ေစာရဗိုလ္ပါႏွင့္ ေမ်ာက္ငါးေကာင္

ျပင္သစ္ႏိုင္ငံရွိ တိရစၧာန္ရံုတစ္ခုမွ ရွားပါးတဲ့ေမ်ာက္ (၅)ေကာင္ကို ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ခိုးထုတ္သြားတဲ့သတင္းတစ္ပုဒ္ကို AFP သတင္းမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေအာ္ ခိုးစရာရွားလို႔၊ သူခိုးႏွယ္၊ ေမ်ာက္မွ ေရြးၿပီး ခုိးရတယ္လို႔။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္ေတြးတာေပါ့ေလ။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ အျမတ္ထြက္လို႔ေနမွာေပါ့။

သတင္းအရသိရတာကေတာ့ သူခုိးေတြဟာ ေမ်ာက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္အေတြ႔အႀကံဳရွိၾကပံုရၿပီး ေမ်ာက္ေလွာင္အိမ္ထဲေဖာက္ထြင္း၀င္ေရာက္ဖို႔ လက္နက္ေတြနဲ႔ ေမ်ာက္ဖမ္းတဲ့အခါ အသံုးျပဳတဲ့ကိရိယာေတြကိုပါ ယူလာခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အင္မတန္ဖန္းရဆီးရခက္တဲ့ ေမ်ာက္သတၱ၀ါေတြကို အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ ဖမ္းႏိုင္တာဟာ ေတာ္ရံုအေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး တဲ့။ သူတို႔ ေမ်ာက္ေတြကို ဖမ္းဆီးခိုးထုတ္သြားအခ်ိန္ဟာ တိရစၧာန္ရံု၀န္ထမ္းေတြ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္လို႔ သိရပါတယ္။

သူတို႔ေနာက္ပါသြားတဲ့ ေမ်ာက္ငါးေကာင္ကေတာ့ marmoset လို႔ေခၚတဲ့ အၿမီးရွည္ေမ်ာက္ေသးႏွစ္ေကာင္၊ capuchin လို႔ေခၚတဲ့ အေမႊးရွည္ေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ cotton-top tamarin လို႔ေခၚတဲ့ ေမ်ာက္ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ (က်ေနာ္ေပးထားတဲ့နာမည္ပါဗ်ား၊ ဇီးကြက္နဲ႔တူလို႔) ျဖစ္ၾကတယ္လို႔သိရပါတယ္။ အဲဒီေမ်ာက္မ်ိဳးစုအားလံုးဟာ မ်ိဳးတုံးအႏၲရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့အတြက္ ေမ်ာက္သူခိုးေတြလက္ထဲမွာ အစေပ်ာက္သြားမွာကို သက္ဆိုင္ရာက စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း သတင္းရရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

သတင္းပါ မီးနင္းမ်ား
(၁) primates= ေမ်ာက္အပါအ၀င္ႏို႔တိုက္သတၱ၀ါမ်ား
(၂) made off with= ခိုးထုတ္သြားခဲ့သည္
(၃) enclosures= ပိတ္ထားတဲ့ေနရာ၊ (ေလွာင္အိမ္)

(http://uk.news.yahoo.com/18/20081230/tod-thieves-steal-five-rare-monkeys-from-7f81b96.html) ကို ကုိးကားေဖၚျပပါသည္။

ဘ၀ရဲ႕တြန္းအား

Faith is the force of life.
Leo Tolstoy (1828-1910)

ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ဘ၀ရဲ႕တြန္းအားပဲ။
(လီယုိေထာ္လ္စ္တိြဳင္း)

သက္ရွိအရာ၀တၳဳျဖစ္ေစ၊ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳျဖစ္ေစ တြန္းအားမရွိပဲ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့အရာတစ္ခုခုကို စာဖတ္သူျမင္ဖူးပါသလား။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ေတာ့ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးပါ။ အရာရာတိုင္းရဲ႕ေရြ႕လ်ားမႈဟာ ေနာက္ကြယ္က တြန္းအားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ ေရြ႕လ်ားေနတာကိုပဲၾကည့္ေလ။ ေလေျပေလညင္းေလးရဲ႕တုိက္ခတ္တြန္းထိုးမႈေၾကာင့္ဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။ သုိ႔မဟုတ္ တျခားအေၾကာင္းတစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ တြန္းအားတစ္ခုခုေၾကာင့္ ဆိုတာကေတာ့ မလြဲပါဘူး။

က်ေနာ္တစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ေရြ႕လ်ားေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့အရာ၊ သို႔မဟုတ္ အင္အားဟာ အဲဒီအေရြ႕ခံ အရာထက္ေတာ့ ပိုမိုအားႀကီးလိမ့္မယ္လို႔။ အားနည္းတဲ့အရာက အားႀကီးတဲ့အရာကို ေရြ႕လ်ားေစတဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုခုကို စာဖတ္သူျမင္ဖူးပါသလား။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ အခုထိမျမင္ဖူးေသးပါ။ ေရြ႕ေနတဲ့အရာမွန္သမွ်ဟာ ေရြ႕ေစႏိုင္တဲ့အရာမွန္သမွ်ထက္ အားမႀကီးႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ သီအိုရီကို က်ေနာ္လက္ခံအတည္ျပဳပါထားပါတယ္။

ဒါျဖင့္ရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀မွာေကာ။ ေန႔စဥ္က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ဘာကို အေျခခံၿပီးျဖစ္ေပၚေနၾကပါသလဲ။ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕ဆက္ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ တြန္းအားတစ္စံုတစ္ရာရွိပါသလား။ ရွိပါတယ္ ဆိုတဲ့အေျဖဟာ အလြန္မွန္ကန္တဲ့အေျဖျဖစ္တယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူလက္ခံႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီတြန္းအားဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ။ ဒီအတြက္ေတာ့ အေျဖအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ ဘ၀ရဲ႕တြန္းအား တဲ့။ ဒါကိုလဲ က်ေနာ္လက္ခံတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိပဲနဲ႔ ဘာအတြက္ က်ေနာ္တို႔အသက္ရွင္ေနၾကမွာလဲ။ တကယ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာလဲ ယံုၾကည္ခ်က္ေအာက္ တစ္ဆင့္နိပ္ေလွ်ာတဲ့ တြန္းအားတစ္မ်ိဳးပါပဲ။

သူမ်ားေတြရဲ႕အသက္ရွင္ေနမႈကိုေတာ့ က်ေနာ္မေ၀ဘန္တတ္ပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕အသက္ရွင္မႈကေတာ့ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာႀကီးကို မ႑ိဳင္ျပဳထားတယ္လို႔ခံစားရပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ က်ေနာ္အသက္ရွင္ေနရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဘာကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္သလဲ။ လက္ရွိအေျခအေနထက္ ေကာင္းတဲ့အေျခအေနတစ္ခုခုလို႔ပဲ ေယဘုယ်ေျဖပါရေစ။ သုိ႔မဟုတ္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ တကယ့္ကို ျဖစ္ခ်င္တဲ့အေျခအေနတစ္ခုခုလို႔ ေျဖရင္လဲ မွားမယ္မထင္ဘူး။

ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာရလဲဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကိုယ္တကယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အေျခအေနဟာ သူမ်ားအျမင္မွာ လက္ရွိအေျခအေနထက္ဆိုးခ်င္ဆိုးေနတတ္တာမ်ိဳးကိုး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီအေျခအေနကို အိမ္မက္မက္မိေနတတ္ပါတယ္။ ဘ၀မွာ ဘာပဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခ်င္၊ အဲဒီလိုျဖစ္လာဖို႔အတြက္၊ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း တကယ္ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ အေရးတႀကီးလိုအပ္ခ်က္တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ပါပဲ။ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အေျခခံၿပီးမွ က်န္တဲ့ စိတ္ (ေစတသိက္) စြမ္းအားေတြဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အခ်ိဳးက်၀င္ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကမၻာေက်ာ္စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဂႏၴ၀င္၀တၳဳႀကီးကို ဖန္တီးေရးသားခဲ့သူ လီယုိေတာ္လ္စ္တြိဳင္းက “Faith is the force of life. ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ဘ၀ရဲ႕တြန္းအားပဲ” လို႔ဆိုခဲ့တာပါ။ ေရွ႕ဆက္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ တြန္းအားေတြ အေျမာက္အမ်ားရွိတဲ့အနက္ ယံုၾကည္မႈဆိုတဲ့ တြန္းအားဟာ အေရးႀကီးဆံုးလို႔ ဆိုရင္ေတာင္ မွားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာဖတ္သူသေဘာမက်ရင္ ကြဲလြဲခြင့္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီအဆိုကို လက္ခံအတည္ျပဳႏိုင္ပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ က်ေနာ္တို႔ဗုဒၶျမတ္စြာကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလဲ သဒၶါလို႔ေခၚတဲ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးအေျမာက္အမ်ား ေဟာၾကားခဲ့တာရွိပါတယ္။ အဲဒီတရားေဒသနာေတြထဲက က်ေနာ္မွတ္ထားတာေလးတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ “သဒၶါယ တရတိ ၾသဃာ၊ ေဟာဒီအစမထင္သံသရာဆိုတဲ့ ၀ဲၾသဃႀကီးကို ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္” လို႔ အတည္အလင္းေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဒီေဒသနာေတာ္ကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ယံုၾကည္မူဆိုတာ သံသရာမွာက်င္လည္ေနရစဥ္အတြင္း (မ်က္ေမွာက္)ဘ၀ရဲ႕တြန္းအားသာမဟုတ္၊ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ဖို႔ရာ ႀကိဳးပမ္းတဲ့လူေတြအတြက္ပါ တြန္းအားႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘ၀ကို ရွင္သန္မႈလို႔ ဖြင့္ဆိုခ်င္တဲ့လူေတြအတြက္ ကိုယ့္ဘ၀ကို စြမ္းအင္ျပည့္ရွင္သန္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ယံုၾကည္မႈကို ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ရပါလိမ့္မယ္။

ယံုၾကည္မႈဆိုတဲ့တြန္းအားခိုင္မာလာၿပီဆိုရင္ အဲဒီယံုၾကည္မႈအတိုင္းလိုက္လုပ္တတ္တဲ့ ႀကိဳးစားမႈဆိုတဲ့တြန္းအားဟာလဲ အရွိန္ရလာတတ္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားမႈတြန္းအား အရွိန္ရလာၿပီဆိုရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္ဟာ သူ႔အလုိလို ကိုယ့္အနားေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ႀကိဳးစားမႈဆိုတဲ့ တြန္းအားႏွစ္မ်ိဳးကို ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာ ေအာင္ျမင္မႈဆီေရွးရႈေနၾကတာမွန္ေပမဲ့ သတိနဲ႔ပညာဆိုတဲ့ အထိန္းဂီယာႏွစ္မ်ိဳးေတာ့ လိုအပ္ပါေသးတယ္။

ေနာက္တစ္မ်ိးလိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ ပန္းတိုင္ကိုတည့္တည့္စူးစိုက္ထားတဲ့ သမာဓိပါပဲ။ သူကေတာ့ လက္ကိုင္ သို႔မဟုတ္ တက္မနဲ႔တူပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈ၊ ႀကိဳးစားမႈ၊ သတိရွိမႈ၊ စူးစမ္းမႈေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနေပမဲ့ စူးစုိက္မႈမပါရင္ ဒါမွမဟုတ္ စူးစိုက္မႈ အားနည္းေနရင္ လမ္းေၾကာင္းလြဲသြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီဂီယာႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ လက္ကိုင္မပါရင္ေတာ့ တြန္းအားေတြအရွိန္လြန္ၿပီး ပန္းတိုင္ေက်ာ္သြားတတ္ပါတယ္။ သို႔မဟုတ္ ေခ်ာ္သြားတတ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္--
(၁) Faith ဆိုတဲ့ သဒၶါ သို႔မဟုတ္ ယံုၾကည္မႈစြမ္းအား
(၂) Energy ဆုိတဲ့ ၀ီရိယ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးစားမႈစြမ္းအား
(၃) Carefulness ဆိုတဲ့ သတိ သို႔မဟုတ္ ဂရုစိုက္မႈစြမ္းအား
(၄) Concentration ဆိုတဲ့ သမာဓိ သို႔မဟုတ္ စူးစုိက္မႈစြမ္းအား
(၅) Knowledge ဆိုတဲ့ ပညာ သို႔မဟုတ္ ဂဂနနသိမႈစြမ္းအား

ဒီအားငါးမ်ိဳးကို အခ်ိဳးက်ထည့္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ရွင္သန္ေစႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဘ၀မွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ကို ရၾကမွာေသခ်ာပါတယ္။ ငါးမ်ိဳးစလံုးကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မထည့္ႏုိင္ေသးဘူးဆိုရင္လဲ ပထမဆံုးတြန္းအားျဖစ္တဲ့ ယံုၾကည္မႈကို အထပ္ထပ္အခါခါ ေမြးျမဴဖို႔ အလြန္လိုအပ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ယံုၾကည္မႈဆိုတဲ့ တြန္းအားကို မရမခ်င္း က်န္တဲ့တြန္းအားေတြဟာ အလုပ္မလုပ္တတ္လို႔ပါပဲ။ ယံုၾကည္မႈနဲ႔တြန္းကန္လိုက္ၿပီးမွသာ ႀကိဳးစားမႈဟာ အရွိန္ရလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဆရာႀကီးေတာ္လ္စ္တြိဳင္းက ယံုၾကည္မႈတစ္ခုတည္းကိုပဲ “ဘ၀ရဲ႕တြန္းအား” လို႔ဆိုခဲ့ဟန္တူပါတယ္။

ဒါျဖင့္ရင္ ယံုၾကည္မႈကို ဘယ္လို ထူေထာင္မလဲ။ ယံုၾကည္မႈကို ထူေထာင္ဖို႔အတြက္ အရင္ဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ရပါ့မယ္။ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကိုလဲ အမွန္အတိုင္းနားလည္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္တကယ္လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ကို စိတ္ထဲျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ရပါ့မယ္။ အေရးႀကီးဆံုးက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ဟာ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ လက္လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့ ပန္းတိုင္မ်ိဳးမျဖစ္ေစရပါဘူး။ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔လက္လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့ ပန္းတိုင္ကို ရဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့လူဟာ ပင္ပန္းရက်ိဳးမနပ္တဲ့အျပင္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ယံုၾကည္မႈအားနည္းလာတတ္ပါတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအားနည္းလာၿပီဆိုရင္ က်န္တဲ့တြန္းအားေတြလဲ အလိုလိုေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္ယံုၾကည္မႈကို ထူေထာင္ခ်င္တဲ့လူဟာ ကိုယ္လက္လွမ္းမီတဲ့ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္တဲ့ ပန္းတိုင္မ်ိဳးကို အရင္ရေအာင္ႀကိဳးပမ္းၾကည့္ရပါတယ္။ အဲဒီကမွ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး ပိုမိုျမင့္မားတဲ့ ပန္းတိုင္ေတြကို တက္လွမ္းဖို႔ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ အဲဒီလူရဲ႕ယံုၾကည္မႈဟာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ခုိင္မာသထက္ ခုိင္မာလာၿပီး ဘ၀မွာ ဘာမဆိုေလာက္နီးပါး ရေအာင္ႀကိဳးပမ္းႏိုင္တဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးကို ရသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ယံုၾကည္မႈဟာ ဘ၀ရဲ႕တြန္းအား” ဆိုတဲ့အဆိုဟာ အလြန္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ခုိင္မာတဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးကို ထူေထာင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလွ်က္----။

2008 ခုႏွစ္မွ ထူးဆန္းေသာ ျဖစ္ရပ္ (၁၈) ခု

ေအာက္ပါျဖစ္ရပ္ (၁၈) မ်ိဳးကို သတင္းမီဒီယာမ်ားမွ ထူးဆန္းေသာသတင္းမ်ားအျဖစ္ေရြးခ်ယ္ကာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ ထုတ္ျပန္လုိက္ပါသည္။

(၁) ၿဗိတိရွအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သည္ သူမ၏ေယာက်္ားဟာ ဒုတိယဘ၀လို႔အမည္ေပးထားတဲ့ အြန္လိုင္းဂိမ္းတစ္မ်ိဳးကို စြဲစဲြလမ္းလမ္းျဖစ္ေနေၾကာင္းသိရွိၿပီးေနာက္ ကြာရွင္းဖို႔အထိ လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း။

(၂) တရုတ္ႏိုင္ငံမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ျပင္းျပင္းထန္ထန္နမ္းၾကရာက မိန္းကေလးရဲ႕ နားစည္ကြဲသြားေၾကာင္း။
(က်ေနာ္ေရးခဲ့ၿပီး၊ စည္ကြဲအနမ္းမွာ ရႈ)

(၃) အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲရက္မ်ားမတိုင္မီတစ္ရက္အလိုတြင္ ရီပါ့ဘလင္ကန္ပါတီ ဒုတိယသမၼတေလာင္းအျဖစ္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ေသာ ဆာရာပိန္းလင္းထံ ျပင္သစ္ကေနဒါကျပား လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္က ျပင္သစ္သမၼတနီကုိလပ္စ္ ဆာကိုဇီဟန္ေဆာင္ကာ ဖုန္းဆက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အေတာ္ၾကာမွ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ဆက္မွန္းသိရသျဖင့္ သူ႔မပါတီ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ေရးအဖြဲ႔သားမ်ားက ဆာရာဟာ အေတာ္ဟာသေျမာက္တဲ့သူျဖစ္သည္ကို ၀န္ခံခဲ့ၾကရေၾကာင္း။

(၄) စပိန္ႏိုင္ငံရွိ ေဆးရံုတစ္ခုမွာ အမႊာပူးေမြးလာတဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ေဆးရံု၀န္းထမ္းမ်ား အထားမွားၿပီး ကြဲသြားၾကရာ (၂၈)ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ကံအားေလ်ာ္စြာျပန္ေတြ႔ၾကရေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အမႊာညီမတစ္ေယာက္က သက္ဆိုင္ရာ စပိန္ေဆးရံုကို တရားစြဲထားသည္ဆိုေၾကာင္း။

(၅) ရုရွားလူမ်ိဳးမ်ားသည္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ အရက္ကို အလြန္႔အကြ်ံေသာက္တတ္ၾကရာ လူတစ္ေယာက္မွာ အရက္အလြန္႔အကြ်ံေသာက္ထားသျဖင့္ သူ႔ေက်ာျပင္ကုိ ဓားနဲ႔ထိုးသြားသည္ကိုပင္ မသိလိုက္ေၾကာင္း။

(၆) ခ်ီလီႏိုင္ငံရွိ Angol ေခၚရြာငယ္ေလးတစ္ရြာမွ အသက္ (၈၁)ႏွစ္အရြယ္အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကို ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ေသၿပီထင္ၿပီး ေခါင္းထဲထည့္ထားၾကရာ အသက္၀င္ၿပီး သူ႔အလုိလို ျပန္လည္နိဳးထလာသျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာေဆြမ်ိဳးမ်ားမွာ လြန္စြာထိတ္လန္႔ခဲ့ၾကရေၾကာင္း။

(၇) အသက္ (၁၀၂)ႏွစ္အရြယ္ရွိ နယူးဇီလန္ႏိုင္၏ အသက္ႀကီးဆံုးေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ Briton Eric King-Turner သည္ ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာမွာ ေနထိုင္မည္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ နယူးဇီလန္ၿမိဳ႕ေတာ္ Wellington သို႔ သေဘၤာစီးနင္းလုိက္ပါသြားရာ သက္ဆိုင္ရာသတင္းေလာကသားမ်ားအတြက္ အုပ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း။

(၈) တရုတ္ႏိုင္ငံ၊ ရွမ္ဟိုင္းၿမိဳ႕က အရာရွိမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္းေနထိုင္သူမ်ားကို ည၀တ္အက်ႌျဖင့္ အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို မလုပ္ၾကရန္ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာၾကားခဲ့ၾကရေၾကာင္း၊ ယင္းသို႔ည၀တ္အက်ႌ၀တ္ဆင္ၿပီးလမ္းထြက္ေလွ်ာက္တဲ့ အေလ့အက်င့္မွာ တရုတ္စီးပြါးေရးထိုးက်ခ်ိန္တြင္ စတင္ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟုသိရေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သူတို႔သည္ ည၀တ္အက်ႌလိုမ်ိဳး ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ရေလာက္ေအာင္ေတာ့ ခ်မ္းသာၾကေသးသည္ကို ျပသလိုျခင္းေၾကာင့္ဟု သိရေၾကာင္း။

(၉) မီးေလာင္ကြ်မ္းၿပီးေသာ လူ႔အႂကြင္းအက်န္မ်ားကို ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲသို႔ သယ္ေဆာင္လႊြင့္ပစ္ေပးတဲ့ အေမရိကန္သုဘရာဇာလုပ္ငန္းႀကီးမွ သက္ဆိုင္ရာတာ၀န္ရွိသူက ယင္းအႂကြင္းအက်န္မ်ားကို လကမၻာေပၚသို႔လဲ သယ္ယူသိမ္းဆည္းျခင္းလုပ္ငန္းကို စတင္ေဆာက္ရြက္ေနၿပီဟု ဆိုေၾကာင္း။

(၁၀) သတင္းမီဒီယာေလာကနဲ႔ အကြ်မ္းတ၀င္ရွိတဲ့ ၿဗိတိရွလူငယ္တစ္ေယာက္သည္ အင္ဒိယႏိုင္ငံသို႔ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔မွ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္တျပားကိုေတာင္အသံုးမျပဳပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္လဲ Calais ၿမိဳ႕ရွိ French Channel ဆိပ္ကမ္းက အရာရွိေတြဟာ သူေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားကို နားမလည္ၾကတဲ့အတြက္ဟု အေၾကာင္းျပကာ တာအထြက္မွာပင္ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကို စြန္႔လႊတ္လုိက္သည္ ဆိုေၾကာင္း။

(၁၁) အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ Swansea ၿမိဳ႕အတြင္းေရာက္လာၾကတဲ့ ဆဲလ္တစ္ဘာသာစကားကိုေျပာဆိုၾကတဲ့ ေ၀လနယ္သားေတြဟာ I am not in the office at the moment. “က်ေနာ္ေလာေလာဆယ္ ရံုးတြင္မရွိပါ” ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၾကရေၾကာင္း၊ "No entry to heavy goods vehicles" “ကုန္တင္ကားႀကီးမ်ား မ၀င္ရ”လို႔ဖတ္ရမည့္ဆိုင္းဘုတ္ကို နားမလည္လို႔ ေလာေလာဆယ္ရုံးမွာမရွိတဲ့ ဘာသာျပန္တစ္ေယာက္ဆီ (ဘာသာျပန္ေပးဖို႔) အီးေမးလ္ပို႔လိုက္ရေၾကာင္း။

(၁၂) အသက္ (၁၀၅)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ပဲြကို က်င္းပတဲ့ ၿဗိတိရွအဘြားအိုတစ္ေယာက္သည္ သူမ၏အသက္ရွည္ေၾကာင္းလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ဖြင့္ဟလိုက္ေၾကာင္း၊ လိင္ဆက္ဆံမႈကိုေရွာင္ၾကဥ္ပါက အသက္ရွည္မည္ျဖစ္ၿပီး လိင္ဆက္ဆံမႈေၾကာင့္ ျပႆနာမ်ားစြာရွိႏိုင္သည္ဟုေျပာၾကားလိုက္ေၾကာင္း။

(၁၃) ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံ၊ ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ လင္မယားရန္ျဖစ္ၿပီး ၄င္းတို႔ပိုင္ဆိုင္တဲ့အိမ္ကို လႊျဖင့္ႏွစ္ပိုင္းအညီျဖတ္ကာ မိမိတို႔သက္ဆိုင္ရာေ၀စုကို ယူသြားၾကေၾကာင္း။
(က်ေနာ္ ေရးခဲ့ၿပီး)

(၁၄) ကမၻာ့ပထမဆံုး ေ၀ွးေစ့ခ်က္နည္း နိသ်ည္း စာအုပ္ကို ေရးသားသူ ဆားဗီးယားလူမ်ိဳးစားဖိုမွဴးက လူ႔ေ၀ွးေစ့ကလဲြရင္ ေ၀ွးေစ့မွန္သမွ် စားေကာင္းသည္ ဆိုေၾကာင္း။

(၁၅) ဆြင့္စ္လူမ်ိဳးစြန္႔စားသူတစ္ေယာက္ဟာ လူငယ္လူရြယ္ေတြရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖၚျပသခဲ့ေၾကာင္း၊ ဂ်က္အင္ဂ်င္တပ္ေတာင္ပံမ်ားကို တပ္ဆင္ကာ ငွက္တစ္ေကာင္လို ေကာင္းကင္တြင္၀ဲပ်ံခဲ့ေၾကာင္း၊ ၿဗိတိန္နိုင္မွ ျပင္သစ္ႏိုင္အထိ ပ်ံသန္းျပခဲ့ၿပီး ငွက္တစ္ေကာင္အလား ခံစားရသည္ဆိုေၾကာင္း။

(၁၆) ဘူေဂရီးယားႏိုင္ငံရွိ ေဆးေျခာက္ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုဖီယာရွိ အစိုးရဌာနခ်ဳပ္အျပင္ဘက္ပန္းပင္မ်ားအၾကားေရာေႏွာေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ ေဆးေျခာက္ပင္မ်ားကို ေတြ႔ရွိၿပီးေနာက္ ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ခ်ီတက္လာၾကေၾကာင္း။

(၁၇) ဆီြဒင္ႏိုင္ရွိ အဓိကေလဆိပ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ အသက္ (၇၈)ႏွစ္အရြယ္ရွိ အဘြားအိုတစ္ေယာက္သည္ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားကို အဖတ္မွားကာ ေရြ႕လ်ားေနေသာပစၥည္းစစ္ေဆးေရးစက္ေပၚတြင္ အိပ္ကိုတင္ရမည့္အစား လူကိုယ္တိုင္တက္ထိုင္လိုက္သျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာမ်ားက ကမန္းကတန္းဆဲြခ်လိုက္ရေၾကာင္း။

(၁၈) ၾသစထေရးလိယားႏိုင္ငံတြင္ ေဂါက္သီးေလးလံုးကို အဥဟုအမွတ္မွားၿပီး မ်ိဳခ်လုိက္ေသာ စပါးႀကီးေျမြႀကီးတစ္ေကာင္ကို ဆရာ၀န္မ်ားက အေရးေပၚခြဲစိတ္ၿပီး ကုသေပးလိုက္ရေၾကာင္း။

သတင္းပါ မီးနင္းမ်ား
(၁) offbeat (adj)= ထင္ထားတာနဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေသာ
(၂) weird (adj)= ထူးဆန္းေသာ
(၃) a prank phone call= ေနာက္ေျပာင္ၿပီးဖုန္းေခၚျခင္း
(၄) impersonating (v)= (တျခားလူ) ဟန္ေဆာင္လွ်က္
(၅) hoax (n)= လွည့္စားျခင္း
(၆) a media frenzy= သတင္းဂယက္ထမႈ
(၇) dissuade (v)= (မလုပ္ဖို႔) ေဖ်ာင္းဖ်သည္
(၈) bemused (adj)= အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေသာ
(၉) celibacy (n)= လိင္ဆက္ဆံမႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္သူ
(၁၀) hassle (n)= ပင္ပန္းမႈ
(၁၁) convoluted (adj)=အလြန္ရႈပ္ေထြးလွေသာ
(၁၂) testicles (n)= ေ၀ွးေစ့မ်ား
(၁၃) lived out (sth)= အေကာင္အထည္ေဖၚသည္
(၁၄) cannabis (n)= ေဆးေျခာက္
(၁၅) marijuana (n)= ေဆးေျခာက္
(၁၆) was whisked down= ေအာက္သို႔ ကမန္းကတန္းဆြဲခ်လိုက္ရသည္



(http://uk.news.yahoo.com/18/20081229/tod-two-thousand-and-strange-offbeat-sto-7f81b96.html) ကို ကိုးကားေဖၚျပပါသည္။

ေခတ္ကာလ

There is point beyond which even justice becomes unjust.

Sophocles (496 BC-406 BC)

အမွန္တရား (တရားမွ်တမႈ) သည္ပင္ အမွား (မတရား) ျဖစ္လာရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ေသးတယ္။
(ဆိုဖေကာ္လ္စ္)

ေ၀ဒနာျဖစ္သြားေသာ ဆရာ့ေစတနာ

လာလေယ ဗဟေ၀ါ ေဒါသာ၊
တာလေယ ဗဟေ၀ါ ဂုဏာ။
တသၼာ ပုတၱဥၥ သိႆဥၥ၊
တာလေယ န တု လာလေယ။
(စာဏ်နီတိ ဂါထာ ၁၂)

ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆို၍ ဆုံုးမျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္မ်ားစြာ ျဖစ္တတ္၏။
ႀကိမ္ဒုတ္ျဖင့္ ရုိက္၍ ဆံုးမျခင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးမ်ားစြာ ျဖစ္တတ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သားသမီးကိုျဖစ္ေစ၊ တပည့္တပန္းကိုျဖစ္ေစ၊
ဒုတ္ျပ၍ ဆံုးမေလရာ၏၊ ေခ်ာ့ေမာ့၍ မဆံုးမေလရာ။

ဘီဘီစီ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိလို႔ က်ေနာ္မွတ္ထားခဲ့ဘူးတဲ့ အထက္ပါ ဂါထာနဲ႔ ျမန္မာျပန္စာသားေလးကို ေခါင္းမီးေတာက္ေအာင္ ျပန္ရွာယူလိုက္ရတယ္။ ေရွးေခတ္အင္ဒိယႏိုင္ငံရဲ႕ စာဆိုပညာရွိ စာဏက်အမတ္ႀကီး (BC 300 ခန္႔) ေရးသားထားခဲ့တဲ့ ဆံုးမစာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ အမတ္ႀကီးရဲ႕ အဆိုအရဆိုရင္ တပည့္သားေျမးကို ေခ်ာ့ေမာ့ဆံုးမတာထက္ ရုိက္ႏွက္ဆံုးမတာက ပိုၿပီးေတာ့အက်ိဳးမ်ားပါတယ္တဲ့။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဆရာမိဘေတြက တပည့္သားသမီးေတြကို ရိုက္ၿပီးဆံုးမတဲ့စနစ္ အခုထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ က်င့္သံုးေနၾကတုန္းပါပဲ။ အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာထက္ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ တပည့္သားသမီးေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္စိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္၊ ရြံရွာစိတ္ေတြ ၀င္သြားရင္ မလိုလားအပ္တဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြ ပိုမိုျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ဆရာမိဘေတြရဲ႕ ရုိက္ႏွက္ၿပီးအဆံုးအမကို ခံခဲ့ရတဲ့တပည့္ သို႔မဟုတ္ သားသမီးေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာမိဘေတြေရွ႕မွာေတာ့ မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ကေလးလို ရုိးရိုးကုတ္ကုတ္ေနတတ္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာဆိုရင္ ဗရမ္းဗတာ ေနတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ငယ္စဥ္က ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ႀကီးပ်င္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုက်ေနာ္တအားဆိုးေနတာ ေနမွာ။ (ေၾကာ္ျငာ)။

ေနရာတိုင္းမွာ (Advantages and Disadvantages) အေကာင္းအဆိုးဆိုတာေတြကေတာ့ ဒြန္တဲြေနတတ္စၿမဲပါပဲ။ ပံုေသကားခ် ဒီနည္းဟာအေကာင္းဆံုးပဲလို႔ ေျပာလို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာမိဘေတြဟာ ကိုယ့္အဆံုးအမကို တပည့္သားသမီးေတြ နာခံေစခ်င္ရင္ နာခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာတတ္ဖို႔ေတာ့လိုတယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ မိဘအမ်ားစု၊ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္က မိဘအမ်ားစုဟာ သားသမီးေတြကို မိမိတို႔လိုခ်င္တဲ့ပံုစံခြက္ထဲ မ၀င့္၀င္ေအာင္ နင္းကန္ပံုသြင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ အမွားပဲလို႔ က်ေနာ္သံုးသပ္မိပါတယ္။

“မိဘက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ေျပာတာ၊ မင္းက စကားနားမေထာင္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးပြါးမည့္ေကာင္မဟုတ္ဘူး” စတဲ့စကားမ်ိဳးေတြလဲ ရံခါ ၾကားရတတ္ပါတယ္။ သားသမီးကို ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာ ေပတံတစ္ခုခုကို ကိုင္ထားရင္ အဲဒီမိဘေတြဟာ စိတ္ဆင္းရဲၾကရဖို႔ မ်ားပါတယ္။ ေခတ္ႀကီးက ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။ ထို႔အတူ စနစ္ေတြလဲ ေျပာင္းလဲကုန္ပါၿပီ။ ထိုနည္းတူ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္ျဖစ္စဥ္ဟာလဲ ျပင္ပအာရံုအလုိက္ စကၠန္႔မျခား ေျပာင္းလဲေနၾကပါၿပီ။ ဒီေတာ့ မိဘဆရာလုပ္သူမ်ားက သားသမီး တပည့္တပန္းေတြကို ဆံုးမတဲ့နည္းကိုလဲ ေျပာင္းလဲပစ္ၾကဖို႔ လိုေနပါၿပီ။

အခုက်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ၿဗိတိန္မွာဆိုရင္ ဆရာမိဘေတြက သားသမီးကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္လံုး၀မရွိပါဘူး၊ ရိုက္ႏွက္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ စကားလံုးၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ေတာင္ ေအာ္ေငါက္ခြင့္မရွိဘူး လို႔သိရပါတယ္။ ဥပေဒနဲ႔ကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ အားလံုးဥပေဒနဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္လို႔ ေကာင္းက်ိဳးေတြရွိသလို ဆိုးက်ိဳးေတြလဲ အေျမာက္အမ်ားပါပဲ။ မိဘေတြဟာ သားသမီးကို မဆံုးမရဲသလို ဆရာေတြကလဲ တပည့္ကို ေခ်ာ့ေပါင္းေနၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္သတိထားမိသေလာက္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ အေတာ္ေလးကို ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး တပည့္ေတြအေပၚ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ စာဏက်ဆရာအမိန္႔ရွိခဲ့တဲ့ “ေခ်ာ့ေမာ့ဆံုးမတာထက္၊ ရုိက္ႏွက္ၿပီးဆံုးမတာက ပိုမိုထိေရာက္တယ္ ” ဆိုတဲ့စကားကို အတည္မမွတ္ယူႏိုင္သလို ၿဗိတိရွေတြရဲ႕ “တပည့္သားသမီးေတြကို လံုး၀မရိုက္ႏွက္ရ” ဆိုတဲ့ ဥပေဒကိုလဲ တသမတ္တည္း ယူလို႔မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ “မေလွ်ာ့မတင္း၊ ေစာင္းႀကိဳးညွင္းသို႔” ဆိုသလို တပည့္သားသမီးေတြကို ေခ်ာ့တစ္ခါ၊ ေခ်ာက္တစ္လွည့္ ဆံုးမဖို႔ေတာ့လိုမယ္လို႔ က်ေနာ္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ အဲလိုမလုပ္ပဲ ရုိက္ႏွက္ၿပီးဆံုးမတဲ့အခါ စိတ္မထိမ္းႏိုင္ပဲ ေဒါသအရွိန္ေတြတက္လာရင္ လက္လြန္ေျခလြန္ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို လက္လြန္ေျခလြန္ျဖစ္သြားလို႔ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံက ဆရာတစ္ေယာက္ ေထာင္နန္းစံသြားရတဲ့အေၾကာင္းကို ဒီေန႔ ဘီဘီစီသတင္းမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

အီဂ်စ္ႏိုင္ငံ၊ Alexandria ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္တစ္ခုရွိ Saad Othman Primary School မူလတန္းေက်ာင္းမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာလုပ္သူေတြ သတိမူစရာသတင္း သို႔မဟုတ္ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ။ အသက္ (၂၃)ႏွစ္အရြယ္ပဲရွိေသးတဲ့ သခ်ၤာဆရာေလး Haitham Nabeel Abdelhamid ဟာ သူ႔အတန္းက အသက္ (၁၁)ႏွစ္အရြယ္ေက်ာင္းသားေလး Islam Amr Badr ကို အိမ္စာမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အတန္းအျပင္ဘက္ေခၚထုတ္သြားၿပီး ကေလးရဲ႕ဗိုက္သားျပင္ကို နင္းကန္ရိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒီရုိက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေလးဟာ အဲဒီေနရာမွာတင္ မူးေမ့လဲက်သြားၿပီး ေဆးရံုတင္လိုက္ရပါတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြလဲ အသက္မလုႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ Islam Amr Badr ေလးခမွ်ာ သူ႔ဆရာလက္ခ်က္နဲ႔ပဲ ေဆးရံုမွာ ကြယ္လြန္သြားရရွာပါတယ္။

Alexandria တရားရုံးရဲ႕အဆိုအရ ကေလးမွာ အရိုးေလးေခ်ာင္း က်ိဳးသြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာကိုလဲ manslaughter လူသတ္ေကာင္ဆိုၿပီး ကင္ပြန္းတပ္ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ေရွ႕ေနကေတာ့ "Hitting [a child] is not banned in schools and my client did not break the law." “ေက်ာင္းေတြမွာ (ေက်ာင္းသားေတြကို) မရုိက္ရဆိုတဲ့ ဥပေဒ ျပဓာန္းမထားပါဘူး၊ (ဒါေၾကာင့္) က်ေနာ့္အမႈသည္ဟာ ဥပေဒကို မခ်ိဳးေဖါက္ခဲ့ပါဘူး” လို႔ ေလွ်ာက္လဲခဲ့ပါေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့လဲ တရားရံုးက ေက်ာင္းဆရာကို ေထာင္ဒဏ္ (၆)ႏွစ္က်ခံဖို႔ အျပစ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕အေဖ Amr Badr Ibrahim ကေတာ့ ဒီျပႆနာဟာ သင္ပံုစနစ္နဲ႔ ဆရာဆရာမေတြ အသံုးမက်လို႔ျဖစ္ရတာ၊ မူရင္းတရားခံကေတာ့ ပညာေရး၀န္ႀကီးပဲဆိုၿပီး ၀န္ႀကီးအထိ တရားစြဲသင့္ေၾကာင္း ေျပာေနပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ဆရာဆရာမလုပ္သူေတြဟာ ရွင့္လဲေလွ်ာက္သာ၊ ပ်ားလဲစြဲသာေအာင္ ဆံုးမသြန္သင္တတ္ဖို႔ အင္မတန္ကို လိုအပ္ေၾကာင္း သခၤန္းစာေပးလိုက္တာပါ။ မိမိေဒါသကို မထိမ္းႏိုင္ရင္ ဆံုးမတဲ့အခါ ဒုတ္မကိုင္မိပါေစနဲ႔လို႔ က်ေနာ္က ထပ္ဆင့္အသိေပးလိုက္ပါရေစ။

ဆရာအားလံုးကို အစဥ္ဂါရ၀ျပဳလွ်က္----------
(http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/7799777.stm) ကို ကုိးကားေဖၚျပပါသည္။

Merry X'mas to You All!

As soon as I went outside of my hostel,
A light breeze came and kissed my body,
And greeted me "Merry Christmas to you",
A sudden reply came out of my mouth,
A happy day to you too, my friend.

My feet took me slowly to a skeleton tree,
Whose leaves were hiding from a UK winter,
My ears were hearing a bird there singing,
It made me understood that he's greeting,
I gave my response "Merry Christmas" smiling.

The feet of mine continued further steps,
My eyes were catching a bloom in blossom,
It was dancing by wobbling from left to right,
The implication occurred to me by looking at,
"Merry Christmas" it said to me as others did.

A walk I made was carried on,
A squirrel ran passed looking at me back,
I heard something it cried out,
It sounded to my ears like greeting,
I made my reply "Merry Christmas".

When I looked up the sky at night time,
I saw stars there with sparkling light,
They were twinkling one another with greeting,
My heart was happy by seeing them,
And I said "Merry Christmas" by smiling.

ဖိနပ္ပစ္တမ္း ကစားၾကမယ္

ဒီ http://www.sockandawe.com/Website ေလးကို click လုိက္ပါ။ သမၼတဘုရွ္နဲ႔ အီရတ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ပံုေတြ အေမရိကန္နဲ႔ အီရတ္အလံေတာ္ေတြ ေနာက္ခံထားၿပီး ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ အီရတ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔ထိုင္ခံုမွာ ေခါင္းေလးပုၿပီး ထိုင္ေနၿမဲထိုင္ေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သမၼတဘုရွ္ကေတာ့ (Hurling) ပစ္လိုက္တဲ့ ဖိနပ္ကို (Ducking) ဟုိေရွာင္ဒီေရွာင္ လုပ္ေနပါလိမ့္မယ္။

စုစုေပါင္း (၂၅) စကၠန္႔အခ်ိန္ေပးထားပါတယ္။ Mouse Pointer နဲ႔ခ်ိန္ၿပီး Left Click နဲ႔ပစ္ရပါတယ္။ ပစ္လုိက္တဲ့ဖိနပ္က သမၼတဘုရွ္ကို သြားမွန္ရင္ တစ္မွတ္ရပါတယ္။ စမ္းၾကည့္ပါ။ (၂၅) စကၠန္႔အတြင္း ဘယ္ႏွစ္ခ်က္မွန္ေအာင္ပစ္ႏိုင္လဲလို႔။ သင္ဘယ္ႏွစ္မွတ္ပဲ ရရ။ Congratulation! အလုပ္ခံရမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ေနာ္။ က်ေနာ္က သမၼတဘုရွ္ကို အားက်တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီကစားနည္းကို တီထြင္တဲ့လူကို အားေပးတဲ့အေနနဲ႔ တင္ေပးလိုက္တာပါဗ်ာ။ ဖိနပ္နဲ႔ အပစ္ခံခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကစားနည္းကို တီထြင္တဲ့ the BH Raja website ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီလိုပါတဲ့။
"If you cannot do anything to politicians in real life, you can in the virtual world,"
“လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို သင္ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာေလာကမွာေတာ့ သင္ (လုပ္ခ်င္တာ) လုပ္ႏိုင္ပါတယ္”။

အႏိုင္နဲ႔ သိကၡာ

I would prefer even to fail with honor than to win by cheating.

Sophocles (496 BC-406 BC)

ကလိမ္ကက်င့္လုပ္ၿပီး အႏိုင္ယူရတာထက္ သိကၡာရွိရွိ အရႈံးေပးရတာကို ပိုႀကိဳက္တယ္။
(ဆိုဖေကာ္လ္စ္)
ီ

The Mother Who Gives Us the Future

When the natural tides went calm,
The Cyclone Nagis settled down,
One of my hands lifted up,
And wiped something in my face down.

Everything I'd known was gone,
My parents too abandoned,
I was left all alone,
Where would I go I didn't know.

The tears were in my eyes,
But I didn't know how to cry,
I felt something touched on me,
It was I knew a deity.

The heaven sent one fairy,
who came to the world t'save me,
Many other children together,
Who were left by their ma.

The fairy consoled us all,
With her kindness much more,
I felt I got stronger,
Though I lost my mother.

We all call her our Ma,
She loves us forever,
She gives us the future,
We'll never lose the mother.

These poems are composed indicating my beloved sister who has fostered and adopted nine children who are the victims of the Cyclone Nagis in Burma.

အႏွစ္ေလးဆယ္က အေႂကြး ငါးက်ပ္

"In this day and age promises are made and promises are broken and you lose your faith in human nature".

Jim Webb

“ဒီေခတ္၊ ဒီခါႀကီးထဲမွာ ကတိကိုလြယ္လြယ္ေပးၿပီး လြယ္လြယ္ပဲ ခ်ိဳးဖ်က္တတ္ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လူေတြအေပၚ ယံုၾကည္မႈ မဲ့လာရတာ”
(ဂ်င္၀က္ဘ္)


ေခ်းေတာ့ၿပံဳးၿပံဳး၊
ေတာင္းေတာ့မုန္း၊
မေတာင္းလဲခက္၊
ေတာင္း မိတ္ပ်က္။

သူမ်ားဆီမွာ ေခ်းငွါးၿပီးရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေလးပါ။ အားလံုးသိၿပီးသား အဆုိေလးတစ္ခုေပါ့။ ကိုယ့္မွာ သံုးဖို႔စဲြဖို႔ အခက္အခဲရွိလာရွင္ အဆင္ေျပေလာက္တဲ့ လူေတြ၊ ရင္းႏွီးတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြဆီက ေခ်းၾကရ၊ ငွါးၾကရတာ သဘာ၀ပါပဲ။ ဒါဆန္းၾကယ္တဲ့ အျဖစ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္မွာ အခက္အခဲ ရွိလို႔ ေခ်းငွါးမိၿပီးရင္ ျပန္ေပးဖို႔ေတာ့ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိဳ႕လူေတြဟာ ေခ်းတဲ့အခါ မ်က္ႏွာတစ္မ်ိဳး၊ အေတာင္းခံရတဲ့အခါ မ်က္ႏွာတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ အခင္အမင္ပ်က္သြားတဲ့ အထိ ျဖစ္ၾကတာ မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႔ၾကရမွာပါ။ လူတိုင္းေလာက္နီးပါး အနည္းနဲ႔အမ်ား ေခ်းငွါးဖူးၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္လဲ ေခ်းဖူးငွါးဖူးတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူမေတာင္းခင္ ကိုယ္က အလိုက္တသိေပးႏိုင္တာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါ။ ေတာင္းမွ ေပးရတာမ်ိဳးဆိုရင္ စိတ္ကသိကေအာင့္ အင္မတန္ႏိုင္ပါတယ္။

“အခက္အခဲရွိေနလို႔ သူ႔ပိုက္ဆံေလး နည္းနည္းပါးပါး ေခ်းမိပါတယ္။ ေတာင္းလို႔ကို မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္တည္းမွပဲ၊ သူ႔ပိုက္ဆံ တစ္သက္လံုး ျပန္မေပးေတာ့မွာ က်ေနတာပဲ။ သူဟာက်ေတာ့ ျမင္တတ္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ” ဆိုတဲ့ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ေတာင္ ေတာင္းတဲ့အခါ အေျပာခံရတတ္ပါေသးတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ မေခ်းမိ၊ မငွါးမိတာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ နည္းနည္းေခ်းထားရင္ ဒီေလာက္နည္းနည္းေလးနဲ႔ သူ႔အတြက္လဲ အေရးမႀကီးပါဘူးေလဆိုၿပီး မေပးျဖစ္ပဲ ေနမိတတ္တယ္။ မ်ားမ်ားေခ်းထားမိျပန္ေတာ့ ကိုယ္ေခ်းထားသေလာက္ တစ္ခါတည္း ျပန္မေပးႏိုင္တာနဲ႔ မနက္ဖန္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရႊ႕ဆိုင္းရင္း ကိုယ္ကတိျပဳထားတဲ့ ရက္မွာ ေပးႏိုင္ဖို႔ အေတာ့္ကို ခက္သြားတတ္ပါတယ္။

အေႂကြးယူထားသူ (ၿမီစား)မွာလဲ ဘယ္ေန႔ေပးႏိုင္ႏိုးႏိုးနဲ႔ စိတ္စႏိုးစေနာက္ေတြျဖစ္၊ အေႂကြးရွင္ (ၿမီရွင္)မွာလဲ ဘယ္ေန႔ျပန္ရႏိုးႏိုးနဲ႔ စိတ္ကသိကေအာင့္ေတြျဖစ္ၿပီး ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ့ သူေတြေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခပ္တမ္းတမ္းျဖစ္သြားၾကရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘုရားကလဲ အေႂကြးကင္းျခင္းကို ခ်မ္းသာျခင္းတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ မေန႔က ဘီဘီစီသတင္းတစ္ပုဒ္ထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္က ယူထားတဲ့ စတာလင္ (၅)ေပါင္၊(က်ပ္ ကိုးေထာင္ေလာက္) ကို အခုမွ ျပန္ဆပ္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေလး ဖတ္လိုက္ရတယ္။

မစၥတာ Jim Webb အျပင္ကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိပ္ေပါက္၀မွာ ေရာက္ေနတဲ့ စာအိပ္ေလးတစ္ခုကို ေကာက္ယူဖတ္လိုက္တယ္။ စာအိပ္ေလးအေပၚမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း စာတိုေလး ႏွစ္ေၾကာင္းေရးထားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

To
Jim Webb, a good man

From
Gary Fenton, a tardy payer of debts

သို႔/
သူေတာ္ေကာင္းႀကီး မစၥတာ ဂ်င္မ္၀က္ဘ္

မွ/
အေႂကြးေပးေနာက္က်သူ မစၥတာ ဂယ္ရီဖဲန္တန္

စာအိပ္ထဲဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကဒ္ေလးတစ္ခုနဲ႔ ေပါင္ (၂၀၀) ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီကဒ္မွာ မစၥတာ ဂယ္ရီက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္က (၁၉၆၉ ႏွစ္က) Belgium ႏိုင္ငံ Ostend ၿမိဳ႕၊ သေဘၤာဆိပ္မွာေတြ႔တုန္း မစၥတာ ဂ်င္မ္ဆီက စတာလင္ငါးေပါင္ ေခ်းခဲ့တာကို ျပန္ဆပ္တဲ့အေၾကာင္း စာတိုေလး ေရးထားပါတယ္။ မစၥတာဂ်င္မ္နဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၁၉၆၉ ႏွစ္မွာ ဥေရာပတစ္ခြင္ ခရီးထြက္တုန္း Ostend သေဘၤာဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ရွိ Australia လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ဟာ လမ္းစရိတ္ျပတ္သြားလို႔ သေဘၤာခေပးဖို႔ပိုက္ဆံမရွိေတာ့တာနဲ႔ မစၥတာဂ်င္မ္ဆီက ငါးေပါင္ေခ်းခဲ့ရရွာပါသတဲ့။

အဲဒီလူငယ္ေလးရဲ႕နာမည္က ဂယ္ရီဖဲန္တန္ပါ။ သူက ပစၥတာဂ်င္မ္ရဲ႕ အိမ္လိပ္စာေတြယူသြားၿပီးေတာ့ တတ္ႏိုင္တဲ့ေန႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ဆပ္မယ္ေျပာၿပီး Australia ကိုျပန္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခ်းထားတဲ့ေငြပမာဏကလဲ နည္းနည္းေလးဆိုေတာ့ အေရးမႀကီးလို႔ ေမ့သြားဟန္တူပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနလာလိုက္တာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္ၾကာၿပီးမွ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕ရွိ သူေနတဲ့ အိမ္ထဲ ဟုိရွိဒီရွာလုပ္ရင္းနဲ႔ အမွတ္တမဲ့ ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ လိပ္စာကို ျမင္ရမွ အေႂကြးေပးဖို႔ သတိရလာပါသတဲ့။

အဲဒါေၾကာင့္ အဂၤလန္ကို လူကိုယ္တိုင္ေရာက္လာၿပီး ေခ်းထားတဲ့ ေငြငါးေပါင္ကို အတုိးပါတြက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ငါးေပါင္ႏႈံးနဲ႔ ေပါင္ (၂၀၀) တိတိ ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူေပးခဲ့တဲ့ ေပါင္ေငြ (၂၀၀)နဲ႔ စာအိပ္ကေလးကို ကိုင္ၿပီးေတာ့မစၥတာဂ်င္မ္ဟာ အေတာ္ေလး ခံစားသြားရတဲ့အေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတုိင္းျပန္ေျပာပါတယ္။
"I was quite emotional when I read it. In this day and age promises are made and promises are broken and you lose your faith in human nature".
“သူ႔စာဖတ္လိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္အရမ္းကို ခံစားသြားရတယ္ဗ်ာ၊ ဒီေခတ္ဒီခါႀကီးထဲ လူေတြဟာ လြယ္လြယ္ပဲ ကတိေပးၿပီး၊ လြယ္လြယ္ပဲ ဖ်က္တတ္ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လဲ လူေတြအေပၚ အယံုအၾကည္မဲ့လာရတာေပါ့” တဲ့။

မစၥတာ ဂ်င္မ္က အဲဒီေပါင္ (၂၀၀)ကို သူကိုယ္တိုင္မသံုးပဲနဲ႔ Charity တစ္ခုကို လွဴဒါန္းလိုက္ပါတယ္။ အမွတ္တမဲ့ေတြ႔ၿပီး အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြအတြက္ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ျပန္လည္ဆံုစည္းခြင့္ရပါေစ လို႔။

အေႂကြးကင္းကြာ၊ ေဘးကင္းပါေစေသာ္။

(http://news.bbc.co.uk/1/hi/england/south_yorkshire/7791427.stm) ကို ကိုးကားေရးပါသည္။

သုညကမၻာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

သူငယ္ခ်င္း
ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုခဲ့ပံုေလး ျပန္ေတြးေနမိတယ္
ငါ့ရဲ႕ Gtalk Box ထဲမွာ စေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ကေပါ့
(မင္းနဲ႔ငါလို႔ပဲ သံုးပါရေစ သူငယ္ခ်င္း)
မနက္မုိးလင္းတုိင္း အင္တာနက္မဖြင့္လိုက္ရရင္
မျပည့္စုံဘူးလို႔ ခံစားရတတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႕အက်င့္ေလးတစ္ခုေၾကာင့္
ငါပိုင္တဲ့ သံုးဆယ့္ငါးျပားတန္ကြန္ပ်ဴတာအစုတ္ေလးနဲ႔
စိတ္ေကာက္မွ လိပ္ေလာက္သြားတဲ့ အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္ကို
စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္
စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခု
သူ႔ကိုလက္ခံဖို႔အတြက္ Yes or No ေမးလာတယ္
လက္ခံသင့္/လက္မခံသင့္တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဘူးတဲ့ငါ
ဒီတစ္ခါေတာ့ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
နာမည္ေလးက စိတ္၀င္စားစရာသိပ္ေကာင္းေနလို႔ပဲ
အဲဒီနာမည္ေလးက
သာယာတဲ့ခ်ိဳေတးသံနဲ႔အတူ
ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း စီးဆင္းေနတဲ့
ျမစ္တစ္ခုကိုလဲ ကိုယ္စားျပဳတယ္
သန္႔ရွင္းစဥ္ၾကယ္မႈနဲ႔အတူ
ေအးျမျခင္းသေဘာကိုေဆာင္တဲ့
ႏွင္းပြင့္ေလးေတြကိုလဲ ကိုယ္စားျပဳတယ္
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈနဲ႔အတူ
အာရံုသင္းပ်ံ႕ ေမႊးရနံ႕ရွိတဲ့
နံ႔သာရည္စက္ေလးေတြကိုလဲ ကိုယ္စားျပဳတယ္
ဒီေလာက္လွပၿပီး ဒီေလာက္အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ နာမည္ပိုင္ရွင္ဟာ
ငါ့လို အညၾတ
ဘာမဟုတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕Boxထဲ လက္ခံရမွာ
မ၀ံ့မရဲျဖစ္သြားမိသလိုပဲ
ဒါေပမဲ့
အဲဒီနာမည္ေလးကို အေတြးမ်ားစြာနဲ႔အတူ
ငါ Yes ေပးလိုက္တယ္

သူငယ္ခ်င္း
ပထမဆံုး မင္းမိတ္ဆက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း မွတ္မိေသးလား
Hello တဲ့
ၿပီးေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူးတဲ့
နာမည္ကို စိတ္၀င္စားေနတဲ့ ငါ့အတြက္
အဲဒီပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ၀င္လာတာေလးကလဲ
စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္လာတယ္
ဒီလိုနဲ႔ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္
မျမင္ဖူးပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္
အဲဒီအခ်ိန္ထိေတာ့
သာမန္အြန္လိုင္းေပၚမွာေတြ႔ေနက်သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ
ဒါေပမဲ့
ငါ့တို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕ အတားဆီးမဲ့ ရင္းႏွီးမႈကို
ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေလးတစ္ခုေပၚလာတယ္
မင္းဟာ ငါေရးတဲ့ စာေတြကို အၿမဲဖတ္ၿပီး အၿမဲအားေပးတယ္
သူမ်ားေတြ ဥေပကၡာျပဳထားတဲ့ ငါ့စာေတြကိုေတာင္
တကူးတကဖတ္ၿပီး ငါ့ကို မင္းအားေပးခဲ့တယ္
မင္းဟာ ငါ့ကို စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ
ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္လို႔
ငါ့ရင္ထဲက မွတ္ယူလိုက္တယ္
အၿမဲတန္းမခ်ီးၾကဴးတတ္တာလဲ
မင္းရဲ႕စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ပါပဲ
ငါ့ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြကို ျမင္တတ္ၾကည့္တတ္ၿပီး
ငါ့ကို ျပဳျပင္ေစခဲ့တယ္
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ
မင္းရွိေနလို႔ ငါတကယ္အားရွိတယ္ဆိုတာ ယံုပါ

သူငယ္ခ်င္း
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဆံုမွတ္မရွိတဲ့ သုညဇုန္မွာ
မထင္မွတ္ပဲေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္
ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခင္မင္မႈကို ဂဏန္းခ်ၿပီးေရတြက္လို႔ မရႏိုင္ဘူး
အသေခ်ၤဆိုတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြဟာ
ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုမွတ္ေအာက္မွာ
တန္ဘိုးမရွိတဲ့ အေရအတြက္ေတြျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ
ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခင္မင္မႈဟာ
ေမာင္ႏွမတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔လဲ ကြဲျပားတယ္
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕သံေယာဇဥ္မ်ိဳးနဲ႔လဲ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔မရႏိုင္ဘူး
ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ရဲ႕ေမတၱာနဲ႔လဲ ယွဥ္ျပလို႔ မျဖစ္ဘူး
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခင္မင္မႈဟာ
အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေရာင္စံုခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးလဲ မဟုတ္ဘူး
ေမတၱာဆိုတဲ့ သီးျခားအေရာင္တစ္မ်ိဳးလဲ မဟုတ္ဘူး
သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈမ်ိဳးလဲမဟုတ္ဘူး
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြဟာ
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေတြ႔ရတဲ့အခါေတြမွာ
ေအးျမေနသလို
ေတြ႔ေနရတဲ့အခါမွာလဲ ဘာပူေလာင္မႈမရွိဘူး
သုညကို အေျခခံၿပီး ခင္မင္လာတဲ့အတြက္
သုညျပန္ျဖစ္သြားလဲ ခင္မင္ၿမဲ ခင္မင္ေနဦးမွာပဲ
အေရာင္မရွိတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္မွာ ခင္မင္လာတဲ့အတြက္
အေရာင္ေတြ ပ်က္ပ်ယ္သြားလဲ ခင္မင္မႈက တည္ရွိေနဆဲပဲ
ဂုဏ္မရွိတဲ့ျဒဗ္နဲ႔ ခင္မင္လာတဲ့အတြက္
ဂုဏ္မဲ့သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာလဲ
ဒုိ႔ရဲ႕ခင္မင္မႈဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး
ဘာမွ မသိပဲနဲ႔ ခင္မင္လာတဲ့ ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ
ဘာကိုမွလဲ ထပ္ၿပီး သိစရာမလိုေတာ့သလို
ဘာမွမရွိပဲနဲ႔ ခင္မင္လာတဲ့ ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္
ဘာမ်ားထပ္ၿပီး ရွိဖို႔လိုေသးလဲ
ရွိျခင္းသေဘာကို အေျချပဳၿပီး
ခင္မင္လာတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့
ရွိျခင္းသေဘာတရားဆိုတာ
ခင္မင္မႈအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေထာက္အပံ့တစ္ခုေပါ့
ဒါေပမဲ့
ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့
ရွိျခင္းသေဘာတရားဟာ မရွိမျဖစ္အရာမဟုတ္ခဲ့ဘူး
မရွိျခင္းဆိုတဲ့ ကမၻာထဲမွာေတာင္
ခင္မင္မႈကို ထူေထာင္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ
ရွိျခင္းဆိုတဲ့ ကမၻာထဲမွာ ဘာမ်ားေျပာစရာလိုဦးမွာလဲ
ဒါေပမဲ့
ငါစိုးရိမ္မိတာ တစ္ခုရွိတယ္
အဲဒါကေတာ့ ငါတို႔နွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕စိတ္ဟာ
ရွိျခင္းသေဘာ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့
မရွိျခင္းသေဘာေတြကို
အဟုတ္ထင္သြားမွာကိုပါပဲ
မင္းဆီမွာ ဘာပဲရွိရွိ
ငါ့ဆီမွာလဲ ဘာပဲရွိရွိ
အဲဒီရွိျခင္းသေဘာေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး
အေရာင္မရွိတဲ့ခင္မင္မႈ
ဂုဏ္မရွိတဲ့ခင္မႈ
သုညကို အေျခခံတဲ့ ခင္မႈမ်ိဳးေတြနဲ႔သာ
ေရွ႕ဆက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ငါတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ
ငါယံုတယ္ေလ
အၿမဲတမ္းလွပေနမွာပဲလို႔။

(က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း နဒီအတြက္ ဒီကဗ်ာကို ေရးပါသည္။)

အားက်မိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား

အေမရိကန္မုန္းတဲ့လူေတြ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို ဖတ္မိရင္ ဆဲခ်င္သေလာက္ ဆဲႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ႀကိဳတင္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားထားတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္စကားေလးတစ္ခြန္းေျပာခ်င္လို႔။ အဲဒါကဘာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အေမရိကန္သမၼတျဖစ္ရတဲ့ဘ၀ကို စားရ၀မခန္းကို အားက်သြားမိလုိ႔ပါ။ တကယ္အားက်တာပါဗ်ာ။ ဘုရားစူးရေစရဲ႕။ အထူးသျဖင့္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ အီရတ္ကို ၀င္တိုက္ၿပီး လူမိုက္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ သမၼတာဘုရွ္ႀကီးကို အားက်သြားမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အားက်တဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီထဲက ႏွစ္ခုကို ေျပာခ်င္လို႔။ တစ္ခုက ဆိုင္ေပၚမွာ ေဒၚလာ (၂၀)ေလာက္ပဲ တန္တဲ့ဖိနပ္တစ္ရံဟာ သမၼတဘုရွ္ကို ပစ္လုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေဒၚလာ (၁၀) သန္းတန္တဲ့ဖိနပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သမၼတကို ေစာ္ကားတဲ့ သတင္းေထာက္ဇိုင္ဒီကို ကန္မုန္းတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းသူရဲေကာင္းအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳယံုမကဘူး၊ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ကဆို သူ႔သမီးကို ေပးဖို႔အထိ ကမ္းလွမ္းထားလိုက္ပါၿပီ။

အသက္ (၂၀) အရြယ္ပဲရွိေသးတဲ့ အီဂ်စ္သူေလး Amal Saad Gumaa က သူ႔အေဖရဲ႕စီမံခ်က္ကို သေဘာတူရံုမကဘူး။ သူ႔ဆႏၵကိုပါ ဖြင့္ဟလုိက္ေသးတယ္။ “ဒါဟာ က်မကို အေဖက ဂုဏ္ျပဳလိုက္တာပါပဲ၊ ဒီလိုသူရဲေကာင္းမ်ိဳးနဲ႔သာ ေပါင္းသင္းခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ က်မအီရတ္ႏိုင္ငံမွာလဲ ေနရဲပါတယ္“ တဲ့။ ေကာင္မေလးရဲ႕အေဖ Saad Gumaa ကလဲ ဇိုင္ဒီ႔အကို Dergham ဆီ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အခုလို လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ “ဒီသူရဲေကာင္းကို ဂုဏ္ျပဳဖို႔ရာ က်ဳပ္မွာ က်ဳပ္သမီးထက္ပိုမိုတန္ဖိုးရွိတဲ့အရာမရွိပါဘူး၊ က်ဳပ္သမီးရဲ႕ မဂၤလာကိစၥအတြက္ ဘာမဆိုျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ က်ဳပ္စီမံထားပါတယ္” တဲ့။

မထူးဆန္းဘူးလား။ မထူးဆန္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေမရိကန္သမၼတျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ သူတို႔ဘက္က ဒီလိုလုပ္တာဟာ သတင္းေထာက္ ဇိုင္ဒီကို ဂုဏ္ျပဳတာထက္ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ အေမရိကန္သမၼတဆိုတဲ့ ဘ၀ကို ပိုမိုဂုဏ္တင့္ေစတယ္၊ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားသြားေစတယ္ လို႔ျမင္ပါတယ္။ သတင္းေထာက္ဇိုင္ဒီကို သူရဲေကာင္းအျဖစ္ခ်ီးၾကဴးေလေလ အေမရိကန္သမၼတဆိုတဲ့ ဂုဏ္ဟာ ျမင့္မားေလေလပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အေမရိကန္သမၼတဘ၀ကို အားက်တယ္လို႔ေျပာတာ။ မွားလားဗ်ာ။

(http://uk.news.yahoo.com/22/20081217/tod-uk-iraq-bush-bride-odd-b7e5c6f.html) ကိုအေျခခံေရးပါသည္။

စာဂ်ပိုးေလး

ကိုယ္ေရးတဲ့စာ ကိုယ့္ကဗ်ာကို
တစ္ေယာက္ေယာက္က ခ်ီးမြမ္းလိုက္တိုင္း
တစ္ေခါက္ေခါက္ေတာ့ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။
တစ္ေယာက္ေယာက္က ကဲ့ရဲ႕တိုင္းလဲ
တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ဖတ္ျဖစ္ၿမဲ။
ခ်ီးမြမ္းကဲ့ရဲ႕ မရွိတဲ့အခါ
ကိုယ့္ကဗ်ာတို၊ ကိုယ့္စာကိုယ္ပဲ
ထပ္ထပ္ျပန္ၾကည့္၊ ျပန္ဖတ္မိတယ္။
ရင္မွာနစ္ဆူ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို
ျပစ္ယူမရွိ၊ ခ်စ္ႏိုင္ဘိသို႔
လက္ထပ္ၿပီးစ၊ ဇနီးလွကို
ၾကည့္လို႔မ၀၊ ခ်စ္မ၀သို႔
ကိုယ္ေရးတဲ့စာ၊ ကိုယ့္ကဗ်ာလဲ
ဖတ္လို႔မ၀၊ ၾကည့္မ၀ဘူး
တစ္ေန႔တစ္ေန႔၊ ေရးဖို႔ေတြးရင္း
အခ်ိန္ကုန္ခုိက္၊ မသိလိုက္ဘူး
ေရးၿပီးေတာ့လဲ၊ ျပန္ဖတ္ၿမဲမို႔
ကုန္ခဲအခ်ိန္၊ မေလာက္ေပဘူး
ဖတ္ရင္းေတြ႔မိ၊ အမွားရွိက
ျပန္တည့္ေအာင္ျပင္၊ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့
ေငြ၀င္လမ္းေပါက္၊ မရွိေပ်ာက္လဲ
စိတ္ေႏွာက္မယွက္၊ စိတ္မပ်က္ဘူး
ခ်စ္တဲ့သူမ်ား၊ စြန္႔ခြါသြားလဲ
စိတ္အားပ်က္ပ်က္၊ မခ်ိခဲ့ဘူး
စာနဲ႔ပဲေန၊ စာနဲ႔ေသမယ္
ငါေလ စာဂ်ပိုးေလးမို႔။

ဒီေန႔စားတဲ့ ထမင္းပဲြ

ကိုႀကီး ကိုႀကီး
အပ်ိဳေခ်ာမမေတြ သိပ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ဒို႔ကိုႀကီး၊
ဒီေန႔လယ္ ဘာနဲ႔ စားလဲ တဲ့
ညီမငယ္ ၀ါ၀ါထက္က
သိခ်င္လို႔ ေမး။

အိုဘယ့္ဘယ္ ခ်စ္ႏွမ
ဒီေန႔လယ္ စားတဲ့ဟင္း
တစ္သက္မွာ တစ္ခါမို႔
ထူးပါဗ်ာ့ ေလး။

နဒီကို ႏုတ္ႏုတ္စင္း
ဂ်င္းတက္နဲ႔ေၾကာ္
ႏွင္းပြင့္ကို ေလွာ္
ၾကက္သြန္နဲ႔ အတူေထာင္း။

ပြင့္နံ႔သာ ေရေဖ်ာ္လုပ္လို႔၊
ငရုပ္ကို ႏိုင္ႏိုင္ထည့္
ဒီေန႔လယ္ အေမာင္ေလႊးရတယ္၊
ေကာင္းဆိုမွ ေကာင္း။

ကိုယ္ဘာႀကိဳက္သလဲ သိေအာင္လုပ္

To know what you prefer, instead of humbly saying Amen to what the world tells you you ought to prefer, is to have kept your soul alive.

Robert Louis Stevenson (1850-1894)

သူမ်ားက ႀကိဳက္သင့္တယ္ေျပာလို႔ လိုက္ၿပီးႀကိဳက္လိုက္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘာႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို သိျခင္းဟာ ကိုယ့္စိတ္ကို ရွင္သန္တက္ႂကြလာေအာင္ လုပ္ေပးျခင္းပဲ။
(ေရာဘတ္လူး၀စ္စတီဗင္ဆန္)

အေျဖမရွိတဲ့ ပုစၧာမ်ား သို႔မဟုတ္ မရွိျခင္းဆိုတဲ့ အမွန္တရား

ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္
ငါခံစားေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္က
ငါ့ရဲ႕ ေ၀ဒနာသားေကာင္ ျဖစ္ေနရရွာတယ္။
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ကို
ရယူဖို႔ ငါႀကိဳးစားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္က
ငါ့အခ်စ္ကို ရယူဖို႔ အားထုတ္ေနတယ္။
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာက သူတစ္ေယာက္က
ငါ့အတြက္ မ်က္ရည္ေတြ ေစြေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာက သူတစ္ေယာက္အတြက္
ငါ့မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀ေနမိတယ္။
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာမွာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္က
ငါ့အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကမၻာ့အျခားတစ္ေနရာက သူတစ္ေယာက္ဆီ
ငါသြားဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။
လူတစ္ေယာက္က
သူ႔အခ်စ္ကို ရယူဖို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ
ငါက
သူ႔အခ်စ္ကို လြယ္လင့္တကူနဲ႔ ရခဲ့တယ္။
လူတစ္ခ်ိဳ႕က
သူ႔အခ်စ္အတြက္ ရူးသြပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ငါက
သူမခ်စ္ေအာင္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတယ္။
သူမ်ားေတြက
သူ႔အခ်စ္ကို ဆုလာဘ္အျဖစ္ မွတ္ယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ငါက
သူ႔အခ်စ္ကို ဒဏ္ခန္႔ျခင္းလို႔ ခံစားေနရတယ္။
ဒီလိုျဖစ္ေနရတာကို
ငါကိုယ္တိုင္ စိတ္ပ်က္မိတယ္။
ငါ့လုပ္ရပ္ကို အမွန္လို႔ မယူဆေပမဲ့
အမွားလို႔လဲ ငါ၀န္မခံလို။
ဒါျဖင့္ရင္
အမွန္နဲ႔ အမွား
ဘယ္လို ခြဲျခားမလဲ။
ငါဟာ အတၱဆန္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပီလား
သို႔မဟုတ္
အတၱဆန္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ဟာ ငါျဖစ္ေနပီလား
ဘယ္သူ႔လုပ္ရပ္က အမွန္ျဖစ္ၿပီး
ဘယ္သူ႔လုပ္ရပ္က အမွားျဖစ္ေနသလဲ။
အခ်စ္တစ္ခုကို ေရွာင္ကြင္းၿပီး
အခ်စ္တစ္ခုေနာက္လိုက္ေနရတဲ့ အျဖစ္ဟာ
တကယ္ေတာ့ သစၥာတရားရဲ႕ ဒဏ္ခန္႔ျခင္း တစ္မ်ိဳးလား၊
ရတာမလုိ၊ လိုတာမရျခင္းသည္ပင္
ဘ၀ရဲ႕ အမွန္တရားလား။
အခ်စ္တစ္ခုကို
အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ တုန္႔ျပန္ရမယ့္အခါမ်ိဳးမွာ
မခ်စ္ႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေျဖရွင္းခ်က္က ဘာလဲ၊
ငါခ်စ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္က
ငါ့ကို မ်က္ႏွာလႊဲသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ
ငါကလဲ
ငါ့ကို ခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို
ေရွာင္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။
အခ်စ္မွာ ညီမွ်ျခင္းဆိုတာ တကယ္ေကာ ရွိရဲ႕လား။
သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တူညီတဲ့သက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီထဲမွာ
အခ်စ္ဆိုတဲ့ သက္ေရာက္မႈေကာ ပါရဲ႕လား။
လူတစ္ေယာက္ကို သနားၿပီး
ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ေပးစြန္႔လိုက္တဲ့ လူေတြကို
သူရဲေကာင္းလို႔ေခၚမွာလား
အတၱသမားလို႔ ယုိးစြပ္မွာလား။
ကိုယ့္ခ်စ္သူမ်က္လံုးႏွစ္ဘက္က စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး
ဘ၀တက္လမ္းကို ရွာေနတဲ့သူေတြကေရာ
တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြ ဟုတ္လုိ႔လား။
တကယ္ေတာ့ အားလံုးဟာ အတၱရဲ႕ သားေကာင္ေတြခ်ည္းပဲလား
ခ်စ္တယ္ဆိုလဲ အတၱေၾကာင့္
မုန္းတယ္ဆိုလဲ အတၱေၾကာင့္
မခ်စ္/မမုန္းဘူးဆိုလဲ အတၱေၾကာင့္
ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ ကိုက္ညီရင္ ေကာင္းတယ္ေျပာမယ္
ကိုယ့္အသိနဲ႔ ထပ္တူက်ရင္ ေထာက္ခံလိုက္မယ္
ကိုယ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ့အရာဆို ခ်စ္လိုက္မယ္
ကိုယ့္ကို စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ရင္ မုန္းလိုက္မယ္
ငါဆိုတဲ့ အတၱေၾကာင့္
အမွန္ဆိုတာလဲ မရွိေတာ့၊
အမွားဆိုတာလဲ မရွိေတာ့၊
အမွန္အမွားကို ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္ဆိုတာလဲ မရွိေတာ့။
အတၱဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ လက္ခံတဲ့ ငါ့အတြက္
မရွိျခင္းကိုပဲ အမွန္တရား
မရွိျခင္းကိုပဲ သစၥာတရားအျဖစ္မွတ္ယူလိုက္တဲ့အခါ
အခ်စ္ဆိုတာလဲ မရွိ
အမုန္းဆိုတာလဲ နတၳိ၊
ခ်စ္ျခင္း/မုန္းျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း
ဒါေပမဲ့ ခက္တာက
အဲဒီမရွိျခင္းသေဘာတရားေတြကိုပဲ
တြယ္တာ၊ စြဲလမ္း၊ ႏွစ္သက္၊ ျမတ္ႏိုး
တန္းဖိုးထားၿပီး
ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ေျခရာ
ေရျပင္မွာ ဒုတ္ျခစ္ရာရွာမွီးသလို
အိမ္မက္ကမၻာထဲမွာ
မရွိတာရွာရင္းနဲ႔ ငါအသက္ရွင္ေနရတယ္။

ေဒၚလာ ဆယ္သန္းတန္ ဖိနပ္တစ္ရံ

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔က အီရတ္ၿမိဳ႕ေတာ္ဘဂၢဒတ္မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္တပ္မ်ား ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းေရး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ အီရတ္သတင္းေထာက္ ဇိုင္ဒီဟာ မစၥတာဘုရွ္ကို သူစီးတဲ့ ဖိနပ္ခြ်တ္ၿပီး ပစ္ေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ နံပါတ္ (၁၀)အရြယ္အစားရွိ အဲဒီဖိနပ္ဟာ သူ႔သခင္ဇိုင္ဒီနဲ႔အတူ အီရတ္ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာသာမက အာရပ္ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးမွာပါ သမိုင္းတြင္သြားခဲ့ပါၿပီ။

ဇိုင္ဒီဟာ မစၥတာဘုရွ္ကို အခုလိုေစာ္ကားဖို႔အတြက္ အကြက္ခ်စီစဥ္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ဒီဖိနပ္ဟာ အဓိကအခန္းက ပါ၀င္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ဖိနပ္တစ္ရံကို တမင္တကာေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ လို႔ သတင္းမ်ားက ဆိုပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီဖိနပ္ဟာ ရုိးရိုးဖိနပ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သမိုင္းတြင္ေစတဲ့ သမိုင္း၀င္ဖိနပ္တစ္ရံျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။

သမိုင္း၀င္ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ သမိုင္းကို ျမတ္ႏိုးတဲ့လူေတြ၊ သို႔မဟုတ္ သမိုင္းကို ဖန္တီးခ်င္တဲ့လူေတြက အဲဒီဖိနပ္ကို ေလလံပြဲမေရာက္ခင္ပဲ အလုအယက္ေစ်းႀကီးေပးၿပီး လိုက္၀ယ္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီလူေတြအနက္ အီရတ္အမ်ိဳးသားေဘာလံုးအသင္းမန္ေနဂ်ာေဟာင္း Adnan Hamad က အေမရိကန္ေဒၚ တစ္သိန္းေပးၿပီး ၀ယ္ယူဖို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့ပါတယ္။ ေဆာ္ဒီႏိုင္ငံသား သူေဌးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖိနပ္ကို ကန္ေဒၚလာ ဆယ္သန္း အထိေပးၿပီး ကမ္းလွမ္းထားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ အဘယ္သူေဌးေတြက ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာေပးၿပီး ကမ္းလွမ္းၾကဦးမယ္ မသိဘူး။

သူ႔တို႔လုပ္တာၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ငါ ကန္ေဒၚလာ ဆယ္သန္း တန္ရဲ႕လား လို႔။ မတန္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ အဲဒီဖိနပ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ေကာင္ျဖစ္သြားၿပီ။ သနားလိုက္တာေနာ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာပါတယ္ဗ်ာ။

သတင္းပါမီးနင္းမ်ား
(၁) ransom= ျပန္ေပးဆြဲ/ညွစ္ေငြ၊
(၂) blindfold= မျမင္ေအာင္မ်က္စိကို အ၀တ္ျဖင့္စီးေႏွာင္သည္၊
(၃) abducted= ျပန္ေပးဆြဲခံရသည္။

(http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/7785338.stm) ကို ကိုးကားပါသည္။

ဟီးရိုးေလာ၊ ဇီးရိုးေလာ

"It doesn't bother me. If you want the facts, it was a size 10 shoe that he threw."
“ဒီအျပဳအမူဟာ က်ဳပ္ကို အေႏွာက္အယွက္မေပးပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အမွန္တရားကို လိုခ်င္သပဆိုရင္ အဲဒါကေတာ့ က်ဳပ္ဆီသူပစ္လိုက္ နံပတ္ (၁၀) ဖိနပ္ပါပဲ”။

သမၼတဘုရွ္ ဖိနပ္နဲ႔ အပစ္ခံလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ေႁခြလိုက္တဲ့ မိန္႔ခြန္းပါ။ လာမည့္ (၂၀၁၁)ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္စစ္သားေတြကို အီရတ္ကေန ျပန္လည္ထြက္ခြါေစဖို႔အတြက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ သမၼတဟာ အခုလို ဖိနပ္နဲ႔အပစ္ခံရၿပီး အေစာ္ကားခံလိုက္ရပါတယ္။

သမၼတကို ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္လိုက္တဲ့သူကေတာ့ အသက္ (၂၉)ႏွစ္အရြယ္ရွိ Muntader al-Zaidi လို႔ေခၚတဲ့ အိရတ္ႏိုင္ငံသား ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္၊ လြတ္လပ္တဲ့ အီရတ္သတင္းဌာနက သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္တဲ့အျပင္ သမၼတကို ေခြးေကာင္ႀကီး လို႔လဲလွမ္းဆဲလုိက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒါဟာ အီရတ္ရဲ႕ Farewell-kiss - ႏႈတ္ဆက္အနမ္းပါတဲ့။ မထင္မွတ္တဲ့ သူရဲ႕အျပဳအမူေၾကာင့္ အစည္းအေ၀းခန္းမႀကီးတစ္ခုလံုး ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူ႔ကိုလဲ ခန္းမထဲရွိ လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႔သားေတြက (frogmarched) ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖမ္းဆီးဆြဲထုတ္သြားၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီအျပဳအမူက သူ႔ကို အေမရိကန္မုန္းတဲ့ အာရပ္ကမၻာမွာ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေစလိုက္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို နာမည္ႀကီး ပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူတို႔ဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ သူဟာတကယ့္သူရဲေကာင္းႀကီးပါပဲ။ သူ႔ကို သူရဲေကာင္းအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အာရတ္ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ဆီးရီးယား၊ လက္ဘႏြန္နဲ႔ လစ္ဗ်ားႏိုင္ငံေတြဟာ ထိပ္တန္းက ပါ၀င္လာပါတယ္။
ဆီးရီးယားတီဗြီသတင္းဌာနေတြက Muntader al-Zaidi ရဲ႕ပံုကို တစ္ေနကုန္ ထုတ္လႊင့္ျပသခဲ့ပါတယ္။ လက္ဘႏြန္ႏိုင္ငံသားေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ဟက္ဇ္ဗိုလာေတြကေတာ့ Muntader al-Zaidi ဟာ သူ႔တုိ႔ကိုယ္စား ေဆာင္ရြက္လုိက္တယ္ လို႔မွတ္ယူေၾကာင္း ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ လစ္ဗ်ားႏိုင္ငံမွာေတာ့ လစ္ဗ်ားေခါင္းေဆာင္ Muammar el-Qaddafi ( ကဒါဖီ) ရဲ႕သမီးဦးစီးတဲ့ Wa Attassimou လို႔ေခၚတဲ့ လူမူေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးတစ္ခုက သူ႔ကို သူရဲေကာင္းဆု ခ်ီးျမင့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအဖဲြ႔က ထုတ္ျပန္တဲ့စာတမ္းထဲမွာ “သူ႔ရဲ႕အျပဳအမူဟာ ကမၻာတစ္၀ွန္းရွိ လူ႔အခြင့္အေရးေအာင္ျမင္မႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္” လို႔ေခၚျပထားပါတယ္။

တစ္ဘက္က ဒီလိုခ်ီးၾကဴးဂုဏ္ျပဳမႈေတြကို လုပ္ေနၾကေပမဲ့ ဂုဏ္သေရရွိတဲ့ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံမ်ားအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာေတာ့ ဒါကို မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ Nuri Kamal al-Maliki ဦးေဆာင္တဲ့ လက္ရွိအီရတ္အစိုးရအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ အေတာ့္ကို ရွက္စရာေကာင္းတဲ့အျပဳအမူပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က လူသိရွင္ၾကားေတာင္းပန္စကား ဆိုလိုက္ၿပီး ဒါဟာ အီရတ္သတင္းစာဆရာေတြနဲ႔ အီရတ္သတင္းေလာကရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို မ်ားစြာထိခုိက္ေၾကာင္း ၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ တနလၤာေန႔ညမွာ ထုတ္လႊင့္တဲ့ အီရတ္တီဗီြသတင္းေတြကေတာ့ လူသိရွင္ၾကားေတာင္းပန္မယ့္အစား မစၥတာဇိုင္ဒီရဲ႕ပံုကို တီဗြီဖန္သားျပင္ ေအာက္ဘက္အစြန္းမွာ ပံုေသေဖၚျပထားၿပီး လူထုရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံကို ေတာင္းခံခဲ့ပါတယ္။ အီရတ္ျပည္သူအမ်ားစုကေတာ့ ဇိုင္ဒီကိုေထာက္ခံတဲ့ ေ၀ဘန္ခ်က္မ်ိဳးကိုပဲ ေပးၾကေၾကာင္း သိရပါတယ္။ အသက္ (၅၇) ႏွစ္အရြယ္ရွိ ေဆးဆရာ၀န္ Dr. Qutaiba Rajaa ကလဲ “ဒီလိုအျပဳအမူဟာ လူ႔ယဥ္ေက်းအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ မေတြ႔ရတတ္ေပမဲ့ အေမရိကန္ေတြ ၀င္ေရာက္ဖက္စြက္ေနမႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ အီရတ္ျပည္သူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ေဖၚျပပါတယ္”လို႔ သူ႔အျမင္ကို ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒါကို မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ႔ လူ႔ယဥ္ေက်းေတြကလဲ အမ်ားႀကီးပါ။ ရန္သူပင္ျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ဆီလာတဲ့ ဧည့္သည္ကို ဒီလိုနည္းနဲ႔ ႀကိဳဆိုတာဟာ အင္မတန္ကို ရိုင္းစိုင္းရာက်တယ္လို႔ ျမင္တဲ့လူေတြလဲ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။ ဒါဟာ တကဲ့ကို သံေရးတမန္ေရးနားလည္တဲ့ လူေတြရဲ႕အျမင္ပါ။ ရန္သူဆိုတာ ဒီလိုေစာ္ကားဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္ျပန္ သတိၱရွိရွိတိုက္ခိုက္ဖို႔ပါ။

Anhar ျပည္နယ္က Awakening Council ေခါင္းေဆာင္ Ahmad Abu Risha ကေတာ့ အေမရိကန္သမၼတဟာ အီရတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဧည့္သည္ေတာ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီနည္းနဲ႔တုန္႔ျပန္တာဟာ လံုး၀မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း၊ အီရတ္အစိုးရဟာ ဒီလိုသတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမ်ိဳးမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ သတင္းစာဆရာေတြကိုသာ ေရြးခ်ယ္ထားသင့္ေၾကာင္း ေ၀ဘန္ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။ Sulaimaniya ျပည္နယ္၊ Kurdish ၿမိဳ႕သား အသက္ (၄၉)ႏွစ္အရြယ္ရွိ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး Kamal Wahbi ကလဲ “အီရတ္သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒါဟာ မလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥႀကီးပါ၊ သူ႔အျပဳအမူဟာ အၾကမ္းဖက္၀ါဒဆန္သလို အစြန္းေရာက္အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒလဲ လံုး၀ကို ဆန္ပါတယ္၊ သူလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သမၼတကို အရွက္ရေစမယ့္ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြ ေမးလို႔ရေနတာပဲ” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ပါတယ္။

မစၥတာ ဇိုင္ဒီဟာ သမၼတဘုရွ္ကို (၁) ဖိနပ္နဲ႔ပစ္ျခင္း၊ (၂) ေခြးေကာင္ႀကီးလို႔ဆဲျခင္း ဆိုတဲ့ ေစာ္ကားမႈ ႏွစ္မ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ရုတ္တရက္ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္မဟုတ္၊ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ႀကံစည္ထားတဲ့ စီမံကိန္းတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ သူဒီလိုလုပ္မယ္ဆိုတာကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ဘဂၢဒတ္ရုပ္သံက အယ္ဒီတာ Saif al-Deen ကို ကိုင္ရုိမွာေရာက္ခိုက္ ေျပာၾကားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီေစာ္ကားမႈႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို အာရပ္ကမၻာသားေတြက ေအာက္တန္းအက်ဆံုး ေစာ္ကားမႈလို႔ ယူဆေၾကာင္းလဲ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူက ဒီႏွစ္မ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။

ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီလိုအျပဳအမူကို အမွတ္မေပးလိုပါဘူး၊ တကယ္သတိၱရွိသူေတြ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တဲ့ လုပ္ရပ္၊ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့လူေတြရဲ႕လုပ္ရပ္လို႔ပဲ မွတ္ယူပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သံတမန္ေလာကမွာ ဒါဟာ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ မွားယြင္းမႈႀကီးပါ။ ရန္သူပင္ျဖစ္ေပမဲ့ ကုိယ့္ဆီလာတဲ့လူကို ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္စြာ မႀကိဳဆိုႏိုင္ရင္ေတာင္ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ႀကိဳဆိုတာဟာ သံခင္းတမန္ခင္းကို လံုး၀ပ်က္ျပားသြားေစၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံခ်စ္ၾကည္ေရးကို ႀကီးႀကီးမားမား ထိခုိက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးေျပာတာကို သေဘာက်တယ္။ သမၼတကို ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ေတြ႔ေစမယ့္ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားေမးျခင္းျဖင့္ အရွက္ခြဲႏိုင္ပါတယ္။ ဒီသေဘာဟာ ပညာရွိလဲဆန္တယ္လို႔ နားလည္မိပါတယ္။ စာဖတ္သူကေကာ ဘယ္လို ယူဆပါသလဲ။

(http://www.nytimes.com/2008/12/16/world/middleeast/16shoe.html?pagewanted=2&_r=1&em) ကို ကိုးကားေရးသားပါသည္။

အေကာင္းဆံုးေသာ စိတ္၀င္စားစရာ

Every man has his follies - and often they are the most interesting thing he has got.
(Josh Billings)

လူတိုင္းမွာ မိုက္မဲမႈေလးေတြ ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္၊ အဲဒီမိုက္မဲမႈေလးေတြဟာ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာေတြထဲမွာ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆံုးပဲ။
(ဂ်ိဳရွ္ ဘင္လင္းစ္)

စာ စကား

Reading makes a full man;
conference a ready man;
and writing an exact man.
(Francis Bacon (1561-1626))

စာဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ (အသိဉာဏ္) ျပည့္စံုသူျဖစ္ရသည္၊
ေဆြးေႏြးျခင္းေၾကာင့္ အဆင္သင့္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူျဖစ္ရသည္၊
စာေရးျခင္းေၾကာင့္ (အခ်က္အလက္) တိက်သူျဖစ္ရသည္။
(ဖရန္႔စစ္ ေဘကြန္)

စဥ္းစားခန္း

ဘ၀ပန္းတိုင္ဆိုတဲ့ အရာတစ္ခုအတြက္၊
ေမတၱာေခြ်းသိမ့္၊
ခိုနားအိပ္စက္၊
အေမ့ရဲ႕အရိပ္ကိုလဲ ခြါခဲ့ဖူးၿပီ။

ငယ္စဥ္ေျပးလႊား၊
ေဆာ့ကစားဖက္၊
ေပါင္းသင္းခဲ့သူေတြကိုလဲ စြန္႔ခဲ့ဖူးၿပီ။

ဘ၀တစ္သက္၊
မေမ႔ရာေျမ၊
ေမြးဌာေနကိုလဲ ထားခဲ့ဖူးၿပီ။

ဇာတိစကား၊
သီးျခားဆိုၾက၊
ကိုယ့္ေဒသကိုလဲ ၾကဥ္ခဲ့ဖူးၿပီ။

အလံတလူလူ၊
လႊင့္ထူေ၀စည္၊
ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကိုလဲ ဖဲခဲ့ဖူးၿပီ။

ဒါေပမဲ့၊
မ်က္ႏွာညႈိးမဲ့၊ မ်က္ရည္စက္တို႔၊
အထြက္ ဘယ္ခါမရွိခဲ့။
ရင္မွာခိုနား၊ ႏွလံုးသားလဲ၊
အလြမ္း ဘယ္ခါမရွိခဲ့။

ေအာ္---အခုေတာ့----၊
တစ္ေယာက္ေသာသူ၏၊
ေနာက္ျပန္မငဲ့၊ ရက္စက္ထြက္ခြါ၊
စြန္႔ခဲ့ျခင္းခံရေလေသာအခါ၊
ရင္မွာပူအိုင့္၊ ေမာလႈိက္လိႈက္ႏွင့္၊
အမိုက္ကမၻာမွာ ေနရသလို၊
အိပ္ေနေတာ့လဲ ခပ္ေမွးေမွး၊
ထိုင္ေနေတာ့လဲ ခပ္ေတြးေတြး၊
ရပ္ေနေတာ့လဲ ခပ္ေငးေငး၊
သြားေနေတာ့လဲ ခပ္ေႏွးေႏွး၊
အိပ္လဲ မေပ်ာ္၊ ထိုင္ေသာ္လဲ ေတြး၊
ရပ္လဲေငးၿပီး၊
ခပ္ေႏွးေႏွးသြားေနရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္၊
အျဖစ္ဆန္းက်ယ္ပါဘိ၊
အခ်စ္ခန္းဆိုတာ၊ ဒါလားလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။

သက္တမ္းကုန္ခ်ိန္

ရန္သူကိုမေလး၊
အထင္ေသးမိေသာအခါ၊
စြမ္းအားရွိေတာင္း၊ သူရဲေကာင္းေသာ္တည့္၊
ရႈံးတတ္၏။

သူမေပးႏိုင္ဘိ၊
ေတာင္းရမ္းမိေသာအခါ၊
ေမတၱာႀကီးလွ၊ မိႏွင့္ဘေသာ္တည့္၊
မုန္းတတ္၏။

ၾကမၼာကံစက္၀န္း၊
လည္ပတ္လြန္းေသာအခါ၊
ကရုဏာႀကီးမား၊ ျမတ္ဘုရားေသာ္တည့္၊
ၿပံဳးတတ္၏။

ရင္ခြင္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၊
ကဗ်ာပန္းေျခာက္ေသာအခါ၊
ခ်စ္ျခင္းၾကည္လင္၊ ခရီးစဥ္ေသာ္တည့္၊
ဆံုးတတ္၏။

အခုေတာ့------၊

ခ်စ္သူကိုမေလး၊
အထင္ေသးမိေသာ ငါသည္၊
စြမ္းအင္မဲ့ျငား၊ ခ်စ္သက္ထားကိုတည့္၊
ရႈံးဘိ၏။

မျဖစ္ႏိုင္ဘိ၊
ေတာင္းရမ္းမိေသာ ငါ့ကို၊
ေမတၱာေ၀ျဖာ၊ ခ်စ္သစၥာပင္တည့္၊
မုန္းဘိ၏။

ၾကမၼာျဖစ္ဆိုး၊
အခ်စ္ရႈံးေသာ ငါ့ကို၊
သက္ထားရန္သူ၊ ခ်စ္ခဲ့သူပင္တည့္၊
ၿပံဳးဘိ၏။

ရင္ခြင္တစ္ေလွ်ာက္၊
ကဗ်ာေပ်ာက္ေသာ ငါသည္၊
ထူးေထြဆန္းျပား၊ ခ်စ္ျခင္းတရားကိုတည့္၊
သိဘိ၏၊
“ငါတို႔ခ်စ္သက္၊ ေရွ႕မဆက္၊ ဒီပဲဆံုးပါၿပီ” လို႔။

က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ အဂၤလန္

ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အေဆာင္အေပၚထပ္တက္ၿပီး အြန္လိုင္းမွာ ဟုိဟုိဒီဒီေလွ်ာက္ကလိေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဆာင္ေအာက္ထပ္က ဘဲလ္ႏွိပ္သံၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ဆီလာတဲ့လူေတြလဲ သိပ္မရွိေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ ေအာက္ထပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြဖြင့္ေပးလိမ့္မယ္ေလ ဆိုၿပီးေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာအိပ္ထူထူႀကီး တစ္ခုကိုင္ၿပီးလာေျပာတယ္။ ကိုယ့္လူဆီလာတဲ့ စာေတြဟ တဲ့။

က်ေနာ္လဲ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Home Office က ျပန္ပို႔တဲ့စာေတြ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က ဗီဇာသက္တမ္းတိုးဖို႔ပို႔ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပန္ေရာက္လာတာ။ ၀မ္းသာရမလိုလို၊ ၀မ္းနည္းရမလိုလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အေျဖက ဖြင့္ၾကည့္မွ သိမွာကိုး။ ဗီဇာသက္တမ္းတိုးေပးလိုက္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပယ္လိုက္သလား၊ အေျဖက စာအိပ္ထဲမွာေလ။ ဘယ္လုိပဲေနေန၊ ကိုယ့္ဆီေရာက္လာတဲ့ စာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး၊ ေဖါက္ေတာ့ ၾကည့္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ေဖါက္ၾကည့္တယ္။

Passport စာအုပ္ေလး ဖုတ္ကနဲ ထြက္က်လာတယ္။ အာ--ပါး--ပါး၊ အသည္းယားလိုက္တာ။ တကယ္လို႔မ်ား ဗီဇာသက္တမ္းတိုးမေပးလို႔ကေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံထျပန္ရၿပီ၊ ေပးလိုက္ရင္ေတာ့လဲ တစ္ႏွစ္ထပ္ေနရဖို႔ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ဗီဇာနဲ႔ေနတဲ့လူေတြတိုင္းလိုလို Home Office က အခုလိုစာေတြျပန္လာရင္ သည္းတုန္ ရင္တုန္ ျဖစ္ၾကတာ ထံုးစံပါ။ သည္းတုန္ ရင္တုန္ေပါ့။ ေငြေၾကးေျမာက္မ်ားစြာ အကုန္က်ခံၿပီး ေရာက္လာမွေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ ယူသြားခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲေပါ့။ ေငြျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္မယ္၊ ပညာျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ မဟုတ္၊ ၾကင္ယာျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္မယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ နဂိုကတည္းကမွ ဒီမွာေနရတာ သိပ္မေပ်ာ္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ မရရင္လဲ ျပန္ရံုပဲ ဆိုၿပီး ခပ္ေအးေအးပဲ ေတြးထားလိုက္တယ္။ တစ္ဘက္ကလဲ ရခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီမွာတစ္ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး ဘာမွမရပဲ ျပန္သြားရင္ ေငြကုန္လူပန္းျဖစ္ရံုပဲ အဖတ္တင္မယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ေရာက္ရင္ ဘာသြားလုပ္မလဲ။ ေတြးမိတာေပါ့။ တစ္ဘက္ကက်ျပန္ေတာ့ မရလဲ ေနဟာ၊ ျပန္မယ္ ဆိုတဲ့စိတ္က ရွိေနတယ္။ ပိုက္ဆံအလြန္ကုန္ၿပီး အနာဂတ္မဲ့သလိုလို ခံစားရတဲ့ဘ၀နဲ႔ မရွင္သန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပႆနာက ေက်ာင္းတက္ဖို႔ပိုက္ဆံ မလံုေလာက္မႈ။ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ က်ေနာ္က တကၠသိုလ္တက္ရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေၾကးနဲ႔ ေပးရမွာ။ တစ္ႏွစ္ကုိ ေဒၚလာ သံုးေသာင္းေက်ာ္။

ေအာက္ထြက္က်လာတဲ့ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ဗီဇာထုတဲ့ေနရာကို မရဲတရဲၾကည့္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ၊ ဗီဇာတစ္ႏွစ္တိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ၂၀၀၉၊ ႏို၀င္ဘာလအကုန္ထိ။ ေနရေပဦးေတာ့မွာေပါ့ ေနာက္တစ္ႏွစ္။

ရာသီဥတုက ခ်မ္းခ်မ္း၊
ႏွလံုးသားက လြမ္းလြမ္း၊
ေနရတဲ့ အေဆာင္က က်ဥ္းက်ဥ္း၊
ေပါင္းရတဲ့ လူေတြက မရွင္းတရွင္း၊
သင္ရတဲ့ ပညာေရးက အမွားမွား၊
ေပးရတဲ့ ပိုက္ဆံက မဟားဒယား၊
စားရတာက အမႈိက္ေပြ၊
ေသာက္ရတာက ပိုက္ေရ၊

ဒါကေတာ့ မေကာင္းတဲ့ဘက္က ၾကည့္ေျပာတာပါ။ ေကာင္းတာေတြလဲ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီးပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ေအာင္ကို ေကာင္းတဲ့ အေကာင္းေတြ ယူလို႔မကုန္ပါဘူး။

ပန္းၿခံထဲသြား အလကား၊
ေျမေအာက္ရထား မ်ားမွမ်ား၊
ဘတ္စကားစီး အေခ်ာင္ႀကီး၊
လက္ကိုင္ဖုန္းဆို လူတိုင္းလို၊
လူတိုင္းေလာက္နီး ကား၀ယ္စီး၊
လွ်ပ္စစ္မီးမွာ အၿမဲလာ၊
အင္တာနက္လဲ အၿမဲပဲ၊
လိုခ်င္သမွ် အကုန္ရ၊
မေက်နပ္က ဆႏၵျပ၊
ေရးခ်င္တာေရး လြတ္လပ္ေသး၊
ေျပာခ်င္တာေျပာ ကိုယ့္သေဘာ၊
ဗဟုသုတ ေပါသဗ်ာ့၊

အဲလိုေကာင္းတာေတြလဲ ေရးလို႔မကုန္ဘူး။ အဲဒါ က်ေနာ္ေနတဲ့ အဂၤလန္ဆိုတဲ့ တုိင္းျပည္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံထက္ေသးတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ကမၻာလံုးရဲ႕ ဦးေမာ့္ရာျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံငယ္ေလးမွာ က်ေနာ္ အနည္းဆံုးေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ေနရဖို႔ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ အခုက်ေနာ္ တစ္ႏွစ္တိတိ ေနခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ္ဘာရခဲ့သလဲ လို႔ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွကို မယ္မယ္ရရမရေသးဘူး။ Southall School of Language and Orientation ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္ေက်ာင္းကို သြားလိုက္ျပန္လုိက္လုပ္ရင္း တစ္ႏွစ္ကုန္ခဲ့ပါၿပီ၊ ေအာင္လက္မွတ္တစ္ခ်ပ္ေတာ့ရခဲ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕တိုးတက္မႈေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။

ဒါေပမဲ့ ဒီေက်ာင္းက က်ေနာ့္အတြက္ ေက်းဇူးရွိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေပးတဲ့ ဗီဇာနဲ႔ က်ေနာ္ အဂၤလန္ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ေထာက္ခံစာနဲ႔ သက္တမ္းတစ္ႏွစ္ ထပ္တိုးထားရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ၂၀၀၉မွာ က်ေနာ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ ျဖစ္တာမျဖစ္တာ ေနာက္ထား၊ ႀကိဳးစားၿပီး ေနရေပဦးမွာေပါ့။ ေနၿပီးေတာ့လဲ ႀကိဳးစားရေပဦးမွာေပါ့။

အခ်မ္းကမၻာမွာ၊
လြမ္းစရာ ရင္မွာဆို႔ကာနဲ႔၊
ေ၀ဒနာ ေျဖရာမဲ့ေခ်ေပါ့၊
ခက္ေပြတဲ့ငါ။
အနာဂတ္ေမွ်ာ္ရီ၊
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ပညာ၀ေစဖို႔၊
ၾကင္နာသူ မ်က္ရည္စေတာင္မွ၊
မျမင္ဟန္ မ်က္ကြယ္ျပဳပါလို႔၊
ျပည္တစ္ရြာ ခရီးသို႔ႏွင္ႏွင္၊
ေ၀းဖို႔ျပင္ျပင္၊
ေဆြးဖို႔ပင္ အခ်ိန္ရယ္၊
ဒီေမာင္ႏွယ္ မရဘူးကြဲ႔ေလး။

သူတို႔ဆီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ

“We not only saved the world= က်ေနာ္တို႔ဟာ ကမၻာႀကီးကိုသာ ကယ္တင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး” ဆိုတဲ့ ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ Gordon Brown ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ ခန္းမႀကီးတစ္ခုလံုး ၀ါးလံုးကြဲမွ် ရယ္သံေတြလႊမ္းသြားခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ မစၥတာဘေရာင္းရဲ႕ အမွားကို ေခ်ာင္းေနတဲ့ အတိုက္အခံ Conservative Party အဖဲြ႔၀င္ေတြအတြက္ ဟားဖို႔ အကြက္၀င္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဟားရံုတင္မကပါဘူး၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ၀ိုင္းတြယ္လိုက္ၾကတာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ခမွ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ သနားစရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ့တယ္။

ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ရတာကလဲ အေတာ္မသက္တဲ့ ဘ၀ထင္ပါရဲ႕။ ေတာ္ရံုအရည္အခ်င္းနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္သလို တခၤဏုပၸတိၱဉာဏ္လဲ ေကာင္းဖို႔အေတာ္လိုအပ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ႕အတိုက္အခံပါတီဘက္က အရည္အခ်င္းရွိၿပီး သိပ္ေတာ္ေနတဲ့ခါ အေျပာအဆိုကအစ အေတာ့္ကို ထိမ္းထိမ္းသိမ္းသိမ္းေျပာရမယ့္ အေနအထားပါ။ အခုပဲၾကည့္ေလ၊ လက္ရွိအဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ဘဏ္ေတြရဲ႕ အၾကပ္အတည္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးရတဲ့ အစည္းအေ၀းမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ခမွ်ာ ရွင္းျပခ်င္ေဇာအားႀကီးၿပီး က်ေနာ္တို႔ဟာ “ကမၻာႀကီးကိုသာ ကယ္တင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး” တဲ့။

ဒီစကားေၾကာင့္ နဂိုကမွ စကားကသြက္သြက္၊ ဉာဏ္ကထက္ထက္နဲ႔ အကြက္ေခ်ာင္းေနတဲ့ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ David Cameron အတြက္ ဟားစရာတင္မကဘူး၊ ေထာက္ျပေ၀ဘန္စရာေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကင္မရြန္းက "He's so busy talking about saving the world, he's forgotten about the businesses in the country that he's supposed to be governing." “၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဟာ ကမၻာႀကီးကို ကယ္တင္ဖို႔အေရး အပူတျပင္းေဆြးေႏြးေနရလို႔ သူအုပ္ခ်ဳပ္ေနရပါတယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္အတြင္း စီးပြါးေရးကိစၥကိုေတာင္ ေမ့သြားရွာတယ္” လို႔ခ်က္ခ်င္းျပန္တြယ္လိုက္တယ္။ Torry လို႔ေခၚတဲ့ Conservative အဖြဲ႔သားေတြကေတာ့ တ၀ါး၀ါးေပါ့။

ဘယ္ေလာက္ဟားၾကသလဲဆိုရင္ The Speaker သဘာပတိႀကီးက အေပၚကေနၿပီး Order--Order လို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ လွမ္းေအာ္ေနတာကိုေတာင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးသဘာပတိကေတာင္ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ဆက္ေျပာခိုင္းလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္။ တကယ္ေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့စကားက "We saved the banks and led the world" က်ဳပ္တို႔ဟာ ဘဏ္ေတြကို ကယ္တင္ခဲ့ၿပီး ကမၻာကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ ျပဳခဲ့ၾကတယ္” လို႔ဆိုခ်င္တာပါ။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သူ႔စကားကိုဖာေထးရင္း ဆက္ေျပာပါတယ္ "The opposition may not like the fact that we led the world in saving the banking system, but we did." “အတိုက္အခံေတြကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေလဘာအစိုးရဟာ ဘဏ္စနစ္ကို ကယ္တင္ၿပီး ကမၻာကို ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ အတိုက္အခံဘက္က ေ၀ဘန္လိုက္၊ အစိုးရဘက္က ေခ်ပလိုက္နဲ႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အေျဖရွာၾကပါတယ္။

အဲဒီလိုအစည္းအေ၀းမ်ိဳးကို အတိုက္အခံပါတီေတြနဲ႔ လက္ရွိအာဏာရပါတီဟာ တစ္ပတ္မွာ တစ္ႀကိမ္၊ တစ္လေလးႀကိမ္ ပံုမွန္လုပ္ပါတယ္။ လုပ္တဲ့အခါလဲ လူမသိ၊ သူမသိမဟုတ္ပါဘူး။ အတိုက္အခံဘက္က ေျပာသမွ်၊ အစိုးရဘက္ကေျပာသမွ်ေတြကို ခ်က္ခ်င္းထုတ္လႊင့္ေပးပါတယ္။ ျပည္သူလူထုေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ဘာေတြေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကသလဲဆိုတာ ေနာက္ေန႔သတင္းစာေစာင့္ဖတ္စရာမလိုပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္းၾကည့္၊ ခ်က္ခ်င္းသိရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ထက္ပိုေတာ္ၿပီး၊ ဘယ္သူက ဘယ္သူထက္ပိုၿပီး ႏိုင္ငံအတြက္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုလဲ ေ၀ဘန္ႏိုင္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ အစိုးရေခါင္းေဆာင္နဲ႔ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေဆြးေႏြးၿပီး မႀကိဳက္တာေတြ႔ရင္လဲ အတိုက္ခံဘက္က လက္ညႈိးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ေျပာတာကို အစိုးရေခါင္းေဆာင္က ၿပံဳးၿပံဳးေလးလုပ္ၿပီး ျပန္ေခ်ပတာေတြကိုပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒးဗစ္ကင္မရြန္းေျပာတဲ့စကားေတြဟာ ရစ္သီးလြန္းတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုအေျပာခံရတဲ့အခါတိုင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဂၚဒြင္ဘေရာင္းရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ၿပံဳးေနတတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္မက္မိတယ္။ “ဒီလို အစိုးရမ်ိဳး ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာရွိရင္၊ သို႔မဟုတ္ ငါကိုယ္တိုင္ ဒီလိုအစုိးရမ်ိဳးအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ဟုတ္ဘူးလား။ လာမည္ၾကာမည္၊ ေမွ်ာ္-----။

သတင္းပါ မီးနင္းမ်ား
(၁) gaffe = လူသိရွင္ၾကား ခြ်တ္ေခ်ာ္မႈ၊
(၂) howls of laughter = က်ယ္ေလာင္ဆူညံတဲ့ ရယ္သံမ်ား၊
(၃) verbal faux pas = စကားေခ်ာ္လြဲမႈ၊
(၄) The Speaker = သဘာပတိႀကီး၊
(၅) jeered = ဟားတိုက္ေလွာင္ေျပာင္သည္၊
(၆) detractors = တစ္ဘက္သားသိကၡာက်ေအာင္ အျပစ္ေ၀ဘန္သူမ်ား၊

(http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk_politics/7724210.stm) ကို ကုိးကားေဖၚျပပါသည္။
ြ

စကားစစ္ပြဲ

Lady Astor: "Winston, if you were my husband I would flavour your coffee with poison"
ေလဒီ အက္စ္တာ=“ေဟ့ ၀င္စတန္၊ မင္းသာ ငါ့ေယာက်္ားဆိုရင္ေတာ့ မင္းေသာက္မယ့္ေကာ္ဖီထဲ အဆိပ္ကို ခပ္ဦးမွာ”။

Churchill: "Madam, if I were your husband, I should drink it"
ခ်ာခ်ီ=“ဒီမွာအမ၊ ခင္ဗ်ားသာ က်ေနာ့္မိန္းမဆိုရင္ေလ အဲဒီေကာ္ဖီကို ေသာက္ကို ေသာက္ဦးမွာ”။

တိုင္းျပည္အတြက္

"Ask not what your country can do for you - Ask what you can do for your country."
(John F. Kennedy)

“သင့္တိုင္းျပည္က သင့္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ လို႔မေမးပါနဲ႔၊ သင္က သင့္တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ ဆိုတာသာ ေမးပါ”
(သမၼတ ကေနဒီ)

စည္ကြဲအနမ္း

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာလ (၂၇) တုန္းက “အနမ္း (၁၀)ပါး” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပို႔စ္ေလးတစ္ခုကို က်ေနာ္ေရးခဲ့တာ ဖတ္မိတဲ့သူေတြ မွတ္မိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ေနာက္ထပ္ အနမ္းတစ္မ်ိဳးကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္ၿပီဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳတင္သတိေပးထားပါရေစ။ ဒီနည္းနဲ႔ေတာ့ မနမ္းၾကပါနဲ႔ လို႔။ ဒီနည္းနဲ႔ နမ္းမိလို႔ တရုတ္မေလးတစ္ေယာက္ နားစည္ကြဲၿပီး နားပင္းသြားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုနမ္းနည္းမ်ိဳးကို သက္ဆိုင္ရာ သတင္းစာေတြက “Kiss of Deaf = အပင္းနမ္း” လို႔ နာမည္တပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ “စည္ကြဲအနမ္း”လို႔ပဲ ေခၚခ်င္ပါတယ္။

တရုတ္ျပည္ေတာင္ပိုင္း၊ Guangdong ျပည္နယ္၊ Zhuhai ၿမိဳ႕က အသက္ (၂၀) ၀န္းက်င္ရွိ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အနမ္းဒဏ္ကို ခံလိုက္ရၿပီး နားစည္ကဲြသြားခဲ့ရပါတယ္။ China Daily သတင္းစာႀကီးရဲ႕သတင္းအရဆိုရင္ ေကာင္မေလးဟာ လံုး၀နားပင္းသြားခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူ႔မရဲ႕ေ၀ဒနာကို ကုသရတဲ့ သက္ဆိုင္ရာဆရာ၀န္ မစၥတာလီ ရဲ႕ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို ကုိးကားၿပီးေတာ့ အလြန္ျပင္းထမ္းထန္တဲ့ အနမ္းေၾကာင့္ ပါးစပ္ထဲမွာ ေလဖိအားနည္းလာၿပီး နားစည္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သလိုျဖစ္သြားေၾကာင္း၊ အဲဒါေၾကာင့္ နားစည္ကြဲသြားေၾကာင္း သတင္းစာက တင္ျပပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ လံုးလံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုန္သြားေလာင္ေအာင္ နားပင္းသြားတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး တဲ့။ ဆရာ၀န္လီရဲ႕အဆိုအရ ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ၾကာၿပီးရင္ ေကာင္းသြားႏိုင္တဲ့ အလားအလာရွိေၾကာင္းသိရပါတယ္။ ဒီသတင္းထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ တရုတ္ျပည္တစ္၀ွန္းရွိ သတင္းစာေတြက မိမိခ်စ္သူကို အႏၲရာယ္မျဖစ္ေအာင္နမ္းဖို႔နဲ႔၊ ဘယ္လိုနမ္းရင္ အႏၲရာယ္ကင္းရွင္းႏိုင္ေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းေတြ တင္ျပခဲ့ၾကပါ သတဲ့။

အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္ေ၀တဲ့ Shanghai Daily သတင္းစာႀကီးကလဲ “ျပင္းထန္တဲ့ အနမ္းေၾကာင့္ အတြင္းပိုင္းက နားစည္ႏွစ္ခုအၾကား ေလဖိအား မညီမွ်မႈေတြ ျဖစ္ေပၚၿပီး နားစည္ကဲြရေလာက္တဲ့အထိ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္ေၾကာင္း” ကို အက်ယ္တ၀င့္ေရးသားေဖၚျပခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဗဟုသုတရေစဖို႔ တင္ျပေပးလိုက္တာပါ။ အႏၲရာယ္ကင္းရွင္းစြာ နမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။

သတင္းပါ မီးနင္းမ်ား
(၁) ruptured (v) = ေပါက္ကြဲ (ေစ) သည္။
(၂) dubbed (v) = နာမည္တပ္ခံရသည္။
(၃) dispense (v) = ေပးေ၀သည္။

(http://uk.news.yahoo.com/18/20081208/tod-kiss-of-deaf-woman-loses-hearing-in-575248e.html) သတင္းကို ဘာသာျပန္ေဖၚျပပါသည္။

ကိုယ္က်င့္တရား

It is a farce to call any being virtuous whose virtues do not result from the exercise of its own reason.
Mary Shelley (1797-1851)

ဆင္ျခင္တံုတရားက ရလာတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ိဳးမရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းတယ္လို႔ ေခၚတာဟာ ပ်က္လံုးတစ္ခုပါပဲ။
(ေမရီ ရွဲလီ)

မႈတ္ခ်င္ဦးဟ ဘိုလို

တန္းေက်ာင္းမွာ ဆရာ/ဆရာမသင္ေပးတဲ့ အဂၤလိပ္စာက စာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္ တစ္လံုးမက်န္စာအုပ္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားလို႔ သူမ်ားေတြ တိုးရစ္စ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာျမင္ရင္ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ဘယ္ကစႏႈတ္ဆက္ရမွန္းေတာင္ မသိလို႔ အဂၤလိပ္+ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ သိပ္မထိေရာက္ဘူး။ မထိေရာက္ဘူးဆိုတာကလဲ စာအုပ္မေကာင္းလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားမႈအားနည္းတာေၾကာင့္ပါ။

က်ေနာ္တို႔က ပိုက္ဆံကုန္ရမွ စာတတ္မယ္ထင္တာကိုး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အရပ္ထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ Speaking သင္တန္းကို က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း မင္းေဇာ္နဲ႔အတူ ပိုက္ဆံကုန္ခံၿပီး သြားတက္ၾကတယ္။ သင္တန္းတက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္လဲ ၾကာေရာ ဆရာသင္ေပးတဲ့ ၀ါက်ေလးေတြ အာပူတုိက္ၿပီး ေတြ႔သမွ်လူေတြကို ဘိုလိုမႈတ္ေတာ့တာပဲ။ တန္းထဲမွာ ေကာင္မေလးေတြလဲပါေတာ့ ဘိုလိုမႈတ္ရတာ အာေတြ႔ေနတာ။ ေတြ႔သမွ်လူကို အထူးသျဖင့္ ကိုယ္နဲ႔ သိတဲ့ အရပ္ထဲေကာင္မေလးေတြကို အၿမီးမေတြ႔လိုက္နဲ႔ Hello, how are you? လုပ္ၿပီးသားပဲ။

ၾကာေတာ့ အျမင္အကပ္ခံရလို႔ လူျမင္ရင္ကို ဟုိဘက္လမ္းက ေကြ႔သြားၾကေတာ့တာကိုး။ ျဖစ္ရေလ မင္းထက္ရယ္။ က်ေနာ္ထက္ဆိုးတာက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း မင္းေဇာ္။ သူဆို သူ႔ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ အျမင္ကပ္ခံရတာ အားမရလို႔ သူ႔အိမ္က အမကပါ အျမင္ကပ္ေအာင္ မႈတ္တဲ့ေကာင္။ မႈတ္အားေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီဘုိလိုမႈတ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါကို စရတာက ျမန္မာခရီးသြားႏွစ္ ၁၉၉၆။ သူမ်ားေတြ မႈတ္တာျမင္ေတာ့ ကိုယ္လဲ မႈတ္ခ်င္လာတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၆ သာကုန္သြားတယ္။ ဘယ္တိုးရစ္ကိုမွ ဘိုလိုမမႈတ္လိုက္ရဘူး။ နာတယ္ကြာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က ဘယ္လက္ေလွ်ာ့လိမ့္မတုန္း။ ၁၉၉၆ မွာ မမႈတ္ရရင္ ၁၉၉၇ မွာမႈတ္မယ္ဆိုၿပီး တိုင္ပင္ထားၾကတာ။ ေတြ႔လို႔ကေတာ့လား။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ညေနမွာ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ မႏၲေလးေတာင္ေျခကို တိုးရစ္စ္ရွာထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေတြ႔တဲ့တိုးရစ္ကေတာ့ မသက္သာဘူးသာမွတ္ေပေတာ့။ စိတ္ထဲမွာေလ။

ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ၀င္ၿပီး အေအးေသာက္ၾကတယ္။ ရင္ပူတာကိုး။ မမႈတ္ရေသးဘူး။ ရင္က အရင္ပူေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ထိုင္တဲ့ ဆိုင္ထဲကေန လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကို အတိုင္းသားျမင္ေနရတဲ့အျပင္ အဲဒီျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ၾကားက ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ လူေတြကိုလဲ ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရတယ္။ ေနရာယူမွန္ပံုေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္လုပ္ၿပီး အေအးေသာက္ေနရတယ္။ တိုးရစ္စ္လာရင္ လြတ္သြားမွာစိုး။ အဲေလာက္မႈတ္ခ်င္တာ၊ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။

ေတြ႔ပါၿပီဗ်ား။ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္။ အထီးတစ္ေယာက္၊ အမတစ္ေယာက္။ တုိးရစ္မွ တိုးရစ္အစစ္။ ေက်ာပိုးအိပ္တစ္လံုးစီနဲ႔။ ေဘာင္းဘီရွည္ကိုယ္စီနဲ႔။ ေယာက်္ားက လည္စီးေတာင္ပါလိုက္ေသးတယ္။ ဒီထက္ေသခ်ာတာ ဘာရွိေသးတုန္း။ ရုပ္ကေတာ့ အာရွရုပ္မ်ိဳးပဲ။ ထိုင္၀မ္ကလား၊ ဂ်ပန္ကလား။ စင္ကာပူကလား။ တရုတ္ကလား။ မ်က္လံုးသိပ္မေမွးၾကေတာ့ တစ္ရုတ္ျဖစ္ဟန္ေတာ့ မတူဘူး။ ထိုင္၀မ္ သို႔မဟုတ္ ဂ်ပန္ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ နည္းလား။ ပဲြဦးထြက္ပဲ ဥစၥာ။ ေဂ်းမ်ားေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒီလိုေဂ်းမ်ားေနခဲ့လို႔ ၁၉၉၆ ကို လြတ္ခဲ့ရၿပီ။

က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ထေျပးခ်င္ေနၿပီ။ သြားေျပာရေအာင္လို႔။ က်ေနာ္တားထားရတယ္။ ေနဦး၊ ကိုယ့္လူ။ ပိုက္ဆံအရင္ရွင္းၾကဦးစို႔။ ကမန္းကတမ္း အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံထုတ္ၿပီး ဆိုင္ေရာင္းတဲ့ အမကို လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ အမေရ ေဟာဒီမွာဗ်ိဳ႕၊ အေအးဖိုး။ လစ္ပီေနာ္။ ၿပီးေတာ့မွ ခဲြတမ္းခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ့္လူက တိုးရစ္အထီးကို ေျပာကြာ။ ကိုယ္က တိုးရစ္အမကို ေျပာမယ္ လို႔။ အဲဒီမွာတင္ ခ်က္ခ်င္းေျပလည္မသြားေသးဘူး။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကလဲ သူပဲ တိုးရစ္အမကို ေျပာမယ္တဲ့။ က်ေနာ္က အထီးကို ေျပာရမယ္ တဲ့။ မတရားလိုက္တာ။ ေအာ္ အမဆိုရင္ပဲ က်ေနာ္တို႔ အထီးေတြက အလုိလို ကပ္ခ်င္ေနလား မသိဘူး။

အေရးထဲ ေျပာရမည့္ ၀ါက်ေမ့ေနလို႔ စာအုပ္ထဲ ျပန္လွန္ၾကည့္လုိက္ရေသးတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ Hello, how are you? လို႔အရင္ေမးမယ္။ ၿပီးမွ အခ်ိန္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ Good morning စသည္ ႏႈတ္ဆက္ရမယ္။ အဲဒီေနာက္မွ Where are you from? စသျဖင့္ ကိုယ္ေမးခ်င္တာေတြ ေမးရမယ္။ အစဥ္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနမွာ စုိးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ အာပူတိုက္လိုက္ရေသးတယ္။ အမေလး ရင္ခုန္လိုက္တာ။ ရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔တုန္းကေတာင္ ဒီေလာက္ရင္ခုန္တယ္ မထင္ခဲ့မိဘူး။ အခုေတာ့ အီး-------ဟီး-----------။ ခုန္တယ္။ ခုန္တယ္။ ဒုန္း---ဒုန္း--နဲ႔ကို ေနတာပဲ။ အခုမွ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ေျပာရေတာ့မွာကိုး။ အရပ္ထဲက ပူစူးမကို မႈတ္ခဲ့ရတာေတြ အခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္အသံုးခ်ရမွာ။ ပူစူးမေရ႕ သိုင္းၾကဴးေနာ္။

သူတို႔အနားေရာက္ေတာ့ ခန္႔တည္တည္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္ရွိန္သတ္လိုက္တယ္။ အသက္မွန္မွန္ရွဴလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ထက္ အာသြက္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့
စၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့ အစဥ္အတုိင္းေပါ့။ Hello, how are you? လို႔ သူငယ္ခ်င္းပါးစပ္က ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး နည္းနည္းေလးမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ဘာသာစကားတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ေျဖလိုက္သူက အမ်ိဳးသား။ “ကိုယ္တို႔ ရန္ကုန္ကပါ ညီေလးရ” တဲ့။

သြားပါၿပီ။ ကတြတ္ပီတုိ႔။ ဒီေန႔ကတြတ္ပီနဲ႔ ဗိုက္ကေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အရင္က ကံမေကာင္းတာေတြ အကုန္ေပါင္းေတာင္ ဒီေန႔ကံမေကာင္းတာကို မီွမယ္မထင္ဘူး။ အားတင္းထားသမွ်၊ ေမာင္းတင္ထားသမွ်၊ က်က္ထားသမွ် အားလံုး သဲထဲေရသြန္။ သြားပါၿပီဗ်ာ။ ဒီတစ္သက္ တိုးရစ္စစ္စစ္နဲ႔ ေျပာခြင့္ရပါ့ဦးမလား မသိဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္။ စစခ်င္းခ်င္း အဂၤလိပ္လို ေျပာမယ္လို႔ ႀကိဳးစားပန္းစားလုပ္ကာမွ ရန္ကုန္က ကိုေရႊျမန္မာေတြနဲ႔ လာေတြ႔ေနတာ။

အင္း--။ ေျပာသာေျပာရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမွာပဲ။ ေျပာခ်င္ေလာအားႀကီးၿပီး ျမန္မာကို ျမန္မာလို႔မျမင္ပဲ ႏိုင္ငံျခားသားလို႔ သြားထင္တာကိုး။ ျဖစ္ရေလ မင္းထက္ရယ္။ အဲဒီကတည္းကစၿပီး ေနာက္ဆို အာရွရုပ္ေပါက္ေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္တိုးရစ္ဆီမွ မခ်င္းကပ္ေတာ့ဘူး။ အနည္းဆံုးကေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ႏွာေခါင္းကို အရင္စူးစမ္းလိုက္တယ္။ ခြ်န္/မခြ်န္။ အဲဒါၿပီးေတာ့မွ အသားအေရာင္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ျဖဴ/မျဖဴ။ ကုလားနဲ႔ လြဲမွာစိုးလို႔။ ကုလားဆိုရင္လဲ စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဥေရာပ သို႔မဟုတ္ အေမရိကားကလို႔ေသခ်ာမွ သြားေျပာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရေတာ့တယ္။ ကိုယ့္လူတို႔လဲ လူၾကည့္ေျပာေနာ္။ ေတာ္ၾကာေန “ကိုယ္တို႔ ရန္ကုန္ကပါ ညီေလးရ” လို႔ အေျပာခံေနရဦးမယ္။ ဟဲ ဟဲ။

သူငယ္ခ်င္းသို႔ (၁၀)

“စာမလာ၊ သတင္းမၾကား၊ မင္းတစ္ေယာက္ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား” လို႔ေမးခ်င္ေနၿပီလား သူငယ္ခ်င္း။ အျခားပို႔စ္ေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနတာရယ္၊ ေက်ာင္းနဲ႔အေဆာင္ကူးေနရတာရယ္၊ ထူးထူးေထြေထြေျပာျပစရာလဲ သိပ္မရွိတာရယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္လူဆီေတာင္ စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာေပါ့။ အခုလဲ သိပ္အထူးအေထြ ေျပာစရာရွိလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိရတာ သက္သက္ရယ္ေၾကာင့္ ေရးလိုက္တယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။

သတိရဆို လန္ဒန္ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းႏွိပ္စက္လို႔ စိတ္ပ်က္ရတဲ့အေၾကာင္းေလးေတာ့ ေျပာျပခ်င္သဗ်ား။ ေစာင္ရွိလို႔ခ်မ္းတာပါလို႔ ေျပာလဲ ခံရမွာပဲ။ ခ်မ္းခ်က္ကေတာ့ ရွိတဲ့ေစာင္နဲ႔ေတာင္ မလံုေလာက္ဘူးဗ်ိဳ႕။ ဘာလိုသလဲေတာ့ မေမးနဲ႔၊ ဟဲ ဟဲ၊ သိတယ္မို႔လား။ ခ်မ္းတဲ့ အခါ ကိုယ္တို႔ဘာလုပ္သလဲ။ မႏၲေလးမွာတုန္းက ခ်မ္းတဲ့အခါ စိတ္တိုလြန္းလို႔ နံရံကိုေတာင္ လက္သီးနဲ႔ထိုးမိတယ္။ အခုေတာ့ က်ားေၾကာက္လို႔ ရွင္ႀကီးကိုး၊ ရွင္ႀကီးက်ားထက္ဆိုး ဆိုတဲ့ ကိန္းဆိုင္ေနၿပီဆရာေရ႕။

အေအးဒီဂရီကေတာ့ အခုတေလာ ေရခဲမွတ္ေအာက္ ေရာက္ေရာက္ေနလို႔ မႏၲေလးမွာ ခ်မ္းခဲ့တဲ့အခ်မ္းေလးကိုပဲ ျပန္လြမ္းေနမိတယ္။ ဟုိသီခ်င္းေလး သြားသတိရတယ္ဗ်ာ။ “အလြန္ခ်မ္းတဲ့ ရာသီ၊ အလြန္ေအးတဲ့ ရာသီ---၊ ေမာင္တစ္ရြာ မယ္တစ္ၿမိဳ႕ေတာ့ ေနလို႔လဲ---မျဖစ္ႏိုင္ပါၿပီ” ဆိုတာေလ။ တကယ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ။ ခ်မ္းလဲ ခ်မ္းတယ္၊ လြမ္းလဲလြမ္းတယ္ ကြာ။ ဘာကို လြမ္းသလဲေတာ့ မေမးနဲ႔။ လြမ္းစရာရွိတာ အကုန္လြမ္းတယ္ကြာ။

(၁) မန္းေတာင္ကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၂) ဟုိးေတာင္ထိပ္က ေႁမြႀကီးႏွစ္ေကာင္ကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၃) ေတာင္ေျခက ဖုန္တင္ေနတဲ့ ေျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၄) ေတာင္ေျခက ဆိုင္တန္းေတြကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၅) ကုသိုလ္ေတာ္ေက်ာက္စာတိုက္ထဲက အႀကိဳအၾကားေတြကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၆) ကုသိုလ္ေတာ္၀င္းထဲက ခေရပင္ႀကီးေတြကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၇) ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၈) ၀င္မရတဲ့ နန္းေတာ္ႀကီးကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၉) က်ံဳးပတ္ပတ္လည္ကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၁၀) က်ံဳးပတ္ပတ္လည္က တရုတ္တည္ပင္ေတြကိုလဲ လြမ္းတယ္၊
(၁၁) အလြမ္းဆံုးကေတာ့ အႏွီပတ္၀န္းက်င္မွာ အတူသြားအတူစားခဲ့စဥ္က ကိုယ့္ေဘးမွာအၿမဲရွိေနတဲ့ သူ႕ကိုေပါ့။

လြမ္းတာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာေနရရင္ေတာ့ ကုန္ႏိုင္ဘြယ္မရွိပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ။ အခုက်ေတာ့လဲ တကြဲစီေပါ့။ ဘာလို႔လြမ္းသလဲ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်မ္းလို႔ပါ လို႔ေျဖမယ္ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနၿပီကိုး။ လြမ္းသင့္တာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ ကိုယ္ခ်င္းစာစမ္းပါ ကိုယ့္လူရာ။ ေမာင္တစ္ရြာ၊ မယ္တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ “ငါ့ေျမး ေပ်ာ္ရာမွာ မေနနဲ႔၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရမယ္” ဆိုတဲ့ အဘရဲ႕ မဟာ့မဟာ ၾသ၀ါဒေတာ္ေၾကာင့္--

အခ်မ္းကို အန္တု၊
အလြမ္းကို ကံဟု မွတ္ပါေတာ့၊
အေ၀းေျမမွာ။

ပညာသာ ရေအာင္ရွာကြဲ႔၊
ၾကင္ယာဟာ ဖူးစာဆက္လိမ့္မယ္၊
ထူးပါတဲ့ မင့္ထံ။

ခ်စ္ကံကို မယံုနဲ႔၊
ဆံုမယ့္သူ ဆံုမွာပဲ ရယ္လို႔၊
ပံုပမာကြဲ႔ မွတ္ယူ။

ပ်ိဳတကာေလွ်ာက္ လွည့္ပတ္သူ၊
မင့္လုိလူ ငနဲ၊
အကြဲ အခါခါႏွင့္၊
အသဲ နာနာႏွင့္၊
ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရတယ္၊
ငရဲေကာင္ပဲ။

ဟူေသာ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္းမသိေလာက္ေအာင္ကို ေလးနက္လြန္းတဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ က်ိဳးစားပန္းစား ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ အခ်ိန္ယူ သီကံုးထားရတဲ့ ကဗ်ာေတာ္ႀကီးကို အႀကိမ္ႀကိမ္က်ဴးရစ္ၿပီးသကာလ ေျဖဆည္ရာ ရွာေနရတာလဲ အေမာပါပဲ သူငယ္ခ်င္း။

အခ်မ္းကို ေႏြးေစတဲ့ ေစာင္ရွိေပမဲ့
အလြမ္းကို ၿငိမ္းေစမယ့္ သူမရွိတဲ့ ဘ၀မွာ
နတိၳရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဟာလဲ၊
အရပ္သိတဲ့ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့၊
ေလာကအျမင္ ဘယ္လိုရယ္ မသိ၊
ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ပါဘိေတာ့။

ဒါေပမဲ့ ဒါေပမဲ့၊
ေညာင္နာနာဘ၀ေတာ့ အေရာက္မခံ၊
ထက္သန္တဲ့ ဇြဲစိတ္နဲ႔၊
ခ်မ္းခ်င္သေလာက္ ခ်မ္းစမ္း၊
လြမ္းခ်င္သေလာက္ လြမ္းစမ္း၊
အခ်မ္းကိုလဲ မမႈအား၊
အလြမ္းကိုလဲ ဂရုမထားပဲ၊
ငါလိုရာပန္းတိုင္ အေရာက္လွမ္းမယ္၊
ဘာရ မလဲ၊
ငါဟဲ့ ေမာင္းမကန္သား။
(အလကားေကာင္)

ကဲ၊ ကိုယ့္လူေရ႕၊ မနက္ဖန္လဲ စာေျဖစရာရွိေသးတယ္။ ေနာက္အပတ္စာေျဖၿပီးရင္ေတာ့ ေက်ာင္း သံုးပတ္ပိတ္ၿပီ။ ဘယ္ဆီ၊ ဘယ္၀ယ္သြားလည္ရမလဲ၊ အခုထိ ဇယားမခ်ရေသးဘူး။ သိတယ္မို႔လား။ သြားမယ္ ဆိုရင္ ဘုရင္မႀကီးက ထြက္ၿပီေလ။ ရွိတဲ့ ဘုရင္မေတြ အိပ္ကပ္ထဲက ထြက္မသြားေအာင္ မနည္းႀကီး ထိမ္းသိမ္းေနရတာ ကလား။ ေျပာသာေျပာရတယ္။ စာေမးပဲြေတြၿပီးသြားေပမဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ မအားလပ္ႏိုင္ေသးဘူး။

မအားေသးဆို၊ ဘယ္ေတာ့မွလဲ အားမွာမဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အခုစာေမးပဲြၿပီးတာနဲ႔ လန္ဒန္တကၠသိုလ္က ကိုယ့္စူပါဗိုက္ဆာဆီတင္ရမယ့္ စာေတြ ျပန္ျပင္စရာရွိေသးတယ္။ အဲဒါကလဲ စိတ္ထဲမွာ ရည္းစားပူမိသလို ျဖစ္ေနတာဗ်ိဳ႕။ အေရးႀကီးတယ္၊ ကိုယ္ဒီလာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကလဲ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔၊ ေဒါက္တာဘြဲ႔ယူဖို႔ဆိုၿပီးေတာ့လာခဲ့တာ။ အခုေတာ့ Southall ေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာသြားသင္ေနရတာနဲ႔တင္ တစ္ႏွစ္ကုန္သြားၿပီ။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ Standard ျဖစ္ေအာင္ က်ိဳးစားရတာကလဲ အေတာ္မသက္သာတဲ့ ကိစၥ၊ မသက္သာဆံုးကေတာ့ ပိုက္ဆံပဲ ဆရာေရ႕။ ခဏခဏ ၿငီးျပရတာလဲ ၾကာေတာ့ ရွက္ေတာင္လာၿပီ။ ကိုယ့္လူကလဲ ကိုယ္ဒီေလာက္ၿငီးျပေနတာ သေဘာကို မေပါက္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မၿငီးေတာ့ဘူး။ ေနာင္ႀကံဳေတာ့မွပဲ။ ဟဲဟဲ။

မဟာအာလူး

“အာလူးလာမေပးနဲ႔၊ ေလကိုနည္းနည္းေလွ်ာ့” လို႔ေျပာလဲ ေလွ်ာ့လို႔မရဘူး ဆရာ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခုပံုထဲေတြ႔ရတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဧရာမအာလူးႀကီး။ ေတြ႔တယ္ဟုတ္။ အဲဒီအားလူးႀကီးက ေပါင္ခ်ိန္ ၁၁.၃ ကီလို၊ (၂၄.၉ ေပါင္) အေလးခ်ိန္ရွိတာ။ လက္ဘႏြန္ႏိုင္ငံက လယ္သမားႀကီး Khalil Semhat ရဲ႕အာလူးစုိက္ခင္းထဲမွာ ရခဲ့တာပါ။ လယ္သမားႀကီး Khalil Semhat သူ႔ရဲ႕ ဧရာမအာလူးႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့--

“က်ေနာ့္စိုက္ခင္းထဲက အာလူးေတြကို ဘာဓာတုေဗဒမွ သံုးၿပီး မစိုက္ခဲ့ပါဘူး၊ ဒီအာလူးႀကီးေတြ႔ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚတူးတင္ဖို႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြဆီေတာင္ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရေသးတယ္။ က်ေနာ္က ဟိုးကေလးေပါက္စကတည္းက လယ္ထဲမွာ က်င္လည္လာခဲ့တာ။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ အာလူးမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႔ခဲ့ရဖူးဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

သူအာလူးစိုက္တဲ့ ေျမေနရာဟာ ၂၀၀၆ႏွစ္မွာ အစၥေရးနဲ႔ လက္ဘႏြန္ႏိုင္ငံရွိ Shiite Hezbollah လို႔ေခၚတဲ့ ရွီးယားမူစလင္အုပ္စုေတြအၾကား ျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ စစ္မက္ကာလအတြင္း ဗုန္းဒဏ္သင့္ခဲ့ရတယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။
ဒီအာလူးႀကီးကို Guinness World Records လို႔ေခၚတဲ့ ကမၻာ့ဂင္းနစ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲမွာ ထူးဆန္းတဲ့ မ်ိဳးစိတ္ တစ္ခုအျဖစ္ ေဖၚျပမယ္လို႔လဲ သိရပါတယ္။

သတင္းပါမီးနင္းမ်ား
(၁) spud = အာလူး၊
(၂) specimen = မ်ိဳးစိတ္၊
(၃) pounding = ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္းေပါက္ကဲြသံ၊

(http://uk.news.yahoo.com/18/20081206/twl-lebanon-farmer-grows-super-sized-spu-3cd7efd.html) ကို ကိုးကားတင္ျပပါသည္။