စိတ္ေကာင္းထားျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ေရးခဲ့ေသာပို႔စ္အေပၚ စာဖတ္သူမ်ား၏ တုန္႔ျပန္မႈမ်ားအနက္ “တစ္ဘက္သားအေပၚ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ အထိအခုိက္မျဖစ္ပါေစႏွင့္” ဟူေသာ က်ေနာ့္အဆိုကို အေကာင္းျမင္ဘက္က ေဆြးေႏြးလာသူ ၾကယ္ျပာ ၏ “ေစတနာမပါေသာ ထိခိုက္ေစမႈသည္ စိတ္ေကာင္းမထားျခင္းျဖစ္ေလသေလာ” ဟူေသာ ေမးခြန္းအတြက္ က်ေနာ္ဆက္လက္ေရးသားရန္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ယင္းခံစားခ်က္အရ က်ေနာ္တစ္စံုတစ္ခုကို ေျပာလိုသည္။ က်ေနာ္ေျပာဆိုလိုေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ ေမးခြန္းရွင္လိုလားေသာ အေျဖမ်ိဳးျဖစ္ေကာင္းမွ ျဖစ္မည္။
က်ေနာ့္ဆိုလိုခ်က္ဟုဆိုေသာ္လဲ က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ဆိုလိုခ်က္ကားမဟုတ္။ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ဘုရားစာေပမ်ားမွ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပျခင္းမ်ားသာ မ်ားေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဘုရားစာမ်ားကို ကိုးကားေျဖဆိုရသနည္း? က်ေနာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ဘုရားစာေပမ်ားကို ေလ့လာဆည္းပူး၊ ဖတ္ရႈမွတ္သားမႈမ်ားကို အေတာ္အသင့္ျပဳခဲ့ဖူးသည္။ ယခုလည္း ဖတ္ဆဲ၊ မွတ္သားဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ဘုရားစာေပမ်ားသည္ “စိတ္”ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အေသးစိမ့္ေဆြးေႏြးထားေသာ စာေပတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ျမင္သည္။ အေရွ႕တိုင္းစိတ္ပညာကို ေလ့လာလိုက္စားသူမ်ားသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားကို အကိုးအကားမျပဳႏိုင္ပါက စိတ္ပညာႏွင့္သက္၍ ျပည့္စံုေသာေလ့လာမႈတစ္ခုအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရန္ခဲရင္းပါဘိ။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာစာေပမွာ “စိတ္ေကာင္းရွိျခင္း” ဟူေသာဂုဏ္ကို ဘယ္အရာႏွင့္ တြဲဘက္ျမင္တတ္ပါသနည္း? ယင္းေမးခြန္းအတြက္ က်ေနာ့္အေျဖသည္ “ေစတနာေကာင္း” ပင္ျဖစ္သည္။ မွန္သည္။ စိတ္ဟူသည္ ေစတနာေကာင္းႏွင့္ တြဲဘက္၍ မျဖစ္ပါက “ေကာင္းျခင္း” ဂုဏ္သို႔ မေရာက္ရွိႏိုင္။ ေစတနာေကာင္းလွ်င္ စိတ္ေကာင္းသည္၊ ေစတနာဆိုးလွ်င္ စိတ္ေကာင္းမဟုတ္၊ စိတ္ဆိုးပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔အတြက္ ေစတနာေကာင္းရွိဖုိ႔ လိုအပ္သည္။ အသို႔ဆိုေသာ္ အဘယ္တရားသည္ ေစတနာေကာင္းျဖစ္သနည္း? ယင္းအတြက္အေျဖသည္ ၾကက္ဥႏွင့္ၾကက္မကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္ေခ်၏။ ေကာင္းေသာစိတ္ႏွင့္ တြဲဘက္ေနေသာ ေစတနာကို ေစတနာေကာင္းဟု စာေပမ်ားက သတ္မွတ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ စိတ္ဟူေသာတရားသည္ ေစတနာဟူေသာတရားတစ္မ်ိဳးႏွင့္ ကင္းလြတ္၍ ျဖစ္ေပၚေလ့မရွိ။ အၿမဲမျပတ္တဲြဖက္ေနေသာ တရားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ (ေနာက္ေနာင္ပို႔စ္မ်ားတြင္ က်ေနာ္ အက်ယ္ေရးပါမည္)
အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ အျခားတစ္စံုတစ္ေယာက္အေပၚ ေစတနာဆိုးႏွင့္တုန္႔ျပန္ပါက မေကာင္းေသာစိတ္ထားျဖင့္ တုန္႔ျပန္သည္ဟု မွတ္ယူႏိုင္သည္။ ေစတနာေကာင္းႏွင့္တုန္႔ျပန္ပါမူ စိတ္ေကာင္းႏွင့္တုန္႔ျပန္သည္ မည္ေပသည္။ ဒီေနရာမွာ ေစတနာ၏ သေဘာသဘာ၀ကို အနည္းငယ္တင္ျပ သင့္သည္ဟု ထင္သည္။ အဘယ္သေဘာသည္ ေစတနာျဖစ္ပါသနည္း? ယင္းစကားလံုးကို “ေစ့ေဆာ္ျခင္းသေဘာဟု၎၊ ေစ့ေဆာ္ေၾကာင္းသေဘာဟု၎၊ ေစ့ေဆာ္တတ္ေသာသေဘာဟု၎” ဖြင့္ဆိုၾကသည္။ ဘာကိုေစ့ေဆာ္သနည္း? ယင္းေစတနာႏွင့္ အတူျဖစ္ေဖၚျဖစ္ဘက္ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုးတရားမွန္သမွ်ကို ေစ့ေဆာ္သည္။ ေစ့ေဆာ္သည္ဟူသည္ တိုက္တြန္းျခင္းကို ဆိုလိုသည္။
မည္သည့္တရားမဆို ေစတနာ၏ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳမႈေၾကာင့္ ယင္းတို႔၏ မူလသဘာ၀မ်ား ဘြင္းဘြင္းႀကီးေပၚလာၾကရသည္။ ဥပမာ---ေလာဘ၏ သေဘာသည္ လိုခ်င္မႈျဖစ္ေသာ္လဲ ေလာဘသက္သက္၏ လိုခ်င္မႈသည္ အားမေကာင္းလွ။ သူႏွင့္တြဲဘက္ေနေသာ ေစတနာ၏ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳမႈေၾကာင့္ ေလာဘသည္ အျမင္ကပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ယင္း၏သတိၱကို ျပေတာ့သည္။ အျခားတရားမ်ား၏ သတိၱျဖစ္ေပၚပံုလည္း ထိုနည္းတူပင္တည္း။ အမွန္အားျဖင့္ ေစတနာသည္ ယင္းႏွင့္အတူျဖစ္ဘက္ တရားအားလံုး၏ အႀကီးအခ်ဳပ္ပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ (ဗုဒၶစာေပလာ စိတ္ပညာအေၾကာင္းကို အလွ်င္းသင့္သလို ေနာက္ေနာင္ပို႔စ္မ်ားတြင္ ေရးသားတင္ျပသြားမည္)
ေစတနာအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္မွ် နားလည္ၿပီးေနာက္ ေစတနာမပါပဲျဖစ္သြားရေသာ ထိခိုက္မႈအတြက္ သက္ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားကို စိတ္ထားမေကာင္းသူမ်ားဟု သတ္မွတ္ႏိုင္ပါသေလာ? က်ေနာ့္အေျဖသည္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ပါ။ ယင္းသို႔မသတ္မွတ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ဘုရားစာေပမ်ား၌ ခုိင္မာေသာ သာဓကအကိုးအကားမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အနည္းငယ္မွ် ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါမည္။
ရွင္ေတာ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါက စကၡဳပါလေခၚ မ်က္စိကြယ္ေနရွာေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ႀကီးတစ္ပါးရွိခဲ့ဖူးသည္။ မိုးရြာၿပီးကာစျဖစ္ေသာ ေန႔တစ္ေန႔တည္း။ ထိုေန႔တြင္ မိုးရြာၿပီးကာစျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပလူေကာင္မ်ား ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ေနရာအႏံွ႔ သြားလာေနၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား လမ္းေလွ်ာက္ေသာ စႀကႍေပၚတြင္လည္း ေျခခ်စရာမရွိေလာက္ေအာင္ အုပ္အုပ္က်င္းက်င္း လွည့္လည္ေနၾကသည္။ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးသည္ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ား ကင္းစင္သျဖင့္ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ရွိ စႀကႍေပၚတြင္ ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ေတာ္မူသည္။ စႀကႍလမ္းအေပၚ ပလူေကာင္မ်ား သြားလာေနသည္ကို ျမင္ေတာ္မမူေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မ်ားစြာေသာ ပိုးေကာင္မ်ား၊ ပလူေကာင္မ်ား အရွင္ျမတ္၏ေျခဖ၀ါးေအာက္တြင္ အသက္ဆံုးရႈံးခဲ့ၾကရသည္။
ယင္းအျဖစ္အပ်က္ကို အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားျမင္ၾကေသာအခါ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးကို တိရိစၦာန္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ေနသည္ဟုကဲ့ရဲ႕ၾကၿပီး ဘုရားျမတ္ထံပါး ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ ျမတ္ဘုရားရွင္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ မေထရ္ႀကီးကိုေခၚကာ “တမင္တကာနင္းသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ မျမင္သျဖင့္ နင္းမိျခင္းေလာ” ဟုေမးေတာ္မူရာ “မျမင္သျဖင့္နင္းမိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲလိုေသာေစတနာ အနည္းငယ္မွ်ပင္မရွိေၾကာင္း”မေထရ္ျမတ္က ေျဖၾကားေတာ္မူသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလဲ “ယင္းသို႔ေစတနာမပါပဲ အမွတ္တမဲ့ျပဳမိေသာအျပဳအမူမ်ားအတြက္ အျပစ္မရွိေၾကာင္း” မိန္႔ၾကားကာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဆက္လက္တရား ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ (စကၡဳပါလေထရ၀တၳဳ၊ ယမက၀ဂၢ၊ ဓမၼပဒ႒ကထာ၊)
ထို႔ျပင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား လိုက္နာက်င့္သံုးရေသာ (၂၂၇-သြယ္ေသာ) သိကၡာပုဒ္ေခၚ ဥပေဒစည္းကမ္းမ်ားစြာအနက္ သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး (၁) လူ႔အသက္သတ္ျခင္း (၂) တိရစၦာန္အသက္သတ္ျခင္း မ်ားအေပၚ ကြဲျပားစြာခ်မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းမ်ားရွိသည္။ လူ႔အသက္ကို သတ္မိပါက ယခုပစၥဳပၸန္မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ အဘယ္နည္းႏွင့္မွ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္မရႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အျပစ္ႀကီးမားၿပီး တိရစၦာန္အသက္သတ္မိပါက အာပတ္ေျဖျခင္းျဖင့္ ကုသေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေၾကာင္း ေဟာၾကားထားသည္မ်ား မွတ္သားခဲ့ရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းသတ္ျဖတ္မႈသည္ လူကိုျဖစ္ေစ၊ တိရစၦာန္ကိုျဖစ္ေစ ေသေစလိုေသာေစတနာမပါရွိလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာအျပစ္ မျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။
သတ္သည္ဆိုရာ၌ ေသေစလိုေသာေစတနာႏွင့္သတ္ျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယင္းေစတနာမ်ိဳးမပါပဲ အမွတ္တမဲ့ ထိမိခိုက္မိၿပီး ေသဆံုးရျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ပါက တစ္ဘက္သားမွာ နစ္နာမႈျဖစ္ရေသာ္လည္း ေစတနာဆိုးမပါေသာေၾကာင့္ ျပဳလုပ္သူကို စိတ္ထားမေကာင္းေသာသူဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္ေၾကာင္း အထက္ပါ ဗုဒၶစာေပလာ သာဓကမ်ားက သက္ေသခံလွ်က္ရွိသည္။ အထက္ပါ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ က်ေနာ္မွတ္သားဖူးေသာ ဘုရားစာေပလာ၀တၳဳႏွင့္ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားကို အကိုးအကားျပဳျခင္းမွ်သာတည္း။ ယင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးမ်ားကို မ်က္ေမွာက္မွာလည္း ေနရာအႏွံ႔ေတြ႔ျမင္၊ ၾကားသိႏိုင္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သတင္းသံုးပတ္ေလာက္က AFP သတင္းတစ္ပုဒ္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္မႈေၾကာင့္ သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္တစ္ဦးေသဆံုးသြားေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရသည္။ ယင္းအတြက္ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ မည္သည့္အျပင္ဒဏ္ကိုမွ မခံရ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေသဆံုးသူသားကေလးအတြက္ျဖစ္ရေသာ ပူေဆြးမႈ၊ ယူႀကံဳးမရျဖစ္မႈ၊ သူ႔ကိုယ္သူခြင့္မလႊတ္ႏိုင္မႈစေသာ အတၱာႏု၀ါဒ-ေခၚ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္ျခင္းကား အသက္ဆံုးသည့္တိုင္ ေျပေပ်ာက္ေတာ့အံ့မထင္။ ထိုဖခင္မ်ိဳးကို (သူ႔သားအေပၚ) စိတ္ေကာင္းမထားေသာသူ ဟု ေခၚႏိုင္အံ့ေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွတ္တမဲ့သည္ ေစတနာ၏ သားေကာင္မဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္အပ္သတည္း။
No comments:
Post a Comment