အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ရုပ္ေသးစင္

Court not the critic's smile nor dread his frown.

Sir Walter Scott (1771-1832)

တရားရံုးဆိုတာ ေျခာက္တိုင္းလဲ မေၾကာက္ဘူး၊ ေျမွာက္တိုင္းလဲ မေျမာက္ဘူး။

(ဆာေ၀ါလ္တာစေကာ့တ္)

ဆာေ၀ါလ္တာကေတာ့ “တရားရံုးဆိုတာ ေျခာက္တိုင္းလဲမေၾကာက္တဲ့ ေျမွာက္တိုင္းလဲ မေျမာက္တဲ့ေနရာပါ” တဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ တရားရွိတဲ့တိုင္းျပည္ေတြ၊ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕အာဏာ တရားရံုးေအာက္မွာ ရွိတဲ့တိုင္းျပည္ေတြအတြက္ေတာ့ သူ႔အဆိုဟာ မွန္မွာပါပဲ။ သူ႔အဆိုဟာ အစိုးရစနစ္ႀကီးတစ္ခုကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့အဆိုပါ။ အဲဒီစနစ္ကေတာ့ ဒီမုိကေရစီဆိုတဲ့ ျပည္သူ႔အလိုေတာ္စနစ္ႀကီးပါပဲ။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ေအာက္မွာရွိတဲ့ တရားရံုးေတြကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ အာဏာကို ဂရုစိုက္စရာမလိုပဲ ျပဌာန္းထားတဲ့ တရားဥပေဒစည္းကမ္းအတုိင္း ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိၾကပါတယ္။

တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈမရွိတဲ့ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ တရားရံုးဆိုတာ ဇာတ္ဆရာအလိုက် လက္လႈပ္၊ ေခ်လႈပ္ လုပ္ရတဲ့ ရုပ္ေသးရုပ္ေလးေတြကို ပြဲထုတ္တည္ခင္းရာ ရုပ္ေသးစင္ႀကီးတစ္ခုပါပဲ။ တရားသူႀကီးေတြဟာ မိမိတို႔ထမင္းအိုးမကြဲေရးအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာရွင္ေတြရဲ႕အလိုက် ဆံုးျဖတ္ၾကရရွာပါတယ္။ ဒီအတြက္သူတို႔ကို အျပစ္ဆိုရင္လဲ ဆိုတဲ့လူေမာရံုပဲ ရွိမွာပါ။ ပုထုဇဥ္ေတြပဲေလ၊ အေၾကာက္တရားနဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကရရွာတာမို႔လား။ အဲဒီလို အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့နိုင္ငံေတြမွာ တရားသူႀကီးေတြရဲ႕ပါးစပ္ေပါက္ေတြဟာ ျပည္သူလူထုကို ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္ရွာပဲ မင္းလုိလိုက္မင္းႀကိဳက္လုပ္ေနၾကရေတာ့တာပါပဲ။

“သူ႔ဆန္စား ရဲမွ” ဆိုတဲ့စကားအတုိင္း အာဏာရွင္ေပးသမွ်ယူ၊ ေကြ်းသမွ်စားၿပီး သူ႔အလိုက်ဆံုးျဖတ္ၾကရတဲ့ တရားသူႀကီးဆိုသူေတြရဲ႕ တရားရံုးေတြဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အားကိုးရာမျဖစ္ၾကပဲ လူထုကို ခ်ိန္းေျခာက္၊ ေဂ်ာက္ခ်တဲ့ ေနရာႀကီးသဘြယ္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတရားရံုးေတြရဲ႕ ဥပေဒစာအုပ္ေတြ၊ တရားေရးရာေပလႊာေတြဟာလဲ သက္ဆိုင္ရာအာဏာရွင္ေတြရဲ႕ အာေဘာ္က်ေရးသားထားၾကရၿပီး အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ရာဇပလႅင္ဖင္ၿမဲေရးကို က်ားကန္ေပးထားၾကရတာက မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆာေ၀ါလ္တာရဲ႕ အဆိုဟာ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ပ်က္လံုးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။

အာဏာရွင္၀ါဒီေအာက္က ေျခာက္တိုင္းလဲေၾကာက္ရတဲ့အျပင္ ေျမွာက္တိုင္းလဲ ေျမာက္ေနၾကရတဲ့ တရားသူႀကီးေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္မၾကည့္၀ံ့ေလာက္ေအာင္ အက်ည္းတန္ရုပ္ဆိုးေနမွန္း သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔သိၾကပါတယ္။ ေရွ႕ေနဆုိသူေတြဟာလဲ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ေရွ႕ကပဲ ေနၾကရေတာ့တာပါပဲ။ အာဏာရွင္ေတြေရွ႕ကမေနပဲ ျပည္သူ႔ဆႏၵတစ္စံုတရာကို ကိုယ္စားျပဳေလွ်ာက္လဲမိလို႔ ေနာက္တန္းေရာက္သြားၾကရရွာတဲ့ ေရွ႕ေနေတြရွိေပမဲ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ရဲ႕မိသားစုဒုကၡအ၀၀နဲ႔ ႀကံဳေတြ႔လာၾကရတဲ့အခါမွာေတာ့ တရားဆိုတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး မိသားစုထမင္းအိုးေလး မီးခိုးမစဲဖို႔ရာ အရဲစြန္႔ၾကရျပန္ပါတယ္။

လာဘ္စားမႈဆုိတာႏိုင္ငံတိုင္းမွာ အနည္းအမ်ားရွိေနေပမဲ့ တရားမဲ့တဲ့အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ တရား၀င္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့၊ ေျပာင္က်က်လုပ္လို႔ရတဲ့ စီးပြါးေရးဆိုးႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနပါၿပီ။ တရားသူႀကီးဆိုသူေတြဟာ လုပ္ပိုင္ခြင့္လက္၀ယ္ရယူထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာရွင္ေတြနဲ႔ေပါင္း၊ မိမိတို႔လုပ္ခ်င္သမွ်ကို ပုဒ္မအမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီး ျပည္သူလူထုကို ႏွိပ္စက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အာဏာရွင္ေတြ အုပ္စိုးတဲ့ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးရွိ မသိခ်င္ဆံုးသိေနရ၊ မၾကားခ်င္ဆံုးၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြပါ။

တရားသျဖင့္ေပၚလာတဲ့မိမိဆႏၵကို ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားမိလို႔ လက္ရွိဥပေဒအရအျပစ္ရွိတယ္ေျပာၿပီး သံတိုင္ေနာက္အပို႔ခံၾကရတဲ့ ျပည္သူ႔သားေကာင္းေတြဟာ ဒိအတြက္သူတို႔ကိုယ္တုိင္မမႈၾကေပမဲ့ သူတို႔ေၾကာင့္မ်က္ရည္အသြယ္သြယ္စီးေနၾကရရွာတဲ့ မိခင္၊ ဖခင္နဲ႔ ခ်စ္သူသက္ထား၊ ဇနီးမယား၊ သမီးသားတို႔အတြက္ ရတက္မေအး ပူေဆြးၾကရပါတယ္။ ဒီသားေကာင္းေတြအတြက္ တရားသူႀကီးဆိုသူေတြ၊ ေရွ႕ေနဆိုသူေတြရဲ႕ အခန္းက႑က ဘာလဲ။ တရားနည္းလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လဲွခြင့္မရွိတဲ့ ေရွ႕ေနေတြနဲ႔ ဥပေဒစည္းကမ္းအတိုင္းဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့ တရားသူႀကီးေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ တကယ္ေတာ့ သံတိုင္ၾကားက ႏိုင္ငံသားေကာင္းေတြရဲ႕ ဘ၀ထက္ေတာင္ သနားစရာေကာင္းပါေသးတယ္။ သူတို႔ဟာ ေျခာက္တိုင္းေၾကာက္ၿပီး ေျမွာက္တိုင္းေျမာက္ေနၾကရရွာတဲ့ ရုပ္ေသးရုပ္ေလးေတြရယ္ေလ။