အဲဒင္ဘရာေတာလား (၈)

အဲဒင္ဘရ၊ ၿမိဳ႕အလွကို၊
လက္ျပႏႈတ္ဆက္၊ ရုတ္တရက္မို႔၊
စိတ္လက္မၾကည္၊ ရင္တြင္းဆီ၀ယ္၊
မ်က္ရည္စုစု၊ မိုးအထုႏွင့္၊
ၿပိဳင္ျပဳက်လာ၊ ရင္နစ္ပါလည္း၊
ေနရာမတင့္၊ ဆင္မသင့္ေၾကာင့္၊
လာရစ္လမ္းေၾကာင္း၊ လွည့္ျပန္ေမာင္းသည္၊
ဘီလူးေညာင္းသို႔၊ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းတည္း။

အဲဒင္ဘရာႏႈတ္ဆက္

ကယ္လ္တန္ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္လည္ပတ္၊ ရႈခင္းၾကည့္၊ ဓာတ္ပံုမ်ားရုိက္ၿပီးေသာအခါ ညေနဘက္ဆည္းဆာေရာင္ တေျဖးကြယ္ေပ်ာက္၍ အေမွာင္သန္းေခ်ၿပီ။ မနက္ခင္းကတည္းက စႏၵားလန္းမွ နယူးကာဆယ္လ္၊ နယူးကာဆယ္လ္မွ အဲဒင္ဘရာ ေတာက္ေလွ်ာက္ မနားတမ္းေမာင္းႏွင္လာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ကားဆရာကိုေနလင္းခမ်ာမွာလည္း ဟုိတယ္ျပန္ အနားယူခ်င္ေနရွာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆည္းဆာေပ်ာက္အလင္းေရာင္၀ိုးတ၀ါးျဖင့္ အဲဒင္ဘရာကို ေနာက္ဆံုးဓာတ္ပံုတစ္ခ်က္ ရုိက္လိုက္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ဆင္းသက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ေနရစ္ေပးဦးေတာ့ ကယ္လ္တန္ေရ႕။ ေနာင္ဘယ္ေသာအခါ ျပန္ဆံုရမည္မသိဟူေသာ အသိတစ္ခုေခါင္းထဲ၀င္လာေသာအခါ သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းေသာ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေတာင္ကုန္းေလးကို ေနာက္ျပန္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ကားရပ္ထားရာေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကယ္လ္တန္ေတာင္ကုန္းထက္ျမင့္မားေသာ အျခားေတာင္ကုန္းတစ္ခုကိုလဲ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ လွမ္းျမင္ရေသာေတာင္ကုန္းႀကီးသည္ ဖားႀကီးတစ္ေကာင္ အဲဒင္ဘရာၿမိဳ႕ဘက္ေခါင္းလွည့္ကာ ခုန္အုပ္မည့္ဟန္ျဖင့္ ၀တ္လွ်က္ရွိသည္။ အေ၀းကလွမ္းျမင္ရသေလာက္ ယင္းေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ မည္သည့္အေဆာက္အဦးမွ် မရွိ။ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚတြင္ လမ္းသလားေနၾကေသာ လူအခ်ိဳ႕ကို ေသးေသးေကြးေကြးျမင္ေနရသည္။ ညေနဘက္ ေတာင္ထိပ္တက္၍ ေလညင္းခံေနၾကသည္ထင့္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာျပသျဖင့္ ယင္းေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ဂ်ိမ္းစ္ေဘာ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားစြာကို ရုိက္ခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။ သြားခဲ့ခ်င္ေသာ္လဲ အခ်ိန္ဆင္းရဲရွာေသာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔သားအတြက္ အခြင့္မသာခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာလ္တန္ေတာင္ကုန္းႏွင့္ပင္ ေက်နပ္ကာ ေနရပ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကရရွာေတာ့သည္။

အဲဒင္ဘရာမိုးသည္ တစ္ဖဲြဖဲြက်ေနသည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားကို ထိုးေဖါက္ကာ ကားကေလးသည္ လာရာလမ္းအတိုင္း တည္းခိုမည့္ဟုိတယ္သို႔ ဦးတည္လွ်က္ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသည္။ အဲဒင္ဘရာၿမိဳ႕အတြင္း လူသူေလးပါး ဥဒဟုိတိုး သြားလာလႈပ္ရွားလွ်က္ရွိသည္။ ဟုိတယ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေပၿပီ။ က်ေနာ္တို႔တည္းခိုသည့္ ဟိုတယ္သည္ မနက္စာႏွင့္ အိပ္စရာကိုသာေပးႏိုင္သည္။ ကားရပ္စရာေနရာကို မေပးႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားရပ္ႏိုင္မည့္ေနရာကို ဟိုတယ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ တစ္လမ္း၀င္ တလမ္းထြက္ လိုက္ရွာရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ ေနရာမ်ိဳး မေတြ႔ခဲ့ရ။ တစ္ေနရာတြင္ တညတာအတြက္ ကားကို ထိုးရပ္ၿပီး ကားေပၚပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ကိုယ္စီသယ္မၾကကာ ဟိုတယ္ရွိရာသို႔ မိုးထဲေလထဲ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ရံတခါ ဒုကၡခံရျခင္းသည္ ယင္းႏွင့္တဲြဖက္လာေသာ သုခကို ပိုမိုခ်ိဳၿမိန္ေစေၾကာင္း က်ေနာ္မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။

ဟုိတယ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး (မိုးကို အျပင္ကခ်ိဳးခဲ့သည္၊ း)) “ငါ့၀မ္းပူဆာမေနသာသျဖင့္” ဆာေလာင္ေနေသာဗိုက္မ်ားကို ျဖည့္တင္းကာ ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းေလ၍လားမသိ၊ အလြန္အိပ္ေကာင္းေသာ ညတစ္ညျဖစ္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳမိသည္။ မနက္မိုးလင္းေသာအခါ ေရတစ္ခါထပ္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ လန္းသည္ထက္ လန္းသြားသည္။ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ဟုိတယ္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းကာ မနက္စာစားဖို႔ လုပ္ရသည္။ ဟိုတယ္မနက္စာမွာ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္မ်ိဳးက ပိုက္ဆံေပးစရာမလို။ Buffet ပံုစံျဖင့္ ခံုရွည္ေပၚတြင္တင္ေပးထားေသာ ေပါင္မုန္႔၊ အသားျပား၊ ဒိန္ခဲ၊ လိမ္ေမာ္ရည္၊ ႏြားႏို႔ လက္ဘက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ စသည္စသည္မ်ားကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ယူစားႏိုင္သည္။ ယင္းအတြက္ တစ္ျပားမွ ထပ္မေပးရ။ ဟိုတယ္ခေပးစဥ္က ေပးၿပီးျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာ Scottish Breakfast ေခၚ စေကာ့မနက္စာျဖစ္သည္။ သီးသန္႔မွာစားရသည္။ ေလးေပါင္ေလာက္ေပးရေသာ ယင္းစေကာ့မနက္စာသည္လည္း အဲဒင္ဘရာသို႔ေရာက္သူတိုင္း ျမည္းၾကည့္သင့္ေသာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္တစ္မ်ိဳးတည္း။ အဂၤလိပ္မနက္စာႏွင့္ မ်ားစြာမထူးျခားလွေသာ္လဲ စေကာ့ပဲျပား၀ိုင္းေၾကာ္သည္ စားသုံုးသူမ်ားကို အမွတ္တရျဖစ္ေစေၾကာင္းသိရသည္။ အလကားစားရေသာ Buffet ကို အ၀နီးနီးစားထားေသာေၾကာင့္ စေကာ့မနက္စာေရာက္လာေသာအခါ က်ေနာ့္ခမ်ာ ေကာင္းေကာင္းမစားႏိုင္ေတာ့။ နာမည္ႀကီးေသာ စေကာ့ပဲျပားေၾကာ္ကို ျမည္းၾကည့္သည္။ က်ေနာ့္လွ်ာႏွင့္ မေတြ႔လွ ခါးသက္သက္ႏိုင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးသည္ဟု က်ေနာ္မသိ။ သို႔ေသာ္ စားဖူးတယ္ရွိေအာင္ တစ္၀က္ေလာက္စားလိုက္သည္။ Buffet ေရာ၊ Scottish Breakfast ပါ အ၀အၿပဲစားလိုက္ေသာေၾကာင့္ အိပ္ေရး၀ေနၿပီျဖစ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္စင္းလာကာ အိပ္ယာထဲသို႔ ေျပးအိပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခရီးဆက္ရေပးဦးမည္။ အျပန္ခရီး။

မနက္စာ စားၾကၿပီး အခန္းထဲျပန္သြားကာ ပစၥည္းမ်ားသိမ္းဆည္း ယူငင္၍ ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ဟိုတယ္အျပင္ဘက္တြင္ အဲဒင္ဘရာ၏ နံနက္ခင္းသည္ ေနေရာင္ခ်ည္ကင္းေပ်ာက္ကာ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားေအာက္တြင္ စိုစိုစြတ္စြတ္ျဖစ္ေနသည္။ မေန႔ညေနကတည္းက သည္းေနေသာ မိုးသည္ အခုထိ မစဲေသး။ ပိုမိုသည္းေနသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။ ကားဆရာကိုေနလင္း ကားထားရာသို႔ မိုးထဲေရထဲ တစ္ေယာက္တည္းထြက္ခြါသြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မလာ။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနပါလိမ့္။ က်ေနာ္စိတ္ပူမိသည္။ အေတာ္ေလးၾကာမွ ဟိုတယ္ေရွ႕သို႔ ကားေရာက္လာသည္။ ကားကုိျမင္ရမွ က်ေနာ္ ဟင္းကနဲသက္ပ်င္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ကိုေနလင္းမ်က္ႏွာပ်က္လွ်က္ရွိသည္။ ေမးစရာမလိုပဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ ရွင္းျပရွာသည္။ ေခတၱသြားရပ္ထားေသာ ကားေနရာသည္ သူမ်ားပိုင္နက္ထဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ပိုင္ရွင္ျပန္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကားကို ရဲလက္ထဲအပ္လိုက္သည္ဟု သိရသည္။ ဒါတင္မကေသး။ သူေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ကားကို ကရိန္းျဖင့္ ဆဲြမလုလုျဖစ္ေနၿပီဟုဆိုသည္။ မနည္းေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာၿပီး ကားကို ျပန္ယူခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ကားျပန္ပါလာသို႔။ သို႔ေသာ္ ယင္းအတြက္ ေပါင္သံုးဆယ္ေပးလိုက္ရေသးသည္။ ကားပါသြားက ေပါင္ငါးရာႏွင့္သြားေရြးရသည္ဟု သိရသည္။ မလြယ္ေသာ ကားထားဖို႔ေနရာ ျပႆနာႀကီးေပတည္း။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကားေပၚတက္ကာ အဲဒင္ဘရာကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ ေနရစ္ေပဦးေတာ့။ ကံမကုန္လွ်င္ ျပန္ဆံုဖို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ။ ဟိုတယ္ေရွ႕မွ ကားကေလးကို ေ၀ါကနဲ႔မည္ေအာင္ ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ အဲဒင္ဘရာေကာင္းကင္သည္ ေမွာင္မဲလွ်က္ မိုးသည္ထင္သည္ထက္ ပိုပိုသည္းလာသည္။ ခဲြခြါရေတာ့မွာမို႔ အလြမ္းမ်က္ရည္ သည္းသည္ထင့္။ သို႔ေသာ္ မေနႏိုင္သူကေတာ့ ဆက္သြားရေပဦးေတာ့မည္။ ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္တို႔၏ ဦးတည္ရာသည္ မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႕ရွိ ကမၻာေက်ာ္အိုးထရက္ဖို႔ ေဘာလံုးကြင္းသို႔။