အဲဒင္ဘရာေတာလား (၉)

ထစ္ခ်ဳန္းမိုးသံ၊ ေသာေသာညံလဲ၊
မိုးေပါက္သီးမ်ား၊ လြန္ႀကီးမားလဲ၊
ေလျပင္းေလးၾကမ္း၊ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းလဲ၊
လာလမ္းသို႔ရည္၊ ကားဦးတည္ကာ၊
ဌာနီေရာက္ေရး၊ စိတ္၀ယ္ေတြးၿပီး၊
အေျပးေမာင္းကူး၊ လမ္းေၾကာင္းျမဴးသည္၊
ဘီးလူးပူးသို႔၊ ရူးရူးတည္း။

မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္သို႔

အဲဒင္ဘရာၿမိဳ႕ေတာ္ကို ခြဲခြါကာ လာရာလမ္းသို႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ကားကေလးသည္ Formula One ကားၿပိဳင္ပြဲတြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ေနဘိသည့္အလား လမ္းေပၚမွာ အေသာ့ေျပးလႊားေနသည္။ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕မိုးေကာင္းကင္သည္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စုထားသည္ဟု မသိရေသာ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားကို ဒလေဟာ ရြာသြန္းေနသည္။ မိုးတစ္စက္၊ ေလတစ္ခ်က္ႏႈန္းျဖင့္ ရြာေနသည္လားမသိ၊ ၾကမ္းလည္းၾကမ္းသည္။ ရမ္းလည္းရမ္းသည္။ ကားမွန္သို႔ လာထိေသာ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ား၏ ၾကမ္းတမ္းမႈေၾကာင့္ အလြန္မာေၾကာေသာ Windscreen Wiper ပင္ အငိုမစဲ မ်က္၀န္းမွ ထြက္က်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို သိမ္းဆည္းေနရရွာတဲ့လက္ပမာ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနသည္။ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားသည္ မိုးေပၚက က်လာသည္ခ်ည္းမဟုတ္၊ ဟုိက္ေ၀းလမ္းမေပၚတြင္ ရုတ္တရက္စီးစရာေနရာရွာမေတြ႔ေသးသျဖင့္ မ်က္စိလည္ကာ ေခတၱအိုင္ဖြဲ႔ေနေသာ ေရအိုင္ငယ္ေလးမ်ားမွလဲ ကားသို႔လာမွန္သည္။ ယင္းအိုင္ငယ္ေလးမ်ားမွ ေရမ်ားသည္လည္း တလၾကမ္းကားျဖတ္ေမာင္းေသာအခါ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ကားေခါင္းကိုေက်ာ္ကာ မွန္သို႔ မၾကာမၾကာဆိုသလို လာလာထိသည္။

အျခားျပႆနာတစ္ခုမွာ Tom Tom ေခၚ လမ္းျပ Navigator ေလး။ လမ္းတမ္းတစ္ေလွ်ာက္ Forcefully Command ေပးကာ ခိုင္းေစခဲ့ေသာေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းစြာလမ္းမျပခ်င္ေတာ့။ ေတာင္သို႔ေမာင္းရမည့္ေနရာတြင္ ေျမာက္သို႔လမ္းညႊန္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ အဲဒင္ဘရာမွ မန္ခ်က္စတာသို႔ သြားရာခရီးမိုင္အကြာအေ၀းသည္ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီမွ် ေမာင္းလွ်င္ ေရာက္ႏိုင္ပါလွ်က္ တံုတံုက ေျခာက္နာရီေမာင္းရမည္ဟု ျပေနသည္။ ကားဆရာကိုေနလင္းကလည္း ယခင္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ေရာက္ဖူးသည္ဆိုျငား ကားကို သူကိုယ္တိုင္ေမာင္းခဲ့ရသည္ကား မဟုတ္။ က်ေနာ္တို႔ကို လိုက္ပို႔ေသာအခါမွသာ ခရီးရွည္ေမာင္းဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူလည္းလမ္းမကြ်မ္းေသး။ အခါမ်ားစြာ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ တံုတံုကလည္း လမ္းမွန္မွန္မျပ၊ ဆရာကလည္း လမ္းမကြ်မ္း။ ရလာဘ္မွာ က်ေနာ္တို႔ကားေလး လမ္းမႀကီးမွခြဲထြက္ကာ ေတာထဲေမာင္း၀င္သြားေလေတာ့သည္။

အဲဒင္ဘရာမွ မန္ခ်က္စတာခရီးသည္ အျပန္လမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း လာရာလမ္းကားမဟုတ္။ အျခားလမ္းတစ္ခုမွ လွည့္ျပန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလမ္းႏွင့္ ဒီခရီးသည္ ကားဆရာအတြက္လည္း အသစ္ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဇြတ္မွိတ္ကား တံုတံုေလးကို ကိုးစားလိုက္သည္။ ထိုေရာအခါ “က်ားေၾကာက္လို႔ ရွင္ႀကီးကိုး၊ ရွင္ႀကီးက်ားထက္ဆိုး” ကိန္းႏွင့္ ႀကံဳရေတာ့သည္။ A-7 လမ္းမႀကီးသည္ အဲဒင္မွသည္ မန္ခ်က္ဆီသို႔ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ကားေလးသည္ ယင္းလမ္းႀကီးေပၚ ေရာက္လာလိုက္၊ ျပန္ထြက္သြားလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ တံုတံုေလးသည္ သူညႊန္ခ်င္ရာညႊန္ေနေတာ့သည္။ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းခြဲတစ္ခုကို ညႊန္ေနသျဖင့္ လိုက္သြားမိသည္။ ေရွ႕မွာလည္း အျခားကားတစ္စီးေမာင္းႏွင္ေနသည္။ ယင္းကားသြားရာေနာက္သို႔ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ရင္းလိုက္ရင္း ေရွ႕ကေျပးေနေသာကားေလးမွာ ေမွာင္မဲေသာ မိုးျပင္းေလျပင္းထဲ ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ထြက္သြားသည္။ ေရွ႕မွာ မည္သည့္ကားမွ်မရွိေတာ့။ ကားတစ္စီးေမာင္းႏွင္ႏိုင္ရံု လမ္းက်ဥ္းေလးသည္ ဘယ္ေနရာသို႔ဦးတည္ေနသည္ေတာ့မသိ။ လမ္းေဘးတြင္လဲ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရမ်ား အလ်ဥ္ျပင္းျပင္းစီးဆင္းေနေသာ ျမစ္က်ယ္တစ္ခုေတြ႔ရသည္။

မိုးသည္ သည္းသထက္သည္းေနဆဲ။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးကို မိုးနတ္မင္းကလႊြမ္းမိုးထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေ၀ွ႔တိုက္လာေသာ ေလျပင္းမ်ားေၾကာင့္ လမ္းေဘး၀ဲယာမွ သစ္ပင္ႀကီးငယ္တို႔ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ကားေလးမွာ တံုတံုညႊန္ရာေနာက္သို႔လိုက္ကာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အုပ္ဆိုင္းေနေသာ လမ္းက်ဥ္း၊ လမ္းရွည္တစ္ခုထဲသို႔ ဇြတ္တိုး၀င္ေနသည္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ကားေရွ႕မီးမ်ားကို ထြန္းထားရသည္။ လမ္းက်ဥ္းကေလးအတိုင္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္း တေျဖးေျဖးႏွင့္ ကားေလးမွာ အရွိန္ျဖင့္စီးေနေသာ ျမစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ နီးသထက္နီးလာသည္။ ေနာက္ကားလည္း တစ္စီးမွမပါ၊ ေရွ႕ကားလည္း ဘယ္ဆီေရာက္သြားသည္မသိ။ က်ေနာ္တို႔ကားတစ္စီးတည္း ေတာထဲေရာက္ေနသည္။ တစ္မိုင္သာသာဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါ ကားဆရာဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သည္။ ေရွ႕ဆက္၍ မျဖစ္ေတာ့၊ ေရွ႕ဆက္က ေရထဲေရာက္သြားမည္ထင့္၊ ျပန္လွည့္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ႏိုင္မည့္ ေနရာတစ္ခုဆီအေရာက္ေမာင္းၿပီး လွည့္ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။

လမ္းဆံုလမ္း၀သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ တံုတံုကုိ အားမကိုးလိုေတာ့ေသာ ကားဆရာသည္ ကားေပၚတြင္ လိုလိုမယ္မယ္သံုးဖို႔အသင့္ယူလာေသာ UK Map ကို အားကိုးရေတာ့သည္။ လမ္းျပေျမပံုေပၚတြင္ အဲဒင္ဘရာႏွင့္ မန္ခ်က္အၾကားရွိ A-7 လမ္းမကို ျပန္ရွာရသည္။ A-7 သို႔ထြက္ေသာ လမ္းသြယ္ကိုလည္း ရွာရသည္။ ေျမပံုအညႊန္းအတိုင္း ျပန္ေမာင္းသည္။ အေတာ္ၾကာၾကာေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါမွ က်ေနာ္တို႔ကားေလးသည္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကိုေတြ႔ေတာ့သည္။ အားလံုး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္စီ ခ်က္လိုက္ၾကသည္။ ဟူး---ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ေျမပံုကယ္ေပလို႔။ ကားဆရာလည္း အခုမွ ၿပံဳးႏိုင္ေတာ့သည္။ တေျဖးေျဖး မန္ခ်က္စတာႏွင့္ နီးသထက္နီးနီးလာသည္။ အၿငိွဳးႀကီးစြာ ရြာသြန္းေနေသာ အဲဒင္ဘရာမိုးႏွင့္ ေ၀းေ၀းလာသည္။ က်ေနာ္တို႔နည္းတူ ဟိုက္ေ၀းလမ္းမေပၚတြင္ ဥဒဟိုထိုး သြားလာေမာင္းႏွင္ေနေသာ ကားအစီးေပါင္း မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

ဟိုက္ေ၀းေပၚတြင္ မိနစ္သံုးဆယ္ခန္႔ ေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါ လမ္းခဲြတစ္ခုကိုေတြ႔ျပန္သည္။ ကားေပၚပါလာေသာ တံုတံုေလးကလည္း ယင္းဘက္သို႔ထြက္ဖို႔ရာ လမ္းညႊန္ေနသည္။ ကားဆရာစဥ္းစားလိုက္သည္။ အင္း---ဒီတစ္ခါေတာ့ တံုတံုမွန္ေကာင္းပါရဲ႕။ ယင္းလမ္းသြယ္ကို ယူလိုက္သည္။ ဟုိက္ေ၀းေပၚတြင္ ကားမ်ားသေလာက္ လမ္းသြယ္ဘက္ေမာင္းေသာအခါ ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ ကားရွင္းသည္။ လမ္းျဖဴးသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မွားစရာမရွိၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မီမန္ယူေရာက္ေရးေတြးကာ မိုင္ ၈၀-၉၀ ႏံႈးတင္ေမာင္းသည္။ သို႔ေသာ္---သို႔ေသာ္----။ ငါးမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေျခာက္မိုင္ေလာက္ေမာင္းၿပီးေသာအခါမွ “ဒီလမ္းကသြားလွ်င္ ပိုၾကာမယ္၊ ဟိုက္ေ၀းေပၚေမာင္းတာပဲေကာင္းတယ္၊ ျပန္လွည့္မယ္“ဟု ဆိုကာ ျပန္လွည့္ၾကျပန္သည္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းေမာင္း၊ ျပန္လွည့္လွည့္ မထူး၊ မေရာက္ဖူးေသာအရပ္သို႔ ေရာက္ဖူးသည္ဟု ေတြးကာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ “ဖိုးသူေတာ္ရြာလည္ေလ၊ ဆန္ရေလ”ထံုး ႏွလံုးပိုက္ကာ ေအးေဆးစြာထိုင္လိုက္သည္။ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ား၊ ျမက္ခင္းလြင္ျပင္မ်ား၊ စမ္းေခ်ာင္းမ်ား၊ ေရအိုင္ႀကီးမ်ားကိုၾကည့္ကာ သဘာ၀အလွကို လမ္းမွားရင္း တ၀တၿပဲခံစားသည္။ တြံေတးသိန္းတန္၏ စံုနံသာၿမိဳင္သီခ်င္းကို သံေသးသံေညာင္ျဖင့္ သူမ်ားနားၾကားကပ္ေလာက္ေအာင္ ဟစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ သဘာ၀ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ တစ္ေယာက္ပါတည္း။

ဟိုက္ေ၀းအတိုင္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္း မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လာေသာ္လည္း မန္ယူေဘာလံုးကြင္းသို႔သြားရာလမ္းေၾကာင္းကို ခ်က္ခ်င္းမေတြ႔ရေသး။ ကားဆရာက အဲဒင္ဘရာဟုိတယ္မွာကတည္းက ေဘာလံုးကြင္း၏ Post Code ႏွင့္ လိပ္စာကို အင္တာနက္မွာ ရွာခဲ့သည္။ ယင္း Post Code ကို ထည့္ေမာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တံုတံုသည္ သူညႊန္ခ်င္ရာညႊန္ေနတုန္း။ လမ္းမွာေတြ႔ေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ကို ေဘာလံုးကြင္းသို႔ သြားရာလမ္းေၾကာင္းကို ေမးေသာအခါ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ေျပာၾကသည္။ သူတို႔သိေသာ ေဘာလံုးကြင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔သြားလိုေသာ ေဘာလံုးကြင္း မတူသည္ထင့္။ သို႔မဟုတ္ မန္ယူၿမိဳ႕သည္ ကမၻာေက်ာ္ေဘာလံုးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ Old Trafford Stadium အျပင္ အျခားေဘာလံုးကြင္းေတြလည္း မ်ားစြာပင္ရွိရာ သူတို႔ကိုလည္း မသိရေလျခင္း အျပစ္မတင္ရက္။ ယင္းေသာအခါ အားကိုးစရာသည္ တံုတံုပင္ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ တံုတံုညႊန္သည့္အတိုင္းလိုက္ရင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ကားဆရာသိသလို မွန္းေမာင္းရင္းက ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ေရာက္ခ်င္လွေသာ မန္ယူေဘာလံုးကြင္းႀကီးသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပင္ ေရာက္ခဲ့ေခ်ေတာ့သည္။

အခုတစ္ေခါက္ေရာက္ျခင္းသည္ က်ေနာ့္အတြက္ ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ေဘာလံုးကြင္းထဲအထိ အ၀င္ခဲ့။ အေရာင္းဆိုင္အထိသာေရာက္ခဲ့သည္။ အခုတစ္ေခါက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးသေဘာတူညီကာ ကြင္းထဲ၀င္ဖို႔ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ (၁၃)ေပါင္းႏံႈးေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔လို ကြင္းသို႔လာလည္သူမ်ားကို တာ၀န္ယူဂိုက္လုပ္ရွင္းျပသူမ်ားကိုလည္း ခန္႔ထားေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။ လက္မွတ္၀ယ္ထားၿပီးေသာ အလည္လာသူ ဧည့္သည္မ်ားကို စုစည္းၿပီး ဂိုက္က ေခၚသြားသည္။ တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္လိုက္ျပသည္။ သိသင့္သိထိုက္သည္မ်ားကို ရွင္းျပသည္။

က်ေနာ္သည္ ဂိုက္ရွင္းျပသည္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္းနားမေထာင္ျဖစ္။ မေရာက္ဖူးေသာေနရာတြင္ မျမင္ဖူးေသာ အရာမ်ားကို စိတ္၀င္တစားၾကည့္သည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္သည္။ ေဘာလံုးသမားမ်ား အ၀တ္အစားလဲခန္း၊ ေခတၱနားေနခန္း၊ အင္တာဗ်ဳးလုပ္ေသာေနရာ စသည့္ ေနရာမ်ားစြာတို႔ကို လိုက္ျပ၊ ရွင္းျပသည္။ ေဘာလံုးကန္ေသာကြင္းအတြင္း ေရာက္သြားေသာအခါ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ကမၺလာေကာ္ေဇာခင္းထားသည့္ႏွယ္ လွပလြန္းေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႀကီးသည္ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားကို မခြါႏိုင္ေအာင္ ဖမ္းစားလွ်က္ရွိေတာ့သည္။ တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚမွာသာ အခါမ်ားစြာ ျမင္ဖူးေသာ ယင္းျမက္ခင္းႀကီးကို အခု မ်က္၀ါးထင္ထင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔ခြင့္၊ ျမင္ခြင့္ ရေခ်ၿပီ။ ျမက္ခင္းႀကီးကို ပုိးေမြးသလို ေမြးထားေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။ အေအးအပူညီမွ်မႈရွိေစရန္ အလြန္ေအးေသာအခါ ဆလိုက္မီးပူမ်ားထြန္းထားေပးသည္။

က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားေသာအခ်ိန္သည္ မိုးရြာၿပီးကာစျဖစ္သည့္အတြက္ ျမက္ခင္းမ်ားအေအးပတ္ၿပီး ပ်က္စီးမသြားေစရန္ မီးပူမ်ား ထြန္းထားသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္းတန္ေသာ ကမၻာေက်ာ္ေဘာလံုးသမားတို႔၏ ေျခရာမ်ားစြာခ်န္ထားရာ ယင္းျမက္ခင္းျပင္သည္ ကမၻာေပၚတြင္ ရွိရွိသမွ် ျမက္တို႔တြင္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး၊ ေစ်းအႀကီးဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္နားလည္လိုက္ေသာအခါ စိတ္ထဲမွာ ျမက္ခင္းႀကီးကို ထိခ်င္တို႔ခ်င္စိတ္မ်ား တဖြါးဖြါးေပၚလာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွင္းျပေနေသာ ဂိုက္မျမင္ေအာင္ အသာထိုင္ကာ ျမက္ပင္ေလးမ်ားကို လက္ကေလးျဖင့္ ပြတ္သတ္လိုက္မိသည္။

အထိအေတြ႔သည္ အျခားျမက္မ်ားနည္းတူ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ တစ္ခုခုရလိုက္သလို ခံစားမိသည္။ ဤျမက္ခင္းေပၚမွာ ေျခခ်ခြင့္ရေရးအတြက္ ကမၻာေပၚတြင္ ရွိရွိသမွ်လူငယ္လူရြယ္တို႔ က်ားကုတ္က်ားခဲႀကိဳးစားေနၾကရသည္။ ယင္းအသိႏွင့္အတူ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးေသာ Key-သည္ ႀကိဳးစားျခင္းပင္တည္း-ဟု ေတြးမိေသာအခါ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာက ျမဳတ္ကြယ္ေနေသာ ၀ီရိယဓာတ္တစ္မ်ိဳးသည္ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲတြင္ ျပန္လည္ႏိုးထလာေတာ့သည္။ ဤသည္ပင္ မန္ယူကြင္းအတြင္း က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ရလိုက္ေသာ အက်ိဳးအျမတ္ႀကီးေပတည္း။ ထို႔ေနာက္ ကြင္းအျပင္ဘက္ ျပန္ထြက္လာကာ အမွတ္တရ ၀ယ္စရာရွိသည္မ်ားကို အနည္းအက်ဥ္း၀ယ္ၿပီး ကားေပၚတက္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္လန္ဒန္ဘက္သို႔ ဦးတည္ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

ဤတြင္ စက္တင္ဘာ (၁) ရက္ေန႔မွ (၄) ရက္ေန႔အထိ သြားခဲ့ေသာ က်ေနာ့္၏ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေကာ့တလန္ႏိုင္ငံ၊ အဲဒင္ဘရာခရီးစဥ္သည္ ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ေလေတာ့သတည္း။

အားလံုးက်မ္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ---။

အစဥ္ေလးစားလွ်က္

မင္းထက္
(09/09/09)