ဇင္ဘာေဗြႏွင့္ ျမန္မာေငြ

“ေမေမ သား ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္”
က်ေနာ္ ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ အေမသိလိုက္တယ္၊ သူ႔သားေလး မုန္႔ဖိုး ေတာင္းေနၿပီဆိုတာ။ က်ေနာ့္အေမက အဲသေလာက္ ပညာရွိတာကိုးဗ်ာ့။ အဲလိုေျပာလိုက္တိုင္း အေမက သူက်စ္က်စ္ပါေအာင္ သိမ္းထားတဲ့ ရွိစုမဲ့စုပိုက္ဆံေတြထဲက ငါးက်ပ္ေလာက္ေတာ့ အၿမဲေပးေလ့ရွိတယ္။ ဆင္းရဲရွာတာကိုး။ သားသမီး (၇) ေယာက္ထဲက က်ေနာ္က အလတ္ေကာင္။ ေပါက္စေလးေတြျဖစ္တဲ့ ညီမေလးသံုးေယာက္နဲ႔ ညီေလးတစ္ေယာက္၊ အကိုတစ္ေယာက္၊ အမတစ္ေယာက္။ အလယ္က က်ေနာ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္က ေမြးၿပီးသိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဆံုးသြားသတဲ့။ က်ေနာ္မေတြ႔ မျမင္လိုက္ရတဲ့ ကိစၥ။ က်ေနာ့္အရင္ ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဆံုးသြားတဲ့ကေလးက က်ေနာ့္ အထက္ၾကပ္ၾကပ္။ အေဖေရာ အေမေရာ မ်ိဳးေကာင္းၾကတယ္ထင္ရဲ႕။ ေမြးလိုက္တာလဲ လြန္ပါေရာ။ ဒီေခတ္ႀကီး ဒီေလာက္ေမြးတာ ဆင္းရဲ႕တဲ့ မိသားစုအတြက္ သက္သာတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္။ အေဖရွာႏိုင္လို႔သာ က်ေနာ္တို႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အသက္ရွင္ခြင့္ရၾကတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

အေမေပးလိုက္တဲ့ ပုိက္ဆံငါးက်ပ္ထဲက တစ္ေန႔စာအတြက္ မုန္႔ဖိုးလဲေလာက္တယ္၊ ၾကက္ေပါင္ကြင္းေတြလဲ ငါးမူးဖိုးေလာက္၀ယ္ၿပီး တစ္ေနကုန္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းေဆာ့ႏိုင္တယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အနည္းဆံုးတစ္က်ပ္ေလာက္လဲ အပိုအလွ်ံထြက္ေသးတယ္။ သိမ္းထားတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အေမ့လက္ထဲ ဘိုင္ျပတ္ေနတဲ့အခါနဲ႔ ႀကံဳရင္ သိမ္းထားတာေလး ထုတ္ထုတ္သံုးရတယ္။ ဒါေတာင္ အဘိုးသိရင္ အေျပာခံရေသးတယ္။ “မင္းတို႔လက္ထက္ပဲ ၾကားဖူးတယ္ကြာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မုန္႔ဖိုး ငါးက်ပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ေပးရတယ္လို႔။ ငါတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္က်ပ္ေလာက္ဆိုရင္ပဲ စားလို႔ေသာက္လို႔ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ေကာက္ညင္းေပါင္း တစ္မတ္ဖိုးဆို ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၀တယ္ေဟ့။ မင္းတို႔ေခတ္ႀကီးကိုက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးလာၿပီကြ” တဲ့။

မသိလိုက္၊ မမီလိုက္တဲ့ေခတ္က အျဖစ္အပ်က္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အဘိုးစကားကို က်ေနာ္ မၾကာခဏၾကားေနရေပမဲ့ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ အမွန္ပါပဲ။ ဘယ္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း တစ္မတ္ဖိုး ႏွစ္ေယာက္စားမကုန္ႏိုင္ဘူးရယ္လို႔။ အခုေတာ့ ယံုပါၿပီ အဘိုးရယ္။ အဲဒီတုန္းက (က်ေနာ္ကေလးေပါက္စဘ၀) ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ရာတန္ဆိုတာ ဆင္းရဲသားအေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ မျမင္ဖူးတဲ့ ေငြေက်းရယ္ပါ။ မွတ္မိေသးတယ္။ က်ေနာ့္အေဖက ပဲ့နင္း၊ အမ်ားသိေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ ကက္ပတိန္ေပါ့။ အေဖကငါးဖမ္းစက္ေလွႀကီးတစ္စီးနဲ႔ ပင္လယ္ထဲ တစ္ခါထြက္ရင္ အနည္းဆံုးတစ္လေလာက္ၾကာမွ ကမ္းျပန္ေရာက္တယ္။ အေဖေရာက္ရင္ေတာ့ အေမလက္ထဲ ေငြရႊင္တယ္ေပါ့။
သားသမီးေတြအားလံုး ေဖါေဖါသီသီစားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္၊ သံုးႏိုင္ျဖဳန္းႏိုင္ၾကေလရဲ႕။ ေက်ာင္းသြားတဲ့လူေတြကိုလဲ ငါးက်ပ္မက ေပးႏိုင္တယ္။ အေဖ ျပန္လာတာေနာက္က်ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြေရာ အေမေရာ မသက္သာဘူး။

အၾကပ္အတည္းျဖစ္တဲ့ တစ္ေန႔ေပါ့။ အေဖလဲ ပင္လယ္ထဲ ႏွစ္လေလာက္ၾကာသြားတယ္။ အိမ္မွာ က်န္ရစ္တဲ့ မိသားစုကလဲ အေဖ့လစာေတြနဲ႔ မေလာက္မငျဖစ္ေနၿပီ။ အေမ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ အိမ္က ဗီဒိုႀကီးထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ ငါးဆင့္စတီးဆြဲခ်ိဳင့္ႀကီးတစ္လံုးထုတ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္ “မင့္အဖြါးေလးဆီသြား၊ ေဟာဒီစတီးခ်ိဳင့္ႀကီးကို တစ္ရာနဲ႔ေပါင္ခဲ့” တဲ့။ က်ေနာ္လဲ ကေလးပဲဟာ၊ ဘာမွသိဘူးေလ။ အေမေျပာသလို အေမ့အေဒၚ (အေမ့ အေဖရဲ႕ ညီမ) ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္အဖြါးေလးဆီသြားၿပီး အေမေျပာတဲ့အတိုင္းေျပာေတာ့ အဖြါးေလးက ေလွ်ာေလွ်ာလွ်ဴလွ်ဴပဲ၊ ေငြတစ္ရာေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံတစ္ရာရေတာ့ အေမေပ်ာ္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ စတီးခ်ိဳင့္ႀကီးလဲ အေမဆံုးတဲ့အထိ ျပန္ေရြးလိုက္တယ္လို႔ တစ္ခါမွ မၾကားမိဘူး။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီတုန္းက ပိုက္ဆံတစ္ရာဆိုတာ အဲေလာက္ကို တန္ဖိုးရွိတာ။ အေဖပင္လယ္က ျပန္လာတဲ့အထိ အဲဒီပုိက္ဆံနဲ႔၀ယ္ထားတဲ့ ဆံ၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္ေတြ မီးဖိုထဲ မကုန္ႏိုင္ဘူး။

အခုေတာ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံတစ္ရာဆိုတာကို အလကားေပးရင္ေတာင္ ယူမည့္လူ ခပ္ရွားရွား။ လမ္းမွာေတာင္းစားေနတဲ့ သူေတာင္းစားေတာင္ တစ္ရာေလာက္ေပးရင္ မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။ ဒီဘက္နအဖေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ တစ္ရာတန္ကေန ႏွစ္ရာတန္၊ ငါးရာတန္၊ တစ္ေထာင္တန္ အထိ ထုတ္လာၿပီ။ ျပႆနာကဘာလဲဆိုရင္ ေငြေၾကးေဖါင္းပြလာတာနဲ႔အမွ် ပစၥည္းေတြလဲ ေစ်းတက္လာတယ္။ အရင္က တစ္က်ပ္တန္ဟာ တစ္ဆယ္ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ဆယ္တန္ဟာ တစ္ရာျဖစ္လာတယ္။ တစ္ရာတန္ဟာ တစ္ေထာင္ျဖစ္လာတယ္။ ဘာေဘာဂေဘဒပညာမွသိေနစရာမလိုဘူး။ လက္ေတြ႔မွာ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ။ ပိုက္ဆံစကၠဴေပၚမွာ ဂဏန္းလံုးႀကီးေလေလ ပစၥည္းေတြရဲ႕တန္ဖိုးဟာလဲ ျမင့္တက္ေလေလပါပဲ။

ဇင္ဘာေဗြႏိုင္ငံကို ၾကည့္ပါ။ အျမင့္ဆံုးစာရြက္ေပၚက ဂဏန္းကို ၾကည့္လိုက္။ (၂၅၀ ၀၀၀ ၀၀၀) တဲ့။ ဂဏန္းကိုးလံုးရွိတာေတြ႔မွာေပါ့။ ႏွစ္ဆယ့္ငါးကုေဋ တဲ့ဗ်ား။ “တုိုင္းျပည္စီးပြါးေရးကို ျမွင့္တင္ဖို႔အေရး စာရြက္ေပၚမွာ ဂဏန္းႀကီးႀကီးေရး ဒို႔အေရး” လို႔မ်ား ေႂကြးေၾကာ္ေနသလား မသိဘူး။ ဇင္ဘာေဗြက သူေတာင္းစားေတြ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ကုေဋေလာက္ရွိေနရင္ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ ထမင္းငတ္ၿပီသာေအာင့္ေမ့။ ကုေဋႂကြယ္သူေတာင္းစားဆိုတာ ဒီေခတ္မွာ တကယ္ရွိေနၿပီ။ မယံုမရွိနဲ႔။ ခရမ္းခ်င္သီးတစ္ပိႆာေတာင္ ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာေပး၀ယ္ေနရတဲ့ တိုင္းျပည္။ အဲဒီအျဖစ္ဆုိးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ငါတို႔ႏိုင္က လူႀကီးေတြလဲ ဇင္ဘာေဗြကို အတုခိုးရင္ ဒုကၡပဲလို႔။ က်ေနာ့္ဆႏၵမျပည့္၀ပါဘူးဗ်ာ။ အခု ငါးေထာင္တန္ထုတ္ေနၿပီ-တဲ့။

“စည္းပြါးေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး”ဆိုတဲ့ ေႂကြးေက်ာ္သံေအာက္မွာ ဒီလို ပုိက္ဆံစကၠဴေပၚမွာ ဂဏန္းလံုးေရႀကီးႀကီးေရးရတာကို စီးပြါးေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလို႔ ယူဆရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြါးေရးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အဖတ္ဆယ္လို႔ ရမွုာမဟုတ္ေတာ့တဲ့ စီးပြါးေရးလို႔ပဲ မွတ္ယူေပေတာ့။ ကမၻာေပၚမွာ ေငြေၾကးအျမင့္ဆံုးဆိုတဲ့ ၿဗိတိရွတိုင္းျပည္ေတြမွာ ငါးဆယ္တန္ဆိုတာ အႀကီးဆံုးပဲ။ ေတာ္ရံုလူေတြေတာင္ ငါးဆယ္တန္ ျမင္ဖူးၾကတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီငါးဆယ္တန္ဟာ ေဒၚလာတစ္ရာနဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ေငြေၾကးပါ။ ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းေက်ာ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အဂၤလန္ေရာက္ခါစ (၂၀၀၇)ခုႏွစ္က ေလဆိပ္မွာ ေဒၚလာတစ္ေထာင္လဲတာ ေပါင္ (၄၉၀) ပဲရတယ္။ အခုေတာ့ ေပါင္ေစ်းနည္းနည္းက်ေနတာေပါ့ေလ။ အဲဒီေပါင္ေအာက္က ယူရိုေငြ။ သူကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာသံုးမို႔ထားေတာ့။ အေမရိကန္ေဒၚလာ။ တစ္ရာတန္ဆိုတာ အမ်ားျမင္ဖူးေနတဲ့ ေငြေၾကးယူနစ္တစ္ခုပါ။ အဲဒီႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာလဲ စီးပြါးေရး က်တဲ့ အခ်ိန္ေတြ မၾကာခဏႀကံဳေနရတာပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္လ၊ ရွစ္လေလာက္က တစ္ကမၻာလံုးစီးပြါးက်ေတာ့ ၿဗိတိရွေတြေရာ၊ အေမရိကန္ေတြေရာ ခံလိုက္ရတာမေျပာနဲ႔ေတာ့။ သူတို႔ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေငြေၾကးေပၚမွာ ဂဏန္းလံုးႀကီးႀကီးေရးၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ တစ္ကမၻာလံုးသိပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ စီးပြါးေရးက်တာ ဘယ္တုန္းကစတာလဲ က်ေနာ္တိတိက်က်မသိဘူး။ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ေတြေတာ့ သိေကာင္းသိမွာပါ။ က်ေနာ္သိတာကေတာ့ စကၠဴေပၚမွာ ဂဏန္းမ်ားလာတိုင္း ပစၥည္းေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈံးဟာ ပိုပိုႀကီးႀကီးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပည္သူေတြ အၾကပ္အတည္းပိုေတြ႔လာတယ္။ ႏိုင္ငံတကာေငြေၾကးနဲ႔ လဲလွယ္တဲ့အခါ မ်ားစြာမ်ားစြာေအာက္က်တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီနည္းဟာ စီးပြါးေရးအၾကပ္အတည္းကို တကယ့္တကယ္ေျပလည္ေစတဲ့ နည္းမဟုတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေဘာဂေဗဒပညာကို ကႀကီးေရးကေတာင္ မသိတဲ့ က်ေနာ့္လို လူတစ္ေယာက္က ေျပာရဲပါတယ္။ အခု ငါးေထာင္တန္ထုတ္ေနၿပီ။ တိုင္းျပည္စီးပြါးေရး ဘာျဖစ္ဦးမလဲ? ေျပာရဲပါတယ္။ ပိုထိုးက်သြားမွာပါ။ ႏိုင္ငံတကာေငြေၾကးေစ်းကြက္မွာ မ်က္ႏွာမရျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ နဂုိက ေဒၚလာတစ္ရာ ျမန္မာက်ပ္ေငြတစ္သိန္းဆိုရင္ အဲဒီငါးေထာင္တန္ေတြ ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္သိန္းနဲ႔ ဘယ္သူမွ မလဲေတာ့မွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေသာင္းတန္၊ ငါးေသာင္းတန္၊ တစ္သိန္းတန္ေတြအထိ ထုတ္လာရင္ေတာ့ ျပည္သူတို႔ေရ႕-----ခင္ဗ်ားတို႔ေနတဲ့ လက္ရွိေနရာက အျမန္ခြါဖို႔သာ ႀကိဳးစားၾကေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။

တိုင္းျပည္ထဲက နအဖကို အႀကံေပးေနၾကတဲ့ စီးပြါးေရးပညာရွိႀကီးမ်ားခင္ဗ်ား၊ ၾကည့္က်က္လဲ လုပ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔လဲ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားေပးၾကပါဦး။ ေျပာရင္းေျပာရင္း စိတ္တိုလာၿပီ။ ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ဖက္က ေအာ္ၾကဦး။