အြန္လိုင္းေပၚက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဟုိအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေဆြးေႏြး ခ်က္တင္လုပ္ရင္း က်ေနာ့္ကုတင္ေျခရင္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေရႊႏိုင္ငံလို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာျပကၡဒိန္ကို အမွတ္တမဲ့လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အခုေအာက္တိုဘာလထဲရွိတဲ့ ရက္စြဲေတြအနက္ ရံုးပိတ္ရက္ေတြျဖစ္တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြကို အနီေရာင္စာလံုးႀကီးႀကီးနဲ႔ ပံုႏွိပ္ထားတယ္။ ဒီရက္ေတြမွာ နားမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။ က်ေနာ္လဲ ျပကၡဒိန္ထဲက အဲလိုအနီေရာင္နဲ႔ေရးထားတဲ့ ရက္စြဲေတြနဲ႔ႀကံဳတဲ့ေန႔ဆို သိပ္ေပ်ာ္တဲ့ေကာင္ကိုး။ နားရေတာ့မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ သူမ်ားေတြက တစ္ပတ္လုံးလံုးအလုပ္ရွိလို႔ နားခ်င္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းမသြားရလို႔ ေပ်ာ္ေနတာ။ ငယ္ငယ္ကအက်င့္ မေပ်ာက္ႏိုင္ေသးဘူး။
ထူးထူးျခားျခားပဲ။ ဒီလထဲမွာ အဲဒီစေန၊ တနဂၤေႏြအျပင္ ျပကၡဒိန္စာမ်က္ႏွာရဲ႕အလယ္ေလာက္မွာ အနီေရာင္နဲ႔ပံုႏွိပ္ထားတဲ့ ရက္စြဲတစ္ခုကိုလဲ သြားေတြ႔လိုက္တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္တိုဘာလ (၁၄)ရက္၊ အဂၤါေန႔။ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ (၁၅)ရက္၊ အဘိဓမၼာေန႔ တဲ့။ ေနာက္ကပါလိုက္ေသးတယ္။ ရက္ရာဇာ တဲ့။ ဟာ့----နားရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ရုတ္တရက္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီးခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေရာက္ေနတာက အဂၤလန္ကိုး။ ဒီမွာက သတင္းကြ်တ္တယ္၊ သတင္း၀င္တယ္လို႔မွမရွိပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီေန႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းသြားရမယ္။ ဘရာဇီးႏိုင္ငံသူေခ်ာေခ်ာေလးကို ယူထားတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာဆရာ မစၥတာဂ်ရတ္ႀကီးရဲ႕ Don't worry about that ဆိုတဲ့ မပါမပီး လက္ခ်ာကို အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ သြားနားေထာင္ရ ျပန္ဦးမယ္။ ေအာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ေက်ာင္းသားဘ၀။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီသီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔ဆိုတဲ့အနီေရာင္စာလံုးက က်ေနာ့္မ်က္စိထဲက ျပန္ထြက္မသြားဘူး။ ျပန္ထြက္မသြားတဲ့အျပင္ အဲဒီေန႔မွာ ေပ်ာ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အခ်ိန္ေလးေတြကို ျပန္လည္သတိရလာေစေတာ့တာပဲ။
က်ေနာ္တို႔ ေမာင္းမကန္ရြာဆိုတာ ေျမပံုထဲမွာၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပိုင္းစူးစူးမွာရွိတဲ့ တနသၤာရီတိုင္းထဲရွိ၊ ထား၀ယ္ခရိုင္၊ ေလာင္းလံုၿမိဳ႕နယ္ထဲက အစက္ကေလးတစ္စက္အျဖစ္ေတြ႔ရမယ္။ အိပ္ေျခႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာေပါ့။ တနသၤာရီကမ္းရုိးတမ္းရြာေလးေတြ ေျမာက္မ်ားစြာထဲက တစ္ခုေပါ့။ ကမ္းရုိးတမ္းရြာေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းရတဲ့ အလုပ္ကေတာ့ ပင္လယ္ပါပဲ။ ရွင္းေအာင္ေျပာရင္ေတာ့ တံငါေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြအမ်ားစုဟာလဲ ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္၊ သံုးႏိုင္ျဖဳန္းႏိုင္အဆင့္ဆိုပါေတာ့။
က်ေနာ္တို႔ရြာသားေတြဟာ တံငါအလုပ္ကို အေျခအေနအရ လုပ္ၾကရေပမဲ့ ဘာသာေရးမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကလူေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ၿပီး က်ဲႏိုင္ၾကတဲ့လူေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း (ရ)ေက်ာင္းရွိေပမဲ့ ဘယ္ေက်ာင္းမွ မဆင္းရဲၾကပါဘူး။ အားလံုး တိုက္နဲ႔တာနဲ႔ခ်ည္းပါပဲ။ အစားအေသာက္ဆိုလဲေပါ။ ေက်ာင္းဆိုလဲ အေကာင္းစားတိုက္ႀကီးေတြနဲ႔ ခ်ည္းပါ။ ေက်ာင္းသားကိုရင္ေတြဆိုလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးေတြဆိုလဲ စာတတ္ေပတတ္ႀကီးေတြမ်ားပါတယ္။ ရြာကလူေတြကလဲ ၾကည္ညိဳလိုက္ၾကတာ အလြန္ပါပဲ။
က်ေနာ္လဲ ငယ္ငယ္က ရြာကဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့ဖူးေသးတယ္။ က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းနာမည္က ကံယံုလို႔ေခၚတယ္။ ၀ါတြင္း၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြအားလံုး ပုိက္ဆံစုၿပီး ဘန္ေကာက္ကထုတ္တဲ့ သတင္းစာေတြကို ေကာ့ေသာင္က တစ္ဆင့္မွာၾကတာ။ မီးပံုးပ်ံလုပ္ဖို႔။ က်ေနာ္တို႔က ကေလးေပါက္စေလးေတြဆိုေတာ့ ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္တတ္ဘူး။ ကိုရင္ႀကီးေတြ၊ ဦးဇင္းေတြလုပ္တာကို ေဘးကေန စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္။ သူတို႔က လိုအပ္လို႔ ခုိင္းလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေကာက္ထေျပး၊ လိုတာေတြ လုပ္ေပး။ ေမာတယ္လို႔ တစ္ခါမွ မထင္ခဲ့ဘူး။ မၾကာမီ မီးပံုပ်ံၾကည့္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာ။
အဲဒီမွာ တစ္ခါတည္း မီးပံုးပ်ံစပ္တဲ့အဖြဲ႔က စပ္။ ေျပာင္းဖူးမီးစာလုပ္တဲ့လူေတြကလုပ္။ ေရနံဆီကို ဖေယာင္းနဲ႔ခ်က္ၿပီး သကၤန္းအစုတ္ေတြစု၊ မီးစာက်စ္။ ဖေယာင္းအိုးထဲမွာ စိမ္ထား။ ေျပာင္းဖူးပံုက်စ္ထားတဲ့ မီးစာလံုးေတြ ဖေယာင္းျပည့္မျပည့္စစ္ေဆး။ အဲဒီလို လုပ္ရတာ တစ္ရက္တည္းနဲ႔ ဘယ္ၿပီးမလဲဗ်ာ။ ၀ါ၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ စလုပ္တာ သတင္းကြ်တ္လထဲ ေရာက္တဲ့အထိပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ထား၀ယ္လို ကစ္ လို႔ေခၚတဲ့ ထီးရုိးကို လုပ္ထားတဲ့ သံေဗ်ာက္ေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ မလုပ္တတ္ရင္ သိပ္အႏၲရယ္ႀကီးတယ္။ က်ေနာ္လဲလူစုံ။ ငယ္ငယ္က အဲဒီကစ္လုပ္တာ။ လက္ထဲထေပါက္ကြဲလို႔ ေဆးရံုမွာ အရက္ (၂၀)ေက်ာ္ေလာက္ တက္ေနလိုက္ရေသးတယ္။ မေသခဲ့တာကံေကာင္း။ အဲေလာက္၀ါသနာႀကီးတဲ့ေကာင္။
အဲဒါေတြအကုန္ၿပီးလို႔ သတင္းကြ်တ္လထဲေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔သားေတြ ရြစိရြစီ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ တစ္၀ါတြင္းလံုးလံုးလုပ္ထားတဲ့ မီးပံုးပ်ံေတြလႊတ္တာၾကည့္ခ်င္လို႔။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းက အဲလို လုပ္သလို က်န္တ့ဲဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကလဲ အသကုန္လုပ္ၾကတယ္။ အၿပိဳင္အဆိုင္ပဲ။ အဲတစ္ခုေျပာဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ အဲလိုလုပ္တဲ့အခါ၊ မီးပံုးပ်ံစပ္တဲ့အခါ ယုိးဒယားက လာတဲ့သတင္းစာေတြကိုပဲ ၀ယ္စပ္ၾကတယ္။ သူတို႔က အရြက္ဆိုက္ႀကီးတယ္။ က်စ္လစ္တယ္။ ပါးတယ္။ ေကာ္သုတ္တဲ့အခါ စကၠဴေခ်ာလို႔ သုတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ လႊတ္တဲ့အခါက်ေတာ့လဲ ပိုၿပီး တက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရႊျမန္မာသတင္းစာေတြကေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္းပဲ။ ရြက္ဆုိက္ေသးတယ္။ ထူတယ္။ ပြတယ္။ ေကာ္သုတ္လို႔မေကာင္းဘူး။ ၿပီးလို႔ လႊတ္တင္ေတာ့လဲ ျမင့္ျမင့္မပ်ံဘူး။ အဲဒီကစ ကြာတယ္ဆိုေတာ့ က်န္တာစဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။
ဒီလိုနဲ႔ လႊတ္မယ့္ေန႔ေရာက္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဘယ္ေန႔ရယ္လို႔ သတ္မွတ္မထားပါဘူး။ သတင္းကြ်တ္လထဲ ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ရြေနၾကတာဆိုေတာ့ ဘယ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အရင္စလႊတ္မလဲ နားစြင့္ေနၾကတာ။ တစ္ေက်ာင္းေက်ာင္းက စလႊတ္လိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ့ေက်ာင္းေတြကလဲ အသကုန္က်ဲေတာ့တာပဲ။ မီးစာေတြျပင္။ မီးပံုးပ်ံေတြ ေလေပါက္ရွိမရွိ ျပန္စစ္။ ခ်ိတ္မယ့္ေဗ်ာက္အိုးေတြကို မီးပံုးပ်ံအႀကီးအေသးအလိုက္ အေလးအေပါ့ေရြး။ အကုန္ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲက ကြင္းက်ယ္ထဲသြားၿပီးေတာ့ လႊတ္ၾကေတာ့တာပဲ။
က်ေနာ္တို႔ကေလးေပါက္စေတြကေတာ့ ကိုရင္ႀကီးေတြလုပ္တာၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ရသေလာက္နီးပါေပ်ာ္ၾကရတယ္။ မီးပံုးပ်ံႀကီး မႈိင္းတိုက္လို႔ ေဖါင္းလာၿပီဆိုတာနဲ႔ ေ၀း---၀ါး---ကနဲ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက။ အမိုးေပၚပ်ံတက္သြားရင္ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ေ၀း--ကနဲ႔ ရြာထိပ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေအာ္လုိက္တဲ့အသံဟာ ဟုိးအေ၀းက ရြာထဲအေရာက္ ဆူညံ့သြားေတာ့တာပဲ။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေျပာရင္းေျပာရင္း ရြာလြမ္းလာလို႔ မ်က္လံုးမွာေတာင္ မ်က္ရည္စေတြ စို႔ေနေရာ့သလား ေယာင္ယမ္းၿပီး စမ္းလိုက္မိေသးတယ္။ ေအာ္ ငယ္စဥ္ကအျဖစ္ရယ္---လြမ္းစရာေကာင္းလုိက္ပါဘိေတာ့။ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ဟုိတစ္ခ်ိန္က သတင္းကြ်တ္လျပည့္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ အခုေတာ့လဲ ကိုယ္နဲ႔ မပတ္သက္တဲ့ ခရစ္မတ္ေန႔ကိုပဲ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္အမွတ္နဲ႔ ႏႊဲရေပးဦးေတာ့မယ္။ ေနရာေျပာင္းသြားၿပီးကိုး။
