ေ၀ဒနာျဖစ္သြားေသာ ဆရာ့ေစတနာ

လာလေယ ဗဟေ၀ါ ေဒါသာ၊
တာလေယ ဗဟေ၀ါ ဂုဏာ။
တသၼာ ပုတၱဥၥ သိႆဥၥ၊
တာလေယ န တု လာလေယ။
(စာဏ်နီတိ ဂါထာ ၁၂)

ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆို၍ ဆုံုးမျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္မ်ားစြာ ျဖစ္တတ္၏။
ႀကိမ္ဒုတ္ျဖင့္ ရုိက္၍ ဆံုးမျခင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးမ်ားစြာ ျဖစ္တတ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သားသမီးကိုျဖစ္ေစ၊ တပည့္တပန္းကိုျဖစ္ေစ၊
ဒုတ္ျပ၍ ဆံုးမေလရာ၏၊ ေခ်ာ့ေမာ့၍ မဆံုးမေလရာ။

ဘီဘီစီ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိလို႔ က်ေနာ္မွတ္ထားခဲ့ဘူးတဲ့ အထက္ပါ ဂါထာနဲ႔ ျမန္မာျပန္စာသားေလးကို ေခါင္းမီးေတာက္ေအာင္ ျပန္ရွာယူလိုက္ရတယ္။ ေရွးေခတ္အင္ဒိယႏိုင္ငံရဲ႕ စာဆိုပညာရွိ စာဏက်အမတ္ႀကီး (BC 300 ခန္႔) ေရးသားထားခဲ့တဲ့ ဆံုးမစာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ အမတ္ႀကီးရဲ႕ အဆိုအရဆိုရင္ တပည့္သားေျမးကို ေခ်ာ့ေမာ့ဆံုးမတာထက္ ရုိက္ႏွက္ဆံုးမတာက ပိုၿပီးေတာ့အက်ိဳးမ်ားပါတယ္တဲ့။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဆရာမိဘေတြက တပည့္သားသမီးေတြကို ရိုက္ၿပီးဆံုးမတဲ့စနစ္ အခုထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ က်င့္သံုးေနၾကတုန္းပါပဲ။ အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာထက္ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ တပည့္သားသမီးေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္စိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္၊ ရြံရွာစိတ္ေတြ ၀င္သြားရင္ မလိုလားအပ္တဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြ ပိုမိုျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ဆရာမိဘေတြရဲ႕ ရုိက္ႏွက္ၿပီးအဆံုးအမကို ခံခဲ့ရတဲ့တပည့္ သို႔မဟုတ္ သားသမီးေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာမိဘေတြေရွ႕မွာေတာ့ မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ကေလးလို ရုိးရိုးကုတ္ကုတ္ေနတတ္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာဆိုရင္ ဗရမ္းဗတာ ေနတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ငယ္စဥ္က ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ႀကီးပ်င္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုက်ေနာ္တအားဆိုးေနတာ ေနမွာ။ (ေၾကာ္ျငာ)။

ေနရာတိုင္းမွာ (Advantages and Disadvantages) အေကာင္းအဆိုးဆိုတာေတြကေတာ့ ဒြန္တဲြေနတတ္စၿမဲပါပဲ။ ပံုေသကားခ် ဒီနည္းဟာအေကာင္းဆံုးပဲလို႔ ေျပာလို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာမိဘေတြဟာ ကိုယ့္အဆံုးအမကို တပည့္သားသမီးေတြ နာခံေစခ်င္ရင္ နာခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာတတ္ဖို႔ေတာ့လိုတယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ မိဘအမ်ားစု၊ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္က မိဘအမ်ားစုဟာ သားသမီးေတြကို မိမိတို႔လိုခ်င္တဲ့ပံုစံခြက္ထဲ မ၀င့္၀င္ေအာင္ နင္းကန္ပံုသြင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ အမွားပဲလို႔ က်ေနာ္သံုးသပ္မိပါတယ္။

“မိဘက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ေျပာတာ၊ မင္းက စကားနားမေထာင္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးပြါးမည့္ေကာင္မဟုတ္ဘူး” စတဲ့စကားမ်ိဳးေတြလဲ ရံခါ ၾကားရတတ္ပါတယ္။ သားသမီးကို ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာ ေပတံတစ္ခုခုကို ကိုင္ထားရင္ အဲဒီမိဘေတြဟာ စိတ္ဆင္းရဲၾကရဖို႔ မ်ားပါတယ္။ ေခတ္ႀကီးက ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။ ထို႔အတူ စနစ္ေတြလဲ ေျပာင္းလဲကုန္ပါၿပီ။ ထိုနည္းတူ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္ျဖစ္စဥ္ဟာလဲ ျပင္ပအာရံုအလုိက္ စကၠန္႔မျခား ေျပာင္းလဲေနၾကပါၿပီ။ ဒီေတာ့ မိဘဆရာလုပ္သူမ်ားက သားသမီး တပည့္တပန္းေတြကို ဆံုးမတဲ့နည္းကိုလဲ ေျပာင္းလဲပစ္ၾကဖို႔ လိုေနပါၿပီ။

အခုက်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ၿဗိတိန္မွာဆိုရင္ ဆရာမိဘေတြက သားသမီးကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္လံုး၀မရွိပါဘူး၊ ရိုက္ႏွက္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ စကားလံုးၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ေတာင္ ေအာ္ေငါက္ခြင့္မရွိဘူး လို႔သိရပါတယ္။ ဥပေဒနဲ႔ကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ အားလံုးဥပေဒနဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္လို႔ ေကာင္းက်ိဳးေတြရွိသလို ဆိုးက်ိဳးေတြလဲ အေျမာက္အမ်ားပါပဲ။ မိဘေတြဟာ သားသမီးကို မဆံုးမရဲသလို ဆရာေတြကလဲ တပည့္ကို ေခ်ာ့ေပါင္းေနၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္သတိထားမိသေလာက္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ အေတာ္ေလးကို ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး တပည့္ေတြအေပၚ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ စာဏက်ဆရာအမိန္႔ရွိခဲ့တဲ့ “ေခ်ာ့ေမာ့ဆံုးမတာထက္၊ ရုိက္ႏွက္ၿပီးဆံုးမတာက ပိုမိုထိေရာက္တယ္ ” ဆိုတဲ့စကားကို အတည္မမွတ္ယူႏိုင္သလို ၿဗိတိရွေတြရဲ႕ “တပည့္သားသမီးေတြကို လံုး၀မရိုက္ႏွက္ရ” ဆိုတဲ့ ဥပေဒကိုလဲ တသမတ္တည္း ယူလို႔မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ “မေလွ်ာ့မတင္း၊ ေစာင္းႀကိဳးညွင္းသို႔” ဆိုသလို တပည့္သားသမီးေတြကို ေခ်ာ့တစ္ခါ၊ ေခ်ာက္တစ္လွည့္ ဆံုးမဖို႔ေတာ့လိုမယ္လို႔ က်ေနာ္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ အဲလိုမလုပ္ပဲ ရုိက္ႏွက္ၿပီးဆံုးမတဲ့အခါ စိတ္မထိမ္းႏိုင္ပဲ ေဒါသအရွိန္ေတြတက္လာရင္ လက္လြန္ေျခလြန္ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို လက္လြန္ေျခလြန္ျဖစ္သြားလို႔ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံက ဆရာတစ္ေယာက္ ေထာင္နန္းစံသြားရတဲ့အေၾကာင္းကို ဒီေန႔ ဘီဘီစီသတင္းမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

အီဂ်စ္ႏိုင္ငံ၊ Alexandria ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္တစ္ခုရွိ Saad Othman Primary School မူလတန္းေက်ာင္းမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာလုပ္သူေတြ သတိမူစရာသတင္း သို႔မဟုတ္ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ။ အသက္ (၂၃)ႏွစ္အရြယ္ပဲရွိေသးတဲ့ သခ်ၤာဆရာေလး Haitham Nabeel Abdelhamid ဟာ သူ႔အတန္းက အသက္ (၁၁)ႏွစ္အရြယ္ေက်ာင္းသားေလး Islam Amr Badr ကို အိမ္စာမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အတန္းအျပင္ဘက္ေခၚထုတ္သြားၿပီး ကေလးရဲ႕ဗိုက္သားျပင္ကို နင္းကန္ရိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒီရုိက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေလးဟာ အဲဒီေနရာမွာတင္ မူးေမ့လဲက်သြားၿပီး ေဆးရံုတင္လိုက္ရပါတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြလဲ အသက္မလုႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ Islam Amr Badr ေလးခမွ်ာ သူ႔ဆရာလက္ခ်က္နဲ႔ပဲ ေဆးရံုမွာ ကြယ္လြန္သြားရရွာပါတယ္။

Alexandria တရားရုံးရဲ႕အဆိုအရ ကေလးမွာ အရိုးေလးေခ်ာင္း က်ိဳးသြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာကိုလဲ manslaughter လူသတ္ေကာင္ဆိုၿပီး ကင္ပြန္းတပ္ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ေရွ႕ေနကေတာ့ "Hitting [a child] is not banned in schools and my client did not break the law." “ေက်ာင္းေတြမွာ (ေက်ာင္းသားေတြကို) မရုိက္ရဆိုတဲ့ ဥပေဒ ျပဓာန္းမထားပါဘူး၊ (ဒါေၾကာင့္) က်ေနာ့္အမႈသည္ဟာ ဥပေဒကို မခ်ိဳးေဖါက္ခဲ့ပါဘူး” လို႔ ေလွ်ာက္လဲခဲ့ပါေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့လဲ တရားရံုးက ေက်ာင္းဆရာကို ေထာင္ဒဏ္ (၆)ႏွစ္က်ခံဖို႔ အျပစ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕အေဖ Amr Badr Ibrahim ကေတာ့ ဒီျပႆနာဟာ သင္ပံုစနစ္နဲ႔ ဆရာဆရာမေတြ အသံုးမက်လို႔ျဖစ္ရတာ၊ မူရင္းတရားခံကေတာ့ ပညာေရး၀န္ႀကီးပဲဆိုၿပီး ၀န္ႀကီးအထိ တရားစြဲသင့္ေၾကာင္း ေျပာေနပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ဆရာဆရာမလုပ္သူေတြဟာ ရွင့္လဲေလွ်ာက္သာ၊ ပ်ားလဲစြဲသာေအာင္ ဆံုးမသြန္သင္တတ္ဖို႔ အင္မတန္ကို လိုအပ္ေၾကာင္း သခၤန္းစာေပးလိုက္တာပါ။ မိမိေဒါသကို မထိမ္းႏိုင္ရင္ ဆံုးမတဲ့အခါ ဒုတ္မကိုင္မိပါေစနဲ႔လို႔ က်ေနာ္က ထပ္ဆင့္အသိေပးလိုက္ပါရေစ။

ဆရာအားလံုးကို အစဥ္ဂါရ၀ျပဳလွ်က္----------
(http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/7799777.stm) ကို ကုိးကားေဖၚျပပါသည္။