လုုပ္ရက္ပါေပ့

ေတာ္ကလဲ ေအ---ခရီးသြားရင္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ခရီးက အေ၀းႀကီး က်န္ေသးတယ္။ အခုလို ေနမေကာင္းခ်ည္း ျဖစ္ေနရင္ အခ်ိန္မီ ဘယ္ေရာက္ေတာ့မလဲ။ စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္။

ထိုင္းနယ္စပ္ စစ္ေဆးေရး စခန္းတစ္ခုအနီးရွိ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က ဂြန္းေစာင္ထူထူႀကီး ၿခံဳၿပီး အိပ္ေနတဲ့ ေအာက္ကလူကို နင္းေပးရင္း ေဘးကလူေတြၾကားေလာက္တဲ့ အသံမ်ိဳးနဲ႔ အထက္ပါအတိုင္း ညီးညဴေျပာဆိုေနတယ္။ သူနင္းေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီဆိုတာကို သတိထားမိတဲ့ စစ္ေဆးေရးရဲ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က မသကၤာလို႔ အနားလာအကဲခတ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ကာမွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးလဲ ခ်ိဳးပဲြခ် ငိုေတာ့တာပဲ။

အမေလး ဒုကၡပါပဲေတာ္၊ ဒီပံုစံနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေတာင္ေက်ာ္ႏိုင္မည့္ပံုမရွိေတာ့ဘူး။ ေတာ္-မပါရင္ က်မတစ္ေယာက္တည္း ဒီခရီး ဘယ္လိုဆက္သြားရမလဲ၊ ဟုိမွာလဲ ေတာ့္ကို အပါေခၚခဲ့မယ္လို႔ေျပာခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ဒုကၡပါပဲ၊ အီး----------ဟီး-----------၊ အီး--------------ဟီး-----------။ ငိုသကိုးဗ်ာ့။

သူကအဲလိုလုပ္ေလ စစ္ေဆးတဲ့ပုလိပ္က မသကၤာပိုျဖစ္ေလျဖစ္ၿပီး အနားေရာက္လာၿပီးေတာ့ေျပာလိုက္တယ္။
အေဒၚ အဲဒါ ခင္ဗ်ား အမ်ိဳးသားလား။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါ့တူေလးရယ္။
ေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနပံုရတယ္။
ျဖစ္ေနလို႔ အေဒၚငိုေနရတာေပါ့ကြယ္။
ဒါဆို ေဆးရံုပို႔ေပးမယ္ေလ။
အဲ--အဲ----မပို႔ပါနဲ႔ ငါ့တူရယ္၊ အေတာ္ေလးၾကာရင္ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။
အေဒၚ ငိုေနတာက ေအာက္ကလူေသေနတဲ့ ပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆိုေတာ့ သူ႔အေျခအေန ေတာ္ေတာ္မေကာင္းလို႔လားလို႔။
အယ္---အဲလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့ တူရယ္။ အေဒၚက စိုးရိမ္စိတ္ႀကီးတတ္လို႔ပါကြယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ။ ေနမေကာင္းရင္ေတာ့ ဂရုစိုက္ေပးရမွာေပါ့။ က်ေတာ္တို႔ စခန္းထဲေခၚခဲ့ေလ။
အား---အား---မလုပ္ပါနဲ႔ ငါ့တူရယ္။ ဒီမွာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ သူသက္သာတဲ့အခါ အေဒၚတို႔ဆက္သြားလို႔ရပါၿပီကြယ္။
အေဒၚ့အမ်ိဳးသားကို ဘာျဖစ္လို႔ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေစာင္နဲ႔ၿခံဳေပးထားတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ သူက စကားလဲ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာပါလား။
သူက အဲလိုပဲ ငါ့တူရဲ႕၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ စကားတစ္လံုးမွ မေျပာေတာ့ဘူး။
ေခါင္းေလးေတာ့ ဖြင့္ထားဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။ ေလေကာင္းေလသန္႔ေလး ရတာေပါ့။
ဖြင့္စရာမလိုပါဘူး ငါ့တူရယ္။ ေလစိမ္းအတိုက္ခံရရင္ ပိုေနမေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ တစ္ကိုယ္လံုးၿခံဳေပးထားရတယ္ေလ။
အေဒၚဆီ မွတ္ပံုတင္ပါတယ္ေနာ္။
ပါပါတယ္ကြဲ႔။ ေဟာဒီမွာပါ။
အေဒၚအမ်ိဳးသားရဲ႕မွတ္ပံုတင္လဲ က်ေနာ္တို႔က ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ တဆိတ္ေလာက္ျပပါေနာ္။
အာ------အယ္---------သူ႔မွာ မွတ္ပံုတင္ပါမလာဘူးကြဲ႔။ ကမန္းကတမ္းနဲ႔ထြက္လာေတာ့ အိမ္မွာ ေမ့က်န္ခဲ့တာ။
ဒါဆို သူ႔နာမည္က ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ ခင္ဗ်ား။
အင္း---------အဲ----ထြန္းေအာင္ကြဲ႔။ အမကေတာ့ ကိုထြန္းလို႔ပဲေခၚပါတယ္။
မွတ္ပံုတင္ပါမလာဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ္သူ႔မ်က္ႏွာ တဆိတ္ၾကည့္မယ္ေနာ္။
အာ----------အယ္---------မၾကည့္လို႔မရဘူးလား ကေလးရယ္။
တာ၀န္အရပါ အေဒၚႀကီး ခင္ဗ်ား။
ဒါဆိုလဲ ငါ့တူတို႔ သေဘာပါကြယ္။

အဲလိုေျပာၿပီးေနာက္ စစ္ေဆးေရးအရာရွိက ေခါင္းပိုင္းၿခံဳထားတဲ့ ေစာင္စကို လွန္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ထခုန္လိုက္တယ္။ သူျမင္ေတြ႔လိုက္ရတာက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဦးထြန္းေအာင္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ေရွးေဟာင္း သစ္သားဆင္းထု ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္ႀကီး တစ္ဆူ။ တစ္ဘက္ႏိုင္ငံထဲရွိ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေမွာင္ခိုဂိုဏ္းနဲ႔ဆက္ၿပီး အေနာက္ဘက္ပို႔မယ့္ ဆင္းထုႀကီး။ ေအာ္ရက္စက္ပါဘိေတာ့။ ေပါက္ပင္ဘာေၾကာင့္ကိုင္းရတယ္ ဆိုတဲ့ အဆိုေလးထဲက ငါ့၀မ္းပူဆာမေနသာလို႔ ကိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း ၀မ္းေရးအတြက္ ကိုယ္ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာေရးမွာ အထြတ္အျမတ္ျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္ကိုေတာင္ ခိုးထုတ္ေရာင္းစားဖို႔ႀကံတဲ့ လူေတြ။

က်ေနာ္တို႔ အညာဘက္ ဘုရားဖူးသြားတဲ့အခါ ဘုရားအို ဘုရားပ်က္ေတြထဲရွိတဲ့ စက်င္ေက်ာက္ႏုျဖဴ ဆင္းထုေတာ္ေလးေတြ အမ်ားစုမွာ ဦးေခါင္းေတာ္မရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းဆင္းထုေတာ္ေတြကိုေတာ့ တစ္ဆူလံုးသယ္ယူရတာ ေလးလံလြန္းတဲ့အတြက္ ေခါင္းသက္သက္ကိုပဲ ျဖတ္ၿပီး ခုိးယူေရာင္းစားၾကတယ္။ အဲဒီျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကို ျမင္မိေလတိုင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ရင္မွာ ဆို႔နင့္စြာခံစားမိတယ္။ ေအာ္ လုပ္ရက္ၾကပါေပ့။

အဲဒီလို Religious Icons လို႔ေခၚတဲ့ ဘာသာေရးရုပ္ပြါးေတြ၊ အမွတ္အသားေတြ ကိုခုိးတဲ့အျဖစ္အပ်က္ဟာ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာသာ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ က်န္တဲ့ ဘာသာေတြမွာလဲ ရွိပါတယ္။ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ မေတာ္ေလာဘေတြကို မႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္သမွ်ေတာ့ ဒီလိုရာဇ၀တ္မႈမ်ိဳးေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ဘာသာမွာမဆို ရွိေနဦးမွာပါပဲ။

ဒီေန႔က်ေနာ္ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ဘီဘီစီ သတင္းတစ္ပုဒ္ထဲမွာ အဲဒီလို ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခိုးမႈႀကီးတစ္ခုပါလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီကလို႔ ေသးေသးေကြးေကြးခိုးမႈမဟုတ္ပါဘူး။ အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ခိုးမႈႀကီး။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္လဲ ဆိုရင္ အေဆာက္အဦး တစ္ခုလံုးကို ခိုးသြားတဲ့ ခိုးမႈႀကီး။

ျဖစ္ပံုက ဒီလို တဲ့---
ရုရွားႏိုင္ငံ၊ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ ကီလိုမိတာ(၃၀၀)၊ မုိင္ (၁၈၆) ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ Komarovo ကိုမရုိဗို လို႔ေခၚတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာရွိတယ္။ အဲဒီရြာရဲ႕အနီးနားမွာ ၁၈၀၉ ခုႏွစ္ကတည္းက ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္း ႏွစ္ထပ္အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီအေဆာင္အဦးႀကီးဟာ နဂိုက စာသင္ေက်ာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွ ခရစ္ယန္ဘုရားရွိေက်ာင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ကားလမ္းနဲ႔ အေတာ္လွမ္းကြာတဲ့ ေနရာမွာ တည္ရွိတယ္လို႔ သတင္းက ဆိုပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဂ်ဴလိုင္လတုန္းကထိ အေကာင္းပကတိ ရွိေနေသးတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းအေဆာက္အဦးႀကီးဟာ ေအာက္တိုဘာလေလာက္မွာ ေက်ာင္းရဲ႕ အုတ္ခ်ပ္ေတြကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ခိုးထုတ္ခံလိုက္ရၿပီး ေနာက္ဆံုး အေဆာက္အဦး တစ္ခုလံုး လက္ရွိေနရာက ေပ်ာက္သြားပါေလေရာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အခုထိ လက္သည္မေပၚေသးလို႔ ေဒသဆိုင္ရာ ဥပေဒ၀န္ထမ္းေတြ၊ ရုရွားမူလဘုရားေက်ာင္းအသင္းေတာ္ကလူေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြက ဆက္လက္စံုးစမ္းေနတုန္းပါတဲ့။ သူခိုးေတြကလဲ ခ်ီးၾကဴးစရာပဲလို႔ ေျပာရမလိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို အစေပ်ာက္ေအာင္ ခိုးႏိုင္တယ္။ အံ့စရာပဲ။

ေအာ္ ေလာဘေလာဘ။ အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အရာပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဖတ္ရင္း ၾကက္သီးေတာင္ထမိတယ္။ တစ္နပ္စာေကာင္းစားဖုိ႔အေရး တစ္ဘ၀လံုး သို႔မဟုတ္ တစ္သံသရာလံုးနဲ႔ ေပးဆပ္၀ံ့တဲ့လူေတြပါလားလို႔ က်ေနာ္ေတြးရင္း ေအာက္ပါကဗ်ာေလးကို ေရးစပ္မိတယ္။

ေလာဘ ေမာဟ၊ ကိေလသကား၊
ဘ၀ပ်က္ဆံုး၊ ဂုဏ္ပ်က္သံုးလဲ၊
အရႈံးမတြက္၊ အႏိုင္ပဲထင္၊ စိတ္မည္း၀င္၏။

သံသာေနာင္ေရး၊ သူ ဘယ္ေတြးလိမ့္။
၀မ္းေရးကိုေမွ်ာ္၊ အျပစ္ေသာ္ရွိ၊
မေတာ္ေလာဘ၊ လိုဆႏၵေၾကာင့္၊
ဗုဒၶရုပ္မင္း၊ ဆင္းထုခ်င္းလဲ၊
အတင္းယူငင္၊ ဘီလူး၀င္သို႔၊
မျမင္အကု၊ ျပစ္စုစုလဲ၊
တစ္ခုမေၾကာက္၊ သူလိုက္ေႏွာက္သည္၊
ဘ၀ေနာက္ခါ၊ ဆိုးဖို႔တည္း။

(http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/7728407.stm) ဘီဘီစီသတင္းကို ကိုးကားပါသည္။