သူေတာင္းစားသင္တန္းေက်ာင္း

အဂၤလိပ္စကားေျပာကမၻာမွာ ေရွးအက်ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ Oxford တကၠသိုလ္ႀကီးကို (၁၂)ရာစုေလာက္မွာ (စတင္တည္ေထာင္တဲ့ခုႏွစ္ကို မည္သူမွ ဂဂနနမသိေသးဘူးလို႔ သိရပါတယ္။) စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး၊ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေဒသခံေတြနဲ႔ အဆင္မသင့္ျဖစ္မႈေၾကာင့္ Cambridge တကၠသိုလ္ႀကီးကို (၁၂၀၉)ႏွစ္ခုမွာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ထြက္ပညာရွင္ေတြက တည္ေထာင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ယေန႔ ပညာေရးေလာကမွာ ဒီတကၠသိုလ္ႀကီးေတြဟာ အၿမဲတန္း ကမၻာ့အဆင့္ (၁) မွ (၄) အတြင္းရွိေနပါတယ္။

ကမၻာ့တကၠသိုလ္မ်ားသမိုင္းမွာ ေရွးအက်ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ အင္ဒိယႏိုင္ငံရွိ နာလႏၵဗုဒၶတကၠသိုလ္ႀကီးကိုေတာ့ ခရစ္ႏွစ္ (၄)ရာစုေလာက္မွာ၊ အတိအက်ေျပာရရင္ ခရစ္ႏွစ္(၄၂၇)မွာ စတင္တည္ေထာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ႀကီးဟာ (၁၁၉၇)ခုႏွစ္အထိ ႏွစ္ေပါင္း (၇၇၀)ေလာက္ ရွင္သန္ခဲ့တယ္လို႔ သမိုင္းမ်ားက ဆိုပါတယ္။ နာလႏၵတကၠသိုလ္ႀကီးဟာ နာဂဇုန၊ ၀သုဗႏၶဳစတဲ့ ဗုဒၶဘာသာစာေပ ပညာရွင္ရဟန္းေတာ္ အေျမာက္အမ်ားကို ေမြးဖြါးေပးခဲ့ရာဌာနႀကီးတစ္ခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔မွာေတာ့ ပ်က္စီးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ နာလႏၵတကၠသိုလ္အေဟာင္းႀကီးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ တကၠသိုလ္အသစ္ကေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ၿပီး ဗုဒၶစာေပမ်ားကို ဆက္လက္ျဖန္႔ခ်ီလွ်က္ရွိေနပါတယ္။

ပညာေရးေလာကမွာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတတ္ပညာကို သင္ယူ၊ ပို႔ခ်ဖို႔အတြက္ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားကို ေခတ္အဆက္ဆက္ထူေထာင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္မွာလဲ သက္ဆုိင္ရာပညာရပ္ေတြအတြက္ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ အလွ်ိဳအလွ်ိဳေပၚလာေနၾကတာ ေတြ႔ျမင္ၾကရမွာပါ။ ေရွးေဟာင္းတကၠသိုလ္ႀကီးေတြရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းအစကို လိုက္ၾကည့္ရင္ စစခ်င္း တကၠသိုလ္အဆင့္အေနနဲ႔ ထူေထာင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ သာမန္ပညာသင္ေက်ာင္းကေလးမ်ားသာျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ေငြေက်းအင္အားနဲ႔ ဆရာအင္အားစသည္စုေဆာင္းၿပီး တေျဖးေျဖးခ်င္း ျမွင့္တင္လာရာကေန ေနာက္ဆံုး ပညာရပ္ေပါင္းစံုသင္ၾကားရာ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြအဆင့္ထိ ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အင္ဒိယႏိုင္ငံမွာဆို တကၠသိုလ္ေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။ တစ္ရာေက်ာ္အထက္မွာရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဗဟုိအစိုးရက တိုက္ရိုက္ထိမ္းခ်ဳပ္ကြတ္ကဲတဲ့တကၠသုိလ္ႀကီးေတြက ဆယ္ခုေလာက္ရွိပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ျပည္နယ္အစိုးရနဲ႔ ပုဂၢလိကေထာက္ပံ့ခံတကၠသိုလ္ေတြမ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္တက္ခဲ့တဲ့တကၠသိုလ္ကေတာ့ ဗဟုိကတိုက္ရုိက္ကိုင္တဲ့ University of Hyderabad ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရပ္ေပါင္းစံုကို သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးၿပီး အင္ဒိယႏိုင္ငံရဲ႕ ထိတ္တန္းတကၠသိုလ္ႀကီး ငါးခုထဲမွာ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီတကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားအျပင္ အင္ဒိယႏိုင္ငံအတြင္း ေကာလိပ္ေတြ၊ အင္စတီက်ဳေခၚသင္တန္းေက်ာင္းေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြကေတာ့ ေသာင္းသိန္းခ်ီရွိပါတယ္။ လူဦးေရမ်ားတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းေတြလဲ မ်ားျပားလာရတယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ စာတကယ္မသင္ပဲနဲ႔ အစုိးရဆီက ပိုက္ဆံထုတ္စားေနၾကတဲ့ အမည္ခံေက်ာင္းေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဲသေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ရွိေနပါလွ်က္နဲ႔ ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္မွာ ဟာကြက္ေတြရွိေနဆဲပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီဟာကြက္ကို ျဖည့္ဖို႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကိုလဲ ထူေထာင္ထားၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေတာ့---

“I am an orphan= က်ေနာ္/က်မက မိဘမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ပါခင္ဗ်ား/ရွင္။
I have not eaten for days=ထမင္းမစားရတာလဲ ရက္အေတာ္ၾကာပါၿပီ။
I am ill, have no money for medicine, please help me in the name of God=က်ေနာ္/က်မေနမေကာင္းျဖစ္ေနပါတယ္၊ ေဆးဖိုး၀ါးခလဲ မရွိပါဘူး၊ ဘုရားသခင္မ်က္ႏွာေတာ္ေထာက္ထားၿပီး မစခဲ့ၾကပါခင္ဗ်ား/ရွင္။”
အထက္ပါ ၀ါက်မ်ိဳးေတြလို ေတာင္းတဲ့ရမ္းတဲ့အခါ ေလွ်ာေလွ်ာရွဴရွဴျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ဘာသာစကားမဟုတ္တဲ့ ဘာသာစကားေတြကို သင္ၾကားေပးဖို႔ ထူေတာင္တာလို႔ သိရပါတယ္။

အင္ဒိႏိုင္ငံ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္နယူးေဒလီမွာ ခရစ္ႏွစ္ (၂၀၁၀)ခု၊ ေအာက္တိုဘာလမွာ က်င္းပမည့္ ဓနသဟာယပြဲေတာ္ရာသီအတြင္း ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေပါင္း တစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္လာမည္လို႔ ခန္႔မွန္းထားပါတယ္။ နယူးေဒလီရွိသူေတာင္းစားေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆီမွာ ေတာင္းရမ္းတဲ့အခါ အဆင္ေျပေအာင္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားအပါအ၀င္ ျပင္သစ္၊ စပိန္စတဲ့ ဘာသာစကားေတြကိုလဲ သင္ယူၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေလးဟာ ဘာသာစကားကို သင္ေပးတဲ့အခါ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံသံုးအေႂကြေစ့ေတြကိုလဲ စံနမူအျဖစ္ျမင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ႀကိဳတင္ျပေပးထားတယ္ လို႔သိရပါတယ္။

အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသူေလးမ်ားဆိုရင္ အဂၤလိပ္လိုေရာ ျပင္သစ္၊ စပိန္လိုေတြပါ ေတာင္းနည္းရမ္းနည္းေတြကို သြက္သြက္လက္လက္ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အင္ဒိယႏိုင္ငံထုတ္ Hindustan Times သတင္းစာႀကီးကဆိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံအတြင္း သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ပ်န္းမွ်ေတာင္းရေငြဟာ Rupee (၁၅၀)မွ (၂၀၀)ပဲရွိပါသတဲ့။ (၄-၅ ေဒၚလာခန္႔ရွိပါတယ္၊ ဆယ္ရူပီးဖိုးေလာက္ဆိုရင္ မနက္စာေကာင္းေကာင္းစားေလာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေနစဥ္တုန္းက မနက္စာဖိုး (၇-၈) ရူပီးဖုိးေလာက္ပဲ ကုန္တယ္။) သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီေလာက္ေငြပမာဏဟာ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္တဲ့အေနအထားမွာရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ လာမည့္ ဓနသဟာယပြဲေတာ္ကာလအတြင္း ဘာသာစကားကြ်မ္းက်င္မႈေတြ၊ လိမ္မာပါးနပ္မႈေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေတာင္းရမ္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ ယခုလက္ရွိ၀င္ေငြထက္ အဆမ်ားစြာရရွိႏိုင္ေၾကာင္း သူေတာင္းစားမိသားစုေပါင္း (၁၂၀၀)တို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ Mr Vijay Babli က ဟင္ဒူစတန္နီတိုင္းသတင္းစာမွာ ေျပာျပထားပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ႀကိဳးပန္းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ေပါက္ေရာက္ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ပြဲေတာ္ကာလၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကိုေတာ့ ထူေထာင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ တကယ္လို႔သာ အဲဒီေက်ာင္းဟာ သူတို႔ရည္ရြယ္သလို ေအာင္ျမင္တဲ့ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ခဲ့ရင္ ေနာင္အနာဂတ္မွာ ကမၻာေပၚတြင္ ပထမဆံုးေသာ သူေတာင္းစားတကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာတဲ့လဲ။

“ပညာမဲ့သူသည္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရတတ္၏” လို႔ အဆိုရွိေပမဲ့ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူေတြထဲမွာလဲ ပညာနည္းနည္းရွိတဲ့သူက သူမ်ားထက္ပိုရေအာင္ ေတာင္းႏိုင္ေၾကာင္းသက္ေသျပဖို႔ အင္ဒိယက သူေတာင္းစားအဖြ႔ဲသားေတြ ႀကိဳးပန္းလႈပ္ရွားေနၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ထက္ ငယ္ေသာ၊ ႀကီးေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းတက္ေနရစဥ္ကာလမွာ ပညာကို ႀကိဳးစားသင္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာင္လုိက္ရပါတယ္။ သူေတာင္းစားလုပ္ဖို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကမၻာ့အလယ္မွာ တင့္တယ္ေအာင္ ထူေထာင္ဖို႔။ အဲဒီလို ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ကို သင္ၾကရမွာ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့---။