ၾကည့္ပါမ်ားေတာ့ ယဥ္

Mount Isa ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က သူ႔ၿမိဳ႕ဟာ ugly ducklings ကို beautiful swans ျဖစ္ေစတဲ့ ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အက်ီးတန္အရုပ္ဆိုးမေလးေတြကို အလွနတ္သမီးေလးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သူဒီလိုဆိုတယ္ ဆိုတာကို ၿပီးခဲ့တဲ့ပို႔စ္မွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါျဖင့္ သူ႔အဆိုဟာ တကယ္လက္ခံႏိုင္စရာေကာင္းတဲ့ အဆိုေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္ရေအာင္ပါ။

က်ေနာ္အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ က်ေနာ့္အတြက္ ဘာမဆိုလုပ္ေပးၿပီး က်ေနာ့္ကို ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ေျပာတဲ့ေနရာမွာ ေရွ႕တန္းကအၿမဲပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္မႏၲေလးမွာ ေနတုန္းက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သြားသြားရွိတ္ဖူးတယ္။ မႏၲေလးသူဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ အသားက ညိဳညိဳ၊ မ်က္၀န္းက စိုစုိနဲ႔။ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ လွတယ္လို႔ ေရစစ္နဲ႔ စစ္ၿပီးေျပာရမယ့္ ဟာေလးေတြပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေနတဲ့ အနီးတစ္၀ိုက္မွာလဲ လွလွပပေလးေတြသိပ္မရွိေတာ့ ရွိတာပဲ ပိုးေနရတဲ့အျဖစ္။

တစ္ေန႔ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္မေလးေနတဲ့ ေနရာအနီးနားေရာက္သြားတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္မ်က္စိက်ေနတဲ့ေကာင္မေလးလဲ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ အျပင္ကျပန္လာတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုယ့္လူ ဟုိမွာၾကည့္စမ္း။ အဲဒါ ကိုယ့္အိပ္မက္ေလးပဲ လို႔။ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ မင္းအိပ္မက္ကလဲ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးပါလား တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ကိုယ့္လူ ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႔လဲ ၀င္ၾကည့္ဦး လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ “ေခြးမ်က္စိတပ္ၾကည့္မွေတာ့ ခ်ီးပံုေတြ႔ရင္ ဟတ္ခ်င္မွာေပါ့ကြ”တဲ့။ ရက္စက္ပါေပ့ဗ်ာ။

အင္း၊ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘယ္လွပါ့မလဲ။ သူက အခုမွေတြ႔တာကိုး။ က်ေနာ္က ျမင္ေနရတာၾကာတဲ့အျပင္ ဟုိစိတ္ဒီစိတ္ေတြလဲ အနည္းငယ္ထည့္ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲေတာ့ အိမ္မက္လွလွေလးတစ္ခုျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္မွာေနတယ္။ တစ္ေန႔ မွတ္ပံုတင္လုပ္ဖို႔အတြက္ ဓာတ္ပံုဆိုင္သြားၿပီး ဓာတ္ပံုသြားရိုက္တယ္။ ရလာတဲ့ဓာတ္ပံုၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ပံုကိုယ္မႀကိဳက္တာနဲ႔ ဓာတ္ပံုဆိုင္ကလူႀကီးကို ေျပာတယ္။ ဦးေလးရိုက္ေပးတဲ့ ဓာတ္ပံုကလဲ ေကာင္းလဲမေကာင္းဘူးလို႔။ အဲဒီလူႀကီးေမးတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေကာင္ေလးရ တဲ့။ က်ေနာ္က ေျပာတယ္၊ ဦးေလးၾကည့္ၾကည့္ပါလား၊ က်ေနာ့္ပံုက အျပင္မွာေလာက္ေတာင္ မေခ်ာဘူး လို႔။ ဒါနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့လူႀကီးလဲ တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ၿပီးေျပာတယ္။ “အျပင္ကလူပံုနဲ႔ ခြ်တ္စြတ္ကို တူပါတယ္ကြ၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ေကာင္ေလးရ၊ မင္းဓာတ္ပံုကို ဒီထက္ပိုေခ်ာေစခ်င္ရင္ ခဏခဏၾကည့္ေပးကြ။ ၾကည့္ပါမ်ားရင္ အရုပ္ဆိုးတဲ့လူေတာင္ ေခ်ာသြားတယ္” တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ပဲ မေက်မခ်မ္းနဲ႔ ျပန္လွည့္ခဲ့ရတယ္။

က်ေနာ္ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုရွိတယ္။ တခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ အလြန္အရုပ္ဆိုးၿပီး သားအလြန္မဲတဲ့ ကုလားမႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အရုပ္ဆိုး အသားမဲတဲ့အျပင္ ခါးကုန္းၿပီး ေက်ာမွာ ဘုႀကီးတစ္ခုပါထြက္ေနေသး သတဲ့။ အဲဒီကုလားမႀကီးဟာ ဆင္းရဲလြန္းလို႔ ျမက္ရိတ္ၿပီး ကြ်ဲႏြားေမြးတဲ့ လူေတြဆီ ျပန္ျပန္ေရာင္းစားရင္း ရတဲ့ေငြတို ေငြစေလးေတြနဲ႔ပဲ အသက္ေမြးရရွာတယ္။

တစ္ေန႔ ကုလားမႀကီးဟာ မ်က္ရိတ္ရာကအျပန္ ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ စိမ္းစုိေနတဲ့ ျမက္ခင္းႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ စိတ္ထဲေပ်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားၿပီး ျမက္လာရိတ္ဦးမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ျမက္ရိတ္တံစဥ္တစ္လက္နဲ႔ အိပ္တစ္လံုးဆြဲၿပီး သူ႔အိမ္စုတ္ေလးက ေပ်ာ္ရႊင္စြာထြက္လာခဲ့တယ္။ ေ၀းေ၀းသြားစရာမလိုပဲ ရြာဦးေက်ာင္းထဲမွာပဲ ျမက္ရိတ္ႏိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီးေပ်ာ္ေနတယ္။

ေက်ာင္း၀င္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို သြားကန္ေတာ့တယ္။ သူက အင္မတန္ဆင္းရဲလြန္းတဲ့အတြက္ မ်က္ရိတ္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳေနရလို႔ ျမက္အင္မတန္ေပါတဲ့ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ျမက္ရိတ္ခြင့္ျပဳေစလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္လဲ သနားလို႔ ခြင့္ျပဳေတာ္မူတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ခါးကုန္းတဲ့ ကုလားမမဲႀကီးဟာ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲသြားၿပီး တေပ်ာ္တပါး ျမက္ရိတ္တယ္။ ျမက္မရိတ္ခင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ ေန႔တိုင္းသြားကန္ေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးလဲ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ခါးကုန္းကုန္းနဲ႔ ကုလားမႀကီး မ်က္ရိပ္ေနတာကို ေန႔တိုင္းျမင္ေနရတယ္။ ျမင္စတုန္းကေတာ့ ကုလားမႀကီးဟာ အရုပ္ကဆိုးဆိုး၊ ခါးကကုန္းကုန္း၊ အသားကမဲမဲ၊ ေက်ာကုန္းမွာလဲ အဘုႀကီးတစ္လံုးနဲ႔မို႔ ဆရာေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ အေတာ္ၾကည့္ရဆိုးေနတယ္။ ရက္မွလ ကူးေျပာင္းလို႔ အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ အရုပ္ဆိုးတဲ့ကုလားမႀကီးဟာ ေခ်ာလာတယ္။ ခါးကုန္တာလဲ ကုန္းတယ္လို႔ မျမင္ေတာ့ဘူး၊ မဲေနတဲ့အသားလဲ ျဖဴလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေက်ာကုန္းမွာ ထြက္ေနတဲ့ အဘုႀကီးလဲ မ်က္လံုးထဲက ေပ်ာက္သြားတယ္။

ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ သူ႔စိတ္သူဆံုးမတယ္။ အင္း--အစတုန္းကေတာ့ ဒီကုလားမႀကီးကုိ ငါက သနားလြန္းလို႔ ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲ ျမက္ရိပ္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ အရုပ္ဆိုးလြန္းလို႔ ၾကည့္မရေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ခဲ့ရေသးတယ္။ တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ကုလားမႀကီးဟာ ေခ်ာလာသလိုပဲ။ သူ႔ခါးက ဘုႀကီးလဲ ငါမျမင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းဆို မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ၾကာရင္ ငါးပါးေမွာက္လိမ့္မယ္။ တစ္ခုခုေတာ့လုပ္မွ ဆိုၿပီး စဥ္းစားရင္ က်က္သေရခန္းထဲ၀င္ က်ိမ္းလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကုလားမႀကီးေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေအာက္ပါအတိုင္း အမိန္႔ရွိလိုက္တယ္။
“တကာမႀကီး၊ ေဟာဒီေက်ာင္း၀င္းထဲ ျမက္ရိပ္လာတာလဲ ၾကာလွၿပီ၊ ျမက္ေတြလဲ ကုန္လုပါၿပီ၊ တကာမႀကီးရဲ႕ ေက်ာကုန္းမွာရွိတဲ့ ဘုႀကီးလဲ ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ဒီေန႔ကစၿပီး ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ျမက္လာမရိပ္ဖို႔ ဆရာေတာ္ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ”၊ လို႔။

ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့---
(၁) တျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိျခင္း၊
(၂) တျခားႏိႈင္းယွဥ္စရာမရွိျခင္း၊
(၃) စိတ္ထဲမွာ တပ္မက္မႈေတြ ေရာျပြမ္းေနျခင္း၊
(၄) အာရုံတစ္ခုတည္းကို ထပ္ခါတလဲလဲ ယူမိျခင္း၊
(၅) အာရံုယူမိတိုင္း ဟိုဟုိဒီဒီေတြးေတာႀကံစည္ျခင္း၊
ဆိုတဲ့ အခ်င္းအရာေတြေၾကာင့္ မလွတဲ့အာရံုေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာလူရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာ လွလာတတ္ပါတယ္။

မ်က္စိဟာ ၾကည့္ပါမ်ားရင္ သက္ဆိုင္ရာအျမင္အာရုံအေပၚမွာ အက်င့္ပါတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ အၾကည့္ခံအာရံုဟာလဲ ၾကည့္ေနက်မ်က္လံုးထဲမွာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ယဥ္ပါးလာၿပီး ၾကာလာရင္ အၾကည့္သေဘာနဲ႔ အၾကည့္ခံသေဘာတရားေတြဟာ သဟဇာတ (အတူျဖစ္ျခင္း)၊ အညမည (အျပန္အလွန္ျဖစ္ျခင္း)သေဘာအရ ေပါင္းဆံုသြားတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၀မ္းဗိုက္ဟာလဲ စားေနက်အခ်ိန္ ဆာတာတို႔၊ အစားေကာင္းစားတဲ့ ဗိုက္ဟာ အစားေကာင္းပဲ ေတာင္းတတာတို႔၊ အေကာင္းစားေနက်ျဖစ္တဲ့ ဗိုက္ဟာ မေကာင္းတာစားမိရင္ ေအာင့္တာတို႔ နာတာတို႔ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ခ်င့္ခ်ိန္ရပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာစာဆိုပညာရွိႀကီး စိႏၲေက်ာ္သူ ဦးၾသက သူ႔နန္းတြင္းသူ၊ နန္းတြင္းသားေတြကို ဆံုးမတဲ့ ၾသ၀ါဒထူးပ်ိဳ႕မွာ---
“မ်က္စိအက်င့္၊ ၀မ္းအခ်င့္ဟု၊ ယခင္ေ၀ါဟာ့၊ ဆိုခဲ့စြာ့ရွင့္” ဆိုၿပီး စပ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။
မ်က္စိကို အက်င့္မလုပ္ဖို႔နဲ႔ မိမိ၀မ္းဗိုက္ကိုလဲ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္လုပ္ၿပီး စားေသာက္ဖို႔ ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ Mr. John Moloney ရဲ႕ Ugly Ducklings လို႔ေခၚတဲ့ အက်ီးတန္မေလးေတြဟာ မိန္းမရွားၿပီး ေယာက်္ားေပါမ်ားတဲ့ Mount Isa ေရာက္ရင္ Beautiful Swans ေလးေတြျဖစ္သြားၿပီး မိမိတို႔လိုခ်င္လွတဲ့ ေယာက်္ားရႏိုင္ေၾကာင္း အသိေပးႏႈိးေဆာ္လိုက္ရပါတယ္။