“စာမလာ၊ သတင္းမၾကား၊ မင္းတစ္ေယာက္ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား” လို႔ေမးခ်င္ေနၿပီလား သူငယ္ခ်င္း။ အျခားပို႔စ္ေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနတာရယ္၊ ေက်ာင္းနဲ႔အေဆာင္ကူးေနရတာရယ္၊ ထူးထူးေထြေထြေျပာျပစရာလဲ သိပ္မရွိတာရယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္လူဆီေတာင္ စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာေပါ့။ အခုလဲ သိပ္အထူးအေထြ ေျပာစရာရွိလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိရတာ သက္သက္ရယ္ေၾကာင့္ ေရးလိုက္တယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။
သတိရဆို လန္ဒန္ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းႏွိပ္စက္လို႔ စိတ္ပ်က္ရတဲ့အေၾကာင္းေလးေတာ့ ေျပာျပခ်င္သဗ်ား။ ေစာင္ရွိလို႔ခ်မ္းတာပါလို႔ ေျပာလဲ ခံရမွာပဲ။ ခ်မ္းခ်က္ကေတာ့ ရွိတဲ့ေစာင္နဲ႔ေတာင္ မလံုေလာက္ဘူးဗ်ိဳ႕။ ဘာလိုသလဲေတာ့ မေမးနဲ႔၊ ဟဲ ဟဲ၊ သိတယ္မို႔လား။ ခ်မ္းတဲ့ အခါ ကိုယ္တို႔ဘာလုပ္သလဲ။ မႏၲေလးမွာတုန္းက ခ်မ္းတဲ့အခါ စိတ္တိုလြန္းလို႔ နံရံကိုေတာင္ လက္သီးနဲ႔ထိုးမိတယ္။ အခုေတာ့ က်ားေၾကာက္လို႔ ရွင္ႀကီးကိုး၊ ရွင္ႀကီးက်ားထက္ဆိုး ဆိုတဲ့ ကိန္းဆိုင္ေနၿပီဆရာေရ႕။
အေအးဒီဂရီကေတာ့ အခုတေလာ ေရခဲမွတ္ေအာက္ ေရာက္ေရာက္ေနလို႔ မႏၲေလးမွာ ခ်မ္းခဲ့တဲ့အခ်မ္းေလးကိုပဲ ျပန္လြမ္းေနမိတယ္။ ဟုိသီခ်င္းေလး သြားသတိရတယ္ဗ်ာ။ “အလြန္ခ်မ္းတဲ့ ရာသီ၊ အလြန္ေအးတဲ့ ရာသီ---၊ ေမာင္တစ္ရြာ မယ္တစ္ၿမိဳ႕ေတာ့ ေနလို႔လဲ---မျဖစ္ႏိုင္ပါၿပီ” ဆိုတာေလ။ တကယ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ။ ခ်မ္းလဲ ခ်မ္းတယ္၊ လြမ္းလဲလြမ္းတယ္ ကြာ။ ဘာကို လြမ္းသလဲေတာ့ မေမးနဲ႔။ လြမ္းစရာရွိတာ အကုန္လြမ္းတယ္ကြာ။
(၁) မန္းေတာင္ကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၂) ဟုိးေတာင္ထိပ္က ေႁမြႀကီးႏွစ္ေကာင္ကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၃) ေတာင္ေျခက ဖုန္တင္ေနတဲ့ ေျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၄) ေတာင္ေျခက ဆိုင္တန္းေတြကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၅) ကုသိုလ္ေတာ္ေက်ာက္စာတိုက္ထဲက အႀကိဳအၾကားေတြကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၆) ကုသိုလ္ေတာ္၀င္းထဲက ခေရပင္ႀကီးေတြကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၇) ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၈) ၀င္မရတဲ့ နန္းေတာ္ႀကီးကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၉) က်ံဳးပတ္ပတ္လည္ကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၁၀) က်ံဳးပတ္ပတ္လည္က တရုတ္တည္ပင္ေတြကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၁၁) အလြမ္းဆံုးကေတာ့ အႏွီပတ္၀န္းက်င္မွာ အတူသြားအတူစားခဲ့စဥ္က ကိုယ့္ေဘးမွာအၿမဲရွိေနတဲ့ သူ႕ကိုေပါ့။
လြမ္းတာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာေနရရင္ေတာ့ ကုန္ႏိုင္ဘြယ္မရွိပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ။ အခုက်ေတာ့လဲ တကြဲစီေပါ့။ ဘာလို႔လြမ္းသလဲ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်မ္းလို႔ပါ လို႔ေျဖမယ္ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနၿပီကိုး။ လြမ္းသင့္တာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ ကိုယ္ခ်င္းစာစမ္းပါ ကိုယ့္လူရာ။ ေမာင္တစ္ရြာ၊ မယ္တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ “ငါ့ေျမး ေပ်ာ္ရာမွာ မေနနဲ႔၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရမယ္” ဆိုတဲ့ အဘရဲ႕ မဟာ့မဟာ ၾသ၀ါဒေတာ္ေၾကာင့္--
အခ်မ္းကို အန္တု၊
အလြမ္းကို ကံဟု မွတ္ပါေတာ့၊
အေ၀းေျမမွာ။
ပညာသာ ရေအာင္ရွာကြဲ႔၊
ၾကင္ယာဟာ ဖူးစာဆက္လိမ့္မယ္၊
ထူးပါတဲ့ မင့္ထံ။
ခ်စ္ကံကို မယံုနဲ႔၊
ဆံုမယ့္သူ ဆံုမွာပဲ ရယ္လို႔၊
ပံုပမာကြဲ႔ မွတ္ယူ။
ပ်ိဳတကာေလွ်ာက္ လွည့္ပတ္သူ၊
မင့္လုိလူ ငနဲ၊
အကြဲ အခါခါႏွင့္၊
အသဲ နာနာႏွင့္၊
ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရတယ္၊
ငရဲေကာင္ပဲ။
ဟူေသာ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္းမသိေလာက္ေအာင္ကို ေလးနက္လြန္းတဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ က်ိဳးစားပန္းစား ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ အခ်ိန္ယူ သီကံုးထားရတဲ့ ကဗ်ာေတာ္ႀကီးကို အႀကိမ္ႀကိမ္က်ဴးရစ္ၿပီးသကာလ ေျဖဆည္ရာ ရွာေနရတာလဲ အေမာပါပဲ သူငယ္ခ်င္း။
အခ်မ္းကို ေႏြးေစတဲ့ ေစာင္ရွိေပမဲ့
အလြမ္းကို ၿငိမ္းေစမယ့္ သူမရွိတဲ့ ဘ၀မွာ
နတိၳရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဟာလဲ၊
အရပ္သိတဲ့ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့၊
ေလာကအျမင္ ဘယ္လိုရယ္ မသိ၊
ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ပါဘိေတာ့။
ဒါေပမဲ့ ဒါေပမဲ့၊
ေညာင္နာနာဘ၀ေတာ့ အေရာက္မခံ၊
ထက္သန္တဲ့ ဇြဲစိတ္နဲ႔၊
ခ်မ္းခ်င္သေလာက္ ခ်မ္းစမ္း၊
လြမ္းခ်င္သေလာက္ လြမ္းစမ္း၊
အခ်မ္းကိုလဲ မမႈအား၊
အလြမ္းကိုလဲ ဂရုမထားပဲ၊
ငါလိုရာပန္းတိုင္ အေရာက္လွမ္းမယ္၊
ဘာရ မလဲ၊
ငါဟဲ့ ေမာင္းမကန္သား။
(အလကားေကာင္)
ကဲ၊ ကိုယ့္လူေရ႕၊ မနက္ဖန္လဲ စာေျဖစရာရွိေသးတယ္။ ေနာက္အပတ္စာေျဖၿပီးရင္ေတာ့ ေက်ာင္း သံုးပတ္ပိတ္ၿပီ။ ဘယ္ဆီ၊ ဘယ္၀ယ္သြားလည္ရမလဲ၊ အခုထိ ဇယားမခ်ရေသးဘူး။ သိတယ္မို႔လား။ သြားမယ္ ဆိုရင္ ဘုရင္မႀကီးက ထြက္ၿပီေလ။ ရွိတဲ့ ဘုရင္မေတြ အိပ္ကပ္ထဲက ထြက္မသြားေအာင္ မနည္းႀကီး ထိမ္းသိမ္းေနရတာ ကလား။ ေျပာသာေျပာရတယ္။ စာေမးပဲြေတြၿပီးသြားေပမဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ မအားလပ္ႏိုင္ေသးဘူး။
မအားေသးဆို၊ ဘယ္ေတာ့မွလဲ အားမွာမဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အခုစာေမးပဲြၿပီးတာနဲ႔ လန္ဒန္တကၠသိုလ္က ကိုယ့္စူပါဗိုက္ဆာဆီတင္ရမယ့္ စာေတြ ျပန္ျပင္စရာရွိေသးတယ္။ အဲဒါကလဲ စိတ္ထဲမွာ ရည္းစားပူမိသလို ျဖစ္ေနတာဗ်ိဳ႕။ အေရးႀကီးတယ္၊ ကိုယ္ဒီလာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကလဲ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔၊ ေဒါက္တာဘြဲ႔ယူဖို႔ဆိုၿပီးေတာ့လာခဲ့တာ။ အခုေတာ့ Southall ေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာသြားသင္ေနရတာနဲ႔တင္ တစ္ႏွစ္ကုန္သြားၿပီ။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ Standard ျဖစ္ေအာင္ က်ိဳးစားရတာကလဲ အေတာ္မသက္သာတဲ့ ကိစၥ၊ မသက္သာဆံုးကေတာ့ ပိုက္ဆံပဲ ဆရာေရ႕။ ခဏခဏ ၿငီးျပရတာလဲ ၾကာေတာ့ ရွက္ေတာင္လာၿပီ။ ကိုယ့္လူကလဲ ကိုယ္ဒီေလာက္ၿငီးျပေနတာ သေဘာကို မေပါက္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မၿငီးေတာ့ဘူး။ ေနာင္ႀကံဳေတာ့မွပဲ။ ဟဲဟဲ။
2 comments:
အလြမ္းခ်င္းလာတူေနတယ္။ က်ေနာ္ မန္းကုိ လြမ္းေနတာ ဗ်ာ
မန္းကို လြမ္းပါ၏။။။။
Post a Comment