ကုရာနတိၳ ေဆးမရွိ

Selfishness must always be forgiven you know, because there is no hope of a cure.

Jane Austen (1775-1817)

အတၱဆန္မႈဆိုတာ အၿမဲတေစ့ခြင့္လႊတ္ရမည့္ အရာပဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကုရာနတိၳ ေဆးမရွိဘူးေလ။

(ဂ်ိန္းေအာ္စတင္)

လူတစ္ေယာက္ကို အတၱဆန္တယ္လို႔ေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႀကိဳတင္ေတြးထား၊ ျမင္ထားတာေတြရွိပါတယ္။ ႀကိဳတင္ေတြးေတာထားျခင္းမရွိပဲ ဘယ္ေသာအခါမွ တစ္ဘက္သားကို အတၱဆန္တယ္လို႔ မေျပာၾကပါဘူး။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုရင္--ဒီလူဟာ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကိုယ္က်ိဳးသမား။ သူမ်ားကို မငဲ့ကြက္တဲ့လူ။ သူ႔ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ဆိုရင္ ဘနဖူးပင္ သိုက္တူးဖို႔ ၀န္မေလးသူ၊ စသည္စသည္အားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳတင္ေတြးထားတတ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ့္အထင္ေျပာရရင္ေတာ့ အတၱဆန္တယ္လို႔ အေျပာမခံရတဲ့လူရယ္လို႔ သိပ္ရွိမယ္မထင္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လူတိုင္းဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို အတၱဆန္ေနတတ္ၾကလို႔ပါပဲ။ အတၱမဆန္တဲ့လူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို စာဖတ္သူေတြ႔ဖူးပါသလား။ စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္ေရာ အတၱမဆန္တဲ့လူျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံရဲပါသလား။ ခက္မယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဟာ အတၱဆန္ေပ့ဆိုတဲ့ လူေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ပါပဲ။

ဒီလို လူတိုင္းေလာက္နီးပါး အတၱဆန္ေနၾကပါလွ်က္နဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္ဘက္သားကို အတၱဆန္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ၾကပါသလဲ။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြဟာ အဓိကအားျဖင့္ အတၱဆန္ၾကပါသလဲ။ အတၱဆန္တဲ့ေရာဂါဟာ တကယ့္ကို ကုရာနတိၳ ေဆးမရွိ ဆိုရေလာက္တဲ့ေရာဂါႀကီးျဖစ္ပါသလား။ က်ေနာ္တို႔ ဒီျပႆနာေတြကို ခန္႔က်ဥ္းက်ဥ္းေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ပါ။

Self-Priority လို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဦးစားေပးမႈဟာ လူေတြမွာေရာ၊ တိရစၦာန္ေတြမွာပါ အတူတူပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔တူရသလဲ ဆိုရင္ ဒါဟာ သဘာ၀တရားတစ္ခုျဖစ္ေနလို႔ပါ။ သဘာ၀တရားျဖစ္တဲ့အတြက္ လူမွာရွိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဦးစားေပးမႈနဲ႔ တိရစၦာန္မွာရွိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဦးစားေပးမႈဟာ အမ်ားႀကီးကြာျခားတယ္လို႔ဆိုရင္ မွားပါတယ္။ လူဟာ တိရစၦာန္ထက္ အသိဉာဏ္သာပါတယ္။ အဲဒီအသိဉာဏ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဦးစားေပးမႈဟာ ထင္းရွားမလာတာပါ။ အသိဉာဏ္ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ အလိုလိုေပၚလာတတ္ပါတယ္။ တိရစၦာန္ေတြမွာလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဦးစားေပးမႈကို ကာကြယ္ေစတဲ့သဘာ၀တရားတစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မိခင္ေမတၱာပါပဲ။ တိရစၦာန္ဟာ လူေတြလို အသိဉာဏ္မရွိေပမဲ့ အဲဒီေမတၱာေၾကာင့္ ကိုယ့္အသက္စြန္႔ၿပီး သူ႔ကေလးေတြကို ကာကြယ္တတ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အၿမဲတမ္းေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာစကားမွာ ကမၻာမီးေလာင္၊ သားေကာင္ခ်နင္း ဆိုတဲ့စကားပံုၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဒီစကားပံုဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဦးစားေပးမႈရဲ႕အဆံုးစြန္႔ျပယုဂ္တစ္ခုကို ေဖၚျပေနပါတယ္။ ကမၻာပ်က္ခါနီး ေျမျပင္ႀကီးတစ္ခုလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ လက္ထဲကေလးငယ္ခ်ီၿပီး ဟိုေျပးဒီေျပးလုပ္ေနရတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ဟာ ေျမႀကီးေပၚမရပ္တည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ပူလြန္းလို႔ လူသားရဲ႕အသိဉာဏ္နဲ႔ မိခင္ရဲ႕ေမတၱာပါေပ်ာက္ၿပီး ေနာက္္ဆံုးေတာ့ လက္ထဲခ်ီထားတဲ့ ရင္ေသြးငယ္ကို ေျမခ်ၿပီး အပူသက္သာလိုသက္သာျငား တက္နင္းရတဲ့ အျဖစ္ကို ပံုေဆာင္ထားပါတယ္။

စာေပမွာလာတဲ့ သာဓကေလးတစ္ခုကိုလဲ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေရွးအခါက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ ေမြးကင္းစကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ခ်ီၿပီး တျခားတိုင္းျပည္တစ္ျပည္သြားဖို႔ ခရီးရွည္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ခရီးက ကႏၲာရႀကီးတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားရမယ့္ ခရီးျဖစ္ေလေတာ့ ေရအပါအ၀င္ လမ္းစာရိကၡာေတြလဲ ႏိုင္သေလာက္သယ္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းတစ္၀က္မေရာက္ခင္မွာပဲ စားစရာနဲ႔ ေရေတြဟာ ကုန္သြားပါတယ္။ ပါလာတဲ့ကေလးငယ္ကို အေမတစ္ခါ၊ အေဖတစ္လွည့္ခ်ီပိုးရင္း အားတင္းၿပီး ဆာဆာနဲ႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္။

မရွိတာကိုမွ ပိုေတာင္းတတတ္၊ ပိုတန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ လူသားေတြရဲ႕စိတ္သေဘာအရ အစာေရစာကုန္သြားကတည္းက ေနာက္ထပ္မရႏိုင္ေတာ့လို႔ ပူပင္ေနရတဲ့သူတို႔စိတ္ဟာ ပင္ပန္းမႈ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ခ်ိနဲ႔သထက္ ခ်ိနဲ႔လာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္အစားအစာတစ္ခုခုမွ မရရင္ ဒီကႏၲာရထဲမွာပဲ အားလံုးအသက္ဆံုးရႈံးၾကေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ အသိဉာဏ္နဲ႔ ေမတၱာဆိုတဲ့ လူ႔သားအရည္အခ်င္းေတြဟာ အလိုလိုေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပါလာတဲ့ ကေလးငယ္ကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ခ်မ္းခြဲၿပီး မိမိတို႔အသက္ရွင္ေရးအတြက္ ရင္ဆို႔ဆို႔နဲ႔ စားပစ္လိုက္ရတယ္။

ေနာက္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကေတာ့ ေရွးေခတ္က မဟာဘာရတႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခုအင္ဒိယျပည္ႀကီးမွာပါ။ ေဘာဇဘုရင္မင္းျမတ္လက္ထက္ေတာ္အခါ။ အခါတပါး ဘုရင္မင္းႀကီးဟာ ေမြးကင္းစသားေတာ္ေလးကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး ညီလာခံက်င္းပေနတယ္။ ညီလာခံက်င္းပၿပီးေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက ပညာရွိအမတ္အမင္း ကာလီဒါသကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

“အမတ္မင္း ကာလီဒါသ၊ ေဟာဒီငါကိုယ္္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ သားေတာ္ေလးထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ရမယ့္သူရယ္လို႔ မရွိေတာ့ဘူး ကြဲ႔” တဲ့။

ကာလီဒါသကလဲ “မွန္လွပါ၊ ရွိေသးေၾကာင္းပါဘုရား” လို႔ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။ မင္းႀကီးကလဲ “ဒါဆိုေမာင္မင္း သက္ေသျပႏိုင္လား။ အဲဒါဘယ္သူလဲ” လို႔ထပ္ေမးလိုက္တယ္။ အမတ္ႀကီးကလဲ “သက္ေသျပႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါ မင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ပါပဲ၊ မင္းႀကီးဟာ မင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ထက္ သားေတာ္ေလးကို ပိုမခ်စ္ႏိုင္ေၾကာင္းပါ” လို႔ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။ မင္းႀကီးက “ဘယ္လိုသက္ေသျပမလဲ” ေမးေတာ့၊ ကာလီဒါသကလဲ ဒါဆိုမင္းဥယ်ာဥ္ထဲသြားၿပီး သက္ေသျပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ထားတယ္။

ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္ေတာ့ အမတ္ႀကီးကာလီဒါသက ေရကန္ေတာ္ထဲက ေရေတြကို အကုန္ထုတ္ပစ္ခုိင္းလိုက္ၿပီး ကေလးရွိတဲ့ ေမ်ာက္မတစ္ေကာင္ကိုဖမ္းၿပီး ေရကန္အလယ္ေခါင္မွာ ခ်ထားေစလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေရေတြကို ျပန္သြင္းေစတယ္။ ဘုရင္မင္းႀကီးႏွင့္ မင္းပရိတ္သတ္လဲ ကာလီဒါသလုပ္တာကို စိတ္၀င္တစားၾကည့္ရႈေနၾကတယ္။ ေရကန္အလယ္က ေမ်ာက္မလဲ ေရေတြ၀င္လာေတာ့ ေအာက္ခ်ထားတဲ့ သူ႔ကေလးငယ္ကို ေရမစိုေအာင္ ေကာက္ခ်ီလိုက္တယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့ မင္းပရိတ္သတ္လဲ မိခင္ေမတၱာႀကီးမားေၾကာင္း ခ်ီးၾကဴးလိုက္ၾကတယ္။

ေရေတြဟာ ေျခသလံုးမွ ဒူးဆစ္၊ ေပါင္၊ ခါး၊ ရင္ အထိ တေျဖးေျဖး ျမင့္ျမင့္တက္လာေတာ့ ေမ်ာက္မႀကီးလဲ သူ႔ကေလးငယ္ ေရမထိေအာင္ေခါင္းေပၚေျမွာက္ခ်ီထားလိုက္တယ္။ ၾကည့္ရႈေနတဲ့ ပရိတ္သတ္လဲ မိခင္ေမတၱာတရား အလြန္ႀကီးေၾကာင္း ေကာင္းခ်ီးေပးလုိက္ၾကျပန္တယ္။ ကာလီဒါသကလဲ ဆက္လက္ရႈစားၾကရန္ ေမတၱာရပ္ခံလုိက္တယ္။ ၀င္လာတဲ့ေရေတြဟာ ရင္မွ ေမးဖ်ား၊ ပါးစပ္ အထိတက္လာတယ္။ ႏွာေခါင္းအနားေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေမ်ာက္မႀကီးဟာ သူ႔အသက္ရွင္ေရးအတြက္ စတင္ႀကိဳးပန္းလုိက္တယ္။ ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ၿပီး အသက္ရွဴေနတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေရေတြဟာ သူ႔ႏွာေခါင္းေပၚေက်ာ္တက္လာတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုမွ အသက္ရွဴလို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္လိုက္လဲဆိုေတာ့ ေခါင္းေပၚေျမွာက္ခ်ီထားတဲ့ ကေလးငယ္ကို ရုတ္တရက္ေရေအာက္ ႏွစ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အဲဒီကေလးအေပၚမွာ တက္နင္းၿပီး အသက္ရွဴလုိက္တယ္။

ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ မင္းပရိတ္သတ္လဲ ဒီအခါမွာ ေကာင္းခ်ီးမေပးႏိုင္ၾကေတာ့ပဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ကာလီဒါသ အမတ္ႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္။ သတၱ၀ါတုိင္းဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဦးစားေပးတတ္တဲ့ သေဘာရွိေၾကာင္း၊ တကယ့္တကယ္ဒုကၡန႔ဲ မရင္ဆိုင္ရခင္မွာသာ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး ၾကင္နာနိုင္ေၾကာင္း တရားနဲ႔စပ္ယွဥ္တဲ ့ သတိျပဳဘြယ္ေတြကို ေျပာျပတယ္။ ကာလီဒါသရဲ႕ သက္ေသျပကြက္ကို ၾကည့္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးလဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာအခ်စ္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံလိုက္တယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းေတြကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔လူသားေတြေရာ၊ တိရစၦာန္ေတြပါ ေနာက္ဆံုးေသေရးရွင္ေရးနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ဦးစားေပးတတ္ေၾကာင္း နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္ရသလဲ ဆိုရင္ အတၱဆန္မႈဆိုတဲ့သေဘာတရားဟာ က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲမွာ ဘ၀သံသရာအဆက္ဆက္က တည္ရွိခဲ့လို႔ပါပဲ။ အဲဒီသေဘာတရားဟာ အသိဉာဏ္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္း ႏွစ္မ်ိဳးကို မေသာက္သံုးမိတဲ့အခါ ပိုမိုထင္ရွားလာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုထင္ရွားလာၿပီဆိုရင္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ၿပီး လုပ္ခ်င္တာလုပ္မိတတ္တဲ့အတြက္ အတၱဆန္တတ္တဲ့လူသားအခ်င္းခ်င္းကေန အတၱဆန္တဲ့လူရယ္လို႔ သမုတ္တာကို ခံရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတၱဆန္တဲ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း အတၱဆန္တဲ့လူလို႔ အေခၚအေ၀ၚ၊ အေျပာအဆုိမခံရေလေအာင္ အသိဉာဏ္နဲ႔ ေမတၱာဆိုတဲ့ ေဆးကို မ်ားမ်ားေသာက္သံုးႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။