အေျဖမရွိတဲ့ ပုစၧာမ်ား သို႔မဟုတ္ မရွိျခင္းဆိုတဲ့ အမွန္တရား

ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္
ငါခံစားေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္က
ငါ့ရဲ႕ ေ၀ဒနာသားေကာင္ ျဖစ္ေနရရွာတယ္။
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ကို
ရယူဖို႔ ငါႀကိဳးစားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္က
ငါ့အခ်စ္ကို ရယူဖို႔ အားထုတ္ေနတယ္။
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာက သူတစ္ေယာက္က
ငါ့အတြက္ မ်က္ရည္ေတြ ေစြေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာက သူတစ္ေယာက္အတြက္
ငါ့မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀ေနမိတယ္။
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္က
ငါ့အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာက သူတစ္ေယာက္ဆီ
ငါသြားဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။
လူတစ္ေယာက္က
သူ႔အခ်စ္ကို ရယူဖို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ
ငါက
သူ႔အခ်စ္ကို လြယ္လင့္တကူနဲ႔ ရခဲ့တယ္။
လူတစ္ခ်ိဳ႕က
သူ႔အခ်စ္အတြက္ ရူးသြပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ငါက
သူမခ်စ္ေအာင္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတယ္။
သူမ်ားေတြက
သူ႔အခ်စ္ကို ဆုလာဘ္အျဖစ္ မွတ္ယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ငါက
သူ႔အခ်စ္ကို ဒဏ္ခန္႔ျခင္းလို႔ ခံစားေနရတယ္။
ဒီလိုျဖစ္ေနရတာကို
ငါကိုယ္တိုင္ စိတ္ပ်က္မိတယ္။
ငါ့လုပ္ရပ္ကို အမွန္လို႔ မယူဆေပမဲ့
အမွားလို႔လဲ ငါ၀န္မခံလို။
ဒါျဖင့္ရင္
အမွန္နဲ႔ အမွား
ဘယ္လို ခြဲျခားမလဲ။
ငါဟာ အတၱဆန္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပီလား
သို႔မဟုတ္
အတၱဆန္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ဟာ ငါျဖစ္ေနပီလား
ဘယ္သူ႔လုပ္ရပ္က အမွန္ျဖစ္ၿပီး
ဘယ္သူ႔လုပ္ရပ္က အမွားျဖစ္ေနသလဲ။
အခ်စ္တစ္ခုကို ေရွာင္ကြင္းၿပီး
အခ်စ္တစ္ခုေနာက္လိုက္ေနရတဲ့ အျဖစ္ဟာ
တကယ္ေတာ့ သစၥာတရားရဲ႕ ဒဏ္ခန္႔ျခင္း တစ္မ်ိဳးလား၊
ရတာမလုိ၊ လိုတာမရျခင္းသည္ပင္
ဘ၀ရဲ႕ အမွန္တရားလား။
အခ်စ္တစ္ခုကို
အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ တုန္႔ျပန္ရမယ့္အခါမ်ိဳးမွာ
မခ်စ္ႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေျဖရွင္းခ်က္က ဘာလဲ၊
ငါခ်စ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္က
ငါ့ကို မ်က္ႏွာလႊဲသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ
ငါကလဲ
ငါ့ကို ခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို
ေရွာင္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။
အခ်စ္မွာ ညီမွ်ျခင္းဆိုတာ တကယ္ေကာ ရွိရဲ႕လား။
သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တူညီတဲ့သက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီထဲမွာ
အခ်စ္ဆိုတဲ့ သက္ေရာက္မႈေကာ ပါရဲ႕လား။
လူတစ္ေယာက္ကို သနားၿပီး
ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ေပးစြန္႔လိုက္တဲ့ လူေတြကို
သူရဲေကာင္းလို႔ေခၚမွာလား
အတၱသမားလို႔ ယုိးစြပ္မွာလား။
ကိုယ့္ခ်စ္သူမ်က္လံုးႏွစ္ဘက္က စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး
ဘ၀တက္လမ္းကို ရွာေနတဲ့သူေတြကေရာ
တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြ ဟုတ္လုိ႔လား။
တကယ္ေတာ့ အားလံုးဟာ အတၱရဲ႕ သားေကာင္ေတြခ်ည္းပဲလား
ခ်စ္တယ္ဆိုလဲ အတၱေၾကာင့္
မုန္းတယ္ဆိုလဲ အတၱေၾကာင့္
မခ်စ္/မမုန္းဘူးဆိုလဲ အတၱေၾကာင့္
ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ ကိုက္ညီရင္ ေကာင္းတယ္ေျပာမယ္
ကိုယ့္အသိနဲ႔ ထပ္တူက်ရင္ ေထာက္ခံလိုက္မယ္
ကိုယ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ့အရာဆို ခ်စ္လိုက္မယ္
ကိုယ့္ကို စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ရင္ မုန္းလိုက္မယ္
ငါဆိုတဲ့ အတၱေၾကာင့္
အမွန္ဆိုတာလဲ မရွိေတာ့၊
အမွားဆိုတာလဲ မရွိေတာ့၊
အမွန္အမွားကို ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္ဆိုတာလဲ မရွိေတာ့။
အတၱဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ လက္ခံတဲ့ ငါ့အတြက္
မရွိျခင္းကိုပဲ အမွန္တရား
မရွိျခင္းကိုပဲ သစၥာတရားအျဖစ္မွတ္ယူလိုက္တဲ့အခါ
အခ်စ္ဆိုတာလဲ မရွိ
အမုန္းဆိုတာလဲ နတၳိ၊
ခ်စ္ျခင္း/မုန္းျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း
ဒါေပမဲ့ ခက္တာက
အဲဒီမရွိျခင္းသေဘာတရားေတြကိုပဲ
တြယ္တာ၊ စြဲလမ္း၊ ႏွစ္သက္၊ ျမတ္ႏိုး
တန္းဖိုးထားၿပီး
ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ေျခရာ
ေရျပင္မွာ ဒုတ္ျခစ္ရာရွာမွီးသလို
အိမ္မက္ကမၻာထဲမွာ
မရွိတာရွာရင္းနဲ႔ ငါအသက္ရွင္ေနရတယ္။