္ငံထဲက လက္ရွိ ငလ်င္ဒဏ္ခံ ဒုကၡသည္ေပါင္းမ်ားစြာကို တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာထိ အကူအညီေပးႏိုင္မွာေသခ်ာပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ လိုအပ္တဲ့အကူအညီကိုေပးတတ္ျခင္းဟာ လူငယ္လူႀကီးမေရြးခ်ယ္၊ ကရုဏာစိတ္ရဲ႕ အစြမ္းသတိၱ တစ္မ်ိဳးပင္ မဟုတ္ပါလား? ဘုရားခ်ီးမြမ္းတဲ့ အလုပ္၊ သူေတာ္သူျမတ္မ်ား ေကာင္းခ်ီးေပးတဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ လုပ္ရဲတဲ့ ခ်ာလီေလးကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းျပဳရင္း ကမၻာ့မိခင္တို႔၀မ္းဗိုက္၀ယ္ ခ်ာလီနဲ႔တူတဲ့ ကေလးမ်ိဳး မ်ားမ်ားေမြးႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

Saturday, January 23, 2010

အထီးက်န္ နာရီေလး



အထီးက်န္တဲ့ ဘ၀
မီးမမွန္တဲ့ ည
ေခါင္မိုးကုိ ေဖါက္ကာၾကည့္
ဟုိးအေ၀းက ေကာင္းကင္
ၾကယ္လေတြ ဘယ္ဆီေပ်ာက္
အေမွာင္ေရာက္ကာမွ
အနားမွာ သူကမရွိ
သတိရလိုက္တာကြယ္

အိပ္ယာေပၚ တစ္ေယာက္တည္း
ေမွာက္တစ္လွည့္ လွန္တစ္ခ်ီ
မ်က္စိကို အေသမွိတ္
အတင္းအိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစား
ႏိုးၾကားတဲ့စိတ္က ခြင့္မျပဳ
ခ်စ္မႈကို စားၿမံဳ႕ျပန္ရင္း
ဒီလိုနဲ႔ မိုးလင္းေတာ့
အလုပ္ဆင္းရျပန္ၿပီ

ေ၀းကြာျခင္းဆိုတဲ့ တေစၧ
ဘယ္ေတာ့မ်ား ေသမည္မသိ
တေစၧေသ တေစၧျဖစ္သည္ထင့္
ေ၀းရက္ေတြ မကုန္ႏိုင္
ငါ့ဘ၀ နာရီစက္၀ိုင္း
ေန႔စဥ္လည္ပတ္ေနတဲ့အထဲ
သူ၀င္လာမည့္ေန႔ကို ေစာင့္ရင္း
စကၠန္႔သံေတြ ၾကားေနရဆဲ



ႀကံဳး၀ါးျခင္း


ေမြးရပ္ေျမခြါ
ေ၀းရပ္ရြာ အေျခတည္
တစ္ျပည္ဆီ ကြယ္ကာျခားေတာ့
ခ်စ္တဲ့သူ ျမင္ေယာင္မွန္း
လြမ္းရတာေပါ့

ဖုန္းဆက္တဲ့အခါ
အနားမွာ သူကမရွိ
ေနမထိ ထိုင္မသာနဲ႔
ဒီရင္မွာ ပူပံုဆန္း
ပန္းရတာေပါ့

အလြမ္းေတြလည္း အစုစု
အပန္းေတြလည္း အထုထုမို႔
ေ၀းရပ္မွာ ေနမထိခ်င္
ျပန္ေတြ႔ရင္ ဒီေမေတာ့
အိုကြယ္---
နမ္းရမွာေပါ့




Thursday, January 21, 2010

ကံႏွင့္ လူသား


ဘာ့ေၾကာင့္ သဘာ၀အႏၲရာယ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေပၚၿပီး လူေတြ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ေသေၾကပ်က္စီးၾကရသလဲ? ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူက ဖန္တီးေနသလဲ? ကမၼ၀ါဒကို လက္ခံသူမ်ားအတြက္ ဖန္ဆင္းရွင္က မလုပ္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူက လုပ္သလဲ? ဦးရွင္တစ္ေယာက္ နဖူးေပၚလက္တင္ စဥ္းစားရင္း တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အရုဏ္က်င္း အလင္းေရာက္လုမွ ေမွးကနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ ႏိုးလာလို႔ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ (၉) နာရီပင္ ခြဲေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း မထႏိုင္ေသး။ အေျဖမရေသးေသာ ပုစၧာမ်ားက သူ႔ကို ဒုကၡေပးလွ်က္ ရွိၾကဆဲ။ ဒါ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲ? ဆက္လက္စဥ္းစားေနသည္။ ဒီေန႔ညေန ဘုရားကုန္းေပၚေရာက္တဲ့အခါ သူ႔ညီဆီက တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေျဖကို ၾကားရလိမ့္ႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ ေမာင္တင္ အေျဖေပးတန္ေကာင္းရဲ႕။

အိပ္ယာထဲ ဆက္လက္မေကြးခ်င္ေတာ့။ မ်က္နွာထသစ္ၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳလိုက္သည္။ မနက္စာကို အဆာေျပရံုစားကာ အလင္းတန္းရြာေလးရဲ႕ေနာက္ဘက္ရွိ ကမ္းေျခတန္းသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ အစီအရီေပါက္ေရာက္ေနေသာ သစ္ပင္အႀကီးအငယ္မ်ားက သူ႔ကို အေျဖတစ္စံုတစ္ရာ ေပးလိမ့္ႏိုး ေ၀့၀ဲၾကည့္မိသည္။ ရြက္ေဟာင္းမ်ားေနရာတြင္ အစားထိုး၀င္ေရာက္လာေသာ ရြက္ႏုမ်ား၊ ေလအေ၀့မွာ ေျမေပၚေႂကြက်ေနေသာ ရြက္ေယာ္အိုမ်ားႏွင့္ ကာလၾကာျမင့္သျဖင့္ ေျမေဆြးဘ၀သို႔ပင္ ကူးေျပာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ရြက္ေဆြးမ်ားကို သတိျပဳမိသည္။ ေရွ႕သို႔ဆက္လက္ေလွ်ာက္သြားေသာအခါ ေျခမခိုင္သျဖင့္ လဲၿပိဳေနေသာ သေျပပင္ႀကီးတစ္ပင္ႏွင့္ သေျပပင္ပိသျဖင့္ က်ိဳးေၾကေနေသာ သစ္ပင္ေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ျမင္ေနက်ျမင္ကြင္းသည္ သူ႔ကို အေျဖတစ္စံုတစ္ရာမေပးလိုက္ႏိုင္ခဲ့။ သို႔တည္းမဟုတ္၊ ယင္းျမင္ကြင္းမွ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အေျဖကို သူထုတ္မယူႏိုင္ခဲ့။ ကမ္းေျခသို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါခဲ့သည္။

ကမ္းေျခသို႔ေရာက္ေသာအခါ တစ္ေန႔၀င္ တစ္ေန႔ထြက္ ငါးဖမ္းေလွကေလးမ်ား ကမ္းစပ္တြင္ အသီးသီး၀င္ကပ္ကာ ဖမ္းမိေသာ ငါးမ်ားကို အႀကီးအေသးေရြးၿပီး ေရာင္းခ်ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ရြာထဲမွ အမ်ိဳးသမီး အႀကီးအငယ္မ်ား ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ငါးမ်ားကို လာေရာက္၀ယ္ယူေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ၀ယ္စရာပိုက္ဆံမရွိသျဖင့္ အလကားေတာင္းေနသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ အလကားေတာင္းသူမ်ားမွာ ႀကိဳက္ရာကို ေရြးယူခြင့္မရွိ၊ ေလွသားမ်ားေပးသည္ကိုသာ ယူၾကရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းငါးမ်ားမွာ တစ္နပ္စာမက မိသားစုတစ္စု ၀၀လင္လင္စားႏိုင္ေလာက္ေပသည္။ ဦးရွင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာသည္။ သတၱ၀ါတစ္စု အသက္ရွင္ဖို႔အေရးမွာ အျခားသတၱ၀ါတစ္စုက ေသေပးရသည္မွာ တရားပါ၏ေလာ? သူ႔ေမးခြန္းအတြက္ သူကိုယ္တိုင္လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာအေျဖ သူ႔မွာမရွိ။ သူ႔ညီစာသမားဦးတင္ေကာ ေျဖႏိုင္ပါ့မည္ေလာ? ေတြးမိသည္။ ေျဖႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ ေျဖသည္ထားဘိဦး၊ လက္ခံႏိုင္ေလာက္မွာတဲ့ေလာ?

ကမ္းေျခမွာ တစ္ေနကုန္ ေလညင္းခံရင္း ေန႔လည္စာကို ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ၀ယ္စားလိုက္မည္ဟု စဥ္းစားကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ စိမ္းျပာရိပ္စားေသာက္ဆိုင္သို႔ ၀င္လိုက္ရာ မထင္မွတ္ပဲ ဦးတင္တစ္ေယာက္ စားပဲြတစ္ခုတြင္ ထုိင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခ်ိန္းမထားေသာ္ျငား ေတြ႔ခ်င္ေနေသာ လူကိုေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ဦးရွင္တစ္ေယာက္ေပ်ာ္သြားသည္။

ဦးရွင္။ ။အေတာ္ပဲ ညီေမာင္ေရ႕၊ ငါ့မွာ ေမးစရာေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိေနၿပီကြာ့။

ဦးတင္။ ။ေတာ္ပါဗ်ာ၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားစမ္းပါရေစ၊ မေန႔က ေမးခြန္းကိုေတာင္ ေျဖလို႔မၿပီးေသးဘူးေလ၊ အဲဒါၿပီးမွပဲ ေနာက္တစ္ခု ေမးဗ်ာ။ အကိုႀကီးကလည္း ေမးမည္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။

ဦးရွင္။ ။ ေအးပါကြာ၊ ငါကလည္း စားၿပီးေသာက္ၿပီးမွပဲ ေမးမွာပါ။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားၾကဦးမလားေဟ့။

ဦးတင္။ ။ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ၿမိဳ႕တက္သြားတယ္လို႔ ၾကားတယ္ဗ်ာ့၊ သူ႔ေက်ာင္းက ဆြမ္းခ်ိဳက္လာဆဲြတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေျပာတာပဲ။ ညက်ိန္းမယ္ဆိုလားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ကမ္းေျခ ေအးေအးေဆးေဆးလွည့္လာတာ၊ အကိုႀကီးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ မေန႔က မၿပီးေသးတဲ့ ကိစၥ ဒီမွာပဲ ရွင္းၾကတာေပါ့။

ဦးရွင္။ ။ငါလည္း အဲဒါပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာေဟ့၊ မေန႔ညကြာ စဥ္းစားရင္း တစ္ညလံုးအိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ မနက္လင္းလုလင္းခင္က်မွ ေမွးကနဲေပ်ာ္သြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းရွိေအာင္လို႔ ဒီဘက္ထြက္လာရင္း မင္းနဲ႔ေတြ႔တာပဲကြာ့။ အေတာ္ပဲ၊ ထမင္းစားၾကတာေပါ့။ မွာကြာ၊ ငါရွင္းမယ္။ ပိုက္ဆံလည္း လံုေလာက္ေအာင္ထည့္ခဲ့ပါတယ္ဟ။ တရားေဟာမည့္လူဆိုေတာ့ အလွဴျဖစ္တာေပါ့ကြာ။

ဦးတင္။ ။ဟာဗ်ာ၊ အကိုႀကီးကလည္း ေကြ်းမယ္ဆိုလည္း ေအးေအးေကြ်းပါဗ်ာ၊ အလကားေနရင္း မ်ိဳမက်ေအာင္ မေျပာစမ္းပါနဲ႔၊ ေနာက္ၿပီး ငရဲလည္း ႀကီးေနပါဦးမယ္။

ဦးရွင္။ ။ဟ၊ လွဴတာပဲ ငရဲႀကီးစရာလားကြာ့၊ ဘယ္သူ႔လွဴလွဴ၊ ကုသုိလ္ရတယ္ဆို မဟုတ္လား?

ဦးတင္။ ။ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ့၊ က်ေနာ္က အကိုႀကီးကို တရားမေဟာပါဘူး၊ ေဆြးေႏြးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ။

ဦးရွင္။ ။ေအးပါကြာ၊ ငါသိပါတယ္။ ကဲ ၾကာတယ္ကြာ။ မွာလိုက္ေတာ့။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ပုဇြင္ကင္တစ္ပဲြနဲ႔ ယိုးဒယားဟင္းခ်ိဳတစ္ပဲြမွာေပးကြာ၊ က်န္တာေတာ့ မင္းသေဘာပဲ။

သို႔ႏွင့္ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ အလင္းတန္းကမ္းေျခရွိ စိမ္းျပာရိပ္စားေသာက္ဆိုင္ကေလးတြင္ ပင္လယ္အစားအစာမ်ားကို မွာယူကာ ထမင္းမိန္မိန္စားေသာက္လိုက္ၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ လင္လယ္ကဗြီးပင္တန္းမ်ားအၾကား အပန္းေျဖအလည္လာသူမ်ား အနားယူရန္ေဆာက္ေပးထားေသာ အုန္းလက္မိုး ေနာက္မွီ ခံုတန္းရွည္တစ္ခုေပၚတြင္ ထိုက္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္---

ဦးရွင္။ ။မေန႔ကမင္းေျပာခဲ့တာေတြ ငါျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္ ေမာင္တင္ရ၊ ရွင္းတာလည္းရွိ၊ မရွင္းတာလည္း ရွိဆိုပါေတာ့ကြာ။

ဦးတင္။ ။ဘာမရွင္းတာလည္း အကိုႀကီးက---

ဦးရွင္။ ။ကံံေပါ့ကြာ့၊ ကံအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ ေခါင္းမူးလြန္းလို႔ေဟ့။

ဦးတင္။ ။မရွင္းတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ မရွင္းခ်င္စမ္းပါနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔အဆင့္နဲ႔ ကံအေၾကာင္းသြားစဥ္းစားလို႔ကေတာ့ မရွင္းတဲ့အျပင္ ရူးမသြားတာ ေတာ္ဦးမယ္။ က်ဳပ္ရွင္းျပတယ္ဆိုတာကလည္း က်ဳပ္သိသေလာက္ကို လက္ေတြ႔နဲ႔ ႏိုင္းယွဥ္ၿပီး ေျပာျပတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္ပါတယ္ လို႔ က်ဳပ္လည္း အာမမခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့အေျဖမေတြ႔႔မခ်င္းေတာ့ ဒါကိုပဲ က်ဳပ္ေတာ့ လက္ခံထားတယ္။

ဦးရွင္။ ။မင္းေျပာတာ ငါလည္း လက္ခံပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆက္ပါဦး၊ မင္း မေန႔ကေျပာေတာ့ ကံေတြက လူေတြကို ဘယ္လိုစုေပးလိုက္တယ္ဆိုလား ဘာဆိုလား?

ဦးတင္။ ။ၿပီးခဲ့တဲ့သဘာ၀ေဘးဆိုးႀကီးေတြ ကမၻာမွာေရာ ျမန္မာမွာပါ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ၾကည့္ၿပီး ေလ့လာသူေတြက ေမးခြန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္ေတာ့မွ အေျဖမေတြ႔မည့္ ေမးခြန္းေတြပါပဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြကို ဒီလိုေဘးဆိုးႀကီးေတြ ေပၚေပါက္တိုင္းေမးခဲ့ၾကတာပဲ။ ဘယ္သူက ဟုတၱိပတိၱ အေျဖေပးႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ? က်ဳပ္တို႔ဆီက လူေတြလိုပဲေနမွာ၊ ဟိုလူကတစ္မ်ိဳး၊ ဒီလူကတစ္မ်ိဳး။

ဦးရွင္။ ။က်ဳပ္တို႔ဆီကလူေတြက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ ေမာင္တင္ရ---

ဦးတင္။ ။ဘာျဖစ္ရမွာလဲ အကိုႀကီးရ၊ လူတိုင္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ပညာဗဟုသုတနည္းပါးတဲ့ လူေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ ဥပမာ၊ ေနမေကာင္းထိုင္မသာျဖစ္တဲ့အခါ ေဆးေသာက္ရမည့္အစား၊ ဆရာ၀န္ဆီသြားရမည့္အစား၊ ေဗဒင္ေမးလို႔ေမး၊ နတ္ကေတာ္ေမးလို႔ေမး၊ ဘုန္းႀကီးဆီ ေရမန္းေတာင္းေသာက္လို႔ ေတာင္းေသာက္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ သဘာ၀မက်လဲ။ ဆိုလိုတာက အက်ိဳးအျပစ္တစ္ခုေပၚလာရင္ အဲဒါနဲ႔ ဆီေလ်ာ္တဲ့ အေၾကာင္းကို မရွာ မလုပ္ပဲနဲ႔ မဆီမဆိုင္ေတြ ထထလုပ္ၾကလို႔ ကဲ့ရဲ႕စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့ဗ်ား။

ဦးရွင္။ ။ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ ငါတို႔ဆီလည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ မၾကာခဏၾကားၾကားေနရတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းပတ္ကပဲ မင္းၾကည့္ပါလား၊ မပုသမီးေလး ဗိုက္နာတာကြာ၊ အဲဒါ အေမလုပ္တဲ့ မပုက သူ႔သမီးကို ေဆးခန္းေခၚမသြားပဲ ေဗဒင္သြားေမးတာ၊ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ ေဗဒင္ဆရာနဲ႔ေတြ႔လို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္၊ ႏို႔မုိ႔ရင္ ဆင္းရဲရတဲ့အထဲ ေဗဒင္ေဟာခအတြက္ပါ ကုန္ေနဦးမွာ။ ေဗဒင္ဆရာက ရိုးရိုးသားသား ေျပာလိုက္သတဲ့၊ ဒီကိစၥက ေဗဒင္နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ ေဆးခန္းသြားျပၿပီး သူတို႔ေပးတဲ့ေဆး ေသာက္ရင္ သက္သာသြားလိမ့္မယ္ လို႔။ အဲဒီက်မွ မေရႊပုႀကီးခမ်ာ ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေဗဒင္ဆရာနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္မွန္း သိေတာ့သဗ်ား။ ဆရာေတာ္ကေတာင္ မပုကို ဆူလိုက္ေသးသတဲ့၊ ညီးဒီေလာက္ တုန္းရသလားလို႔။

ဦးတင္။ ။ၾကားပါ့ဗ်ား။ မပုမို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မရွည္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိစၥ ဒီေလာက္ တိုတိုနဲ႔ၿပီးမည့္ပံုမရွိဘူး။ ကဲ အကိုႀကီးရာ လိုရင္းေျပာၾကစို႔ဗ်ာ။ ကမၼ၀ါဒီတို႔အလိုအရေတာ့ က်ဳပ္တို႔လူသားေတြ အပါအ၀င္ သတၱ၀ါေတြကို အဓိက ခ်ယ္လွယ္ေနတဲ့အရာကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ျပဳထားတဲ့ ေကာင္းကံ/မေကာင္းကံေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေယဘုယ် လက္ခံထားၿပီးသားေနာ္။ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ေသတဲ့ ကိစၥမွာ ဒီသေဘာကို ထည့္တြက္ရမယ္။ သံသရာဆိုတာကို အစမထင္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ အထူးျပဳေျပာဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ အစမထင္ေသာ သံသရာ ဆုိတာေလ။ အဲဒီအစမထင္တဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း အစမထင္ဘူးဆိုတာကို သိတဲ့ ဉာဏ္မ်ိဳးရွိမွ သိတာကလား။ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြေတာ့ ဘယ္သိပါ့လဲ၊ ရဟႏၲာေတြေတာင္ မသိႏိုင္ဘူး လို႔မွတ္ဘူးတယ္။ သံသရာအစမထင္ဘူးဆိုတာကို ဘုရားရွင္တို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ သိႏိုင္သတဲ့။

ဦးရွင္။ ။ဟုတ္တယ္ကြာ့၊ မရွိတာကို မရွိဘူးလို႔ သိတဲ့ဉာဏ္ဟာ တျခားဉာဏ္ေတြထက္သာတယ္လို႔ ငါေတာ့ ေျပာရဲတယ္။ မရွိတာကို အရွိထင္ၿပီးေျပာေဟာေနၾကလို႔ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေပါ့ ညီေမာင္ရ။

ဦးတင္။ ။အဲဒီေတာ့ အကိုႀကီးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဒီအစမထင္တဲ့ သံသရာဆိုတာႀကီးထဲ က်ဳပ္တို႔တစ္ေတြ ဘယ္ဘ၀က ဘာကံေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကမွန္း ဘယ္သိႏိုင္မလဲ? ေကာင္းတာေတြေရာ မေကာင္းတာေတြေရာ စံုလို႔ေနမွာပဲ။ အဲဒီကံေတြဟာ သံသရာမွာ လည္ေနေသးသမွ်ေတာ့ တစ္ဘ၀မဟုတ္ တစ္ဘ၀မွာ သြားအက်ိဳးေပးမွာ ဧကန္ပဲဗ်ာ့။ ဥပမာဗ်ာ---အကိုနဲ႔ က်ေနာ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒီဘ၀မွာ အတူလာျဖစ္ဖို႔ အရင္ဘ၀က မခ်ိန္းခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

ဦးရွင္။ ။ဘယ္ေျပာလို႔ ရမလဲကြာ့၊ ခ်ိန္းရင္ ခ်ိန္းခဲ့မွာေပါ့။

ဦးတင္။ ။ဟာဗ်ာ၊ အကိုႀကီးကလည္း အေရးထဲ ေနာက္ေနျပန္ၿပီ။ အရွိန္မဖ်က္စမ္းပါနဲ႔။ အသာနားေထာင္ပါဗ်ာ့။ အဲလိုမခ်ိန္းခဲ့ေပမဲ့ ဒီဘ၀ေရာက္ေစေလာက္တဲ့ အစြမ္းသတိၱရွိတဲ့ ကံမ်ိဳးကို အကိုႀကီးေရာ က်ေနာ္ေရာ ျပဳခဲ့ၾကတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းႏိုင္တယ္။ အဲဒီလိုျပဳတဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အတူျပဳတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ တစ္ကြဲတစ္ျပားစီလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တစ္ကြဲတစ္ျပားဆီဆိုတဲ့ေနရာမွာ တစ္ဘ၀တည္းမွာတင္ တစ္ေနရာဆီ၊ တစ္မ်ိဳးႏြယ္ဆီျဖစ္ၿပီး ျပဳခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကြဲျပားတဲ့ဘ၀ေတြမွာ ျဖစ္ၿပီး ျပဳခဲ့ၾကတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျပဳတဲ့အေၾကာင္းက တူေနတဲ့အတြက္ အက်ိဳးေပးလာျပန္ေတာ့လည္း ဘ၀တစ္ခုတည္းမွာ အတူတူျဖစ္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ႏုိ႔ေပမဲ့ အတူတူေသမယ္/ မေသဘူးေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ အေၾကာင္းဆိုတာကို ကံလို႔ ေျပာၾကတာပဲ မဟုတ္လား? ျမန္မာေတြက “အေၾကာင္းကံ” ဆိုၿပီး တြဲေတာင္ သံုးေနၾကေသးတာပဲ။

ဦးရွင္။ ။ဟုတ္တယ္။ အေၾကာင္းဟာ ကံပဲ။ “အေၾကာင္းကံ မေကာင္းေတာ့လည္း ေမရယ္၊ ေပါင္းရန္ခဲခက္ေပမဲ့ကြယ္၊ ေနာင္ဘ၀မွာကြယ္၊ ေပါင္းရေစသားလို႔ ဆုပန္မယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းရွိေသးတယ္ေလကြာ။

ဦးတင္။ ။ဟာဗ်ာ၊ အကိုႀကီးကလည္း ေဘးကလူေတြၾကားရင္ ေျပာေနပါဦးမယ္၊ အကိုႀကီးကို လူပ်ိဳႀကီးမွန္း တစ္ရြာလံုးက သိပါတယ္ဗ်ာ့။ ဒီေရွ႕လည္း ရဖို႔အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ အကိုႀကီးရဲ႕ ငယ္ခ်စ္ႀကီး ေဒၚျမျမသင္းေတာင္ အခုေလာက္ဆို တြင္းထဲမွာ အရိုးေဆြးေနေလာက္ၿပီပဲ၊ လြမ္းျပမေနစမ္းပါနဲ႔။

ဦးရွင္။ ။ငတင္၊ ငတင္၊ ေျပာစရာရွိ ဆက္ေျပာပါေမာင္။ ငါ့ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြေတာ့ လာမေဖၚနဲ႔။ ငါက မင္းေျပာလို႔ အေၾကာင္းဆိုတာ ကံပဲ ဆိုတဲ့ သာဓကကို ထုတ္ျပတာ။ သိၿပီလား။ အင္း ျမျမ---ျမျမ---လဲြရေလတယ္ ျမရယ္---

ဦးတင္။ ။ဟားဟားဟား---အကိုႀကီးက ေဒၚျမျမပါလာတာနဲ႔ ေဆြးသြားၿပီလား။ အဲဒါလည္း အေၾကာင္းကံမပါလို႔ မေပါင္းရတာေပါ့ဗ်ာ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခုထိ အိမ္ကဟာႀကီးနဲ႔ ေကာင္းတုန္းပဲ။ ဆက္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ ေန၀င္သြားဦးမယ္။ ျပဳခဲ့တဲ့ ကံေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူၾကေလေတာ့ ကံအက်ိဳးေပးပံုဟာ ေလးမ်ိဳးေလးစားကဲြျပားသြားတယ္ အကိုႀကီးရ--

ဦးရွင္။ ။ဆိုစမ္းပါဦးဟ၊ ငါေတာ့ တစ္ခါမွာ မၾကားဖူးေသးဘူး။ ဘယ္လိုေလးမ်ိဳးေလးစားကဲြသြားတာလဲဆိုတာ သိရေအာင္။

ဦးတင္။ ။ဒီလိုေလ အကိုႀကီး၊ ဘ၀မ်ားစြာသံသရာမွာ သတၱ၀ါအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ရၿပီး ကံေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ေနရာမွာ---
(၁) လူသာျဖစ္ေစၿပီး အတူမျဖစ္ေစတဲ့ကံ
(၂) အတူသာျဖစ္ေစၿပီး လူမျဖစ္ေစတဲ့ကံ
(၃) လူလည္းျဖစ္ေစ အတူလည္းျဖစ္ေစတဲ့ကံ
(၄) လူလည္းမျဖစ္ေစ အတူလည္းမျဖစ္ေစတဲ့ကံ ဆိုၿပီးေလးမ်ိဳးရွိတယ္ဗ်ာ့။

ဦးရွင္။ ။မင္းဟာက စိတ္၀င္စားစရာပါလား။ လင္းစမ္းပါဦး အဲဒါေတြကို။

ဦးတင္။ ။အကိုႀကီးနဲ႔ ေဒၚျမျမသင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္က အရင့္အရင္ဘ၀ေတြက အေတာ္အတန္ေကာင္းမႈရွိခဲ့ၾကလို႔ ဒီဘ၀မွာ လူေတာ့ လာျဖစ္ၾကပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ အတူမျဖစ္ၾကရရွာဘူး မဟုတ္လား။ အဲဒါမ်ိဳးကံေပါ့၊ က်ေနာ့္အထင္ေျပာရရင္ေတာ့ အတူျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါ ဆုေတာင္းမႈေတာ့လိုလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဆိုလိုတာက ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးေတာ့ ရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတာ့ ထားသင့္တယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အတူျဖစ္ေပမဲ့ လူမျဖစ္ဘူး။ အကိုႀကီးအိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးမ ဘုတ္ဘုတ္နဲ႔ အကိုႀကီးလိုေပါ့။ အကိုႀကီးကလူျဖစ္ၿပီး သူ႔ခမ်ာ ေခြးမဘ၀နဲ႔ပဲ အကိုႀကီးမ်က္ႏွာကို ငမ္းေနရရွာတယ္။

ဦးရွင္။ ။ေဟ့ေကာင္၊ တျခားဥပမာေပးကြာ။ မင္းက မိန္းမရွိတယ္ဆိုၿပီး ငါ့ကို ႏွိမ္ေနတာလား။ ငါက ျမျမကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ဒီအတိုင္းေနခဲ့တာကြာ့။ ငါယူမယ္ဆို ေဟာဒီအလင္းတန္းက ေကာင္မေတြ တစ္ေယာက္မွေတာင္ လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး။

ဦးတင္။ ။ဟားဟားဟာ အကိုႀကီးကလည္း ပြက္ေနျပန္ၿပီ။ ဥပမာေပးတာမ်ား စိတ္တိုေနရေသးဗ်ာ။ အကိုႀကီးနဲ႔ အနီးဆံုးဥပမာေပးမွ အကိုႀကီးနားထဲ ဒိုင္းကနဲ ၀င္မွာေပါ့ဗ်ာ့။ ဒီတစ္ခါ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ပဲ ေပးေတာ့မယ္ဗ်ား။ တတိယအမ်ိဳးအစားကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ အိမ္က လွိဳင္ေမလိုေပါ့။ လူလည္းျဖစ္ၾက၊ အတူလည္းျဖစ္ၾက၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ အဲဒါ အရင္ဘ၀တုန္းက ေကာင္းမႈျပဳၿပီး ဆုေလးဘာေလး ေတာင္းခဲ့လုိ႔ဗ်ာ့ သိလား။ ေနာက္တစ္ခါ ေကာင္းမႈျပဳရင္ ဆုေတာင္းဖို႔လည္း မေမ့နဲ႔ဦး။ လူလည္းမျဖစ္ အတူလည္းမျဖစ္ေတြကေတာ့ က်န္တာေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဟုိဘက္အိမ္ကေအာင္နက္ႀကီးနဲ႔ ကိုႀကီးအိမ္က ဘုတ္ဘုတ္တို႔လိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္သလင္းရာသီေရာက္ရင္ေတာ့ ဘုတ္ဘုတ္ ဒီဘက္မွာ အၿမီးနပ္ေနတာေတြ႔ရင္ ေအာင္နက္ႀကီးခမ်ာ ၿခံေပါက္တိုးရတာ အေမာ၊ ဟားဟားဟားဟား----------။

ဦးရွင္။ ။မင္းဆိုတဲ့ေကာင္က ေျပာတာနည္းနည္း၊ ရယ္တာမ်ားမ်ား။ ငါ့လည္းမထိနဲ႔၊ ဘုတ္ဘုတ္လည္း မထိနဲ႔။ က်န္တာ ႀကိဳက္သေလာက္ေျပာကြာ။

ဦးတင္။ ။အကိုႀကီးကေတာ့ လုပ္ၿပီ၊ ေခြးမထိေတာင္ မခံဘူး၊ လူမဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ႏွယ္ေနမယ္မသိဘူး။ ေကာင္းၿပီ၊ လူျဖစ္လာျပန္ၾကေတာ့ေကာ? ေသရတဲ့ပံုေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မတူၾကျပန္ဘူး။ အသက္တမ္းကုန္လို႔၊ ကံကုန္လို႔၊ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကုန္လို႔၊ ေနာက္ဆံုး အသက္တမ္းနဲ႔ကံေတြ မကုန္ေသးေပမဲ့ ဘ၀တစ္ခုခုမွာ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ္ပါးကို သတ္မႈျဖတ္မႈေတြလိုကံေတြက ရုတ္တစ္ရက္အက်ိဳး၀င္ေပးလာတဲ့အခါ ေသၾကရတာေတြလည္း တစ္ပံုႀကီးပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ နာဂစ္၊ ဆူနာမီ၊ တရုတ္၊ ဟီန္တီငလ်င္ေတြမွာ ေသလိုက္ၾကတာ နည္းလား။ အဲဒါေတြဟာ အခုေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့ ကံမ်ိဳးေၾကာင့္ေသရတယ္လို႔ က်ေနာ္ေတာ့ ယူဆတယ္။

ဦးရွင္။ ။ယူဆတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒီေလာက္လူအမ်ားႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္ စုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာတုန္း။

ဦးတင္။ ။အကိုႀကီးၿခံထဲမွာ ဘာသရက္မ်ိဳးေတြ ရွိသလဲ?

ဦးရွင္။ ။အစံုေပါ့ဟ၊ မခ်စ္စု၊ ရင္ကြဲ၊ ေအာင္ဒင္၊ သံုးလံုးတစ္ေတာင္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ဦးတင္။ ။တကယ္လို႔ အကိုႀကီးရာ၊ သရက္ၿခံထဲ သရက္ပင္အႀကီးအငယ္ေတြ ပန္းပြင့္ေတြ တစ္လႈိင္လႈိင္ပြင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိုးေလ၀သဌာနကေနၿပီးေတာ့ တစ္ပတ္အတြင္း မိုးရြာႏိုင္တယ္လို႔ေက်ညာရင္ အကိုႀကီးဘာလုပ္လဲ?

ဦးရွင္။ ။သရက္ပန္းေတြ မိုးခါးထိၿပီး ပိုးမက်ေအာင္ ေဆးဖ်န္းတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ သရက္ၿခံကက်ယ္၊ အပင္ေတြက မ်ားေတာ့ မခ်စ္စုတို႔လို အမ်ိဳးေကာင္းတဲ့ အပင္ေတြကို အရင္ကုန္ေအာင္ ဖ်န္းၿပီးမွပဲ က်န္တဲ့အပင္ေတြကို ဖ်န္းရတာ။ အကုန္ေတာ့ မဖ်န္းႏိုင္ပါဘူး။ ဦးစားေပးစနစ္ေပါ့။

ဦးတင္။ ။အဲလိုေဆးဖ်န္းေတာ့ေရာ လံုး၀ပိုးမက်ေတာ့ဘူးတဲ့လား? ဒါမဟုတ္ ေဆးအဖ်န္းမခံရတဲ့အပင္ေတြအေပၚက သရက္ပန္းမွန္သမွ်ကေရာ အကုန္ပ်က္စီးရတာပဲဲလာ?

ဦးရွင္။ ။အဲလိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ၊ အနည္းနဲ႔မ်ား ဆိုသလိုေပါ့။ ေဆးဖ်န္းေပမဲ့ အခ်ိဳ႕အသီးေတြမွာ ပိုးလိုက္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဆးမဖ်န္းေပမဲ့ မိုးခါးမထိတဲ့ အဖူးေတြဆိုလည္း အသီးတင္တာပဲေလ။

ဦးတင္။ ။ဒီအတိုင္းပဲ အကိုႀကီးရ၊ ရုတ္တရက္ေသဖို႔ကံပါတဲ့လူေတြမွာလည္း တစ္ေယာက္ခ်င္းေသဖို႔နဲ႔ အုပ္စုလိုက္ေသဖို႔္ဆိုၿပီး ေသပံုခ်င္းရာကြဲေသးတယ္။ အဲဒီလို ကြဲျပားမႈဟာလည္း အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တူရာတူရာစုၿပီးျဖစ္ေပၚလာၾကတာပဲ။ ဥပမာ--ပန္းခူး၊ သစ္သီးခူးတဲဲ့လူေတြဆုိပါေတာ့၊ ၿခံထဲရိွတဲ့့ပန္းေတြ သစ္သီးေတြကို ျခင္းႀကီးတစ္လံုးထဲ အကုန္ေရာထည့္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ တူရာတူရာ ေရြးၿပီးခြဲထုတ္သလို ျပဳခဲ့တဲ့ ကံေတြဟာလည္း အဲဒီကံျပဳထားတဲ့လူေတြကို ျဖစ္ရာဘ၀မွာ တူရာတူရာစုေပးလိုက္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ကံံရွိတဲ့လူေတြကို ေကာင္းတဲ့ေနရာကို ပို႔ေပးလိုက္တယ္၊ မေကာင္းတဲဲ့ကံရွိတဲ့လူေတြကို မေကာင္းတဲ့ေနရာပို႔ေပးလိုက္တာေပါ့ အကိုႀကီးရ။

ဦးရွင္။ ။ေနဦးကြာ့၊ ဟို ဘုရားလက္ထက္က အဲလို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ေသတာေတြ ရွိခဲ့ဖူးလား?

ဦးတင္။ ။သိပ္ရွိခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ၀ိဍဍဴဘဘုရင္အေၾကာင္း ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား? ကြ်န္မနဲ႔ရတဲ့သားလို႔ အေျပာခံရတာရွက္ၿပီး ကပိလ၀တ္နန္းေတာ္ထဲကလူေတြ အကုန္သတ္ပစ္လိုက္တာ၊ ေနာက္ အဲဒီကျပန္ေတာ့ သူတို႔စစ္တပ္စတည္းခ်တဲ့ ေနရာကို ညဘက္ စစ္သားေတြအိပ္ေမာက်ေနတဲ့အခ်ိန္ ရုတ္တရက္ ျမစ္ေရႀကီးလာၿပီး အကုန္ေမ်ာပစ္လိုက္တာ။ အားလံုးေသကုန္တာပဲတဲ့။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အုပ္စုတစ္ခုက ေရွးကံေၾကာင့္ ေသရၿပီး ေနာက္အုပ္စုတစ္ခုက အခုဘ၀မွာတင္ ၾကဴးလြန္တဲ့ကံေၾကာင့္ ေသရတယ္လို႔ မွတ္သားဖူးတယ္။ အဲဒီေတာ့ အတိတ္ကံခ်ည္းသက္သက္ေၾကာင့္မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဒီဘ၀မွာ လုပ္တဲ့မေကာင္းမႈကလည္း အင္အားသိပ္ေကာင္းရင္ ခ်က္ခ်င္း မေကာင္းက်ိဳးေပးႏိုင္တာပဲေလ။

ဦးရွင္။ ။ေက်းဇူးပဲ ေမာင္တင္ရာ၊ ေနလံုးေရထဲ တစ္၀က္ျမဳတ္ေနၿပီေဟ့၊ ျပန္ရေအာင္ကြာ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ေခါင္းထဲ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မရွင္းေသးဘူး။ ေနာက္ေန႔ေတြ ထပ္ေဆြးေႏြးၾကေသးတာေပါ့။ အခုတစ္ေလာ သတင္းေတြမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ရွိေသးတယ္။ Mercy killing ဆိုတာ။ အဲဒါလဲ ေဆြးေႏြးရဦးမယ္၊ ငါတို႔ ကမၼ၀ါဒရႈေထာင့္က ဘယ္လိုျမင္လဲ? ဆိုတာေပါ့။

ဦးတင္။ ။အဲဒီျပႆနာကေတာ့့ ေတာ္ႀကီးမားတဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးပဲ အကိုႀကီးေရ႕။ ဘာသာေရးစာေပေတြကို စိန္ေခၚတဲ့ ျပႆနာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ကဲ ေနာက္ေတာ့ ေဆြးေႏြးတာေပါ့ေလ။

Wednesday, January 20, 2010

အယူမွားမႈ သံုးမ်ိဳး


ဦးရွင္/ဦးတင္ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္တို႔ ရြာဦးေက်ာင္းက အျပန္ ထံုးစံအတိုင္း ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့ၾကရာ အဘိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္တို႔၏ မျပတ္ေသးေသာ ေဆြးေႏြးပဲြကို ဆက္လက္နားေထာင္မွတ္သားရန္ အားခဲထားေသာ က်ေနာ့္ခမ်ာ ေနာက္မွ အသာကပ္လိုက္ပါသြားခဲ့ေတာ့သည္။ ကုန္းေတာ္ေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ညီျဖစ္သူ ဦးတင္က “အကိုႀကီး အေမးေကာင္းတာနဲ႔ မေန႔ညေနက ငတ္ေတာ့မလို႔ဗ်ိဳ႕”။

ဦးရွင္။ ထမင္းလား?

ဦးတင္။ အာ၊ အကိုႀကီးကလည္း ထမင္းမဟုတ္လို႔ ဘာျဖစ္ရဦးမွာတုန္း။

ဦးရွင္။ သိဘူးေလကြာ၊ ငါလည္း ထမင္းေအာက္ေမ့လို႔ ေမးတာပါပဲ၊ ကဲ ဒါနဲ႔ ဆက္စမ္းပါဦး မေန႔ကအေၾကာင္းေလး။ ဒုကၡျဖစ္ေပၚရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေပါ့။

ဦးတင္။ ဆက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုဗ်ာ့၊ မေန႔က ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အပိုင္းသံုးပိုင္းခဲြထားခဲ့တာ မွတ္မိတယ္ေနာ္။

ဦးရွင္။ မွတ္မိပဲလားဗ်ာ၊ ဘ၀ရယ္၊ ကံရယ္၊ သံသရာရယ္ ဆိုတာမဟုတ္လား။

ဦးတင္။ ဟုတ္လိုက္ေလ အကိုႀကီးရာ၊ က်ဳပ္တပည့္ေတြထဲေတာ့ အကိုႀကီးက အေတာ္ဆံုးပဲဗ်ာ့။

ဦးရွင္။ ေဟ့ေကာင္ ေပါက္ကရေျပာမေနနဲ႔၊ မင္းဆီ တပည့္ခံေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေဆြးေႏြးေနတာကြာ့။

ဦးတင္။ ဟားဟားဟား---အကိုႀကီးကလည္း စိတ္ထြက္ေနျပန္ၿပီ။ စတာပါဗ်ာ့။ နားေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ ပ်င္းေနတာမွာ စိုးလို႔။ ဆက္ၾကဦးစို႔၊ အဲဒီသံုးပိုင္းထဲမွာ ဘ၀ဆိုတဲ့ အပိုင္းနဲ႔ သံသရာဆိုတဲ့အပိုင္းကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာခဲ့ၿပီးၿပီေနာ္။ ဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာေတာ့ မလိုအပ္ရင္ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ အဓိကက်တဲ့ ကံပိုင္းကိုပဲ ေျပာၾကရေအာင္။ ကားေမာင္းတဲ့လူနဲ႔တူတဲ့ ကံေပါ့ အကိုႀကီးရ။

ဦးရွင္။ ေနဦးကြာ၊ ျဖတ္ေျပာရဦးမယ္။ ကံဆိုတာ ငါသိသေလာက္ေတာ့ အတိတ္ကံပဲ။ အတိတ္ဘ၀က ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္းမႈ/မေကာင္းမႈေတြေပါ့။ ငါတို႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အမ်ားစုကေတာ့ အတိတ္ကံကို လက္ခံယံုၾကည္ၾကတယ္ကြာ့။

ဦးတင္။ အဲဒါ ခက္ေနတာေပါ့ အကိုႀကီးရ၊ ကံလိုေျပာရင္ လူေတြက အတိတ္ကံပဲ မွတ္ေနၾကတာ။ အဲဒါမ်ိဳးကို အယူမွားတဲ့သူ လို႔ ဘုုရားစာထဲ ဖတ္ဖူးပါ့ဗ်ား။

ဦးရွင္။ ဟုတ္မွလဲ လုပ္ပါ ညီေမာင္ရာ။ ဘယ္ႏွယ္ အတိတ္ကံကို ယံုတဲ့လူေတြကို အယူမွားတဲ့သူေတြလို႔ ေျပာရတာလဲ။ ငါတို႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အဓိကရပ္တည္ခ်က္က ဒီကံကို ယံုၾကည္မႈအေပၚပဲ မဟုတ္လား?

ဦးတင္။ က်ဳပ္ေျပာတာ ရွင္းရွင္းေလးပါ အကိုႀကီးရာ။ အတိတ္ကံကို ယံုတဲ့လူကို အယူမွားသူလို႔ မဆုိလိုပါဘူး။ အတိတ္ကံကုိပဲ ယံုတဲ့လူကိုသာ ေျပာတာပါဗ်ာ့။

ဦးရွင္။ မင္းဟာကလည္း ႏွစ္လံုးတည္းနဲ႔ ကပ္ရႈပ္ ဆိုသလိုျဖစ္ေနေပါ့လား၊ လင္းစမ္းပါဦးဟ။

ဦးတင္။ က်ဳပ္မွတ္မိသေလာက္ အယူမွားတဲ့သူေတြကို ခြဲလိုက္ရင္ သံုးမ်ိဳး သံုးစား ရွိသဗ်ား။ တစ္က အတိတ္ကံခ်ည္းသက္သက္ ယံုတဲ့သူ၊ အဲဒီလူမ်ိဳးက သူ႔ဘ၀မွာ ဘာပဲ ျဖစ္လာျဖစ္လာ ေကာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတာျဖစ္ျဖစ္ အတိတ္ကံေၾကာင့္ခ်ည္းပဲလို႔ လက္ခံထားတယ္။ အဲဒီလို ယံုတဲ့အတြက္ သူက အမွားက်ဴးလြန္ရင္လဲ အတိတ္ကံံေၾကာင့္၊ သူမ်ားက သူ႔အေပၚအမွားလုပ္မိရင္လဲ အတိတ္ကံေၾကာင့္၊ အဲဒီလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ အဲလို လူမ်ိဳးကို ဘုရားေဟာစာေပေတြက မိစၧာဒိ႒ိ စာရင္းထဲ သြင္းထားတယ္ အကိုႀကီးရ။

ဦးရွင္။ ေအးဗ်ာ၊ မင္းေျပာမွ ငါနည္းနည္း သတိထားမိလာတယ္။ အဲဒီလို လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ဖူးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ငါကိုယ္တိုင္ေတာင္ အခုမင္းေျပာတဲ့ အမ်ိဳးအစားနဲ႔ သိပ္မလြတ္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဒီထဲပါေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲလို အတိတ္ကံကိုခ်ည္း မယံုရင္ ဘာကို ယံုရမွာလဲကြာ?

ဦးတင္။ အကိုႀကီးက မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးေရးတဲ့ ကဗ်ာက်မ္းႀကီး မဖတ္ဖူးဘူးနဲ႔ တူတယ္။

ဦးရွင္။ ဖတ္ဖူးပါပေကာ ေမာင္ရာ။ ဟုိ မဃေဒ၀ အလကၤာက်မ္းႀကီးေျပာတာ မဟုတ္လား။ ငါတို႔ဆီက လူႀကီးလူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးၾကတာခ်ည္းပါပဲကြာ့။

ဦးတင္။ ဟုတ္မွာပါဗ်ာ့၊ ဒါေပမဲ့ ဖတ္ဖူးရံုသက္သက္ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ဘူးေလ။ မွတ္ဖူးမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဖတ္လည္း ဖတ္၊ မွတ္လည္း မွတ္ဆို ပိုေကာင္းတာေပါ့။ အဲဒီက်မ္းထဲမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ဳပ္မွတ္မိတာေလးပဲ ရြတ္ျပမယ္ဗ်ား “ကံဟုမူလ၊ သမၺဳဒၶတို႔၊ ေဟာျပသည္မွာ၊ အရင္းသာရွင့္၊ ဥစၥာေဘာဂ၊ ဇီ၀ိတႏွင့္၊ သုခပြါးရန္၊ ဤလူ႔ထံ၌၊ ဉာဏ္၀ီရိယ၊ ပေယာဂတည္း” တဲ့။ အဓိပၸါယ္နားလည္ရ မခက္ပါဘူး အကိုႀကီးရ၊ ကံသာလွ်င္အမိ၊ ကံသာလွ်င္အဖ ဆိုတာက အရင္းခံအေၾကာင္းတရားမို႔ ေျပာတာပါတဲ့၊ လူ႔ေလာကမွာ ႀကီးပြါးခ်မ္းသာဖို႔၊ အသက္ရွည္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ကံနဲ႔တင္မလံုေလာက္ဘူး၊ ဉာဏ္ေရာ၊ က်ိဳးစားမႈေရာ၊ ေနာက္ၿပီး ပေယာဂ လို႔ ေခၚတဲ့ ကာလေဒသအလိုက္ ျပဳမူေနထိုင္တတ္မႈေတြေရာ အေရးႀကီးေၾကာင္း ေျပာထားၿပီးသားပါဗ်ာ့။

ဦးရွင္။ ေအးကြာ၊ မင္းေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဒါျဖင့္ရင္ ကံဆိုတာ ယံုေတာ့ယံု၊ ပံုေတာ့မအပ္လိုက္နဲ႔လုိ႔ ဆိုလိုတာေပါ့ ဟုတ္လား?

ဦးတင္။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ အကိုႀကီးက ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ေတာ္သားပါဗ်ာ့။ က်ဳပ္တို႔ျမန္မာစာေပမွာလည္း ကံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆိုရုိးေတြ စကားပံုေတြ ရွိႏွင့္ၿပီးသားပဲ မဟုတ္လား “ကံယံု ဆူးပံုမနင္းရာ” တို႔၊ “က်ားရဲရာ ၾကမၼာမယိုးသာ”တို႔ ဆိုတာေတြဟာ ကံကိုခ်ည္းယံုၿပီး မိုက္ရူးရဲမလုပ္မိေစဖို႔ ဆံုးမထားတာေတြေပါ့ဗ်ာ့။
ေနာက္ၿပီး ဒီေနရာနဲ႔ တိုက္ရုိက္ပတ္သက္တဲ့ စာပုိဒ္တစ္ပိုဒ္ရွိေသးတယ္ “မေကာင္းလည္းကံ၊ ေကာင္းလည္းကံဟု၊ ကံကိုခ်ည္းသာ၊ မယိုးရာဘူး” တဲ့ဗ်ာ့။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အဆိုအမိန္႔ပဲ။ အဲဒီမေကာင္းလည္းကံ၊ ေကာင္းလည္းကံလို႔ ယုိးမယ္ဖဲြ႔တဲ့လူေတြကို အယူမွားသူေတြလို႔ေျပာတာေပါ့။

ဦးရွင္။ လင္းပါ့ဗ်ား။ ရြာေနာက္က မေကာက္ ေနာက္မီးလင္းတာထက္ေတာင္ လင္းေသးတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့၊ ကံဆိုတာ ျမင္ႏိုင္တဲ့အရာမွ မဟုတ္တာ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးလူႀကီးေတြက “ကံထမ္းလာတာ မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ လွံထမ္းလာတာကိုသာ ျမင္ႏိုင္တယ္” လို႔ ဆိုရိုးျပဳခဲ့ၾကေပတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကံကိုခ်ည္း မယံုပဲ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယနဲ႔ ပေယာဂဆိုတာေတြ လုိအပ္တာေပါ့။

ဦးတင္။ သိပ္လိုအပ္တာေပါ့၊ ကံဆိုတာ မ်ိဳးေစ့လိုပဲ အကိုႀကီးရ၊ ဥပမာ၊ သရက္သီးမွည့္ေစ့တစ္ေစ့ဆိုပါေတာ့။ သူ႔မွာ အပင္ေပါက္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအတိုင္းေနပူေလပူထဲပစ္ထားၿပီး သရက္ပင္ေပါက္မည့္ေန႔ကို ထိုင္ေစာင့္ေနလို႔ကေတာ့ အမ်ိဳးပဲ ကန္းသြားမယ္၊ အပင္ေပါက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အပင္လုိခ်င္တဲ့လူက ဘာလုပ္ရလဲ၊ အဲဒီအေစ့ကိုယူ၊ အပင္ေပါက္ေလာက္တဲ့ေျမေနရာမွာ သင့္ေတာ္ရံုအတြင္းေလးတူး၊ လိုအပ္တဲ့ေျမေဆြးေတြဘာေတြထည့္၊ လိုအပ္သေလာက္ ေရေလာင္းေပး၊ အလင္းေရာင္လဲ ရေအာင္ထား။ ဒါဆို အပင္ေပါက္ႏိုင္တဲဲ့ အလားအလာမ်ားတာေပါ့။ အကိုႀကီးက သရက္ၿခံပိုင္ရွင္ပဲ၊ ပိုသိမွာေပါ့။ ဒီလိုပဲဲေလ၊ လူတိုင္းဟာ ကံနဲ႔ေမြးလာတာခ်ည္းပဲကို၊ ဒါေပမဲ့ ဉာဏ္ကနည္းရတဲ့အထဲ၊ ပ်င္းကပ်င္းေသး၊ ေနေတာ့လည္း ဘာမွ အတုယူစရာ အားက်စရာမရွိတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာေန၊ ဒါဆိုေသခ်ာၿပီ။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳး ဘယ္ေလာက္ကံရွိရွိ၊ ဘယ္ေတာ့မွ လူေမြးမေျပာင္ဘူး၊ က်ဳပ္ေျပာရဲတယ္။ ဟုိေနပူထဲပစ္ထားတဲ့ သရက္ေစ့လိုပဲ ႀကီးပြါးႏိုင္တဲ့ကံေတြ ခမ္းေျခာက္ၿပီး အမ်ိဳးတံုးသြားရံုပဲ ရွိမယ္။

ဦးရွင္။ ကံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ အေတာ္အတန္နားလည္ပါၿပီကြာ့၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အယူမွားတာက ဘာတဲ့လဲ?

ဦးတင္။ အဲဒါကေတာ့ ကမၻာ့လူဦးေရအမ်ားစု လက္ခံထားတဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒပဲဗ်ိဳ႕။ က်ဳပ္ေတာ့ ဘုိလိုမမႈတ္တတ္လို႔ မွတ္ထားဖူးတဲ့ စကားလံုးပဲ သံုးပါရေစ။ အဲဒါကို “ဣႆရနိမၼာနေဟတု၀ါဒ” လို႔ေခၚတယ္ဗ်ား။ ဒီလိုဖန္ဆင္းရွင္ကို ယံုၾကည္တဲ့လူေတြကလည္း ဘာပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ ဖန္ဆင္းလိုျဖစ္လာတာဆိုၿပီး ဇြတ္မိွတ္ယံုၾကည္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေမြးေတာ့လည္း ဘုရားသခင္အလိုက်၊ ေနေတာ့လည္း ဘုရားသခင္အလိုက်၊ ေသေတာ့လည္း ဘုရားသခင္အလိုက် ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္လုပ္မွ ကုိယ္စားရတဲ့ ထမင္းကို စားတဲ့အခါေတာင္ ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ ဘုရားသခင္ဆိုတာႀကီးကို လွမ္းၿပီး ေက်းဇူးတင္လိုက္ေသးတယ္။ ဟုိဟာျဖစ္တဲ့အခါေတာင္ ဘုရားသခင္အလိုက် လို႔ ေျပာၾကေသးလား မသိဘူး။ အခု အကိုႀကီးေျပာတဲ့ ဟိန္တီႏိုင္ငံမွာ ငလ်င္ေၾကာင့္ လူေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာေျပာၾကေသးလဲ? ဘုရားသခင္အလိုက်ပဲလား?

ဦးရွင္။ အဲလိုႀကီး ဒဲ့ေတာ့ မေျပာဘူးေပါ့ ညီေမာင္ရ၊ ဟို New York ၿမိဳ႕က John Sentamu ဆိုတဲ့ ဘစ္ေရွာ့ႀကီးကေတာ့့ ဒီလိုေျပာေလရဲ႕“I have nothing to say that makes sense of this horror - all I know is that the message of the death and resurrection of Jesus is that he is with us” တဲ့။

ဦးတင္။ မႈတ္ၿပီ၊ ျမန္မာလို လုပ္ပါဗ်ာ၊ နားမလည္ရတဲ့ အထဲ၊ တံေထြးက စင္ေသးတယ္။

ဦးရွင္။ ေျပာမွာပါကြာ့၊ ျမန္မာလိုခ်ည္းသက္သက္ဆို လုပ္ႀကံေျပာတယ္ထင္မွာ စိုးလို႔ သူ႔စကားအတိုင္း ၏/သည္/တယ္ မလြဲ မႈတ္လိုက္တာ။ ဒီလိုတဲ့ “ဒီေၾကာက္မက္ဖြယ္အျဖစ္ဆိုးႀကီးကို အဓိပၸါယ္ေပါက္ေအာင္ ေျပာစရာစကား က်ဳပ္မွာမရွိပါဘူး၊ က်ဳပ္သိတာကေတာ့ ဂ်ီးဇက္ရဲ႕ ေသဆံုးျခင္း/ရွင္သန္ထေျမာက္ျခင္းဆိုတဲ့တရားေတာ္ဟာ သူက်ဳပ္တို႔နဲ႔ အတူရွိေနတယ္ဆိုတာပါပဲ”။ ကဲ မွတ္ပလား။

ဦးတင္။ မွတ္ပါၿပီဗ်ား။ ဘာမွန္းေတာင္ နားမလည္လိုက္ဘူး။ အကိုႀကီးဘာသာျပန္တာ မေကာင္းလို႔နဲ႔တူတယ္။

ဦးရွင္။ လုပ္ေတာ့မယ္။ မင္းဆိုတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ငါ့ဆို ဘယ္ေတာ့မွ အထင္ႀကီးမည့္လူစားမဟုတ္ဘူး။ ဒါေတာင္ ညီအကိုခ်င္းမို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ဘုရားသခင္အလိုက်ျဖစ္ပါတယ္ လို႔ ေျဖရင္ ထမင္းငတ္သြားမွာေပါ့ကြာ့။ လူေတြဒီေလာက္ေသေၾကၿပီး ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ေနရတဲ့ ကိစၥမွာ ဒီအတိုင္းဒဲ့တိုးႀကီး သြားေျဖလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ?

ဦးတင္။ သေဘာေပါက္ပါၿပီ အကိုႀကီးရာ၊ မေငါက္ပါနဲ႔။ ေနာက္တစ္ခုက်န္ေသးတယ္ဗ်ာ၊ ဆက္ေျပာမယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ၊ ျဖစ္လာသမွ် သို႔မဟုတ္ ပ်က္သြားသမွ်ေတြဟာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပဲ သူ႔ဟာသူျဖစ္လာၿပီး သူ႔ဟာသူပဲျပန္ပ်က္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ အယူမွားမႈမ်ိဳး။ တိုေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဲ့၀ါဒေပါ့ အကိုႀကီးရ။ ဒီ၀ါဒမ်ိဳးကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္ဗ်ိဳ႕။ ဒီ၀ါဒသာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားမွာရွိေနရင္ ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္တဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းေျခာက္မည့္ကိစၥ။

ဦးရွင္။ အခုလည္း ဘာထူးလဲ? ဟိုနား ၀ုန္း၊ ဒီနား ဒိုင္းနဲ႔။ ဘယ္သူက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ႏိုင္လို႔လဲ? ကုလသမဂၢႀကီးလဲ ေခါင္းခဲေနတာပဲ မဟုတ္လား?

ဦးတင္။ အကိုႀကီးက အဲလို ၀ုန္း/ဒိုင္းၾကဲေနတဲ့လူေတြကို အေၾကာင္းမဲ့၀ါဒီေတြလို႔ ေျပာခ်င္တာလား?

ဦးရွင္။ မဟုတ္ပါဘူးကြာ့။ အခုမင္းေျပာတဲ့ အေၾကာင္းမဲ့၀ါဒီေတြနဲ႔ တူတာကို ေျပာတာပါ။ ဒီလူေတြ ဘယ္သူေတြဆိုတာ တစ္ကမၻာလံုးက သိေနတာပဲဟာ။ သူတို႔ေတြလဲ ဖန္းဆင္းရွင္လက္ေ၀ခံေတြပဲေလကြာ။ ဒါေပမဲ့ အစြန္းေရာက္ၿပီး လုပ္သမွ် ဖန္ဆင္းရွင္အလိုက် ဆိုၿပီး ေအာ္ေနၾကတာ။ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားထဲကပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အခု မင္းေျပာတဲ့ တတိယ အမ်ိဳးအစားက ယေန႔ကမၻာမွာ ရွိေသးလို႔လားကြာ့?

ဦးတင္။ သိပ္ရွိတာေပါ့ အကိုႀကီးရ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ဒီသေဘာသိပ္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယေန႔ကမၻာမွာ ကုလသမဂၢနဲ႔ ဘာနဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြက ထိမ္းထိမ္းသိမ္းသိမ္းလုပ္ထားႏိုင္လို႔သာ ပရမ္းပတာ မလုပ္ရဲၾကတာ။ ၾကည့္ပါလားဗ်ား၊ ၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြမွာ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္မွာ ခမာနီကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေသာင္းၾကမ္းခဲ့လဲ? တရုတ္လည္း သိပ္မထူးဘူး၊ ေနာက္ၿပီး လက္ရွိ ေျမာက္ကိုရီးယား။ ဗိယက္နမ္ကေတာ့ အေမရိကန္ေဆာ္တာနဲ႔ ပိုးက်ိဳးသြားလို႔ ထားေတာ့။ ေနာက္ရွိေသးတယ္။ ရုရွား။ အဲဒီႏိုင္ငံအစိုးရေတြဟာ ကုလသမဂၢဆိုတာသာ မရွိရင္ သူတို႔ျပည္သူေတြလည္း မခ်မ္းသာသလို ျပင္ပႏိုင္ငံေတြလည္း စိတ္ေအးလက္ေအးေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ပ်က္သမွ် အေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ လက္ခံလိုက္ေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့၊ ဘာေၾကာက္စရာလိုေသးလဲ၊ လုပ္ခ်င္လုပ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတာ။

ဦးရွင္။ ေအးကြာ၊ ေတြးၾကည့္ေတာ့ တေရးေရးျမင္ေယာင္ ဆိုသလိုပဲ။ မင္းေျပာမွ ငါလည္း သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ အစိုးရတစ္ခုခုမွာ အဲလို အယူမ်ိဳးသာလႊမ္းမိုးေနလို႔ကေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ေတာ္ေတာ္ ထိခုိက္ဖို႔ရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါတို႔စကား ေဘးထြက္သြားလိုက္တာ ဒုကၡျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းေတာင္ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ဆက္ေျပာဦးမွာလား?

ဦးတင္။ ဘယ္ကလာ ေဘးထြက္ရမွာလဲ အကိုႀကီးရ၊ အယူ၀ါဒသံုးမ်ိဳးကို ၿပီးေအာင္ေျပာေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားတာပါဗ်ာ့။ ဒီသံုးမ်ိဳးကို အခ်ဳပ္မွတ္ထားခ်င္ရင္ေတာ့၊ (၁) အတိတ္ကံသက္သက္၀ါဒ၊ (၂) ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒ နဲ႔ (၃) အေၾကာင္းမဲ့၀ါဒ ဆိုၿပီး မွတ္ထားႏိုင္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ပထမဆံုးျဖစ္တဲ့ အတိတ္ကံသက္သက္ကို ယံုၾကည္တဲ့၀ါဒသမားေတြက က်န္လူေတြနဲ႔ စာရင္ နည္းနည္းေတာ္ေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈေတြရဲ႕ အက်ိဳးရလာဒ္ကို ယံုၾကည့္ၾကတဲ့အတြက္ သူမ်ားကို ဒုကၡမေပးႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္အတြက္သာ အဆင္မေျပတာ။ ေနာက္ႏွစ္ခုကေတာ့ သူ႔အတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ပါ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးေတြပဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအယူ၀ါဒသံုးမ်ိဳးလံုးဟာလဲ ဒုကၡျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အဲဒါေတြမဟုတ္ေသးဘူး။ အဲဒီထဲက တစ္ခုဆိုရင္ေတာ့ မွန္မယ္။ က်ေနာ္တကယ္ေျပာမွာက ကံေတြက သတၱ၀ါေတြကို ဘယ္လိုစုေပးလိုက္သလဲ ဆိုတာကို ေဆြးေႏြးခ်င္တာ။ အခ်ိန္ယူေျပာမွ ျဖစ္မွာမို႔ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီမွာတင္ ေတာ္ရေအာင္ အကိုႀကီးရာ။ ေနာက္က်ရင္ သိတယ္မို႔လား၊ က်ေနာ့္ ေက်းဇူးရွင္အေၾကာင္း?

ဦးရွင္။ ေမာင္တင္ရာ--အိမ္ျပန္ခ်င္တိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔၊ မင္းေက်းဇူးရွင္အေၾကာင္းလည္း သိတယ္၊ မင္းအေၾကာင္းလည္း သိတယ္၊ မိန္းမေၾကာက္တတ္မွန္း၊ တယ္---ငါေျပာလိုက္ရ----။

Tuesday, January 19, 2010

ဒုကၡ ဘယ္ကလာ?


က်ေနာ္ေနထိုင္က်က္စားရာ အလင္းတန္းရြာေလးတြင္ ဦးရွင္ႏွင့္ ဦးတင္ဆိုေသာ အဘိုးညီအကို ႏွစ္ေယာက္ရွိရာ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ ငယ္စဥ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၾကေသာ ေရွးေခတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ေဟာင္းႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားပီပီ စကားေျပာေသာအခါ ဘုရားစာတရားစာေလသံမ်ား ေရာေႏွာကာ အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ျငင္းၾကခံုၾကေလ့ရွိသည္။ အႀကီးျဖစ္ေသာ အဘိုးဦးရွင္သည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဆိုေသာ္ျငား ေခတ္ပညာကိုလည္း အတန္အသင့္ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ေလရာ စကားေျပာရာတြင္ ရံတစ္ခါ ဘုိသံညွပ္ရံုမက အေနာက္တုိင္း ဒႆနမ်ားကိုပါ ထည့္သြင္းေျပာၾကားေလ့ရွိသျဖင့္ မ်ားစြာ စိတ္၀င္စားဘြယ္ ေကာင္းေတာ့သည္။

အဘိုးငယ္ဦးတင္မွာမူ ေခတ္ပညာကို သူ႔အကိုႀကီးေလာက္မလိုက္စားေသာ္လည္း ဘုရားစာေပဘက္တြင္ အေတာ္အတန္ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ရွိသျဖင့္ စကားေျပာေသာအခါ တစ္ဘက္သားနား၀င္ေအာင္ အခ်က္က်က် ေျပာေလ့ရွိသူျဖစ္ရကား အကိုျဖစ္သူဦးရွင္၏ ေပါက္ကရေလးဆယ္ေမးခြန္းမ်ားကို အေမးႏြားေက်ာင္းသား အေျဖဘုရားေလာင္းဆိုရေလာက္ေအာင္ ေျဖဆိုႏိုင္သူျဖစ္သည္။ ဘာသာေရးစိတ္၀င္စားေသာ အလင္းတန္းရြာသားမ်ားသည္ အဘိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေဟာေဆြးေႏြးေလ့ရွိရာ ရြာထိပ္ဘုရားကုန္းေပၚသို႔ တကူးတက လာေရာက္ နားေထာင္ကာ မွတ္သားနာယူေလ့ရွိၾကသည္။

ယေန႔တြင္လည္း အဘိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္တို႔မွာ ထံုးစံအတိုင္း ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ တရားနာရာက အျပန္ အိမ္သို႔ တန္းမသြားၾကေသးပဲ အနီးရွိဘုရားကုန္းေပၚသို႔တက္သြားၾကသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ စိတ္၀င္စားသူ ရြာသားတစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္လိုက္ကာ ကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ တက္သြားၾကၿပီး အဘိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္တို႔၏ ေဆြးေႏြးပဲြကို နားေထာင္ရန္ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္စားေနၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားသူမ်ားအနက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေလရာ လူႀကီးသူမတို႔ ေျပာဆိုသည္မ်ားကို မွတ္သားတတ္ေသာ အက်င့္ရွိသည့္အေလ်ာက္ အသင့္ပါလာေသာ ဗလာစာအုပ္ေလးႏွင့္ ေဘာလ္ပင္ထုတ္ကာ လိုက္မွတ္ရန္ အသင့္ျပင္ထားေလေတာ့သည္။ အကိုျဖစ္သူ ဦးရွင္က စကား၀ုိင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း စတင္လိုက္သည္။

ဦးရွင္။ အခုတစ္ေလာ ဟိန္တီႏိုင္ငံ ေျမငလ်င္ေၾကာင့္ လူေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသဆံုးမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာသာေရးေလာကသားေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာဆိုေနၾကပါလား ေမာင္တင္ရ။

ဦးတင္။ ေျပာစရာရွိေတာ့လည္း ေျပာၾကမွာေပါ့ဗ်ာ့၊ ဒါက သတင္းေပပဲကိုး၊ အကိုႀကီးက ဘာမ်ားၾကားခဲ့လို႔တုန္း။

ဦးရွင္။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ညီရ၊ ဒီလိုျဖစ္ရတာ ထာ၀ရဘုရားသခင္လက္ခ်က္ေၾကာင့္လား ဘာလားေပါ့။ စေကာ့တလန္ႏိုင္၊ ဂလာစကိုတကၠသိုလ္ ဒႆနိကေဗဒဌာနက ဆရာတစ္ေယာက္ဆို ဒႆနဆရာႀကီး David Hume (1776) ရဲ႕ အဆိုေတြကိုေတာင္ ကိုးကားၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ထားေသးပါလား။

ဦးတင္။ ဘာတဲ့လဲဗ်ား၊ လင္းစမ္းပါဦး။

ဦးရွင္။ ဒီလို ေမာင္တင္ရ၊ ေဒးဗစ္ဟူးက ေမးခဲ့ဖူးသတဲ့။ ဘုရားသခင္ဟာ မေကာင္းမႈေတြကို တားဆီးခ်င္စိတ္ရွိရက္သားနဲ႔ မတားဆီးႏိုင္တာလား? ဒီလိုဆိုရင္ ဘုရားသခင္ဆိုတာ အစြမ္းအစမရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တားဆီးႏိုင္ရက္သားနဲ႔ မတားဆီးခ်င္တာလား? ဒါဆိုရင္ မေကာင္းမႈအားေပးတဲ့သူပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ တားလည္းတားဆီးႏိုင္တယ္၊ တားဆီးခ်င္စိတ္လည္း ရွိသူျဖစ္သလား? ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ မေကာင္းမႈဒုကၡဆိုတာ ဘယ္က ေရာက္လာတာလဲ? တဲ့။ အဲဒီလို ေမးခဲ့ဖူးသဗ်ား။

ဦးတင္။ ဟားဟားဟားဟား၊ အကိုႀကီးက လုပ္ေရာ့မယ္။ အဲဒါ ဘုရားသခင္ကို ယံုတဲ့လူေတြရဲ႕ ျပႆနာကိုးဗ်ာ႔။ က်ဳပ္က ဖန္ဆင္းရွင္ဆိုတဲ့ ထာ၀ရဘုရားဆိုတာကို လက္မွ မခံတာ။ အဲဒါ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ေဆြးေႏြးစရာကိုး မဟုတ္ဘူး။ လူေတြက ခက္တယ္ဗ်ာ႔၊ မရွိတာႀကီးကို အတင္းလက္ခံၿပီး ျပႆနာေပၚလာေတာ့ အဲဒီသူတို႔လက္ခံထားတဲ့အရာက ထပ္ၿပီး ျပႆနာျဖစ္ေနျပန္ေရာ့။ အဲဒါ ျပႆနာေပၚ ျပႆနာဆင့္ၿပီး ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတဲ့ လူေတြေပါ့ အကိုႀကီးရ။

ဦးရွင္။ ဒီလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲေလ၊ ကမၻာ့လူဦးေရ သန္းေပါင္းေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိတဲ့အနက္ အဲဒီဖန္ဆင္းရွင္ကို လက္ခံတဲ့လူေတြက သန္းေပါင္း ေလးေထာင္ေလာက္ေတာင္ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ သူတို႔လက္ခံတာကိုလည္း မွားတယ္လို႔ ကိုယ့္အျမင္သက္သက္နဲ႔ ဘယ္ေျပာလို႔ ျဖစ္မလဲဗ်ာ့။ ကိုယ္က ျငင္းခ်က္ထုတ္ခ်င္ရင္ ခိုင္လံုတဲ့ အေထာက္အထားေတာ့ ျပႏိုင္ရမွာေပါ့။ အမ်ားစုလက္ခံယံုၾကည္ေနတာ ေထာက္ရင္ တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ ဘယ္ဆိုႏိုင္မလဲ။

ဦးတင္။ က်ဳပ္ကလည္း တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ ေျပာပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔ သူေတာ့ ရွိမွာပါပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အျမင္ေတာ့ ေလာကမွာ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ အရာေတြကို လုိက္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ရွားပါးတဲ့ အရာေတြ၊ အသံုးက်တဲ့ အရာေတြ၊ တာရွည္ခံတဲ့အရာေတြပဲ မ်ားတယ္။ စိန္ေတြ ပတၱျမားေတြသာ လမ္းခင္းေက်ာက္ေလာက္ေပါရင္ ဘယ္တန္ဖိုးရွိေတာ့မလဲ အကိုႀကီးရ၊ ဒီေတာ့ ေပါမ်ားတိုင္း တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရပါဘူး။

ဦးရွင္။ ကဲပါေလ ထားပါေတာ့။ အရာရာတိုင္းမွာ သူ႔ဘက္ ကိုယ့္ဘက္အျမင္ဆိုတာေတာ့ ရွိစၿမဲပါပဲ။ အမွန္အမွားဆိုတာလဲ လူအမ်ားစုက လက္ခံရင္မွန္တယ္၊ လက္မခံရင္ မွားတယ္ ဆိုၿပီး ေယဘုယ်သေဘာရွိတယ္မဟုတ္လား။

ဦးတင္။ အဲဒါေတာ့ က်ဳပ္လံုး၀ကို လက္မခံႏိုင္ဘူးဗ်ိဳ႕။ အမ်ားစုလက္ခံတာကို အမွန္ယူၿပီး လက္မခံတာကို အမွားလို႔ေျပာရင္ အတန္းထဲ စာေမးပြဲေျဖတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၾကမလဲ? ေပးထားတဲ့ သခ်ၤာပုစၦာတစ္ခုကို မွန္မွန္ကန္ကန္ အေျဖေပးႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားက တစ္ေယာက္တည္းရွိၿပီး က်န္ေက်ာင္းသူ/သား ကိုးေယာက္ေလာက္က မေျဖႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ဆရာက အေျဖမွန္တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ႕အေျဖကို အမွားျခစ္ရမည့္ကိန္းပါလား။

ဦးရွင္။ ထားပါေတာ့ေလ၊ ကိုယ့္ညီက ဘုရားသခင္ကို လက္မခံတဲ့လူမို႔ ေဒးဗစ္ဟူးေမးတဲ့ ေမးခြန္းသံုးခုထဲက ပထမ ဒုတိယေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းကိုေတာ့ က်ဳပ္လဲ ျပန္ေမးခ်င္တယ္ဗ်ား။ မေကာင္းမႈဒုကၡဆိုတာ ဘယ္ကလာသလဲ? ဆိုတာေပါ့။

ဦးတင္။ အကိုႀကီးကလည္း ဒါမ်ား ကေလးကလား။ က်ဳပ္တို႔ရြာသားေတြ ဘယ္သူ႔ေမးေမးေျဖႏိုင္တယ္ ဒီေမးခြန္းမ်ိဳး။ က်ဳပ္တို႔က ကံကိုယံုၾကည္တဲ့လူေတြကပဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ျပဳတဲ့ ကံကလာတာေပါ့ဗ်ာ့။ ေနာက္ၿပီး အကိုႀကီးေမးခြန္းက ေရာေနေသးတယ္။ မေကာင္းမႈဒုကၡ မဟုတ္ပါဘူး အကိုႀကီးရ၊ မေကာင္းမႈက တစ္ျခား၊ ဒုကၡက တစ္ျခားပါ။ မေကာင္းမႈဒုကၡဆိုတာ အကိုႀကီးေျပာမွပဲ ၾကားဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ မေကာင္းမႈလုပ္လို႔ ဒုကၡျဖစ္တာပါဗ်ာ့။ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးေတြပါ။

ဦးရွင္။ ေအးပါကြာ၊ ငါက မင္းေလာက္ ဘုရားစာမႏွ႔ံလို႔ပါ။ အဲဒီဒုကၡဘယ္ကလာသလဲ? ဆိုတာ သိခ်င္တာကြာ႔။ ဆိုလုိတာက အခုကမၻာမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ နာဂစ္တို႔၊ ဆူနာမီတို႔၊ ငလ်င္တို႔လို သဘာ၀ေဘးဒဏ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ လူေပါင္းေထာင္ေသာင္းခ်ီ ေသဆံုးေနရတဲ့ ကိစၥမွာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ ေခါင္းေျခာက္စရာေကာင္းတယ္ကြာ့။ သူတို႔ကို ေမးရင္လဲ ကန္႔သီးကန္႔သတ္ေမးတယ္ဆိုၿပီး အေျပာခံရေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းကိုပဲ ေမးမယ္ ညီေလးရာ၊ ဒီသဘာ၀ေဘးဒဏ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ လူႀကီးလူငယ္ အရြယ္ေရာက္သူေရာ၊ မေရာက္သူေရာ၊ ဗိုက္ထဲကကေလးေတြေရာ အကုန္ေသေၾကၾကရတာပဲ မဟုတ္လား၊ အဲဒီဒုကၡရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကို ေမးတဲ့အခါ ဟုိလိုလို ဒီလိုလို ေျဖေနၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ေမာင္တင္ရဲ႕ အျမင္ေလး ေျပာစမ္းပါဦး။

ဦးတင္။ အကို္ႀကီးက ကံကို မယံုဘူးလား?

ဦးရွင္။ ဟ၊ မင္းကလဲ? ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပဲဟာ၊ ယံုတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲလို ေမးခြန္းေတြ ေမးလာရင္ ငါေတာ့ မေျဖတတ္ဘူး ညီေလးရ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေျဖတာ နားေထာင္ၿပီး သူမ်ားကို ျပန္ဆရာလုပ္မလို႔ပါကြာ့ ဟားဟား။

ဦးတင္။ ဒါဆို က်ဳပ္လဲ ဆရာ့ဆရာျဖစ္ၿပီေပါ့။ ေျဖမယ္ဗ်ာ။ ဒီလို အကိုႀကီးရ၊ ဒီကိစၥမွာ အပိုင္းသံုးပိုင္းခဲြၿပီး ေျပာရင္ ေကာင္းမယ္။ ပထမက ဘ၀ဆိုတဲ့ အပိုင္း၊ ဒုတိယက ကံဆိုတဲ့ အပိုင္း။ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ သံသရာဆိုတဲ့ အပိုင္းေပါ့။ အဲဒီအပိုင္းေတြဟာ ေျပာရရင္ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းသူရယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားရယ္၊ လမ္းရယ္၊ အဲဒါေတြနဲ႔ တူတယ္ဗ်ာ့။ ကံဆိုတာ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းသူနဲ႔ တူၿပီး ဘ၀ဆိုတာ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ တူတယ္။ အဲ--သံသရာဆုိတာကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေပါ့ဗ်ာ။ ကားေမာင္းသူေၾကာင့္ လမ္းေပၚမွာ ကားသြားေနရသလို ကံေၾကာင့္ ဘ၀ဆိုတာလည္း သံသရာမွာလည္ေနရတာေပါ့ အကိုႀကီးရ။

ဦးရွင္။ မင္းဥပမာက တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ေတာ့ မရွင္းေသးဘူး။ ငါက အဲလို တိုတိုတုတ္တုတ္ ေျပာရံုနဲ႔ သိပ္နားလည္တာမဟုတ္ဘူး။ အက်ယ္ေျပာဗ်ာ။

ဦးတင္။ ေျပာမွာပါ အကုိႀကီးရ။ ၾကားျဖတ္အစိုးရမလုပ္ပါနဲ႔။ ေရြးေကာက္ပဲြက လိုပါေသးတယ္။

ဦးရွင္။ ေျပာမွာသာ ေျပာစမ္းပါကြာ၊ ဘယ္က ႏိုင္ငံေရးေတြ ပါလာရျပန္တာတုန္း။ ေတာ္ၾကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတာင္ ပံုမွန္မသြားရပဲ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။

ဦးတင္။ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ့၊ ဒီလိုရွိတယ္ေလ၊ ဘ၀ဆိုတာကို အခုဘ၀ကိုသာ မျမင္ပဲ အရင္ဘ၀၊ အခုဘ၀၊ ေနာင္ဘ၀လို႔ သံုးခုျမင္ထားမွ ျဖစ္မယ္။ ကံဆိုတာကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး အစားစားရွိတာေပါ့။ စုစုေပါင္း (၁၂) မ်ိဳးေတာင္ရွိတယ္လို႔ မွတ္သားဖူးတယ္။ ေနာက္္ဆံုး သံသရာဆိုတာ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ဘ၀တစ္ခုတည္းမွာတင္ပဲ ရုပ္နာမ္သေဘာေတြ မနားတမ္းျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ႀကီးတစ္ခုပဲ။ က်ဳပ္တို႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေသလိုက္ေမြးလိုက္ျဖစ္တာကိုပဲ သံသရာလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရွ႕က ပ်က္ပ်က္သြားတဲ့ ရုပ္နာမ္ေတြေနရာမွာ ေနာက္ကမနားတမ္း အစားထုိး၀င္လာတဲ့ ရုပ္နာမ္ေတြရဲ႕ အစဥ္အတန္းႀကီးပါပဲ။ ဥပမာေပးရရင္ေတာ့ ျမစ္ထဲ ဒလေဟာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရေတြလိုပဲတဲ့။

ဦးရွင္။ မင္းေျပာတာ ဘဘာ၀က်တယ္ကြာ့။ ဘီစီ (၅၀၀) စုေလာက္မွာေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဂရိခ္ဒႆနဆရာႀကီး ဟီရာကလစ္တပ္စ္ကလည္း ေျပာဖူးတယ္၊ “အရာရာတိုင္းဟာ အစဥ္မျပတ္ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တန္းႀကီးပဲ” တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဆက္ပါဦး၊ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ဒုကၡနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္စပ္မႈရွိလဲ? ဆိုတာ။ စိတ္၀င္စားလာၿပီ။

ဦးတင္။ ဆက္ရမွာေပါ့ အကိုႀကီးရ၊ ဆက္ခ်င္လို႔ ဘုရားကုန္းေပၚတက္လာခဲ့တာပဲဟာ။ သိပ္ေတာ့ မေလာနဲ႔ေလ။ ဒါမ်ိဳးက တေျဖးေျဖးခ်င္း ရွင္းမွ ျဖစ္မည့္ကိစၥ မဟုတ္လား။ ဆက္ဆို ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ရေအာင္ဗ်ား။ အခု ေမွာင္လာၿပီ၊ ဗိုက္လဲ ဆာလာၿပီ။ အိပ္ျပန္ၾကဦးစို႔။ ေတာ္ၾကာ အကို႔ခယ္မက က်ဳပ္ကို အိမ္အျပန္ေနာက္က်လို႔ ထမင္းမေကြ်းပဲ ပစ္ထားမွာ စိုးရေသးတယ္။

ဦးရွင္။ မင္းလဲ မိန္းမေၾကာက္တဲ့ ေကာင္ပဲ။ ေျပာစရာရွိတာ အျပတ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကို ဆန္႔တငန္႔ငန္႔လုပ္ထားတယ္။ မင္း ၀ဋ္လိုက္ဦးမယ္။ မင့္အဖြါးႀကီးကို ေျမွာက္ကို ေပးဦးမွာ။ ၾကည့္ေန။

ဦးတင္။ အဲလိုႀကီးေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ အကိုႀကီးရာ။ ဒါေလးေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါ။ အေရးအေၾကာင္းဆို သူမွ တတ္ႏိုင္တာဗ်ာ့၊ ဟားဟားဟားဟား------။

Monday, January 18, 2010

အခြင့္ေပးျခင္း


ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုခြင့္အတြက္
ကံေပးမည့္ရက္ကို တမ္းတရင္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအိမ္မက္ေတြကို အေဖၚျပဳလို႔
ၾကယ္ေႂကြညေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္

မတူညီတဲ့ အရာႏွစ္ခုကို ေပါင္းစည္းေပးဖို႔
သခၤ်ာနတ္ဖုရားထံ အသနားခံေပမဲ့
ညီမွ်ျခင္းက အတည္ျပဳမေပးေလေတာ့
ဆက္ၿပီး ေ၀းေနရဦးမွာေပါ့

ရာႏံႈးျပည့္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြအတြက္
ရလာဒ္က အေပါင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့
ရာႏႈံးျပည့္တဲ့ အခ်စ္ႏွစ္ခုအတြက္ေတာ့
ရလာဒ္က ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္းတဲ့လား?

အခ်စ္ကို သခၤ်ာနဲ႔စဥ္းစားရင္း
အခ်င္းမ်ားရတဲ့ ငါ့ရဲ႕ ဒႆနေတြက
အျမတ္မရတဲ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္လို
ေနအ၀င္မွာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္

ခ်စ္ေနတာ အမွန္ျဖစ္ေပမဲ့
ဆံုခြင့္မွာ ကံသာ တရားရွင္မို႔
ရာႏႈံးကုန္ မေမွ်ာ္လင့္ေစဖို႔
ခ်စ္သူသို႔ အယူခံ ၀င္ရၿပီ

မူမမွန္ တစ္ယူသန္ အစြဲေတြနဲ႔
အသည္းကို က်ိန္စာ တိုက္ပါလို႔
ကလိမ္ေစ့ကိုလည္း ျငမ္းမဆင္
အမွန္ကို ေျပာျပေနတာပါ

အတြယ္အတာလြင္ျပင္က ခ်စ္သူကို
အကြယ္အကာ မေပးႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ရယ္ေၾကာင့္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ မေက်နပ္
ေနတတ္ေအာင္သာ ေနပါေတာ့ကြယ္

ၾကယ္တစ္ခါေႂကြတိုင္း ေတာင္းခဲ့တဲ့ဆုေတြလဲ
ဘယ္ေသာအခါမွ ျပည့္ေလမည္မသိ
မိုးျမင့္ယံ ၾကယ္အကုန္ေႂကြေတာင္မွ
ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုခြင့္ႀကံဳႏိုင္မလား?

ၾကယ္ေတြလည္း တေ၀ေ၀ေႂကြခဲ့ၿပီ
လမင္းသမီးလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ငပုတ္ဖမ္းလို႔
ေနနတ္ေတာင္ အခါခါ ၾကပ္ပါရဲ႕
ဒီတစ္ခါဆို ေျမကမၻာပ်က္မည္ထင့္

ဒို႔အခ်စ္က အခုထိ မနီးစပ္ႏိုင္ေသး
ေ၀းေနရင္းနဲ႔ပဲ ေ၀းလို႔မဆံုးႏိုင္တဲ့အျဖစ္မို႔
အျပစ္လို႔ မွတ္ယူလည္း သေဘာပါပဲ
ေစာင့္ေမွ်ာ္သူေမ့ကို မွာတမ္းမယ္

လာလမ္းမွာ ေရစင္ေတြ႔ခဲ့လွ်င္
ေနမ၀င္ အေမွာင္မခင္းမီမွာ
အာသာေျပ ေရၾကည္တစ္ေပါက္
ေသာက္လိုက္ေတာ့ကြယ္

Sunday, January 17, 2010

Bloggers' Morality


A word or an expression which comes out of a speaker can more or less identify who s/he is. A man whoever, therefore, should be careful with all his/her terms in speaking as well as in writing. At this IT age, due to the assistance of the Internet and computers, many people have created their own websites including blogs where they can freely compose whatever they want. Most bloggers are appreciated for their blogs which provide helpful and useful general knowledge to readers. On the contrary, however, there are a few blogs such as messengerforbuddhist.blogspot.com which are bitterly insulting other religious controversial points which need to be understood with sufficient knowledge.

This post does not intend to fight against any blog but is obligated to defend its own right. This evening, one of forwarded emails revealed that the blog mentioned above has onesidedly abused Buddhism and its pious followers as a whole by using some impolite languages. A reader can google this blog and find what these terms are. I believe in human right in terms of a civilized way. But if this right is wrongly used, there must be some solutions. I am convinced that every action deserves the same reaction. Even if that blogger has not been so far received any reaction or punishment from general readers, the blogger cannot escape from at least his own black shadow. I am sure that the blogger is not pleased with the situation he is presently facing with in his mind.

In that blog, he points out many unimportant problematic issues such as a precise length of the Buddha and some facts of the canonical and paracanonical texts which are periodically contradicted. The blogger, however, doesn't seem to understand those issues have already been explained by many religious scholars concerned. In fact, the points, which seem to be problematic for him, are not such problems at all. The core of Buddhism is not such minor cases. The arguments given by the blogger cannot shake those who are well educated and pious-minded. In contrast, the black motives against his opponent faith will be following him like his own silhouette. As a result, his mind will never be in a peaceful situation.

The blogger who is fighting against Buddhism seems to be an ex-Buddhist who is somewhat learned in the texts. However, his knowledge cannot obviously reach a deeper level of reality. His revengeful mind can be clearly seen full of psychic trauma. His uncivilized languages and abusive expressions have identified who he actually is. At this age, all religions are sitting on the same platform and working together hand in hand. Exception some religiously extremists, no one abuses other faiths. Information Technology makes the whole world a global village. Globalization, in turn, makes the people more united and civilized.

There is a saying 'No one is perfect'. It suits to be applied another expression which reads 'Nothing is perfect'. From a critical point of view, not only Buddhism but also all other religions more or less might have some controversial issues which cannot provide an appropriate answer to the contemporary arguers. However, a reader of religious texts ought to measure him/herself how much s/he understand from what s/he has read. Reading one sentence cannot cover a whole book. Reading a whole book, likewise, from cover to cover cannot provide a complete knowledge on the subject matter. Reading , in fact, in terms of religious texts, without any practice cannot give a full comprehension in the religion. For some individuals, reading incomplete materials might make them more confused. They need to go through a whole subject relevant.

In this case, a statement made by one of well-known western Buddhist scholars is very much notable. He says "To my mind, the texts of the four Nikayas form a strikingly consistent and harmonious edifices, and I am confident that the apparent inconsistencies are not indicative of internal fissuring but of subtle variations of method that would be clear to those with sufficient insight". The name of this academic is 'Bhikkhu Bodhi'. A reader can check online, if curious, who he is or if his statement is reliable enough or not. As this academic points out, without having any adequate knowledge of religious texts and with a mere retaliation, abusing other religion is a totally disdainful behaviour which is avoided by the wise.



Reincarnation (2)


I mockingly call him an 'egg' as his head is egg-shaped. No reaction from him comes to me, though, and he is a very quiet man. When I first met him, my age was just at 14. He is two years younger than me and I am one of his senior students at the school. We are in different classes but I happen to hear of his popularity over his unique intelligence and brilliance. The whole school acknowledge his brightness and wonderful memory. One glance is enough for him to memorise something he is learning. Such marvelous guy he is. His name is Mr Aung Htun.

Aung Htun has one diary where he usually notes down something whenever he gets extra time. I am curious about his behaviour. I cannot help myself to know what he writes in that booklet. But his book is always safely kept in his school bag. I don't really want to make myself dishonest but my curiosity doesn't allow me to be such a honest person in this case. I have to make up my mind to find out what that guy secretly composes. I am waiting for an appropriate time which may give me a chance to fulfill my thirsty wonder.

A day I have been waiting for directly comes to me. Mr Egg get out of the class leaving his school bag on a table. I feel pleased with this situation, go to the table, and hurriedly take out his secret diary. When I am reading it, I am really astonished. It says that he is a reincarnation. He has written about his previous life. But I fell laughed at, to be honest. It says he was a woman in his past life.

Her name in the past life was 'Daw Nge' a mother of three daughters and living in the central part of Myanmar. Her town is 'Pyaw Bwae' where Mr Aung Htun was born again. Mrs Nge was very often went to a nearby monastery where she invested much of her time to meditation. Though her family was in poverty, her mind was always calm and peaceful with meditation. She was very much delight in her situation under the shade of the Three Gems: Buddha, Dhamma and Samgha. Meditation changed her chaotic family disaster into utterly peacefulness.

Life, however, does not go always evenly but it is occasionally fluctuated. One day when she was walking to the monastery for her punctual meditation, she came cross on the way a wild dog which angrily bit her. There was no one who could help her there. She could not go to the monastery any more but had to return home with a bloody body. Though she was severely bit by the dog, she had not lost her mind in meditation. Furthermore, she even reckoned that the dog might test her resilience and resistance. Patience provided her mind calmer down.

She could not overcome this hill and soon she had to take a usual path of all beings; death. Due to her punctual meditation at the monastery, she was reborn in the same town but in a different family. However, in this life, Daw Nge was reborn as a man who remembers whole story of his life in the past. She becomes He. A woman becomes a man.

When I am stealthily reading his book, Mr Egg is standing behind me waiting for the time till I finished. I do not notice him. But fortunately he does not say anything. He smiles me and asks whether I am interested in his story. I reply in positive. I return to my table and sit on a bench pondering Mr Egg's story which depicts his life of reincarnation. If his story is really true, what about mine? Am I also a reincarnation? Then, where did I come from? Why don't I remember anything about my past life? May be there is something mysterious which my understanding could not reach.




Saturday, January 16, 2010

ဟုိလိုမရရင္ ဒီလုိလုပ္တယ္


ဆိုနီလက္ပ္ေတာ့ပ္အေဟာင္းကေလးတစ္လံုးနဲ႔ Windows XP Professional ကို ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီၿပီး ခုတ္လာတဲ့ က်ေနာ့္ခမ်ာ သူမ်ားနည္းတူ ေခတ္နဲ႔အညီလိုက္ခ်င္ေပသမို႔ လက္ပ္ေတာ့ပ္အသစ္တစ္လံုး ၀ယ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိကြန္ပ်ဴတာေလးကလဲ အေဟာင္းသာေျပာတယ္၊ အလုပ္ကေတာ့ သြက္တုန္းလက္တုန္း။ ထည့္သမွ် ေဆာ့ဖ္၀ဲေတြလဲ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အကုန္ႀကိဳဆိုတာပဲ။ အသစ္၀ယ္မယ္ စဥ္းစားတိုင္း အေဟာင္းေလးကို သံေယာဇဥ္ၿငိေနတဲ့ က်ေနာ့္မွာ အေတာ္ႀကီးကုိ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ရတယ္။ ၀ယ္မယ္ကြာ ဆိုၿပီးေတာ့။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က ကြန္ပ်ဴတာ သံုးတတ္ရံုအဆင့္ပဲရွိတာဆိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာအေၾကာင္း အေတာ္အတန္နားလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အနီးအနားက PC World ဆိုတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအေရာင္းဆိုင္ႀကီးထဲ ေရာက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ ဘယ္အမ်ိဳးအစား၀ယ္မလဲ ဆိုၿပီး တိတိက်က် မဆံုးျဖတ္ခဲ့မိလို႔ အေရာင္းခန္းမထဲ ေရာက္ကာမွ ေတြ႔သမွ် လက္ပ္ေတာ့ပ္ေတြ အကုန္ကို လိုခ်င္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ ဆိုနီေတြလဲ လွမွလွ။ ပန္းသီးေတြလဲ ခ်ိဳမွခ်ိဳ (ေစ်းမဟုတ္ဘူးေနာ္)။ က်န္တဲ့ HP, Compaq, Hitachi, Dell စတာေတြလဲ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အျပင္အဆင္ေတြ ေကာင္းမွေကာင္းပဲ။

ဟုိအလံုးယူရႏိုးႏိုး ဒီအလံုးယူရႏိုးႏိုးနဲ႔ ႏိုးႏိုးကမၻာမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတဲ့အခ်ိန္ လိုက္ပို႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္လူ ပန္းသီးကေတာ့ အေတာ္မိုက္တယ္ေနာ္။ ခ်ိဳမခ်ိဳ သိရေအာင္ တစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ကိုက္လိုက္တဲ့။ ကိုယ့္မွာလဲ အေရြးရခက္ေနတာဆိုေတာ့ ကဲမထူးပါဘူးဆိုၿပီး ပန္းသီးတစ္လံုးဆဲြလိုက္တယ္။ လွပမႈ၊ ေသသပ္မႈေတြမွာေတာ့ အျခားကြန္ပ်ဴတာ အားလံုးထက္ သာတယ္လို႔ေတာင္ဆိုခ်င္သဗ်ား။ ပါးပါးေလးပဲ။ ေကာင္တာမွာ ပိုက္ဆံသြားရွင္းေတာ့ အသက္ရွဴေတာင္ တစ္၀က္ေလာက္ ရပ္သြားသလား မွတ္တယ္။ စတာလင္ေပါင္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ဘဏ္ထဲက ႏႈတ္သြားတယ္။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္က လိုခ်င္တာကိုး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၀မ္းသာသလား၊ ဘာလားေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ ပန္းသီးႀကီးပိုက္ၿပီးေတာ့ အေရာင္းခန္းမထဲက ခန္႔တည္တည္နဲ႔ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အခန္းျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရေတာင္မေသာက္အားဘူး။ ပန္းသီးကို ကိုက္ခ်င္လြန္းလို႔။ အခြံေတြဘာေတြ အကုန္ႏႊာၿပီး ဆြဲေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါမွ မစားဖူးတဲ့ ပန္းသီး၊ က်ေနာ္ ဘယ္ဖက္လွည့္ ကိုက္ရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ပါလာတဲ့ ေဆာ့ဖ္၀ဲေတြ သြင္း။ အင္တာနက္မွာ လိုက္ေဒါင္း။ သို႔ေသာ္ သို႔ေသာ္ ေအာ္---သို႔ေသာ္ လို႔သာ ဟစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ Mac ရဲ႕ Function ေတြက PC Function ေတြနဲ႔ တစ္မ်ိဳးစီကလား။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ပီစီေပၚထိုင္လာတဲ့ သံုးေနက် ေဆာ့ဖ္၀ဲေတြ တစ္ခုမွ အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕။ အဲလိုေျပာရတာ ရွက္ေတာင္ မိေသးေတာ့။ ပန္းသီးဆရာေတြၾကားရင္ ေတာ္ေတာ္တုန္းတဲ့လူလို႔ အားေပးၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။

ကိုယ္ကလဲ ပန္းသီးေလးနဲ႔ ပီစီမွာလုပ္ေနက် အလုပ္ေလးေတြ ဆက္လုပ္မယ္ ဆိုၿပီး အိမ္မက္မက္ထားခဲ့တာ။ သံုးေနက် G-talk လဲ လြယ္လြယ္မရ၊ ေျပာေနက် Voipdiscount လဲ အဆင္မေျပ။ ဘေလာ့ဂ္ေရးဖို႔ရာ Zawgyi လဲ ခဲရာခက္ဆစ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ က်ေနာ့္ Project မွာသံုးတဲ့ ေဆာ့ဖ္၀ဲတစ္ခုကို လံုး၀ကို install လုပ္လို႔မရတာပဲ။ အဲဒီေဆာ့ဖ္၀ဲမွ ထည့္မရလို႔ကေတာ့ က်ေနာ့္အလုပ္ေတြ ဘာမွ လုပ္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုဒီလိုနဲ႔ သူကတစ္မ်ိဳးဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလဲ တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားရျပန္တာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ ၀ယ္ၿပီးသားပစၥည္းျပန္လဲလို႔အင္မတန္အဆင္ေျပတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ေနတာကပဲ။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္လဲ က်ေရာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူသြားၿပီး ပန္းသီးကို ဆိုနီနဲ႔ အားရပါးရ လဲပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ Register လုပ္လိုက္လို႔ ဆိုၿပီး 3% ရာခုိင္ႏႈံးျဖတ္လိုက္ေသးတယ္။

နဂုိသံုးေနက် ဆိုနီစက္ေလးက Memory 1 GB (ဒါေတာင္ထပ္ထည့္ထားလို႔) နဲ႔ Hard Disk Capacity က 80 GB ( ဒါလဲ ထပ္ျဖည့္ထားရတာပဲ) ပဲရွိတယ္။ Window ကေတာ့ မူရင္း ဘယ္ဟာမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ျဖဳတ္လိုက္တပ္လိုက္၊ ျဖဳတ္လိုက္ တပ္လိုက္နဲ႔ သံသရာကို လည္ေနတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးသံုးေနတာေတာ့ XP Professional (32 bits) ေပါ့။ အခု ပန္းသီးနဲ႔ အသစ္လဲလိုက္တဲ့ ဆိုနီကေတာ့ အဲဒီေကာင္နဲ႔ တျခားစီပဲဗ်ိဳ႕။ 4-GB Memory, 500 GB HD နဲ႔ Window ကလဲ ေနာက္ဆံုးေပၚ 7 (64 bits)။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္ေနာက္က်လြန္းတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ (64 Bits) က ဒုကၡေပးေနျပန္ၿပီဗ်ား။ ေဇာ္ဂ်ီကီးဘုတ္ကို အခ်ိဳးတက်သြင္းလို႔မရတဲ့ အျပင္ Project သံုး Software ကိုလဲ လံုး၀သြင္းလို႔မရျပန္ဘူး။ မရဆို အဲဒီ Software က 16/32 Bits သံုးစက္ေတြအတြက္ေပကိုး။ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ရပါ့။

ဒါနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း မိတ္ေဆြႀကီး ကိုႏွင္းေမာင္ အဲေလ သူငယ္ခ်င္းစီ လွမ္းေမးရတယ္။ သူက Window ေျပာင္းဖို႔ အႀကံေပးတယ္။ မဆုိးဘူး။ ဒီေန႔မနက္ေတာ့ Window CD သံုးျပားနဲ႔အတူ ေပါက္ခ်လာတယ္။ Windows 7 Ultimate, Vista Ultimate နဲ႔ XP Professional Black Edition ေတြ။ လက္ရွိစက္မွာက Window 7 (64 bits) Home Premium တင္ထားတာဆိုေတာ့့ က်ေနာ့္ခမ်ာ Vista ကိုလဲ မသြင္းခ်င္ဘူး။ XP ဆီလဲ ျပန္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ စမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ Utimate 7 ကို Run လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းအႀကံေပးတဲ့အတိုင္း (32 bits) ကိုေရြးၿပီး တင္လိုက္တယ္။ ၿပီးၿပီးခ်င္း ပထမဆံုး စမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ Software ကေတာ့ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ က်ေနာ့္ Project သံုး အေဟာင္းစားေလး။

ဖြဟဲ့--ဖြဟဲ့--ဘုရားသိၾကားမလို႔ ရပါေစဗ်ား---။ Software ေလးကေတာ့ ေလွ်ာေလွ်ာလွ်ဴလွ်ဴ Installed လုပ္သြားၿပီး။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ နီးစပ္ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ အၿပီးေစာင့္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္တယ္။ “ေဒါင္” ကနဲ႔ အသံျမည္ၿပီး Warning ႀကီးတစ္ခုေပၚလာတယ္။ ဒုကၡပါလားေနာ္။ ဒီေတာင္ကို ဘယ္လို ေက်ာ္ရပါ့့။ အေမေရ႕ ကယ္ပါဦး ဆိုၿပီး သြားေလသူ ခ်စ္ေမေမႀကီးကို တမ္းတၿပီး ဆက္လက္အႀကံထုတ္ေနမိတယ္။ ဟုိႏႈိက္ဒီႏိုက္လုပ္ၾကည့္တယ္။ မထူးဘူး။ ဒါနဲ႔ Start ထဲ ၀င္ၿပီး Icon အေပၚမွာ Right Click ၾကည့္ေတာ့ "Run as Administrator" ဆိုတဲ့ ညႊန္းစာေလး သြားေတြ႔တယ္။ ကဲ ရလိုရျငား စမ္းၾကည့္တာေပါ့ ဆိုၿပီး အဲဒီစာညႊန္းေလးကို ကလစ္လိုက္ေတာ့မွ ဘသားေခ်ာႀကီးက ေသနတ္ေျပာင္း၀က ထြက္သြားတဲ့ က်ည္ဆံလိုအဟုန္မ်ိဳးနဲ႔ ရႊီးကနဲ႔ေအာ္ၿပီး ပြင့္သြားပါေလေရာ့လား။ ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့့ ေဟာဒီစက္အသစ္ႀကီးနဲ႔ စခန္းသြားလို႔ ရတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။

ေနာက္တစ္ခု က်န္ေသးတယ္။ Window 7 (64 bits) မွာ ျပႆနာတက္ေနတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီကီးဘုတ္။ ေဇာ္ဂ်ီစေပၚေပၚခ်င္း အြန္လိုင္းေပၚက ေဒါင္းထားတဲ့ ကီးဘုတ္အေဟာင္းေလးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါေလးက က်ေနာ့္အတြက္ သံုးရတာပိုအဆင္ေျပလို႔ အဲဒါပဲ ဆက္သံုးေနတယ္။ ေနာက္ထြက္တာေတြ တစ္ခုမွ လိုက္မသံုးျဖစ္ဘူး။ ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရွိတာနဲ႔ အဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္ အသစ္ရကာမွ ျပႆနာတက္မွာေၾကာက္ၿပီး မသံုးရဲတာ။ အဲဒီ ေခတ္ေနာက္က်ေနတဲ့ ကီးဘုတ္ေလးကို Run ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အားပါးပါး၊ ဘာမွေတာင္ မလုပ္လိုက္ရဘူး။ ရႊီးဆိုၿပီး ျမန္မာစာတမ္းရိုက္လို႔ ရသြားတယ္။ က်ေနာ္ ဒီပို႔စ္ကို Windows 7 (32 bits) ေပၚမွာ ေဇာ္ဂ်ီရိုက္လို႔ ရရခ်င္း ေရးလိုက္တာပဲဗ်ိဳ႕။ ၀မ္းသာလို႔ပါဗ်ား။

Mac ပန္းသီးအတြက္ေရာ၊ Windows 7 (64 bits) အတြက္ေရာ အြန္လိုင္းမွာ ေပးထားတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီဆိုဒ္ေတြေတာ့ ေတြ႔ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ညႊန္းထားသလို လိုက္လုပ္ၾကည့္ေတာ့ ေျပာသေလာက္ အဆင္မေျပတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ရွာရေဖြရတဲ့ ဒုကၡကို မခံခ်င္တဲ့လူပီပီ ရွိတဲ့ Software နဲ႔ Bits ေျပာင္းလိုက္ေတာ့မွ အားလံုး အိုေက သြားေတာ့တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ား။ ျပႆနာရွိေနရင္ ေျဖရွင္းတဲ့ နည္းလဲ ရွိေနမွာပဲေလ။ ရွာတတ္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။

Friday, January 15, 2010

Hallucination




What is gazed at is not seen,

What is seen is not gazed at, though.

Being obsessed by an unseen object,

A fool cannot escape from it.


(ancient admonition)



Theory of Reincarnation

Do you believe in reincarnations? You may or you may not. But there is many a evidence which reflects an individual's previous life. Reincarnation is a critical issue in many religions including Buddhism which opines a life consists of the three moments; past, present and future. Of many world religions, the two faiths; Hinduism and Buddhism which were originated at the same land, accept all moments of a life. The most salient feature between the two religions is the theory of Self and Non-self. The former theory is firmly held by Hindus. On the contrary, the second one is decisively accepted by those who regard themselves as Buddhists.

Soul or Self theory is an hypothesis  which proposes the two selves; common and ultimate. They are in technical terms expressed as Jiva-atta and Parama-atta respectively. It is hypothesized, according to Hinduism, that all individual souls come from the Supreme Brahma and they all finally go back to the Origin and  are combined with it. The hypothetical propose provides a further exegesis which explains that as long as an individual soul or self is not combined with its Origin, it has not liberated from the circle of life. According to this theory, the individual soul continuously goes and comes into existence life after life. It applies that the same person without changing its form of self ever exists till the final deliverance,which is a combination with the Brahma, is obtained.

The theory of reincarnation, according to this hypothetical exegesis, resembles to a ring which is made of gold. Although the ring is transformed into a circle shape by having changed its original form, it still is gold. As a result, it it called a 'gold ring'. Due to having firmly held this theory, Hinduism asserts a reincarnation is a form of an individual whose soul endlessly goes and comes life after life. Hinduism subsequently firmly holds the theory of soul/self which distinguishes it from that of Buddhism.

Buddhism, however, contrasts this theory with another by claiming that there is no such a soul which could continuously go around in the endless life-circle. The theory which differs Buddhism from Hinduism is called a 'Non-self'. In accordance with this notion of non-self, a person, whoever it may be, cannot be the same one as in the past life. Similarly, the present individual cannot be the same one in its future life. This opposite idea to that of Hinduism might be considerably complicated to those who have no sufficient Abhidhamic knowledge or meditational experience. Nevertheless, an analogous explanation on the issue may support them with a fair comprehension.

Let's take one example. Suppose it is a loaf of bread which is mainly made from the flour. Although it is true that bread is made from the flour, when it was adequately baked, it cannot be called flour anymore. On the contrary, it purely is a loaf of bread. It is not even expressed as flour bread just as a gold ring. It could be understood  in this case that bread cannot be made without flour, though. It applies that to be a loaf of bread, flour is an inevitable ingredient. Flour is a main cause whereas bread is its effect. It could be, however, denoted that many causes have no more the term of cause when they have become effects. They are relatively depending on each other but they are belonged to respective conditions. Complicated? May be. But just try to understand.

Reincarnation, according to Buddhism, suits this analogy. Buddhism does not deny there are past, present and future lives. It even professes that a life of an individual is related to all three moments. In contrast, however, it rejects only a person's continuous existence all the time. Continuity of something is denied in Buddhism which contrarily asserts a momentariness of existence. Therefore, the salient differentiation between the two faiths in this complicated issue could be assumed that reincarnation is ultimately held in Hinduism while it is, according to Buddhism, a mere conventional silhouette.  


Monday, January 11, 2010

To my Readers


Sorry, my friends. I am using now a new PC with Windows 7 in which Zawgyi family so far has not operated yet and there are some technical problems too with my machine. As long as Zawgyi operator has not worked, many of my posts will be hauled in English. I, nevertheless, reckon you all understand very well my simple language which is not in academic beauty.

For some of my younger brothers and sisters who are still busy with their educational atmosphere, I believe the posts distributed here might somewhat persuade their enthusiastic spirit of study. From now onward, the posts may be mostly found in English if I have enough time to compose them. Don't worry, my dears but just try to learn what is shared here. The time will support an appropriate comprehension to a regular pursuer. Most significant thing is a reader's curiousity for general knowledge. A proper attampt will be made here and an eager spirit to pursue is a factor. Enjoy it! Coming soon!

Saturday, January 9, 2010

Issues on an Abortion


The following questions and answers on the issue of the aspect of Buddhism in an abortion are here distributed. One of junior students from the Department of Arts and Humanities at SOAS college, the University of London raised the questions to which the answers are provided from a Buddhist perspective. This issue on the aborting a conceptus is really critical. The answers supported here are not expected to be academic but they might render further consideration on this problem to those who are interested in. A reader can provide different views on the issue if s/he disagrees with what mentioned here. One question on such equivocal aspect might be rendered many an answer. So, a reader has a right to conflict with the answers provided in this post.


(Q) I interviewed you about your views on abortion in December. Thank you very much for taking the time to talk to me. As well as being helpful for my buddhism course, it was very interesting to talk to you too. I have been thinking about and reading more on buddhism and abortion over the holidays, and I wondered if you wouldn't mind answering a couple more questions on it if you have time?

(A) I don’t have much time actually. But I am really interested in the questions you’ve put.

(Q) I have read in a few books that buddhism considers a foetus to be a full human being from the moment of conception because it is in posession of the five aggregates. This would suggest then that aborting a foetus at an earlier stage is no less wrong than doing it at a later stage. Do you agree with these statements?

(A) It is true that Buddhism recognizes a human being from the beginning; that is from the first moment of conception. It, however, does not mean that both aborting a foetus at an earlier stage and killing an already developed human being are in the same quantity of bad karma because a tender embryo is destined to be easier destroyed than an adult body. According to Buddhism, by karma is precisely meant volition or intention. That is bad intention is bad karma and good intention is good karma.

(Q) If the foetus is a complete human being, then does that make killing it just as immoral as killing an adult human?

(A) Negative. The answer is already given above.

(Q) If it were a choice between the two (for example if continuing with a pregnancy would kill the mother), would it then be ok to abort the foetus?

(A) This question is raised by many people as far as I know. The answer, however, given to it is somewhat arbitrary. I checked last night the canonical and paracanonical accounts recorded in the Theravada Pali texts. So far as I have discovered, there is no exception for this issue. However, Buddhism is not such a dogmatic religion but a really flexible and logical. It provides a due respect to the society concerned though a monk under any circumstances is not allowed to do so. I mean a monk must not give even a suggestion to a woman who requests for some contraceptives from him. Nevertheless, lay individuals have a choice. In aborting a foetus, to the question whether it leads to bad karma or not, the most critical factor is a mother’s own intention. If she does abortion with a bad purpose; that is just to destroy it for her own advantages, she cannot escape from the corresponding consequence. In contrast, if a woman has to choose either life, I assume that she is right to do abortion because her life pragmatically is more valuable than that of an unseen and unborn conceptus. You may find some stories in which the Buddha himself seems cruel. For example, the Blessed One, in the story of Magandiya (Dhammapada), who foresees that both the Brahmins; wife and husband are destined to realize the enlightenment and their daughter is to be badly ruined. The Lord prioritises the parents and ignores the daughter. Let alone an unseen embryo, when you happen to kill a person who tries to definitely take your life, what does the British Law mention? You have a right to defends and protect your own life and so does the Buddhist Law, my dear. The most significant phenomenon as I aforementioned is ‘intention’. If a woman aborts her conceptus with a bad intention, the result will come out depending on the weak or strong purpose. On the other hand, if she is in critical situation for her life, she is right to prioritise hers. Life is in deal or no deal, my friend.

(Q) Are there no circumstances at all under which it is ok to have an abortion, and not receive bad kamma for it (such as the example above, or a case where the child would live a very short life of extreme suffering)?

(A) Definitely yes, there is a circumstance. In this case, it is necessary to understand how karmas are functioning. There are 12 types of karmas which are explicitly expressed in Abhidhamma treatises, and are not elaborated herein. Of them, however, one of karmas is discussible. It is called ‘Ahosi-karma’ meaning a ‘barren action’. For instance, a person has committed some evil deeds; physical, verbal or mental which may be following his/her like a silhouette under the light in this very life and in the hereafter as well. This karma, if weak, is, however, automatically erased when another stronger karma whatever good or bad is performed. When a student applied for the university admission, it is not necessary to describe that s/he attended a primary school when s/he was young but s/he is eligible if s/he has an official certificate access to a course. Similarly, all karmas are playing. When a strong karma results in a corresponding effect, a weak one fades away. One thing, nonetheless, should be noted is that whatever karma which is performed with an intention cannot be deleted, says the Buddha, and in the endless circle of life, it awaits to bear a due fruit until a person gains the final liberation. A woman, who aborts, under unavoidable circumstances such as to save her life or to stop an extremely miserable condition of her child, with a reluctant intention or without having any bad purpose, is plausible. One thing should be denoted is that Buddhism never conflict with what a society fairly follows.

(Q) Is there such a thing as a good-intentioned abortion? Even though the act itself may be wrong, if the people who performed it genuinely believed it were for the best, then would they still receive punishment and bad kamma for it?

(A) The answer to this question does not deviate from the above mentioned one. But some details might make you happier. You have put a very good question. I don’t think some women who do abortion have a good intention. If they are, nevertheless, asked why they did so, zillions of excuses will come out of their beautiful lips. Yes, you are right saying that there are some who are genuine in their actions. But how many such people have you ever seen in your life? And in aborting a foetus, who knows they made it with a good intention? Many people give excuses to themselves for what they have done so that they dare not to recall. Despite such dishonest abortion done by many without genuine intention, if a woman who happens to unwillingly do such a thing for the sake of her life or her child’s incurable suffering, she is to be said doing what should be done. By doing so, I logically assume that she might not receive any punishment the Hereafter if she can lead the rest of her life to be better and better, that is if she well conducts some benevolent services for her society. It is pragmatic to comprehend that although the Buddhist religious texts mention different types of realms such as heavens and hells, the Buddha himself emphasises on the present condition in this very life. Rules and regulations laid down for monks and nuns must not be applied to the laities. In contrast, many monastic rules such as killing, stealing, etc., were laid down somewhat adopting the then-laws of Magadha State. Some academics, reading the monastic codes for the particular religious virtuosos and wearing such dark-glasses, might take a look at the lay society and assume that Buddhism is negative, dogmatic and non-flexible religion. Yes, they are right to say Buddhism is negative. But this “Negativeness” is precisely compared to a negative result in a blood test. Dogmatic it is because it regards that there is only one single way, to the final liberation, which is the ‘Eightfold Noble Path”. It is not flexible with intentionally committing any vicious deeds. So it is called ‘Buddhism’, my dear Bruce.

So far, Bruce, I have provided your questions with some relevant answers. You may, however, have some further quests. They are also welcome, my dear. I am pleased with your questions.