ပြဲတန္ေဆာင္တိုင္

၀ါးလက္ခုတ္အသံေတြ၊ လင္းဂြင္းအသံေတြ၊ ပုေလြအသံေတြ၊ ဗံုတီးသံေတြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ျဖတ္သြားေနတာ ၾကားလိုက္လို႔ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို အသာခ်ၿပီး က်ေနာ့္ အိမ္ေပၚကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ အုပ္စုလိုက္၊ အုပ္စုလိုက္ ေမာင္းမကန္ရြာထိပ္က ေတာင္ေပၚေလသာေက်ာင္းရွိရာသို႔ ခ်ီတက္ေနၾကတာ ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ သူတို႔ ေခါင္းေပၚနဲ႔ လက္ေတြထဲၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ အခ်ိဳ႕က ပိုက္ဆံပေဒသာပင္ေတြ၊ အခ်ိဳ႕က ဆံအျပည့္ထည့္ထားတဲ့ လင္ပန္းေတြ၊ အခ်ိဳ႕ ဆီသန္႔ဗူးေတြ၊ အခ်ိဳ႕က ဆြမ္းေတာ္အုပ္ေတြ စသည္စသည္ ရြက္ထား၊ ကိုင္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။

ေမာင္းမကန္ရြာရဲ႕ အပ်ိဳေတာ္ေခါင္း အပ်ိဳႀကီး ဆရာမ ေဒၚျမင့္သူလဲ ဒီေန႔ကို ေစာင့္ေနရတာ အေတာ္ၾကာၿပီထင့္။ တစ္ခါမွ ဆင္တာမေတြ႔ရဖူးတဲ့ ပန္းႏုေရာင္အက်ႌနဲ႔ ထမီ၀မ္းဆက္ကို အခ်ိဳးက်က်၀တ္စားၿပီးေရွ႕ဆံုးက ဆြမ္းေတာ္အုပ္ကိုင္ ခ်ီတက္ေနတာ ေတြ႔ေလရဲ႕။ ဒီေန႔မွ အပ်ိဳႀကီးမမလဲ ခါတိုင္းထက္ကို ထူးထူးျခားျခားပိုလွေနတယ္။ ေခါင္းေပၚမွာလဲ အျဖဴေရာင္ စံပါယ္ခန္႔ပါးပါးေလးတစ္ကံုး ေခြ၀ိုင္းၿပီးပန္ထားေသးတယ္။ ပန္းႏုေရာင္အဆင္နဲ႔လိုက္ဖက္တဲ့ ဆင္စြယ္ေရာင္ျဖဴႏုႏုတဘက္ေလးတစ္ထည္ကိုလဲ သူ႔ပုခံုးႏွစ္ဘက္ေပၚ အခ်ိဳးညီညီတင္ထားေသးတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ ရြာရဲ႕ တန္း၀င္အပ်ိဳ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ဆြမ္းေတာ္အုပ္၊ ကြမ္းေတာ္အုပ္ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ခ်ီမၿပီး ဆင္မယဥ္သာေခ်းလွမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ရွိရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ႂကြျမန္းေနၾကတယ္။

ကာလသားေတြလဲ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးေခ်ာင္းေနၾကတာဆိုေတာ့ ရွိစုမဲ့စုအ၀တ္အစားေတြ အသကုန္ဆင္ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခါမွ မသြားဖူးတဲ့ေကာင္ေတြေတာင္ ေရွ႕ဆံုးက သူဦးငါရင္ ခ်ီတက္ခ်င္ေနၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ ကုသိုလ္ကအေရးမႀကီးဘူး။ သူ႔ထက္ကဲ လွေအာင္ျပင္ထားၾကတဲ့ အပ်ိဳေတာ္ေတြကို ၀၀လင္လင္ ငန္းရရင္ပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ရက်ိဳးနပ္ေနၿပီ။ အဲဒီထဲမွာ အေပ်ာ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကာလသားေခါင္း လူပ်ိဳႀကီး ကိုစိုးႏိုင္ပဲ။ သူ႔ခမွ်ာလဲ ေဒၚျမင့္သူကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနရတာနဲ႔ ဟိုးေနာက္က ေအာ္ခ်င္တာ ေအာ္ေနတဲ့ သူ႔လူ ဆိုးေပတို႔အဖြဲ႔ကိုေတာင္ မထိန္းႏိုင္အားဘူး။ သူတို႔ေအာ္တာလဲ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။

ေဟး----ေဟး----ေဟး-----ကိုယ့္လူတို႔။
ဘာလဲ---ဘာလဲ----ေ၀း။
ဒီေန႔ေလဗ်ား။
ေျပာစမ္းပါဦး။
ဘာေန႔တဲ့လဲ။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္။
ဘယ္က ဟုတ္ရ၊ မဟုတ္ကဘူး။
ဒါျဖင့္ဘာလဲ၊ ငဆိုးေပရဲ႕။
အပ်ိဳေတာ္ေန႔၊ လိုေတာ္ျပည့္မယ္၊ ခိုးဖို႔ျပင္ထား၊ သင့္ျပင္ထားေနာ္။
ေအာ္ အယ္ ဟုတ္သား၊ မင္းစကား၊
ျပင္ထားလုိက္မယ္၊ တို႔မမွား၊
ဒီညရၿပီ၊ တို႔မယား၊
ေဟး--လား--ေမာင္တုိ႔--၀ါး-------။


အေတာ္ဆိုးတဲ့လူေတြ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားပါတယ္ဆို မယားခိုးဖို႔ သံခ်ပ္တိုက္ေနေသးတယ္။ အဆိုးဆံုးက ဖိုးသာဓု ဆိုတဲ့ေကာင္။ နာမည္ကသာ သာဓု။ လူကျဖင့္ တစ္စက္မွ မေကာင္းဘူး။ ဆြမ္းေတာ္အုပ္ကိုင္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြထဲ ေရွ႕ဆံုးက ဆရာမေဒၚျမင့္သူရဲ႕ေနာက္မွာ က်ေနာ့္အသဲေလး ေ၀ေ၀ (ခင္နန္းေ၀ေအာင္မြန္)၊ ရြာရဲ႕အလွနတ္သမီးေလး ကြမ္းေတာ္ကိုင္။ ဖိုးသာဓုက ၀ါးလက္ခုတ္ႀကီးတကားကားနဲ႔ ေ၀့အနားပဲ သြားၿပီးေတာ့ ရင့္သီရင့္သီလုပ္ေနတယ္။ အဲလိုလုပ္ရင္းနဲ႔ အထက္အတိုင္း ၀ိုင္းေအာ္ေနတယ္။ က်ေနာ္အိမ္ေပၚကေန ေလးခြနဲ႔လွမ္းပစ္ခ်င္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ သူ႔မမွန္ပဲ သူမ်ားမွန္သြားမွာစိုးလို႔။ လူကျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရင္ အသားကသပိတ္ေရာင္၊ မ်က္လံုးကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္၊ နဖူးကေမာက္ေမာက္၊ ႏွာေယာင္က ေကာက္ေကာက္၊ သြားကေခါေခါ၊ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးအစားထဲက။ ဒါေပမဲ့ ခ်ိန္လိုက္မွျဖင့္ ကြမ္းေတာ္ကိုင္ေတြခ်ည္းပဲ။ တစ္ေယာက္မွလဲ မရရွာဘူး။

က်ေနာ္လဲ တေပ်ာ္တစ္ပါးနဲ႔ ခ်ီတက္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုေပ်ာ္ရႊင္လာမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရြာရဲ႕ ႏွစ္စဥ္ဓေလ့။ က်ေနာ္တို႔ ဘာသာရဲ႕ ခ်စ္စရာအစဥ္အလာေလးတစ္ခု။ တစ္ခါမွ မစုစည္းျဖစ္တဲ့လူေတြ ဒီပဲြေၾကာင့္ စုျဖစ္သြားတယ္။ တစ္လၿပီးတစ္လ ပင္လယ္ထဲပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနရတဲ့ ေရလုပ္သားေတြလဲ ဒီတန္ေဆာင္တိုင္ရာသီမွန္းၿပီးေတာ့ အလုပ္မွ ေခတၱအနားယူအပန္းေျဖရင္း ေကာင္းမႈျပဳႏိုင္ၾကတယ္။ ဒီပဲြမွာပဲ အခ်ိဳ႕လဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဘ၀ၾကင္ေဖၚေတြကို ရသြားၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာဓေလ့ကေလးတစ္ခု ျမတ္ဘုရားသာသနာေတာ္ႏွင့္အတူ အရွည္တည္တန္႔ေစဖို႔ ရင္ထဲက ဆုေတာင္းရင္း က်ေနာ့္ပါးစပ္က ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ တီးတိုး ရြတ္ဆိုေနမိေတာ့တယ္။

တန္ေဆာင္တိုင္ ရာသိပဲြ၊
ဆင္ႏြဲလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊
တို႔ျပည္ရြာ ၿမိဳ႕ဓေလ့၊
ဟိန္းလို႔ ညံဆင္။

ႏွစ္ အစဥ္၊
ေပ်ာ္ရႊင္သည့္ သည္ပဲြ၊
ကထိန္ေခတ္ ခ်ိန္ခါကုန္လို႔၊
တို႔ဘာသာ သာသနာေရးကို၊
ေအာင့္ေမ့ စိတ္စြဲ။