လိပ္ခဲတဲြလဲ (သို႔) လိပ္ခဲတဲလဲ

The chaos may soon be over for thousands of stranded travellers in Thailand, but the country's wider conflict between forces loyal to Thaksin and Bangkok's royalist elites looked set to drag on.
(http://uk.news.yahoo.com/22/20081202/tpl-uk-thailand-protest-9562ed3.html)


ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ ပိတ္မိေနၾကတဲ့ ခရီးသြားေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ေတာ့ ဒီရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္မႈႀကီးက မၾကာမီ ၿပီဆံုးသြားေတာ့မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သက္ဆင္သစၥာခံအင္အားစုေတြနဲ႔ ဘန္ေကာက္သစၥာသိအဖြဲ႔သားေတြ အၾကားမွာရွိတဲ့ ပဋိပကၡႀကီးကေတာ့ အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ လိပ္ခဲတဲလဲ ျဖစ္ေနဦးမည့္ပံုပါပဲ။
(ရုိင္တာသတင္း)

အင္တာနက္မွာ ဟိုသတင္း၊ ဒီသတင္း တိုလီမုတ္စ၊ ဗ်ဳတ္စဗ်င္းေတာင္း လုိက္လံဖတ္ရႈရင္းနဲ လက္ရွိ ေခတ္စားေနတဲ့ ဘန္ေကာက္က သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္အသိမ္းခံထားရတဲ့ သတင္းဆီေရာက္သြားတယ္။ သတင္းထဲက အဂၤလိပ္၀ါက်ေတြကို က်ေနာ္နားလည္သလို ဘာသာျပန္ဖတ္သြားရင္း အထက္ပါစာပိုဒ္အဆံုးနားေရာက္ေတာ့ “set to drag on” ဆိုတဲ့ပုဒ္တြဲေလးက လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔က က်ေနာ္မႏၲေလးမွာေနတုန္း ဆရာ့ဆီအဂၤလိပ္စာသင္ယူခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေလးကို ျပန္ေအာင့္ေမ့ေစလိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးတဲ့ဆရာဟာ အဂၤလိပ္စာကိုလဲ မ်ိဳးစံုေအာင္ဖတ္သလို၊ ျမန္မာစာေပအရာမွာလဲ ဗုဒၶစာေပဆိုင္ရာ ပိဋကတ္ဘာသာျပန္ေတြကိုပါ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ရႈၿပီး ရံဖန္ရံခါ ျပန္ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ သူ႔ဆီအဂၤလိပ္စာသင္မွပဲ ကိုယ့္ျမန္မာစာေပကို ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္သင့္ပါလားဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးရခဲ့တာပါ။ ျမန္မာစာေပမကြ်မ္းက်င္ရင္ တျခားဘာသာစကားေတြကို ကိုယ့္ဘာသာနဲ႔ ျပန္ဆိုရမယ့္အခါမ်ိဳးမွာ အခက္အခဲမ်ားစြာရွိႏိုင္ေၾကာင္းကိုလဲ က်ေနာ့္ဆရာက မၾကာခဏ သတိေပးေျပာၾကားတတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ျမန္မာစာေပဟာ ၁၁ ရာစု ပုဂံေခတ္ ေလာက္မွာၿပီးျပည့္စံုတဲ့ဘာသာစကားတစ္ခုအျဖစ္ မေရာက္ေသးဘူးလို႔ ျမန္မာစာေပပညာရွင္ေတြကဆိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၁၁ ရာစုအလယ္ေလာက္မွာ ေရးထိုးခဲ့တဲ့ ရာဇကုမၼာရ္ေက်ာက္စာရွိ ပ်ဴ၊ မြန္၊ ပါဠိ နဲ႔ ဗမာ ဘာသာစကားေလးမ်ိဳးထဲက ဗမာဘာသာနဲ႔ေရးထားတဲ့ မွတ္တမ္းရဲ႕ အကၡရာ၊ အသံုးအႏႈံး၊ ၀ါက်တည္ေဆာက္ပံုေတြဟာ စမ္းတ၀ါး၀ါးမ်ိဳးပဲရွိေသးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ က်န္တဲ့ဘာသာစကားသံုးခုကေတာ့ ၿပီးျပည့္စံုေနပါၿပီတဲ့။

အဲဒီေတာ့ မျပည့္စံုေသးတဲ့ ျမန္မာဘာသာစကားကို ျပည့္စံုတဲ့စကားျဖစ္ေအာင္ ေရွးျမန္မာႀကီးေတြက ပ်ဴ၊ မြန္၊ ပါဠိဘာသာစကားေတြကေန ေကာင္းႏိုးရာရာထုတ္ႏႈတ္ၿပီး စကားလံုးအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အေတြးအေခၚအယူအဆအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကားအျဖင့္ ေမြးစားသြတ္သြင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶစာေပပိဋကတ္ထြန္းကားတဲ့ေခတ္ကာလျဖစ္တဲ့အတြက္ အဆိုအမိန္႔၊ စကားပံုနဲ႔ ေရွးစကားအမ်ားစုဟာ ဗုဒၶစာေပျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ေတာ္၊ နိပါတ္ေတာ္ေတြက လာတာမ်ားပါတယ္။

အထက္ပါ လိပ္ခဲတဲလဲ ဆိုတဲ့စကားဟာလဲ ဇာတ္ေတာ္ထဲက လာတဲ့စကားလို႔ က်ေနာ့္ဆရာက ေျပာျပပါတယ္။
တစ္ခါတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ရေသ့၀တ္ၿပီးေတာ့ ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ေျခ၊ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းပါးမွာ တဲေက်ာင္းကေလးထိုးၿပီး တစ္ပါးတည္း တရားဓမၼအားထုတ္ေနပါတယ္၊။ သူတရားထိုင္တဲ့ေနရာ အနီးအနားမွာ ေမ်ာက္ႀကီးတစ္ေကာင္လဲ ေနသတဲ့။ အဲဒီေမ်ာက္ႀကီးဟာ ဘုရားအေလာင္းရေသ့ တရားထိုင္တဲ့ အခါတုိင္း သမာဓိပ်က္ေလာက္ေအာင္ အေတာ္အေႏွာက္အယွက္ေပးပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ နားရြက္ေတြ၊ ပါးစပ္ေတြထဲကို လက္ညိႈးေတြ၊ ဘာေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ထိုးသတဲ့။

ဘုရားေလာင္းလဲ ဥေပကၡာပါရမီျဖည့္က်င့္ရာကာလျဖစ္လို႔ ပါရမီျပည့္ေရးအတြက္ အေႏွာက္အယွက္မွန္သမွ်ကို သည္းခံၿပီး တရားကိုပဲ ဆက္လက္ပြါးမ်ားအားထုတ္ေတာ္မူေနပါတယ္။ စ်န္တန္ခိုးေတြကို ရရွိပိုင္ဆိုင္ေတာ္မူပါတယ္။ အလြန္သမာဓိအားႀကီးတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးျဖစ္တဲ့အေလာင္းေတာ္ႀကီးဟာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွကို ၿပံဳးျခင္း၊ ရယ္ျခင္းမျပဳပါဘူး တဲ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရားေလာင္းရေသ့ မၿပံဳးပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ကို ျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေပၚလာပါတယ္။

အဲဒါကဘာလဲဆိုရင္ အေလာင္းေတာ္ကို လာၿပီး အၿမဲတမ္းအေႏွာက္အယွက္ေပးေနတဲ့ ေမ်ာက္ႀကီးဟာ အနီးအနားေခ်ာင္းစပ္မွာ ေရသြားေသာက္ရင္း ကမ္းစပ္ေပၚတက္ၿပီး ေနပူစာလႈံေနတဲ့ လိပ္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔သတဲ့။ လိပ္ႀကီးဟာ ေျခလက္ေလးဘက္ေထာက္၊ ေခါင္းေမာ့္၊ ပါးစပ္ဟၿပီးေနပူစာလႈံေနပါတယ္။ ေမ်ာက္လဲ လိပ္ရဲ႕ထူးထူးဆန္းဆန္းပံုကို ျမင္လို႔ မေနႏိုင္တာနဲ႔ အနားသြားၿပီး လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လိပ္က တုတ္တုတ္မလႈပ္ပဲ ပံုမပ်က္ လႈံၿမဲလႈံေနပါတယ္။

ေမ်ာက္လဲ ဒီလိပ္အသက္မွ ရွိေသးရဲ႕လား ဆိုၿပီး ႀကံႀကံဖန္ဖန္ စမ္းၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ဟေနတဲ့ လိပ္ပါးစပ္ထဲကို သူ႔ေဂြးေစ့ႏွစ္လံုး ထိုးထည့္လိုက္သတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ လိပ္ႀကီးလဲ သူ႔ပါးစပ္ကို ရုတ္တရက္ပိတ္လိုက္ေတာ့ ေမ်ာက္ႀကီးခမွ်ာ သူ႔ပစၥည္းသူျပန္ရုပ္သိမ္းလို႔မရေတာ့ပဲ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ လိပ္ကို အသာမၿပီး တခြီးခြီးနဲ႔ နင္းကန္ေဟာ္ဟစ္ေနရရွာတယ္။ သူ႔အဥကို လိပ္က အတင္းခဲထားလို႔ တြဲလဲႀကီးျဖစ္ေနရတဲ့အတြက္ ေမ်ာက္ႀကီးလဲ မႏိုင္မနင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးသပိတ္ပိုက္သလို လိပ္ကို ေပြ႔ၿပီး သူ႔ဒုကၡကူညီႏိုင္မယ့္သူ ေလွ်ာက္စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ သူေႏွာက္ယွက္ေနက် အေလာင္းေတာ္ႀကီးကို ျမင္လို႔ ကြတကြတနဲ႔ ဘုရားအေလာင္းဆီေရာက္လာခဲ့တယ္။

ဘုရားေလာင္းေနတဲ့ သခၤန္းေက်ာင္းအနားေရာက္ေတာ့ အေလာင္းေတာ္လဲ ေမ်ာက္လာမွန္းသိလို႔ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ တစ္ခါမွ မၿပံဳးမရယ္တဲ့ အေလာင္းေတာ္ဟာ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ၿပံဳးၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္းေမး လိုက္တယ္။
“အသင္ ေမ်ာက္မင္း၊ ဘယ္အရပ္မွာ ဆြမ္းအလွဴခံၿပီး ျပန္လည္ႂကြျမန္းလာပါသလဲ၊ အဘယ္ဒကာကမ်ား သဒၶါ၊ ေစတနာႂကြယ္၀စြာနဲ႔ ဆြမ္းေတာ္အုပ္ႀကီး ေလာင္းလွဴလိုက္ပါ သလဲ”။

ေမ်ာက္လဲ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာႀကီး ရႈံ႕မဲ့ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“အရွင္ရေသ့ဘုရား၊ ဘာဘာညာညာေျပာမေနပါနဲ႔၊ အခ်ိန္မီျဖဳတ္မေပးရင္ အေသဆိုးနဲ႔ေသရေတာ့မွာမို႔ အျမန္သာျဖဳတ္ေပးေတာ္မူပါေတာ့၊ ဒီဒုကၡကလြတ္ေျမာက္တဲ့အခါ ဒီေနရာက ေ၀းရာသို႔ ထြက္ခြါသြားပါေတာ့မယ္၊ အရွင္ရေသ့ကိုလဲ ဘယ္ေတာ့မွ လာမေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူး”။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္ရေသ့က ေမ်ာက္ႀကီးကို သနားတာနဲ႔ လိပ္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာၿပီး ျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေမ်ာက္လဲ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ရွိခိုးၿပီး ေ၀းရာကို တစ္ခါတည္း ထြက္ေျပးသြားေတာ့တယ္။ လိပ္ကေတာ့ သူေနတဲ့ ျမစ္ထဲကို တေရြ႕ေရြ႕ျပန္လည္ထြက္ခြါသြားတယ္။

အဲဒီဇာတ္ေတာ္ထဲက လိပ္ခဲလို႔ တြဲလဲႀကီး ျဖစ္ေနရတဲ့ ေမ်ာက္ႀကီးလို ျပႆနာတစ္ခုေပၚၿပီဆိုရင္ ေရွ႕မတိုးသာ၊ ေနာက္မဆုတ္သာျဖစ္ေနရတဲ့အေျခအေနကို က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာစာမွာ လိပ္ခဲတြဲလဲ (သို႔မဟုတ္၊ ေနာက္ပိုင္းအေရး) လိပ္ခဲတဲလဲ လို႔သံုးၾကပါတယ္။ ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပလိုက္တာပါ။ ျမန္မာစာေပကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးႏိုင္ၾကပါေစ။
(ဒီဇာတ္လမ္းကို ဂဂနနသိလိုသူမ်ား ဇာတ္ေတာ္နံပါတ္(၂၇၃)၊ ကစၧပဇာတ္၊ တိကနိပါတ္၊ ဇာတ္အ႒ာကထာ ဒုတိယအုပ္ ျမန္မာျပန္ကို ဖတ္ရႈၾကပါကုန္။)