အရူးမ်ားႏွင့္ အရူးတရား

Insane people are always sure that they are fine. It is only the sane people who are willing to admit that they are crazy.

Nora Ephron

အရူးေတြဟာ အၿမဲတမ္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ သိၾကတယ္။ အဲ--ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရူးလို႔၀န္ခံခ်င္တဲ့လူေတြကေတာ့ လူေကာင္းေတြပါပဲ။
(ႏိုရာ အက္ဖ္ရြန္)


က်ေနာ္ဗ်ာ ေဟာဒီေမာင္းမကန္ရြာႀကီးကို ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ေျခအေရာက္ ေရႊ႕ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။
အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာရွိတဲ့ အရူးသံုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုဖိုးၾကည္ေျပာတဲ့ စကား။

ေအး၊ မဟုတ္တာ ငါ့လာမေျပာနဲ႔၊ နင္ေသရင္ပါယ္ေလးပါး နိဗၺာန္ေရာက္လိမ့္မယ္။
ဒါကေတာ့ ဒုတိယအရူးျဖစ္တဲ့ ေဒၚေမျမင့္ေျပာတဲ့ စကား။

ရြာသားေတြေနာ္ သတိထား၊ သူႀကီးလာၿပီ။
ဒီစကားကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရြာကမဟုတ္ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ အေနမ်ားတဲ့ မေရႊဆိုတဲ့အရူးမေျပာေနက်။ သူက ပန္းတင္အင္းဆိုတဲ့ ရြာက အရူး။ က်ေနာ္တို႔ရြာက သူ႔ကို မေရႊရူး လို႔ေခၚၾကတယ္။

ႏိုရာ အက္ဖ္ရြန္ေျပာတဲ့စကားကို စဥ္းစားရင္း က်ေနာ္ခန္႔ငယ္ငယ္က ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အရူးသံုးေယာက္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ျပည္လည္ ၾကားေယာင္လာမိတယ္။ သူတို႔သံုးေယာက္စလံုးဟာ ကိုယ့္နီးစပ္ရာ က်က္စားရာအလိုက္ စိတ္ထဲစြဲေနတဲ့အရာေတြကို ေျပာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီသံုးေယာက္ထဲက ကိုဖိုးၾကည္နဲ႔ ေဒၚေမျမင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးတဲ့ အရူးေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ရူးေနတဲ့ အရူးေတြဆိုပါေတာ့။ ဘာ့ေၾကာင့္ ရူးသလဲဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ သိတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ေတြဟာ ရြာမွာ အရူးစာရင္း ၀င္ေနၾကၿပီ။

တစ္ေန႔က်ေနာ္ ရန္ကုန္က အျပန္၊ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို သြားေရာက္ကန္ေတာ့ရင္း ဆရာေတာ္နဲ႔အတူ အျပင္၀ရန္တာမွာ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းေလးေတြ စကားလက္ဆံုက်ေနတုန္း ကိုဖိုးၾကည္အရူး ေနာက္ကေရာက္လာၿပီးေတာ့ အရင္းမရွိအဖ်ားမရွိ အထက္ပါစကားကို ေျပာလိုက္တာ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ဆရာေတာ္ကေမးတယ္။ ဟဲ့--ေမာင္ဖိုးၾကည္၊ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ တို႔ရြာကို ဟိမ၀ႏၲာ ေရႊ႕ခ်င္ရတာလဲကြ--ဆိုေတာ့ ကိုဖိုးၾကည့္ကေလွ်ာက္တယ္။ ဒီရြာက သူႀကီးလုပ္တဲ့ ဦးအိုမဲးဆိုတဲ့လူက ရြာသားေတြဆီမွာ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပိုက္ဆံေတြ သိပ္လုိက္ေကာက္တာပဲဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မၾကည့္ရက္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္းမကန္တစ္ရြာလံုးကို ဟိမ၀ႏၲာေရႊ႕မယ္လို႔ စိတ္ကူးရတာ၊ တဲ့။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ မင္းဘယ္လိုေရႊ႕မွာလဲ ေျပာပါဦး၊ လို႔ဆရာေတာ္က ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့၊ ကိုဖိုးၾကည္ကေျပာတယ္။ အထက္ဆရာႀကီးေတြ အကူအညီနဲ႔ ေရႊ႕မွာေပါ့ ဘုရား--တဲ့။ ျပတ္ေရာ့။ အဲလိုေျပာၿပီးေတာ့ သူယူလာတဲ့ ထင္းစီးေကာက္ထမ္းၿပီး ျပန္ထြက္သြားေလရဲ႕။ အဲဒီေန႔စၿပီး က်ေနာ္သူ႔ကို ေနာက္တစ္ခါမွ ထပ္မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ သတိရမိေသးေတာ့တယ္ ကိုဖိုးၾကည္ရယ္။

အဲဒီတုန္းက နအဖ အာဏာသိပ္ၿပီးကာစပဲရွိေသးတယ္။ ရြာမွာ သူႀကီးလုပ္တဲ့ လူေတြကလဲ ရြာထိပ္မွာ ခ်ထားတဲ့ တပ္ရင္း (၁၀၄)က စစ္ဗိုလ္ေတြကို ဖားခ်င္တာနဲ႔ အေရးအေၾကာင္းနည္းနည္းမေပၚလိုက္နဲ႔၊ တစ္အိမ္ဘယ္ေလာက္ထည့္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အမိန္႔ကို တမ္းထုတ္တာပဲ။ ရြာကလူေတြကလဲ နီးရာဓားေၾကာက္ေနရေတာ့ ငါးရာဆိုလဲ ေလွ်ာကနဲ။ တစ္ေထာင္ဆိုလဲ ေ၀ါကနဲ။ အိပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံကပ္ခြင့္မရရွာၾကတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြခမွ်ာ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ပင္လယ္ထဲ ေလွငယ္တစ္စီးနဲ႔ လႈိင္းေတြ ေလေတြအၾကား ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ရွာေဖြစုေဆာင္းလို႔ ရသမွ် ေငြေၾကးေလးေတြ သူႀကီးအမိန္႔ေအာက္မွာပဲ ကြယ္ေပ်ာက္ရရွာတယ္။ ဒါေတြကို ၿမိဳ႕ေနလူတမ္းစားေတြေတာ့ သိပ္သိၾကမယ္မထင္ဘူး။

က်ေနာ္အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ကိုဖိုးၾကည္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ရြာထဲမွာ ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ရြာထိပ္က ေရာ္ဘာေတာထဲမွာ သူ႔ဖာသူတဲေလးထိုးၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေနတာ။ ရြာကအမႈမွန္သမွ် သူနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူရြာထဲေရာက္တဲ့အခါ ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားသံေတြ အမ်ားစုဟာ ရြာသားေတြရဲ႕ ညီးသံပါပဲ။ ေတာ္ၾကာ ေကာက္ျပန္ၿပီ တဲ့။ ေတာ္ၾကာ ဘာလုပ္ဖို႔တဲ့ ဆိုတဲ့ အေကာက္သံသရာရဲ႕ ရုိက္ခတ္သံေတြဟာ အရူးနားေရာက္ၿပီး အရူးရင္ကိုေတာင္ ပူေလာင္ေစရတဲ့ အထိပါပဲ။ ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အရူးေတာင္ မဆီမဆိုင္ရြာကို ေဘးကင္းရာေရႊ႕ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရတဲ့ညီးသံေတြကို လူေကာင္းလို႔ထင္ရတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား မၾကားႏိုင္သလဲ က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ေအာ္ ကိုဖိုးၾကည္ႀကီးရယ္--က်မ္းခန္႔သာလို႔ မာပါေစဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ရင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ သနားၾကင္နာမႈအျပည့္ရွိေနတာကို ေလးစားမိပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အရူးကေတာ့ ေဒၚေမျမင့္။ က်ေနာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ အရူးမႀကီးေပါ့။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ႀကီးေမ လို႔ေခၚေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔အိပ္က ရြာမွာ ခ်မ္းသာတဲ့ စာရင္းထဲပါပါတယ္။ က်ေနာ္ရြာေရာက္လို႔ သူနဲ႔ေတြ႔တိုင္း အရင္ဆံုးအေမးခံရေလ့ရွိတာကေတာ့--ဟဲ့ ငါ့တူေမာင္ ငါ့အတြက္ ဘာလက္ေဆာင္ပါသလဲ ဆိုတာပဲ။ ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္ကလဲ လက္ထဲအဆင္သင့္ရွိတဲ့ စားစရာတစ္ခုခုေပးလိုက္ၿပီး၊ အဲဒါ က်ေနာ္ ႀကီးေမအတြက္ ရန္ကုန္က တကူးတက၀ယ္လာတာ လို႔ေျပာလိုက္ရင္ ဒါေၾကာင့္ ငါ့တူႀကီးကို ခ်စ္တာဆိုၿပီး ရယ္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ဆီက ဘယ္လုိသတင္းရတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို သူက က်ေနာ္တို႔အိမ္ကလူေတြထက္ အရင္သိေနက်။ သိတိုင္းလဲ က်ေနာ့္အမဆီ သြားေျပာေနက်။ ဟဲ့ သန္းသန္းမူ နင့္ေမာင္ ျပန္လာမယ္ ဆို။ နက္ဖန္ေရာက္မယ္ဆိုလားပဲ။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ႀကီးေမအရူးဟာ က်ေနာ္တို႔အိမ္နဲ႔လဲ သိပ္ရင္းႏွီးပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတာ့ နည္းနည္းမွ မေတာ္ဘူးေနာ္။ အထင္မလြဲနဲ႔။

က်ေနာ္က ႀကီးေမကို ေလးစားပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတာ ၿမဲတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ ဘုန္းႀကီး (၇)ေက်ာင္းရွိတဲ့အနက္ ကံယံုနဲ႔ ေတာင္ေပၚ ႏွစ္ေက်ာင္းကိုေတာ့ အၿမဲသြားေလ့ရွိတယ္။ သြားတိုင္းသူ႔လက္ထဲမွာ ဘုရားပန္းတစ္စီးအနည္းဆံုးပါတယ္။ သူတို႔အိပ္က ပိုက္ဆံအထိုက္အေလွ်ာက္ရွိေတာ့ ကံယံုေက်ာင္းမွာ သူတို႔ပိုင္ေယာဂီေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုေဆာက္ထားတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔အေမေဒၚမပို အၿမဲတရားထိုင္ေလ့ရွိေတာ့ သူပဲ သူ႔အေမေ၀ယ်ာေ၀စၥေတြကို မညီးမညဴလုပ္ေပးရွာတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ရွိသမွ်သြားေတြ အကုန္လံုး ကပ္တရာေစးေပေနတဲ့ ထမင္းအိုးဖင္မွင္ေရသုတ္ထားသလားေအာင့္ေမ့ရတယ္။ ကြမ္းစားလြန္းလို႔ သြားေတြလဲ မဲတူးခ်ိတ္ေနတာပဲ။

အဲဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ ကေလးေတြက သူ႔ျမင္ရင္ စေလ့ေနာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ေမျမင့္အရူး၊ သြားမဲတူး၊ ဖိုးၾကည္ရူးနဲ႔ ညားပါေစ တဲ့။ အဲလိုစတိုင္း သူျပန္ေျပာတတ္တာက အထက္က စကား။ မင္းတို႔ေလွ်ာက္မေျပာၾကနဲ႔။ ပါယ္ေလးပါး နိဗၺာန္ေရာက္မယ့္ဟာေတြ၊ တဲ့။ က်ေနာ္တစ္ခါက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ေမးၾကည့္တယ္။ ဆရာေတာ္ ေမျမင့္ေျပာတဲ့ ပါယ္ေလးပါးနိဗၺာန္ဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။ တပည့္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ပါယ္ေလးပါးက တျခား၊ နိဗၺာန္ကတျခား လို႔ မွတ္သားဖူးတာပဲ။ ဆရာေတာ္က အမိန္႔ရွိတယ္။ အ၀ီစိေျပာတာေနမွာေပါ့ကြ တဲ့။ သုခေတြထဲမွာ နိဗၺာန္ဟာ အသာဆံုးပဲမို႔လား။ ဒုကၡေတြထဲမွာဆိုရင္ေတာ့ ငရဲဟာ အဆိုးဆံုးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေမျမင့္က အဆိုးဆံုးဒုကၡဘံုျဖစ္တဲ့ ငရဲကို နိဗၺာန္နဲ႔ တင္စားၿပီး ပါယ္ေလးပါးနိဗၺာန္လို႔ ေျပာတာေနမွာေပါ့ကြ တဲ့။

တတိယ အရူးျဖစ္တဲ့ မေရႊကိုေတာ့ အခါခပ္သိမ္းျမင္ေတြ႔ရေလ့မရွိဘူး။ ေသခ်ာေပါက္ေတြ႔ရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ေတာ့ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေမာင္းမကန္မွာ ဇာတ္ပဲြရွိတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ဇာတ္ပြဲကလဲ မၾကာမၾကာရွိသဗ်ား။ ဇာတ္ပြဲရွိတိုင္း အရူးမ မေရႊေရာက္လာၿမဲ။ သူလာရင္ေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ အထက္က အတိုင္းပဲ။ မပါမၿပီးဘူး။ ဘာေၾကာင့္ေျပာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူက ပန္းတင္အင္းရြာသူဆိုေတာ့ သူတို႔ရြာက သူႀကီးလဲ က်ေနာ္တို႔ရြာကလိုပဲ ရြာသားေတြအေပၚ ပိုက္ဆံအေတာ္ေကာက္ပံုရတယ္။ ရြာမွာ ပြဲရွိတိုင္းေရာက္လာတတ္တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ႀကံ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေကာက္ညွင္းက်ီေတာက္ တစ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းေတာ့ အၿမဲကိုင္ထားတတ္တယ္။

အဲဒီအရူးမက သြက္သြက္ခါေအာင္ရူးေပမဲ့ အလစ္သုပ္တာေတာ့ ျမန္တယ္ဗ်ား။ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕ပဲ။ တစ္ခါက ရြာမွာ ပြဲကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မေရႊရူး ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ ကေလးေတြပဲရွိေသးေတာ့ အုပ္စုလိုက္သြားၾကလာၾကေပါ့။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ မေရႊရူးကို ေတြ႔ပါေလေရာ။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနမိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျဖတ္ကနဲ႔ ဆိုင္ေပၚက စားစရာတစ္ခုကို ႏႈိက္ယူၿပီး လစ္ထြက္သြားတယ္။ ေအာ္--လက္သြက္လိုက္တဲ့အရူးမ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အရူးသက္တမ္းရွည္ေပတာကိုး။

အထက္ပါ အရူးသံုးေယာက္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔စကားေတြအားလံုးဟာ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ပံုေဖၚထင္ဟတ္ေနတယ္ လို႔ က်ေနာ္ျမင္မိတယ္။ တစ္ခုေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ရူးေနတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ၾကသလို ဘယ္ေတာ့မွလဲ ငါရူးေနၿပီလို႔ မေျပာတတ္ၾကဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ျပည့္စံုတဲ့ ဘ၀ကို ရသြားၾကၿပီ။ ရူးစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ရူးစရာမလိုေတာ့တဲ့အတြက္ အရူးဆိုတဲ့စကားဟာ သူတို႔အတြက္ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူေကာင္းလို႔မွတ္ထင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ တေတြကသာ မရွိတာရွိေအာင္လုပ္၊ ရွိတာတိုးပြါးေအာင္လုပ္ရင္းနဲ႔ ဘ၀အေမာေတြဆို႔နင့္ၿပီး ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနၾကရရွာတာ။ အရူးဆိုတဲ့စကားဟာ လူေကာင္းေတြအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာတတ္ၾကတာေပါ့။ ငါေတာ့ ရူးေနၿပီလားမသိ၊ တဲ့။