ေလွကားတစ္ထစ္
တက္နင္းလိုက္တယ္
ညာေျခတစ္ဘက္
ၾကမ္းနဲ႔ လြတ္သြား
သတိထားမိေတာ့
ငါ အထက္နားကို
နည္းနည္းေရာက္လာၿပီ။
ေနာက္တစ္ထစ္နင္းဖုိ႔
ဘယ္ေျခကိုႂကြ
ၾကမ္းကခြါမိ
ငါသိလုိက္တယ္
ၾကမ္းျပင္နဲ႔ လံုး၀လြတ္သြားၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ထစ္ခ်င္း
နင္းရင္းနဲ႔ တက္
တက္ရင္းနဲ႔ နင္း
တက္နင္းျခင္းသေဘာ
အမွန္ေျပာတဲ့ သီ၀ရီကေတာ့
ေအာက္မွအထက္
တစ္ဆင့္ထက္ျမင့္
ေရာက္သင့္ေနရာ
ေရာက္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့
အထက္ေရာက္ေတာ့
ေနာက္ကို တစ္ခ်က္
ငါျပန္လွည့္ၾကည့္
အသိတစ္ခု၀င္လာ
အာ---
ငါ ျပန္ဆင္းရဦးမွာပါလား။
တက္နင္းလိုက္တယ္
ညာေျခတစ္ဘက္
ၾကမ္းနဲ႔ လြတ္သြား
သတိထားမိေတာ့
ငါ အထက္နားကို
နည္းနည္းေရာက္လာၿပီ။
ေနာက္တစ္ထစ္နင္းဖုိ႔
ဘယ္ေျခကိုႂကြ
ၾကမ္းကခြါမိ
ငါသိလုိက္တယ္
ၾကမ္းျပင္နဲ႔ လံုး၀လြတ္သြားၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ထစ္ခ်င္း
နင္းရင္းနဲ႔ တက္
တက္ရင္းနဲ႔ နင္း
တက္နင္းျခင္းသေဘာ
အမွန္ေျပာတဲ့ သီ၀ရီကေတာ့
ေအာက္မွအထက္
တစ္ဆင့္ထက္ျမင့္
ေရာက္သင့္ေနရာ
ေရာက္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့
အထက္ေရာက္ေတာ့
ေနာက္ကို တစ္ခ်က္
ငါျပန္လွည့္ၾကည့္
အသိတစ္ခု၀င္လာ
အာ---
ငါ ျပန္ဆင္းရဦးမွာပါလား။
2 comments:
ကဗ်ာေလး ေကာငး္တယ္... ဦးဦးမင္းထက္ေရ...
သံေ၀ဂ ကဗ်ာေလး ၾကဳိက္တယ္။
အျမင့္ေရာက္လဲ အနိမ့္ကို ျပန္ေရာက္ရမွာ ဓမၼတာပါပဲ။
က်ရံႈးမႈေတြပါပဲ။ လူ႔ဘ၀ၾကီးဟာလဲ ဒီအတုိငး္းပါပဲ...
ဦးဦးက ေတာ္တယ္။
ဒီ သီဝရီ ၾကီးကို
ဟို ေရႊႏုိင္ငံက ဘဘၾကီးေတြ မၾကားဖူး မသိဖူး နားမလည္ၾကဖူး လား ေနာ္ ...
သူတို ့ သိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရ မလည္း ဟင္ ...
Post a Comment