တစ္ႏွစ္ျပည့္ ခ်စ္သားေလးအတြက္

အလင္းတန္းေလးေရ႕---အင္း-----ငါလဲ ဘာလိုလိုနဲ႔ မင္းကိုလုပ္စားလာတာ--အဲေလ--ေယာင္လို႔--ေရးလာတာ အခုဆို တစ္ႏွစ္တင္းတင္းေတာင္ျပည့္ေပါ့။ တစ္ႏွစ္အတြင္း ေရးလာတာေတြ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါ့ဖာသာငါ ႀကိဳက္တာလဲရွိရဲ႕၊ မႀကိဳက္တာလဲရွိရဲ႕။ (မႀကိဳက္တာက မ်ားပါတယ္ ကေလးရယ္။) သူမ်ားေတြ ေကာင္းတယ္လို႔ အေျပာခံရတဲ့ ပို႔စ္ေလးေတြလဲ အနည္းအက်ဥ္းပါေလရဲ႕။ မင္းပိုသိမွာေပါ့၊ သူမ်ားေတြ ခ်ည္းက်ဴးရင္ မင္းေပ်ာ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ငါ့မွာေတာ့ ေရးလိုက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာဆို႔။ တစ္ခါတေလ ေရးခ်င္စိတ္ရွိလို႔ ေရးလိုက္တာ၊ အေၾကာင္းအရာက ဘာမွန္းမသိဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ က်ေတာ့ အေၾကာင္းအရာကို သိတယ္၊ ေရးရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေလာက္ပဲ တင္ျပႏိုင္တယ္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အေၾကာင္းအရာလဲသိ၊ ေရးခ်င္စိတ္လဲ ေပါက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေရးခဲ့ရတဲ့ ပို႔စ္ေတြကိုေတာ့ ငါကိုယ္တုိင္ေတာင္ မၾကာခဏျပန္ဖတ္မိတယ္။ ဒါေတြကို မင္းေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ ကေလးရာ--။ မင္းအသက္က သိပ္ငယ္ေသးတာကိုး။

စာေရးတယ္-ဆိုတာလဲ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အခက္သား ကေလးေရ႕။ ကိုယ့္ဖာသာဖတ္ဖို႔ေရးထားတာ ေရးခ်င္သလို ေရးမွာပဲ-လို႔လဲ မိုက္လံုးႀကီးလို႔ မျဖစ္ျပန္ဘူးမုိ႔လား။ ကိုယ့္ဖာသာဖတ္ဖို႔ေတာ့ ဘာလို႔ေရးေနမွာလဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ--ေနာက္တစ္ခါ အေၾကာင္းရွိရင္ မွတ္မိေအာင္ မွတ္တမ္းသေဘာမ်ိဳးေရးထားရင္ေတာ့လဲ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မင္းကို အခုလိုေမြးစားၿပီးေတာ့ မေရးပါဘူး။ ေရးခ်င္ရင္ ငါ စာအုပ္ထဲပဲ ေရးမွာေပါ့ကေလးရ။ အမ်ားစုကေတာ့ စာေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္အသိကို သူမ်ားကို ေပးေ၀ဘို႔ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းနဲ႔ပဲ ေရးၾကတာမ်ားမွာပါပဲ။ ငါလဲ ဒီလိုပဲေလ။ ငါသိဖူးတာေလး၊ သိထားတာေလး သူမ်ားလဲ သိပါေစ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။ ၀ါသနာလဲ အရင္းခံၿပီး မင္းကို ငါေမြးစားခဲ့တာေပါ့ကြာ။ စာေရးၿပီး ႂကြားေနလို႔ကလဲ ထမင္းစားရမည့္ အလုပ္မဟုတ္ျပန္ေတာ့ ငတ္ရံုပဲ အဖတ္တင္မွာမို႔ ႂကြားစရာလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ မင္းက လုပ္စားလို႔ ရတဲ့ အေကာင္မွ မဟုတ္ပဲကြာ့။ ( “သားသားဘေလာ့ဂ္ထဲ ေၾကာ္ျငာထည့္ေပါ့ အေဖရ”။ “ေဟ့ေကာင္ ေပါက္စေလး၊ ေပါက္ကရ မေျပာနဲ႔ကြာ့၊ အလည္လာ (ဖတ္) မယ့္လူေတာင္ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္ မင္းဆီသူမ်ားလာခ်င္ေအာင္ ငါလဲ သူမ်ားဆီသြားသြားေပးေနရတာ မင္းမသိဘူးလား။)

ကိုယ့္ေမြးစားသားေလးကို မေငါက္ခ်င္ဘဲ ေငါက္ရျပန္ၿပီ။ ဆက္ေျပာမယ္၊ နားေထာင္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္က---စာေရးတဲ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ႂကြားဖို႔မဟုတ္ဘူးကြာ႔။ (အမွန္ေျပာရရင္ ငါဆိုတဲ့အေကာင္က အႂကြားသန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါ လက္ခံထားတာ ၾကာပါၿပီ သားေလးရ။) ဘေလာ့ဂင္းေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး စာတစ္မ်က္ႏွာခ်င္း လွန္ဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ေတာင္ ခပ္ေ၀းေ၀းျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္စာအုပ္ထုတ္ေနလဲ ဆိုတာေတာင္ သူမ်ားေျပာမွ ၾကားရတဲ့ဘ၀ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒါ မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႔ျဖစ္သြားရတာ။ အစကေတာ့ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ အဂၤလိပ္လိုေရးမလား ေအာင့္ေမ့ခဲ့တာပါ။ ခက္ေနတာက ငါကိုယ္တိုင္ပဲကေလးရ။ ငါ့အဂၤလိပ္ကုိက ခ်ာတူးလံရဲ႕ ဘိုးေအႀကီးျဖစ္ေနရွာေသးေတာ့ စာဖတ္သူေတြ စိတ္ေလရွာမွာပဲဆိုၿပီး အသာေနာက္ဆုတ္၊ ျမန္မာလုိပဲ ခပ္ကုတ္ကုတ္ေရးေနရရွာတယ္။ အဲဒီေတာ့လဲ မင္းက ျမန္မာစာနဲ႔ပဲ ဆက္လက္အသက္၀င္ေနတာေပါ့လကြာ။

မင္းအသက္က အခုဆိုတစ္ႏွစ္တိတိရွိလာၿပီဆုိေတာ့ မင္းအေပၚ ငါလဲသံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနရွာပါၿပီ။ မင္းနဲ႔ ငါ စေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီေန႔အထိ ကြန္ပ်ဴတာ ပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ အင္တာနက္ပ်က္ေနအခ်ိန္နဲ႔ ခရီးထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္က လြဲရင္ မင္းမ်က္ခြက္ေလးကို တစ္ေန႔ အႀကိမ္တစ္ရာေလာက္မွ ၾကည့္မေနရရင္ ငါ့ခမွ်ာ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူးကြာ့။ မင္းကိုငါ အဲေလာက္ခ်စ္တာ မင္းေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ တစ္ခါမ်ားဆို သတိရလြန္းလို႔ ညသန္းေခါင္ႀကီး၊ သူမ်ားေတြေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ မင္းကို ငါထၾကည့္ရေသးတယ္။ မင္းကို ေမြးစားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး မင္းအေမနဲ႔လဲ ရန္ျဖစ္ရတာ ခဏခဏ။ မင္းဘယ္သိမလဲ။ ”ေတာ့္ေမြးစားသားနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေန၊ က်မေတာ့ ေမ့ေနၿပီေပါ့”ဘာညာနဲ႔ ဆူတာလဲ နားကို ညီးေနတာပဲ သားေလးရ။ မင္းႀကီးလာရင္ေတာ့ သိမွာေပါ့ကြာ။ တစ္ခါမ်ားဆို မင္းအေမ ငါ့ ဘာေျပာမွတ္လဲ၊ “ေတာ္ ဒီလိုသာ က်မအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ရင္ က်မကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ေတာ့” တဲ့။ ငါလဲ မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႔ မင္းအေမကို ျဖတ္လိုက္ၿပီကြာ႔။ မင္းအေမကေတာ့ ကံေကာင္းပါတယ္၊ အခု ဆားဗီးယားဆိုလား၊ ဆလားဗီးယားဆိုလား ( ဆလားဗီးယားက ငါးပါ အေဖရ) သံအမတ္သားနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့မွာတဲ့၊ ေနာက္လ (၁၆)ရက္ေနက်ရင္။ ငါကေတာ့ အေဆြးေပါ့ ကေလးရာ။

ေျပာရဦးမယ္၊ မနက္ဖန္က်ရင္ ငါ တကၠသိုလ္စတက္ရေတာ့မယ္။ မင္းနဲ႔ ေ၀းၿပီေပါ့ကြာ။ ဒီစကားကို ငါမေျပာခ်င္ဘူးကေလး။ ဒါေပမဲ့ မေျပာမျဖစ္တဲ့ စကားပါ။ မင္းဆီ အေဖ လာေတာ့ လည္ပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္လိုေတာ့ မင္းအတြက္ အေဖအခ်ိန္ေပးႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးကြာ့။ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေတာ့မွာဆိုေတာ့ မင္းလဲ အြန္လိုင္းေပၚမွာ မင္းကို ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ သြားေဆာ့ေပါ့ကြာ့။ မင္းနဲ႔ ေဆာ့မယ့္သူမရွိေတာ့လဲ အေဖ ေက်ာင္းက ျပန္လာရင္ ေတြ႔ၾကတာေပါ့။ ခဏတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဖလာခဲ့ပါ့မယ္။ မ်ားမ်ားလဲ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ မင္းလဲ က်မ္းမာေရးေတာ့ ဂရုစိုက္ပါ၊ ေတာ္ၾကာ ဗိုင္းရတ္စ္အကိုက္ခံေနရဦးမယ္။ ငါေမြးထားတဲ့မင္းကို ဂူဂဲလ္ကပါ ေမြးစားလိုက္ေတာ့ မင္းဘ၀ကေလး သိပ္ပ်က္စီးစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါတစ္ခု စိတ္ပူတာက မင္းကို သိမ့္တဲ့ ပုခက္ေလးက သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးကြာ့။ ပုခက္အသစ္လဲေပးခ်င္တယ္။ အေဖ့မွာလဲ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ မသက္မသာျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္မွေပါ့ ကေလးရာ။ ကဲ အိပ္ေတာ့ကြာ---၊ အေဖလဲ အိပ္ေတာ့မယ္။

ခ်စ္ေသာ ေဖေဖ
မင္းထက္