စဥ္းစားခန္း

ဘ၀ပန္းတိုင္ဆိုတဲ့ အရာတစ္ခုအတြက္၊
ေမတၱာေခြ်းသိမ့္၊
ခိုနားအိပ္စက္၊
အေမ့ရဲ႕အရိပ္ကိုလဲ ခြါခဲ့ဖူးၿပီ။

ငယ္စဥ္ေျပးလႊား၊
ေဆာ့ကစားဖက္၊
ေပါင္းသင္းခဲ့သူေတြကိုလဲ စြန္႔ခဲ့ဖူးၿပီ။

ဘ၀တစ္သက္၊
မေမ႔ရာေျမ၊
ေမြးဌာေနကိုလဲ ထားခဲ့ဖူးၿပီ။

ဇာတိစကား၊
သီးျခားဆိုၾက၊
ကိုယ့္ေဒသကိုလဲ ၾကဥ္ခဲ့ဖူးၿပီ။

အလံတလူလူ၊
လႊင့္ထူေ၀စည္၊
ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကိုလဲ ဖဲခဲ့ဖူးၿပီ။

ဒါေပမဲ့၊
မ်က္ႏွာညႈိးမဲ့၊ မ်က္ရည္စက္တို႔၊
အထြက္ ဘယ္ခါမရွိခဲ့။
ရင္မွာခိုနား၊ ႏွလံုးသားလဲ၊
အလြမ္း ဘယ္ခါမရွိခဲ့။

ေအာ္---အခုေတာ့----၊
တစ္ေယာက္ေသာသူ၏၊
ေနာက္ျပန္မငဲ့၊ ရက္စက္ထြက္ခြါ၊
စြန္႔ခဲ့ျခင္းခံရေလေသာအခါ၊
ရင္မွာပူအိုင့္၊ ေမာလႈိက္လိႈက္ႏွင့္၊
အမိုက္ကမၻာမွာ ေနရသလို၊
အိပ္ေနေတာ့လဲ ခပ္ေမွးေမွး၊
ထိုင္ေနေတာ့လဲ ခပ္ေတြးေတြး၊
ရပ္ေနေတာ့လဲ ခပ္ေငးေငး၊
သြားေနေတာ့လဲ ခပ္ေႏွးေႏွး၊
အိပ္လဲ မေပ်ာ္၊ ထိုင္ေသာ္လဲ ေတြး၊
ရပ္လဲေငးၿပီး၊
ခပ္ေႏွးေႏွးသြားေနရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္၊
အျဖစ္ဆန္းက်ယ္ပါဘိ၊
အခ်စ္ခန္းဆိုတာ၊ ဒါလားလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။