အမိုက္မဲဆံုးေသာအရာ

One of the darkest evils of our world is surely the unteachable wildness of the Good.

H.G. Wells (1866-1946)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ကမၻာေလာကထဲရွိ အမိုက္ေမွာင္ဆံုး မေကာင္းမႈေတြအနက္ တစ္ခုကေတာ့ လူေကာင္းလူေတာ္ဆိုသူေတြရဲ႕ သင္ၾကားလို႔မရတဲ႔ ရုိင္းစိုင္းမႈပဲ။
(အိပ္ခ်္၊ ဂ်ီ၊ ၀ဲလ္)

“မင္းတို႔သြားၾကေတာ့၊ ငါေတာ့ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ရာ၀င္အိုးဘ၀ကေန ကရားမျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့၊ ပညာရွိတဲ့မင္းတို႔က ပညာရွိတဲ့ ေဂါတမဆီပဲ သြားၾက၊ မိုက္တဲ့လူေတြကေတာ့ မိုက္တဲ့ငါ့ဆီ လာၾကလိမ့္မယ္။ ေလာကမွာ လူလိမ္မာထက္ လူမိုက္က ပိုေပါပါတယ္ကြ”။

ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ကာ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ကန္ေတာ့ရင္း ဘုရားထံပါးသြားတရားနာဖို႔ ေခၚယူေနတဲ့ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာေပးရင္း အားတင္းၿပီးေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔နာမည္က သိဥၥည္း။ လူေတြကေတာ့ သူ႔ကို သိဥၥည္းဆရာႀကီးလို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ဆရာႀကီးလို႔အေခၚခံၿပီး ဆရာႀကီးလုပ္ေနတဲ့အတြက္ သူဟာ အထူးသျဖင့္ သူ႔ႏွလံုးသားဟာ အတၱမာနေတြနဲ႔ ရိုင္းစိုင္းလို႔သာ ေနပါေတာ့တယ္။

“ဥပတိႆနဲ႔ ေကာလိတ။ သိပ္ေတာ္တဲ့ တပည့္ႏွစ္ေယာက္။ ငါ့ဆီေရာက္လာတာ မၾကာေသးဘူး။ ငါသိသမွ်တရားေတြကို မင္းတို႔အကုန္သိသြားၾကၿပီ။ ငါတတ္ထားသမွ်လဲ အကုန္သင္ေပးလိုက္ၿပီးၿပီ။ ငါ့ဆီက ရတဲ့အသိ၊ ငါသင္ေပးတဲ့ အတတ္နဲ႔ မေက်နပ္ႏိုင္လို႔ မင္းတို႔ ဆရာအသစ္ ထပ္ရွာခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ငါ့ကို ခြါခ်င္ၿပီေပါ့။ ငါ့ဆီက ခြါယံုနဲ႔ အားမရလို႔ ငါ့ကိုပါ မင္းတို႔ဆရာအသစ္ျဖစ္တဲ့ ေဂါတမရဲ႕တပည့္လုပ္ဖို႔ ဆြယ္လိုက္ေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့တပည့္ေတြ။ သြားၾကေတာ့။ သြားၾက။ သြားၾက”။

ပါးစပ္က ထြက္မလာဘဲ လည္ေခ်ာင္း၀မွာတင္ ရပ္ၿပီး အထဲျပန္၀င္သြားတဲ့ စကားေတြပါ။ မ်ိဳသိပ္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာဖို႔ကုိ အားကုန္သြားတဲ့ အျဖစ္ရယ္ေလ။

“က်ဳပ္ကို ေဟာဒီ ဇမၺဴဒီပါ တစ္ကြ်န္းလံုးက သိဥၥည္းဆရာႀကီး၊ သိဥၥည္းဆရာႀကီးနဲ႔ သိေနၾကမွန္း သိပါလွ်က္နဲ႔ သူတို႔ဆရာအသစ္ ေဂါတမဆီမွာ တပည့္ခံရဦးမလို႔တဲ့။ မခံဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မခံဘူး။ သူက မေန႔တစ္ေန႔ကမွ တရားေတြဘာေတြသိၿပီး ဘုရားျဖစ္လာတဲ့သူ။ ငါက ဘုရားျဖစ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ဘုရားႀကီးက ဘုရားေလးဆီ တပည့္ခံရမယ္ဆိုတာ ရွက္စရာပဲ ေကာင္းေသးေတာ့တယ္။ မလိုက္ဘူး။ လံုး၀မလိုက္ဘူး”။

အရွင္အႆဇိထံပါး သြားရင္းဟန္လြဲ တရားနာၾကားလိုက္ရတဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာအေလာင္း ဥပတိႆနဲ႔ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္အေလာင္း ေကာလိတတို႔ သစၥာတရားကို ကိုယ္စီသိျမင္ၾကၿပီး ေနာက္ပါတပည့္တပန္းေတြနဲ႔အတူ ဘုရားရွိရာေက်ာင္းေတာ္သို႔ ခ်ီတက္သြားကုန္ၾကၿပီ။ ဆရာအသစ္ကို ဖူးေမွ်ာ္ဖို႔။ တရားအသစ္ကို နာၾကားဖို႔။

ေနာက္ျပန္ငဲ့ကြက္ လွည့္မၾကည့္ၾကေတာ့ပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ထပ္ခါတလဲလဲ သံသရာလည္မည့္ တရားေတြကို ဘယ္သူ႔ဆီကမွ နာလည္းမနာယူလိုၾကေတာ့ၿပီ။ သူမ်ားကိုလဲ ထပ္ဆင့္ ေဟာလဲ မေဟာၾကားလိုၾကေတာ့ၿပီ။ ဒီလိုငဲ့ကြဲ႔မႈေတြမ်ားခဲ့လို႔လဲ ဘ၀ါဘ၀လည္ပတ္ရင္း သံသရာစက္၀န္းထဲ မလူးသာမလြတ္သာနဲ႔ က်င္လည္ခဲ့ရေပါင္းမ်ားခဲ့ၾကၿပီေကာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါေစေတာ့။ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာ။ သံသရာေဗြ ျမစ္ေရေက်ာမွာ ထပ္ထပ္ခါလည္ရင္းနဲ႔ ေနခဲ့ေပဦးေတာ့။

ထြက္ခြါသြားတဲ့ တပည့္ေတြရဲ႕ေက်ာျပင္ကို အခုမွပဲ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
“ အိုး၊ အကုန္သြားၾကေတာ့တာပါလား၊ တကယ့္ကိုပဲ ငါတစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ရွာၿပီေကာ”။
ဆရာႀကီးရဲ႕ရင္ထဲ မခ်ိတင္ကဲေပါင္းမ်ားစြာျဖစ္ရင္း အသက္ရႈမ၀ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္း၊ သိမ္ငယ္ျခင္း၊ အထီးက်န္ျခင္းဆိုတဲ့ အသိေတြေၾကာင့္ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးပူေလာင္ၿပီး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနဘိအလား ခံစားေနရတယ္။ ပူေလာင္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ႏွလံုးသားထဲမွာရွိတဲ့ ေသြးတစ္ေသြးခဲေတြဟာ ပြက္ပြက္ဆူလာတယ္။ ဆူလြန္းမကဆူလာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ႏူးညံ့တဲ့ ႏွလံုးသားနံရံေတြဟာ ေသြးရဲ႕အပူရွိန္ဒဏ္မခံနိုင္ရွာေတာ့ပဲ ဗ်န္းကနဲ႔ ကြဲထြက္ၿပီး နီေထြးတဲ့ ေသြးရည္ေတြဟာ ပါးစပ္မွတစ္ဆင့္ ထြက္က်လာျပန္ေတာ့တယ္။ ဒါကိုပဲ ေသြးအံတယ္ လို႔ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီအတိုင္းဆို သိဥၥည္းဆရာႀကီးေသြးအံခဲ့ၿပီ။

ဘုရားမပြင့္ခင္ကတည္းက အခုအင္ဒိယႏိုင္ငံလို႔ေခၚတဲ့ ဇမၺဴဒိပ္တစ္ခြင္မွာ ဘာသာေရးဂိုဏ္းေပါင္းမ်ားစြာထြန္းကားေနႏွင့္ပါၿပီ။ အဲဒီအထဲ ကုိယ့္၀ါဒကို မ႑ဳိင္ျပဳ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘုရားလို႔ေၾကညာၿပီး ဘုရားလုပ္စားေနတဲ့လူေျခာက္ဦးလဲ ရွိပါတယ္။ စာေပေတြမွာေတာ့ သူတို႔ေျခာက္ဦးကို တိတိၳဆရာႀကီးေျခာက္ဦးလို႔ အသိမ်ားၾကပါတယ္။ တိတိၳ ဆိုတာ အယူ၀ါဒကုိ ဖန္တီးတတ္သူလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒိ႒ိ (မွားယြင္းေသာအယူ) နဲ႔ မတူတာကို သတိျပဳပါ။ အဲဒီဆရာႀကီးေျခာက္ဦးစလံုးဟာ သူတို႔ရဲ႕ အယူအဆေတြဟာ မွားယြင္းျပင္းထန္လြန္းအားႀကီးလို႔ ဘုရားနဲ႔ေတြ႔ဖို႔အခြင့္အလမ္းေတာင္ ပိတ္သြားခဲ့ၾကတယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။ တစ္ေယာက္မွ ဘုရားနဲ႔ ေတြ႔မသြားၾကရရွာပါဘူး။

ဘုရားသတင္းကို အေ၀းကပဲ နားစြင့္ၿပီး ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္လို႔ ယူဆမိတဲ့ ဘုရားေဟာၾကားခ်က္မွန္သမွ်ကိုလဲ သူတို႔တပည့္ေတြကိုပဲ လႊတ္လႊတ္ၿပီး အျငင္းအခံုလုပ္ေစပါတယ္။ လႊတ္လိုက္တဲ့တပည့္အသီးအသီးဟာလဲ ဘုရားဆီေရာက္ရင္ ဘုရားတပည့္ေတြခ်ည္းျဖစ္ကုန္လို႔ ေနာက္ေတာ့ မလႊတ္ရဲၾကျပန္ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လဲ ဘုရားရွင္ထံပါး မလာရဲၾကဘူး။ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူတို႔ဟာ--
(၁) သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔လဲ ဘုရားလို႔ ၀န္ခံထားၾကတယ္။
(၂) ဘုရားတပည့္မဟုတ္တဲ့ လူေတြကလဲ သူတို႔ကို ဘုရားလို႔ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။

အဲဒီအေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္နဲ႔ အတၱမာနေတြ နင္းကန္ထူၿပီး တကယ္လို႔ သူတို႔ဘုရားဆီသြားတာကို သူတို႔တပည့္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ားသိသြားခဲ့ရင္ ခက္ရခ်ည့္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဗုဒၶဘုရားဆီ သြားမေတြ႔၀ံ႔ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားျမတ္စြာကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလဲ ဒီဆရာႀကီးေျခာက္ဦးဟာ သစၥာတရားကို ေဟာျပရင္ေတာင္ အတၱဒိ႒ိအားႀကီးလြန္းလို႔ တရားမရႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ တရားသြားမေဟာပါဘူး။

သူတို႔တေတြဟာ သစၥာတရားကို သိတတ္နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုမွကို ေဟာၾကားလို႔မရ၊ သင္ၾကားလို႔မရေတာ့တဲ့ ရိုင္းစိုင္းမႈမ်ိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ခံေနရတဲ့ သူေတြပါ။ ဒီသေဘာတရားဟာ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါမွာသာ ရွိခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ အခါခပ္သိမ္းရွိေနမည့္ သေဘာတရားတစ္ခုပါ။ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အထူးသျဖင့္ လူေတာ္လူေကာင္းဆို သူေတြရဲ႕သႏၲာန္မွာ အတၱမာနေတြ ထြန္းကားေနသမွ်ေတာ့ တစ္ဘက္သားေျပာစကားကို မွန္သိတိုင္ နားေထာင္တတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ျဖစ္ၿမဲသေဘာတစ္ခုလို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ အဲဒီသေဘာကို အိပ္ခ်္၊ ဂ်ီ၊ ၀ဲလ္က (Unteachable Wildness) သင္ၾကားလို႔မရတဲ့ ရိုင္းစိုင္းမႈလို႔ သမုတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔မ်က္ျမင္ေလာကျဖစ္တဲ့ ယေန႔ေခတ္မွာ ၾကည့္တတ္ရင္ ျမင္ေတြ႔ရမွာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူေကာင္း (သို႔) လူေတာ္လို႔ အထင္ေရာက္ေနတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူမ်ားသင္ျပ၊ ေျပာျပတာကို နားမေထာင္ခ်င္တတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ရင္ထဲမွာ ငါဆိုတဲ့ အတၱနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသူမ်ားထက္သာတယ္လို႔ထင္တတ္တဲ့မာနက ရိုင္းစိုင္းစြာေနရာယူလိုက္ပါၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔တေတြဟာ သူတို႔သိတဲ့အသိထက္ ပိုၿပီးေတာ့လဲ သိႏိုင္စြမ္းမရွိၾကေတာ့ပါဘူး။

ေဟာဒီေလာကထဲမွာ ဘာမွ မသိပဲနဲ႔ ေမြးဖြါးလာၿပီး ဘာမွ မသိပဲနဲ႔ ေသသြားတဲ့ လူေတြဟာ ေရတြက္လို႔မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဘာမွမသိပဲနဲ႔ ေမြးဖြါးလာတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွ အသက္ရွင္ေနရစဥ္မွာ သင္ၾကားလိုတဲ့ စိတ္ေပၚလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ သင္ၾကားလို႔မကုန္ခန္းႏိုင္တဲ့ေလာကႀကီးထဲမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ဆရာႀကီးလို႔ အထင္ေရာက္သြားရင္ေတာ့ အဲဒီလူအတြက္ သင္ၾကားခြင့္ဟာ အလုိလိုပိတ္ဆို႔သြားပါၿပီ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အသိဉာဏ္ဆိုတာ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့ လူေတြဆီကခ်ည္း လာတာမဟုတ္လို႔ပါပဲ။

အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လူသားေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာမွမဟုတ္ေသးပါလား ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးကို တြင္တြင္ေတြးၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို သိရေရး၊ နားလည္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဘယ္သူ႔ဆီကမဆို အယုတ၊္ အလတ္၊ အျမတ္မေရြးပဲ ေလ့လာႏိုင္၊ သင္ယူႏိုင္ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆရာႀကီးလို႔ယူဆၿပီး အတၱမာနတံခြန္ထူေနရင္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ တိတိၳဆရာႀကီးေျခာက္ဦးလို ဒီဘ၀တြင္သာမက ေနာင္သံသရာအဆက္ဆက္ပါ သစၥာတရားနဲ႔ ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားဖို႔ပဲရွိေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
ြ