G-talk ေပၚမွ ရင္ဖြင့္သံမ်ား (၄)

အြန္လိုင္းေပၚက၊ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္ G-talk ေပၚက အေပါင္းအသင္းေရာင္းရင္းေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြနဲ႔ ရင္ပြင့္သံက႑ကို ေရးလာတာ အခုဆို ပို႔စ္သံုးခုေက်ာ္လို႔ ေလးခုထဲေတာင္ ၀င္လာၿပီဗ်ိဳ႕။ လူေပါင္းစံုရဲ႕ လက္ရွိခံစားခ်က္ေပါင္းစံု၊ အျမင္ေပါင္းစံု၊ ကိုယ္ပိုင္ေတြလဲပါသလို ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြ၊ အဆိုအမိန္႔ေလးေတြလဲ အမ်ားအျပား ပါသဗ်ား။ အခု ဒီပို႔စ္ေလးကိုေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ရမွာမဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေလးနဲ႔ စလိုက္ၾကပါစို႔။

“အကိုလဲ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အကို႔တိုင္းျပည္ျပန္သြား၊ က်မလဲ ေနာက္ႏွစ္ဆို ေက်ာင္းၿပီးၿပီ၊ က်မတိုင္းျပည္ ျပန္ရေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆို က်မတို႔ဆံုႏိုင္ခြင့္ ရွိဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူးေနာ္” လို႔ အင္ဒိယႏိုင္ငံ၊ ဟိုက္ဒရာဘဒ္ ရထားဘူတာမွာ က်ေနာ္နဲ႔ လမ္းခြဲခါနီး ၀မ္းနည္းစကားေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့သူေလးကေတာ့ မြန္ဂိုလိယားႏိုင္ငံသူေလး ဂ်က္ကီပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို အမ်ားက ဂ်က္ကီလို႔ေခၚေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ JJ လို႔ပဲေခၚေလ့ရွိတယ္။ ရိုးသားၿပီး စာက်ိဳးစားတဲ့ ဒႆနိကေဗဒဌာနက ေက်ာင္းသူေလးပါ။ အခုေတာ့ သူ႔ႏိုင္ငံထဲက အစိုးရတကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ျပန္ၿပီးဆရာမ လုပ္ေနေလရဲ႕။ Logic နဲ႔ Western Philosophy ဘာသာရပ္ေတြကို ျပန္လည္ပို႔ခ်ေပးေနတာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူမရွင္းတာေတြ အြန္လိုင္းေပၚေတြ႔တဲ့အခါ က်ေနာ့္ျပန္ျပန္ေမးလို႔ ေျပာရေသးတယ္၊ ငါေမ့ကုန္ၿပီဟ-လို႔။ အဲလိုေျပာရင္ သူက ရယ္ေနတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာတတ္တယ္ “ငါလဲ အဲဒီဒႆနေတြကို ေမ့ပစ္ခ်င္တာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားကို ျပန္ဆရာလုပ္ေနရတာဆိုေတာ့ ျပန္ျပန္ေႏြးေနရေသးတယ္ေလ”တဲ့။ ေခါင္းစားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ က်ေနာ္ေတာ့ ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ လက္ကိုင္ထားတုန္း။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လက္ကိုင္ထားေသးလဲဆိုရင္ သူ႔G-talk မွာေတာင္ ေဟာသလို တင္ထားလိုက္ေသးတယ္။
"A little shed of rain may think itself too small,
yet somewhere a little flower awaits its fall"
(မိုးစက္ေလးတစ္စက္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသးငယ္လြန္းတယ္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ေပမဲ့
တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ သူ႔အလာကို ေစာင့္စားေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္) တဲ့။

ကဲ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ ကဗ်ာေလးလဲ။ သူ႔ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ စကားမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္နားလည္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလွပတဲ့ကဗ်ာ႔စာသားေလးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဟာ သူ႔ႏွလံုးသားထဲက ေသြးစက္ေလးေတြကို ဆူပြက္သြားေစတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ သူျမတ္ႏိုးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို တိတ္တစ္ခိုးေလး ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ သေဘာပါ။ အဲဒီလူက ဘယ္သူလဲ? က်ေနာ္မ်ားလား? အဟီး၊ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔ခ်စ္သူဟာ ထင္ရွားတဲ့လူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရာထူးဂုဏ္၊ ဥစၥာဂုဏ္ႀကီးမားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ အေရးပါတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ သူက ပန္းပြင့္ေလးဆိုရင္ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့လူက မိုးစက္ေလးေပါ့။ အဲဒီမိုးစက္ေလးကို ေတြ႔ရင္ ေျပာလိုက္ၾကပါဗ်ာ။ “မင္း အလာကို ညႈိးငယ္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ မြန္ဂိုေျမေပၚမွာ ရွိေနပါေသးတယ္”လို႔။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ညီမေလး။ ညီမေလးေတြကလဲ ေပါသဗ်ာ့။ သူက အဂၤလန္ႏိုင္ငံနားက Isle of Man ဆိုတဲ့ ကြ်န္းငယ္ေလးေပၚမွာ ေမြးဖြါးလာတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူေနတဲ့ ကြ်န္းေလးေပၚမွာ လူဦးေရက ခုႏွစ္ေသာင္းေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူ႔အေဖက ျမန္မာလူမ်ိဳးဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႔အေမကေတာ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး သူနာျပဳဆရာမႀကီး။ အဲဒီေတာ့ သူက ျမန္မာနဲ႔ အဂၤလိပ္စပ္ထားတဲ့ ျမန္မဂၤလိပ္မေလးေပါ့။ အရမ္းေဖၚေရြၿပီး သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ညီမေလး တစ္ေယာက္ပါ။ ျမန္မာစကားလဲ နည္းနည္းပါးပါးေျပာတတ္တယ္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာနဲ႔ ဂ်ပန္စတဲ့ အေရွ႕တိုင္းဘာသာရပ္ေတြကို ေလ့လာေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ တကၠသိုလ္တစ္ခုတည္း ဆိုပါေတာ့။ ဌာနေတာ့ မတူပါဘူး။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားဘ၀ဆိုတာ သိတဲ့အတုိင္းပဲေလ။ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ လံုးေထြးရစ္ပတ္ၿပီး တေမာတေကာ အလြန္ႏိုင္တဲ့ ဘ၀ေတြမို႔လား။ အခုလဲ မၾကာမီမွာ က်ေနာ္တို႔ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ႀကီး ျပန္ဖြင့္ျပန္ေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး ေျပးေနလႊားေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြလဲ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မိုးထဲေရထဲ ေရာက္ေနၾကတာ ေတြ႔ရေလရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ မိုးထဲေရထဲ မေရာက္ဘူး။ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ၾကည့္ရေအာင္။
"In the desert" (ကႏၲာရ ထဲေရာက္ေနၿပီ) တဲ့ဗ်ား။

သူမ်ားေတြ မုိးထဲေရထဲ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ သူက ကႏၲာရထဲ ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ အဆန္းသားကလား။ ကႏၲာရထဲ ေရာက္ေနတယ္သာေျပာတာ သူတင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုက သူကိုယ္တိုင္ ပင္လယ္ထဲ ေလွေလွာ္ေနတဲ့ ပံုႀကီး။ က်ေနာ္ကေတာ့ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ။ ဒီႏွစ္အဂၤလိပ္ရာသီဥတုက ထူးထူးျခားျခားပူျပင္းသဗ်ား။ တကယ္ဆို အခုခ်ိန္ေဆာင္းတြင္းေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အပူခ်ိန္ဒီဂရီက သိပ္မက်ခ်င္ေသးဘူး။ မေန႔ကပဲ တကၠသိုလ္သြားၿပီး ဖီးေၾကးေတြ သြားသြင္းခဲ့ရေသးတယ္။ ပူလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္းဗ်ား။ မႏွစ္ကဆို ဒီအခ်ိန္ ေအးလြန္းလို႔ မုန္႔ဖက္ထုတ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ရွည္လိုက္တဲ့ ေႏြရာသီ။ ပူလိုက္တဲ့ ေနေရာင္ခ်ည္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္သက္လံုး ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ ရာသီထဲ ႀကီးပ်င္းခဲ့ရရွာတဲ့ ျမန္မဂၤလိပ္မေလး Rose Cho က ညည္းေနရွာတယ္။ “ကႏၲာရထဲ ေရာက္ေနၿပီ” တဲ့။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးခဲ့ရဖူးတဲ့ ေရႊမန္းက E-Major ေက်ာင္းသူေလး ၾကာၾကာ။ က်ေနာ့္တပည့္မေလးတစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္တပည့္မို႔ေျပာမဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕။ သိပ္ေတာ္တဲ့ ကေလးမေလးပါ။ သူလဲ ရိုစီခ်ိဳလိုပဲ၊ ေဖၚေရြတယ္။ စာေတာ္တယ္။ စာဖတ္အားသိပ္ေကာင္းတယ္။ အသက္ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔တိုင္း သူက ျမန္မာျပည္ကေန အဂၤလိပ္လိုပဲ ေရးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္ႏိုင္ငံကေနၿပီး ျမန္မာလိုပဲ ေရးတယ္။ တစ္ခါတေလ စဥ္းစားမိတယ္။ သူ႔အဂၤလိပ္က ငါ့ထက္ေတာင္ ေကာင္းေနပါလား လို႔။ အဲဒီေတာ့လဲ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၀မ္းေျမာက္ရတာေပါ့ေလ။ သူက E-Major ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ စာစံုဖတ္သလို အေတြးအေခၚေတြလဲ ၀ါသနာပါတယ္။ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ စကားေတြကိုလဲ အက်ေကာက္တာတို႔၊ အထာေကာက္တာတို႔ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ ခဏခဏအလုပ္ခံရဖူးတယ္။ အဲဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ကေလးရ-လို႔ ျပန္ေခ်ာ့ရတယ္။ ၾကာၾကာေလးဟာ အသက္ငယ္ေသးေပမဲ့ ဘ၀ကို နားလည္တတ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူနားလည္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳး က်ေနာ္ေတာင္ နားမလည္ေသးဘူး။ အမွန္တိုင္းေျပာတာပါ။ စာဖတ္သူတို႔လဲ ဘယ္လိုနားလည္ၾကလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔ G-talk မွာ ေရးထားတာေလးက ေဟာဒီလိုပါတဲ့။
"Life is made up of time"(ဘ၀ဆိုတာ အခ်ိန္ကာလေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ထားတာျဖစ္တယ္။)

သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕စကားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိုင္းရစ္ရွ္ ၀တၳဳစာေရးဆရာမေလး Cecelia Ahern ရဲ႕ Love, Rosie ဆိုတဲ့ ၀တၳဳထဲက နာမည္ေက်ာ္စာသားေလးပါ။ သူ႔စကားအျပည့္အစံုက ဒီလိုပါ။ "Our life is made up of time; our days are measured in hours, our pay measured by those hours, our knowledge is measured by years". ဘာသာျပန္မခက္ပါဘူးေနာ္။ ဆရာမေလးက သူ႔စာေတြကို ဖတ္ရခက္ေအာင္ မေရးပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ ငယ္ရြယ္သူမို႔ သူ႔အေတြးအေခၚေတြကို လူငယ္ေတြဆီ လြယ္ကူတဲ့ေရးဟန္ေတြနဲ႔ ပို႔ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္ကာစ အာရွသားေတြနဲ႔ အလြန္ကိုက္တဲ့ ေရးဟန္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ၾကာၾကာေလးလဲ အိုင္းရစ္ရွ္ဆရာမေလးရဲ႕ သီအိုရီေတြ ေခါင္းထဲ ေရာက္ေနဟန္တူပါရဲ႕။ “ဘ၀ဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတာျဖစ္တယ္”လို႔ သူ႔ G-talk မွာ တပ္လွန္႔သံေပးထားတယ္။ သံေ၀ဂစကားဆိုလဲ ဟုတ္တယ္။ ဒႆနစကားဆိုလဲ မွန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘုရားစာေတြ ဖတ္တဲ့အခါလဲ အခ်ိန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားျမတ္စြာ ေဟာခဲ့တာ၊ သတိေပးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ မို႔လား။ “ကာေလာ ဃသတိ ဘူတာနိ-အခ်ိန္သည္ သတၱ၀ါတို႔ကို စားပစ္၏”၊ “ေမာဃကာလံ န ေခပေယ-အလဟႆ အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္” ဆိုတဲ့ ဘုရားစကားေတာ္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ လူသားေတြကို အမွတ္တမဲ့ မေနေအာင္ သတိေပးေနတဲ့ စကားေတြေပါ့။ က်ေနာ့္တပည့္မ ၾကာၾကာေလးလဲ အခ်ိန္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္နားလည္တတ္ၿပီလို႔ နားလည္လိုက္ရတဲ့ အခါ----။

ကဲဗ်ိဳ႕---ဒီပို႔စ္အတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီ။ ရွည္ရွည္ေရးရင္ စာဖတ္သူ ပ်င္းသြားမွာ စိုးရတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚက အေတြးအေခၚပါတဲ့ ရင္ဖြင့္သံေလးေတြ ဆက္လက္ နားေသာတ ဆင္ၾကပါစို႔။