ဇင္ဘာေဗြႏွင့္ ျမန္မာေငြ

“ေမေမ သား ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္”
က်ေနာ္ ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ အေမသိလိုက္တယ္၊ သူ႔သားေလး မုန္႔ဖိုး ေတာင္းေနၿပီဆိုတာ။ က်ေနာ့္အေမက အဲသေလာက္ ပညာရွိတာကိုးဗ်ာ့။ အဲလိုေျပာလိုက္တိုင္း အေမက သူက်စ္က်စ္ပါေအာင္ သိမ္းထားတဲ့ ရွိစုမဲ့စုပိုက္ဆံေတြထဲက ငါးက်ပ္ေလာက္ေတာ့ အၿမဲေပးေလ့ရွိတယ္။ ဆင္းရဲရွာတာကိုး။ သားသမီး (၇) ေယာက္ထဲက က်ေနာ္က အလတ္ေကာင္။ ေပါက္စေလးေတြျဖစ္တဲ့ ညီမေလးသံုးေယာက္နဲ႔ ညီေလးတစ္ေယာက္၊ အကိုတစ္ေယာက္၊ အမတစ္ေယာက္။ အလယ္က က်ေနာ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္က ေမြးၿပီးသိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဆံုးသြားသတဲ့။ က်ေနာ္မေတြ႔ မျမင္လိုက္ရတဲ့ ကိစၥ။ က်ေနာ့္အရင္ ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဆံုးသြားတဲ့ကေလးက က်ေနာ့္ အထက္ၾကပ္ၾကပ္။ အေဖေရာ အေမေရာ မ်ိဳးေကာင္းၾကတယ္ထင္ရဲ႕။ ေမြးလိုက္တာလဲ လြန္ပါေရာ။ ဒီေခတ္ႀကီး ဒီေလာက္ေမြးတာ ဆင္းရဲ႕တဲ့ မိသားစုအတြက္ သက္သာတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္။ အေဖရွာႏိုင္လို႔သာ က်ေနာ္တို႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အသက္ရွင္ခြင့္ရၾကတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

အေမေပးလိုက္တဲ့ ပုိက္ဆံငါးက်ပ္ထဲက တစ္ေန႔စာအတြက္ မုန္႔ဖိုးလဲေလာက္တယ္၊ ၾကက္ေပါင္ကြင္းေတြလဲ ငါးမူးဖိုးေလာက္၀ယ္ၿပီး တစ္ေနကုန္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းေဆာ့ႏိုင္တယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အနည္းဆံုးတစ္က်ပ္ေလာက္လဲ အပိုအလွ်ံထြက္ေသးတယ္။ သိမ္းထားတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အေမ့လက္ထဲ ဘိုင္ျပတ္ေနတဲ့အခါနဲ႔ ႀကံဳရင္ သိမ္းထားတာေလး ထုတ္ထုတ္သံုးရတယ္။ ဒါေတာင္ အဘိုးသိရင္ အေျပာခံရေသးတယ္။ “မင္းတို႔လက္ထက္ပဲ ၾကားဖူးတယ္ကြာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မုန္႔ဖိုး ငါးက်ပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ေပးရတယ္လို႔။ ငါတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္က်ပ္ေလာက္ဆိုရင္ပဲ စားလို႔ေသာက္လို႔ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ေကာက္ညင္းေပါင္း တစ္မတ္ဖိုးဆို ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၀တယ္ေဟ့။ မင္းတို႔ေခတ္ႀကီးကိုက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးလာၿပီကြ” တဲ့။

မသိလိုက္၊ မမီလိုက္တဲ့ေခတ္က အျဖစ္အပ်က္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အဘိုးစကားကို က်ေနာ္ မၾကာခဏၾကားေနရေပမဲ့ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ အမွန္ပါပဲ။ ဘယ္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း တစ္မတ္ဖိုး ႏွစ္ေယာက္စားမကုန္ႏိုင္ဘူးရယ္လို႔။ အခုေတာ့ ယံုပါၿပီ အဘိုးရယ္။ အဲဒီတုန္းက (က်ေနာ္ကေလးေပါက္စဘ၀) ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ရာတန္ဆိုတာ ဆင္းရဲသားအေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ မျမင္ဖူးတဲ့ ေငြေက်းရယ္ပါ။ မွတ္မိေသးတယ္။ က်ေနာ့္အေဖက ပဲ့နင္း၊ အမ်ားသိေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ ကက္ပတိန္ေပါ့။ အေဖကငါးဖမ္းစက္ေလွႀကီးတစ္စီးနဲ႔ ပင္လယ္ထဲ တစ္ခါထြက္ရင္ အနည္းဆံုးတစ္လေလာက္ၾကာမွ ကမ္းျပန္ေရာက္တယ္။ အေဖေရာက္ရင္ေတာ့ အေမလက္ထဲ ေငြရႊင္တယ္ေပါ့။
သားသမီးေတြအားလံုး ေဖါေဖါသီသီစားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္၊ သံုးႏိုင္ျဖဳန္းႏိုင္ၾကေလရဲ႕။ ေက်ာင္းသြားတဲ့လူေတြကိုလဲ ငါးက်ပ္မက ေပးႏိုင္တယ္။ အေဖ ျပန္လာတာေနာက္က်ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြေရာ အေမေရာ မသက္သာဘူး။

အၾကပ္အတည္းျဖစ္တဲ့ တစ္ေန႔ေပါ့။ အေဖလဲ ပင္လယ္ထဲ ႏွစ္လေလာက္ၾကာသြားတယ္။ အိမ္မွာ က်န္ရစ္တဲ့ မိသားစုကလဲ အေဖ့လစာေတြနဲ႔ မေလာက္မငျဖစ္ေနၿပီ။ အေမ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ အိမ္က ဗီဒိုႀကီးထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ ငါးဆင့္စတီးဆြဲခ်ိဳင့္ႀကီးတစ္လံုးထုတ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္ “မင့္အဖြါးေလးဆီသြား၊ ေဟာဒီစတီးခ်ိဳင့္ႀကီးကို တစ္ရာနဲ႔ေပါင္ခဲ့” တဲ့။ က်ေနာ္လဲ ကေလးပဲဟာ၊ ဘာမွသိဘူးေလ။ အေမေျပာသလို အေမ့အေဒၚ (အေမ့ အေဖရဲ႕ ညီမ) ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္အဖြါးေလးဆီသြားၿပီး အေမေျပာတဲ့အတိုင္းေျပာေတာ့ အဖြါးေလးက ေလွ်ာေလွ်ာလွ်ဴလွ်ဴပဲ၊ ေငြတစ္ရာေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံတစ္ရာရေတာ့ အေမေပ်ာ္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ စတီးခ်ိဳင့္ႀကီးလဲ အေမဆံုးတဲ့အထိ ျပန္ေရြးလိုက္တယ္လို႔ တစ္ခါမွ မၾကားမိဘူး။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီတုန္းက ပိုက္ဆံတစ္ရာဆိုတာ အဲေလာက္ကို တန္ဖိုးရွိတာ။ အေဖပင္လယ္က ျပန္လာတဲ့အထိ အဲဒီပုိက္ဆံနဲ႔၀ယ္ထားတဲ့ ဆံ၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္ေတြ မီးဖိုထဲ မကုန္ႏိုင္ဘူး။

အခုေတာ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံတစ္ရာဆိုတာကို အလကားေပးရင္ေတာင္ ယူမည့္လူ ခပ္ရွားရွား။ လမ္းမွာေတာင္းစားေနတဲ့ သူေတာင္းစားေတာင္ တစ္ရာေလာက္ေပးရင္ မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။ ဒီဘက္နအဖေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ တစ္ရာတန္ကေန ႏွစ္ရာတန္၊ ငါးရာတန္၊ တစ္ေထာင္တန္ အထိ ထုတ္လာၿပီ။ ျပႆနာကဘာလဲဆိုရင္ ေငြေၾကးေဖါင္းပြလာတာနဲ႔အမွ် ပစၥည္းေတြလဲ ေစ်းတက္လာတယ္။ အရင္က တစ္က်ပ္တန္ဟာ တစ္ဆယ္ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ဆယ္တန္ဟာ တစ္ရာျဖစ္လာတယ္။ တစ္ရာတန္ဟာ တစ္ေထာင္ျဖစ္လာတယ္။ ဘာေဘာဂေဘဒပညာမွသိေနစရာမလိုဘူး။ လက္ေတြ႔မွာ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ။ ပိုက္ဆံစကၠဴေပၚမွာ ဂဏန္းလံုးႀကီးေလေလ ပစၥည္းေတြရဲ႕တန္ဖိုးဟာလဲ ျမင့္တက္ေလေလပါပဲ။

ဇင္ဘာေဗြႏိုင္ငံကို ၾကည့္ပါ။ အျမင့္ဆံုးစာရြက္ေပၚက ဂဏန္းကို ၾကည့္လိုက္။ (၂၅၀ ၀၀၀ ၀၀၀) တဲ့။ ဂဏန္းကိုးလံုးရွိတာေတြ႔မွာေပါ့။ ႏွစ္ဆယ့္ငါးကုေဋ တဲ့ဗ်ား။ “တုိုင္းျပည္စီးပြါးေရးကို ျမွင့္တင္ဖို႔အေရး စာရြက္ေပၚမွာ ဂဏန္းႀကီးႀကီးေရး ဒို႔အေရး” လို႔မ်ား ေႂကြးေၾကာ္ေနသလား မသိဘူး။ ဇင္ဘာေဗြက သူေတာင္းစားေတြ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ကုေဋေလာက္ရွိေနရင္ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ ထမင္းငတ္ၿပီသာေအာင့္ေမ့။ ကုေဋႂကြယ္သူေတာင္းစားဆိုတာ ဒီေခတ္မွာ တကယ္ရွိေနၿပီ။ မယံုမရွိနဲ႔။ ခရမ္းခ်င္သီးတစ္ပိႆာေတာင္ ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာေပး၀ယ္ေနရတဲ့ တိုင္းျပည္။ အဲဒီအျဖစ္ဆုိးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ငါတို႔ႏိုင္က လူႀကီးေတြလဲ ဇင္ဘာေဗြကို အတုခိုးရင္ ဒုကၡပဲလို႔။ က်ေနာ့္ဆႏၵမျပည့္၀ပါဘူးဗ်ာ။ အခု ငါးေထာင္တန္ထုတ္ေနၿပီ-တဲ့။

“စည္းပြါးေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး”ဆိုတဲ့ ေႂကြးေက်ာ္သံေအာက္မွာ ဒီလို ပုိက္ဆံစကၠဴေပၚမွာ ဂဏန္းလံုးေရႀကီးႀကီးေရးရတာကို စီးပြါးေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလို႔ ယူဆရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြါးေရးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အဖတ္ဆယ္လို႔ ရမွုာမဟုတ္ေတာ့တဲ့ စီးပြါးေရးလို႔ပဲ မွတ္ယူေပေတာ့။ ကမၻာေပၚမွာ ေငြေၾကးအျမင့္ဆံုးဆိုတဲ့ ၿဗိတိရွတိုင္းျပည္ေတြမွာ ငါးဆယ္တန္ဆိုတာ အႀကီးဆံုးပဲ။ ေတာ္ရံုလူေတြေတာင္ ငါးဆယ္တန္ ျမင္ဖူးၾကတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီငါးဆယ္တန္ဟာ ေဒၚလာတစ္ရာနဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ေငြေၾကးပါ။ ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းေက်ာ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အဂၤလန္ေရာက္ခါစ (၂၀၀၇)ခုႏွစ္က ေလဆိပ္မွာ ေဒၚလာတစ္ေထာင္လဲတာ ေပါင္ (၄၉၀) ပဲရတယ္။ အခုေတာ့ ေပါင္ေစ်းနည္းနည္းက်ေနတာေပါ့ေလ။ အဲဒီေပါင္ေအာက္က ယူရိုေငြ။ သူကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာသံုးမို႔ထားေတာ့။ အေမရိကန္ေဒၚလာ။ တစ္ရာတန္ဆိုတာ အမ်ားျမင္ဖူးေနတဲ့ ေငြေၾကးယူနစ္တစ္ခုပါ။ အဲဒီႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာလဲ စီးပြါးေရး က်တဲ့ အခ်ိန္ေတြ မၾကာခဏႀကံဳေနရတာပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္လ၊ ရွစ္လေလာက္က တစ္ကမၻာလံုးစီးပြါးက်ေတာ့ ၿဗိတိရွေတြေရာ၊ အေမရိကန္ေတြေရာ ခံလိုက္ရတာမေျပာနဲ႔ေတာ့။ သူတို႔ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေငြေၾကးေပၚမွာ ဂဏန္းလံုးႀကီးႀကီးေရးၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ တစ္ကမၻာလံုးသိပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ စီးပြါးေရးက်တာ ဘယ္တုန္းကစတာလဲ က်ေနာ္တိတိက်က်မသိဘူး။ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ေတြေတာ့ သိေကာင္းသိမွာပါ။ က်ေနာ္သိတာကေတာ့ စကၠဴေပၚမွာ ဂဏန္းမ်ားလာတိုင္း ပစၥည္းေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈံးဟာ ပိုပိုႀကီးႀကီးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပည္သူေတြ အၾကပ္အတည္းပိုေတြ႔လာတယ္။ ႏိုင္ငံတကာေငြေၾကးနဲ႔ လဲလွယ္တဲ့အခါ မ်ားစြာမ်ားစြာေအာက္က်တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီနည္းဟာ စီးပြါးေရးအၾကပ္အတည္းကို တကယ့္တကယ္ေျပလည္ေစတဲ့ နည္းမဟုတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေဘာဂေဗဒပညာကို ကႀကီးေရးကေတာင္ မသိတဲ့ က်ေနာ့္လို လူတစ္ေယာက္က ေျပာရဲပါတယ္။ အခု ငါးေထာင္တန္ထုတ္ေနၿပီ။ တိုင္းျပည္စီးပြါးေရး ဘာျဖစ္ဦးမလဲ? ေျပာရဲပါတယ္။ ပိုထိုးက်သြားမွာပါ။ ႏိုင္ငံတကာေငြေၾကးေစ်းကြက္မွာ မ်က္ႏွာမရျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ နဂုိက ေဒၚလာတစ္ရာ ျမန္မာက်ပ္ေငြတစ္သိန္းဆိုရင္ အဲဒီငါးေထာင္တန္ေတြ ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္သိန္းနဲ႔ ဘယ္သူမွ မလဲေတာ့မွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေသာင္းတန္၊ ငါးေသာင္းတန္၊ တစ္သိန္းတန္ေတြအထိ ထုတ္လာရင္ေတာ့ ျပည္သူတို႔ေရ႕-----ခင္ဗ်ားတို႔ေနတဲ့ လက္ရွိေနရာက အျမန္ခြါဖို႔သာ ႀကိဳးစားၾကေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။

တိုင္းျပည္ထဲက နအဖကို အႀကံေပးေနၾကတဲ့ စီးပြါးေရးပညာရွိႀကီးမ်ားခင္ဗ်ား၊ ၾကည့္က်က္လဲ လုပ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔လဲ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားေပးၾကပါဦး။ ေျပာရင္းေျပာရင္း စိတ္တိုလာၿပီ။ ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ဖက္က ေအာ္ၾကဦး။

ေခတ္ေပၚသိၾကားႏွင့္ ဟစ္တလာဦးေခါင္းခြံျငင္းပဲြ

ဒီေန႔ စက္တင္ဘာ (၂၈) ေန႔ဟာ ေဟာဒီအလင္းတန္းဆိုတဲ့ က်ေနာ့္သားေလးရဲ႕ တစ္ႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ေလးပါ။ ဒီေမြးေန႔မွာ သားေလးကို လက္ေဆာင္ ႏွစ္ခုေပးမယ္လို႔ မွန္းထားပါတယ္။ တစ္ခုက အခ်စ္သတင္း။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စစ္သတင္း။

ပထမျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သတင္းကို စေျပာရရင္ေတာ့ ဒီလိုပါတဲ့။

“ဒီလို စုေပါင္းၿပီး လက္ထပ္ပဲြက်င္းပလိုက္ေတာ့
ပိုက္ဆံကုန္သက္သာသြားတာေပါ့ဗ်ာ” လို႔ ေျပာလိုက္သူကေတာ့ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံက အသက္ (၄၄)ႏွစ္ရွိ Mbhele ဆိုသူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သူ႔နာမည္အျပည့္အစံုကေတာ့ Milton Mbhele ပါ။ မင္လ္တန္ဟာ မဂၤလာပဲြတက္ေရာက္လာတဲ့ တစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ဧည့္ပရိသတ္ေတြေရွ႕မွာ သတင္းေထာက္ေတြကို အထက္ပါအတိုင္း ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

Polygamy ေခၚ ဗဟုဘရိယ၀ါဒ (သို႔မဟုတ္) မယားအမ်ားစံနစ္ကို လက္ခံက်င့္သံုးေနတာ ႏိုင္ငံတုိင္းမွာတင္မက ဘာသာတိုင္းမွာလဲ ရွိေနတာပါပဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြထဲမွာလဲ တစ္လင္တစ္မယားစံနစ္ကို စံအေနနဲ႔ အမ်ားက လက္ခံထားေပမဲ့ တစ္ပင္မလဲခင္ တစ္ပင္ကဲခ်င္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ကဲေနတဲ့လူေတြ (အထီး/အမ) အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေတြကေတာ့ ဆန္းတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေခတ္မွာမဆန္းသလို သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီးလဲ မဆန္းခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ မင္လ္တန္လိုလူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္ လို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ မယားအမ်ားႀကီး ရွိတယ္ဆိုတဲ့လူေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ယူတာပဲ မ်ားပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အမ်ားႀကီးယူတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားစာေပထဲက ဘိုးသိၾကားေတာင္ သုစိတၱာ၊ သုမာလာ၊ သုနႏၵာနဲ႔ သုဇာဆိုတဲ့ မယားေခ်ာေလးေယာက္ရွိေပမဲ့ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ေရာဟိဏီလဲ ပါတယ္၊ သူပါရင္ ငါးေယာက္၊ တရား၀င္) တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ႀကိဳးစားပန္းစား ေတာ္ေကာက္ရ ရွာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မင္လ္တန္ကို ခ်ီးက်ဴးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သိၾကားထက္ သာတဲ့လူလို႔ ခ်ီးၾကဴးရမလိုပါပဲ။ တတ္လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေပပဲဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စစ္သတင္းပါ။

ဒါေပမဲ့ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ သတင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ သတင္းေလးေပါ့။ ဒုတိယကမၻာစစ္မီးကို စတင္ရႈိ႕ခဲ့တဲ့ ဂငယ္ႏွစ္လံုးျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္နဲ႔ ဂ်ာမန္စစ္ဘီးလူႀကီးႏွစ္ေယာက္ထဲက ဒုတိယဂငယ္ျဖစ္တဲ့ ဂ်ာမန္တို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ႀကီး Adolf Hitler ရဲ႕ေသဆံုးမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခုထိ အျငင္းပြါးေနရဆဲပါ။ စစ္ဘုရင္ႀကီးဟစ္တလာဟာ ၁၉၄၅-ခု၊ ဧၿပီလ၊ (၃၀)ရက္မွာ ေသတယ္-လို႔ မွတ္တမ္းေတြက ဆိုထားပါတယ္။ သမုိင္းပညာရွင္အခ်ိ႕ကေတာ့ ဟစ္တလာဟာ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသတယ္လို႔ ဆိုေပမဲ့ အခ်ိဳ႕က ဒီအဆိုကို လက္မခံခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတို႔ခမွ်ာ ခိုင္မာတဲ့ အေထာက္အထားမျပႏိုင္ၾကလို႔ မသိမသာေနလိုက္ၾကရတာပါ။

အဲဒါအျပင္ ဟစ္တလာကို ေျခမႈန္းခဲ့တဲ့ မဟာမိတ္ေတြထဲက ဆိုဗီယက္ေတြရဲ႕ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ေၾကာင့္ ဟစ္တလာရဲ႕ ေသဆံုးမႈကို သူတို႔ေျပာသလိုပဲ အမ်ားစုက လက္ခံထားလိုက္ၾကရပါတယ္။ ဟစ္တလာဟာ သူ႔ဇနီးနဲ႔အတူ ဘန္ကာထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသလိုက္ၿပီ။ အဲဒီသတင္းကို အဲဒီတုန္းက ထုတ္ေ၀တဲ့ အေမရိကန္သတင္းစာေတြကလဲ အက်ယ္အက်ယ္ ေရးသားခဲ့ၾကပါတယ္။ သက္ေသအေနနဲ႔ ဆုိဗီယက္စစ္တပ္ေတြ ယူေဆာင္လာတဲ့ ေခါင္းမွာ က်ီဆန္ေပါက္ေတြပါတဲ့ ဦးေခါင္းခြံကို ထုတ္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သိပံၸနဲ႔ နည္းပညာေတြ တရွိန္ထိုးထြန္းကားလာတဲ့ ဒီဘက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဟစ္တလာေသဆံုးမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးၿငိမ္ေနတဲ့ အျငင္းပြါးစရာသမိုင္းဟာ ျပန္လည္ရွင္သန္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေပါရာဏိကေဗဒ (ေရွးေဟာင္းပစၥည္းကိုေလ့လာေသာပညာရပ္)နဲ႔ အ႒ိေဗဒ (အရိုးကိုေလ့လာေသာပညာရပ္) ပါရဂူ အေမရိကန္လူမ်ိဳး Nick Bellantoni ရဲ႕ စစ္ေဆးခ်က္အရေတာ့ အဲဒီအရိုးေခါင္းခြံဟာ ဟစ္တလာဦးေခါင္း လံုး၀မဟုတ္ဘူးလို႔ သိရျပန္ပါတယ္။

ဟစ္တလာရဲ႕အသက္ဟာ ေသဆံုးတယ္လို႔ ယူဆရတဲ့အခ်ိန္မွာ (၅၆) ႏွစ္ရွိေနပါၿပီတဲ့။ အခု ဦးေခါင္းခြံပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသီၼးကေတာ့ အသက္ (၄၀) ေအာက္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔အတူေသပဲြ၀င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သူ႔ဇနီးအသစ္စက္စက္ေလး Braun ရဲ႕ဦးေခါင္းခံြလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး-တဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ႏွစ္ရက္အၾကာလက္ထပ္ၿပီးခါစ ျဖစ္တဲ့ဇနီးေခ်ာေလးဟာလဲ Cyanide ေခၚ အလြန္ျပင္းတဲ့အဆိပ္တစ္မ်ိဳးကို ေသာက္ၿပီး ေသတယ္-လို႔ ယူဆလို႔ပါပဲ။ လက္ရွိဦးေခါင္းခြံမွာက က်ည္ဆန္ေပါက္ေတြပါေနပါတယ္။

ဒီေတြ႔ရွိခ်က္အရ ဟစ္တလာမေသဘူး-ဆိုတဲ့အေျဖထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီအေျဖအတြက္ေပးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ဒီလိုပါတဲ့။ နာဇီေခါင္းေဆာင္ဟစ္တလာဟာ ၁၉၄၃-ခုႏွစ္ကတည္းက ဂ်ာမဏီကေန ေတာင္အေမရိကကို ထြက္ခြါဖို႔ အစီအစဥ္လုပ္ထားပါတယ္-တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဟစ္တလာနဲ႔ ထိတ္တန္းေခါင္းေဆာင္တစ္ခ်ိဳ႕ အဲဒီဘက္လစ္ထြက္သြားႏိုင္တယ္-လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲပါတယ္။

ဒါျဖင့္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဟစ္တလာေသတယ္လို႔ သတင္းလႊင့္ခဲ့ၾကသလဲ? သမိုင္းပညာရွင္လဲျဖစ္၊ သတင္းစာဆရာလဲျဖစ္တဲ့ Gerrard Williams ကေတာ့ ဒီလို အေျဖထုတ္ပါတယ္။ “ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီးမွာ လူတိုင္းရဲ႕ဆႏၵက ဟစ္တလာေသဖို႔ပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဟစ္တလာေသၿပီဆိုတဲ့ သတင္းဟာ လူတိုင္းရင္ကို ေပါ့ပါးေစပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုဖန္တီးခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္” တဲ့။

ကဲ က်ေနာ့္သားေလး အလင္းတန္းေမြးေန႔မွာ ေဟာဒီသတင္းထူးေလးႏွစ္ပုဒ္ကို လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္ဗ်ား။

တစ္ႏွစ္ျပည့္ ခ်စ္သားေလးအတြက္

အလင္းတန္းေလးေရ႕---အင္း-----ငါလဲ ဘာလိုလိုနဲ႔ မင္းကိုလုပ္စားလာတာ--အဲေလ--ေယာင္လို႔--ေရးလာတာ အခုဆို တစ္ႏွစ္တင္းတင္းေတာင္ျပည့္ေပါ့။ တစ္ႏွစ္အတြင္း ေရးလာတာေတြ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါ့ဖာသာငါ ႀကိဳက္တာလဲရွိရဲ႕၊ မႀကိဳက္တာလဲရွိရဲ႕။ (မႀကိဳက္တာက မ်ားပါတယ္ ကေလးရယ္။) သူမ်ားေတြ ေကာင္းတယ္လို႔ အေျပာခံရတဲ့ ပို႔စ္ေလးေတြလဲ အနည္းအက်ဥ္းပါေလရဲ႕။ မင္းပိုသိမွာေပါ့၊ သူမ်ားေတြ ခ်ည္းက်ဴးရင္ မင္းေပ်ာ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ငါ့မွာေတာ့ ေရးလိုက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာဆို႔။ တစ္ခါတေလ ေရးခ်င္စိတ္ရွိလို႔ ေရးလိုက္တာ၊ အေၾကာင္းအရာက ဘာမွန္းမသိဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ က်ေတာ့ အေၾကာင္းအရာကို သိတယ္၊ ေရးရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေလာက္ပဲ တင္ျပႏိုင္တယ္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အေၾကာင္းအရာလဲသိ၊ ေရးခ်င္စိတ္လဲ ေပါက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေရးခဲ့ရတဲ့ ပို႔စ္ေတြကိုေတာ့ ငါကိုယ္တုိင္ေတာင္ မၾကာခဏျပန္ဖတ္မိတယ္။ ဒါေတြကို မင္းေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ ကေလးရာ--။ မင္းအသက္က သိပ္ငယ္ေသးတာကိုး။

စာေရးတယ္-ဆိုတာလဲ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အခက္သား ကေလးေရ႕။ ကိုယ့္ဖာသာဖတ္ဖို႔ေရးထားတာ ေရးခ်င္သလို ေရးမွာပဲ-လို႔လဲ မိုက္လံုးႀကီးလို႔ မျဖစ္ျပန္ဘူးမုိ႔လား။ ကိုယ့္ဖာသာဖတ္ဖို႔ေတာ့ ဘာလို႔ေရးေနမွာလဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ--ေနာက္တစ္ခါ အေၾကာင္းရွိရင္ မွတ္မိေအာင္ မွတ္တမ္းသေဘာမ်ိဳးေရးထားရင္ေတာ့လဲ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မင္းကို အခုလိုေမြးစားၿပီးေတာ့ မေရးပါဘူး။ ေရးခ်င္ရင္ ငါ စာအုပ္ထဲပဲ ေရးမွာေပါ့ကေလးရ။ အမ်ားစုကေတာ့ စာေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္အသိကို သူမ်ားကို ေပးေ၀ဘို႔ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းနဲ႔ပဲ ေရးၾကတာမ်ားမွာပါပဲ။ ငါလဲ ဒီလိုပဲေလ။ ငါသိဖူးတာေလး၊ သိထားတာေလး သူမ်ားလဲ သိပါေစ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။ ၀ါသနာလဲ အရင္းခံၿပီး မင္းကို ငါေမြးစားခဲ့တာေပါ့ကြာ။ စာေရးၿပီး ႂကြားေနလို႔ကလဲ ထမင္းစားရမည့္ အလုပ္မဟုတ္ျပန္ေတာ့ ငတ္ရံုပဲ အဖတ္တင္မွာမို႔ ႂကြားစရာလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ မင္းက လုပ္စားလို႔ ရတဲ့ အေကာင္မွ မဟုတ္ပဲကြာ့။ ( “သားသားဘေလာ့ဂ္ထဲ ေၾကာ္ျငာထည့္ေပါ့ အေဖရ”။ “ေဟ့ေကာင္ ေပါက္စေလး၊ ေပါက္ကရ မေျပာနဲ႔ကြာ့၊ အလည္လာ (ဖတ္) မယ့္လူေတာင္ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္ မင္းဆီသူမ်ားလာခ်င္ေအာင္ ငါလဲ သူမ်ားဆီသြားသြားေပးေနရတာ မင္းမသိဘူးလား။)

ကိုယ့္ေမြးစားသားေလးကို မေငါက္ခ်င္ဘဲ ေငါက္ရျပန္ၿပီ။ ဆက္ေျပာမယ္၊ နားေထာင္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္က---စာေရးတဲ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ႂကြားဖို႔မဟုတ္ဘူးကြာ႔။ (အမွန္ေျပာရရင္ ငါဆိုတဲ့အေကာင္က အႂကြားသန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါ လက္ခံထားတာ ၾကာပါၿပီ သားေလးရ။) ဘေလာ့ဂင္းေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး စာတစ္မ်က္ႏွာခ်င္း လွန္ဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ေတာင္ ခပ္ေ၀းေ၀းျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္စာအုပ္ထုတ္ေနလဲ ဆိုတာေတာင္ သူမ်ားေျပာမွ ၾကားရတဲ့ဘ၀ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒါ မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႔ျဖစ္သြားရတာ။ အစကေတာ့ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ အဂၤလိပ္လိုေရးမလား ေအာင့္ေမ့ခဲ့တာပါ။ ခက္ေနတာက ငါကိုယ္တိုင္ပဲကေလးရ။ ငါ့အဂၤလိပ္ကုိက ခ်ာတူးလံရဲ႕ ဘိုးေအႀကီးျဖစ္ေနရွာေသးေတာ့ စာဖတ္သူေတြ စိတ္ေလရွာမွာပဲဆိုၿပီး အသာေနာက္ဆုတ္၊ ျမန္မာလုိပဲ ခပ္ကုတ္ကုတ္ေရးေနရရွာတယ္။ အဲဒီေတာ့လဲ မင္းက ျမန္မာစာနဲ႔ပဲ ဆက္လက္အသက္၀င္ေနတာေပါ့လကြာ။

မင္းအသက္က အခုဆိုတစ္ႏွစ္တိတိရွိလာၿပီဆုိေတာ့ မင္းအေပၚ ငါလဲသံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနရွာပါၿပီ။ မင္းနဲ႔ ငါ စေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီေန႔အထိ ကြန္ပ်ဴတာ ပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ အင္တာနက္ပ်က္ေနအခ်ိန္နဲ႔ ခရီးထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္က လြဲရင္ မင္းမ်က္ခြက္ေလးကို တစ္ေန႔ အႀကိမ္တစ္ရာေလာက္မွ ၾကည့္မေနရရင္ ငါ့ခမွ်ာ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူးကြာ့။ မင္းကိုငါ အဲေလာက္ခ်စ္တာ မင္းေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ တစ္ခါမ်ားဆို သတိရလြန္းလို႔ ညသန္းေခါင္ႀကီး၊ သူမ်ားေတြေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ မင္းကို ငါထၾကည့္ရေသးတယ္။ မင္းကို ေမြးစားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး မင္းအေမနဲ႔လဲ ရန္ျဖစ္ရတာ ခဏခဏ။ မင္းဘယ္သိမလဲ။ ”ေတာ့္ေမြးစားသားနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေန၊ က်မေတာ့ ေမ့ေနၿပီေပါ့”ဘာညာနဲ႔ ဆူတာလဲ နားကို ညီးေနတာပဲ သားေလးရ။ မင္းႀကီးလာရင္ေတာ့ သိမွာေပါ့ကြာ။ တစ္ခါမ်ားဆို မင္းအေမ ငါ့ ဘာေျပာမွတ္လဲ၊ “ေတာ္ ဒီလိုသာ က်မအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ရင္ က်မကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ေတာ့” တဲ့။ ငါလဲ မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႔ မင္းအေမကို ျဖတ္လိုက္ၿပီကြာ႔။ မင္းအေမကေတာ့ ကံေကာင္းပါတယ္၊ အခု ဆားဗီးယားဆိုလား၊ ဆလားဗီးယားဆိုလား ( ဆလားဗီးယားက ငါးပါ အေဖရ) သံအမတ္သားနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့မွာတဲ့၊ ေနာက္လ (၁၆)ရက္ေနက်ရင္။ ငါကေတာ့ အေဆြးေပါ့ ကေလးရာ။

ေျပာရဦးမယ္၊ မနက္ဖန္က်ရင္ ငါ တကၠသိုလ္စတက္ရေတာ့မယ္။ မင္းနဲ႔ ေ၀းၿပီေပါ့ကြာ။ ဒီစကားကို ငါမေျပာခ်င္ဘူးကေလး။ ဒါေပမဲ့ မေျပာမျဖစ္တဲ့ စကားပါ။ မင္းဆီ အေဖ လာေတာ့ လည္ပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္လိုေတာ့ မင္းအတြက္ အေဖအခ်ိန္ေပးႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးကြာ့။ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေတာ့မွာဆိုေတာ့ မင္းလဲ အြန္လိုင္းေပၚမွာ မင္းကို ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ သြားေဆာ့ေပါ့ကြာ့။ မင္းနဲ႔ ေဆာ့မယ့္သူမရွိေတာ့လဲ အေဖ ေက်ာင္းက ျပန္လာရင္ ေတြ႔ၾကတာေပါ့။ ခဏတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဖလာခဲ့ပါ့မယ္။ မ်ားမ်ားလဲ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ မင္းလဲ က်မ္းမာေရးေတာ့ ဂရုစိုက္ပါ၊ ေတာ္ၾကာ ဗိုင္းရတ္စ္အကိုက္ခံေနရဦးမယ္။ ငါေမြးထားတဲ့မင္းကို ဂူဂဲလ္ကပါ ေမြးစားလိုက္ေတာ့ မင္းဘ၀ကေလး သိပ္ပ်က္စီးစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါတစ္ခု စိတ္ပူတာက မင္းကို သိမ့္တဲ့ ပုခက္ေလးက သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးကြာ့။ ပုခက္အသစ္လဲေပးခ်င္တယ္။ အေဖ့မွာလဲ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ မသက္မသာျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္မွေပါ့ ကေလးရာ။ ကဲ အိပ္ေတာ့ကြာ---၊ အေဖလဲ အိပ္ေတာ့မယ္။

ခ်စ္ေသာ ေဖေဖ
မင္းထက္

ဘေလာ့ဂ္လားေျမာက္တဲ့ေန႔

ဘေလာ့ဂ္ေတြ အၿပိဳင္ျပဳ
ေခတ္စုထဲ ၀င္ေရာက္လာ
ဘေလာ့ဂါျဖစ္ခ်င္စမ္း
ရူးႏွမ္းတဲ့ ငါ။

ဘေလာ့ဂ္၀င္ ဘေလာ့ဂ္ထြက္
လည္ပတ္ခဲ့ အတုယူကာ
ဘေလာ့ဂ္ငယ္ တစ္ခုလုပ္
ဖန္တည္းခဲ့ တာ။

ဘေလာ့ဂ္ေပၚ စာေတြေရး
အေတြးနဲ႔ ေဆြးကဗ်ာ
သတင္းေတြ စုကာခ်ဲ႕
သူ႔အေၾကာင္းလဲ ပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္သက္
တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္သာ
ဘေလာ့ဂ္ရြာ လူက်ယ္လုပ္
ႀကီးပ်င္းလို႔ လာ။

စက္တင္ဘာ-၂၀၀၈
၂၈- ဒီရက္မွာ
ဘေလာ့ဂါ ငါ့အေတြး
ေမြးဖြါးခဲ့ တာ။

အခုဆို ဘေလာ့ဂင္း
တစ္ႏွစ္တင္း ျပည့္လို႔လာ
နက္ေပၚမွာ သားေလးတစ္ေယာက္
ဘေလာ့ဂ္လားေျမာက္ ပါ။

ေလွကားထစ္သီ၀ရီ

ေလွကားတစ္ထစ္
တက္နင္းလိုက္တယ္
ညာေျခတစ္ဘက္
ၾကမ္းနဲ႔ လြတ္သြား
သတိထားမိေတာ့
ငါ အထက္နားကို
နည္းနည္းေရာက္လာၿပီ။

ေနာက္တစ္ထစ္နင္းဖုိ႔
ဘယ္ေျခကိုႂကြ
ၾကမ္းကခြါမိ
ငါသိလုိက္တယ္
ၾကမ္းျပင္နဲ႔ လံုး၀လြတ္သြားၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ထစ္ခ်င္း
နင္းရင္းနဲ႔ တက္
တက္ရင္းနဲ႔ နင္း
တက္နင္းျခင္းသေဘာ
အမွန္ေျပာတဲ့ သီ၀ရီကေတာ့
ေအာက္မွအထက္
တစ္ဆင့္ထက္ျမင့္
ေရာက္သင့္ေနရာ
ေရာက္ဖုိ႔ပါပဲ။

ဒါေပမဲ့
အထက္ေရာက္ေတာ့
ေနာက္ကို တစ္ခ်က္
ငါျပန္လွည့္ၾကည့္
အသိတစ္ခု၀င္လာ
အာ---
ငါ ျပန္ဆင္းရဦးမွာပါလား။

G-talk ေပၚမွ ရင္ဖြင့္သံမ်ား (၅)

အြန္လိုင္းေပၚရွိ G-talk အဖဲြ႔သားေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံမဟုတ္တဲ့ ရင္ပြင့္သံေတြကေတာ့ မရပ္မစဲ တသဲသဲပဲ ဆရာတို႔ေရ႕။ ေရးရတာ လက္ေတာင္ ေညာင္းလာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ တစ္၀က္သာေလာက္ေလာက္ေတာ့ ကုန္ေအာင္ေရးမယ္လို႔ မွန္းထားတယ္ဗ်ာ။ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္နဲ႔ တိုက္ရိုက္သိတဲ့ ညီေလး/ညီမေလးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ေရးတာပါ။ မသိတဲ့လူရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြဆို မေက်နပ္ရင္ လာေအာ္ေနမွာ စိုးရေသးတယ္။ ညီမေလးေတြရဲ႕ရင္ပြင့္သံေတြကိုေတာင္မွ ေရးၿပီးရင္ ဒီလိုေရးထားတဲ့ အေၾကာင္း ျပရေသးတယ္။ သူတို႔က ေက်နပ္တယ္ဆိုမွ က်ေနာ္က ဘေလာ့ေပၚတင္တာပါဗ်ာ့။ သူတို႔က ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြမုိ႔လား။ ပြင့္လာတဲ့ အသံေတြကလဲ သမုဒယနဲ႔ အႏုအရြေလးေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။ အခုလဲၾကည့္။

သူေလးကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူမိုးစက္ပြင့္ေလးလို႔ေခၚတဲ့ ပိပိေလးပါ။ အသက္က ၁၈-ႏွစ္။ တကၠသိုလ္တက္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့လဲ ပင္လယ္ထဲကူးေတာ့ ငါးႀကီးျဖစ္ ဆိုသလို ပုဇြန္ဆိတ္ေပမဲ့ ပင္လယ္ထဲေရာက္ေတာ့ ငါးႀကီးစိတ္၀င္တာေပါ့။ ရည္းစားေလးနဲ႔ တတြဲတဲြ၊ ဟုိနားဒီနား အၿမဲပဲ။ တစ္ခါတေလ ေအာ္ရေသးတယ္။ ေဟ့ ပိေလး စာလဲ က်က္ဦး။ ဘဲဘဲနဲ႔ခ်ည္း ေလွ်ာက္လည္မေနနဲ႔-လို႔။ အဲလိုေျပာတိုင္း “စာလဲ က်က္ပါတယ္ ကိုကိုရ၊ စာအတြက္ကေတာ့ ညီမေလးကို စိတ္ခ်ပါ” လို႔ ေအာ္ျပန္သဗ်ား။ စကားေျပာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ စဥ္းစားမေနဘူး။ ျပန္ေျပာစရာစကားလဲ အၿမဲရွိေနတဲ့ ေကာင္မေလးေပါ့။ အၿမဲရွိဆို သူက က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမစြဲထားေသးတာကိုးဗ်ာ့။ စာေတာ္ၿပီး စကားမ်ားတဲ့ ညီမေလးလဲ ပင္လယ္ထဲကူးတဲ့ ပုဇြန္ဆိတ္ကေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ G-talkမွာ ဒီလို ရင္ဖြင့္ထားေလရဲ႕။
“ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ အခ်စ္ေတြကို ရိုးသားမႈနဲ႔ အနားကြပ္ထားတယ္”

လွလိုက္တဲ့ စကားေလးဗ်ာ။ စာေရးေနတဲ့ က်ေနာ္ေတာင္ ဒီလို တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးဘူး။ အဲဒီစကားလံုးေတြမွန္သမွ်ကို နားလည္ေပမဲ့ အဲဒီစကားလံုးေတြကို စုၿပီး ဒီလိုမ်ိဳး၀ါက်လွလွေလးေရးတတ္ေအာင္ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္မရွိခဲ့ေလေရာ့ထင့္။ သူေျပာမွပဲ စဥ္းစားမိတယ္။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ ဆိုတဲ့ အထူးျပဳပုဒ္၊ အခ်စ္ဆိုတဲ့ နာမ္ပုဒ္၊ ရိုးသားမႈဆိုတဲ့ နာမ္ပုဒ္၊ ၿပီးေတာ့ အနားကြပ္ျခင္းကိရိယာ။ ဒါေတြကို ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ အခ်စ္ကို အလွပဆံုးပံုေဖၚေပးတဲ့ ၀ါက်ေလး တစ္ေၾကာင္းျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုျဖစ္လာဖို႔အတြက္ ရင္ထဲမွာ တကယ္အခ်စ္ရွိတည္ရွိၿပီး ရိုးသားမႈကိုလဲ ပိုင္ဆိုင္ထားမွ ျဖစ္မယ္လို႔လဲ ေတြးမိေသးရဲ႕။ ညီမေလး ပိပိကေတာ့ အၿမဲေျပာတယ္။ “ညီမေလးကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အၿမဲခ်စ္မယ္”တဲ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၾကလဲေတာ့ မသိဘူး။ အီးေမးလ္ လိပ္စာကိုေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ တစ္ခုတည္း လုပ္ထားတယ္ဗ်ား။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အခ်စ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေျပာတာနဲ႔တူပါရဲ႕ေနာ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပိပိေလးအိမ္ကထြက္သြားတိုင္း လိုက္လိုက္ရွာတတ္တဲ့ ပိေလးနဲ႔ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ အမ်ိဳးေတာ္မွန္းမသိတဲ့ အမတစ္ေယာက္။ သူက စု။ အျပည့္အစံုေျပာရရင္ေတာ့ စု၀င္း။ အြန္လိုင္းတက္လာတိုင္း သူေမးတာက ပိပိလာသြားၿပီလား-တဲ့။ သူ႔ညီမေလးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပံုရတယ္။ အမဆိုေပမဲ့ သူ႔အသက္ကလဲ အခ်စ္ကို ပံုျပင္လို ခံုမင္ေနရတဲ့ အရြယ္ထဲမွာပဲ ရွိေသးေတာ့ ေရးလိုက္တဲ့စာမွန္သမွ် ေဘးကလူၾကားရင္ သနားခ်င္စိတ္ေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေရးတာ။ အခုလဲ ေရးထားတာ ၾကည့္ဦး။
“ေမွ်ာ္ေလတိုင္း လြမ္းလြန္းလို႔ လက္ညိႈးညႊန္ရာ မင္းျဖစ္ပါေစေနာ္” တဲ့။

မေန႔ကေတြ႔လို႔ လွမ္းေနာက္လိုက္ရေသးတယ္။ စုေလးေရ႕---မင္းလက္ညိႈးႀကီး ငါ့ဘက္ေတာ့ ေယာင္လို႔မ်ား မထိုးလိုက္နဲ႔ေနာ္”လို႔။ ေတာ္ၾကာ သူ႔လက္ညႈိးေၾကာင့္ က်ေနာ္ မင္းျဖစ္သြားရင္ နအဖနဲ႔ စစ္ျဖစ္ေနရဦးမယ္။ အဲေလ မွားလို႔၊ သူ႔ေကာင္ေလးျဖစ္သြားရင္---၊ အဟီး။ မစဥ္းစားရဲဘူး။ ၾကက္သီးထတယ္။ ပုဂံရာဇ၀င္ဖတ္ရင္ ကုလားမင္းသား ပဋိကၠယား၀င္စားတဲ့ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးဟာ ဓာတ္လံုးရွင္ရဲ႕တန္းခိုးသတိၱေၾကာင့္ လက္ညိႈးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ၿပီး သူ႔ေဖါင္ေတာ္ကို သြားခ်င္တဲ့ဆီ သြားေစႏိုင္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ အခုေတာ့ စုေလးက သူ႔ရင္ထဲက အခ်စ္ဆိုတဲ့ ဓာတ္လံုးရွင္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး။ လက္ညိႈးညႊန္ရာ မင္းျဖစ္ပါေစ-တဲ့။ တကယ္လို႔မ်ား မင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူရွိရင္ေတာ့ သူ႔လက္ညိႈးဦးလွည့္ရာမွာ သြားေနေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။

က်ေနာ့္ G-talk ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ စု-တစ္ေယာက္ က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီစုကိုေတာ့ စုငယ္-လို႔ပဲ က်ေနာ္ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ခ်စ္သူပစ္သြားလို႔ မပဍာေျမလူးကိန္းဆိုက္ေနရွာတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ က်ေနာ္လဲ ေတြ႔တိုင္းေမးျဖစ္တယ္။ စုေလး---အဆင္ေျပလား? လို႔။ အေျဖကေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပဲ မ်ားတယ္။ ေျပပါဘူး ကိုႀကီးရာ။ သူက ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနၿပီ-တဲ့။ ျဖစ္ရေလ စုရယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ေတာ့ မေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါပဲ။ အသိစိတ္က မုန္းဖုိ႔ ေမ့ဖုိ႔ က်ိဳးစားေနရင္းနဲ႔ေတာင္မွ မသိစိတ္ကေတာ “အညာျပန္ခ်င္တယ္” ျဖစ္ေနတုန္း။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ခမွ်ာ က်ိဳးစား ပန္းစား သက္သာေအာင္ ေနရွာပါတယ္။ သက္သာလို သက္သာညား စာတိုေပစေလးေတြလဲ ဖတ္ျဖစ္ပံုရရဲ႕။ အထူးသျဖင့္ အပူၿငိမ္းေစတဲ့ ဘုရားအဆုံုးအမေတြကို ဖတ္ျဖစ္တယ္ထင္ပါ့။ သူ႔ G-talkမွာ ေရးထားတာက---
“တဏွာသည္ ေမတၱာအေယာင္ေဆာင္ကာ သတၱ၀ါတို႔ကို လွည့္စားတတ္၏” တဲ့။

မွန္လိုက္တဲ့ စကားဗ်ာ။ မွန္ဆို ေရွးဋီကာဆရာႀကီးေတြရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ေတြကိုးဗ်ာ့။ စုေလးကို ေမးၾကည့္ရတယ္။ စုေလး--အဲဒီစာ မင္း ဘယ္ကရတာလဲ လို႔။ သူ႔အေျဖက--သူမ်ားဆီက ရထားတာ-တဲ့။ သူ႔စိတ္သူ ဆံုးမခ်င္လို႔ တင္ထားတာနဲ႔ တူပါရဲ႕။ က်ေနာ္က ေျပာရတယ္။ အဲဒီစကားက ဘဘဦးသုခေရးတဲ့ ၀ဥၥနာဒီပနီ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ငယ္ေလးထဲ ပါတယ္-လို႔။ က်ေနာ္လဲအဲဒီစာအုပ္ ဖတ္ဖူးတာၾကာၿပီ။ ဘဘဦးသုခက ပါဠိစာေပျဖစ္တဲ့ အ႒ကထာ၊ ဋီကာက်မ္းႀကီးေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာေတြ စုၿပီး ၀ဥၥနာဒီပနီ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ စာအုပ္ေသးေသးတစ္အုပ္ေရးထားတာ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မူရင္း ပါဠိစာအုပ္ေတြကေတာ့ သာမန္စာဖတ္သူေတြနဲ႔ ေ၀းလြန္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့ ၀ိသုဒိၶမဂၢမဟာဋီကာ ပထမအုပ္ထဲမွာပါတာ သြားေတြ႔ရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ ၀ိသုဒိၶမဂၢ႒ကထာ (ပ-ဒု) ေလာက္ပဲရွိတာ။ မဟာဋီကာ (ပ-ဒု) ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့လူေတြေတာင္ မေတြ႔ဖူးဘူး။ စာအုပ္ရွားတာေျပာပါတယ္။ အဲဒီဋီကာထဲမွာ ဋီကာဆရာႀကီးက ဒီလိုေရးထားေလရဲ႕။
“ေမတၱာမုေခန ဟိ ရာေဂါ ၀ေဥၥတိ၊ ကရုဏာမုေခန ေသာေကာ ၀ေဥၥတိ-ရာဂသည္ ေမတၱာအေယာင္ေဆာင္၍ လွည့္ပတ္တတ္၏၊ ေသာကသည္ သနားမႈအေယာင္ေဆာင္၍ လွည့္ပတ္တတ္၏” တဲ့။ က်ေနာ္လဲ စုေလးကို အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ဘဘဦးသုခရဲ႕ စာအုပ္ကို ရွာဖတ္ပါ-လို႔ ညႊန္းလိုက္ရေသးတယ္။ စိတ္သက္သာယာ ရေအာင္ ရွာဖတ္မယ္-ဆိုပဲသူက။ တစ္ခါတေလ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေထြျပားသမို႔ ကုစားရခက္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြနဲ႔လဲ ႀကဳံရတတ္ပါတယ္။ အဲလို အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္နားမွာရွိရမည့္ အေကာင္းဆံုးမိတ္ေဆြဆိုတာ ကိုယ့္စိတ္ကို သက္သာရာ ရေစတဲ့ စာလာေပလာစကားေတြပါပဲ။ စုေလး တစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာ ရပါေစေၾကာင္း က်ေနာ္ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ငါးခုေျမာက္ျဖစ္တဲ့ ဒီပို႔စ္ကိုေတာ့ ပိပိ၊ စု၀င္းနဲ႔ စုငယ္တို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ ရင္ေပါက္သံေလးေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္လိုက္ပါၿပီ။ မပ်င္းရင္ အြန္းလိုင္းေပၚက ရင္ပြင့္သံေတြကို ဆက္လက္ၾကားရဖို႔ ရွိပါေသးတယ္။ ရႈစားၾကပါကုန္။

G-talk ေပၚမွ ရင္ဖြင့္သံမ်ား (၄)

အြန္လိုင္းေပၚက၊ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္ G-talk ေပၚက အေပါင္းအသင္းေရာင္းရင္းေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြနဲ႔ ရင္ပြင့္သံက႑ကို ေရးလာတာ အခုဆို ပို႔စ္သံုးခုေက်ာ္လို႔ ေလးခုထဲေတာင္ ၀င္လာၿပီဗ်ိဳ႕။ လူေပါင္းစံုရဲ႕ လက္ရွိခံစားခ်က္ေပါင္းစံု၊ အျမင္ေပါင္းစံု၊ ကိုယ္ပိုင္ေတြလဲပါသလို ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြ၊ အဆိုအမိန္႔ေလးေတြလဲ အမ်ားအျပား ပါသဗ်ား။ အခု ဒီပို႔စ္ေလးကိုေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ရမွာမဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေလးနဲ႔ စလိုက္ၾကပါစို႔။

“အကိုလဲ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အကို႔တိုင္းျပည္ျပန္သြား၊ က်မလဲ ေနာက္ႏွစ္ဆို ေက်ာင္းၿပီးၿပီ၊ က်မတိုင္းျပည္ ျပန္ရေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆို က်မတို႔ဆံုႏိုင္ခြင့္ ရွိဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူးေနာ္” လို႔ အင္ဒိယႏိုင္ငံ၊ ဟိုက္ဒရာဘဒ္ ရထားဘူတာမွာ က်ေနာ္နဲ႔ လမ္းခြဲခါနီး ၀မ္းနည္းစကားေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့သူေလးကေတာ့ မြန္ဂိုလိယားႏိုင္ငံသူေလး ဂ်က္ကီပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို အမ်ားက ဂ်က္ကီလို႔ေခၚေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ JJ လို႔ပဲေခၚေလ့ရွိတယ္။ ရိုးသားၿပီး စာက်ိဳးစားတဲ့ ဒႆနိကေဗဒဌာနက ေက်ာင္းသူေလးပါ။ အခုေတာ့ သူ႔ႏိုင္ငံထဲက အစိုးရတကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ျပန္ၿပီးဆရာမ လုပ္ေနေလရဲ႕။ Logic နဲ႔ Western Philosophy ဘာသာရပ္ေတြကို ျပန္လည္ပို႔ခ်ေပးေနတာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူမရွင္းတာေတြ အြန္လိုင္းေပၚေတြ႔တဲ့အခါ က်ေနာ့္ျပန္ျပန္ေမးလို႔ ေျပာရေသးတယ္၊ ငါေမ့ကုန္ၿပီဟ-လို႔။ အဲလိုေျပာရင္ သူက ရယ္ေနတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာတတ္တယ္ “ငါလဲ အဲဒီဒႆနေတြကို ေမ့ပစ္ခ်င္တာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားကို ျပန္ဆရာလုပ္ေနရတာဆိုေတာ့ ျပန္ျပန္ေႏြးေနရေသးတယ္ေလ”တဲ့။ ေခါင္းစားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ က်ေနာ္ေတာ့ ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ လက္ကိုင္ထားတုန္း။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လက္ကိုင္ထားေသးလဲဆိုရင္ သူ႔G-talk မွာေတာင္ ေဟာသလို တင္ထားလိုက္ေသးတယ္။
"A little shed of rain may think itself too small,
yet somewhere a little flower awaits its fall"
(မိုးစက္ေလးတစ္စက္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသးငယ္လြန္းတယ္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ေပမဲ့
တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ သူ႔အလာကို ေစာင့္စားေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္) တဲ့။

ကဲ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ ကဗ်ာေလးလဲ။ သူ႔ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ စကားမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္နားလည္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလွပတဲ့ကဗ်ာ႔စာသားေလးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဟာ သူ႔ႏွလံုးသားထဲက ေသြးစက္ေလးေတြကို ဆူပြက္သြားေစတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ သူျမတ္ႏိုးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို တိတ္တစ္ခိုးေလး ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ သေဘာပါ။ အဲဒီလူက ဘယ္သူလဲ? က်ေနာ္မ်ားလား? အဟီး၊ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔ခ်စ္သူဟာ ထင္ရွားတဲ့လူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရာထူးဂုဏ္၊ ဥစၥာဂုဏ္ႀကီးမားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ အေရးပါတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ သူက ပန္းပြင့္ေလးဆိုရင္ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့လူက မိုးစက္ေလးေပါ့။ အဲဒီမိုးစက္ေလးကို ေတြ႔ရင္ ေျပာလိုက္ၾကပါဗ်ာ။ “မင္း အလာကို ညႈိးငယ္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ မြန္ဂိုေျမေပၚမွာ ရွိေနပါေသးတယ္”လို႔။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ညီမေလး။ ညီမေလးေတြကလဲ ေပါသဗ်ာ့။ သူက အဂၤလန္ႏိုင္ငံနားက Isle of Man ဆိုတဲ့ ကြ်န္းငယ္ေလးေပၚမွာ ေမြးဖြါးလာတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူေနတဲ့ ကြ်န္းေလးေပၚမွာ လူဦးေရက ခုႏွစ္ေသာင္းေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူ႔အေဖက ျမန္မာလူမ်ိဳးဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႔အေမကေတာ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး သူနာျပဳဆရာမႀကီး။ အဲဒီေတာ့ သူက ျမန္မာနဲ႔ အဂၤလိပ္စပ္ထားတဲ့ ျမန္မဂၤလိပ္မေလးေပါ့။ အရမ္းေဖၚေရြၿပီး သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ညီမေလး တစ္ေယာက္ပါ။ ျမန္မာစကားလဲ နည္းနည္းပါးပါးေျပာတတ္တယ္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာနဲ႔ ဂ်ပန္စတဲ့ အေရွ႕တိုင္းဘာသာရပ္ေတြကို ေလ့လာေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ တကၠသိုလ္တစ္ခုတည္း ဆိုပါေတာ့။ ဌာနေတာ့ မတူပါဘူး။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားဘ၀ဆိုတာ သိတဲ့အတုိင္းပဲေလ။ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ လံုးေထြးရစ္ပတ္ၿပီး တေမာတေကာ အလြန္ႏိုင္တဲ့ ဘ၀ေတြမို႔လား။ အခုလဲ မၾကာမီမွာ က်ေနာ္တို႔ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ႀကီး ျပန္ဖြင့္ျပန္ေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး ေျပးေနလႊားေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြလဲ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မိုးထဲေရထဲ ေရာက္ေနၾကတာ ေတြ႔ရေလရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ မိုးထဲေရထဲ မေရာက္ဘူး။ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ၾကည့္ရေအာင္။
"In the desert" (ကႏၲာရ ထဲေရာက္ေနၿပီ) တဲ့ဗ်ား။

သူမ်ားေတြ မုိးထဲေရထဲ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ သူက ကႏၲာရထဲ ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ အဆန္းသားကလား။ ကႏၲာရထဲ ေရာက္ေနတယ္သာေျပာတာ သူတင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုက သူကိုယ္တိုင္ ပင္လယ္ထဲ ေလွေလွာ္ေနတဲ့ ပံုႀကီး။ က်ေနာ္ကေတာ့ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ။ ဒီႏွစ္အဂၤလိပ္ရာသီဥတုက ထူးထူးျခားျခားပူျပင္းသဗ်ား။ တကယ္ဆို အခုခ်ိန္ေဆာင္းတြင္းေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အပူခ်ိန္ဒီဂရီက သိပ္မက်ခ်င္ေသးဘူး။ မေန႔ကပဲ တကၠသိုလ္သြားၿပီး ဖီးေၾကးေတြ သြားသြင္းခဲ့ရေသးတယ္။ ပူလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္းဗ်ား။ မႏွစ္ကဆို ဒီအခ်ိန္ ေအးလြန္းလို႔ မုန္႔ဖက္ထုတ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ရွည္လိုက္တဲ့ ေႏြရာသီ။ ပူလိုက္တဲ့ ေနေရာင္ခ်ည္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္သက္လံုး ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ ရာသီထဲ ႀကီးပ်င္းခဲ့ရရွာတဲ့ ျမန္မဂၤလိပ္မေလး Rose Cho က ညည္းေနရွာတယ္။ “ကႏၲာရထဲ ေရာက္ေနၿပီ” တဲ့။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးခဲ့ရဖူးတဲ့ ေရႊမန္းက E-Major ေက်ာင္းသူေလး ၾကာၾကာ။ က်ေနာ့္တပည့္မေလးတစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္တပည့္မို႔ေျပာမဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕။ သိပ္ေတာ္တဲ့ ကေလးမေလးပါ။ သူလဲ ရိုစီခ်ိဳလိုပဲ၊ ေဖၚေရြတယ္။ စာေတာ္တယ္။ စာဖတ္အားသိပ္ေကာင္းတယ္။ အသက္ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔တိုင္း သူက ျမန္မာျပည္ကေန အဂၤလိပ္လိုပဲ ေရးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္ႏိုင္ငံကေနၿပီး ျမန္မာလိုပဲ ေရးတယ္။ တစ္ခါတေလ စဥ္းစားမိတယ္။ သူ႔အဂၤလိပ္က ငါ့ထက္ေတာင္ ေကာင္းေနပါလား လို႔။ အဲဒီေတာ့လဲ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၀မ္းေျမာက္ရတာေပါ့ေလ။ သူက E-Major ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ စာစံုဖတ္သလို အေတြးအေခၚေတြလဲ ၀ါသနာပါတယ္။ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ စကားေတြကိုလဲ အက်ေကာက္တာတို႔၊ အထာေကာက္တာတို႔ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ ခဏခဏအလုပ္ခံရဖူးတယ္။ အဲဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ကေလးရ-လို႔ ျပန္ေခ်ာ့ရတယ္။ ၾကာၾကာေလးဟာ အသက္ငယ္ေသးေပမဲ့ ဘ၀ကို နားလည္တတ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူနားလည္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳး က်ေနာ္ေတာင္ နားမလည္ေသးဘူး။ အမွန္တိုင္းေျပာတာပါ။ စာဖတ္သူတို႔လဲ ဘယ္လိုနားလည္ၾကလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔ G-talk မွာ ေရးထားတာေလးက ေဟာဒီလိုပါတဲ့။
"Life is made up of time"(ဘ၀ဆိုတာ အခ်ိန္ကာလေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ထားတာျဖစ္တယ္။)

သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕စကားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိုင္းရစ္ရွ္ ၀တၳဳစာေရးဆရာမေလး Cecelia Ahern ရဲ႕ Love, Rosie ဆိုတဲ့ ၀တၳဳထဲက နာမည္ေက်ာ္စာသားေလးပါ။ သူ႔စကားအျပည့္အစံုက ဒီလိုပါ။ "Our life is made up of time; our days are measured in hours, our pay measured by those hours, our knowledge is measured by years". ဘာသာျပန္မခက္ပါဘူးေနာ္။ ဆရာမေလးက သူ႔စာေတြကို ဖတ္ရခက္ေအာင္ မေရးပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ ငယ္ရြယ္သူမို႔ သူ႔အေတြးအေခၚေတြကို လူငယ္ေတြဆီ လြယ္ကူတဲ့ေရးဟန္ေတြနဲ႔ ပို႔ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္ကာစ အာရွသားေတြနဲ႔ အလြန္ကိုက္တဲ့ ေရးဟန္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ၾကာၾကာေလးလဲ အိုင္းရစ္ရွ္ဆရာမေလးရဲ႕ သီအိုရီေတြ ေခါင္းထဲ ေရာက္ေနဟန္တူပါရဲ႕။ “ဘ၀ဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတာျဖစ္တယ္”လို႔ သူ႔ G-talk မွာ တပ္လွန္႔သံေပးထားတယ္။ သံေ၀ဂစကားဆိုလဲ ဟုတ္တယ္။ ဒႆနစကားဆိုလဲ မွန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘုရားစာေတြ ဖတ္တဲ့အခါလဲ အခ်ိန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားျမတ္စြာ ေဟာခဲ့တာ၊ သတိေပးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ မို႔လား။ “ကာေလာ ဃသတိ ဘူတာနိ-အခ်ိန္သည္ သတၱ၀ါတို႔ကို စားပစ္၏”၊ “ေမာဃကာလံ န ေခပေယ-အလဟႆ အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္” ဆိုတဲ့ ဘုရားစကားေတာ္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ လူသားေတြကို အမွတ္တမဲ့ မေနေအာင္ သတိေပးေနတဲ့ စကားေတြေပါ့။ က်ေနာ့္တပည့္မ ၾကာၾကာေလးလဲ အခ်ိန္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္နားလည္တတ္ၿပီလို႔ နားလည္လိုက္ရတဲ့ အခါ----။

ကဲဗ်ိဳ႕---ဒီပို႔စ္အတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီ။ ရွည္ရွည္ေရးရင္ စာဖတ္သူ ပ်င္းသြားမွာ စိုးရတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚက အေတြးအေခၚပါတဲ့ ရင္ဖြင့္သံေလးေတြ ဆက္လက္ နားေသာတ ဆင္ၾကပါစို႔။

G-talk ေပၚမွ ရင္ဖြင့္သံမ်ား (၃)

“မေခၚပဲေရာက္လာ၊ မျမင္ပဲ ခင္ခဲ့၊ အြန္လိုင္းဆိုတဲ့ Chat အတြင္းက ရုပ္လဲမျမင္၊ အသံလဲမၾကား၊ ေလလိႈင္းၾကားမွ သူငယ္ခ်င္း ခင္မင္မႈဆိုတာ ရုိးသားပြင့္လင္းမွသာလွ်င္ ေရရွည္တည္တန္႔ႏိုင္ပါ၏”
လို႔ G-talk မွာ ေၾကညာထားသူေလးကေတာ့ ညီမေလး ျမတ္သီရိပါ။ ဒီပို႔စ္ေလးကို ညီမေလးရဲ႕ ေၾကညာနဲ႔ပဲ စလိုက္ပါၿပီဗ်ာ။ အင္း---ညီမေလးရဲ႕ ေၾကညာစာတမ္းကို ဖတ္မိေတာ့ သူတစ္ခါတုန္းက ေမးဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ေျပးသတိရမိတယ္။ “အကိုႀကီး (အမယ္ သူက က်ေနာ့္ကို အကိုႀကီးတဲ့၊ အသက္က မတိမ္းမယိမ္းကို၊ အကိုဆို ေတာ္ေရာ့ေပါ့)၊ ညီမေလးကို ေဗဒင္တြက္ေပးပါဦး” တဲ့။ ဟုိက္ရွားပါး။ က်ေနာ့္ကို ေဗဒင္ဆရာမ်ားမွတ္ေနလား သိဘူးဗ်ိဳ႕။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကလဲ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ေကာင္ဆိုေတာ့ ( ဘဲႀကီး ပို႔စ္ကို ဖတ္ပါေလ) မဟာဘုတ္တို႔၊ တားေရာ့တို႔ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ေသးသဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ေမးလိုက္မိတယ္၊ ဘာကိစၥအတြက္ တြက္ေပးရမွာလဲ ညီမေလးရ-လို႔။ “ဟို--ညီမေလးအခု ခ်စ္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ကိန္းရွိလား” တဲ့။ ဗ်ာ---။ ခက္ဘူးလား။

“ဟ---ေနစမ္းပါဦး၊ အခုခ်စ္သူက ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ရထားတဲ့ ခ်စ္သူလဲ၊ ငယ္ခ်စ္လား? ဘာလား?” ေမးေတာ့ ဘာေျပာမွတ္လဲ? အြန္လိုင္းမွာေတြ႔တာ-တဲ့။ ဂလု။ ခက္ရခ်ည့္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကလဲ ဆက္ေျပာလိုက္တယ္၊ “ဒါဆို ငါ့ညီမေလး ေဗဒင္ေမးမေနနဲ႔၊ လံုး၀မညားဘူး” လို႔။ သူက လက္မေလွ်ာ့ဘူး။ ညားခ်င္တာကိုး။ (မိန္းကေလးမ်ား ညားခ်င္ပီဆို ဇြတ္။) တြက္သာတြက္ေပးစမ္းပါ ကိုႀကီးရာ တဲ့၊ ပူဆာသဗ်ား။ က်ေနာ္လဲ ေျပရာေျပေၾကာင္း သူ႔ေမြးသကၠရာဇ္ေတြ ဘာေတြေမးၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဟိုျခစ္ ဒီျခစ္ ျခစ္တြက္လိုက္ေတာ့ အမယ္---ညားကိန္းမျမင္ဘူးဗ်ား။ ဒါနဲ႔ ေျပာရေသးတယ္။ ညီမေလးေရ႕ ေဗဒင္အရေတာ့ ညားကိန္းမျမင္ပါဘူးကြယ္-လို႔။ ဒါေပမဲ့ ညီမေလးရာ၊ စိတ္မေလွ်ာ့ပါနဲ႔၊ ဆက္က်ိဳးစားပါ-လို႔ အားေပးလိုက္ရေသးတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က ေတြ႔ေတာ့ ဘာေျပာမွတ္လဲ? “အနားရွိလို႔ကေတာ့ ကိုႀကီးကို ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္ သိလား” တဲ့။ ဟ---ဘာျဖစ္လို႔တုန္း၊ အရင္းမရွိ၊ အဖ်ားမရွိ ကန္ေတာ့ ခ်င္ရတာလဲ? ဆုိေတာ့ “ဟုိလူ---သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ လက္ထပ္သြားၿပီ၊ ကိုႀကီးေျပာတာ မွန္လိုက္တာ” ဆိုပဲ။ က်ေနာ္ ရမ္းတုတ္လိုက္တာ မွန္သြားတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူလဲ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ခဏခဏအညာခံရေတာ့ သူ႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေလးကို သူမ်ားသိေစခ်င္လို႔ထင္ပါရဲ႕၊ အထက္ပါအတိုင္း သူ႔G-talk ထဲ ေၾကညာထားေလရဲ႕ဗ်ား။

ေနာက္တစ္ေယာက္လာၿပီ။ သူကလဲ သီရိနဲ႔ အတူတူေနတာ။ သူ႔နာမည္ေလးက မင္းထက္ငယ္-တဲ့။ က်ေနာ့္ညီမေလးပါပဲ။ က်ေနာ္က မင္းထက္ႀကီးဆိုေတာ့ သူက မင္းထက္ငယ္ေပါ့။ သူ႔ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ သူ႔မိသားစု၀င္ေတြေရာ အားလံုးက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ငယ္ေလး ငယ္ေလး-လို႔ပဲ ေခၚၾကတာ။ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔မွ မင္းထက္ငယ္ျဖစ္သြားတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ငယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက မင္းထက္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ မင္းထက္ငယ္ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ မဆန္းပါဘူး ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ နာမည္ကသာ ငယ္ တာ။ သူ႔ကိုယ္လံုးကေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ့္ ႏွစ္ကိုယ္စာေလာက္ႀကီး ရွိသဗ်ား။ အိပ္လိုက္ရင္လဲ တုံးကနဲ၊ စားလိုက္ရင္လဲ ၀ုန္းကနဲ ဆိုသလို စားလို႔၀င္ အိပ္လို႔ေပ်ာ္တတ္တဲ့အျပင္ တဟီးဟီးတဟားဟားနဲ႔ အၿမဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ အက်င့္ကလဲ ရွိေသးတယ္။ မ၀ပဲ ခံႏိုင္ရိုးလား။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သိပ္ေနတတ္တဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အထင္မေသးနဲ႔၊ သူလဲ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ခံစားခ်က္ျပင္းသဗ်ာ့။ သူေရးထားတာေလးလဲ ၾကည့္ဦး။
“ခ်စ္သူတို႔၏ အခန္းနားဆံုးေသာအရာသည္ ျမတ္ႏိုးဂုဏ္ယူဘြယ္ေကာင္းေသာ သစၥာသာလွ်င္ျဖစ္သည္” တဲ့။

မေကာင္းဘူးလား၊ သူ႔ရင္ထဲက စကားလား၊ သူမ်ားဆီက ရထားတာလားေတာ့ က်ေနာ္လဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တန္ဖိုးထားတတ္တာ အမွန္ပဲ။ သူ႔ခ်စ္သူက သူနဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္။ အခုဆို ခ်စ္လာၾကတာ က်ေနာ္သိရသေလာက္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီ။ အၿမဲေျပာတယ္၊ သူမွ သူဆိုပဲ။ အဲဒီလို သူ႔ရင္ထဲမွာ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္ေလးရွိေနတာေၾကာင့္ အထက္ပါ စာတမ္းေလးကို သူ႔ G-talk မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖဳတ္ပဲ အၿမဲလိုလို တင္ထားတတ္တယ္။ က်ေနာ္လဲ အဲဒီစာျမင္တိုင္း ၀တုတ္တုတ္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ မႏၲေလးက မဟာျမတ္မုနိေစာင္းတမ္းမွာ လက္တြဲလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို မေနာမ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္လာမိေသးေခ်ေတာ့ဗ်ား။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ သူ႔ေကာင္ေလးက မႏၲေလးက။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပနဲ႔ သူ႔ၿမိဳ႕ကေန မႏၲေလးကို ခဏခဏကူးခ်ည္ သန္းခ်ည္လုပ္ေနတာ။ ေမးလိုက္တိုင္း ဘာေျပာမွတ္လဲ? အေဒၚေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္းသြားျပတာ-တဲ့။ သူေျပာပံုအရဆို သူ႔အေဒၚ နာတာရွည္ေရာဂါ ရေနတဲ့ ပံုပဲ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညီမေလး ၀ါ၀ါ။ ည သန္းေခါင္သလြဲ မအိပ္မေန အသက္ရွည္၊ ဟုတ္ပါဘူး၊ မွားလို႔၊ ခ်က္တင္ထိုင္တဲ့ ေကာင္မေလးေပါ့။ ေဟ့ ၀ါေလး မအိပ္ေသးဘူးလားလို႔ ေမးလိုက္တိုင္း “ကိုႀကီး ညီမေလး သူနဲ႔စကားေျပာေနတယ္၊ ၿပီးရင္ အိပ္ေတာ့မယ္” လို႔ ျပန္ေျဖေလ့ရွိတယ္။ သူ႔ဘဲဘဲကလဲ သူနဲ႔ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးတဲ့ တျခားႏိုင္ငံမွာ သြားေနေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ ညီမေလး သီရိလိုပဲ၊ အြန္လိုင္းမွာ စြံတဲ့ အတြဲေလးေပါ့ဗ်ား။ ဒါေပမဲ့ ညီမေလး သီရိအတြက္ေတာ့ ကံကုန္ၿပီထင့္။ သူမွန္းထားတဲ့ ပစၥည္းေလး သူမ်ားလက္ထဲပါသြားလို႔ အပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုပဲ။ အားေလ်ာ့တတ္ရန္ေကာ ညီမေလးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀ါေလးေတာ့ အခုထိ ဆက္ေနတုန္းပဲဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ္လဲ ေတြ႔တိုင္း အားေပးေနရတယ္။ ၀ါေလး အိုေကလား-လို႔။ အိုေကတယ္ ကိုႀကီး-ဆိုမွ က်ေနာ္လဲ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ရသကိုးဗ်ာ့။ မဟုတ္ရင္ သိပ္နားပူနားဆာႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးေလးေတြ မုိ႔လား။ သူ႔အေျခအေနက သူ႔အမ သီရိနဲ႔ မတူပဲ အိုေက စိုေျပေနေပမဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေ၀းကြာေနရတဲ့အခါက်ေတာ့ သူလဲ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ လူျမင္ကြင္း တင္ထားေလရဲ႕။
“သံေယာဇဥ္-တဲ့၊ စကားေလးက သံုးလံုးတည္းရယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထူတဲ့ တံတိုင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ မိုင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သူရစ္ပတ္ခ်င္ရင္ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္အထိ ခိုင္ၿမဲလြန္းပါတယ္”

သီခ်င္းစာသား ဘာလား? က်ေနာ္လဲ သိဘူးဗ်ိဳ႕။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ၾကဴရင္း အူရင္းနဲ႔ ၾကာေတာ့လဲ သူေျပာသလို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ ဆိုကိုးဗ်ာ့။ ေဒၚမာမာေအးရဲ႕ သံေယာဇဥ္ သီခ်င္းစာသားေလးနဲ႔ေတာ့ ခပ္ဆင္ဆင္တူသဗ်ား။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အေနအထားက မခိုင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းထဲကလို မိုင္ေပါင္း--ကုေဋ ျဖစ္ေနရွာေသးတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔အမအျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး အခုထိ က်ေနာ့္ဆီမွာ ေဗဒင္မေမးရဲေသးဘူး။ သူေမးရင္လဲ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရႊီးရဦးမွာပဲ။ တျခားကိစၥအတြက္ေတာ့ မၾကာခဏေမးေလ့ရွိတယ္။ စာေမးပဲြ ေအာင္မွာလား၊ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပမွာလား၊ စသည္ စသည္။ အရင္တုန္းကေပါ့။ သူ႔အမ မစြံတာၾကည့္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေမးတာ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ လြဲသြားမွာ စိုးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ကလဲ တစ္မ်ိဳး။ “အားငယ္သူ အားေပးပါ” ေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ျပဳထားေတာ့ သူတို႔အတြက္ဆို ကူညီဖို႔ အဆင္သင့္။ သြားမေျပာနဲ႔ေနာ္။ ေတာ္ၾကာ---ကိုႀကီး တြက္ေပးဦး-လုပ္ေနဦးမယ္။
(ေဗဒင္ေမးျခင္း သည္းခံပါ)

ကိုင္း ဒီပို႔စ္ေလးေတာ့ ညီမေလး သံုးေယာက္တို႔ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံနဲ႔ပဲ ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ပို႔စ္ေတြအတြက္ ဆက္လက္မွ်ေ၀ဖို႔ရွိပါေသးတယ္။ ခံစားၾကဦးစို႔၊ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေသးလဲ ၾကည့္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။

G-talk ေပၚမွ ရင္ဖြင့္သံမ်ား (၂)

အြန္လိုင္းေပၚက G-talk အဖြဲ႔သားေတြျဖစ္ၾကတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အကို/ညီေတြနဲ႔ လြန္စြာခ်စ္ရပါေသာ အမ/ညီမေလးမ်ားရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြကို ဆက္ၾကဦးစို႔။ ဒီေန႔အတြက္ ပထမဆံုး ၀င္လာသူကေတာ့ က်ေနာ့္ညီငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကို၀င္းႏိုင္။ သူ႔ G-talk မွာ ဂ်ပန္ရုပ္ပြါးေတာ္ ထိုင္ေတာ္မူဘုရားပံုေတာ္ကို တင္ထားတယ္။ ဘုရားၾကည္ညိဳပံုရတယ္။ ေအးခ်မ္းမႈရဲ႕ သေကၤတတစ္ခုေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပုထုဇဥ္လူသားေတြဟာ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႔ေနၾကရရွာတာကလား။ အဲဒီေတာ့ နည္းနည္းပဲ သက္သာ သက္သာ၊ ေအးျမမႈသေဘာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈသေကၤတကို ေဆာင္တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ရုပ္ပံုေလးေတြဟာ ဖူးေမွ်ာ္သူရဲ႕ရင္ကို တဒဂၤျဖစ္ျဖစ္ အပူကင္းေစတာအမွန္ပါပဲ။ အဲဒီဘုရားပံုေလးနဲ႔အတူ သူေရးထားတဲ့ စာသားေလးက
“ထြက္ေပါက္ကို ရွာမရရင္ ေဖါက္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ က်ိဳးစားရမယ္” တဲ့။

အင္း သူေျပာမွ သတိရတယ္။ ကိုယ္လဲ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အဲလိုေျပာလို႔ ၀မ္းခ်ဳပ္ေနတယ္လို႔မ်ား အေတြးမလြဲေၾကးေနာ္။ ေက်းဇူးပဲ ညီေလးေရ႕၊ ညီေလးသတိေပးစကားေလးက အကို႔အတြက္ သိပ္အဖိုးတန္သြားၿပီ။ ေဖါက္ထြက္ဖို႔ နည္းလမ္းေလး ဆက္ရွာလိုက္ဦးမယ္။ ညီေလး အရင္ရရင္လဲ လက္တို႔လိုက္ဦးေနာ္။ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးလဲ က်ေနာ့္ညီငယ္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကို လက္ကိုင္ျပဳၾကဗ်ိဳ႕။ ထြက္ေပါက္ ရွာမရလို႔ကေတာ့ ေဖါက္ထြက္ဖို႔ ႀကံၾကေပေတာ့။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညီေလး၀င္းႏိုင္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနေလရဲ႕ဗ်ာ။ တျခားလူေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ Asian institute of technology မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီမေလး ဇင္လင္းထက္။ သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးေလးနဲ႔ က်ေနာ္က အရူးမေလးလို႔ပဲ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခုခုကိစၥေပၚလာတိုင္း ကိုကိုႀကီးေရ႕လုပ္ပါဦး၊ ညီမေလး ဒီမွာ ဘာညာနဲ႔ နားၾကားကပ္ေအာင္ ပူဆာေလ့ရွိတယ္။ သူ႔ G-talk မွာတင္ထားတဲ့ပံုကေတာ့ က်ေနာ္မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ အျမင္ကပ္လို႔။ ဒါေပမဲ့ ေျပာဦးမယ္။ သူ႔ေကာင္ေလးနဲ႔ တြဲၿပီးရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုတင္ထားတယ္။ အဲဒီပံုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကိုကိုင္ဇာနဲ႔ ေမဆြိတို႔ စံုတဲြဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလး ေျပးသတိရမိတယ္။ “ေနပါေစ---လူေတြ သိေလ--ပိုေကာင္းေလ” ဆိုတာေလ။ လူသိေအာင္ ေၾကာ္ျငာထားတာလား၊ အရင္ဘဲေဟာင္းကို ရြဲ႕ၿပီးတင္ထားလားေတာ့ သိဘူးဗ်ိဳ႕။ ဒါေပမဲ့ သူေရးထားတဲ့ စာသားေလးကေတာ့ သနားစရာ။
"No Water, no electricity. That is AIT life" တဲ့။

အခုလက္ရွိ သူတက္ေနတဲ့ အာစီယံနည္းပညာအင္စတီက်ဴးမွာ ေရမလာ၊ မီးမလာဆိုပဲ။ ဘန္ေကာက္မွာေနာ္။ တစ္ခါတေလ ႀကံဳရတတ္တာေလးေတြ ေနမွာပါ။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀မုိ႔လား။ က်ေနာ္လဲ ေက်ာင္းတက္ေနရဆဲ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ဗ်ာ။ အေဆာင္မွာ ေရမီးမလာလို႔ကေတာ့ အဲဒီေန႔ အေနခက္ၿပီသာမွတ္။ ဓာတ္ႀကီးေလးပါထဲမွာ ေျမနဲ႔ေလက အလကားရေပမဲ့ (အဟဲ--အခ်ိဳ႕ေနရာမွာေတာ့ ၀ယ္ရေသးသဗ်ာ့) မီးနဲ႔ေရကေတာ့ အလကားမရခ်င္ဘူးမို႔လား။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဓာတ္ႀကီးက ေလးပါးတည္းမို႔။ ဆယ္ပါးေလာက္မ်ားရွိရင္ေတာ့ အရူးမေလး ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္မွာ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။

ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးေတြ ေရးထားတဲ့ ရင္ဖြင့္သံေတြကို လႊင့္ထုတ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ခ်စ္မမႀကီး ေဒၚစပယ္ရဲ႕ တရားသံေလးကို နားေထာင္လိုက္ၾကဦးစို႔ရဲ႕။ ေျပာရဦးမယ္၊ အမအေၾကာင္း။ ေၾကာ္ျငာေပးမလို႔။ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္တဲ့ သေဘာနဲ႔ပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ သူ႔ G-talk မွာ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို တင္ေပးထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ အလည္လာသူဦးေရ (ဖတ္သူမပါ) တိုးပြါးလာရတာ။ အဲဒီေက်းဇူးႀကီးကို ဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ေျပာျပရဦးမယ္။ က်ေနာ့္အမက က်ေနာ့္ထက္ ႀကီးတယ္။ အဟား မွန္လိုက္တာ။ မွန္တာေျပာတာ ဒီတစ္ခါ ပထမဆံုးပဲ လို႔ဆိုရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူက ဘုရားတရားသိပ္၀ါသနာပါတယ္။ တရားအၿမဲနာတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္မွာ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာတဲ့တရားပြဲဆို က်ေနာ့္အမက ေရွ႕ဆံုးက။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တရားေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြ အလြတ္နီးပါးေတာင္ ရေနၿပီ။ အခုလဲ သူ႔ G-talk မွာဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ေရးထားတယ္။
“သီတဂူစန္းလပမာ၊ ခ်မ္းျမသာယာ၊ ရွိပါေစ” တဲ့။

ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ ေမတၱာစိတ္လဲ။ သူနဲ႔ပတ္သက္သူေရာ၊ မပတ္သက္သူေရာ ေအးခ်မ္းေစခ်င္တာ သူ႔စရိုက္ပဲ။ အဲဒီစရိုက္ေလးေၾကာင့္ ေအးျမမႈပါတဲ့ စာသားေလးေတြဆို အမက သိပ္သေဘာက်တာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူက သူ႔G-talk မွာ အဲလိုသေဘာပါတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြ ေရးထားေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလ က်ေနာ္မသိတာမ်ားရွိရင္ သူ႔ပဲ ေမးရေသးတယ္။ အမက နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ စပယ္ကို ခ်စ္တယ္။ ျမတ္ႏိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔G-talk မွာလဲ စပယ္ပန္းပံုေလး တင္ထားတယ္။ ရနံ႔ေမႊးျခင္း၊ သန္႔ရွင္းျခင္း၊ လွပျခင္း ဆိုတဲ့ ရိုးရိုးဂုဏ္ေတြအျပင္ အျဖဴေရာင္ပြင့္ဖတ္ေလးေတြမို႔ ရုိးသားျခင္းဆိုတဲ့ ဂုဏ္သေကၤတကိုပါ ေဆာင္တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ အမက အဲဒီစပယ္ပြင့္ေလးလိုပဲ လွတယ္။ ရိုးသားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ အခုထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူး။ ေဘာ္ဒါေဆာင္လဲ ဖြင့္ထားတယ္။ ေၾကာ္ျငာေပးတာ။

ဒီပို႔စ္ေလးကိုေတာ့ ညီေလး ၀င္းႏိုင္၊ ညီမေလး ဇင္လင္းထက္နဲ႔ အမ စပယ္တို႔ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေလးေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ပါၿပီ။ ေနာက္ပို႔စ္မ်ားမွာလဲ က်ေနာ့္ G-talk ေပၚက အေပါင္းအသင္း၊ ေရာင္းရင္းေတြရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကို ဆက္လက္ရႈစားၾကပါကုန္။

G-talk ေပၚမွ ရင္ဖြင့္သံမ်ား (၁)

ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ ဒီေလာက္ၾကာသြားတာ။ စဥ္းစားတယ္ ဆိုတာကလဲ သူမ်ားအေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ သူမ်ားခံစားခ်က္ေတြ၊ ဖြင့္ဟခ်က္ေတြကို ေရးမွာဆိုေတာ့ ေရးရင္ သူတို႔ဘာေျပာမလဲ? ဆဲမ်ားဆဲမလား? ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ျပန္ျပန္ေမးမိေနလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ဆဲခ်င္လဲ ဆဲၾကပေလ့ေစ၊ ေရးခ်င္တဲ့ဟာကို ေရးကိုေရးေတာ့မယ္။ လက္ယားေနၿပီ။ အဟဲ၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ သိပါတယ္။ ဆဲၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြကို ေၾကာ္ညာေပးတာကိုး။ ေၾကာ္ၿပီးေတာ့ ညာေရာင္းတာ။ ဒီပို႔စ္ေလးေရးဖို႔အတြက္ က်ေနာ့္ G-talk ထဲမွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ခြင့္ေတာင္းပါေၾကာင္း အသိေပးပါတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္ေရးမွာက အြန္လိုင္းေပၚက မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ သူတို႔ G-talk မွာတင္ထားတဲ့ စာသားေလးေတြ၊ အေတြးအေခၚေလးေတြပါ။ အဲဒါေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္ပုိင္ခံစားခ်က္ေတြလဲပါသလို ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တဲ့အတြက္ ႀကိဳက္လို႔ တင္ထားတာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ အနည္းဆံုးေတာ့ က်ေနာ့္အထင္ေျပာရရင္ တစ္ဦးခ်င္းစီမွာရွိတဲ့ ႏွလံုးေသြးစက္ေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို႔ေတာ့ ဆိုခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ေသြးစက္နဲ႔ ေရးထားေပမဲ့ အနီေရာင္ခ်ည္းေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာင္စံုပန္းခ်ီကားေလးေပါ့။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူမ်ားခံစားခ်က္ကို ပံုတူကူးထားတာေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲကိုး။ သေဘာခ်င္းတိုက္ဆိုင္မႈပဲလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ဟုတ္စ။

ပထမဆံုး ဒီမွတ္တမ္းေလးထဲမွာ ေနရာယူမည့္သူကေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚက အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ နဒီရဲ႕ ဖြင့္ဟခ်က္။ သူ႔ G-talk မွာတင္ထားတဲ့ စာသားေလးက ဒီလိုပါတဲ့။
“အေကာင္းဆံုးပစၥည္းဆိုတာ ေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာပဲ ရွိတယ္၊ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ဆုိတာ ၀တၳဳေတြထဲမွာပဲ ရွိတယ္၊ အလွပဆံုးေသာဘ၀ဆိုတာ အိမ္မက္ေတြထဲမွာပဲ ရွိတယ္”။

အင္း---သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေလာကႀကီးရဲ႕ တကယ့္အရွိတရားေတြကို သိရွိနားလည္တတ္ေနၿပီလို႔ အသိအမွတ္ျပဳရေတာ့မလိုပါပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ စာသားေလးေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီထဲမွာ သူ႔ရင္ခြင္ကို လာမွန္တဲ့ မွ်ားတစ္စင္းေတာ့ ပါမွာေပါ့။ “အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ဆိုတာ ၀တၳဳေတြထဲမွာပဲ ရွိတယ္” ဆိုတဲ့ စကားဟာ သူ႔ရင္ကို ထိရွာသြားတဲ့ မွ်ားေလးတစ္စင္း ျဖစ္ခဲ့ရင္ လက္ရွိသူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာ ေနရာယူထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ျပေနသလဲ? လို႔ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေလး အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေၾကာ္ျငာစရာမလိုေအာင္ ေကာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ အိမ္မက္အျပင္ဘက္က အေကာင္းဆံုးေသာဘ၀ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

အြန္လိုင္းေပၚက ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ဆံုးညီေလး ေမာင္သုခ (စစ္ကိုင္း)။ သူ႔ G-talk ေပၚမွာ သူကိုယ္တိုင္ ေရကန္ေပါင္ေပၚ ေျခကားယားထိုင္ၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ပံုႀကီး တင္ထားေလရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္ထားေသးတယ္။
“အာဒမ္ဟာ အခုထိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ---” တဲ့။
ၾကည့္ရတာကေတာ့ သုခ (စစ္ကိုင္း) ဟာ သမုဒယ ရစ္၀ိုင္းေနတဲ့ပံုပါပဲ။ သူက အာဒမ္ဆိုေတာ့ သူေမွ်ာ္ေနတဲ့သူက ဧ၀ ပဲျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါက သူ႔ကို ေျပာမိေသးတယ္။ ကိုအာဒမ္ေရ႕---ဧ၀ခ်ည္းေမွ်ာ္မေနနဲ႔၊ ဧပိန္လဲ ရွာဦးလို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဧ၀ ကဘယ္ဆီေရာက္လို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ေနမွန္းမသိဘူး။ ေတာ္ၾကာ သူေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဧ၀က တျခားအာဒမ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနရင္ က်ေနာ့္ညီေလး သုခေခၚ အာဒမ္ႀကီးေတာ့ ဒုကၡ။ ဒါေၾကာင့္ အႀကံေကာင္းေလးဘာေလး ေပးလိုက္ရေသးတယ္။ ဧပိန္ကိုလဲ စဥ္းစားဦးလို႔ေလ။

လာၿပီ ေနာက္တစ္ေယာက္။ သူက က်ေနာ့္ခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါ။ ေကာင္းတူဆိုးဘက္ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အေၾကာင္း ကုိယ္သိ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းသူသိ ဆိုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ အတင္း။ သူ႔နာမည္က ကိုကိုသစ္ တဲ့။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေပးထားခဲ့တဲ့ နာမည္ေလးပါ။ တကယ္က ကိုသစ္ႏိုင္။ သူ႔ေကာင္မေလးေရွ႕မွာ စရင္းေနာက္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္က ကိုကိုသစ္ ကိုကိုသစ္လို႔ ေခၚရာကေန သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီနာမည္ကို သေဘာက်ၿပီး သူ႔ G-talk ကို ကိုကိုသစ္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ တင္ထားတဲ့ စာသားလဲ ၾကည့္ဦး။
“အိမ္မက္ထဲအထိ ေခၚသြားမယ္” တဲ့။
ၾကမ္းပံုမ်ားျဖစ္ေတာ့၊ လန္႔ေတာင္ လန္႔တယ္ဗ်ာ။ ေတာ္ေရာ့ေပါ့၊ အျပင္ေလာက္ဆို။ အခုဟာႀကီးက လူၾကားမေကာင္းေအာင္။ အိမ္မက္ထဲ အထိေခၚသြားမယ္ ဆိုပဲ။ တစ္မ်ိဳးေတာ့လဲ မေတြးၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ သူ ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ေျပာေျပာ။ က်ေနာ္နားလည္တာကေတာ့ သူ႔အခ်စ္ေတြက အိမ္မက္ထဲမွာေတာင္ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနမယ္ လို႔ ဆိုလိုပံုရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အခ်စ္ႀကီးတဲ့ လူႀကီးဗ်ာ။

အဟမ္း--အဟမ္း--၊ ေနာက္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္။ သူကလဲ က်ေနာ့္လိုပဲ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီဇင္ဘာ တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဒီဇင္လို႔ပဲ ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ သူက သူ႔ G-talk မွာ ႏွလံုးသားခံစားခ်က္ေတြ သိပ္ေရးေလ့မရွိဘူး။ လက္ေတြ႔က်တဲ့ စာသားေလးေတြ၊ တစ္ခါတစ္ေလ သူႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းပိုဒ္ေလးေတြ တင္ထားတတ္တယ္။ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သူ႔ဘ၀ကို၊ အထူးသျဖင့္ လက္ရွိသူေနထိုင္ေနရတဲ့ ဘ၀ရုန္းကန္မႈေတြကို ပံုေဖၚေပးတဲ့ စာသားေတြမ်ိဳး ေရးထားေလ့ရွိတယ္။ ဥပမာ၊ အလုပ္အားရက္ေတြဆို---“သန္႔ရွင္းေရးေန႔” လို႔ေရးၿပီး တံမ်က္လွဲေနတဲ့ ကာတြန္းပံုေလး တင္ထားတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလက်---“ထမင္းသြားစားပါသည္” ဆိုၿပီးေတာ့ ေအာ္ထားခဲ့ေသးတယ္။ အခုလဲ သူႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးတစ္ပုိဒ္ တင္ထားတာေတြ႔ရတယ္။။ ေဆာင္းဦးလႈိင္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ထိရွမႈေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ခံစားမိပါတယ္။
“တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ လြယ္ေပမဲ့ ငါဟာ ရုန္းကန္လာခဲ့ဘူးတယ္၊ က်ိဳးစားခဲ့သမွ် အခ်ီးႏွီးပဲ၊ ဘ၀ဟာ ဒီလိုပဲ” တဲ့။
သူ႔စာဖတ္ၿပီး ငါ သူ႔အတြက္ ဘာကူအညီေပးရင္ေကာင္းမလဲ လို႔ေတာင္ ေတြးမိသဗ်ာ၊ တကယ္ပါ။ က်ေနာ္သိေနတယ္ေလ။ သူတကယ္ရုန္းကန္ေနရတယ္ ဆိုတာကို။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူေရာ က်ေနာ္ေရာက သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေနေနရတာခ်င္း အတူတူပဲကိုး။ သူ႔စာသားထဲမွာ လက္ရွိအေနအထားကို နာက်ည္းေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလးေတြ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားဆီက အကူအညီတစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္လို႔ ေရးထားတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ လံုး၀ယံုပါ။ သူက သိပ္က်ိဳးစားတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၊ သူ႔ဘ၀ကို ဘယ္လို ရုန္းကန္ရမလဲဆိုတာ သူသိတယ္။ ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ ေရးသလဲ? က်ေနာ္ေျပာခဲ့ၿပီေလ၊ သူ႔ႏွလံုးသားထဲက ထြက္က်လာတဲ့ ေသြးစက္ေလးေတြနဲ႔ သူ႔ဘ၀ကို ယာယီပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ ေရးျခစ္လိုက္ျခင္းမွ်ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ေတာ့ မပိုပါဘူး။

ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲဗ်ိဳ႕။ ဆက္ရဦးမယ္။ သူမ်ားအေၾကာင္း ဒီေနရာကေန တ၀တၿပဲေျပာပစ္မယ္။ အဟဲ၊ ေၾကာ္ျငာေပးမလို႔ပါ။ G-talk ေပၚက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။

ငါနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ား

မေတြ႔ မျမင္ရေပမဲ့
စိတ္အစဥ္က သူ႔ဆီမွာ
အရိပ္လို ရစ္၀ဲ
ခ်စ္ပဲ ခ်စ္တတ္လြန္းတယ္ထင့္။

အျပစ္ပဲ ေျပာေလမလား
အသစ္လဲ ထပ္မရွာလိုေတာ့
တစ္ခ်စ္ထဲပဲ ခ်စ္မယ္
ဒါေပမဲ့
တစ္ရစ္ထဲပတ္မယ့္ႏြယ္လို႔ေတာ့ မမွတ္ပါနဲ႔
အစစ္အသည္းနဲ႔ အတူ
အခ်စ္ၿမဲမယ့္ သူရယ္ပါ။

မူႂကြယ္ကာ ဟန္မလုပ္တတ္သူမို႔
အပူသည္ ငါတစ္ေယာက္ကိုျဖင့္
တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ၾကည့္လွည့္ပါ
အသိခက္တာမွ ဟုတ္ပဲ။

အတိတ္ရဲ႕ လႊြမ္းမိုးမႈေတြေၾကာင့္
အအိပ္ပ်က္ညမ်ားနဲ႔ ငါ
မိတ္ဖြဲ႔ရေပါင္းလဲ မ်ားခဲ့ၿပီ။

မွားခဲ့သည္လား?
အေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့
မေရရာျခင္း တရားေတြနဲ႔
အေျဖမွာ မသဲကြဲ
အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္
ဒီတစ္ညလဲ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ျပန္ဘူး ခ်စ္သူရယ္။

မအိုေသာအရာ

ရုပ္သည္ အိုတတ္ေသာ သေဘာရွိ၏။ အသက္သည္ ရက္မွလ၊ လမွႏွစ္သို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္းကူးေျပာင္းကာ ႀကီးလာတတ္၏။ ရုပ္အိုျခင္းႏွင့္ အသက္ႀကီးျခင္းႏွစ္မ်ိဳးသည္ ေနာက္ျပန္မလွည့္ေသာ သေဘာတရားမ်ားေပတည္း။ ရုပ္အိုျခင္းႏွင့္ အသက္ႀကီးျခင္းႏွစ္မ်ိဳးကို ဇရာ-ဟု ဘာသာေရးစာေပမ်ားက ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇရာဟူသည္ လူတို႔မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ၊ ထို႔ထက္ဆိုရပါမူ သတၱ၀ါတိုင္း မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ လႊမ္းမိုးမႈႀကီးတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေပေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ရုပ္ႏွင့္ အသက္ကဲ့သို႔ အိုျခင္း၊ ႀကီးျခင္းမရွိေသာ သေဘာတစ္မ်ိဳးကား သတၱ၀ါတို႔သႏၲာန္မွာ ရွိျပန္၏။ ထုိသေဘာေၾကာင့္ လူအပါအ၀င္ သတၱ၀ါမွန္သမွ်တို႔သည္ ဘ၀ကို မက္ေမာ၏၊ တြယ္တာ၏။ ထိုတြယ္တာ မက္ေမာမႈတို႔ျဖစ္သည္ႏွင့္အမွ် ဘ၀အဆံုးသို႔ ေရာက္မည့္ေန႔ကိုေတြးကာ ေၾကာက္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းသေဘာတရားသည္ မက္ေမာမႈ၏ အရင္းျမစ္လည္းျဖစ္၏။ တြယ္တာမႈ၏ ေရေသာက္ျမစ္လည္းျဖစ္၏။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၏ အခ်က္အခ်ာလည္းျဖစ္၏။ ထိုအရာကား ခ်စ္ျခင္းပင္တည္း။

သူမဘ၀မွာ အိမ္ေထာင္ဆက္ေပါင္း မ်ားခဲ့ပါၿပီ။ အခ်ိဳ႕ေယာက္်ားမ်ားကို ရွင္ကြဲကြဲကာ လြဲခဲ့ရသည္။ အခ်ိဳ႕ကိုကား ေသကဲြကြဲကာ လြဲခဲ့ဖူးေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ ဘ၀သည္ အထီးက်န္ဆန္မႈမ်ားႏွင့္ မၾကခဏဆိုသလို ေတြ႔ႀကံဳေနခဲ့ရသည္။ ၾကာလာေသာအခါ အထီးက်န္ဆန္မႈသည္ သူမမႏွစ္ၿမိဳ႕ဆံုးေသာ မုန္းတီးဆံုးေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ သူမအနားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ အၿမဲရွိေနေစခ်င္ေသာ ဆႏၵသည္ သူမ၏ အႀကီးမားဆံုးေသာ ဆႏၵတစ္ခုျဖစ္သည္။ ယင္းဆႏၵ၏ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူႏွင့္ ရွင္ကဲြကြဲရသည္ျဖစ္ေစ၊ ေသကြဲကြဲရသည္ျဖစ္ေစ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ရွာတတ္ေသာ အက်င့္သည္ သူမ၏ ႀကီးရင့္လာေသာ အသက္ႏွင့္ ထပ္တူျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ျခင္းလား? သူမ်ားကို ခ်စ္ျခင္းလား? သူမ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့။ အခ်စ္မရွိလွ်င္ သူမမေနတတ္သည္ကေတာ့ အမွန္။ သူမကား အျခားမဟုတ္၊ အသက္ (၁၀၇)ႏွစ္ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ Wook Kundor အမည္ရွိ မေလးရွားႏိုင္ငံသူ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ပါတည္း။

အဘြားအို ကြန္ဒါမွာ သူမ၏ အသက္ (၁၀၇) ႏွစ္ဟူေသာ အခ်ိန္ကာလအတြင္း အိမ္ေထာင္ဆက္ေပါင္း (၂၂) ႀကိမ္တိတိရွိခဲ့ေပၿပီ။ အခုလက္ရွိအမ်ိဳးသားမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ကမွ လက္ထပ္ထားခဲ့ေသာ Muhammad Noor Che Musa ဆိုသူျဖစ္သည္။ သူမထက္ အသက္ (၇၀) တိတိ ငယ္သည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးစြဲေနသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမႏွင့္လက္ထပ္စဥ္က သူေျပာခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းမွာ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္အတိုင္းပါပဲ-ဟူ၏။ သူ႔စကားအဓိပၸါယ္ကို သူကိုယ္တိုင္သာ ေကာင္းစြာနားလည္ေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ မစၥတာမူဆာမွာ အခုေလာေလာဆယ္ သူမအနားတြင္မရွိ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ကြာလာလမ္ပူသို႔သြားကာ မူးယစ္ေဆး၀ါးျဖတ္ဖို႔အတြက္ ေဆးရံုတက္ေနရသည္။ သူမရင္ထဲမွာ အထီးက်န္ဆန္ခဲ့ရျပန္ေခ်ၿပီ။ “ေယာက်္ားျဖစ္သူ ကိုမူဆာတစ္ေယာက္ မူးယစ္ေဆး၀ါးျပတ္သြားခဲ့လွ်င္----”၊ သူမ ဆက္မေတြးရဲ။ မူးယစ္ေဆး၀ါးစြဲေနစဥ္က သူမကဲ့သို႔ ဆံျဖဴ၊ သြားက်ိဳး၊ အသေရမတိုးေတာ့တဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္အေပၚ ေပးခဲ့ေသာ ကိုမူဆာ၏ အခ်စ္သည္ မူးယစ္ေဆး၀ါး ျပတ္သြားေသာအခါ အရင္လို ေပးႏိုင္ပါဦးမည္ေလာ? သူမတစ္ေယာက္တည္း အိပ္ယာထဲ၀ယ္ နဖူးေပၚလက္တင္ စဥ္းစားရင္း အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ားႏွင့္လည္း အလီလီ ႀကံဳေနရေပၿပီ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခုိင္ခုိင္မာမာခ်လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ရွာေတာ့မည္။ ယင္းေနာက္တစ္ေယာက္သည္ သူမ၏ (၂၃) ေယာက္ေျမာက္ ဘ၀ၾကင္ေဖၚျဖစ္လာမည္သူတည္း။ ၂၃ ေယာက္ေျမာက္ၾကင္ေဖၚကို ရွာတဲ့ေနရာမွာ သူမသည္ ဆင္ေျခတစ္ခုကို ေပးခဲ့သည္။ "My intention to remarry is to fill my forlornness and nothing more than that," “ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ရွာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အဘြားရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပါပဲ၊ ဒိထက္ေတာ့ မပိုပါဘူးကြယ္” တဲ့။ လာမည့္သတင္းပတ္ထဲတြင္ Eid al-Fitr ေခၚ မူစလင္ပြဲေတာ္တစ္ခု က်င္းပဖို႔ရွိသည္။ ယင္းပြဲေတာ္ရာသီအတြင္း သူမအပါးမွာ သူမခ်စ္ရသူတစ္ေယာက္ရွိေနေစခ်င္ေသာဆႏၵသည္ သူမ၏ ႀကီးမားေသာဆႏၵတစ္ခုပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူမဆႏၵ တကယ္ျပည့္၀ပါမည္ေလာ? အဘယ္သို႔ေသာ ေယာက်္ားမ်ိဳးသည္ သူမအခ်စ္ကို လက္ခံပါလိမ့္မလဲ? ဟူေသာ အေမးလဲဟုတ္၊ အေတြးလဲဟုတ္ေသာ ၀ါက်တစ္ခုသည္ မေလးရွားသားတို႔ ရင္ထဲတြင္ ထပ္ခါတလဲလဲ ေပၚလာကာ အေျဖကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ရွိၾကေလေတာ့သတည္း။

အလြမ္းထု

ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စီး
၀ီးကနဲ ျမည္ေအာ္
ေခါင္းေပၚက ျဖတ္သန္းတိုင္း
အိပ္ျပန္မယ္မွန္း
အလြမ္းတစ္ခု
ရင္မွာစုလာ။

သံုးမိနစ္ ႏွစ္စီး
ခရီးထြက္လမ္း
ပ်ံသန္းတဲ့ ေလယာဥ္ေၾကာင့္
ေျမျပင္က ငါ့အလြမ္း
မရပ္တန္းခဲ့။

ယူေကမွာ ႏွစ္ႏွစ္
အိမ္ႏွင့္ ခြဲခြါ
ေနလာတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္
အလြမ္းဘယ္ေလာက္ မ်ားမလဲ?

အလြမ္းပံုစု
ျမင္းမိုရ္ထုသို႔
ရင္ႏုအထဲ မ်ားခဲ့ၿပီ။

ေၾကာက္အားပို

အမွတ္တမဲ့မို႔
အလန္႔ထညက္ျဖစ္ပါေပ့
အရိပ္မည္းမည္း
စိတ္ကပဲ စြဲေနသလား?
အသံေဖ်ာက္ေဖ်ာက္
နားကပဲ ေျခာက္ေနသလား?
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေရွ႕တိုး
အေသခ်ာ ခိုးၾကည့္ေတာ့
မပိရိတဲ့ ပံုသဏၭာန္
မူမမွန္တဲ့ လႈပ္ရွားခ်က္
လွဲ႔စားတဲ့ တံလွ်ပ္
အာ----ေရွ႕မွာ
ကိုယ္လံုးေပၚမွန္တစ္ခ်ပ္ပါလား။

ေရႊေစ်းထက္ႀကီးတဲ့ ေခြးေစ်း

ဆင္းရဲတဲ့လူေတြအတြက္ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေလာက္ေအာင္ မဲြေနရတဲ့ ေဟာဒီေခတ္ႀကီးမွာ ထားစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာေနတဲ့လူေတြကလဲ တပံုတပင္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ဦးပိုင္းက တစ္ကမၻာလံုးစီးပြါးေရးကပ္ဆိုက္ၿပီး ကုမၸဏီႀကီးေတြအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဘဏ္တစ္ခ်ိဳ႕ေဒ၀ါလီခံလိုက္ရေပမဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြအတြက္ အသက္ရႈပိတ္မသြားခဲ့။ တကယ့္တကယ္ အထိအရွခံလိုက္ရသူေတြကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာကုမၸဏီ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ဘဏ္၀န္ထမ္းေတြပါပဲ။ အလုပ္ျပဳတ္၊ အိမ္ျပန္၊ ထမင္းတစ္နပ္မွန္ဖို႔အေရး ရရာအလုပ္ရွာလုပ္။ စီးပြါးေရးအၾကပ္အတည္းျဖစ္လဲ တကယ္ခံရတာက လူဆင္းရဲေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးကပ္ဆိုက္လဲ ဆင္းရဲသားေတြပဲ မြဲတြင္းနစ္။ အျဖစ္ကေတာ့ မႏွစ္သက္စရာ။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရပါ့။ ဖန္ဆင္းရွင္ကိုလား? ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလား?

တရုတ္ႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း Shaanxi ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ Xi'an ေလဆိပ္မွာ အနက္ေရာင္ မာစီဒီးကားအစီး (၃၀)နဲ႔ အလံနီေတြ ေ၀ွ႔ရမ္းႀကိဳဆိုေနၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးေၾကာင့္ ေလဆိပ္ႀကီးတစ္ခုလံုး အုပ္အုပ္က်က္က်က္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္တန္ဖိုးႀကီးမားတဲ့ ကားအစီးေပါင္းသံုးဆယ္နဲ႔ ဒီလူေတြ ဘယ္ႏိုင္ငံက ႂကြလာတဲ့ မင္းဧကရာဇ္ကိုမ်ား ႀကိဳဆိုေနၾကပါလိမ့္။ အိုဗားမားလာမွာလား၊ ေဂၚဒင္ဘေရာင္းလား၊ ဒါမွမဟုတ္၊ တရုတ္သမၼတႀကီးလား။ မဟုတ္ပါ။ ဒီလူေတြ ဒီကားေတြ ႀကိဳဆိုေနတဲ့သူကေတာ့ Wang (Surname) လို႔ေခၚတဲ့ တရုတ္သန္းႂကြယ္သူေ႒းမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူမရဲ႕၀ယ္ၿပီးကာစ အခ်စ္ေတာ္ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ပါ။

သူေ႒းမေလး ၀မ္ဟာ သူ႔အိမ္မွာ ေမြးဖို႔ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ကာလအေတာ္ၾကာၾကာရွာေနခဲ့ပါတယ္။ ေခြးေတြအမ်ားႀကီးရွိေနေပမဲ့ သူမစိတ္ႀကိဳက္မေတြ႔ေသးတဲ့အတြက္ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး တဲ့။ အခုေတာ့ သူ႔မရင္ထဲ ၾကာျမင့္စြာခုိတည္ေနတဲ့ ဆႏၵတစ္ခုကို ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ရလို႔ အရမ္းေပ်ာ္ေနပါတယ္။ သူမလိုခ်င္တဲ့ေခြးအမ်ိဳးအစားကိုရဖို႔အတြက္ သူေနတဲ့ေနရာနဲ႔ အင္မတန္အလွမ္းကြာတဲ့ တရုတ္ျပည္အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းက Qinghai ျပည္နယ္အထိသြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီျပည္နယ္ဟာ တိဘက္လူမ်ိဳးအမ်ားစု ေနထိုင္ၿပီး တိဘက္ေခြးအမ်ိဳးအစားမ်ားစြာကိုလဲ ေမြးျမဴတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ကင္ဟုိင္းျပည္နယ္က သူမဘာကို ၀ယ္ခဲ့သလဲ? Mastiff အမ်ိဳးအစား အနက္ေရာင္ တိဘက္ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ကို စိတ္ႀကိဳက္ေစ်းေပးၿပီး၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ တန္ဖိုးကိုလဲ ၾကည့္ပါဦး။ တရုတ္ယြမ္ေငြ ေလးသန္း တဲ့။ ေဒၚလာနဲ႔တြက္ရင္ေတာင္ ေျခာက္သိန္းေက်ာ္ရွိပါတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့ေငြေတြကို သံုးၿပီး ဒီေခြးကို၀ယ္ရတာဟာ ေခြးတန္ဖိုးက ဒီေလာက္ေတာင္ ႀကီးေနလို႔လား လို႔ေမးစရာရွိပါတယ္။ ႀကီးမယ္မထင္ပါ။ အေတာ္အတန္ တန္ေၾကးေတာ့ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။ တစ္ခုေသခ်ာတာကေတာ့ အရင္က ဒီေလာက္ေစ်းမရွိခဲ့တဲ့ ဒီေခြးအမ်ိဳးအစားေတြဟာ သူေ႒းမ၀မ္ ၀ယ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေစ်းတက္သြားမွာ ဧကန္ပါပဲ။ ဒါကလဲ စီးပြါးေရးေလာကမွာ ျဖစ္ၿမဲကိုးဗ်ာ့။ လိုခ်င္သူေပါရင္ ပစၥည္းဟာ ေစ်းကြက္မွာ ေနရာရၿမဲပဲ မဟုတ္လား။ အခုလဲ တိဘက္ Mastiff ေခြးေတြ ေစ်းကြက္ထဲ ၀င္လာခဲ့ပါၿပီ။ လိုခ်င္ရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံသာမ်ားမ်ား ရွာထားေပေတာ့။

အခ်ိဳ႕လူေတြက ေငြကို စားဖို႔ သံုးတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႂကြားဖို႔ သံုးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ထားဖို႔ေနရာမရွိလို႔ သံုးပစ္တယ္။ အခ်ိဳ႕လူေတြ က်ျပန္ေတာ့ ဆႏၵတစ္ခုျပည့္၀ေရး အေလးေပးၿပီး သံုးစဲြၾကတယ္။ ေဒၚလာေျခာက္သိန္းတန္ဖိုးမရွိတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ေဒၚလာေျခာက္သိန္းေပးၿပီး ၀ယ္လိုက္တဲ့အေပၚမွာ သင္ဘယ္လို စဥ္းစားမိသလဲ။ အျမင္ခ်င္းေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကြဲျပားမႈရွိမွာပါ။ “ေရႊမွာ တန္ဖိုးရွိတယ္၊ ဒီတိဘက္မာစ္တစ္ဖ္ေခြးမွာ ဘာတန္ဖိုးမွမရွိဘူး” လို႔ အခ်ိဳ႕လူေတြက ဆိုေပမဲ့ သူေ႒းမေလး ၀မ္အတြက္ေတာ့ သူ႔ဆႏၵတစ္ခုျပည့္၀ေရးအတြက္ သူသံုးခဲ့တဲ့ေငြကို သံုးသင့္တဲ့ေနရာမွာ သံုးလိုက္တယ္လို႔ ယူဆေကာင္း ယူဆေနမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သံုးႏိုင္ျဖဳန္းႏိုင္ပါေပရဲ႕ လို႔ေတာင္ ခ်ီးၾကဴးရမလိုလို။ ေအာ္ ရွိသူေတြကလဲ ရွိၾကပါ့၊ မြဲသူေတြက်ျပန္ေတာ့လဲ ဒီလိုေခြးမ်ိဳးကို ဒီေစ်းေပးၿပီး ၀ယ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အိမ္က ကေလးေဆာ့ဖို႔ ပလပ္စတင့္ေခြးရုပ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။ ေအာ္ ေလာက--ေလာက။ ၾသခ်ေလာက္ပါေပရဲ႕ဗ်ား။

တစ္ခါက သူ႔စကား

မျမင္ေအာင္ျပဳ လွ်စ္လ်ဴရႈရက္ေပမဲ့
ရင္မွာစု ခ်စ္တာသမုဒယအခဲေတြနဲ႔
အသည္းမွာစြဲေနမိၿပီမို႔
အၿမဲပဲခ်စ္ေနခ်င္တယ္ ကိုရယ္။

ကို႔ႏွလံုးသား အထက္မွာ
အမုန္းတရားဖက္ကာ စြဲေနေရာ့သလား
အရႈံးသမားေမ့ကို လွည့္မၾကည့္ေပမဲ့
အမ်က္မရွိတဲ့ အသည္းမွာေတာ့
စြဲလာတဲ့ ေ၀ဒနာမ်ားရယ္ေၾကာင့္
အစဥ္လြမ္းလို႔သာ ထင္ေယာင္
မျမင္ေအာင္ ကြယ္ဟန္ျပဳေပမဲ့
မၾကဥ္ေပါင္ ဆယ္ျပန္မႈပါဘု
ခုလိုပဲ ခ်စ္ေနမယ္။

အျပစ္ေတြ ရွိေနေသးရင္လဲ
အခ်စ္ေမြ ကတိေတြထားစဥ္က
နား၀င္တဲ့ အမွန္စကား
ျပန္ၾကားပါ ကိုရယ္။

ခံစားတာ ေမ့အတြက္ အဆန္းေပမဲ့
အမွန္တရားကိုေတာ့ သစၥာျပဳခ်င္ရဲ႕
ေမတၱာအတု မဟုတ္ပါ ကို။

သရုပ္ေဆာင္အၿပံဳးေတြနဲ႔
အမုန္းေ၀တဲ့ ကို႔အသည္းရယ္ေၾကာင့္
ငရဲသို႔ ေမ့ရင္မွာပူ
ၾကင္နာသူ မသိေရာ့သလား။

သတိေတာ့ ထားပါ ကို
အသိေလွ်ာ့ ေပါ့မသြားလိုက္ပါနဲ႔
မျပတ္သားတဲ့ သံေယာဇဥ္ရယ္ေၾကာင့္
အမွန္ပဲ ေျပာပါရေစေနာ္
“ကိုကိုသာ စိမ္းမာန္ခ်ေလမွ
ေ၀ဒနာ ေျဖရာရလိမ့္မယ္
မာန္စြယ္အစိမ္း
ထိမ္းခ်ဳပ္ကာ
သိမ္းရုပ္ပါေတာ့”။

အေပးအယူ

သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္
ဘေလာဂ္ရြာလည္သည့္ပဲြ
ေကာင္းတဲ့ျဖစ္အင္
ကိုယ္နားလွ်င္ သူမလာ
သူနားလွ်င္ ကုိယ္ကေ၀း
ဘေလာဂ္ရြာလည္သည့္ထံုး
ၿပံဳးမိခ်ည္ေသး။

အဲဒင္ဘရာေတာလား (၉)

ထစ္ခ်ဳန္းမိုးသံ၊ ေသာေသာညံလဲ၊
မိုးေပါက္သီးမ်ား၊ လြန္ႀကီးမားလဲ၊
ေလျပင္းေလးၾကမ္း၊ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းလဲ၊
လာလမ္းသို႔ရည္၊ ကားဦးတည္ကာ၊
ဌာနီေရာက္ေရး၊ စိတ္၀ယ္ေတြးၿပီး၊
အေျပးေမာင္းကူး၊ လမ္းေၾကာင္းျမဴးသည္၊
ဘီးလူးပူးသို႔၊ ရူးရူးတည္း။

မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္သို႔

အဲဒင္ဘရာၿမိဳ႕ေတာ္ကို ခြဲခြါကာ လာရာလမ္းသို႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ကားကေလးသည္ Formula One ကားၿပိဳင္ပြဲတြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ေနဘိသည့္အလား လမ္းေပၚမွာ အေသာ့ေျပးလႊားေနသည္။ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕မိုးေကာင္းကင္သည္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စုထားသည္ဟု မသိရေသာ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားကို ဒလေဟာ ရြာသြန္းေနသည္။ မိုးတစ္စက္၊ ေလတစ္ခ်က္ႏႈန္းျဖင့္ ရြာေနသည္လားမသိ၊ ၾကမ္းလည္းၾကမ္းသည္။ ရမ္းလည္းရမ္းသည္။ ကားမွန္သို႔ လာထိေသာ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ား၏ ၾကမ္းတမ္းမႈေၾကာင့္ အလြန္မာေၾကာေသာ Windscreen Wiper ပင္ အငိုမစဲ မ်က္၀န္းမွ ထြက္က်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို သိမ္းဆည္းေနရရွာတဲ့လက္ပမာ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနသည္။ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားသည္ မိုးေပၚက က်လာသည္ခ်ည္းမဟုတ္၊ ဟုိက္ေ၀းလမ္းမေပၚတြင္ ရုတ္တရက္စီးစရာေနရာရွာမေတြ႔ေသးသျဖင့္ မ်က္စိလည္ကာ ေခတၱအိုင္ဖြဲ႔ေနေသာ ေရအိုင္ငယ္ေလးမ်ားမွလဲ ကားသို႔လာမွန္သည္။ ယင္းအိုင္ငယ္ေလးမ်ားမွ ေရမ်ားသည္လည္း တလၾကမ္းကားျဖတ္ေမာင္းေသာအခါ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ကားေခါင္းကိုေက်ာ္ကာ မွန္သို႔ မၾကာမၾကာဆိုသလို လာလာထိသည္။

အျခားျပႆနာတစ္ခုမွာ Tom Tom ေခၚ လမ္းျပ Navigator ေလး။ လမ္းတမ္းတစ္ေလွ်ာက္ Forcefully Command ေပးကာ ခိုင္းေစခဲ့ေသာေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းစြာလမ္းမျပခ်င္ေတာ့။ ေတာင္သို႔ေမာင္းရမည့္ေနရာတြင္ ေျမာက္သို႔လမ္းညႊန္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ အဲဒင္ဘရာမွ မန္ခ်က္စတာသို႔ သြားရာခရီးမိုင္အကြာအေ၀းသည္ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီမွ် ေမာင္းလွ်င္ ေရာက္ႏိုင္ပါလွ်က္ တံုတံုက ေျခာက္နာရီေမာင္းရမည္ဟု ျပေနသည္။ ကားဆရာကိုေနလင္းကလည္း ယခင္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ေရာက္ဖူးသည္ဆိုျငား ကားကို သူကိုယ္တိုင္ေမာင္းခဲ့ရသည္ကား မဟုတ္။ က်ေနာ္တို႔ကို လိုက္ပို႔ေသာအခါမွသာ ခရီးရွည္ေမာင္းဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူလည္းလမ္းမကြ်မ္းေသး။ အခါမ်ားစြာ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ တံုတံုကလည္း လမ္းမွန္မွန္မျပ၊ ဆရာကလည္း လမ္းမကြ်မ္း။ ရလာဘ္မွာ က်ေနာ္တို႔ကားေလး လမ္းမႀကီးမွခြဲထြက္ကာ ေတာထဲေမာင္း၀င္သြားေလေတာ့သည္။

အဲဒင္ဘရာမွ မန္ခ်က္စတာခရီးသည္ အျပန္လမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း လာရာလမ္းကားမဟုတ္။ အျခားလမ္းတစ္ခုမွ လွည့္ျပန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလမ္းႏွင့္ ဒီခရီးသည္ ကားဆရာအတြက္လည္း အသစ္ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဇြတ္မွိတ္ကား တံုတံုေလးကို ကိုးစားလိုက္သည္။ ထိုေရာအခါ “က်ားေၾကာက္လို႔ ရွင္ႀကီးကိုး၊ ရွင္ႀကီးက်ားထက္ဆိုး” ကိန္းႏွင့္ ႀကံဳရေတာ့သည္။ A-7 လမ္းမႀကီးသည္ အဲဒင္မွသည္ မန္ခ်က္ဆီသို႔ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ကားေလးသည္ ယင္းလမ္းႀကီးေပၚ ေရာက္လာလိုက္၊ ျပန္ထြက္သြားလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ တံုတံုေလးသည္ သူညႊန္ခ်င္ရာညႊန္ေနေတာ့သည္။ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းခြဲတစ္ခုကို ညႊန္ေနသျဖင့္ လိုက္သြားမိသည္။ ေရွ႕မွာလည္း အျခားကားတစ္စီးေမာင္းႏွင္ေနသည္။ ယင္းကားသြားရာေနာက္သို႔ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ရင္းလိုက္ရင္း ေရွ႕ကေျပးေနေသာကားေလးမွာ ေမွာင္မဲေသာ မိုးျပင္းေလျပင္းထဲ ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ထြက္သြားသည္။ ေရွ႕မွာ မည္သည့္ကားမွ်မရွိေတာ့။ ကားတစ္စီးေမာင္းႏွင္ႏိုင္ရံု လမ္းက်ဥ္းေလးသည္ ဘယ္ေနရာသို႔ဦးတည္ေနသည္ေတာ့မသိ။ လမ္းေဘးတြင္လဲ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရမ်ား အလ်ဥ္ျပင္းျပင္းစီးဆင္းေနေသာ ျမစ္က်ယ္တစ္ခုေတြ႔ရသည္။

မိုးသည္ သည္းသထက္သည္းေနဆဲ။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးကို မိုးနတ္မင္းကလႊြမ္းမိုးထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေ၀ွ႔တိုက္လာေသာ ေလျပင္းမ်ားေၾကာင့္ လမ္းေဘး၀ဲယာမွ သစ္ပင္ႀကီးငယ္တို႔ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ကားေလးမွာ တံုတံုညႊန္ရာေနာက္သို႔လိုက္ကာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အုပ္ဆိုင္းေနေသာ လမ္းက်ဥ္း၊ လမ္းရွည္တစ္ခုထဲသို႔ ဇြတ္တိုး၀င္ေနသည္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ကားေရွ႕မီးမ်ားကို ထြန္းထားရသည္။ လမ္းက်ဥ္းကေလးအတိုင္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္း တေျဖးေျဖးႏွင့္ ကားေလးမွာ အရွိန္ျဖင့္စီးေနေသာ ျမစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ နီးသထက္နီးလာသည္။ ေနာက္ကားလည္း တစ္စီးမွမပါ၊ ေရွ႕ကားလည္း ဘယ္ဆီေရာက္သြားသည္မသိ။ က်ေနာ္တို႔ကားတစ္စီးတည္း ေတာထဲေရာက္ေနသည္။ တစ္မိုင္သာသာဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါ ကားဆရာဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သည္။ ေရွ႕ဆက္၍ မျဖစ္ေတာ့၊ ေရွ႕ဆက္က ေရထဲေရာက္သြားမည္ထင့္၊ ျပန္လွည့္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ႏိုင္မည့္ ေနရာတစ္ခုဆီအေရာက္ေမာင္းၿပီး လွည့္ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။

လမ္းဆံုလမ္း၀သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ တံုတံုကုိ အားမကိုးလိုေတာ့ေသာ ကားဆရာသည္ ကားေပၚတြင္ လိုလိုမယ္မယ္သံုးဖို႔အသင့္ယူလာေသာ UK Map ကို အားကိုးရေတာ့သည္။ လမ္းျပေျမပံုေပၚတြင္ အဲဒင္ဘရာႏွင့္ မန္ခ်က္အၾကားရွိ A-7 လမ္းမကို ျပန္ရွာရသည္။ A-7 သို႔ထြက္ေသာ လမ္းသြယ္ကိုလည္း ရွာရသည္။ ေျမပံုအညႊန္းအတိုင္း ျပန္ေမာင္းသည္။ အေတာ္ၾကာၾကာေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါမွ က်ေနာ္တို႔ကားေလးသည္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကိုေတြ႔ေတာ့သည္။ အားလံုး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္စီ ခ်က္လိုက္ၾကသည္။ ဟူး---ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ေျမပံုကယ္ေပလို႔။ ကားဆရာလည္း အခုမွ ၿပံဳးႏိုင္ေတာ့သည္။ တေျဖးေျဖး မန္ခ်က္စတာႏွင့္ နီးသထက္နီးနီးလာသည္။ အၿငိွဳးႀကီးစြာ ရြာသြန္းေနေသာ အဲဒင္ဘရာမိုးႏွင့္ ေ၀းေ၀းလာသည္။ က်ေနာ္တို႔နည္းတူ ဟိုက္ေ၀းလမ္းမေပၚတြင္ ဥဒဟိုထိုး သြားလာေမာင္းႏွင္ေနေသာ ကားအစီးေပါင္း မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

ဟိုက္ေ၀းေပၚတြင္ မိနစ္သံုးဆယ္ခန္႔ ေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါ လမ္းခဲြတစ္ခုကိုေတြ႔ျပန္သည္။ ကားေပၚပါလာေသာ တံုတံုေလးကလည္း ယင္းဘက္သို႔ထြက္ဖို႔ရာ လမ္းညႊန္ေနသည္။ ကားဆရာစဥ္းစားလိုက္သည္။ အင္း---ဒီတစ္ခါေတာ့ တံုတံုမွန္ေကာင္းပါရဲ႕။ ယင္းလမ္းသြယ္ကို ယူလိုက္သည္။ ဟုိက္ေ၀းေပၚတြင္ ကားမ်ားသေလာက္ လမ္းသြယ္ဘက္ေမာင္းေသာအခါ ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ ကားရွင္းသည္။ လမ္းျဖဴးသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မွားစရာမရွိၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မီမန္ယူေရာက္ေရးေတြးကာ မိုင္ ၈၀-၉၀ ႏံႈးတင္ေမာင္းသည္။ သို႔ေသာ္---သို႔ေသာ္----။ ငါးမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေျခာက္မိုင္ေလာက္ေမာင္းၿပီးေသာအခါမွ “ဒီလမ္းကသြားလွ်င္ ပိုၾကာမယ္၊ ဟိုက္ေ၀းေပၚေမာင္းတာပဲေကာင္းတယ္၊ ျပန္လွည့္မယ္“ဟု ဆိုကာ ျပန္လွည့္ၾကျပန္သည္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းေမာင္း၊ ျပန္လွည့္လွည့္ မထူး၊ မေရာက္ဖူးေသာအရပ္သို႔ ေရာက္ဖူးသည္ဟု ေတြးကာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ “ဖိုးသူေတာ္ရြာလည္ေလ၊ ဆန္ရေလ”ထံုး ႏွလံုးပိုက္ကာ ေအးေဆးစြာထိုင္လိုက္သည္။ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ား၊ ျမက္ခင္းလြင္ျပင္မ်ား၊ စမ္းေခ်ာင္းမ်ား၊ ေရအိုင္ႀကီးမ်ားကိုၾကည့္ကာ သဘာ၀အလွကို လမ္းမွားရင္း တ၀တၿပဲခံစားသည္။ တြံေတးသိန္းတန္၏ စံုနံသာၿမိဳင္သီခ်င္းကို သံေသးသံေညာင္ျဖင့္ သူမ်ားနားၾကားကပ္ေလာက္ေအာင္ ဟစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ သဘာ၀ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ တစ္ေယာက္ပါတည္း။

ဟိုက္ေ၀းအတိုင္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္း မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လာေသာ္လည္း မန္ယူေဘာလံုးကြင္းသို႔သြားရာလမ္းေၾကာင္းကို ခ်က္ခ်င္းမေတြ႔ရေသး။ ကားဆရာက အဲဒင္ဘရာဟုိတယ္မွာကတည္းက ေဘာလံုးကြင္း၏ Post Code ႏွင့္ လိပ္စာကို အင္တာနက္မွာ ရွာခဲ့သည္။ ယင္း Post Code ကို ထည့္ေမာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တံုတံုသည္ သူညႊန္ခ်င္ရာညႊန္ေနတုန္း။ လမ္းမွာေတြ႔ေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ကို ေဘာလံုးကြင္းသို႔ သြားရာလမ္းေၾကာင္းကို ေမးေသာအခါ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ေျပာၾကသည္။ သူတို႔သိေသာ ေဘာလံုးကြင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔သြားလိုေသာ ေဘာလံုးကြင္း မတူသည္ထင့္။ သို႔မဟုတ္ မန္ယူၿမိဳ႕သည္ ကမၻာေက်ာ္ေဘာလံုးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ Old Trafford Stadium အျပင္ အျခားေဘာလံုးကြင္းေတြလည္း မ်ားစြာပင္ရွိရာ သူတို႔ကိုလည္း မသိရေလျခင္း အျပစ္မတင္ရက္။ ယင္းေသာအခါ အားကိုးစရာသည္ တံုတံုပင္ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ တံုတံုညႊန္သည့္အတိုင္းလိုက္ရင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ကားဆရာသိသလို မွန္းေမာင္းရင္းက ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ေရာက္ခ်င္လွေသာ မန္ယူေဘာလံုးကြင္းႀကီးသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပင္ ေရာက္ခဲ့ေခ်ေတာ့သည္။

အခုတစ္ေခါက္ေရာက္ျခင္းသည္ က်ေနာ့္အတြက္ ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ေဘာလံုးကြင္းထဲအထိ အ၀င္ခဲ့။ အေရာင္းဆိုင္အထိသာေရာက္ခဲ့သည္။ အခုတစ္ေခါက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးသေဘာတူညီကာ ကြင္းထဲ၀င္ဖို႔ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ (၁၃)ေပါင္းႏံႈးေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔လို ကြင္းသို႔လာလည္သူမ်ားကို တာ၀န္ယူဂိုက္လုပ္ရွင္းျပသူမ်ားကိုလည္း ခန္႔ထားေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။ လက္မွတ္၀ယ္ထားၿပီးေသာ အလည္လာသူ ဧည့္သည္မ်ားကို စုစည္းၿပီး ဂိုက္က ေခၚသြားသည္။ တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္လိုက္ျပသည္။ သိသင့္သိထိုက္သည္မ်ားကို ရွင္းျပသည္။

က်ေနာ္သည္ ဂိုက္ရွင္းျပသည္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္းနားမေထာင္ျဖစ္။ မေရာက္ဖူးေသာေနရာတြင္ မျမင္ဖူးေသာ အရာမ်ားကို စိတ္၀င္တစားၾကည့္သည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္သည္။ ေဘာလံုးသမားမ်ား အ၀တ္အစားလဲခန္း၊ ေခတၱနားေနခန္း၊ အင္တာဗ်ဳးလုပ္ေသာေနရာ စသည့္ ေနရာမ်ားစြာတို႔ကို လိုက္ျပ၊ ရွင္းျပသည္။ ေဘာလံုးကန္ေသာကြင္းအတြင္း ေရာက္သြားေသာအခါ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ကမၺလာေကာ္ေဇာခင္းထားသည့္ႏွယ္ လွပလြန္းေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႀကီးသည္ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားကို မခြါႏိုင္ေအာင္ ဖမ္းစားလွ်က္ရွိေတာ့သည္။ တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚမွာသာ အခါမ်ားစြာ ျမင္ဖူးေသာ ယင္းျမက္ခင္းႀကီးကို အခု မ်က္၀ါးထင္ထင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔ခြင့္၊ ျမင္ခြင့္ ရေခ်ၿပီ။ ျမက္ခင္းႀကီးကို ပုိးေမြးသလို ေမြးထားေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။ အေအးအပူညီမွ်မႈရွိေစရန္ အလြန္ေအးေသာအခါ ဆလိုက္မီးပူမ်ားထြန္းထားေပးသည္။

က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားေသာအခ်ိန္သည္ မိုးရြာၿပီးကာစျဖစ္သည့္အတြက္ ျမက္ခင္းမ်ားအေအးပတ္ၿပီး ပ်က္စီးမသြားေစရန္ မီးပူမ်ား ထြန္းထားသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္းတန္ေသာ ကမၻာေက်ာ္ေဘာလံုးသမားတို႔၏ ေျခရာမ်ားစြာခ်န္ထားရာ ယင္းျမက္ခင္းျပင္သည္ ကမၻာေပၚတြင္ ရွိရွိသမွ် ျမက္တို႔တြင္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး၊ ေစ်းအႀကီးဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္နားလည္လိုက္ေသာအခါ စိတ္ထဲမွာ ျမက္ခင္းႀကီးကို ထိခ်င္တို႔ခ်င္စိတ္မ်ား တဖြါးဖြါးေပၚလာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွင္းျပေနေသာ ဂိုက္မျမင္ေအာင္ အသာထိုင္ကာ ျမက္ပင္ေလးမ်ားကို လက္ကေလးျဖင့္ ပြတ္သတ္လိုက္မိသည္။

အထိအေတြ႔သည္ အျခားျမက္မ်ားနည္းတူ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ တစ္ခုခုရလိုက္သလို ခံစားမိသည္။ ဤျမက္ခင္းေပၚမွာ ေျခခ်ခြင့္ရေရးအတြက္ ကမၻာေပၚတြင္ ရွိရွိသမွ်လူငယ္လူရြယ္တို႔ က်ားကုတ္က်ားခဲႀကိဳးစားေနၾကရသည္။ ယင္းအသိႏွင့္အတူ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးေသာ Key-သည္ ႀကိဳးစားျခင္းပင္တည္း-ဟု ေတြးမိေသာအခါ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာက ျမဳတ္ကြယ္ေနေသာ ၀ီရိယဓာတ္တစ္မ်ိဳးသည္ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲတြင္ ျပန္လည္ႏိုးထလာေတာ့သည္။ ဤသည္ပင္ မန္ယူကြင္းအတြင္း က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ရလိုက္ေသာ အက်ိဳးအျမတ္ႀကီးေပတည္း။ ထို႔ေနာက္ ကြင္းအျပင္ဘက္ ျပန္ထြက္လာကာ အမွတ္တရ ၀ယ္စရာရွိသည္မ်ားကို အနည္းအက်ဥ္း၀ယ္ၿပီး ကားေပၚတက္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္လန္ဒန္ဘက္သို႔ ဦးတည္ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

ဤတြင္ စက္တင္ဘာ (၁) ရက္ေန႔မွ (၄) ရက္ေန႔အထိ သြားခဲ့ေသာ က်ေနာ့္၏ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေကာ့တလန္ႏိုင္ငံ၊ အဲဒင္ဘရာခရီးစဥ္သည္ ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ေလေတာ့သတည္း။

အားလံုးက်မ္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ---။

အစဥ္ေလးစားလွ်က္

မင္းထက္
(09/09/09)

အဲဒင္ဘရာေတာလား (၈)

အဲဒင္ဘရ၊ ၿမိဳ႕အလွကို၊
လက္ျပႏႈတ္ဆက္၊ ရုတ္တရက္မို႔၊
စိတ္လက္မၾကည္၊ ရင္တြင္းဆီ၀ယ္၊
မ်က္ရည္စုစု၊ မိုးအထုႏွင့္၊
ၿပိဳင္ျပဳက်လာ၊ ရင္နစ္ပါလည္း၊
ေနရာမတင့္၊ ဆင္မသင့္ေၾကာင့္၊
လာရစ္လမ္းေၾကာင္း၊ လွည့္ျပန္ေမာင္းသည္၊
ဘီလူးေညာင္းသို႔၊ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းတည္း။

အဲဒင္ဘရာႏႈတ္ဆက္

ကယ္လ္တန္ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္လည္ပတ္၊ ရႈခင္းၾကည့္၊ ဓာတ္ပံုမ်ားရုိက္ၿပီးေသာအခါ ညေနဘက္ဆည္းဆာေရာင္ တေျဖးကြယ္ေပ်ာက္၍ အေမွာင္သန္းေခ်ၿပီ။ မနက္ခင္းကတည္းက စႏၵားလန္းမွ နယူးကာဆယ္လ္၊ နယူးကာဆယ္လ္မွ အဲဒင္ဘရာ ေတာက္ေလွ်ာက္ မနားတမ္းေမာင္းႏွင္လာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ကားဆရာကိုေနလင္းခမ်ာမွာလည္း ဟုိတယ္ျပန္ အနားယူခ်င္ေနရွာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆည္းဆာေပ်ာက္အလင္းေရာင္၀ိုးတ၀ါးျဖင့္ အဲဒင္ဘရာကို ေနာက္ဆံုးဓာတ္ပံုတစ္ခ်က္ ရုိက္လိုက္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ဆင္းသက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ေနရစ္ေပးဦးေတာ့ ကယ္လ္တန္ေရ႕။ ေနာင္ဘယ္ေသာအခါ ျပန္ဆံုရမည္မသိဟူေသာ အသိတစ္ခုေခါင္းထဲ၀င္လာေသာအခါ သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းေသာ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေတာင္ကုန္းေလးကို ေနာက္ျပန္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ကားရပ္ထားရာေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကယ္လ္တန္ေတာင္ကုန္းထက္ျမင့္မားေသာ အျခားေတာင္ကုန္းတစ္ခုကိုလဲ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ လွမ္းျမင္ရေသာေတာင္ကုန္းႀကီးသည္ ဖားႀကီးတစ္ေကာင္ အဲဒင္ဘရာၿမိဳ႕ဘက္ေခါင္းလွည့္ကာ ခုန္အုပ္မည့္ဟန္ျဖင့္ ၀တ္လွ်က္ရွိသည္။ အေ၀းကလွမ္းျမင္ရသေလာက္ ယင္းေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ မည္သည့္အေဆာက္အဦးမွ် မရွိ။ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚတြင္ လမ္းသလားေနၾကေသာ လူအခ်ိဳ႕ကို ေသးေသးေကြးေကြးျမင္ေနရသည္။ ညေနဘက္ ေတာင္ထိပ္တက္၍ ေလညင္းခံေနၾကသည္ထင့္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာျပသျဖင့္ ယင္းေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ဂ်ိမ္းစ္ေဘာ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားစြာကို ရုိက္ခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။ သြားခဲ့ခ်င္ေသာ္လဲ အခ်ိန္ဆင္းရဲရွာေသာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔သားအတြက္ အခြင့္မသာခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာလ္တန္ေတာင္ကုန္းႏွင့္ပင္ ေက်နပ္ကာ ေနရပ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကရရွာေတာ့သည္။

အဲဒင္ဘရာမိုးသည္ တစ္ဖဲြဖဲြက်ေနသည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားကို ထိုးေဖါက္ကာ ကားကေလးသည္ လာရာလမ္းအတိုင္း တည္းခိုမည့္ဟုိတယ္သို႔ ဦးတည္လွ်က္ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသည္။ အဲဒင္ဘရာၿမိဳ႕အတြင္း လူသူေလးပါး ဥဒဟုိတိုး သြားလာလႈပ္ရွားလွ်က္ရွိသည္။ ဟုိတယ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေပၿပီ။ က်ေနာ္တို႔တည္းခိုသည့္ ဟိုတယ္သည္ မနက္စာႏွင့္ အိပ္စရာကိုသာေပးႏိုင္သည္။ ကားရပ္စရာေနရာကို မေပးႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားရပ္ႏိုင္မည့္ေနရာကို ဟိုတယ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ တစ္လမ္း၀င္ တလမ္းထြက္ လိုက္ရွာရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ ေနရာမ်ိဳး မေတြ႔ခဲ့ရ။ တစ္ေနရာတြင္ တညတာအတြက္ ကားကို ထိုးရပ္ၿပီး ကားေပၚပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ကိုယ္စီသယ္မၾကကာ ဟိုတယ္ရွိရာသို႔ မိုးထဲေလထဲ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ရံတခါ ဒုကၡခံရျခင္းသည္ ယင္းႏွင့္တဲြဖက္လာေသာ သုခကို ပိုမိုခ်ိဳၿမိန္ေစေၾကာင္း က်ေနာ္မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။

ဟုိတယ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး (မိုးကို အျပင္ကခ်ိဳးခဲ့သည္၊ း)) “ငါ့၀မ္းပူဆာမေနသာသျဖင့္” ဆာေလာင္ေနေသာဗိုက္မ်ားကို ျဖည့္တင္းကာ ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းေလ၍လားမသိ၊ အလြန္အိပ္ေကာင္းေသာ ညတစ္ညျဖစ္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳမိသည္။ မနက္မိုးလင္းေသာအခါ ေရတစ္ခါထပ္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ လန္းသည္ထက္ လန္းသြားသည္။ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ဟုိတယ္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းကာ မနက္စာစားဖို႔ လုပ္ရသည္။ ဟိုတယ္မနက္စာမွာ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္မ်ိဳးက ပိုက္ဆံေပးစရာမလို။ Buffet ပံုစံျဖင့္ ခံုရွည္ေပၚတြင္တင္ေပးထားေသာ ေပါင္မုန္႔၊ အသားျပား၊ ဒိန္ခဲ၊ လိမ္ေမာ္ရည္၊ ႏြားႏို႔ လက္ဘက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ စသည္စသည္မ်ားကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ယူစားႏိုင္သည္။ ယင္းအတြက္ တစ္ျပားမွ ထပ္မေပးရ။ ဟိုတယ္ခေပးစဥ္က ေပးၿပီးျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာ Scottish Breakfast ေခၚ စေကာ့မနက္စာျဖစ္သည္။ သီးသန္႔မွာစားရသည္။ ေလးေပါင္ေလာက္ေပးရေသာ ယင္းစေကာ့မနက္စာသည္လည္း အဲဒင္ဘရာသို႔ေရာက္သူတိုင္း ျမည္းၾကည့္သင့္ေသာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္တစ္မ်ိဳးတည္း။ အဂၤလိပ္မနက္စာႏွင့္ မ်ားစြာမထူးျခားလွေသာ္လဲ စေကာ့ပဲျပား၀ိုင္းေၾကာ္သည္ စားသုံုးသူမ်ားကို အမွတ္တရျဖစ္ေစေၾကာင္းသိရသည္။ အလကားစားရေသာ Buffet ကို အ၀နီးနီးစားထားေသာေၾကာင့္ စေကာ့မနက္စာေရာက္လာေသာအခါ က်ေနာ့္ခမ်ာ ေကာင္းေကာင္းမစားႏိုင္ေတာ့။ နာမည္ႀကီးေသာ စေကာ့ပဲျပားေၾကာ္ကို ျမည္းၾကည့္သည္။ က်ေနာ့္လွ်ာႏွင့္ မေတြ႔လွ ခါးသက္သက္ႏိုင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးသည္ဟု က်ေနာ္မသိ။ သို႔ေသာ္ စားဖူးတယ္ရွိေအာင္ တစ္၀က္ေလာက္စားလိုက္သည္။ Buffet ေရာ၊ Scottish Breakfast ပါ အ၀အၿပဲစားလိုက္ေသာေၾကာင့္ အိပ္ေရး၀ေနၿပီျဖစ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္စင္းလာကာ အိပ္ယာထဲသို႔ ေျပးအိပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခရီးဆက္ရေပးဦးမည္။ အျပန္ခရီး။

မနက္စာ စားၾကၿပီး အခန္းထဲျပန္သြားကာ ပစၥည္းမ်ားသိမ္းဆည္း ယူငင္၍ ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ဟိုတယ္အျပင္ဘက္တြင္ အဲဒင္ဘရာ၏ နံနက္ခင္းသည္ ေနေရာင္ခ်ည္ကင္းေပ်ာက္ကာ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားေအာက္တြင္ စိုစိုစြတ္စြတ္ျဖစ္ေနသည္။ မေန႔ညေနကတည္းက သည္းေနေသာ မိုးသည္ အခုထိ မစဲေသး။ ပိုမိုသည္းေနသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။ ကားဆရာကိုေနလင္း ကားထားရာသို႔ မိုးထဲေရထဲ တစ္ေယာက္တည္းထြက္ခြါသြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မလာ။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနပါလိမ့္။ က်ေနာ္စိတ္ပူမိသည္။ အေတာ္ေလးၾကာမွ ဟိုတယ္ေရွ႕သို႔ ကားေရာက္လာသည္။ ကားကုိျမင္ရမွ က်ေနာ္ ဟင္းကနဲသက္ပ်င္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ကိုေနလင္းမ်က္ႏွာပ်က္လွ်က္ရွိသည္။ ေမးစရာမလိုပဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ ရွင္းျပရွာသည္။ ေခတၱသြားရပ္ထားေသာ ကားေနရာသည္ သူမ်ားပိုင္နက္ထဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ပိုင္ရွင္ျပန္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကားကို ရဲလက္ထဲအပ္လိုက္သည္ဟု သိရသည္။ ဒါတင္မကေသး။ သူေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ကားကို ကရိန္းျဖင့္ ဆဲြမလုလုျဖစ္ေနၿပီဟုဆိုသည္။ မနည္းေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာၿပီး ကားကို ျပန္ယူခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ကားျပန္ပါလာသို႔။ သို႔ေသာ္ ယင္းအတြက္ ေပါင္သံုးဆယ္ေပးလိုက္ရေသးသည္။ ကားပါသြားက ေပါင္ငါးရာႏွင့္သြားေရြးရသည္ဟု သိရသည္။ မလြယ္ေသာ ကားထားဖို႔ေနရာ ျပႆနာႀကီးေပတည္း။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကားေပၚတက္ကာ အဲဒင္ဘရာကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ ေနရစ္ေပဦးေတာ့။ ကံမကုန္လွ်င္ ျပန္ဆံုဖို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ။ ဟိုတယ္ေရွ႕မွ ကားကေလးကို ေ၀ါကနဲ႔မည္ေအာင္ ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ အဲဒင္ဘရာေကာင္းကင္သည္ ေမွာင္မဲလွ်က္ မိုးသည္ထင္သည္ထက္ ပိုပိုသည္းလာသည္။ ခဲြခြါရေတာ့မွာမို႔ အလြမ္းမ်က္ရည္ သည္းသည္ထင့္။ သို႔ေသာ္ မေနႏိုင္သူကေတာ့ ဆက္သြားရေပဦးေတာ့မည္။ ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္တို႔၏ ဦးတည္ရာသည္ မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႕ရွိ ကမၻာေက်ာ္အိုးထရက္ဖို႔ ေဘာလံုးကြင္းသို႔။

အဲဒင္ဘရာေတာလား (၇)

၀ိသႀကိဳနတ္၊ ဖန္ဆင္းအပ္သည့္၊
ျပႆာဒ္ဗိမာန္၊ ဘံုသဏၭာန္ပင္၊
အဲဒင္ႏွင့္ယွဥ္၊ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေသာ္၊
အဲဒင္အေနာက္၊ သူကေရာက္လိမ့္၊
ထိုေၾကာင့္နတ္မင္း၊ ၿပိဳင္မခင္းပဲ၊
ေနရင္းျပည္ကို၊ သူေျပးလိုသည္၊
ဘီလူးငိုသုိ႔၊ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္တည္း။

ကယ္လ္တန္ေတာင္ကုန္း

က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔သားမ်ား အဲဒင္ဘရာရဲတိုက္ေတာင္ကုန္းေပၚေရာက္ေနသည္မွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေပၿပီ။ ညေန (၆) နာရီထိုးလုၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ား အလွ်ိဳအလွ်ိဳေတာင္ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔လည္း ရဲတိုက္၀င္းအတြင္းရွိ ျပတိုက္ေပၚလွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈ၊ ဓာတ္ပံုမ်ားရုိက္ၿပီးေနာက္ အမ်ားနည္းတူ ေတာင္ေအာက္သို႔ ျပန္လည္လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေန႔တာ ေလာကအက်ိဳး သည္ပိုးၿပီးေသာ ေနမင္းရာဇာကား သူ႔တာ၀န္တစ္ရပ္ၿပီးဆံုးၿပီမို႔ လူသားမ်ားကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္လွ်က္ရွိသည္။ ၀င္လုဆဲေနေရာင္ခ်ည္၏ ထိုးဟတ္မႈေၾကာင့္ ေဆးေရာင္မခ်ယ္ေသာ အဲဒင္ဘရာတိုက္အိုႀကီးမ်ားသည္ ေနအဟတ္တြင္ တစ္မ်ိဳးထြင္ကာ အလွဆင္လွ်က္ရွိျပန္သည္။ ဆည္းဆာေရာင္သည္ အက်ီးတန္သူကိုပင္ အလွဆင္ေပးႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ။ က်ေနာ့္လက္ထဲက ကင္မရာေလးမွ မီးေရာင္တစ္ခ်က္ လင္းလက္သြားသည္။ ဒီလိုအလွမ်ိဳးကို လက္လႊတ္ခံ၍ မျဖစ္။ မိမိရရ ရိုက္ယူလိုက္သည္။

ေတာင္ေျခကားရပ္ထားရာ ေနရာမွ ေအာက္ဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္ပါက National Gallery of Scotland-စေကာ့တလန္းအမ်ိဳးသားပန္းခ်ီျပတိုက္ႀကီးကို ထည္၀ါစြာ လွမ္းျမင္ရသည္။ ေန႔တိုင္းဖြင့္သည္ဟုသိရေသာ္လဲ အခ်ိန္မရေသာေၾကာင့္ မ၀င္ျဖစ္ခဲ့။ အေ၀းကသာ လွမ္း၍ ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့ရသည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၊ Trafalgar Square ရွိ ပန္းခ်ီျပတိုက္ႀကီးကို ေျပးသတိရလိုက္သည္။ ယင္းျပတိုက္အတြင္းရွိပန္းခ်ီကားမ်ား မည္မွ်လက္ယာေျမာက္သည္ကို က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္က ပန္းခ်ီဆရာအႀကီး/အေသးမ်ားကို ျမင္စမ္းေစခ်င္သည္။ ကြ်ဲေျခရာခြက္ထဲ ကူးခပ္ေနရေသာ ဖားသူငယ္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္လွသည္။

က်ေနာ္သည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ျမန္မာ့အႏုပညာကို ခ်စ္လည္းခ်စ္သလို တန္ဖိုးလည္းထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ အႏုပညာသည္ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ဘယ္အဆင့္ထိ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ပါသနည္း? ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္တုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူမိေသာ္လဲ သူမ်ားႏိုင္ငံတြင္ ေနရေသာအခါ ျမန္မာျပည္တြင္ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းသည္ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္သနည္း? ဆိုသည့္ေမးခြန္းကို က်ေနာ္မၾကာခဏေမးမိသည္။ အေျဖမေတြ႔တိုင္း ဟိုအ၀ွါမသားႀကီးကို စိတ္တိုသည္။ ဒီေကာင္ႀကီး ရွိေနသမွ်ေတာ့-ဟု။ အင္း---ဒီေကာင္ႀကီးမရွိလဲ ဒီေကာင္ေလး တက္လာဦးမွာေတာ့ ျမင္ေယာင္မိေသး၏။ (ေတာလားေရးရင္းနဲ႔ ေတာင္လားေရာက္သြားၿပီ၊ ရပ္ထားမွ။)

စေကာ့အမ်ိဳးသားပန္းခ်ီျပတိုက္ႀကီးအတြင္းရွိ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို စိတ္ကူးႏွင့္လွမ္းပံုေဖၚကာ ခံစားလိုက္မိသည္။ ဆီေဆး၊ ေရေဆးအစံုႏွင့္ အေ၀း၊ အနီး၊ အလင္းအေမွာင္ ဟန္ခ်က္ညီညီေရးဆြဲထားေသာ ေရာင္စံုပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို အိမ္မက္မက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပန္းခ်ီဆရာဘ၀ကို ေခတၱခံယူကာ က်ေနာ္အခ်စ္ဆံုးသူတစ္ေယာက္၏ပံုကို အလွပဆံုးကိုယ္ဟန္အေနအထားျဖင့္ ေရးဆဲြလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ယင္းပန္းခ်ီကားကို စေကာ့ပန္းခ်ီတိုက္အတြင္း မည္သူမွမျမင္ႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့လိုက္သည္။ ခ်စ္သူေရ---ေနခဲ့ေပေတာ့။ က်ေနာ့္စိတ္ကူးပန္းခ်ီကားကုိ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေနာက္တစ္ေနရာဆက္ဖို႔ရာအတြက္ ကားေလးေပၚတက္လိုက္သည္။ ကားဆရာကိုေနလင္း ေခၚရာေနာက္သို႔ က်ေနာ္တို႔ တိတ္ဆိတ္စြာ စီးနင္းလိုက္ပါလာခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိန္မွာ ညေန (၆) နာရီ ခြဲလုလု။ သို႔ေသာ္ ေန႔အလင္းေရာင္ကား မကုန္ေသး။

၁၅-မိနစ္ခန္႔ ေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါ ကားေလးကို လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ “ဒီေနရာကို Calton Hill လို႔ေခၚတယ္”ဟု ကိုေနလင္း ရွင္းျပသည္။ ကယ္တန္ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ ကားတက္လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ထားသျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္တက္ခဲ့ၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ပိုေကာင္းသည္။ အေညာင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျဖစ္သြားသည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚအတက္လမ္းတြင္ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကသည္။ ယင္းအခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာကို မိုးစက္ေသးငယ္မ်ား လာမွန္သျဖင့္ မိုးရြာမည္ေလာ စိတ္ပူလိုက္ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးစက္တို႔အားလံုး အဲဒင္ဘရာေလအေ၀ွ႔တြင္ အေ၀းသို႔ေျပးထြက္သြားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ အဆင္တေျပ လမ္းေလွ်ာက္ကာ အဲဒင္ဘရာအလွကို ေကာင္းစြာခံစားႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။

ကယ္လ္တန္ေတာင္ကုန္းေလးသည္ ၁၈-ရာစုေစာေစာပိုင္းက တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ National Monument, Nelson's Monument ႏွင့္ Dugald Steward Monument တို႔ တည္ရွိရာ ေဒသတစ္ခုျဖစ္ရံုမက ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ရခိုင္ ဓည၀တီက သိမ္းလာေသာ ၁၅-ရာစုႏွစ္ဦး ေပၚတူဂီလုပ္ ေၾကးေျမာက္ႀကီးတစ္လက္ကို သိမ္းဆည္းထားရာ ေနရာလဲ ျဖစ္သည္။ အေျမာက္ကိုယ္ထည္တြင္ ျမန္မာစာမ်ားေရးထြင္းထားသည္။ ယင္းအေျမာက္ႀကီးကို ေတာင္ေအာက္မွ ေတာင္ေပၚသုိ႔တက္လာရာ လမ္း၀တည့္တည့္သို႔ ခ်ိန္ထားသည္။ ေၾကးအေျမာက္ႀကီးမွာ မဟာျမတ္မုနိဘုရား၀င္းအတြင္းရွိ ေၾကးရုပ္ႀကီးမ်ား၏ ႏွာေခါင္းကဲ့သို႔ လာေရာက္သူမွန္သမွ် ပြတ္ပြတ္သြားသျဖင့္ ၀င္း၀င္းေျပာင္လက္လွ်က္ရွိေျခသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔သားမ်ား ျမန္မာကြဟု ေအာ္ဟစ္ကာ အေျမာက္ႀကီးကို ေပြ႔ဖက္ကာ ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ခံစားမိပါသည္။ ကိုယ့္ပစၥည္းသူတစ္ပါးလက္ထဲ ေရာက္ေနရျခင္းသည္ ကိုယ့္အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္။ ကိုယ္အသံုးမက်ေသာေၾကာင့္သာ (သို႔) အင္းအားနည္းပါးေသာေၾကာင့္သာ ယင္းသို႔ျဖစ္ရေၾကာင္းကို ေတြးမိျပန္ေသာအခါ က်ေနာ့္ရင္သည္ ယင္းအေျမာက္ႀကီးကို ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ထမ္းေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္ေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္---သို႔ေသာ္---။

ကယ္တန္ေတာင္ကုန္းေဒသသည္ အထက္ပါ ျမန္မာ့အေျမာက္ႀကီးႏွင့္ Monument သံုးခုတို႔၏ တည္ရာသာမဟုတ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ အဲဒင္ဘရာ၏ ဗဟုိအခ်က္အခ်ာလည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေတာင္ကုန္း၏ ေအာက္ေျခေတာင္ဘက္တြင္ စေကာ့တလန္အစိုးရဌာခ်ဳပ္ (St Andrew's House) အေဆာက္အဦးႀကီးႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦးႀကီးအျပင္ ၁၁-ရာစုေစာေစာပိုင္းက တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ Holyrood Palace ကဲ့သို႔ေသာ နာမည္ေက်ာ္ အေဆာက္အဦးႀကီးမ်ားလဲ ၀န္းရံတည္ရွိလွ်က္ရွိသည္။ ထို႔ျပင္ ေတာင္ကုန္းသည္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္စဥ္ ပြဲေတာ္မ်ား စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပရာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရသည္။ အထူးသျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ ဧၿပီ (၃၀) တြင္ က်င္းပေသာ Beltane Fire Festival ေခၚ ဘဲလ္တိန္းမီးပဲြေတာ္သည္ ရဲတိုက္ေတာင္ကုန္းတြင္က်င္းပေသာ စစ္ေရးျပအခန္းအနားႏွင့္ မတူကြဲျပား တစ္မ်ိဳးျခားကာ အဲဒင္ဘရာသားတို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို ယူႀကံဳးသိမ္းထား ဖမ္းစားလွ်က္ရွိေခ်ေတာ့သည္။

ကယ္တန္ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ၾကည့္လွ်င္ အဲဒင္ဘရာၿမိဳ႕ေတာ္၏ အလွသည္ ရဲတိုက္ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ၾကည့္ရသည္ႏွင့္မတူပဲ က်က္သေရတစ္မ်ိဳးဆင့္ကာ ပိုမိုအလွတိုးေနေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ ရဲတိုက္ေတာင္ကုန္းေပၚကၾကည့္လွ်င္ အေပၚစီးမွ ၾကည့္ရေသာေၾကာင့္ အေဆာက္အဦးတုိ႔၏အလွသည္ မေပၚလြင္၊ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေခါင္းေပၚမွငုံ႔ ၾကည့္ရသည့္ႏွယ္ မ်ားစြာေသာ အေဆာက္အဦးတို႔၏ အမိုးကိုသာ ျမင္ရသည္။ ကယ္တန္ေတာင္ကုန္းေပၚက ၾကည့္လွ်င္ကား မိန္းကေလးကို ေရွ႕တူရႈမွ ၾကည့္ရသည္ႏွယ္ အေဆာက္အဦးမ်ားသည္ အလွႂကြယ္လွ်က္ရွိေပေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဲဒင္ဘရာၿမိဳ႕ေတာ္အလွဓာတ္ပံုႏွင့္ ပန္းခ်ီကားအမ်ားစုသည္ ယင္းကယ္လ္တန္ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ရိုက္ထား၊ ေရးဆြဲထားသည္ကမ်ားေၾကာင္း သိရျပန္ေလသတည္း။