မႈတ္ခ်င္ဦးဟ ဘိုလို

တန္းေက်ာင္းမွာ ဆရာ/ဆရာမသင္ေပးတဲ့ အဂၤလိပ္စာက စာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္ တစ္လံုးမက်န္စာအုပ္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားလို႔ သူမ်ားေတြ တိုးရစ္စ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာျမင္ရင္ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ဘယ္ကစႏႈတ္ဆက္ရမွန္းေတာင္ မသိလို႔ အဂၤလိပ္+ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ သိပ္မထိေရာက္ဘူး။ မထိေရာက္ဘူးဆိုတာကလဲ စာအုပ္မေကာင္းလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားမႈအားနည္းတာေၾကာင့္ပါ။

က်ေနာ္တို႔က ပိုက္ဆံကုန္ရမွ စာတတ္မယ္ထင္တာကိုး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အရပ္ထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ Speaking သင္တန္းကို က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း မင္းေဇာ္နဲ႔အတူ ပိုက္ဆံကုန္ခံၿပီး သြားတက္ၾကတယ္။ သင္တန္းတက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္လဲ ၾကာေရာ ဆရာသင္ေပးတဲ့ ၀ါက်ေလးေတြ အာပူတုိက္ၿပီး ေတြ႔သမွ်လူေတြကို ဘိုလိုမႈတ္ေတာ့တာပဲ။ တန္းထဲမွာ ေကာင္မေလးေတြလဲပါေတာ့ ဘိုလိုမႈတ္ရတာ အာေတြ႔ေနတာ။ ေတြ႔သမွ်လူကို အထူးသျဖင့္ ကိုယ္နဲ႔ သိတဲ့ အရပ္ထဲေကာင္မေလးေတြကို အၿမီးမေတြ႔လိုက္နဲ႔ Hello, how are you? လုပ္ၿပီးသားပဲ။

ၾကာေတာ့ အျမင္အကပ္ခံရလို႔ လူျမင္ရင္ကို ဟုိဘက္လမ္းက ေကြ႔သြားၾကေတာ့တာကိုး။ ျဖစ္ရေလ မင္းထက္ရယ္။ က်ေနာ္ထက္ဆိုးတာက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း မင္းေဇာ္။ သူဆို သူ႔ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ အျမင္ကပ္ခံရတာ အားမရလို႔ သူ႔အိမ္က အမကပါ အျမင္ကပ္ေအာင္ မႈတ္တဲ့ေကာင္။ မႈတ္အားေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီဘုိလိုမႈတ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါကို စရတာက ျမန္မာခရီးသြားႏွစ္ ၁၉၉၆။ သူမ်ားေတြ မႈတ္တာျမင္ေတာ့ ကိုယ္လဲ မႈတ္ခ်င္လာတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၆ သာကုန္သြားတယ္။ ဘယ္တိုးရစ္ကိုမွ ဘိုလိုမမႈတ္လိုက္ရဘူး။ နာတယ္ကြာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က ဘယ္လက္ေလွ်ာ့လိမ့္မတုန္း။ ၁၉၉၆ မွာ မမႈတ္ရရင္ ၁၉၉၇ မွာမႈတ္မယ္ဆိုၿပီး တိုင္ပင္ထားၾကတာ။ ေတြ႔လို႔ကေတာ့လား။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ညေနမွာ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ မႏၲေလးေတာင္ေျခကို တိုးရစ္စ္ရွာထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေတြ႔တဲ့တိုးရစ္ကေတာ့ မသက္သာဘူးသာမွတ္ေပေတာ့။ စိတ္ထဲမွာေလ။

ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ၀င္ၿပီး အေအးေသာက္ၾကတယ္။ ရင္ပူတာကိုး။ မမႈတ္ရေသးဘူး။ ရင္က အရင္ပူေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ထိုင္တဲ့ ဆိုင္ထဲကေန လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကို အတိုင္းသားျမင္ေနရတဲ့အျပင္ အဲဒီျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ၾကားက ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ လူေတြကိုလဲ ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရတယ္။ ေနရာယူမွန္ပံုေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္လုပ္ၿပီး အေအးေသာက္ေနရတယ္။ တိုးရစ္စ္လာရင္ လြတ္သြားမွာစိုး။ အဲေလာက္မႈတ္ခ်င္တာ၊ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။

ေတြ႔ပါၿပီဗ်ား။ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္။ အထီးတစ္ေယာက္၊ အမတစ္ေယာက္။ တုိးရစ္မွ တိုးရစ္အစစ္။ ေက်ာပိုးအိပ္တစ္လံုးစီနဲ႔။ ေဘာင္းဘီရွည္ကိုယ္စီနဲ႔။ ေယာက်္ားက လည္စီးေတာင္ပါလိုက္ေသးတယ္။ ဒီထက္ေသခ်ာတာ ဘာရွိေသးတုန္း။ ရုပ္ကေတာ့ အာရွရုပ္မ်ိဳးပဲ။ ထိုင္၀မ္ကလား၊ ဂ်ပန္ကလား။ စင္ကာပူကလား။ တရုတ္ကလား။ မ်က္လံုးသိပ္မေမွးၾကေတာ့ တစ္ရုတ္ျဖစ္ဟန္ေတာ့ မတူဘူး။ ထိုင္၀မ္ သို႔မဟုတ္ ဂ်ပန္ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ နည္းလား။ ပဲြဦးထြက္ပဲ ဥစၥာ။ ေဂ်းမ်ားေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒီလိုေဂ်းမ်ားေနခဲ့လို႔ ၁၉၉၆ ကို လြတ္ခဲ့ရၿပီ။

က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ထေျပးခ်င္ေနၿပီ။ သြားေျပာရေအာင္လို႔။ က်ေနာ္တားထားရတယ္။ ေနဦး၊ ကိုယ့္လူ။ ပိုက္ဆံအရင္ရွင္းၾကဦးစို႔။ ကမန္းကတမ္း အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံထုတ္ၿပီး ဆိုင္ေရာင္းတဲ့ အမကို လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ အမေရ ေဟာဒီမွာဗ်ိဳ႕၊ အေအးဖိုး။ လစ္ပီေနာ္။ ၿပီးေတာ့မွ ခဲြတမ္းခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ့္လူက တိုးရစ္အထီးကို ေျပာကြာ။ ကိုယ္က တိုးရစ္အမကို ေျပာမယ္ လို႔။ အဲဒီမွာတင္ ခ်က္ခ်င္းေျပလည္မသြားေသးဘူး။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကလဲ သူပဲ တိုးရစ္အမကို ေျပာမယ္တဲ့။ က်ေနာ္က အထီးကို ေျပာရမယ္ တဲ့။ မတရားလိုက္တာ။ ေအာ္ အမဆိုရင္ပဲ က်ေနာ္တို႔ အထီးေတြက အလုိလို ကပ္ခ်င္ေနလား မသိဘူး။

အေရးထဲ ေျပာရမည့္ ၀ါက်ေမ့ေနလို႔ စာအုပ္ထဲ ျပန္လွန္ၾကည့္လုိက္ရေသးတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ Hello, how are you? လို႔အရင္ေမးမယ္။ ၿပီးမွ အခ်ိန္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ Good morning စသည္ ႏႈတ္ဆက္ရမယ္။ အဲဒီေနာက္မွ Where are you from? စသျဖင့္ ကိုယ္ေမးခ်င္တာေတြ ေမးရမယ္။ အစဥ္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနမွာ စုိးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ အာပူတိုက္လိုက္ရေသးတယ္။ အမေလး ရင္ခုန္လိုက္တာ။ ရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔တုန္းကေတာင္ ဒီေလာက္ရင္ခုန္တယ္ မထင္ခဲ့မိဘူး။ အခုေတာ့ အီး-------ဟီး-----------။ ခုန္တယ္။ ခုန္တယ္။ ဒုန္း---ဒုန္း--နဲ႔ကို ေနတာပဲ။ အခုမွ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ေျပာရေတာ့မွာကိုး။ အရပ္ထဲက ပူစူးမကို မႈတ္ခဲ့ရတာေတြ အခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္အသံုးခ်ရမွာ။ ပူစူးမေရ႕ သိုင္းၾကဴးေနာ္။

သူတို႔အနားေရာက္ေတာ့ ခန္႔တည္တည္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္ရွိန္သတ္လိုက္တယ္။ အသက္မွန္မွန္ရွဴလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ထက္ အာသြက္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့
စၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့ အစဥ္အတုိင္းေပါ့။ Hello, how are you? လို႔ သူငယ္ခ်င္းပါးစပ္က ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး နည္းနည္းေလးမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ဘာသာစကားတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ေျဖလိုက္သူက အမ်ိဳးသား။ “ကိုယ္တို႔ ရန္ကုန္ကပါ ညီေလးရ” တဲ့။

သြားပါၿပီ။ ကတြတ္ပီတုိ႔။ ဒီေန႔ကတြတ္ပီနဲ႔ ဗိုက္ကေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အရင္က ကံမေကာင္းတာေတြ အကုန္ေပါင္းေတာင္ ဒီေန႔ကံမေကာင္းတာကို မီွမယ္မထင္ဘူး။ အားတင္းထားသမွ်၊ ေမာင္းတင္ထားသမွ်၊ က်က္ထားသမွ် အားလံုး သဲထဲေရသြန္။ သြားပါၿပီဗ်ာ။ ဒီတစ္သက္ တိုးရစ္စစ္စစ္နဲ႔ ေျပာခြင့္ရပါ့ဦးမလား မသိဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္။ စစခ်င္းခ်င္း အဂၤလိပ္လို ေျပာမယ္လို႔ ႀကိဳးစားပန္းစားလုပ္ကာမွ ရန္ကုန္က ကိုေရႊျမန္မာေတြနဲ႔ လာေတြ႔ေနတာ။

အင္း--။ ေျပာသာေျပာရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမွာပဲ။ ေျပာခ်င္ေလာအားႀကီးၿပီး ျမန္မာကို ျမန္မာလို႔မျမင္ပဲ ႏိုင္ငံျခားသားလို႔ သြားထင္တာကိုး။ ျဖစ္ရေလ မင္းထက္ရယ္။ အဲဒီကတည္းကစၿပီး ေနာက္ဆို အာရွရုပ္ေပါက္ေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္တိုးရစ္ဆီမွ မခ်င္းကပ္ေတာ့ဘူး။ အနည္းဆံုးကေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ႏွာေခါင္းကို အရင္စူးစမ္းလိုက္တယ္။ ခြ်န္/မခြ်န္။ အဲဒါၿပီးေတာ့မွ အသားအေရာင္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ျဖဴ/မျဖဴ။ ကုလားနဲ႔ လြဲမွာစိုးလို႔။ ကုလားဆိုရင္လဲ စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဥေရာပ သို႔မဟုတ္ အေမရိကားကလို႔ေသခ်ာမွ သြားေျပာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရေတာ့တယ္။ ကိုယ့္လူတို႔လဲ လူၾကည့္ေျပာေနာ္။ ေတာ္ၾကာေန “ကိုယ္တို႔ ရန္ကုန္ကပါ ညီေလးရ” လို႔ အေျပာခံေနရဦးမယ္။ ဟဲ ဟဲ။