က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ အဂၤလန္

ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အေဆာင္အေပၚထပ္တက္ၿပီး အြန္လိုင္းမွာ ဟုိဟုိဒီဒီေလွ်ာက္ကလိေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဆာင္ေအာက္ထပ္က ဘဲလ္ႏွိပ္သံၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ဆီလာတဲ့လူေတြလဲ သိပ္မရွိေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ ေအာက္ထပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြဖြင့္ေပးလိမ့္မယ္ေလ ဆိုၿပီးေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာအိပ္ထူထူႀကီး တစ္ခုကိုင္ၿပီးလာေျပာတယ္။ ကိုယ့္လူဆီလာတဲ့ စာေတြဟ တဲ့။

က်ေနာ္လဲ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Home Office က ျပန္ပို႔တဲ့စာေတြ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က ဗီဇာသက္တမ္းတိုးဖို႔ပို႔ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပန္ေရာက္လာတာ။ ၀မ္းသာရမလိုလို၊ ၀မ္းနည္းရမလိုလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အေျဖက ဖြင့္ၾကည့္မွ သိမွာကိုး။ ဗီဇာသက္တမ္းတိုးေပးလိုက္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပယ္လိုက္သလား၊ အေျဖက စာအိပ္ထဲမွာေလ။ ဘယ္လုိပဲေနေန၊ ကိုယ့္ဆီေရာက္လာတဲ့ စာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး၊ ေဖါက္ေတာ့ ၾကည့္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ေဖါက္ၾကည့္တယ္။

Passport စာအုပ္ေလး ဖုတ္ကနဲ ထြက္က်လာတယ္။ အာ--ပါး--ပါး၊ အသည္းယားလိုက္တာ။ တကယ္လို႔မ်ား ဗီဇာသက္တမ္းတိုးမေပးလို႔ကေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံထျပန္ရၿပီ၊ ေပးလိုက္ရင္ေတာ့လဲ တစ္ႏွစ္ထပ္ေနရဖို႔ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ဗီဇာနဲ႔ေနတဲ့လူေတြတိုင္းလိုလို Home Office က အခုလိုစာေတြျပန္လာရင္ သည္းတုန္ ရင္တုန္ ျဖစ္ၾကတာ ထံုးစံပါ။ သည္းတုန္ ရင္တုန္ေပါ့။ ေငြေၾကးေျမာက္မ်ားစြာ အကုန္က်ခံၿပီး ေရာက္လာမွေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ ယူသြားခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲေပါ့။ ေငြျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္မယ္၊ ပညာျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ မဟုတ္၊ ၾကင္ယာျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္မယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ နဂိုကတည္းကမွ ဒီမွာေနရတာ သိပ္မေပ်ာ္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ မရရင္လဲ ျပန္ရံုပဲ ဆိုၿပီး ခပ္ေအးေအးပဲ ေတြးထားလိုက္တယ္။ တစ္ဘက္ကလဲ ရခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီမွာတစ္ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး ဘာမွမရပဲ ျပန္သြားရင္ ေငြကုန္လူပန္းျဖစ္ရံုပဲ အဖတ္တင္မယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ေရာက္ရင္ ဘာသြားလုပ္မလဲ။ ေတြးမိတာေပါ့။ တစ္ဘက္ကက်ျပန္ေတာ့ မရလဲ ေနဟာ၊ ျပန္မယ္ ဆိုတဲ့စိတ္က ရွိေနတယ္။ ပိုက္ဆံအလြန္ကုန္ၿပီး အနာဂတ္မဲ့သလိုလို ခံစားရတဲ့ဘ၀နဲ႔ မရွင္သန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပႆနာက ေက်ာင္းတက္ဖို႔ပိုက္ဆံ မလံုေလာက္မႈ။ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ က်ေနာ္က တကၠသိုလ္တက္ရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေၾကးနဲ႔ ေပးရမွာ။ တစ္ႏွစ္ကုိ ေဒၚလာ သံုးေသာင္းေက်ာ္။

ေအာက္ထြက္က်လာတဲ့ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ဗီဇာထုတဲ့ေနရာကို မရဲတရဲၾကည့္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ၊ ဗီဇာတစ္ႏွစ္တိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ၂၀၀၉၊ ႏို၀င္ဘာလအကုန္ထိ။ ေနရေပဦးေတာ့မွာေပါ့ ေနာက္တစ္ႏွစ္။

ရာသီဥတုက ခ်မ္းခ်မ္း၊
ႏွလံုးသားက လြမ္းလြမ္း၊
ေနရတဲ့ အေဆာင္က က်ဥ္းက်ဥ္း၊
ေပါင္းရတဲ့ လူေတြက မရွင္းတရွင္း၊
သင္ရတဲ့ ပညာေရးက အမွားမွား၊
ေပးရတဲ့ ပိုက္ဆံက မဟားဒယား၊
စားရတာက အမႈိက္ေပြ၊
ေသာက္ရတာက ပိုက္ေရ၊

ဒါကေတာ့ မေကာင္းတဲ့ဘက္က ၾကည့္ေျပာတာပါ။ ေကာင္းတာေတြလဲ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီးပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ေအာင္ကို ေကာင္းတဲ့ အေကာင္းေတြ ယူလို႔မကုန္ပါဘူး။

ပန္းၿခံထဲသြား အလကား၊
ေျမေအာက္ရထား မ်ားမွမ်ား၊
ဘတ္စကားစီး အေခ်ာင္ႀကီး၊
လက္ကိုင္ဖုန္းဆို လူတိုင္းလို၊
လူတိုင္းေလာက္နီး ကား၀ယ္စီး၊
လွ်ပ္စစ္မီးမွာ အၿမဲလာ၊
အင္တာနက္လဲ အၿမဲပဲ၊
လိုခ်င္သမွ် အကုန္ရ၊
မေက်နပ္က ဆႏၵျပ၊
ေရးခ်င္တာေရး လြတ္လပ္ေသး၊
ေျပာခ်င္တာေျပာ ကိုယ့္သေဘာ၊
ဗဟုသုတ ေပါသဗ်ာ့၊

အဲလိုေကာင္းတာေတြလဲ ေရးလို႔မကုန္ဘူး။ အဲဒါ က်ေနာ္ေနတဲ့ အဂၤလန္ဆိုတဲ့ တုိင္းျပည္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံထက္ေသးတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ကမၻာလံုးရဲ႕ ဦးေမာ့္ရာျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံငယ္ေလးမွာ က်ေနာ္ အနည္းဆံုးေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ေနရဖို႔ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ အခုက်ေနာ္ တစ္ႏွစ္တိတိ ေနခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ္ဘာရခဲ့သလဲ လို႔ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွကို မယ္မယ္ရရမရေသးဘူး။ Southall School of Language and Orientation ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္ေက်ာင္းကို သြားလိုက္ျပန္လုိက္လုပ္ရင္း တစ္ႏွစ္ကုန္ခဲ့ပါၿပီ၊ ေအာင္လက္မွတ္တစ္ခ်ပ္ေတာ့ရခဲ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕တိုးတက္မႈေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။

ဒါေပမဲ့ ဒီေက်ာင္းက က်ေနာ့္အတြက္ ေက်းဇူးရွိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေပးတဲ့ ဗီဇာနဲ႔ က်ေနာ္ အဂၤလန္ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ေထာက္ခံစာနဲ႔ သက္တမ္းတစ္ႏွစ္ ထပ္တိုးထားရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ၂၀၀၉မွာ က်ေနာ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ ျဖစ္တာမျဖစ္တာ ေနာက္ထား၊ ႀကိဳးစားၿပီး ေနရေပဦးမွာေပါ့။ ေနၿပီးေတာ့လဲ ႀကိဳးစားရေပဦးမွာေပါ့။

အခ်မ္းကမၻာမွာ၊
လြမ္းစရာ ရင္မွာဆို႔ကာနဲ႔၊
ေ၀ဒနာ ေျဖရာမဲ့ေခ်ေပါ့၊
ခက္ေပြတဲ့ငါ။
အနာဂတ္ေမွ်ာ္ရီ၊
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ပညာ၀ေစဖို႔၊
ၾကင္နာသူ မ်က္ရည္စေတာင္မွ၊
မျမင္ဟန္ မ်က္ကြယ္ျပဳပါလို႔၊
ျပည္တစ္ရြာ ခရီးသို႔ႏွင္ႏွင္၊
ေ၀းဖို႔ျပင္ျပင္၊
ေဆြးဖို႔ပင္ အခ်ိန္ရယ္၊
ဒီေမာင္ႏွယ္ မရဘူးကြဲ႔ေလး။