အလိုအပ္ဆံုးေသာ အရာ

It is justice, not charity, that is wanting in the world.

Mary Shelley (1797-1851)

ကမၻာေပၚမွာ လုိအပ္ေနတဲ့အရာကေတာ့ တရားမွ်တမႈပဲ၊ အလွဴအတန္းမဟုတ္ဘူး။

(ေမရီရွဲလ္ေလး)

မွန္သည္။ တရားမွ်တမႈသည္ ကမၻာေပၚမွာလိုအပ္ေနေသာအရာျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္ပိုမိုေျပာရပါမူ အလိုအပ္ဆံုးေသာ အရာျဖစ္သည္။ တရားမွ်တမႈမရွိေသာေၾကာင့္ လူတန္းစားမညီမွ်မႈေတြ၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကြာဟမႈေတြ၊ ႏိုင္ရာစားအက်င့္စရုိက္ေတြ သိသိသာသာျဖစ္ေနရသည္။ တရားမွ်တမႈရွိေသာတိုင္းျပည္ႏွင့္ တရားမွ်တမႈမရွိေသာတိုင္းျပည္ႏွစ္ျပည္ကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါက ယင္းသေဘာတရားကို သိသာထင္ရွားစြာျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္။ သိႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားမွ်တမႈသည္ အလိုအပ္ေနေသာအရာမ်ားအနက္ အလိုအပ္ဆံုးေသာ အရာျဖစ္သည္။

သို႔ဆိုေသာ္ ယင္းတရားမွ်တမႈဟူသည္ အဘယ္က လာသနည္း? တရားရံုးက လာသေလာ? ဥပေဒစာအုပ္ေတြထဲ လာသေလာ? ထိုေမးခြန္းမ်ားအတြက္ က်ေနာ့္အေျဖကား-----

“တရားမွ်တမႈဟူသည္ တရားရံုးကလည္းမလာပါ၊ ဥပေဒစာအုပ္ပံုေတြၾကားထဲကလဲ မလာပါ။ တရားမွ်တမႈသည္ အင္အားႀကီးသူထံမွ လာျခင္းျဖစ္သည္”။

ျပည္သူျပည္သားေတြအင္အားႀကီးေသာ ႏိုင္ငံမ်ား၌ တရားမွ်တမႈသည္ ျပည္သူလူထုထံမွလာသည္။ အစုိးရအင္အားႀကီးေသာႏိုင္ငံမ်ား၌မႈ တရားမွ်တမႈသည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားထံမွ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုသည္ အမ်ားစုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အင္အားႀကီးေသာအခါ တရားမွ်တမႈကိုသာလုပ္သည္။ မတရားသည္ကို မလုပ္ၾက။ အစိုးရသည္ အနည္းစုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အင္အားႀကီးေသာအခါ တရားသည္ကိုလည္းျပဳလုပ္ႏိုင္သည္၊ မတရားသည္ကိုလည္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျပည္သူလူထုသည္ လက္နက္မဲ့ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အင္အားႀကီးေသာအခါ တရားသည္ကိုသာလုပ္သည္။ အစုိးရသည္ လက္နက္ရွိေသာေၾကာင့္ အင္အားႀကီးေသာအခါ မတရားသည္ကိုလဲ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။

တရားမွ်တမႈသည္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံတြင္ေရးဆဲြထားေသာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၏ အသက္ျဖစ္သည္။ တရားမွ်တမႈမရွိေသာႏိုင္ငံရွိ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသည္ ဂိုေဒါင္တစ္ခုအတြင္း သိုေလွာင္ထားေသာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္တူသည္။ ဥပေဒထုတ္ဆင့္မႈမွန္သမွ်၏ ပင္မရည္ရြယ္ခ်က္သည္ တရားမွ်တမႈသို႔သာ ဦးတည္ရသည္။ ဥပေဒသည္ တရားမွ်တမႈကို မျဖစ္ေစပါက စစ္မွန္ေသာ ဥပေဒ၏ အဓိပၸါယ္ကို သရုပ္မေဖၚႏိုင္ေပ။ ဥပေဒဟူေသာ ယင္းစကားလံုးသည္ “ဥပေဒသ”ဟူေသာ ပါဠိ္စကားလံုးမွ ဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္ၿပီး “အနီးကပ္သြန္သင္ညႊန္ၾကားမႈ” ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ အမ်ားစုလိုက္နာႏိုင္ေအာင္၊ လိုက္နာလွ်င္အက်ိဳးရွိေအာင္ ညႊန္ၾကားလႊာမ်ားထုတ္ဆင့္ျခင္းကို ဥပေဒျပဓာန္းသည္ဟု ေခၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းၫႊန္ၾကားလႊာသည္ တရားမွ်တမႈဧကန္ရွိရေပမည္။ တရားမွ်တမႈမရွိက ဥပေဒဟုမေခၚဆိုႏိုင္ေခ်။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ တရားမွ်တမႈရွိေအာင္ မည္ကဲ့သို႔လုပ္ေဆာင္ရမည္နည္း? ယင္းအတြက္ အေျဖကို အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူ လူတိုင္းေလာက္နီးပါး နားလည္ေနၾကပါၿပီ။ အထူးရွင္းျပဘြယ္မလိုေခ်။ သို႔ေသာ္ အရိုးဆံုးႏွင့္ အရွင္းဆံုးေသာ အေျဖတစ္ခုရွိသည္။ ၎အေျဖမွာ “မတရားတာမလုပ္နဲ႔” ဟူေသာအေျဖပင္ျဖစ္သည္။ မတရားမႈျပဳလုပ္သည္ဟူရာ၌----

(၁) ဥပေဒစာအုပ္အတြင္းေရးဆြဲျပဓာန္းထားေသာ စည္းကမ္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည္လည္းရွိမည္။ ယင္းကို
Offence=ဥပေဒကို က်ဴးလြန္မႈဟု၎၊ Crime= ရာဇ၀တ္မႈဟု၎ အမည္တပ္သည္။

(၂) ဥပေဒတိုက္ရုိက္ျပဓာန္းမႈမရွိေသာ္လဲ သူတစ္ပါးနစ္နစ္နာေအာင္ တမင္လုပ္ႀကံဖန္တည္းယူသည္လည္း ရွိမည္။ ယင္းကို Charade (ရွရားဒ္)=(သရုပ္ေဆာင္) လီဆယ္မႈဟု၎၊ Ploy=ႀကံစည္မႈဟု၎၊ Trumped-up Charge=လုပ္ႀကံမႈဟု၎ေခၚသည္။

(၃) ဥပေဒျပဓာန္းထားေသာ္လဲ “၀ိနည္းတတ္၊ ၾကက္သတ္”ဟူရာ၌ကဲ့သို႔ ဥပေဒကို ကြ်မ္းက်င္ေသာေၾကာင့္ တိုက္ရုိက္ဥပေဒျဖင့္ မညိစြန္းေစပဲ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သည္လည္း ရွိမည္။ ယင္းသို႔ေသာလြန္က်ဴးျခင္းမ်ိဳးကို Evasion=ဥပေဒလက္တစ္လံုးျခားလုပ္သည္ ေခၚဆိုႏိုင္သည္။

မည္သို႔ဆိုေစ၊ ဥပေဒျပဓာန္းထားသည္ျဖစ္ေစ၊ ျပဓာန္းမထားသည္ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးအက်ိဳးနစ္နာေအာင္ လုပ္ေဆာင္မႈမွန္သမွ်ကို မတရားျပဳလုပ္သည္ဟု ေယဘုယ် သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။ မတရားျပဳလုပ္မႈမွန္သမွ်၌ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွာ နစ္နာရစၿမဲျဖစ္သည္။ မိမိက အာဏာအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ရာထူးအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ဥစၥာဓနအားျဖင့္ျဖစ္ အင္းအားရွိေသာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို နစ္နာေအာင္လုပ္လွ်င္ ယင္းသို႔ေသာျပဳလုပ္မႈ၌ မတရားမႈသည္ အနည္းႏွင့္အမ်ား ပါ၀င္လာရသည္။ အစိုးရကလုပ္လွ်င္ ျပည္သူလူထုမွာ နစ္နာရသည္။ လုပ္ငန္းရွင္ကလုပ္လွ်င္ အလုပ္သမားမွာ နစ္နာရသည္။ အခ်င္းခ်င္းလုပ္လွ်င္ အလုပ္ခံရသူက နစ္နာရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားမွ်တမႈရွိဖို႔အေရး မိမိ၏လုပ္ရပ္ကို ဆန္းစစ္ဖို႔လုိသည္။ ယင္းသို႔ဆန္းစစ္ရာ၀ယ္ ထားရမည့္ Criteria ေခၚစံမွာ “Honest=ရုိးသားမႈ” ပင္ျဖစ္သည္။ ရိုးသားမႈကင္းေလေလ တရားမွ်တမႈ မရွိေလေလျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရိုးသားမႈသည္ တရားမႈတမႈ၏ ပင္မအုဌ္ျမစ္=Foundation အစစ္တည္း။

Justice=တရားမွ်တမႈဟူေသာ စကားလံုးကိုၾကားလွ်င္ ဥပေဒလမ္းေၾကာင္းေပၚက ေ၀ါဟာရတစ္ခုအျဖစ္ လူအမ်ားစိတ္ထဲမွာ ျမင္ေယာင္တတ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ယင္းစကားလံုးသည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကိုသာ ရည္ရြယ္ရင္းမဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္စီ၊ လူတစ္ေယာက္စီသည္ပင္ ယင္းတရားမွ်တမႈဟူေသာစကားလံုးႏွင့္ စပ္ဆိုင္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လူတိုင္းတရားမွ်တမႈရွိရမည္ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔တစ္ဦးခ်င္းစီ တရားမွ်မႈ ရွိပါက က်ေနာ္တို႔ ကမၻာႀကီးသည္ အလြန္ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ကမၻာႀကီးျဖစ္မည္မွာ မလြဲတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္တို႔ကမၻာသူကမၻာသားအမ်ားစု ေတာင့္တေနေသာ ဆုလာဒ္တစ္ခုသည္ တစ္ပါးသူ၏ ေပးကမ္းစြန္႔က်ဲျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ တရားမွ်တမႈပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။

ဒုကၡသစၥာ

“ဘာမွမေျပာနဲ႔၊ ဒုကၡသစၥာေတြခ်ည္းပဲ”
ႀကီးေမ မၾကာခဏေျပာေျပာေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္း။ ႀကီးေမဆိုတာ အိမ္ေျခတစ္ေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ထား၀ယ္ခရိုင္၊ ေလာင္းလံုၿမိဳ႕နယ္၊ ေမာင္းမကန္ရြာက တစ္ရြာလံုးသိ၊ တစ္ရြာလံုးခ်စ္တဲ့ အရူးမႀကီးတစ္ေယာက္ေပါ့။ အရူးဆိုေပမဲ့ သြက္သြယ္ခါေအာင္ ရူးေနတဲ့ ပိတၱဳမၼတၱကေခၚ သည္းေျခပ်က္အရူးမ်ိဳးေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ က်ေနာ္ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက အရူး (၃) ေယာက္ရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ေမျမင့္အရူး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က မဲထူးေရႊ(မယ္ထူးေရႊ)အရူး၊ အျခားတစ္ေယာက္က ကိုဖုိးၾကည္အရူး။ အဲဒီထဲက ႏွစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီးေတြ။ ဒါေပမဲ့ ေမျမင့္အရူးနဲ႔ ကိုဖုိးၾကည္အရူးတို႔က က်ေနာ္အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ရူးေနတဲ့ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္အလြန္ၿမဲတဲ့ အေကာင္းစားအရူးေတြပါ။ မဲထူးေရႊဆိုတာကေတာ့ သြက္သြယ္ခါေအာင္ ရူးတဲ့ သည္းေျခပ်က္အရူးေပါ့။ အခုေတာ့ မဲထူးေရႊအရူးမ ရွိေတာ့မယ္မထင္ပါ။ က်ေနာ္ရြာကထြက္လာၿပီးကတည္းက သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ဘာအသံမွ မၾကားရေတာ့တာ ၾကာပါၿပီ။

“ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇-ခုႏွစ္တုန္းက က်မနဲ႔ က်မေယာက်္ားအိမ္ေထာင္ေရး ျပတ္စဲခဲ့ပါတယ္။ က်မမွာ အလုပ္ကလဲ မယ္မယ္ရမရွိ၊ ကေလးကလဲ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူးရွင္၊ Mortgage (အိမ္ေခ်းေငြ) ေၾကးေတြလဲ ဒီတစ္သက္ဆပ္လို႔ကုန္ပါဦးမလား မသိဘူး။ ဒီၾကားထဲ ၿပီးခဲ့တဲ့သတင္းပတ္က စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အရက္ေသာက္ၿပီး ကားေမာင္းမိတာ ပုလိပ္နဲ႔ေတြ႔လို႔ အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။ အခုသူတို႔ က်မကားကို သိမ္းထားၾကၿပီ၊ က်မမွာ ကားစီးစရာလဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဟီး---ဟီး---ဟီး----၊ ကယ္လို႔ရရင္ ကယ္ပါဦးရွင္---”

က်ေနာ္သူေျပာသမွ် နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ သူေျပာသလို ျပန္ေျပာရရင္ ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ သူက ငိုႀကီးခ်က္မ ခ်ေနတာကိုး။ သူဆိုတာ အဂၤလိပ္အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ပါ။ အဂၤလိပ္စစ္စစ္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး၊ အဂၤလိပ္နဲ႔ အင္ဒီယန္းစပ္စပ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာေမြးၿပီး ဒီႏိုင္ငံမွာ ႀကီးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္း၊ ႏွာတံေပၚေပၚနဲ႔ အပ်ိဳဘ၀က အေတာ္လွမည့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လို႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ ဒီေလာက္လွတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို သူ႔ေယာက်္ားက ပစ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ အေၾကာင္းေတာ့ ရွိမယ္ေပါ့ဗ်ာ။

သူနဲ႔စေတြ႔ခဲ့တာက က်ေနာ္မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း အလုပ္ကအျပန္ လမ္းမွာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အာရွသားမွန္းသိေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံကလဲ? ဘာလူမ်ိဳးလဲ? ဘယ္ဘာသာ၀င္လဲ? စံုေစ့ေအာင္ေမးၿပီး သူ႔ဒုကၡကို ေျပာျပရွာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းလဲ လမ္းမွာ ၾကာၾကာစကားမေျပာခ်င္လို႔ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့အေဆာင္လိပ္စာေပးၿပီး လာခဲ့ဖုိ႔ မွာခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေရာက္လာတယ္။ သူေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္က ညေန(၃)နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ၿပီး အျပင္ဘက္အေဆာင္မွာ စာဖတ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္က ဖီလိုဆိုဖီနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးထားၿပီး ေလာေလာဆယ္မွာလဲ အေရွ႕တိုင္းဒႆနေတြကို အဂၤလိပ္မေလးတစ္ေယာက္ကို သင္ေပးေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို ၾကည့္က်က္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္ဖို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။

“ကယ္လို႔ရရင္ ကယ္ပါဦးရွင္” တဲ့။ ဒုကၡေရာက္လာၿပီကိုး။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္ ေလာေလာဆယ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဒုကၡေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ “ကယ္ပါဦး” ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္သြားတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာသင့္တယ္၊ ေျပာရမယ္ဆုိတာကိုေတာ့ နားလည္လိုက္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ႏွစ္သိမ့္မႈတစ္ခုခုေပါ့။ လူဆုိတဲ့ သတၱ၀ါဟာ ဒုကၡနဲ႔ ဒဲ့တိုးေတြ႔လာရရင္ ကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းလို႔ရရင္ ေျဖရွင္းလိုက္ၾကၿပီး ေျဖရွင္းလို႔မရတဲ့အခါ အားကိုးရာရွာတတ္ၾကစၿမဲပဲမို႔လား။ အားကိုးထိုက္ေသာ/မထိုက္ေသာ၊ အကူအညီေပးႏိုင္ေသာ/မေပးႏိုင္ေသာ ထည့္မတြက္ေတာ့ပဲ ကိုယ့္မွာရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာကိုပဲ ဒုကၡႀကီးထင္ၿပီး အားကိုးတႀကီး အကူအညီေတာင္းတတ္ရွာတာ သဘာ၀ပဲေပါ့။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ဘာသာ၀င္လဲ? လို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္ဒီလိုေမးရမယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ သူ႔ဒုကၡက ေဆးဆရာနဲ႔လဲ မရဘူး၊ နတ္ကေတာ္နဲ႔လဲ အံမ၀င္၊ သက္ဆိုင္ရာအစိုးရကလဲ မကူညီ၊ ေဆြးမ်ိဳးေတြကလဲ မေပးကမ္း၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ တျခားဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ဆိုေတာ့ ဘာသာေရးစကားလံုးေတြနဲ႔ပဲ ေျဖသိမ့္ရေတာ့မွာေပါ့။ က်ေနာ္ယံုၾကည္လိုက္တာ ေျပာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာတရားေတြဆိုတာ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ ေပၚလာၾကတာပဲမဟုတ္လား။ သူေျဖတဲ့ အေျဖလဲ ၾကည့္ဦး။ “က်မက ခရစ္ယန္ေတြရဲ႕God ကိုလဲယံုၾကည္တယ္၊ မူစလင္ေတြရဲ႕ Allah ကိုလဲ ကိုးစားတယ္၊ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ ျဗဟၼာကိုလဲ လက္ခံတယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕ မူရင္းဘာသာကေတာ့ Sikh ပါ” တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ အခုသူဒုကၡေရာက္လို႔ လာၿပီးအကူအညီ (အႀကံအဉာဏ္) ေတာင္းတာက်ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္တဲ့ လူဆီမွာ။ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ ဘာသာႀကီးေတြကို စံုသြားတာပဲ။

က်ေနာ္ကေျပာလိုက္တယ္။ “ဒါျဖစ္ရင္ ေကာင္းၿပီ၊ ခင္ဗ်ားဘာကိုပဲ ယံုၾကည္ၾကည္၊ လက္ခံခံ အေရးမႀကီးပါဘူး။ အခုခင္ဗ်ားသိၿပီမို႔လား၊ တကယ္ဒုကၡေရာက္ရင္ ဘယ္ဘုရားမွ လာမကယ္ဘူးဆိုတာ၊ က်ေနာ္တို႔ဘုရားလဲ မကယ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ဘုရားျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶကေတာ့ အဲဒီလိုဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႔လာတဲ့အခါ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ ညႊန္ျပေပးခဲ့ပါတယ္” လို႔ က်ေနာ္လဲ တတ္သေလာက္မွတ္ေလာက္အသိေလးကို က်ေနာ့္ရွိတဲ့ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲအဂၤလိပ္စကားလံုးေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေျပာျပရတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူကေမးတယ္ “ဘယ္လိုစိတ္ထားရမွာလဲ” တဲ့။

သူအဲလိုေမးေတာ့ ႀကီးေမအရူးမ ေျပာေနက် စကားေတြကို ေျပးသတိရမိလိုက္တယ္။ “ဘာမွမေျပာနဲ႔၊ ဒုကၡသစၥာေတြခ်ည္းပဲ” ဆိုတဲ့ စကား။ က်ေနာ္ေျပာလိုက္တယ္။ “ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း ဒီဒုကၡမ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္လို႔မ်ား ထင္သလား၊ ေ၀းေ၀းမၾကည့္နဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ပဲ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ားလဲ ေန႔တိုင္း ျမင္ေန၊ ၾကားေနရမွာပါ။ လူေတြဘယ္ေလာက္ၿငီးတြားေနၾကရတယ္ ဆိုတာ။ သတင္းေတြၾကည့္လိုက္၊ နားေထာင္လိုက္ရင္လဲ တစ္ကမၻာလံုးဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သတင္းေတြပဲ အမ်ားဆံုး ေန႔စဥ္ေလာက္နီးပါ ၾကားေနၾကရတယ္။ ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ အဲဒီလူေတြရဲ႕ ဒုကၡဟာ ခင္ဗ်ားအခုရင္ဆိုင္ေနရတာထက္ အမ်ားႀကီးပိုႀကီးက်ယ္မယ္၊ သူတို႔မ်က္၀န္းကထြက္လာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြဟာ အခုခင္ဗ်ားထြက္က်ေနတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြထက္ အေရအတြက္ ပိုမ်ားလိမ့္မယ္” လို႔။

သူက ၀န္ခံတယ္၊ “အဲဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္” တဲ့။ ဒါဆို က်ေနာ္ေရွ႕ဆက္လို႔ ရသြားၿပီဆိုတာ နားလည္လိုက္တယ္။ သူနည္းနည္း ၿငိမ္သြားတယ္။ သူ႔ဒုကၡဟာ သူမ်ားဒုကၡေလာက္ မႀကီးက်ယ္ေသးဘူးဆိုတာ မသိမသာႏိႈင္းယွဥ္ရင္း သေဘာေပါက္လိုက္ပံုရတယ္။ က်ေနာ္ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ “က်ေနာ္တုို႔ဗုဒၶက ေဟာၾကားထားတာ ရွိပါတယ္၊ အရာတိုင္းဟာ မၿမဲဘူး၊ ဆင္းရဲတယ္၊ အစိုးမရဘူး” လို႔။ ဒီသေဘာတရားကို နားလည္ထားရင္ ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါ အႀကီးအက်ယ္ မ်က္ရည္၀ဲေနစရာမလိုပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အခုခင္ဗ်ားႀကံဳေနရတဲ့ ဒုကၡဟာ သိပ္မၾကာခင္မွာ ျပန္လည္ေကာင္းသြားပါလိမ့္မယ္၊ ဒုကၡပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သုခပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အၿမဲတမ္းျဖစ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡတစ္လွည့္၊ သုခတစ္လွည့္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ လူသားေတြက သုခကိုသာေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ဒုကၡကိုမေမွ်ာ္လင့္ထားလို႔ အခုလို ဒုကၡနဲ႔ ပက္ပင္းေတြ႔တဲ့အခါ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ပဲ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ေသာကေရာက္ၾကရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ သုခကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားႀကီးေလေလ၊ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္သလိုျဖစ္မလာပဲ ဒုကၡျဖစ္လာတဲ့အခါ ပိုၿပီး စိတ္ဆင္းရေလေလပါပဲ၊ ဒီေတာ့ အခုခင္ဗ်ားႀကံဳေနရတဲ့ ဒုကၡဆိုတာလဲ မၿမဲတဲ့အတြက္ မၾကာမီေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာပါ။ သိပ္ၿပီးလဲ စိတ္ေသာကျဖစ္မေနပါနဲ႔” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့မွ သူလဲ ၀ဲေနတဲ့ မ်က္ရည္စေလးေတြကို သူ႔လက္ဖမိုးနဲ႔ သိမ္းဆည္းရင္း တေျဖးေျဖးနဲ႔ အငိုတိတ္သြားတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဒုကၡဆိုတာလဲ မၿမဲဘူး၊ မၾကာမီ ဒီဒုကၡက လြတ္သြားလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့အေတြးေတြ ၀င္သြားလို႔ထင္ပါရဲ႕။ “'ဒါဆို က်မဒုကၡေတြလဲ မၿမဲဘူးေပါ့ေနာ္၊ မၾကာမီေပ်ာက္သြားမွာပဲေပါ့။ အခုလို အခ်ိန္ေပးၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္လဲ ႀကံဳတဲ့အခါ ၀င္ခဲ့ပါ့မယ္” လို႔ ေျပာၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ ကုလားထုိင္ေပၚက ထလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ “လာပါဗ်ာ၊ ႀကိဳဆိုပါတယ္၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္” လို႔ေျပာၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ အျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ သမင္လည္ျပန္ ေနာက္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာသြားေသးတယ္။
“ငါ့မွာလဲ ဒုကၡေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရတာဆိုေတာ့ ေပးစရာပိုက္ဆံေတာင္ တစ္ျပားမွ ပါမလာဘူး၊ ပါလာရင္ နင့္ကို ငါေပးခဲ့ဦးမယ္” တဲ့။ ဂလု---ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ အဲဒါလဲ ဒုကၡတစ္မ်ိဳးပဲ။

သီးခံျခင္းသေဘာတရားႏွင့္ ေလ့က်င့္နည္းမ်ား

“ခႏၲ်ာ ဘိေယ်ာ န ၀ိဇၨတိ= သီးခံျခင္းထက္ သာလြန္ေသာ တရားမရွိ”
(ဗုဒၶ)

Nobody can be exactly like me. Sometimes even I have trouble doing it.
(Tallulah Bankhead)

ဘယ္သူမွ က်ဳပ္နဲ႔ တစ္ပံုစံတည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ခါတရံ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲလိုျဖစ္ဖို႔ ခက္ခဲတယ္။
(တယ္လူလာဘန္းခ္ဟက္ထ္)


တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဘုရားတရား အလြန္လုပ္ေသာ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔သြား၍ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ တရားစကားေဆြးေႏြးျခင္း၊ တရားထိုင္ျခင္းမ်ားကိုလဲ အခါအားေလ်ာ္စြာ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ ေက်ာင္းရိပ္ ကန္ရိပ္ခုိပါမ်ားေသာ အဆိုပါ အဘိုးႀကီးသည္ အရာရာကို သီးခံျခင္းျဖင့္ အႏိုင္ရႏိုင္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ တရားအထံုပါေနေသာ အဘုိးႀကီးသည္ သူကဲ့သို႔ဘုရားတရားအလုပ္ ေကာင္းစြာမလုပ္ႏိုင္ရွာပဲ ၀မ္းစာေရးအတြက္ ရတက္မေအး လုပ္ရွားေနၾကရေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားကို သနားလွ်က္ရွိေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေတြ႔သမွ်လူေတြကို ဘုရားတရားအလုပ္ လုပ္ဖို႔ ေဟာေျပာဆုမၼ သြန္သင္ေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရေသာေၾကာင့္ သူကဲ့သို႔ တရားအလုပ္ကို ေကာင္းစြာမလုပ္ႏိုင္ၾကပဲရွိၾကသည္။ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားက အဘိုးႀကီးကို အူေၾကာင္ေၾကာင္လူႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ျမင္လာခဲ့ၾကသည္။ ကာလသားမ်ားကလဲ အဘိုးႀကီးကိုျမင္လွ်င္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ေရွာင္ကာ တိုးတိုးတစ္မ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တစ္ဖံု စၾကေနာက္ၾက ျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။ အဘိုးႀကီးသည္ မိမိရင္ထဲမွာရွိေသာ တရားစိတ္ကို အေပ်ာက္မခံဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ ေျပာသမွ်ကို သီးခံရွာသည္။

တစ္ေန႔တြင္ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာမွာ ထိုင္ရင္း လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကို ၾကည့္ကာ အႀကံတစ္ခုေပၚလာသည္။ ယင္းအႀကံမွာ လူေတြကို လိုက္လံေဟာေျပာမေနေတာ့ပဲ သူ႔အိမ္ေရွ႕အမ်ားျမင္သာေသာ ေနရာတြင္ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုေရးၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲထားဖို႔ ျဖစ္သည္။ အဘိုးႀကီးသည္ သူေရးလိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို တိုက်ဥ္းလိုရင္းမိေအာင္ အေခါက္ေခါက္အခါခါ စဥ္းစားေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကာလသားမ်ားက သူ႔အေပၚ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ၾကသည္ကို သူကိုယ္တိုင္မည္ကဲ့သို႔ သီးခံခဲ့ရသည္ကို သတိရၿပီး “သီးခံလွ်င္ နိဗၺာန္ေရာက္သည္” ဟူေသာ စာေၾကာင္းေလးကို သေဘာက်ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္သားျပားႀကီးႀကီးတစ္ခုတြင္ ယင္းစာတမ္းကို ရွင္းလင္းပီသစြာေရးသားၿပီး အိမ္ေရွ႕လူျမင္ကြင္းမွာ ခ်ိန္ဆဲြထားေလေတာ့သည္။

သူ႔အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္သူမ်ားသည္ ယင္းဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္တိုင္း ၿပံဳး၍ ၿပံဳး၍သြားၾကသည္။ အစအေနာက္သန္ေသာ ကာလသားအုပ္စုမွာမူ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ၿပီးေနာက္တြင္ ပိုမိုဆိုး၀ါးစြာ စခန္းထလာၾကေတာ့သည္။ အဘိုးႀကီးတြင္ သမီးတစ္ေယာက္ရွိရာ ထိုသမီးနာမည္ကို ထည့္၍ ကာလသားမ်ားက ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ၾကသည္။ အဘိုးႀကီးခမွ်ာ သူ႔သမီးကိုပါ ထိပါးလာေသာအခါ ေဒါသလြန္စြာျဖစ္ရေသာ္လဲ သူေရးထားေသာဆိုင္းဘုတ္ေၾကာင့္ “ကိုယ့္ရွဴးကိုယ့္ပက္” ျဖစ္ၿပီး မည္သို႔မွ် ျပန္လည္မတုန္႔ျပန္သာေအာင္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေနာက္ထပ္စာတစ္ေၾကာင္းတိုးၿပီး ဆုိင္းဘုတ္ကို ျပင္ေရးလိုက္သည္။
“သီးခံလွ်င္ နိဗၺာန္ေရာက္သည္၊ သို႔ေသာ္ ခံသင့္မွခံမည္” ဟူသတည္း။

ပုထုဇဥ္မွ်သာျဖစ္ၾကေသာ က်ေနာ္တို႔သည္ တရားကို သိေသာ္လဲ သိသည့္အတိုင္း လိုက္နာဖို႔ရန္မွာ အလြန္မလြယ္ကူေသာ အလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း လုပ္ၾကည့္ဖူးသူတိုင္း နားလည္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ကဲ့ေသာ အႏၶပုထုဇဥ္မ်ားကို မဆိုထားႏွင့္၊ ပါရမီေတာ္အရင့္အမာႀကီးျဖစ္၍ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ပင္ သူ႔ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္တြင္ သူ၏သားေတာ္သမီးေတာ္ေလးႏွစ္ပါး (ဇာလီႏွင့္ ကဏွာဇိန္)ကို ရုိက္ႏွက္ေခၚယူသြားေသာ ဇူဇကာပုဏၰားကို လက္ေတာ္က သံလွ်က္ျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းခုတ္ပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ရေလာက္ေအာင္ ေဒါသျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း စာေပမ်ားကဆိုသည္။ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို ခႏီၲပါရမီေတာ္အဟုန္ျဖင့္ ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္ေစခဲ့ရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သီးခံျခင္းသည္ လြယ္ကူေသာ အလုပ္ကားမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔သည္ သည္းမခံပဲေနလို႔လဲ မျဖစ္ျပန္ေခ်။ လူတစ္ေယာက္အႀကိဳက္တစ္မ်ိဳးစီရွိၾကေသာ က်ေနာ္တို႔သည္ မိမိအလိုႏွင့္ မသင့္သည္ကို ေတြ႔ရလွ်င္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေဒါသမထြက္မိေအာင္ သည္းခံစိတ္ကို မျဖစ္မေနေမြးၾကရသည္။ မိမိ၏ အေျပာအဆို အျပဳအမူသည္လည္း ရံခါမွာ တစ္ဘက္လူအတြက္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စရာျဖစ္ေနတတ္သည္။ ယင္းသေဘာကို နားလည္ပါက တစ္ဘက္သားက မိမိအေပၚ စိတ္ဆိုးေဒါသျဖစ္ရသည္မ်ားရွိခဲ့လွ်င္ သူဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရသည္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေမြးရင္း ျပန္လည္မတုန္႔ျပန္မိေအာင္ သတိထားဖို႔ အလြန္ပင္အေရးႀကီးလွသည္။

မ်ိဳးေစ့တစ္ေစ့တြင္ အပင္ေပါက္ႏိုင္ေသာ သတိၱရွိသည္မွန္ေသာ္လဲ ယင္းမ်ိဳးေစ့ကို ေျမခ်စိုက္ပ်ိဳးျခင္း၊ ေရေလာင္းျခင္း၊ သင့္ေတာ္ေသာ အလင္းဓာတ္စသည္ရေစျခင္း-စသည္မလုပ္ပါက ယင္းမ်ိဳးေစ့သည္ အပင္တစ္ပင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္မလာႏိုင္ေခ်။ ထုိ႔အတူပင္ လူသားတို႔၏သႏၲာန္၀ယ္ ပဋိသေႏၶစတင္တည္ရာ ကာလကတည္းက သီးခံျခင္းဟူေသာ မ်ိဳးေစ့တစ္ခု ပါလာခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းမ်ိဳးေစ့သည္ သာမန္လူသားတို႔စိတ္သႏၲာန္မွာ သင့္ေတာ္ေသာေလ့က်င့္မႈကို မျပဳလုပ္ပါက သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ရွင္သန္ႀကီးထြားလာျခင္းမရွိႏိုင္ေခ်။ သီးခံျခင္းမ်ိဳးေစ့ အပင္ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေလ့က်င့္ယူရမည္ျဖစ္သည္။

လူသည္ ရုပ္ႏွင့္ စိတ္ဟူေသာ အင္အားႏွစ္မ်ိဳးကို အခ်ိဳးက်ေပါင္းစပ္ေပးထားေသာ ျဒဗ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ရုပ္ခႏၶာသည္ ေလ့က်င့္ယူ၍ရေသာ အရာျဖစ္သည္။ ေပ်ာ့အိအိ၊ ပ်င္းတဲြတဲြျဖစ္ေနေသာ ႂကြက္သားမ်ားကို ေန႔စဥ္ပံုမွန္ေလ့က်င့္ေပးျခင္းျဖင့္ မာေက်ာေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ တံု႔ဆိုင္း ခက္မာေနေသာ အေၾကာမ်ားကို ေန႔စဥ္ပံုေလ့က်င့္ေပးျခင္းျဖင့္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည္။ ထုိ႔အတူပင္ စိတ္သည္လည္း ေလ့က်င့္၍ ရေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ စိတ္သည္ ရုပ္ထက္ေလ့က်င့္ရခက္ေသာ အရာျဖစ္သည္ကား အမွန္တည္း။ သို႔ေသာ္ ေလ့က်င့္၍ မရေသာ အရာကားမဟုတ္။ စိတ္သည္ ရုပ္ထက္ ေလ့က်င့္ရခက္ေသာေၾကာင့္ ေလ့က်င့္ထားၿပီးေသာစိတ္သည္ ေလ့က်င့္ထားၿပီးေသာ ရုပ္ထက္ အဆမ်ားစြာ အင္အားပိုႀကီးသည္ကို ေတြ႔ျမင္သိရွိနားလည္ႏိုင္သည္။

သီးခံျခင္းသည္ စိတ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္၍ ေလ့က်င့္ယူမွ ရတတ္ေသာ စိတ္တန္ခိုးတည္း။ လူတိုင္းေလ့က်င့္၍ရေသာ တရားတစ္မ်ိဳးလည္းျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ေလ့က်င့္ရာ၀ယ္ ဘ၀ါဘ၀က အထံုပါလာသူမ်ားအတြက္ လြယ္ကူေသာ အက်င့္ျဖစ္၍ အထံုမပါသူမ်ားအတြက္မွာမူ လြန္စြာခက္ခဲေနတတ္သည္။ အဘယ္သို႔ေလ့က်င့္ယူရသနည္း? ေရွးဦးစြာ နားလည္ထားရမည့္အခ်က္မွာ တစ္ဘက္သားအေပၚ မႏိုင္၍ အရႈံးေပးလိုက္ရျခင္းမ်ိဳးကို သီးခံျခင္းဟု မွားယြင္းစြာ မမွတ္ယူဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ သီးခံျခင္းတန္ခိုးရေအာင္ ေလ့က်င့္ယူရာ၌ ေအာက္ပါအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို သတိထားရမည္။
(၁) သူတစ္ပါးကို သီးခံျခင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရုပ္ကို သီးခံျခင္း၊
(၂) ကိုယ့္ကိုယ္ကို သီးခံျခင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ စိတ္ကို သီးခံျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။

ခႏီၲ ေခၚ သီးခံျခင္းစြမ္းအင္ကို ေလ့က်င့္ေနေသာသူသည္ မိမိႏွင့္ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနရေသာ သက္ရွိသက္မဲ့အရာ၀တၳဳမွန္သမွ်အေပၚ သူ႔သေဘာသဘာ၀အတုိင္း နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ ဥပမာ=မိမိႏွင့္အတူေနသူတစ္ေယာက္သည္ မိမိႏွင့္ဆန္႔က်င္ေသာ၊ မိမိမႏွစ္မ်ိဳ႕ႏိုင္ေသာ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူရွိေနသည္ဆိုလွ်င္ ယင္းအမူအရာမ်ားသည္ မိမိမႀကိဳက္ေသာ္လဲ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္အမူအယာမ်ားျဖစ္၍ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနေၾကာင္း နားလည္ေအာင္ က်ိဳးစားရမည္။ သူ႔အေပၚနားလည္ေပးႏိုင္ရမည္။ အကယ္၍ တစ္ဘက္လူ၏ အမူအယာမ်ားသည္ သီးမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လြန္ကဲလာပါက သီးခံျခင္းကို အားျဖည့္ေပးေသာတရားတစ္မ်ိဳးရွိေသးသည္။ ယင္းမွာ “ဥေပကၡာ”ေခၚ လ်စ္လ်ဴရႈျခင္းတည္း။

သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ပါေစ၊ ေျပာခ်င္တာေျပာပါေစ၊ မျမင္သလို၊ မၾကားသလို၊ သို႔မဟုတ္ သူ႔ကို မျမင္ေလာက္ရာ၊ သူ႔စကားမၾကားေလာက္ရာမွာ ေနၿပီး မိမိလုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေလ့က်င့္ယူပါက တစ္နံပါတ္အဆင့္ျဖစ္ေသာ ရုပ္ကို သီးခံျခင္းသေဘာတရားသည္ တေျဖးေျဖးခ်င္း အင္းအားႀကီးလာၿပီး မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို အေကာင္းဆံုး အလွအပဆံုးျမင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အေကာင္းျမင္ျခင္းသည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အျမင္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ထားျခင္းႏွင့္ မသက္ဆိုင္ပါ။ မိမိစိတ္ကို အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ ျပဳျပင္ထားျခင္းႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္။

ႏွစ္နံပါတ္ျဖစ္ေသာစိတ္ကို သီးခံျခင္းသည္ အထက္ပါ ရုပ္ကိုသီးခံျခင္းထက္ မ်ားစြာခက္ခဲလွသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ရုပ္ကို သီးခံသည္ဟု ဆိုေသာ္လဲ မိမိစိတ္ကို သင့္ေတာ္ေအာင္ ဆံုးမသြန္သင္ျခင္းမွ်သာတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ရုပ္ကိုျဖစ္ေစ၊ စိတ္ကိုျဖစ္ေစ သီးခံသည္ဆိုရာ၌ အေျခခံအားျဖင့္ မိမိစိတ္ကို ထိန္းသိမ္းျခင္းသာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေနရာမွာ ပိုမုိရွင္းေစလို၍ ႏွစ္မ်ိဳးခဲြေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္သည္ အလုပ္တစ္ခုခုထဲမွာ ႏွစ္မထားလွ်င္ နဂုိရဖူးယူဖူးၿပီးေသာ အာရံုမ်ားကို ျပန္ယူေလ့ရွိသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျပန္စဥ္းစားေလ့ရွိသည္။ ယင္းသုိ႔အာရံုအေဟာင္းကို ျပန္ယူရာ၌ မိမိႀကိဳက္ေသာအာရံုျဖစ္လွ်င္ တပ္မက္မႈျဖစ္ပြါးလာၿပီး မိမိမႀကိဳက္ေသာ အာရံုျဖစ္လွ်င္ စိတ္ဆိုးလာတတ္သည္။ ယင္းသို႔ျဖစ္ျခင္းကို ေလာဘျဖစ္သည္ဟူ၍၎၊ ေဒါသျဖစ္သည္ဟူ၍၎ ဆိုသည္။ ေလာသ ေဒါသတို႔သည္ သီးခံျခင္း၏ ဆန္႔က်င္ဘက္တရားမ်ားတည္း။

အာရံုအေဟာင္းကို ျပန္လည္ယူမိသျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ယူဖူးၿပီးေသာ အာရံုအေဟာင္းႏွင့္ႏွီးႏြယ္ၿပီး အာရံုအသစ္တစ္မ်ိဳးကို မိမိဘာသာဖန္တည္းယူမိသျဖင့္ျဖစ္ေစ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ သို႔မဟုတ္ စိတ္ဆိုးမႈျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းသတိထားၿပီး ယူဆဲအာရံုကို ေျပာင္းပစ္ဖို႔လိုသည္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္လိုက္ျခင္း၊ အလုပ္တစ္ခုခုကို ထလုပ္လိုက္ျခင္း စေသာလြယ္ကူေသာ ေလ့က်င့္မႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ႏိုင္သလို အိပ္လ်က္ျဖစ္ေစ၊ ထိုင္လ်က္ျဖစ္ေစ၊ ရပ္လ်က္ျဖစ္ေစ အသက္ကို ခပ္ပ်င္းပ်င္းရွဴရႈိုက္လိုက္ၿပီး မိမိစိတ္ကို ယင္းအသက္ပ်င္းပ်င္းရွဴရႈိက္မႈအေပၚ အာရံုျပဳထားရမည္။ တစ္ေယာက္တည္းေနရင္း ထိုင္ရင္း ေတြးမိေတြးရာ အာရံုအလိုက္ လြန္ကဲေသာလိုခ်င္မႈႏွင့္ စိတ္ဆိုးမႈမ်ားျဖစ္ေပၚသည့္အခါတိုင္း အထက္ပါတိုင္း ေလ့က်င့္သြားပါက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သီးခံမႈသည္ တေျဖးေျဖးခ်င္း အားေကာင္းလာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမည္ျဖစ္သည္။

ယင္းသို႔ျဖစ္လာေသာအခါ ဘ၀မွာအေနေပ်ာ္ၿပီး မည္သည့္ေလာကဓံမ်ိဳးကိုမဆို သူတစ္ပါးထက္ ပိုမိုခံႏိုင္ရည္ရွိလာေလေတာ့သည္။ စာဖတ္သူသည္ အထက္ပါနည္းမ်ားကို မိမိဘ၀အတြက္ အသံုးတည့္ေအာင္ အသံုးျပဳၾကည့္ပါ။ လြယ္ကူေသာအလုပ္ကို ၿပီးစီးေအာင္လုပ္ႏိုင္ျခင္းကို ေအာင္ျမင္ျခင္းဟုမေခၚ၊ ခက္ခဲေသာအလုပ္ကို ၿပီးစီးေအာင္လုပ္ျခင္းကိုသာ ေအာင္ျမင္ျခင္းဟုေခၚသည္။ သီးခံႏိုင္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္ျခင္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသတည္း။

နားေယာင္ျခင္းႏွင့္ နားေထာင္ျခင္း

ယေန႔ သတင္းေလာက သတင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာ ၾကည့္လိုက္ရင္ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ေန ျမင္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ---
(၁) သီရိလကၤာက်ားသူပုန္မ်ားကို (၂၆)ႏွစ္ၾကာျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ပြါးၿပီးေနာက္ အစိုးရက အႏိုင္ရလိုက္တဲ့သတင္း
(၂) အင္ဒိယႏိုင္ငံလက္ရွိအာဏာရပါတီႀကီးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ Congress party က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ထပ္မံအႏိုင္ရလိုက္တဲ့သတင္း
(၃) ၿဗိတိရွေအာက္လႊတ္ေတာ္ပါလီမန္အမတ္မ်ား ခြင့္ျပဳခ်က္ေငြေက်းသံုးစြဲမႈနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အရႈပ္ေတာ္ပံုသတင္း
(၄) အထိန္းသိမ္းခံ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္လ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို စစ္အစုိးရက အမႈဆင္ၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ဖို႔ တရား၀င္လုပ္ႀကံေနတဲ့သတင္း စသည္စသည္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အျခားအျခားေသာ သတင္းေတြက သိပ္စိတ္၀င္စားစရာမေကာင္းလွေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီမိခင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သတင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ အၿမဲတန္းလဲ နားစြင့္ေနက်ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလြန္ပဲစိတ္၀င္စားမိသလို အလြန္ပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ၿဗိတိန္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြကလဲ ဒီသတင္းကို စိတ္၀င္တစား ဦးစားေပးေဖၚျပေနၾကပါၿပီ။ မီဒီယာေလာကရဲ႕ အင္အားကို မသိက်ိဳးကြ်ံလုပ္ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတဲ့ စစ္တပ္ဟာ သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ေဒၚစုကို (trumped-up charge) မတရားအမႈဆင္ၿပီး ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ဖို႔အထိ ႀကိဳးပန္းေနၾကေၾကာင္း သတင္းေတြက ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုသမိုင္းကို ၁၉၈၈-ကစၿပီး ျပန္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္--
(၁) ၁၉၈၈-ခုမွာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း (၈) ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ႏိုင္ငံအႏံွ႔အျပား ျဖစ္ပြါးခဲ့ပါတယ္။
(၂) ၁၉၈၉-ခုႏွစ္မွာေတာ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္း၊ Marshal Law အမိန္႔ထုတ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖမ္းဆီးၿပီး ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ စတင္ထားပါတယ္။
(၃) ၁၉၉၀-ခုႏွစ္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာဟန္ျပၿပီး အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို စစ္တပ္ကဦးစီးက်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရလာဒ္က သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာတဲ့အတြက္ ေရြးေကာက္ပဲြရလာဒ္ကို ပယ္ခ်ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
(၄) ၁၉၉၅-ခုႏွစ္မွာ ေဒၚစုကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က ျပန္လႊတ္ေပးၿပီး ကပ္သပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားခြင့္ျပဳခဲ့ပါေသးတယ္။
(၅) ၂၀၀၀-ခုႏွစ္က်ေတာ့ ေဒၚစုက သူ႔မ၏ ကန္႔သက္ခ်က္ေတြနဲ႔ခရီးသြားလာရျခင္းအေပၚျငင္းဆိုတဲ့အတြက္ စစ္တပ္က ေဒၚစုကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ျပန္လည္ဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။
(၆) ၂၀၀၂-ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္က ေဒၚစုကို လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္လႊတ္ေပးလိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၇) ၂၀၀၃-ခုႏွစ္မွာေတာ့ စစ္တပ္အင္အားစုေတြနဲ႔ ဒီခ်ဳပ္အဖြဲ႔၀င္ေတြအၾကား အဓိကရုဏ္းအႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ပြါးၿပီး ေဒၚစုကို ထပ္မံထိန္းသိမ္းလိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၈) အဲဒီ ၂၀၀၃-ခုကတည္းက ယေန႔အထိ စစ္တပ္ဟာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္စဥ္အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ေဒၚစုကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။
(၉) ၂၀၀၇၊ စက္တင္ဘာမွာ Saffron Revolution ေခၚ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈႀကီးေပၚေပါက္တဲ့အခါ စစ္တပ္က သံဃာေတာ္မ်ားအျပားကို သတ္ျဖတ္ဖမ္းဆီး၊ အက်ဥ္းခ်ႏွိပ္ကြတ္ခဲ့ပါတယ္။
(၁၀) ၂၀၀၈၊ ေမလမွာေတာ့ ဧရာ၀တီကို မ်က္ရည္ေရာေစတဲ့ နာဂစ္မုန္ဒိုင္းႀကီးႏွိပ္စက္ခံရလို႔ ျပည္သူအမ်ား ဒုကၡပြါးေနတဲ့ကာလမွာ ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲကို တစ္ဘက္သတ္က်င္းပျပဳလုပ္ၿပီး ေထာက္ခံမဲအျပတ္အသတ္နဲ႔ အႏိုင္ရေၾကာင္း အရွက္မရွိ ကမၻာသိေအာင္ ေက်ညာခဲ့ပါတယ္။
(၁၁) ၂၀၀၉-ခုျဖစ္တဲ့ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ အက်ဥ္းစံေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ လြတ္ရက္ျဖစ္တဲ့ လာမည့္ ေမလ (၂၇) မေရာက္ခင္ အေၾကာင္းမရွိ၊ အေၾကာင္းရွာ၊ လုပ္ဇာတ္ခင္း(ploy)ၿပီး လူထုေခါင္းေဆာင္ကို ဖမ္းဆီးအက်ဥ္းခ်ဖို႔ အထိ လုပ္လာၾကျပန္ပါၿပီ။

ကဲ က်ေနာ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ? ဒီေလာက္ၾကာေညာင္းလာတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြအတြင္း က်ေနာ္တို႔ျပည္သူအမ်ားေတာင္းတလာတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဘယ္မလဲ? မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမား ဟုတ္သူေရာ မဟုတ္သူပါ ေရာေယာင္ၿပီး မတရားဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခံၾကရ၊ ဘ၀ပ်က္ၾကရ၊ ေသေက်ပ်က္စီးၾကရျဖစ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ တစ္ဖက္မွာေတာ့ စစ္တပ္မိသားစု၀င္ေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြ၊ စစ္တပ္နဲ႔ နံသင့္ေအာင္ေပါင္းတတ္တဲ့လူေတြက အဓမၼစီးပြါးရွာၿပီး ခ်မ္းသာႀကီးပြါးေနၾကေလၿပီ။

တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူဆိုတာ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္ေပးရတဲ့သူပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တေတြဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀ကို မေရြးခ်ယ္ၾကဘဲ သူတို႔ဘ၀နဲ႔ သူတို႔ဆိုင္ရာ မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕ဘ၀ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ဘ၀မွာ ေရြးခ်ယ္ေပးမည့္သူမရွိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေရြးခ်ယ္ၾကရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္နားေယာင္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ နားေထာင္မွကို ျဖစ္ပါေတာ့မယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႔ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းေတြ နားေယာင္ဖို႔အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ နားေထာင္ဖို႔အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ မတရားတဲ့အမိန္႔ကို လိုက္နာျခင္းဟာ နားေယာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး တရားတဲ့အမိန္႔ကို လိုက္နာျခင္းဟာ နားေထာင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆက္ၿပီး နားေယာင္ၾကမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ နားေထာင္ၾကမလား ဆိုတာ စဥ္းစာၾကပါ။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ကိုယ့္ဖာသာေရြးခ်ယ္ၾကရပါေတာ့မယ္။ အားလံုးလြတ္ေျမာက္ေရးသို႔ ေရွးရွဴၾကစို႔-----

ဖေအကြဲ အမႊာပူး

"Out of all people in America and of all people in the world, it had to happen to me. I'm very shocked."
“ေဟာဒီအေမရိကမွာေရာ၊ တစ္ကမၻာလံုးမွာေရာ လူေတြဒီေလာက္မ်ားတဲ့အထဲ က်မတစ္ေယာက္တည္းမွ ေရြးၿပီး ဒီလိုျဖစ္ရတယ္လို႔၊ အရမ္းကို အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိတာပါပဲရွင္”

Mia Washington လို႔ေခၚတဲ့ အေမရိကန္သူေလး ေျပာသြားတဲ့စကားပါ။ သူ႔အျဖစ္ကလဲ တကယ့္အံ့ၾသစရာပါပဲ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးဟာ အေတာ့္ကိုရွားပါးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလို႔ သိရပါတယ္။ Texas ျပည္နယ္၊ Dallas ၿမိဳ႕ရွိ DNA (deoxyribonucleic acid) Lab က ဆရာ၀န္ေတြေတာင္ ဒီလုိ Result မ်ိဳးကို အရင္က တစ္ခါမွ မေတြ႔ခဲ့ရဖူးဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ႔အျဖစ္က ဒီလိုတဲ့။

မမီယာဟာ ကိုယ္၀န္ရၿပီး အမႊာပူးသားေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေမြးပါတယ္။ အဲဒီကေလးေလးေတြကို Justin နဲ႔ Jordan လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္။ အမႊာပူးကေလးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ မ်က္ႏွာေပါက္ကအစ အေတာ္မ်ားမ်ား တူတတ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕အမႊာပူးေတြဆို တူလြန္းလို႔ မိခင္ကိုယ္တိုင္ကေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမခြဲျခားႏိုင္လို႔ အမွတ္အသားေလးေတြ လုပ္ထားရတဲ့အထိပါပဲ။ ဒီကေလးေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာေပါက္ သိပ္မတူၾကပါဘူး တဲ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္၀မ္းတည္းက ေမြးတဲ့ အမႊာပူးေလးေတြမုိ႔ မိခင္ေရာ၊ ဖခင္ေရာ (လက္မထပ္ရေသး) ႏွစ္ဦးလံုးမွာ၊ အထူးသျဖင့္ ဖခင္လုပ္သူမွာ ဘာသံသယမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။

ကေလးေလးေတြ အသက္ (၁၁) လပိုင္းေလာက္ေရာက္လာလို႔ ေဆးစစ္မႈျပဳလိုက္တဲ့အခါက်မွ ထူးျခားမႈတစ္စံုတစ္ရာေတြ႔ရၿပီး DNA ကိုပါ စစ္ေဆးၾကည့္ပါတယ္။ အဲလို စစ္လိုက္ေတာ့ ကေလးေတြဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ မိခင္၀မ္းဗိုက္က အမႊာပူးေမြးဖြါးလာၾကေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ဖခင္ကေတာ့ တစ္ဦးစီျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရပါတယ္။ ဖခင္ေလာင္းႏွစ္ေယာက္တို႔ရဲ႕ ဖိုမ်ိဳးဥႏွစ္ခုဟာ မိခင္ေလာင္းတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ မမ်ိဳးဥနဲ႔ေပါင္းဆံုမိၿပီး မမီယာေလး ကိုယ္၀န္ရလာခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို DNA စစ္တမ္းအရ အေျဖထုတ္လိုက္ေတာ့မွ မမီယာေလးခမွ်ာ ၀န္ခံရွာပါတယ္။ အဲဒီေန႔က သူအမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မေရွးမေႏွာင္း အတူအိပ္ခဲ့ပါတယ္ တဲ့။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္က သူနဲ႔လက္ထပ္ဖို႔ ေစ့စပ္ထားတဲ့ သူတို႔သားေလာင္း James Harrison ပါ။

James Harrison ကေတာ့ သူနဲ႔ေစ့စပ္ထားတဲ့ မမီယာတစ္ေယာက္ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးျဖစ္ရျခင္းအေပၚ ခြင့္လြႊတ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုးကိုလဲ သူ႔ကေလးေတြအျဖစ္ ဆက္လက္ေမြးျမဴသြားမွာပါတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္တို႔အၾကား ထားရွိခဲ့တဲ့ ယံုၾကည္မႈကိုေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာယူၿပီး ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရဦးမယ္ လို႔ စိတ္မသက္မသာစြာနဲ႔ ေျပာခဲ့ရွာပါတယ္။ ဒီလိုအမွန္တရားမ်ိဳးကို မသိခဲ့ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔လဲ ၿငီးညဴေနရွာေလရဲ႕။

Sky အင္တာနက္သတင္းက က်မ္းမာေရး သတင္းေထာက္ Thomas Moore ကေတာ့ “Ovaries ေခၚ မမ်ိဳးဥအိမ္ဟာ မမ်ိဳးဥႏွစ္ခုကို ထုတ္ေပးႏိုင္ၿပီး အဲဒီလိုထုတ္ေပးၿပီးေနာက္ မမ်ိဳးဥေတြဟာ (၂၄) နာရီၾကာၾကာ ရွင္သန္ႀကီးထြားေနႏိုင္တယ္” လို႔ဆိုပါတယ္။ သူ႔အဆိုအရ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ အိပ္ၿပီး (၂၄) နာရီအတြင္း အျခားအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္အိပ္တဲ့အခါ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္တို႔ရဲ႕ ဖိုမ်ိဳးဥႏွစ္ခုလံုးဟာ သက္ဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ သားအိမ္အတြင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ ဗီဇေတြကို ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္လို႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအခ်က္ကို အမ်ိဳးသမီးမ်ား သတိထားသင့္ေၾကာင္း ေစတနာထား ေျပာၾကားလိုပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ Sperm လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ သုတ္ေသြးဟာ သက္ဆိုင္သူအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းမွာ (၅)ရက္အထိ ရွင္သန္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔အိပ္ၿပီး ရက္အေတာ္ၾကာမွ အျခားအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္အိပ္ရင္လဲ ေနာက္အိပ္တဲ့လူရဲ႕ မ်ိဳးေစ့ကိုပါ ေဆာင္ယူႏိုင္တယ္ လို႔သိရပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ မ်ိဳးကြဲသေႏၶသားႏွစ္ေယာက္ဟာ အမႊာပူးအျဖစ္ေမြးဖြါးလာႏိုင္ပါသတဲ့။ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကို အေတာ္ရွားပါးတဲ့ ကိစၥႀကီးတစ္ခုလို႔ ေဆးသိပံၸပညာရွင္မ်ားက သတ္မွတ္ထားဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ မၾကာေသးမီကျပဳလုပ္တဲ့ သုေတသနေတြ႔ရွိခ်က္အရကေတာ့ အသြင္မတူတဲ့ အမႊာပူး (၁၂) စံုအနက္ တစ္စံုဟာ bi-paternal ေခၚ ဖခင္ေလာင္းႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔အေရးမွာ မိခင္ေလာင္းရဲ႕ မမ်ိဳးဗီဇ အားေကာင္းဖို႔လဲ လိုအပ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ယခုလို DNA Lab ေတြေပၚလာတဲ့ေခတ္ကာလႀကီးမွာ ဓာတ္ခဲြခန္းထဲ ထည့္ၿပီး စစ္ေဆးလိုက္ရင္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအေျဖမွန္သမွ်ဟာ ေျပးမလြတ္၊ ေရွာင္မသာေအာင္ကို ဘြင္းဘြင္းႀကီးေပၚလာတတ္တာေၾကာင့္ မိမိတို႔ရဲ႕စိတ္ထဲျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဖါက္ျပားလိုစိတ္ေတြကို ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္တာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ လို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ မလုပ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ပုတ္သင္ညိဳေလးေတြ အမ်ားႀကီးေမြးထားဖို႔လိုေၾကာင္း သတိေပးလိုက္ပါတယ္။

သိမ္ငယ္စိတ္

Inferiority Complex ေခၚ သိမ္ငယ္စိတ္သည္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားမွာရွိေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းခ်က္ တစ္ခုျဖစ္သည္။ လူသည္ သဘာ၀အားျဖင့္ အားငယ္တတ္ေသာ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးဟု ဆိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စိတ္သက္သာရာ ရလိုရျငား အားကိုးရာရွာေသာအားျဖင့္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မႈေတြကို နီးစပ္ရာျပဳၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသိမ္ငယ္စိတ္သည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္စုႀကီး တစ္ခုလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ ျပႆနာႀကီးတည္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ယင္းျပႆနာႀကီးကို ေဆြးေႏြးမည္မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္ေတြ႔ျမင္ၾကားသိေနရေသာ သိမ္ငယ္စိတ္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏တုန္႔ျပန္မႈမ်ားကို က်ေနာ္နားလည္မိသလို ခံစားမိသလို ေရးသားတင္ျပျခင္းမွ်ကိုသာ ျပဳခ်င္ပါသည္။

လူသားတုိင္းမွာဟု မဆိုသာသည့္တိုင္ လူတိုင္းေလာက္နီးနီးမွာ ရွိတတ္ေသာယင္းသိမ္ငယ္စိတ္သည္ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ ေပၚလာသည္ကားမဟုတ္။ သိမ္ငယ္စိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစေသာ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုရွိသည္။ ယင္းမွာ Comparison ေခၚ ႏႈိင္းယွဥ္မႈပင္တည္း။ ထိုႏႈိင္းယွဥ္မႈေၾကာင့္ သိမ္ငယ္စိတ္သာမဟုတ္၊ Superiority Complex ေခၚ ဘြင္ျမင့္စိတ္လဲ ျဖစ္ေပၚတတ္သည္။ သိမ္ငယ္စိတ္၊ ဘြင္ျမင့္စိတ္ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးသည္ ႏႈိင္းယွဥ္မႈကို အေျချပဳ၍ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ေၾကာင္း အေနာက္တိုင္းစိတ္ပညာရွင္မ်ားက ဆိုၾကသည္။ ဗုဒၶစာေပမ်ား၌မူ ယင္းစိတ္မ်ိဳးကို မာနဟုေခၚသည္။ မာနသည္ ႏႈိင္းယွဥ္မႈကို ျပဳတတ္ေသာ သေဘာတရားတစ္မ်ိဳးတည္း။

အမွန္အားျဖင့္ လူဟူေသာ သတၱ၀ါသည္၊ အထူးသျဖင့္ ပုထုဇဥ္ဟုေခၚေသာ သာမန္လူသား (နတ္၊ ျဗဟၼာလည္းပါ၀င္သည္) မ်ားသည္ မာနကို အေျချပဳကာ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ၾကေၾကာင္း ပါဠိစာေပမ်ားက ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္မာနေခၚ ႏႈိင္းယွဥ္ေၾကာင္းတရားတစ္မ်ိဳးသည္ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္းႀကီး တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ လူသည္ ႏႈိင္းယွဥ္မႈတစ္စံုတစ္ရာကို ျပဳေသာအခါ သူကိုယ္တိုင္ သိ၍ျဖစ္ေစ၊ မသိပဲျဖစ္ေစ၊ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို သိေစ၍ျဖစ္ေစ၊ မသိေစပဲျဖစ္ေစ ျပဳတတ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္သိျခင္း၊ မသိျခင္း၊ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို မသိေစျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာမာနသည္ ျပႆနာမျဖစ္တတ္ေသး။ မိမိသႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ မာနကို သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို သိေစေသာအခါ ျပႆနာျဖစ္တတ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရ၊ ေတြ႔ႏိုင္သည္။

စာေပမ်ား၌ မာနအမ်ိဳးအစားကို ေအာက္ပါအတိုင္းခဲြျခားသည္။
(၁) ေသယ်မာန = Superiority Complex (ဘြင္ျမင့္စိတ္)
(၂) သဒိသမာန = Equality Complex (တန္းတူျပဳစိတ္)
(၃) ဟီနမာန = Inferiority Complex (သိမ္ငယ္စိတ္) တို႔ျဖစ္သည္။

“ဇာတိ ပုည၊ ဂုဏ္မာန”ဟူေသာ စကားအတိုင္း လူသည္ အမ်ိဳးဇာတ္ႀကီးက်ယ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ဘုန္းတန္ခိုးအာဏာပါ၀ါႀကီးထြားမႈေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ရာထူးဌာႏၲရႏွင့္ ဥစၥာ၊ ပညာဂုဏ္တို႔မ်ားျပားမႈေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ့္ေအာက္နိပ္က်သူမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ကာ ဘြင္ျမင့္စိတ္ျဖစ္ေပၚတတ္သည္။ ထိုဘြင္ျမင့္စိတ္ေၾကာင့္ သူတပါးအေပၚအထင္ေသး၊ အျမင္ေသးမႈမ်ားျဖစ္ေပၚလာသည္။ တစ္ဘက္သားအေပၚအထင္ေသးျခင္းသည္ အထက္ပါအခ်င္းအရာတို႔ျဖင့္ ႏႈိင္းယွဥ္မႈတစ္စံုတစ္ရာ မျပဳမခ်င္း မျဖစ္ေပၚတတ္ေသး။ ႏႈိင္းယွဥ္မႈကို ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အထင္ေသးစိတ္ျဖစ္ေပၚသည္။ ယင္းအထင္ေသးစိတ္သည္ မာနကို အေျခခံ၍ျဖစ္ေပၚေသာ ေလာဘတစ္မ်ိဳးတည္း။

အဘယ္သုိ႔လွ်င္ အထင္ေသးစိတ္သည္ ေလာဘျဖစ္ရသနည္း?
သူတစ္ပါးကို အထင္ေသးျခင္းသည္ မိမိမွာရွိေသာ ဂုဏ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို မွားမွားယြင္းယြင္းျမတ္ႏိုးတန္ဖုိးထားျခင္းဟူေသာ လိုခ်င္မႈပင္ျဖစ္သည္။ ထိုလိုခ်င္မႈသည္ သူတစ္ပါးထက္ မိမိက သာသည္ဟူေသာ အထင္ကိုေရာက္ေစရကား ယင္းထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္အတူ အထင္ေသးစိတ္လဲ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အထင္ေသးစိတ္သည္ ေလာဘတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္အပ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္မူ အထင္ေသးစိတ္သည္ ဘြင္ျမင့္စိတ္တစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ မိမိမွာရွိေသာ/မရွိေသာ ဂုဏ္မ်ားကို ထိုနည္းတူ ဂုဏ္ရွိေသာ/မရွိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္မႈျပဳၾကသည္။ ဂုဏ္ရွိသူမ်ားသည္ “ငါ့မွာလဲ ဒီဂုဏ္ရွိတယ္၊ သူ႔မွာလဲ ဒီဂုဏ္ရွိတယ္၊ ဘာ ဂရုစိုက္ဖို႔လိုသလဲ” ဟု၎၊ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ဂုဏ္မရွိသူမ်ားကမူ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ “လူလူခ်င္းပဲ ဘာမွ ဂရုစိုက္စရာမလိုဘူး၊ သူလဲ ထမင္းစားၿပီး အသက္ရွင္တယ္၊ ငါလဲထမင္းစားၿပီး အသက္ရွင္တယ္”ဟု၎၊ မိမိ၏ ျမင့္ေသာ/နိပ္ေသာအဆင့္အတန္းကို သူတစ္ပါး၏ ျမင့္ေသာ/နိပ္ေသာအဆင့္အတန္းႏွင့္ တန္းတူျပဳကာ ႏႈိင္းယွဥ္သည္။ ယင္းႏႈိင္းယွဥ္မႈသည္ တစ္ဘက္သားအေပၚ အထင္ေသးျခင္းကို၎၊ အထင္ႀကီးျခင္းကို၎ မျဖစ္ေစသည္ကားမွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းသို႔ေသာ ႏႈိင္းယွဥ္မႈေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္းမေလးစားမႈေခၚ (အညမညအဂါရ၀) Mutual Disrespect ကို ျဖစ္ေပၚလာေစသည္။

ဂုဏ္မရွိသူမ်ား၊ ဂုဏ္ငယ္သူမ်ားသည္ကား ဂုဏ္ရွိသူမ်ား၊ ဂုဏ္ႀကီးသူမ်ားကို မိမိတို႔မွာ ရွိေသာ/မရွိေသာ ဂုဏ္မ်ားျဖင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ကာ “သူက အဲဒီလို ရာထူး၊ ဂုဏ္သိက္၊ စည္းစိမ္ရွိေတာ့ေရာ ငါက ဘာဂရုစိုက္ဖို႔သလဲ၊ ငါက သူ႔ထမင္း ေတာင္းစားေနတာမွ မဟုတ္ပဲ၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး အသက္ရွင္ေနတာ၊ ဒီလိုေတာ့ လာမေၾကာနဲ႔” စသည္ျဖင့္ မာန၀င္တတ္ၾကသည္။ ယင္းမာနေၾကာင့္ ထိုသူ၏သႏၲာန္၌ ေလးစားသင့္ ေလးစားထိုက္ေသာဂုဏ္ရွိသူမ်ား၊ အသက္သိကၡာႀကီးသူမ်ားအေပၚ မရိုမေသျပဳမႈမ်ား၊ ဆက္ဆံမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာရေတာ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ မာနသည္ နိပ္က်ေနေသာ မိမိ၏အေျခအေနကို မွားယြင္းစြာသံုးသပ္ျခင္းေၾကာင့္ ဟီနမာနျဖစ္ေပၚရသတည္း။

လူတစ္ေယာက္၏ သႏၲာန္၌ ဟီနမာနျဖစ္ေပၚလာရံုႏွင့္ သိမ္ငယ္စိတ္ကား မျဖစ္ေပၚတတ္ေသး။ သိပ္ငယ္စိတ္သည္ အထင္ေသးမႈ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ စိတ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ မိမိ၏ အားနည္းခ်က္၊ သူတစ္ပါး၏ အားသာခ်က္မ်ားကို ၿပိဳင္တူႏႈိင္းယွဥ္မိရာမွ ေပၚလာတတ္သည္။ လူသည္ ယင္းသိမ္ငယ္စိတ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အခ်င္းခ်င္းမေလးစားမႈမ်ားႏွင့္ အသက္ဂုဏ္၀ါႀကီးသူမ်ားကို မေလးစားမႈမ်ားကိုကား တိုက္ရိုက္အားျဖင့္ ျပဳလုပ္ေလ့မရွိ။ မသိမသာ သူ႔ကိုယ္သူ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနျခင္းမ်ိဳးသာတည္း။ ယင္းသိမ္ငယ္စိတ္သည္ ေလာဘ+ေဒါသေရာေႏွာပါ၀င္ေနေသာ စိတ္ျဖစ္သည္။ မိမိ၏အားနည္းခ်က္အေပၚမေက်မနပ္ျဖစ္ေသာအခါ ေဒါသျဖစ္၍ သူမ်ားမွာရွိေသာဂုဏ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို “ငါ့မွာလဲ သူ႔လိုဂုဏ္ရွိရင္ ေကာင္းမွာပဲ”ဟု ေတာင္းတမိေသာအခါ ေလာဘျဖစ္သည္။

အမွန္အားျဖင့္ သိမ္ငယ္စိတ္ဟူသည္ မိမိမွာမရွိေသာ ဂုဏ္တစ္ခုခုကို ေတာင္းတၿပီး မိမိ၏အားနည္းခ်က္ကို မုန္းတီးေနျခင္းမ်ိဳးသာတည္း။ သုိ႔ေသာ္ သူတစ္ပါးက သူမုန္းတီးေနေသာ၊ သူမလိုလားပဲ သူ႔မွာရွိေနေသာ အားနည္းခ်က္တစ္ခုခုကို ေဖၚ၍ျဖစ္ေစ၊ ထိပါး၍ျဖစ္ေစ ကုိယ္အမူအယာျဖင့္ေသာ္၎၊ ႏႈတ္အမူအယာျဖင့္ေသာ္၎ ျပဳမိ၊ ေျပာမိေသာအခါ သိမ္ငယ္စိတ္သည္ ေဒါသအျဖစ္သို႔ အလြယ္တကူ ကူးေျပာင္းသြားတတ္သည္။

ယင္းသို႔ သိမ္ငယ္စိတ္သည္ ေဒါသစိတ္အျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲ သြားေသာအခါ ဟီနမာနေခၚ ေအာက္တမ္းစားႏႈိင္းယွဥ္မႈတစ္မ်ိဳးသည္ ခ်က္ခ်င္းကပ္ပါလာတတ္ၿပီး “န ဟိ ဒုေ႒ာ ကိဥိၥ ဂရံု ကေရာတိ=ေဒါသထြက္ေနသူသည္ အဘယ္အရာကိုမွ ဂရုမစိုက္” ဟူေသာစကားအတိုင္း သင့္၏/မသင့္၏ ႏႈိင္းခ်ိန္ စဥ္းစားမႈမျပဳႏိုင္ေတာ့ပဲ မိမိစိတ္ထဲေပၚလာရာကို ေျပာဆို၊ ျပဳမူမိတတ္သည္။ ေဒါသႏွင့္တုန္႔ျပန္ေသာေၾကာင့္ မွန္သည္ဟူ၍ကားမရွိ။ ေကာင္းက်ိဳးတစ္စံုတစ္ခုကိုလဲ မျဖစ္ေပၚေစ။ မိတ္ပ်က္ျခင္း-စေသာ မေကာင္းက်ိဳးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကိုသာ ျဖစ္ေပၚေစတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္မွာ သိမ္ငယ္စိတ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးမရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္သည္။

ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနေသာ သိမ္ငယ္စိတ္ေခၚ ေအာက္တမ္းစားႏႈိင္းယွဥ္မႈကို ဖယ္ရွားလိုပါလွ်င္ အေရးႀကီးဆံုး ေမြးျမဴရမည့္ စိတ္ထားတစ္မ်ိဳးမွာ “ေယာနိေသာမနသီကာရ” ေခၚ ႏွလံုးသြင္းေကာင္းေအာင္ထားျခင္းပင္တည္း။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္ဂုဏ္ကို အျခားမည္သည့္အရာႏွင့္မွ် မႏႈိင္းယွဥ္မိေစဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ မည္သည့္အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ပင္ ေတြ႔ႀကံဳဆံုစည္းရေစကာမူ သင့္ေအာင္ေတာ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းၿပီး တစ္နည္းအားျဖင့္ အေကာင္းဘက္က ၾကည့္ရႈၿပီး ယင္းအေျခအေနႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မႏႈိင္းယွဥ္ပါက သိမ္ငယ္စိတ္မျဖစ္ေပၚရံုမွ်မက ျဖစ္ေပၚေနၿပီးျဖစ္ေသာ သိမ္ငယ္စိတ္သည္လည္း ျပန္လည္ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါသည္။

၂၀၀၉ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ား ဆိုၾကမယ္ေပ်ာ္ၾကမယ္

“Eurovision 2009” လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ၂၀၀၉ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားဆိုၾကမယ္ေပ်ာ္ၾကမယ္ သီဆိုတီးမႈတ္ၿပိဳင္ပြဲႀကီး မေန႔ညက ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဥေရာပႏိုင္ငံေပါင္း (၄၀)မွ အဆိုေက်ာ္ေတြ ၀င္ေရာက္သီဆို ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံေပါင္းေလးဆယ္ထဲက ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံမွ အဆိုေတာ္ Alexander Rybak က Fairy Tale ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို တေယာတစ္လက္နဲ႔ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြေလးသီဆိုၿပီး ၿပိဳင္ဖက္ႏိုင္ငံေတြကို ဒီၿပိဳင္ပြဲသမိုင္းမွာ အမ်ားဆံုးရမွတ္ျဖစ္တဲ့ အမွတ္ေပါင္း (၃၈၇)နဲ႔ အျပတ္အသတ္အႏိုင္ရၿပီး ဗိုလ္စြဲသြားပါတယ္။ မၾကည့္ရ၊ နားမေထာင္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ေ၀ငွလိုက္ပါေၾကာင္း။ ခံစားၾကည့္။



ေကာင္းတယ္ေနာ္။ (မႀကိဳက္ရင္လဲ ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ႔ မကိုက္ဘူးလို႔ပဲမွတ္လိုက္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဟုတ္ဘူးလား)

လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ဆည္းဆာတစ္ခု

အခုတေလာ က်ေနာ္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ စိတ္အေၾကာင္းေတြဦးစားေပး ေရးေနမိတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့စာဖတ္သူတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ “ကိုမင္းထက္ႀကီး ေရးတာေတြ သိပ္နားမလည္ဘူး၊ က်ေနာ္ကပဲ လိုက္မမီတာလား၊ ခင္ဗ်ားကပဲ ေဂါက္သြားတာလား မသိဘူး” တဲ့။ “ဂလု” အားရွိပါေပ့။ က်ေနာ္အေျဖေပးလိုက္တယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးပဲ လို႔။ ဒီေန႔ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေအာင္ စိတ္အေၾကာင္းေရးတာ ခဏရပ္ထားၿပီး လူ႔အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ လူ႔အေၾကာင္းဆိုေတာ့ သူမ်ားအေၾကာင္းေပါ့။ (ကိုယ့္အေၾကာင္းေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ၊ ဟုတ္ဘူးလား) သူမ်ားအေၾကာင္းဆိုလို႔ အတင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ့။ အခုေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ ေတြ႔ေန၊ ႀကံဳေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို က်ေနာ့္စာဖတ္ေရာင္းရင္းေတြကို မွ်ေ၀ေပးခ်င္လို႔ပါ။

အခုတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္၊ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့အေဆာင္မွာ မေလးရွားက ဧည့္သည္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနေလရဲ႕။ လာေရာက္တည္းခိုေနတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနမယ္ေတာ့မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ပိုင္ရွင္ အဖိုးႀကီးက သူ႔မိတ္ေဆြမို႔ဆိုၿပီး လာထားထားတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္တုန္းကလဲ လာတယ္။ ၾကည့္ရတာ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ လာပံုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေရာက္လာပံုက နည္းနည္းေတာ့ သနားစရာေကာင္းတယ္ လို႔ဆိုႏိုင္တယ္။ သူ႔ေခြ်းမက အိမ္ေပၚအတက္မခံလို႔ က်ေနာ္တို႔ေဆာင္မွာ လာတည္းေနရတာ တဲ့။ ျဖစ္ရေလတယ္ မသိမ္းႂကြယ္။

အဘိုးႀကီးက အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွစ္ဆယ္နီးပါးရွိၿပီ။ သားႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ လို႔သိရတယ္။ အႀကီးေကာင္က ေဟာင္ေကာင္တရုတ္မေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အဂၤလန္မွာ အေျခက်ေနၿပီ။ အဘိုးႀကီးက သူ႔သားနဲ႔ သူ႔ေခြ်းမရွိတဲ့ဆီ တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ျဖစ္တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ေျမးေလးေတြကို ၾကည့္ခ်င္လို႔ေနမွာ။ “သားအခ်စ္၊ ေျမးအႏွစ္”လို႔ ဆိုကိုးဗ်ာ့။ ေျမးေလးေတြကို ခ်စ္ရွာေပမေပါ့။ အဘိုးႀကီး အဖြါးႀကီးေတြမ်ား အသက္ႀကီးလာလို႔ အလုပ္ကမရွိ၊ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကိုလဲ ညီးေငြ႔။ အဲဒီေတာ့ သားေတြသမီးေတြဆီအလည္သြား၊ ေျမးေလးေတြကို ထိမ္း။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျပင္းစရာအလြန္ေကာင္းတဲ့ လူ႔သက္တမ္းရဲ႕အဆံုးေန႔ကို ေစာင့္ေနၾကရရွာတယ္။ (သိပ္မေျပာနဲ႔၊ မင္းႀကီးလာရင္လဲ ဒီလိုပဲျဖစ္မွာ)။

က်ေနာ္တို႔အိမ္က အဖိုးႀကီးဆိုလဲ ဒီလိုပဲ။ အသက္က (၈၃)ႏွစ္ရွိေနၿပီ။ သူ႔အိမ္မွာ ေနတယ္လို႔ကို မရွိဘူး။ သူ႔သမီးအိမ္သြားသြားၿပီး ကေလးထိန္းေနတာပဲ။ သူ႔သမီးအငယ္ဆံုးက ေမြးတဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒါေလးေတြဆီ သြားသြားၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရရွာတယ္။ သမီးနဲ႔သားမက္က အလုပ္ကိုယ္စီရွိၾကေတာ့ အဘုိးႀကီးယူခ်င္ေနတဲ့ ကေလးထိမ္းတာ၀န္က အစဥ္ေခ်ာသြားတာေပါ့။ က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ “ဒီျဖစ္စဥ္ေတြဟာ ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ ရလာတတ္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္မ်ိဳးေပေလာ” ဟု။ အထက္မွာ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ မေလးရွားက အဘိုးႀကီးက က်ေနာ္တို႔အိမ္က အဖိုးႀကီးနဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္။ သူလန္ဒန္ေရာက္လာရင္ သူ႔မိတ္ေဆြႀကီးရွိရာ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရာက္လာၿမဲပါပဲ။ တည္းေတာ့ မတည္းဘူး။ ထမင္းေတြဘာေတြလာစားၿပီး ျပန္ျပန္သြားတယ္။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြကေပါ့။

ဒီႏွစ္ေတာ့ ခါတိုင္းႏွစ္နဲ႔မတူဘူး။ မတူဆို ၀က္တုန္႔ေကြးက ၀င္ေမႊလိုက္တာကိုး။ အဲဒီ၀က္တုန္႔ေကြးလုပ္တာနဲ႔ အားလံုးကေမာက္ကမေတြျဖစ္ကုန္တာ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေမရိကန္သမၼတအိုဗားမား တေလာက သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြတစ္ခုမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ဟာသေလးတစ္ခုကို သတိရမိေသးေတာ့။ သတင္းေထာက္ကေမးလိုက္တယ္။
“သမၼတႀကီးခင္ဗ်ား၊ သမၼတႀကီးနဲ႔ ယခင္သမၼတႀကီးရဲ႕ ၿပိဳင္ဘက္ (ယခု ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး) ဟီလာရီကလင္တန္တို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးအေျခအေန ေကာင္းမြန္ပါရဲ႕လား” တဲ့။
အိုဗားမားက ေျဖလိုက္တယ္။
“ေကာင္းမြန္သလားေတာ့ မေမးနဲ႔ ဆရာေရ႕၊ သူ (၀က္တုန္႔ေကြးအႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ေနတဲ့) မကၠစီကိုႏိုင္ငံက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ့္ကို ဖက္လဲဖက္တယ္၊ ေမႊးေမႊးလဲ ေပးတယ္” ဟူ၏။

၀က္တုန္႔ေကြးက အဲသလို အဲသလို ေနရာယူေနတာကိုးဗ်ာ့။ က်ေနာ္ေျပာမည့္စကား ျပန္ဆက္ၾကဦးစုိ႔။ မေလးရွားကအဘိုးႀကီး သူ႔သားနဲ႔ ေခြ်းမရွိရာ လန္ဒန္လာမည္ဆိုေတာ့ သားျဖစ္သူက သူ႔ခ်စ္ဇနီးတရုတ္မေလးေခၚၿပီး ေလဆိပ္မွာ သြားႀကိဳရွာတယ္။ အဘိုးႀကီးေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းေတာ့ သူတို႔အတြက္ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔နဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေလးေတြထည့္ထားတဲ့ အိပ္ေတြဘာေတြပါ ပါလာတယ္။ အဘိုးႀကီး ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔သားနဲ႔ေခြ်းမတို႔၊ သူ႔ေျမးေလးတုိ႔အတြက္ စားစရာေသာက္စရာနဲ႔ လက္ေဆာင္ေတြထည့္ထားတဲ့အိပ္ေတြကို ကားေပၚတင္ၿပီး လူတက္မယ္လဲလုပ္ေရာ ေခြ်းမလုပ္သူက အဏုျမဴဗုန္းေပါက္ခါနီး ေၾကာက္လန္႔တဲ့ ဟန္မ်ိဳးနဲ႔---
“အိုး---မတက္နဲ႔၊ မတက္နဲ႔။ ကားေပၚလူတက္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ အိမ္မွာက ကေလးေတြနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ ေလယာဥ္ေပၚကသူ႔ကပ္ပါလာတဲ့ ၀က္တုန္႔ေကြးပိုးေတြ ကေလးေတြကူးကုန္ရင္ ခက္ကုန္လိမ့္မယ္၊ ကားေပၚတက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အိမ္လဲ လာအိပ္လို႔မရဘူး။ တျခားသြားအိပ္။ ရွင့္မိတ္ေဆြ ျမန္မာအဘိုးႀကီးရွိေနတာပဲ၊ အဲဒီမွာသြားအိပ္။ က်မတို႔ဆီ လိုက္အိပ္လို႔ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွကို လက္ခံလို႔မရဘူး” ဆိုၿပီး အတင္းေရာ အဓမၼပါ ျငင္းလႊတ္ေတာ့ အဘုိးႀကီးခမွ်ာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး ေလဆိပ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ရွာတယ္။

သားလုပ္သူကလဲ သူ႔မိန္းမကို သူ႔အေဖထက္ ပိုခ်စ္ေလေတာ့ တစ္ခြန္းမွ ၀င္မေျပာရဲရွာပဲ ေခါင္းငံု႔ေနရတဲ့ အျဖစ္။ “မဘက္လိုက္လို႔ အမုိက္ဘက္ပါ” ျဖစ္ေနေလေရာ့ထင့္။ အဘုိးႀကီးလဲ သူ႔ေရွ႕က “ေ၀ါ”ကနဲ႔ မည္သံျပဳေမာင္းထြက္သြားတဲ့ သားေတာ္ေမာင္နဲ႔ ေခြ်းမေလးတုိ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ေငးေငးငိုင္ငိုင္နဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ”ရက္စက္တယ္” ဆိုတဲ့စကားကို သံုးရေအာင္ကလဲ ဘယ္သူ႔လက္ညိႈးထိုးရပါ့။ ေခြ်းမကိုလား၊ သားကိုလား၊ ၀က္တုန္႔ေကြးကိုလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳး လာလည္မိတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူလား။ ေနာက္ဆံုးႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး သူ႔မိတ္ေဆြ က်ေနာ္တို႔အိမ္ရွင္အဘိုးႀကီးကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး လာေခၚခိုင္းလိုက္ရရွာတယ္။

က်ေနာ္တို႔အိမ္ရွင္အဘိုးႀကီးလဲ မေလးအဘိုးႀကီးကို ေလဆိပ္က ေခၚလာၿပီး သူ႔သမီးအိမ္မွာ တစ္ညသိပ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ဆီ လာပို႔ထားရွာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာကလဲ အခန္းတိုင္းမွာ လူေတြႁပြတ္သိပ္ေနတဲ့အတြက္ အခန္းတစ္ခုခုထဲ ထားဖို႔ရာမျဖစ္ေလေတာ့ ေဆာင္အျပင္ဘက္ဆြယ္ထုတ္ထားတဲ့ အိမ္ေနာက္ဘက္က ပစၥည္းသိုတဲ့ အခန္းထဲမွာပဲ ေနရာေပးႏိုင္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ သူ႔ခမွ်ာ ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ေနရရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညအိပ္ရင္ေတာ့ အေႏြးဓာတ္ေလးဘာေလးရေအာင္ က်ေနာ္တို႔ထမင္းစားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အိပ္ခိုင္းရတယ္။

“လူေလး၊ အဘိုးအတြက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ ေဖ်ာ္ေပးပါလားကြယ္”
စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သဲသဲမဲမဲ (ဟန္လုပ္) ဖတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္၊ ေမာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေလးအဖိုးႀကီး ခ်မ္းခ်မ္းတုန္တုန္နဲ႔ က်ေနာ့္အနားလာၿပီး ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာရွာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ နင့္နင့္ႀကီးခံစားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ခဏခ်၊ေရေႏြးအိုးေရျဖည့္၊ ခလုပ္ႏွိပ္ၿပီး ခဏေစာင့္၊ ေရေႏြးက်က္ေတာ့ ေကာ္ဖီမႈန္႔ႏွစ္ဇြန္း၊ ေကာ္ဖီမိတ္သံုးဇြန္းနဲ႔ သၾကားတစ္ဇြန္းထည့္ၿပီး က်ေနာ္ေသာက္ေနက်အရသာအတုိင္း ေကာ္ဖီခါးဆိမ့္ေလးတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေပးလိုက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဆယ္ခါေလာက္ေျပာၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုင္ထြက္သြားတယ္။ သူ႔အတြက္ေပးထားတဲ့ ေနရာမွာ အခ်မ္းဒဏ္သက္သာလို သက္သာညား၊ တဖူးဖူးမႈတ္ရင္း ေသာက္ေနရွာတယ္။

ဖတ္လက္စ စာအုပ္ထဲက မွတ္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာကို ျပန္လွန္လိုက္မိတယ္။ ဖတ္မယ္လို႔ ႀကိဳးစားၿပီး စာေၾကာင္းေတြအေပၚ က်ေနာ့္မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ေရႊ႕လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ဖတ္ေနဆဲ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေၾကာင္းကေလးဟာ က်ေနာ့္စိတ္ကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္လက္ရွိေတြ႔ေနရတဲ့ လက္ေတြ႔ဘ၀ရဲ႕ တကယ္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုက က်ေနာ့္စိတ္ကို ဖမ္းစားလုိက္ေလၿပီ။ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ေယာက္ခမကို အိမ္ေပၚတင္ရမွာ ေသမေလာက္ေၾကာက္ေနတဲ့ ေခြ်းမရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို ျမင္ေနရၿပီး က်ေနာ့္နားထဲမွာ ၾကားေနရတာေတြကေတာ့ ေယာက္ခမကို အိမ္ေပၚမထင္ခ်င္လို႔ ေပးေနတဲ့ ေခြ်းမေလးရဲ႕ ဆင္ေျခမ်ား။ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။ “ဒါသည္ပင္ သံသရာလား၊ ဒါဆိုရင္ ေဟာဒီေခြ်းမေလး အဖြါးအိုႀကီးျဖစ္လို႔ သူ႔ေျမးေလးေတြဆီ သြားလည္တဲ့အခါ ဘယ္လို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရမွာလဲ”။

ႏွလံုးသြင္းေကာင္းျခင္း

စိတ္ေကာင္းရွိျခင္းကို အဓိကျဖစ္ေစေသာ တရားတစ္မ်ိဳးရွိသည္။ စိတ္ေကာင္းရွိသူဟု အသိအမွတ္ျပဳအပ္သူမွန္သမွ်ကို ေလ့လာၾကည့္ပါက ယင္းသေဘာတရားကို လက္ကိုင္အသံုးျပဳတတ္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရွိႏိုင္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ယင္းသေဘာတရားသည္ က်ေနာ္တုိ႔သႏၲာန္ (စိတ္အစဥ္)မွာ အသစ္ျဖစ္ေပၚလာေသာတရားကား မဟုတ္။ မိခင္၏၀မ္းဗိုက္၀ယ္ ကိုယ္၀န္တည္စကတည္းက အတူျဖစ္တည္လာခဲ့ေသာ တရားတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း အေရွ႕တိုင္းစိတ္ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ဘာသာေရးဆရာမ်ားက ဆိုသည္။ ယင္းတရားကို “မနသီကာရ” ဟုေခၚသည္။ “စိတ္ကို လမ္းေၾကာင္းတည့္ေပးေသာတရား”ဟု ဘာသာျပန္ဆိုႏိုင္သည္။ “ႏွလံုးသြင္းမႈ” ဟု တိုက္ရိုက္နားလည္ၾကသည္။

မည္သည့္သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္သႏၲာန္ (ကိုယ္သဏၭာန္-ဟူေသာစကားလံုးႏွင့္ အဓိပၸါယ္မတူညီသည္ကို သတိျပဳပါ၊ သဏၭာန္ဟူသည္ ရုပ္ပံုကိုေျပာျခင္းျဖစ္၍ သႏၲာန္ဟူသည္ စိတ္စေသာ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုခုကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္၊ ရုပ္ပံုကို ေျပာျခင္းမဟုတ္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္+သႏၲာန္ဟူေသာ စကားသည္ ရုပ္+နာမ္ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ရည္ရြယ္သည္။ သဏၭာန္သည္ Appearance ျဖစ္၍ သႏၲာန္သည္ process ျဖစ္သည္။) ၌မဆို အာရံုတစ္ခုခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စိတ္အစဥ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေပၚတုိင္း မနသီကာရေခၚ တြဲဘက္တရားတစ္မ်ိဳးသည္ အတူလိုက္ပါၿမဲျဖစ္သည္။ အျပင္ပအာရံုေကာင္းလွ်င္ စိတ္ေကာင္းျဖစ္ေပၚ၍ အျပင္ပအာရံုဆိုးလွ်င္ စိတ္ဆိုးျဖစ္ေပၚတတ္ရကား မနသီကာရ-ေခၚ ႏွလံုးသြင္းမႈသည္လည္း ယင္းစိတ္ေကာင္း/စိတ္ဆိုးတို႔ႏွင့္ အတူတြဲဘက္ ျဖစ္ရၿမဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေကာင္း/အဆိုး ႏွစ္မ်ိဳးအားျဖင့္ ကြဲျပားရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မနသီကာရေခၚ ႏွလံုးသြင္းမူသည္---
(၁) ေယာနိေသာမနသီကာရ=သင့္ေတာ္ေအာင္ႏွလံုးသြင္းမႈ၊ (ယင္းကို Positive Attention ဟုေခၚသည္)
(၂) အေယာနိေသာမနသီကာရ=မသင့္မတင့္ႏွလံုးသြင္းမႈ၊ (ယင္းကို Negative Attention ဟုေခၚသည္) အားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ကြဲျပားသည္။ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္တို႔၏ စတင္ျဖစ္တည္ရာဟု ဆိုႏိုင္ေသာ ေယာနိေသာမနသိကာရသည္ သက္ရွိသတၱ၀ါတို႔သႏၲာန္မွာ အစကတည္းက ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေသာ္လဲ ရာခုိင္းႏႈံးလြန္စြာနည္းပါလွေသာ လူတို႔သာလွ်င္ ယင္းတရားကို ထုတ္ယူစားသံုးႏိုင္ၾကသည္။ ထိုသူတို႔သည္ ကံေကာင္းေသာ သူမ်ားေပတည္း။ ဆန္႔က်င္ဘက္ရာခိုင္းႏႈံးရွိသူတို႔ကား မိမိတို႔ဘ၀၀ယ္ ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနႀကံဳေနၾကရေသာ အာရံုတို႔၏ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္မႈေအာက္မွာ မလူးသာမလြတ္သာျဖစ္ၿပီး စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္မ်ားကို မထားႏိုင္ပဲ ရွိၾကရရွာသည္။

မည္သည့္စိတ္အစဥ္မဆို စိတ္အစဥ္တစ္ခုျဖစ္ေပၚဖို႔အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မွာ object ေခၚ အာရံုျဖစ္သည္။ ယင္းအာရံုသည္---
(၁) Internal Object=အတြင္းစိတ္မွာ နဂုိရွိၿပီးသား သို႔မဟုတ္ နဂုိရဖူး ယူဖူးၿပီးသားအာရံုႏွင့္
(၂) External Object=အျပင္ပက အသစ္ရလာေသာအာရံု အားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။
မည္သည့္အာရံုျဖစ္ေစ စိတ္အစဥ္တစ္ခုမျဖစ္ေပၚမီေရွးဦးစြာ သက္ဆုိင္ရာစိတ္၏ တံခါး၀ကို ေရာက္လာရၿမဲျဖစ္သည္။ သက္ဆိုင္ရာအာရုံကို ရၿပီးေသာအခါ ၎အာရံုသည္ မိမိလိုခ်င္ေသာ အာရံုမ်ိဳးျဖစ္ပါက စိတ္သည္ လိုခ်င္မႈလြန္ကဲ(ေလာဘ) လာတတ္ၿပီး မလိုခ်င္ေသာအာရံုျဖစ္ပါက ကသိကေအာင့္(ေဒါသ) ျဖစ္ရတတ္ၿမဲတည္း။

လိုခ်င္မႈလြန္ကဲျခင္းသည္ မေကာင္းစိတ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုမေကာင္းစိတ္သည္ မလိုခ်င္ေသာအာရံုကို ယူမိရံုႏွင့္ကား မျဖစ္ေပၚႏိုင္ေသး။ ယင္းစိတ္ျဖစ္ေပၚဖို႔အတြက္ အေျခခံအေၾကာင္းတရားႏွစ္မ်ိဳးလိုအပ္သည္။ ယင္းတို႔မွာ---
(၁) Desirable Object=မိမိစိတ္ကို အႀကိဳက္ေတြ႔ေစႏုိင္ေသာ အာရံုျဖစ္ျခင္းႏွင့္
(၂) Negative Attention=မသင့္မတင့္ႏွလံုးသြင္းမိျခင္း တို႔တည္း။
ဥပမာ=အမ်ိဳးသားျဖစ္ေစ၊ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေစ မိမိ၏ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို ေတြ႔ေသာအခါ ထုိဆန္႔က်င္ဘက္လိင္သည္ မိမိစိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရုပ္ရည္ရူပကာယမ်ိဳးရွိသူျဖစ္ပါက ယင္းအာရံုကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မသင့္မတင့္ေတြးမိတတ္သည္။ ယင္းသို႔ေတြးမိေသာေနရာ၀ယ္ ေတြးပံုေတြးနည္းမွာ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိျပန္သည္။
ယင္းတို႔ွမွာ---
(၁) “မ်က္လံုးေလးက သိပ္လွတာပဲ၊ မ်က္ခံုးေလးကသိပ္လွတာပဲ၊ ႏွာတံေလးက ေကာ့ပ်ံလို႔၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလဲ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို အနီေရာင္ေလးသန္းၿပီး လွေနလိုက္တာ ညႈိ႔တင္ထားတဲ့ ေလးကိုင္းသဏၭာန္ပဲ” စသည္ျဖင့္ ကိုယ္အဂၤါတစ္ခုခ်င္းစီကို အေသးစိမ့္အာရံုျပဳျခင္း (အႏုဗ်ဥၨနဂၢါဟ=detailed attachment) နဲ႔
(၂)“ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္က လွလိုက္တာ၊ သြားပံုလာပံုက သိပ္ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ” စသည္ျဖင့္ ၿခံဳ၍အာရံုျပဳျခင္း (နိမိတၱဂၢါဟ=comprehensive attachment) တို႔ပင္တည္း။

လိုခ်င္ဘြယ္အာရံုႏွင့္ေတြ႔ေသာ္လဲ ႏွလံုးသြင္းေကာင္းေကာင္းထားၿပီး အာရံုယူတတ္ပါမူ စိတ္သည္ ညစ္ႏြမ္းျခင္းသို႔ မေရာက္ပဲ ျဖဴစင္ၿမဲျဖဴစင္လ်က္ရွိသည္။ မည္သည့္အာရံုမ်ိဳးႏွင့္ေတြ႕ေတြ႕ ေကာင္းေသာစိတ္ဓာတ္ သို႔မဟုတ္ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေပၚေစလိုလွ်င္ ေယာနိေသာမနသိကာရေခၚ Positive Attention ရွိဖို႔အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ယင္းသေဘာတရားကို “အတၱသမၼာပဏိဓိ”ဟုလဲ ေခၚရသည္။ ေယာနိေသာမနသီကာရသည္ (အဘိဓမၼာေ၀ါဟာရ) Psychological Term ျဖစ္၍ အတၱသမၼာပဏိဓိသည္ (သုတၱန္ေ၀ါဟာရ) Discourse Term ျဖစ္သည္။ (ယင္းေ၀ါဟာရမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈမရွိေသးသူမ်ားအတြက္ ယင္းပါဠိစကားလံုးမ်ားသည္ Jargon ေခၚ နားလည္ရခက္မည္မွန္ေသာ္လဲ စိတ္ပညာကို လိုက္စားသူမ်ားအတြက္မူ ထိုသို႔ေျပာလိုက္မွသာ ပိုမိုေလးနက္စြာ သေဘာေပါက္သြားတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ပို႔စ္မွာ အခ်ိဳ႕ပါဠိေ၀ါဟာရမ်ားကို ထည့္သံုးေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း)။

ေအာင္ျမင္ေသာမ်ိဳးေစ့တစ္ခုတြင္ သက္ဆိုင္ရာသစ္ပင္ကို ေပါက္ပြါးေစႏိုင္ေသာ သတိၱရွိသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ယင္းမ်ိဳးေစ့သည္ ခြက္တစ္ခုထဲတြင္ ထည့္ထားပါက အပင္အျဖစ္သို႔ မေရာက္ႏိုင္။ ေလဓာတ္၊ အလင္းဓာတ္ႏွင့္ ေရဓာတ္အလံုအေလာက္ရေသာ ေျမတြင္စိုက္ပ်ိဳးၿပီး စိုက္ပ်ိဳးသူက ဂရုစိုက္ေပးမွသာလွ်င္ အပင္ျဖစ္ထြန္းႏိုင္သည္။ ထို႔အတူပင္ ေယာနိေသာမနသီကာရဟူေသာ မ်ိဳးေစ့တြင္ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္တို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစေသာ သတိၱရွိသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ယင္းမ်ိဳးေစ့သည္ သတၱ၀ါတို႔သႏၲာန္၀ယ္ အလုိအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာသည္ကားမဟုတ္။ ယင္းမ်ိဳးေစ့ကို အပင္ေပါက္ပြါးေစႏိုင္သည့္ အေျခခံအေၾကာင္းတရားမ်ားရွိဖုိ႔ လိုအပ္သည္။ ယင္းတို႔မွာ---
(၁) ဆရာေကာင္းမ်ားကို မီွခုိဆည္းကပ္ခြင့္ရျခင္း
(၂) မိမိကိုယ္တိုင္က ဆိုဆုမၼကို နာယူလြယ္သူျဖစ္ျခင္း
(၃) စာေကာင္းေပေကာင္းမ်ားကို ဖတ္ရႈမွတ္သားတတ္ျခင္း
(၄) အရာရာကို သဘာ၀က်က် ရႈျမင္သံုးသတ္တတ္ျခင္း
(၅) အတိတ္ကဆည္းပူးခဲ့ဖူးေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအရွိန္အ၀ါရွိျခင္း စသည္တို႔ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္စဥ္းစားမိသည္မွာ လူတစ္ေယာက္သည္ ႏွလံုးသြင္းေကာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ အထက္ပါ အခ်က္အလက္အားလံုးႏွင့္ျပည့္စံုဖို႔မလို၊ အခ်က္အလက္တစ္ခုႏွင့္ျပည့္စံုလွ်င္ပင္ ထိုသူ႔သႏၲာန္မွာ ေယာနိေသာမနသီကာရေခၚ ႏွလံုးသြင္းေကာင္းမႈမ်ိဳးျဖစ္ေပၚႏိုင္သည္။ ယင္းကို အေျခခံ၍ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္မ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည္။

တရားထိုင္ျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ျခင္း၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြါးျခင္း စေသာ ေကာင္းမႈမ်ားသည္ ယင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ေနဆဲအခုိက္မွာ သက္ဆိုင္သူကာယကံရွင္၏ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစသည္မွန္ေသာ္လဲ အၿမဲမျပတ္ျပဳလုပ္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါက ယာယီအခုိက္အတန္႔အားျဖင့္သာ စိတ္ေကာင္းမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ တရားအလြန္ထိုင္၏၊ ပုတီးအလြန္စိပ္၏၊ ဂုဏ္ေတာ္အလြန္ရြတ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းတို႔ကို မျပဳလုပ္ဘဲေနေသာအခါ၀ယ္ အတင္းအလြန္ေျပာ၏။ တစ္ဘက္သားကို အေကာင္းျမင္သည္ဟု မရွိ။ သူတို႔ကဲ့သို႔ ဘုရားတရားမလုပ္သူမ်ားကို ေသလွ်င္ငရဲက်ေတာ့မည့္အလား ေ၀ဘန္၏။ ထိုသူတို႔သႏၲာန္၀ယ္ ေယာနိေသာမနသီကာရတရား ဆိတ္သံုးေနေၾကာင္း အလြန္သိသာလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိသူတို႔၏ ဘုရားတရားအလုပ္သည္ “ကုသိုလ္တစ္ပဲ၊ ငရဲတစ္ပိႆာ”ဟူသကဲ့သို႔ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ထုိသူတို႔သႏၲာန္မွာ ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ခြင့္မရွိေတာ့။ သနားစရာ အလြန္ေကာင္းသူမ်ားပင္တည္း။

မိမိႏွင့္ အႀကိဳက္မတူ၊ စရုိက္မတူသူမ်ားအေပၚ မေကာင္းျမင္ျခင္းကိုလည္း ေယာနိေသာမနသီကာရေခၚ အတၱသမၼာပဏိဓိစက္ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္အပ္သည္။ မွန္သည္။ လူတစ္ေယာက္ အႀကိဳက္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔နားလည္ထားလွ်င္ မည္သူ႔ကိုမဆို “ငါႏွင့္မတူ ငါ့ရန္သူ” အျဖစ္ သေဘာထားစရာမရွိေတာ့ေခ်။ ယင္းသုိ႔သေဘာမထားေတာ့သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လူသည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ သူမွတစ္ပါးေသာသူမ်ားႏွင့္၎ သူ႔ကိုယ္သူႏွင့္၎ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္လာၿပီးလွ်င္ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚခြင့္ကိုလည္း အေျမာက္အမ်ား ရရွိလာမည္ျဖစ္ပါသတည္း။

စိတ္ေကာင္းထားျခင္းႏွင့္ စိတ္ထားေကာင္းျခင္း

စိတ္ေကာင္းထားျခင္းသည္ စိတ္ထားေကာင္းျခင္းႏွင့္ သေဘာသဘာ၀အားျဖင့္ ကဲြလဲြေၾကာင္း နားလည္အပ္သည္။ အေပၚယံအားျဖင့္ ရုတ္တရက္စဥ္းစားၾကည့္ပါက ယင္းေ၀ါဟာရႏွစ္ခုသည္ အဓိပၸါယ္တူသေယာင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မတူ။ အလြန္မကြဲေသာ္တည့္၊ အနည္းငယ္မွ်ေလာက္ကား ကြဲလြဲမႈရွိသတည္း။ အဘယ္သို႔ ကဲြလဲြသနည္း? မည္သူမဆို အတန္အသင့္ စဥ္းစားမိသူမ်ား ေကာင္းစြာနားလည္ႏိုင္ေသာ အေျဖတစ္ခုကို ေပးလိုသည္။ ယင္းအေျဖကို စာဖတ္သူစဥ္းစားမိၿပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမည္။

စိတ္ေကာင္းထားျခင္းဟူသည္ “ပါပသႎၼ ရမတိ မေနာ=စိတ္သည္ မေကာင္းမူ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္၏” ဟူေသာ ဘုရားစကားေတာ္အတိုင္း မိမိ၏ မေကာင္းဘက္တိမ္းညြန္႔လုလုျဖစ္ေနေသာစိတ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အေကာင္းအဆိုး အာရံုအလိုက္ လိုခ်င္မႈလြန္ကဲေသာ(ေလာဘ)စိတ္၊ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္လိုေသာ(ေဒါသ)စိတ္ႏွင့္ အေကာင္းအဆိုးအေၾကာင္းအက်ိဳးကို ေ၀ဘန္ႏိုင္စြမ္းမရွိေသာ(ေမာဟ)စိတ္တည္းဟူေသာ မေကာင္းစိတ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာပါက ထိုစိတ္မျဖစ္ေပၚေအာင္ သတိ၊ ပညာတို႔ျဖင့္ ထိမ္းသိမ္းျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ယင္းကို ဗုဒၶစာေပမ်ား၌ “အတၱသမၼာပဏိဓိ (အတၱ-မိမိစိတ္ကို၊ သမၼာ-ေကာင္းစြာ၊ ပဏိဓိ-ထားျခင္း)” ဟုဆိုသည္။ “မိမိစိတ္ကို ေကာင္းစြာထားျခင္း”ဟု အက်ဥ္းအားျဖင့္နားလည္ႏိုင္သည္။ ေန႔စဥ္ ျမန္မာတို႔ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာမူ အရပ္သံုးစကားအေနအားျဖင့္ “ႏွလံုးသြင္းေကာင္းျခင္း”ဟု ေျပာဆိုသံုးႏႈံးၾကသည္။

စိတ္ေကာင္းထားျခင္း သို႔မဟုတ္ ႏွလံုးသြင္းေကာင္းျခင္းသည္ “အတၱသမၼာပဏိဓိ စ၊ ဧတံ မဂၤလမုတၱမံ” ဟူေသာ မဂၤလသုတ္ေတာ္အရ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္သည္။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ေတြ႔ရႀကံဳရေသာ အေကာင္းအဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အာရံုတို႔၏ လာေရာက္ေႏွာက္ယွက္မႈေၾကာင့္၊ သို႔မဟုတ္ မိမိကိုယ္တိုင္က ထိုအာရံုတို႔၏လာေရာက္ေႏွာက္ယွက္မႈကို ခံယူမိေသာေၾကာင့္ ေလာဘျဖစ္စရာအာရံုအတြက္ ေလာဘျဖစ္ရသည္။ ေဒါသျဖစ္စရာအာရံုအတြက္ ေဒါသျဖစ္ရသည္။ ထို႔နည္းတူ ေမာဟျဖစ္စရာအာရံုအတြက္ ေမာဟျဖစ္ရသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ေမာဟျဖစ္စရာအာရံုဟူ၍ကား သီးျခားရွိသည္ေတာ့မဟုတ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသတို႔၏အာရံုသည္ပင္ သတိပညာျဖင့္ ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိသူအတြက္ ေမာဟျဖစ္စရာအာရံုျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း? ေလာဘ၊ ေဒါသဟူေသာ တရားဆိုး၊ တရားညစ္မ်ားသည္ ေမာဟတည္းဟူေသာ အကုသုိလ္အခ်ဳပ္တရားတစ္မ်ိဳးႏွင့္ကင္း၍ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ေသာေၾကာင့္တည္း။

မိမိသႏၲာန္မွာ အျပင္ပကေရာက္လာေသာ ဣ႒/အနိ႒ (လိုလားအပ္ေသာ/မလိုလားအပ္ေသာ) အာရံုအလိုက္ လိုခ်င္မႈလြန္ကဲလာျခင္းႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သို႔မဟုတ္ သူတစ္ပါးကို ညွင္းပန္းလိုျခင္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္လာေသာအခါ ယင္းသို႔ျဖစ္ျခင္းကုိ မေကာင္းေသာစိတ္ျဖစ္ေပၚမႈဟု နားလည္သေဘာေပါက္ကာ သတိထားၿပီး ထပ္မံလြန္ကဲမႈမ်ိဳးျဖစ္မလာေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ရမည္။ ယင္းသို႔ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းကို “စိတ္ေကာင္းထားျခင္း”ဟုဆိုလိုသည္။ မေကာင္းဘက္သို႔ တိမ္းညြန္႔လုလုျဖစ္ေနေသာစိတ္ကို သတိပညာတို႔ျဖင့္ ေစာင့္ၾကပ္ျခင္းတည္းဟူေသာ အားစိုက္မႈပါေသာေၾကာင့္ စိတ္ေကာင္းထားျခင္းဟူေသာ ေ၀ါဟာရတြင္ “ဗ်ာပါရ”ေခၚ လုံ႔လတစ္မ်ိဳးပါ၀င္ေနေၾကာင္း နားလည္အပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေကာင္းထားျခင္းသည္ သတိပညာမရွိသူမ်ား၊ ယင္းတရားတို႔နည္းပါးသူမ်ားအတြက္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရင့္က်က္မႈမရွိေသးသူမ်ားအတြက္ ခက္ခဲေသာ အလုပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္သည္။

အသို႔ဆိုေသာ္ အဘယ္သည္ စိတ္ထားေကာင္းျခင္း ျဖစ္ပါသနည္း? ဥပမာတစ္ခုကို ထုတ္ၾကည့္ၾကစို႔။ “ဒီကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ” ဟု ရံခါဆိုတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေမြးဖြါးလာၿပီး အရြယ္မေရာက္ေသးေသာကေလးငယ္မ်ားသည္ မည္သူမွသင္မေပးရပါပဲလွ်က္ စိတ္ႏွလံုးသိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည္။ ထိုသုိ႔ျဖစ္ျခင္းသည္ သက္ဆိုင္ရာမိဘမ်ား၏ ဗီဇေကာင္းမႈေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သလို ကေလးငယ္အတိတ္ဘ၀၏ အေငြ႔အသက္ပါလာမႈေၾကာင့္လဲျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထို႔သိုျဖစ္ျခင္းသည္ ခ်မ္းသာမႈ၊ ဆင္းရဲမႈမ်ားႏွင့္လည္း မသက္ဆိုင္သလို သူ႔က်င္လည္ရာပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္လည္း သက္ဆိုင္ျခင္းမရွိေသးေျခ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးငယ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာႏွင့္ပတ္၀န္းက်င္တို႔၏ အရွိန္ၾသဇာသည္ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မက်ေရာက္ေသးေသာေၾကာင့္တည္း။

ကေလးငယ္၏ စိတ္ထားေကာင္းျခင္းသည္ စိတ္ကို ေကာင္းစြာထားရမည္ ဟူေသာအသိေၾကာင့္ကားမဟုတ္။ ဓာတ္ခံဟုေခၚေသာ အတိတ္ဘ၀က ေကာင္းစြာေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ အရွိန္အ၀ါတစ္မ်ိဳး လႊမ္းမိုးေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထားေကာင္းျခင္းသည္ အထက္ပါ “ဗ်ာပါရ”ေခၚ သတိပညာတို႔ျဖင့္ ခ်ဳပ္တည္းမႈမရွိ။ ကေလးငယ္၏ ပဋိသေႏၶ(ကိုယ္၀န္တည္)စိတ္ႏွင့္ တြဲပါလာေသာ အတိတ္ေကာင္းမႈ၏ ေရာင္ျပန္ဟတ္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ယင္းကို “အဗ်ာပါရ”ဟုေခၚသည္။ လံု႔လမျပဳရပါပဲ အလိုလိုေကာင္းေနေသာစိတ္ဟု ဆိုလိုသည္။ သို႔ျဖစ္ရကား စိတ္ထားေကာင္းျခင္းဟူေသာဂုဏ္တစ္မ်ိဳးသည္ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာ က်င့္ယူ၍ ရစေကာင္းေသာ ဂုဏ္မဟုတ္ေၾကာင္း ထပ္မံနားလည္ႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္ လူသားတိုင္းသည္ စိတ္ထားေကာင္းျခင္းဂုဏ္ကို မရရွိႏိုင္ေသာ္လဲ စိတ္ေကာင္းထားျခင္းဂုဏ္ႏွင့္ကား ျပည့္စံုေအာင္ က်င့္သံုးေနထိုင္ႏိုင္ၾကသည္။ မိမိသႏၲာန္မွာ လိုခ်င္မႈလြန္ကဲစိတ္ျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္မႈတည္းဟူေသာ ညွင္းပန္းစိတ္ျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ အထက္ပါ “အတၱသမၼာပဏိဓိ”ေခၚ ႏွလံုးသြင္းေကာင္းျခင္းကို က်င့္သံုးလွ်က္ ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္သည္။ (အတၱသမၼာပဏိဓိ ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ပို႔စ္တစ္ခုသီးျခားေရးရန္ရွိပါသည္)။ လူသားအားလံုး စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ေမြးျမဴႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

ေစတနာမပါေသာ ထိခုိက္ေစမႈမ်ား

စိတ္ေကာင္းထားျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ေရးခဲ့ေသာပို႔စ္အေပၚ စာဖတ္သူမ်ား၏ တုန္႔ျပန္မႈမ်ားအနက္ “တစ္ဘက္သားအေပၚ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ အထိအခုိက္မျဖစ္ပါေစႏွင့္” ဟူေသာ က်ေနာ့္အဆိုကို အေကာင္းျမင္ဘက္က ေဆြးေႏြးလာသူ ၾကယ္ျပာ ၏ “ေစတနာမပါေသာ ထိခိုက္ေစမႈသည္ စိတ္ေကာင္းမထားျခင္းျဖစ္ေလသေလာ” ဟူေသာ ေမးခြန္းအတြက္ က်ေနာ္ဆက္လက္ေရးသားရန္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ယင္းခံစားခ်က္အရ က်ေနာ္တစ္စံုတစ္ခုကို ေျပာလိုသည္။ က်ေနာ္ေျပာဆိုလိုေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ ေမးခြန္းရွင္လိုလားေသာ အေျဖမ်ိဳးျဖစ္ေကာင္းမွ ျဖစ္မည္။

က်ေနာ့္ဆိုလိုခ်က္ဟုဆိုေသာ္လဲ က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ဆိုလိုခ်က္ကားမဟုတ္။ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ဘုရားစာေပမ်ားမွ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပျခင္းမ်ားသာ မ်ားေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဘုရားစာမ်ားကို ကိုးကားေျဖဆိုရသနည္း? က်ေနာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ဘုရားစာေပမ်ားကို ေလ့လာဆည္းပူး၊ ဖတ္ရႈမွတ္သားမႈမ်ားကို အေတာ္အသင့္ျပဳခဲ့ဖူးသည္။ ယခုလည္း ဖတ္ဆဲ၊ မွတ္သားဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ဘုရားစာေပမ်ားသည္ “စိတ္”ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အေသးစိမ့္ေဆြးေႏြးထားေသာ စာေပတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ျမင္သည္။ အေရွ႕တိုင္းစိတ္ပညာကို ေလ့လာလိုက္စားသူမ်ားသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားကို အကိုးအကားမျပဳႏိုင္ပါက စိတ္ပညာႏွင့္သက္၍ ျပည့္စံုေသာေလ့လာမႈတစ္ခုအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရန္ခဲရင္းပါဘိ။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာစာေပမွာ “စိတ္ေကာင္းရွိျခင္း” ဟူေသာဂုဏ္ကို ဘယ္အရာႏွင့္ တြဲဘက္ျမင္တတ္ပါသနည္း? ယင္းေမးခြန္းအတြက္ က်ေနာ့္အေျဖသည္ “ေစတနာေကာင္း” ပင္ျဖစ္သည္။ မွန္သည္။ စိတ္ဟူသည္ ေစတနာေကာင္းႏွင့္ တြဲဘက္၍ မျဖစ္ပါက “ေကာင္းျခင္း” ဂုဏ္သို႔ မေရာက္ရွိႏိုင္။ ေစတနာေကာင္းလွ်င္ စိတ္ေကာင္းသည္၊ ေစတနာဆိုးလွ်င္ စိတ္ေကာင္းမဟုတ္၊ စိတ္ဆိုးပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔အတြက္ ေစတနာေကာင္းရွိဖုိ႔ လိုအပ္သည္။ အသို႔ဆိုေသာ္ အဘယ္တရားသည္ ေစတနာေကာင္းျဖစ္သနည္း? ယင္းအတြက္အေျဖသည္ ၾကက္ဥႏွင့္ၾကက္မကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္ေခ်၏။ ေကာင္းေသာစိတ္ႏွင့္ တြဲဘက္ေနေသာ ေစတနာကို ေစတနာေကာင္းဟု စာေပမ်ားက သတ္မွတ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ စိတ္ဟူေသာတရားသည္ ေစတနာဟူေသာတရားတစ္မ်ိဳးႏွင့္ ကင္းလြတ္၍ ျဖစ္ေပၚေလ့မရွိ။ အၿမဲမျပတ္တဲြဖက္ေနေသာ တရားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ (ေနာက္ေနာင္ပို႔စ္မ်ားတြင္ က်ေနာ္ အက်ယ္ေရးပါမည္)

အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ အျခားတစ္စံုတစ္ေယာက္အေပၚ ေစတနာဆိုးႏွင့္တုန္႔ျပန္ပါက မေကာင္းေသာစိတ္ထားျဖင့္ တုန္႔ျပန္သည္ဟု မွတ္ယူႏိုင္သည္။ ေစတနာေကာင္းႏွင့္တုန္႔ျပန္ပါမူ စိတ္ေကာင္းႏွင့္တုန္႔ျပန္သည္ မည္ေပသည္။ ဒီေနရာမွာ ေစတနာ၏ သေဘာသဘာ၀ကို အနည္းငယ္တင္ျပ သင့္သည္ဟု ထင္သည္။ အဘယ္သေဘာသည္ ေစတနာျဖစ္ပါသနည္း? ယင္းစကားလံုးကို “ေစ့ေဆာ္ျခင္းသေဘာဟု၎၊ ေစ့ေဆာ္ေၾကာင္းသေဘာဟု၎၊ ေစ့ေဆာ္တတ္ေသာသေဘာဟု၎” ဖြင့္ဆိုၾကသည္။ ဘာကိုေစ့ေဆာ္သနည္း? ယင္းေစတနာႏွင့္ အတူျဖစ္ေဖၚျဖစ္ဘက္ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုးတရားမွန္သမွ်ကို ေစ့ေဆာ္သည္။ ေစ့ေဆာ္သည္ဟူသည္ တိုက္တြန္းျခင္းကို ဆိုလိုသည္။

မည္သည့္တရားမဆို ေစတနာ၏ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳမႈေၾကာင့္ ယင္းတို႔၏ မူလသဘာ၀မ်ား ဘြင္းဘြင္းႀကီးေပၚလာၾကရသည္။ ဥပမာ---ေလာဘ၏ သေဘာသည္ လိုခ်င္မႈျဖစ္ေသာ္လဲ ေလာဘသက္သက္၏ လိုခ်င္မႈသည္ အားမေကာင္းလွ။ သူႏွင့္တြဲဘက္ေနေသာ ေစတနာ၏ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳမႈေၾကာင့္ ေလာဘသည္ အျမင္ကပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ယင္း၏သတိၱကို ျပေတာ့သည္။ အျခားတရားမ်ား၏ သတိၱျဖစ္ေပၚပံုလည္း ထိုနည္းတူပင္တည္း။ အမွန္အားျဖင့္ ေစတနာသည္ ယင္းႏွင့္အတူျဖစ္ဘက္ တရားအားလံုး၏ အႀကီးအခ်ဳပ္ပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ (ဗုဒၶစာေပလာ စိတ္ပညာအေၾကာင္းကို အလွ်င္းသင့္သလို ေနာက္ေနာင္ပို႔စ္မ်ားတြင္ ေရးသားတင္ျပသြားမည္)

ေစတနာအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္မွ် နားလည္ၿပီးေနာက္ ေစတနာမပါပဲျဖစ္သြားရေသာ ထိခိုက္မႈအတြက္ သက္ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားကို စိတ္ထားမေကာင္းသူမ်ားဟု သတ္မွတ္ႏိုင္ပါသေလာ? က်ေနာ့္အေျဖသည္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ပါ။ ယင္းသို႔မသတ္မွတ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ဘုရားစာေပမ်ား၌ ခုိင္မာေသာ သာဓကအကိုးအကားမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အနည္းငယ္မွ် ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါမည္။

ရွင္ေတာ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါက စကၡဳပါလေခၚ မ်က္စိကြယ္ေနရွာေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ႀကီးတစ္ပါးရွိခဲ့ဖူးသည္။ မိုးရြာၿပီးကာစျဖစ္ေသာ ေန႔တစ္ေန႔တည္း။ ထိုေန႔တြင္ မိုးရြာၿပီးကာစျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပလူေကာင္မ်ား ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ေနရာအႏံွ႔ သြားလာေနၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား လမ္းေလွ်ာက္ေသာ စႀကႍေပၚတြင္လည္း ေျခခ်စရာမရွိေလာက္ေအာင္ အုပ္အုပ္က်င္းက်င္း လွည့္လည္ေနၾကသည္။ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးသည္ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ား ကင္းစင္သျဖင့္ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ရွိ စႀကႍေပၚတြင္ ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ေတာ္မူသည္။ စႀကႍလမ္းအေပၚ ပလူေကာင္မ်ား သြားလာေနသည္ကို ျမင္ေတာ္မမူေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မ်ားစြာေသာ ပိုးေကာင္မ်ား၊ ပလူေကာင္မ်ား အရွင္ျမတ္၏ေျခဖ၀ါးေအာက္တြင္ အသက္ဆံုးရႈံးခဲ့ၾကရသည္။

ယင္းအျဖစ္အပ်က္ကို အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားျမင္ၾကေသာအခါ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးကို တိရိစၦာန္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ေနသည္ဟုကဲ့ရဲ႕ၾကၿပီး ဘုရားျမတ္ထံပါး ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ ျမတ္ဘုရားရွင္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ မေထရ္ႀကီးကိုေခၚကာ “တမင္တကာနင္းသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ မျမင္သျဖင့္ နင္းမိျခင္းေလာ” ဟုေမးေတာ္မူရာ “မျမင္သျဖင့္နင္းမိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲလိုေသာေစတနာ အနည္းငယ္မွ်ပင္မရွိေၾကာင္း”မေထရ္ျမတ္က ေျဖၾကားေတာ္မူသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလဲ “ယင္းသို႔ေစတနာမပါပဲ အမွတ္တမဲ့ျပဳမိေသာအျပဳအမူမ်ားအတြက္ အျပစ္မရွိေၾကာင္း” မိန္႔ၾကားကာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဆက္လက္တရား ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ (စကၡဳပါလေထရ၀တၳဳ၊ ယမက၀ဂၢ၊ ဓမၼပဒ႒ကထာ၊)

ထို႔ျပင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား လိုက္နာက်င့္သံုးရေသာ (၂၂၇-သြယ္ေသာ) သိကၡာပုဒ္ေခၚ ဥပေဒစည္းကမ္းမ်ားစြာအနက္ သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး (၁) လူ႔အသက္သတ္ျခင္း (၂) တိရစၦာန္အသက္သတ္ျခင္း မ်ားအေပၚ ကြဲျပားစြာခ်မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းမ်ားရွိသည္။ လူ႔အသက္ကို သတ္မိပါက ယခုပစၥဳပၸန္မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ အဘယ္နည္းႏွင့္မွ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္မရႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အျပစ္ႀကီးမားၿပီး တိရစၦာန္အသက္သတ္မိပါက အာပတ္ေျဖျခင္းျဖင့္ ကုသေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေၾကာင္း ေဟာၾကားထားသည္မ်ား မွတ္သားခဲ့ရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းသတ္ျဖတ္မႈသည္ လူကိုျဖစ္ေစ၊ တိရစၦာန္ကိုျဖစ္ေစ ေသေစလိုေသာေစတနာမပါရွိလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာအျပစ္ မျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။

သတ္သည္ဆိုရာ၌ ေသေစလိုေသာေစတနာႏွင့္သတ္ျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယင္းေစတနာမ်ိဳးမပါပဲ အမွတ္တမဲ့ ထိမိခိုက္မိၿပီး ေသဆံုးရျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ပါက တစ္ဘက္သားမွာ နစ္နာမႈျဖစ္ရေသာ္လည္း ေစတနာဆိုးမပါေသာေၾကာင့္ ျပဳလုပ္သူကို စိတ္ထားမေကာင္းေသာသူဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္ေၾကာင္း အထက္ပါ ဗုဒၶစာေပလာ သာဓကမ်ားက သက္ေသခံလွ်က္ရွိသည္။ အထက္ပါ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ က်ေနာ္မွတ္သားဖူးေသာ ဘုရားစာေပလာ၀တၳဳႏွင့္ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားကို အကိုးအကားျပဳျခင္းမွ်သာတည္း။ ယင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးမ်ားကို မ်က္ေမွာက္မွာလည္း ေနရာအႏွံ႔ေတြ႔ျမင္၊ ၾကားသိႏိုင္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သတင္းသံုးပတ္ေလာက္က AFP သတင္းတစ္ပုဒ္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္မႈေၾကာင့္ သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္တစ္ဦးေသဆံုးသြားေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရသည္။ ယင္းအတြက္ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ မည္သည့္အျပင္ဒဏ္ကိုမွ မခံရ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေသဆံုးသူသားကေလးအတြက္ျဖစ္ရေသာ ပူေဆြးမႈ၊ ယူႀကံဳးမရျဖစ္မႈ၊ သူ႔ကိုယ္သူခြင့္မလႊတ္ႏိုင္မႈစေသာ အတၱာႏု၀ါဒ-ေခၚ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္ျခင္းကား အသက္ဆံုးသည့္တိုင္ ေျပေပ်ာက္ေတာ့အံ့မထင္။ ထိုဖခင္မ်ိဳးကို (သူ႔သားအေပၚ) စိတ္ေကာင္းမထားေသာသူ ဟု ေခၚႏိုင္အံ့ေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွတ္တမဲ့သည္ ေစတနာ၏ သားေကာင္မဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္အပ္သတည္း။

စိတ္ေကာင္းထားျခင္း

က်ေနာ္အခုတေလာ စာမေရးျဖစ္။ ဘာေရးရမွန္းမသိ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ စာဖတ္ျဖစ္သည္။ သတင္းစာႏွင့္ ျမန္မာလိုေရးထားေသာ ၀တၳဳအနည္းငယ္ဖတ္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို သန္႔ရွင္းေရးအနည္းငယ္လုပ္ျဖစ္သည္။ ရြတ္ေနက်ဘုရားစာအနည္းအက်ဥ္း ရြတ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားေနေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကားရွိသည္။ က်ေနာ္လုပ္ေနေသာ အလုပ္၊ ဖတ္ေနေသာ စာ၊ ရြတ္ေနေသာ ဘုရားစာေတြႏွင့္ေတာ့ ပတ္သက္မႈမရွိ။ က်ေနာ္စဥ္းစားေနေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ “စိတ္ေကာင္းထားျခင္း” ဟူေသာ အေၾကာင္းအရာျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းအရာကို အခုမွ က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၾကာကတည္းက က်ေနာ္စဥ္းစားလာမိေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ယင္းအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စာမ်ိဳးစံုလဲ ဖတ္ခဲ့၊ မွတ္ခဲ့ဖူးသည္။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ေရာ၊ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့၊ မွတ္ခဲ့ဖူးေသာစာတိုေပစေတြႏွင့္ တိုင္းတာသတ္မွတ္ျခင္းမ်ိဳးေတြကိုလဲ ျပဳခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တိက်ေသာ အေျဖကို က်ေနာ္မရခဲ့၊ စိတ္ေကာင္းထားျခင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း? က်ေနာ္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးေနဆဲ။

ဘုရားတရားအလုပ္ကို နင္းကန္လုပ္ေနေသာ၊ တစ္ေနကုန္ဘုရားစာခ်ည္းရြတ္ေနေသာ၊ တစ္ေနကုန္ ပုတီးစိမ့္ေနေသာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရိပ္သာ၀င္ၿပီး တစ္ေနကုန္တရားထိုင္ေနၾကေသာ လူမ်ားသည္ စိတ္ေကာင္းရွိသူမ်ားေပေလာ? ဒီေမးခြန္းကိုလဲ က်ေနာ္အေျဖမေပးရဲ။ က်ေနာ့္မွာ ေျဖစရာအတိအက်မရွိေသး။ သို႔ေသာ္ စိတ္ေကာင္းထားျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ကို တင္ျပခ်င္သည္။ ေမးခြန္းအေျဖမွန္ကို က်ေနာ္တင္ျပေနသည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ သို႔မဟုတ္ ခံယူခ်က္ကို တင္ျပေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။

ဘုရားစာေပမ်ားရွိ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္စိတ္၊ အကုသုိလ္စိတ္ ဆိုသည္မ်ားကိုလဲ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေကာင္းေသာစိတ္၊ မေကာင္းေသာစိတ္ဟူ၍သာ မွတ္ခ်က္ျပဳႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ေကာင္းဟူ၍၎၊ စိတ္မေကာင္းဟူ၍၎ မွတ္ခ်က္မျပဳရဲ။ စိတ္ေကာင္းရွိသူဟု သက္ဆိုင္ရာသူ႔ပတ္၀န္းက်င္၏ သတ္မွတ္ျခင္းကို ခံရေသာ သူမ်ားကိုလဲ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူတို႔ကို စိတ္ေကာင္းရွိသူမ်ားဟု သတ္မွတ္ၾကသနည္း က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စူးစမ္းၾကည့္မိသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာမိေသာအခါ က်ေနာ့္စိတ္ကို ဘ၀င္မက်ေစပါ။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ စိတ္ေကာင္းထားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး “စံ” ရွိေနၿပီေလာ? သို႔မဟုတ္ က်ေနာ့္ပုဂၢလိကဆႏၵႏွင့္ မကိုက္ညီေသာေၾကာင့္ ထုိသူတို႔၏ စိတ္ေကာင္းရွိျခင္းဟူေသာအျဖစ္ကို လက္မခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေလသေလာ? အကယ္၍ က်ေနာ္၏ ဘ၀င္မက်မႈသည္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ မသိမသာ၀င္ေနေသာ“စံ”ႏွင့္ မကိုက္ညီေသာေၾကာင့္ဟု အေျဖေပးမိပါက က်ေနာ္သည္ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္၏ လြမ္းမိုးမႈကို အနည္းအမ်ား ခံေနရရွာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမည္။ က်ေနာ့္ဆႏၵႏွင့္မကိုက္ညီေသာေၾကာင့္ ဘ၀င္မက်ပါဟု က်ေနာ္ေျဖဆိုခဲ့ေသာ္ က်ေနာ္၏စိတ္ေကာင္းထားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာအျမင္သည္ က်ေနာ့္၏ အတၱဆန္မႈပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။

အသို႔ဆိုေသာ္ က်ေနာ္သည္ စိတ္ေကာင္းထားျခင္းကို အဘယ္သို႔ ေျဖဆိုသတ္မွတ္ႏိုင္ေတာ့မည္နည္း? က်ေနာ့္အေျဖသည္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ၀င္ေနေသာ “စံ”ႏွင့္၎၊ က်ေနာ့္ပုဂၢလိကဆႏၵႏွင့္၎ လြတ္ကင္းေသာအေျဖမ်ိဳးမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္အေျဖတြင္ ဘက္လိုက္မႈပါ၀င္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ေျဖဆိုခ်င္သည္။ တင္ျပခ်င္သည္။ အမွန္ႏွင့္အမွားကို တကယ္စိတ္ေကာင္းရွိသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို (ကိုယ္တိုင္) မသိသူမ်ားက သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မည္။ (ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ေကာင္းရွိသူဟု (ကိုယ္တိုင္) ခံယူထားေသာသူမ်ားသည္ စိတ္ေကာင္းမရွိသူက မ်ားေၾကာင္း က်ေနာ္ ေလ့လာမိသည္။)

စိတ္ေကာင္းထားျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကေပးလိုက္ေသာ အေျဖသည္ “တစ္ဘက္သားကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ အထိအခုိက္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔” ဟူသတည္း။

လူေတြဘာကို ႀကိဳက္သလဲ

က်ေနာ္ မသိပါ။

ယေန႔ စိတ္၀င္စားဘြယ္ သတင္းမ်ား

မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ား။ ယေန႔ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉-ခု၊ ေမလ (၆)-ရက္၊ ၿဗိတိရွစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ (၉)-နာရီ၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။ ကမၻာ့သတင္းနဲ႔ အတင္းအဖ်င္းမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ရွာေဖြတင္ဆက္ဖို႔ အခ်ိန္က်ေရာက္လို႔ လာပါၿပီ။ သတင္းနဲ႔ အတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို ေရွးဦးစြာ အစီအရင္ခံပါ့မယ္။
(၁) Australia ႏိုင္ငံ၊ Queensland ၿမိဳ႕ ခရီးသြားလာေရးမွ ႀကီးမွဴးက်ဥ္းပေသာ “ကမၻာ့အေကာင္းဆံုး အလုပ္” ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ၿဗိတိန္ႏိုင္သားတစ္ေယာက္က ေအာင္ပန္းဆြတ္ခူးသြားျခင္း။
(၂) မန္ခ်က္စတာယူႏိုင္တက္အသင္းမန္ေနဂ်ာ Sir Alex Ferguson ရဲ႕ေခြ်းမနဲ႔ေျမးကေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ပြါးရာမွ အႀကီးအက်ယ္ဒဏ္ရာရၿပီး ေဆးရံုတင္ထားရျခင္း။
(၃) အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ စႏၵားလန္းၿမိဳ႕သူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္သည္ သူ႔အမ်ိဳးသားႏွင့္ လိင္ဆက္ဆံတဲ့အခါ ပတ္၀န္းက်င္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ၀ုန္း၀ုန္းဒုိင္းဒိုင္းအသံထြက္ေစတဲ့အတြက္ တရားစြဲဆိုခံထားရျခင္း။

သတင္းအစံုအလင္မွာ---

(၁) ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇႏၷ၀ါရီလမွ စတင္ကာ ၾသစ္ထေရးလိယႏိုင္ငံ၊ ကြီးစ္လန္းၿမိဳ႕ခရီးသြားလာေရးမွ ႏိုင္ငံပိုင္ Hamilton အမည္ရွိသႏၲာကြ်န္းတစ္ကြ်န္းကို ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ ခရီးသြားလာေရးအရွိန္ျမွင့္တင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ စိတ္၀င္စားသူမ်ားကို ဖိတ္ေခၚကာ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို က်င္းပေပးခဲ့ပါသည္။ ေျခာက္လၾကာ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးနဲ႔ ကြ်န္းဆိုင္ရာသတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို အင္တက္နက္ေပၚလႊင့္ထုတ္ေပးေရး အပါအ၀င္ ကြ်န္းအေပၚလုပ္ရမည့္ အေသးစားလုပ္ငန္းကေလးမ်ားအတြက္ လစာၾသစ္ထေရးလိယေဒၚလာ တစ္သိန္းခြဲတန္ ယင္းလုပ္ငန္းအတြက္ ကမၻာတစ္၀ွမ္း ႏိုင္ငံေပါင္း (၂၀၀) ေက်ာ္မွ စိတ္၀င္စားသူ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဦးေရ စုစုေပါင္း (၃၄၀၀၀) နီးပါး ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကသည္။

ၿပိဳင္ပြဲ၀င္မ်ားသည္ အဂၤလိပ္စကားကို ကြ်မ္းက်င္စြာေျပာတတ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး၊ အဂၤလိပ္လိုသတင္းေရးႏိုင္ျခင္း၊ ဘေလာ့ဂ္ဖန္တီးႏိုင္ျခင္း၊ သတင္းေထာက္မ်ားေမးျမန္းသည္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးႏိုင္ျခင္း၊ ဗီဒိယိုကင္မရာေရွ႕တြင္ မေၾကာက္မရြံ႕သတင္းလႊင္ထုတ္ေပးႏိုင္ျခင္းအပါအ၀င္ ေရကူးကြ်မ္းက်င္မႈ၊ သဘာ၀ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ဓာတ္ပံု၀ါသနာပါမႈ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားကိုးမႈ၊ စြန္႔စားခ်င္စိတ္ရွိမႈ၊ ပင္လယ္ေဒသမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္မႈ စတဲ့အရည္အခ်င္းေတြ ရွိရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေျမာက္မ်ားစြဲထဲမွ အထက္ပါအရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ျပည့္စံုသူ အသက္ (၃၄)ႏွစ္အရြယ္ရွိ ၿဗိတိန္ႏိုင္သား Ben Southall ဆိုသူကို ယင္းလုပ္ငန္းအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးအျဖစ္ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါၿပီ။ မစၥတာဘင္းေဆာက္ေဟာသည္ လာမည့္ July (1)-ရက္ေန႔မွာ စတင္ကာ ေျခာက္လတုိင္တုိင္ အလုပ္ဆင္းရမည္ျဖစ္ၿပီး ယင္းအတြက္ လစာမွာ စတာလင္ေပါင္ (၇၀၀၀၀) ႏွင့္ညီမွ်ေသာ ၾသစ္ထေရးလိယေဒၚလာ တစ္သိန္းခြဲရရွိမည္ဟု သတင္းရရွိပါသည္။ (၀င္မၿပိဳင္လိုက္မိတာ နာသကြာ)။


(၂) မန္ခ်က္စတာယူႏိုင္တက္ အသင္းမန္ေနဂ်ာ ဆာဖာဂူဆန္၏ အသက္ (၃၀) အရြယ္ရွိ ေခြ်းမ Nadine Ferguson ႏွင့္ (၁၀)ႏွစ္အရြယ္ သားႀကီး Charlie Ferguson၊ (၆)ႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ေလး Grace Ferguson တို႔ကို ကားတိုက္မႈျဖစ္ပြါးရာမွ အနာတရျပင္းထန္သျဖင့္ မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႕ေဆးရံုသို႔ အေရးေပၚ ေလယာဥ္ျဖင့္တင္ေခၚသြားခဲ့ရသည္။ ေခြ်းမ နာဒင္းမွာ ဆာဖာဂူဆန္၏ သားျဖစ္သူ Darren ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရးပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ကြဲကြာေနရၿပီး သားႀကီးႏွင့္သမီးငယ္တို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္လွ်က္ရွိသည္။ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ပြါးရာမွ မည္သည့္ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေဆးရုံတင္ရသည္ကို သက္ဆိုင္ရာပုလိပ္က ထုတ္ေဖၚေျပာဆိုျခင္းမရွိဟု သတင္းမ်ားကဆိုပါသည္။ မိခင္ႏွင့္ သားႀကီးတို႔မွာဒဏ္ရာျပင္းထန္ေသာ္လဲ သမီးငယ္ ဂေရ႕စ္မွာမူ စိုးရိမ္ဖြယ္မရွိဟု သိရသည္။

ေဘာလံုးရာသီအစမွာ ဖလားငါးလံုးကို ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ ယူႏိုင္တက္အသင္းမန္ေနဂ်ာသည္ အယ္ဗာတန္ကို ရႈံးနိပ္ၿပီး ဖလားတစ္လံုးလက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ လက္က်န္ဖလားမ်ားကို ရယူပိုင္ဆိုင္ဖို႔ က်ိဳးစားေနရေသာေၾကာင့္ ယခုျဖစ္ခဲ့ေသာ ေခြ်းမႏွင့္ ေျမးကေလးမ်ားကိစၥအေပၚ စိုးရိမ္ေသာက မ်ားစြာမျဖစ္ဟု သိရသည္။ ခ်ိန္ပီယံလိဂ္ၿပိဳင္ပြဲတြင္ အိမ္ကြင္းမွာ (၁-၀)၊ အေ၀းကြင္းမွာ (၃-၁)၊ စုစုေပါင္း (၄-၁) ျဖင့္ ၿပိဳင္ဘက္အာဆင္နယ္လ္အသင္းကို အႏိုင္ရလိုက္တဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ ဖလားတစ္လံုးရဖို႔ လက္တစ္ကမ္းေရာက္ေနေသာ မန္ေနဂ်ာအတြက္ ေဘာလံုးမွတစ္ပါး အျခားမဲစရာ ဘာမွမရွိဟု သတင္းမ်ားက ေ၀ဘန္လွ်က္ရွိပါသည္။ (မန္ယူအသင္း လက္က်န္ဖလား အားလံုးရပါေစဗ်ာ။ က်ေနာ္က မန္ယူပရိတ္သတ္ေလ)။


(၃) အသက္ (၄၈)ႏွစ္အရြယ္ရွိ Caroline Cartwright ေခၚအမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးကို ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္းအသံမည္ေအာင္ လိင္ဆက္ဆံမႈေၾကာင့္ စႏၵားလန္းတရားရံုးက အျပစ္ေပးလိုက္သည္။ ယင္းအျပစ္မွာ “ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီး (၁၇) မွစတင္ကာ ေနာက္ေလးႏွစ္တိုင္တိုင္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံအတြင္း မည္သည့္ေနရာမွာမွ ပတ္၀န္းက်င္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေလာက္တဲ့ အသံမ်ိဳးျဖစ္ေစလွ်က္ လိင္ဆက္ဆံမႈမျပဳရ” ဟူသတည္း။

သို႔ေသာ္လဲ ေဒၚႀကီးကာရိုလုိင္းမွာ ယင္းတားျမစ္ခ်က္အထုတ္ခံရၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ျဖစ္ေသာ ဧၿပီ (၁၈)နဲ႔ (၂၂၊ ၂၆) ရက္ေတြမွာလဲ ေယာက်္ားျဖစ္သူ Steve ၏ အကူအညီျဖင့္ ဥပေဒကုိ လက္တစ္လံုးျခားလုပ္ကာ ယခင္အတိုင္း လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆူပူေသာင္းၾကမ္းမႈမ်ားကို ျပဳေနဆဲျဖစ္သျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာရဲမ်ားက ၀င္ေရာက္ဖမ္းဆီးရသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၄င္း၏အမႈကို တရားရံုးက ဆက္လက္စစ္ေဆးလွ်က္ရွိေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။ (ဆုိးလိုက္တဲ့ မိန္းမႀကီးဗ်ာ၊ သူ႔လို ဆိုးၾကနဲ႔ေနာ္၊ ဟီး။)

သူေတာင္းစားသင္တန္းေက်ာင္း

အဂၤလိပ္စကားေျပာကမၻာမွာ ေရွးအက်ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ Oxford တကၠသိုလ္ႀကီးကို (၁၂)ရာစုေလာက္မွာ (စတင္တည္ေထာင္တဲ့ခုႏွစ္ကို မည္သူမွ ဂဂနနမသိေသးဘူးလို႔ သိရပါတယ္။) စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး၊ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေဒသခံေတြနဲ႔ အဆင္မသင့္ျဖစ္မႈေၾကာင့္ Cambridge တကၠသိုလ္ႀကီးကို (၁၂၀၉)ႏွစ္ခုမွာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ထြက္ပညာရွင္ေတြက တည္ေထာင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ယေန႔ ပညာေရးေလာကမွာ ဒီတကၠသိုလ္ႀကီးေတြဟာ အၿမဲတန္း ကမၻာ့အဆင့္ (၁) မွ (၄) အတြင္းရွိေနပါတယ္။

ကမၻာ့တကၠသိုလ္မ်ားသမိုင္းမွာ ေရွးအက်ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ အင္ဒိယႏိုင္ငံရွိ နာလႏၵဗုဒၶတကၠသိုလ္ႀကီးကိုေတာ့ ခရစ္ႏွစ္ (၄)ရာစုေလာက္မွာ၊ အတိအက်ေျပာရရင္ ခရစ္ႏွစ္(၄၂၇)မွာ စတင္တည္ေထာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ႀကီးဟာ (၁၁၉၇)ခုႏွစ္အထိ ႏွစ္ေပါင္း (၇၇၀)ေလာက္ ရွင္သန္ခဲ့တယ္လို႔ သမိုင္းမ်ားက ဆိုပါတယ္။ နာလႏၵတကၠသိုလ္ႀကီးဟာ နာဂဇုန၊ ၀သုဗႏၶဳစတဲ့ ဗုဒၶဘာသာစာေပ ပညာရွင္ရဟန္းေတာ္ အေျမာက္အမ်ားကို ေမြးဖြါးေပးခဲ့ရာဌာနႀကီးတစ္ခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔မွာေတာ့ ပ်က္စီးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ နာလႏၵတကၠသိုလ္အေဟာင္းႀကီးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ တကၠသိုလ္အသစ္ကေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ၿပီး ဗုဒၶစာေပမ်ားကို ဆက္လက္ျဖန္႔ခ်ီလွ်က္ရွိေနပါတယ္။

ပညာေရးေလာကမွာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတတ္ပညာကို သင္ယူ၊ ပို႔ခ်ဖို႔အတြက္ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားကို ေခတ္အဆက္ဆက္ထူေထာင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္မွာလဲ သက္ဆုိင္ရာပညာရပ္ေတြအတြက္ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ အလွ်ိဳအလွ်ိဳေပၚလာေနၾကတာ ေတြ႔ျမင္ၾကရမွာပါ။ ေရွးေဟာင္းတကၠသိုလ္ႀကီးေတြရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းအစကို လိုက္ၾကည့္ရင္ စစခ်င္း တကၠသိုလ္အဆင့္အေနနဲ႔ ထူေထာင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ သာမန္ပညာသင္ေက်ာင္းကေလးမ်ားသာျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ေငြေက်းအင္အားနဲ႔ ဆရာအင္အားစသည္စုေဆာင္းၿပီး တေျဖးေျဖးခ်င္း ျမွင့္တင္လာရာကေန ေနာက္ဆံုး ပညာရပ္ေပါင္းစံုသင္ၾကားရာ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြအဆင့္ထိ ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အင္ဒိယႏိုင္ငံမွာဆို တကၠသိုလ္ေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။ တစ္ရာေက်ာ္အထက္မွာရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဗဟုိအစိုးရက တိုက္ရိုက္ထိမ္းခ်ဳပ္ကြတ္ကဲတဲ့တကၠသုိလ္ႀကီးေတြက ဆယ္ခုေလာက္ရွိပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ျပည္နယ္အစိုးရနဲ႔ ပုဂၢလိကေထာက္ပံ့ခံတကၠသိုလ္ေတြမ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္တက္ခဲ့တဲ့တကၠသိုလ္ကေတာ့ ဗဟုိကတိုက္ရုိက္ကိုင္တဲ့ University of Hyderabad ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရပ္ေပါင္းစံုကို သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးၿပီး အင္ဒိယႏိုင္ငံရဲ႕ ထိတ္တန္းတကၠသိုလ္ႀကီး ငါးခုထဲမွာ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီတကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားအျပင္ အင္ဒိယႏိုင္ငံအတြင္း ေကာလိပ္ေတြ၊ အင္စတီက်ဳေခၚသင္တန္းေက်ာင္းေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြကေတာ့ ေသာင္းသိန္းခ်ီရွိပါတယ္။ လူဦးေရမ်ားတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းေတြလဲ မ်ားျပားလာရတယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ စာတကယ္မသင္ပဲနဲ႔ အစုိးရဆီက ပိုက္ဆံထုတ္စားေနၾကတဲ့ အမည္ခံေက်ာင္းေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဲသေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ရွိေနပါလွ်က္နဲ႔ ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္မွာ ဟာကြက္ေတြရွိေနဆဲပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီဟာကြက္ကို ျဖည့္ဖို႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကိုလဲ ထူေထာင္ထားၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေတာ့---

“I am an orphan= က်ေနာ္/က်မက မိဘမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ပါခင္ဗ်ား/ရွင္။
I have not eaten for days=ထမင္းမစားရတာလဲ ရက္အေတာ္ၾကာပါၿပီ။
I am ill, have no money for medicine, please help me in the name of God=က်ေနာ္/က်မေနမေကာင္းျဖစ္ေနပါတယ္၊ ေဆးဖိုး၀ါးခလဲ မရွိပါဘူး၊ ဘုရားသခင္မ်က္ႏွာေတာ္ေထာက္ထားၿပီး မစခဲ့ၾကပါခင္ဗ်ား/ရွင္။”
အထက္ပါ ၀ါက်မ်ိဳးေတြလို ေတာင္းတဲ့ရမ္းတဲ့အခါ ေလွ်ာေလွ်ာရွဴရွဴျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ဘာသာစကားမဟုတ္တဲ့ ဘာသာစကားေတြကို သင္ၾကားေပးဖို႔ ထူေတာင္တာလို႔ သိရပါတယ္။

အင္ဒိႏိုင္ငံ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္နယူးေဒလီမွာ ခရစ္ႏွစ္ (၂၀၁၀)ခု၊ ေအာက္တိုဘာလမွာ က်င္းပမည့္ ဓနသဟာယပြဲေတာ္ရာသီအတြင္း ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေပါင္း တစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္လာမည္လို႔ ခန္႔မွန္းထားပါတယ္။ နယူးေဒလီရွိသူေတာင္းစားေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆီမွာ ေတာင္းရမ္းတဲ့အခါ အဆင္ေျပေအာင္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားအပါအ၀င္ ျပင္သစ္၊ စပိန္စတဲ့ ဘာသာစကားေတြကိုလဲ သင္ယူၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေလးဟာ ဘာသာစကားကို သင္ေပးတဲ့အခါ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံသံုးအေႂကြေစ့ေတြကိုလဲ စံနမူအျဖစ္ျမင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ႀကိဳတင္ျပေပးထားတယ္ လို႔သိရပါတယ္။

အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသူေလးမ်ားဆိုရင္ အဂၤလိပ္လိုေရာ ျပင္သစ္၊ စပိန္လိုေတြပါ ေတာင္းနည္းရမ္းနည္းေတြကို သြက္သြက္လက္လက္ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အင္ဒိယႏိုင္ငံထုတ္ Hindustan Times သတင္းစာႀကီးကဆိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံအတြင္း သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ပ်န္းမွ်ေတာင္းရေငြဟာ Rupee (၁၅၀)မွ (၂၀၀)ပဲရွိပါသတဲ့။ (၄-၅ ေဒၚလာခန္႔ရွိပါတယ္၊ ဆယ္ရူပီးဖိုးေလာက္ဆိုရင္ မနက္စာေကာင္းေကာင္းစားေလာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေနစဥ္တုန္းက မနက္စာဖိုး (၇-၈) ရူပီးဖုိးေလာက္ပဲ ကုန္တယ္။) သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီေလာက္ေငြပမာဏဟာ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္တဲ့အေနအထားမွာရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ လာမည့္ ဓနသဟာယပြဲေတာ္ကာလအတြင္း ဘာသာစကားကြ်မ္းက်င္မႈေတြ၊ လိမ္မာပါးနပ္မႈေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေတာင္းရမ္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ ယခုလက္ရွိ၀င္ေငြထက္ အဆမ်ားစြာရရွိႏိုင္ေၾကာင္း သူေတာင္းစားမိသားစုေပါင္း (၁၂၀၀)တို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ Mr Vijay Babli က ဟင္ဒူစတန္နီတိုင္းသတင္းစာမွာ ေျပာျပထားပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ႀကိဳးပန္းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ေပါက္ေရာက္ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ပြဲေတာ္ကာလၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကိုေတာ့ ထူေထာင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ တကယ္လို႔သာ အဲဒီေက်ာင္းဟာ သူတို႔ရည္ရြယ္သလို ေအာင္ျမင္တဲ့ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ခဲ့ရင္ ေနာင္အနာဂတ္မွာ ကမၻာေပၚတြင္ ပထမဆံုးေသာ သူေတာင္းစားတကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာတဲ့လဲ။

“ပညာမဲ့သူသည္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရတတ္၏” လို႔ အဆိုရွိေပမဲ့ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူေတြထဲမွာလဲ ပညာနည္းနည္းရွိတဲ့သူက သူမ်ားထက္ပိုရေအာင္ ေတာင္းႏိုင္ေၾကာင္းသက္ေသျပဖို႔ အင္ဒိယက သူေတာင္းစားအဖြ႔ဲသားေတြ ႀကိဳးပန္းလႈပ္ရွားေနၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ထက္ ငယ္ေသာ၊ ႀကီးေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းတက္ေနရစဥ္ကာလမွာ ပညာကို ႀကိဳးစားသင္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာင္လုိက္ရပါတယ္။ သူေတာင္းစားလုပ္ဖို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကမၻာ့အလယ္မွာ တင့္တယ္ေအာင္ ထူေထာင္ဖို႔။ အဲဒီလို ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ကို သင္ၾကရမွာ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့---။

ေမွာ္စြမ္းအားရွင္မ်ား

Patience and perseverance have a magical effect before which difficulties disappear and obstacles vanish.

John Quincy Adams (1767-1848)

သီးခံျခင္း၊ ဇြဲေကာင္းျခင္းေတြမွာ ေမွာ္ဆန္တဲ့စြမ္းအားေတြရွိတယ္၊ အတားအဆီးအခက္အခဲေတြဟာ သူတို႔ေရွ႕ေရာက္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရတယ္။

(ဂြ်န္ကြင္းစီအဒမ္စ္၊ ေျခာက္ေယာက္ေျမာက္ အေမရိကန္သမၼတ)

သူငယ္ခ်င္းသို႔ (၁၃)

သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ့္လူႀကီးဆီ စာမေရးျဖစ္တာလဲ ၾကာေပါ့။ ေနေကာင္းတယ္မို႔လား။ အလုပ္သိပ္မ်ားတဲ့လူမို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနလားလို႔ မေမးေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ့ အခုတေလာ စိတ္ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ဆိုရမွာေပါ့။ ဒီမနက္ေတာ့ မနက္စာစားၿပီး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ အနားရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကရဲ႕ Snow In The Summer ဆိုတဲ့စာအုပ္ေလး ဖတ္ေနမိတယ္။ ကိုယ့္လူလဲအေတာ္အသင့္ဖတ္ပီးေလာက္ေရာ့ေပါ့။

အရင္တုန္းက၊ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ထြက္ခါစေလာက္မွာထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းကလဲ ဖတ္ေတာ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္စာသိပ္နားမလည္တာရယ္၊ အနာနဲ႔ေဆး မသင့္ေသးတာရယ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ ဆိုလိုခ်က္ကို ဒီေလာက္မသိခဲ့ဘူး။ အခုလို စိတ္ညစ္ညစ္ရွိတဲ့အခါမွာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့မွ အနာနဲ႔ေဆးသင့္သြားလို႔နဲ႔တူတယ္။ စာအုပ္ရဲ႕အရသာကို ပိုခံစားတတ္လာသလိုပဲ။ အေကာင္းခ်ည္းပဲ မဟုတ္ေပမဲ့ အေကာင္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေရးထား၊ အႀကံျပဳထားတာ ေတြ႔ရတယ္။

အဲဒီစာအုပ္ဖတ္ပီးေတာ့ ငါဘာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနရတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိတယ္။ အေျဖတစ္ခုရလာသလိုပဲ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ အေျဖတစ္ခုရွာေတြ႔လိုက္သလိုပဲ။ “လက္ခံလိုက္မိလို႔”။ ဟုတ္တယ္၊ လက္ခံလိုက္မိလို႔ျဖစ္ရတာ။ လက္မခံရင္ ဘာမွျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ကိုယ့္အနီးအေ၀းကေန ကိုယ့္ဆီ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ၊ သြယ္၀ုိက္ၿပီးျဖစ္ေစ ေရာက္လာၾကတဲ့ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး အာရံုေတြကို စိတ္လိုလက္ရ လက္ခံမိတာအေၾကာင္းျပဳၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုရလာမိတယ္။

လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီ၊ သိတတ္စအရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုကတည္းက စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ စိတ္ဆင္းရဲ႕မႈဆိုတာေတြလဲ တြဲပါလာေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္နားလည္သလိုေျပာၾကည့္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းကေရာ ဘယ္လိုထင္လဲ။ ဘာမွမသိေသးတဲ့ ကေလးေပါက္စတစ္ေယာက္အဖို႔ ဗိုက္ဆာတဲ့အခါ၊ သူလိုခ်င္တာမရတဲ့အခါနဲ႔ နာက်င္မႈတစ္ခုခုျဖစ္တဲ့အခါ ငိုေႂကြးလိုက္ရတာကလြဲၿပီး သူ႔အတြက္စိတ္ညစ္စရာရယ္လို႔ သိပ္ရွိမယ္မထင္ဘူး။ ထိုနည္းတူ စိတ္ခ်မ္းသာစရာရယ္လို႔လဲ ထူးထူးေထြေထြ ရွိဟန္မတူဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူ႔မွာ အျပင္ကလာတဲ့ အာရံုေတြကို ခံယူတတ္၊ ခံယူႏိုင္တဲ့ အသိရယ္လို႔ ခိုင္ခုိင္မာမာမရွိေသးဘူးေလ။ ကိုယ္ေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ ယူဆမိတယ္။

ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ဟာ အေနာက္တိုင္းဒႆနဆရာႀကီး John Lockeရဲ႕ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ေျပာရရင္ Tabula Rasa (Latin) လို႔ေခၚတဲ့ (Blank Slate) ဘာမွေရးမထားရေသးတဲ့ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္နဲ႔ တူသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီကေလးငယ္ေလးရဲ႕စိတ္ဟာ အျပင္ပအာရံုကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈေတြ သိပ္မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ဆိုတယ္။ သူ႔အဆုိဟာ ကိုယ္တို႔အေရွ႕တိုင္း ဖီလိုဆိုဖီ၊ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္တို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာသခင္ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဟာၾကားခ်က္ေတြနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းမတူသည့္တိုင္း အေတာ္အတန္နီးနီးစပ္စပ္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ကိုယ္ျမင္မိတယ္။

ဘုရားစကားေလးနည္းနည္းေလာက္ေရးလိုက္မယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ။ ကိုယ္မွတ္ထားတာေလးေတြေပါ့။ ကိုယ့္လူလဲ ၾကားဖူးၿပီးသားျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ဘုရားျမတ္စြာက အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ဧကကနိပါတ္ပါဠိေတာ္မွာ စိတ္ရဲ႕ မူရင္းသေဘာသဘာ၀နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့----
“ပဘႆရမိဒံ ဘိကၡေ၀ စိတၱံ၊ တဥၵ ေခါ အာဂႏၲဳေကဟိ ဥပကိၠေလေသဟိ ဥပကိၠလိ႒ံ” စိတ္ရဲ႕မူရင္းသဘာ၀ဟာ တလက္လက္ အေရာင္ထြက္ေလာက္ေအာင္ကို သန္႔ရွင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျပင္ပကေရာက္လာတဲ့ အာရံုအညစ္အေၾကးေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ညစ္ေထးသြားရရွာတယ္” လို႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဖတ္ဖူးတယ္မုိ႔လား။

ဒႆနဆရာႀကီး ဂြ်န္ေလာ့ခ္ရဲ႕ ေက်ာက္သင္ပုန္း သီအိုရီဟာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္နဲ႔ ခန္႔ဆင္ဆင္တူတယ္ လို႔ မထင္ဘူးလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ကိုယ္စိတ္ညစ္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္ညစ္ရသလဲဆုိတာေတာ့ အထက္မွာေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ လက္ခံလိုက္လို႔။ အျပင္က၀င္ေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္မလိုလားတဲ့အာရံုေတြကို လက္ခံလိုက္မိလို႔။ လက္မခံပဲ မသိေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ရင္ ဒီေလာက္စိတ္ညစ္ခ်င္မွ ညစ္မွာ။ အခုေတာ့ သိၿပီ။ ကိုယ္မလိုခ်င္တဲ့ အာရံုၾကမ္းေတြကို လက္ခံမိရင္ စိတ္ညစ္ရတတ္တယ္ ဆိုတာကို။ ဒါျဖစ္ရင္ အဲဒီအာရံုေတြကို လက္မခံပဲ ေနလို႔ေကာ ရလို႔လား? ဒီေမးခြန္းကို အေျဖေပးခ်င္ရင္ ေနာက္ထပ္ပို႔စ္တစ္ခုေတာ့ ေရးရလိမ့္မယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ကိုယ္ေျပာတာေတြက လက္ခ်ာေပးသလိုျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္။ ကိုယ့္လူနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနတာပါ။ ကိုယ္ အမွားေရးမိရင္လဲ ျပန္ေျပာေနာ္။

ကိုယ့္အယူအဆကို ေျပာခ်င္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အျပင္ပက ေရာက္လာတဲ့အာရံုေတြကို လက္မခံပဲ ေနလို႔ရတယ္လို႔ ေျဖခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ အရင္ဆံုး ဒီလိုစဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ အဲဒီအာရံုေတြဟာ ဘယ္အေပါက္က ၀င္လာၾကတာလဲ? အမ်ားသိၾကတဲ့အတုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ ဆိုတဲ့ သိသာထင္ရွားတဲ့တံခါးငါးေပါက္နဲ႔ စိတ္ဆိုတဲ့ အျမင္အားျဖင့္မထင္ရွားတဲ့ တံခါးေပါက္ႀကီးတစ္ခု၊ စုစုေပါင္း တံခါးေပါက္ေျခာက္မ်ိဳး။ အဲဒီေျခာက္မ်ိဳးကေန ၀င္လာတာပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီေျခာက္မ်ိဳးအနက္ အျမင္အာရုံကို မျမင္မိေအာင္ မ်က္စိကိုမွိတ္ထားမယ္၊ အၾကားအာရံုကို မၾကားမိေအာင္ နားကိုပိတ္ထားမယ္၊ မေကာင္းတဲ့အနံ႔ မနံေအာင္ ေ၀းေ၀းေနမယ္၊ မေကာင္းတဲ့အရသာကို မစားပဲေနမယ္၊ မႀကိဳက္တဲ့အထိအေတြ႔မ်ိဳးနဲ႔ မထိမိေအာင္ ေရွာင္ေနမယ္ ဆိုရင္ အဲဒီတံခါးေပါက္ငါးခုက ၀င္လာမည့္ ကိုယ္မလုိလားတဲ့ ျပင္ပအာရံုေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စိတ္ညစ္စရာမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါကို သူငယ္ခ်င္း လက္ခံႏိုင္လား။ လက္မခံႏိုင္ရင္ ျပန္ေျပာေနာ္။ ကိုယ္နားလည္သလို ေျပာၾကည့္တာပါ။ ခက္ေနတာက စိတ္ဆိုတဲ့ ၀င္ေပါက္ပဲ။ ပိတ္လို႔မရဘူး။ ပိတ္လို႔မရဘူး ဆိုတာထက္ ပိတ္ဖို႔သိပ္ခက္တယ္ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။

ဘာလို႔ခက္ေနလဲဆုိရင္ သူက ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီကိုး။ ဘယ္နည္းနဲ႔ေရာက္ေနတာလဲဆိုရင္ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ တံခါးေပါက္ငါးခုကို သတိမထားပဲ ဖြင့္ထားမိတဲ့အတြက္ သက္ဆိုင္ရာအာရံုေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာတံခါး၀မွာတင္ ရပ္မေနၾကပဲနဲ႔ စိတ္ရဲ႕တည္ရာျဖစ္တဲ့ ဟဒယ၀တၳဳေခၚ ႏွလံုးသားထဲအထိ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအထိ ဘာျပႆနာမွ မရွိေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအာရံုေတြဟာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အဲဒီအာရံုေတြထဲက အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ အာရံုေတြဟာ တစ္ခါတရံမွာ အလုိလိုေနရင္း အေတြးအာရံုမွာ ျပန္ျပန္ေပၚလာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္လာတဲ့အခါ စိတ္ညစ္စရာအာရံုျဖစ္ရင္ စိတ္ညစ္ရေရာ။ ကိုယ္လဲ အဲဒီ မသိလုိက္မသိဖာသာလက္ခံထားမိတဲ့ အာရံုေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စိတ္ညစ္ေနရတာ သူငယ္ခ်င္းေရ႕။

အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ေျပလိုေျပျငား ဆရာေတာ္ရဲ႕ “ေႏြႏွင္းျဖဴျဖဴ” စာအုပ္ကို ဖတ္ေနမိတာ။ ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕။ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ အေတာ္အတန္စိတ္သက္သာရာရသြားတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ စာအုပ္ကို ဖတ္လိုက္ရရံုနဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ စိတ္သက္သာရာ ရသလဲ လို႔ေမးစရာရွိတယ္။ အေျဖကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးရယ္။ ကိုယ္ဖတ္မိတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာပဋိပကၡေတြကို ရွင္းလင္းေပးတဲ့ အသံုးအႏႈံးေတြ၊ အဓိပၸါယ္ေတြျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ကိုယ့္ေရာဂါကို ကုသေပးႏိုင္တဲ့ေဆးေတြျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဆူးစူးရင္ ဆူးနဲ႔ထြင္၊ ေရေၾကာင့္ညစ္ပတ္သြားရင္ ေရနဲ႔ေဆးရသလို စိတ္ထဲျဖစ္ေနတဲ့ ညစ္ညဴးမႈေတြကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရေတြကပဲ ကုစားေပးႏိုင္တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ႕ ရံခါအခန္႔မသင့္လို႔ အျပင္ကေရာက္လာတဲ့အာရံုၾကမ္းေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္သြားတာမ်ိဳးရွိခဲ့ရင္ အနားမွာအဆင္သင့္ဖတ္စရာ စာေကာင္းေပေကာင္းေလးေတြ ေဆာင္ထားဖို႔ေတာ့ မေမ့နဲ႔ေနာ္။ ေတာ္ၿပီ သူငယ္ခ်င္း။ ကိုယ္က်မ္းမာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ။

ေျပာင္းလဲမႈကို မုန္းတီးေသာ အိုဗားမားႏွင့္ ေျပာင္းလဲမႈကို ခ်စ္ခင္ေသာ အိုဗားမား

ဒီမနက္ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ယာကႏိုးၿပီး ထံုးစံအတိုင္း မနက္စာေပါင္မုန္႔မီးကင္ ႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔ ေကာ္ဖီျပင္းျပင္းတစ္ခြက္ ေမာ့လိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အရုိးေၾကေၾက အေရခန္းခန္း၊ ေကာင္းတူဆိုးဘက္ က်ေနာ့္အပါးေတာ္ၿမဲ လက္ပေတာ့ပ္အစုတ္ကေလး (တစ္ခုတည္းေသာ က်ေနာ္ပိုင္ဆိုင္မႈပါဗ်ား၊ ဆင္းရဲမွန္းသိေအာင္ ႀကိဳတင္ေျပာထားမွ။) ကို ဖြင့္ၿပီး စိတ္ေကာက္မွ လိပ္ေလာက္သြားတဲ့ အင္တာနက္ေပၚတက္လိုက္ပါတယ္။

ထံုးစံအတုိင္း က်ေနာ္သြားလည္ေနက် ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲက စာအေရးအသားေကာင္းတဲ့ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း (သူ႔နာမည္အရင္းကို မသိပါ) နဲ႔ အေမရိကမွာ သတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ မနက္ဖန္ တို႔ရဲ႕ အသစ္တင္ထားတာတဲ့ ပို႔စ္ေလးေတြကို ဖတ္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ကို ဒိုင္းကနဲ လာမွန္တဲ့ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းရဲ႕စကားလံုးေတြနဲ႔ မနက္ဖန္ရဲ႕ ရသေျမာက္တဲ့ ေထာက္ကြက္ေလးေတြကို ဖတ္မိၿပီး က်ေနာ္အသိတစ္ခု ခုိင္ခုိင္မာမာ ရလာခဲ့တယ္။ “ေျပာင္းလဲမႈကို မုန္းတီးေသာ အိုဗားမားႏွင့္ ေျပာင္းလဲမႈကို ခ်စ္ခင္ေသာ အိုဗားမား” တို႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္။

ဒီေန႔ ေမလ (၁) ရက္။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ကို သမိုင္းစာမ်က္ႏွာအသစ္တစ္ခုဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့ အႀကိဳရက္တစ္ရက္။ ေနာင္လာေနာင္သားေတြ ယုံေကာင္းမွယံုၾကည္ႏိုင္မည့္ အျဖစ္ဆိုးႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေပၚဖို႔ တာထြက္လာတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔။ မနက္ဖန္၊ သန္ဘက္ခါ နဲ႔ ဖင့္ႏြဲ႔ခါ ဆိုတဲ့ ရက္ေတြကို ဧရာ၀တီစာမ်က္ႏွာမွာ အက်ီးတန္အရုပ္ဆိုးေစတဲ့ ပံုရိပ္ေတြအျဖစ္ ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ အဖြင့္နိဒါန္း။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြကို ျပန္ေျပာရတာဟာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးတစ္ခုကို ျပန္မက္မိသလိုပါပဲ။ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္ပါၿပီ။

ဒါေပမဲ့ သမိုင္းကို သစၥာေဖါက္သူအျဖစ္ေတာ့ စာအတင္မခံႏိုင္ပါ။ အသိအမွတ္အျပဳမခံရရင္ေတာင္ လူသူမသိတဲ့ အညၾတဘ၀နဲ႔ အျဖစ္မွန္ကို အမွန္တိုင္းသိၿပီး ကိုယ့္သမိုင္းအေပၚသစၥာရွိသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိပ္ျပာလံုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဒီစာကို ေရးဖို႔စိတ္ကူးခဲ့တာပါ။ ရင္ထဲေပၚလာတဲ့ခံစားခ်က္ကို အမ်ားမဖတ္မိေတာင္မွ က်ေနာ့္အတြက္သီးျခားမွတ္တမ္းေလးတစ္ခုအျဖစ္ က်ေနာ့္ဒိုင္ယာရီထဲ မွင္တို႔ထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္ရမည့္ရလာဘ္ဟာ ဆုလား၊ ဒဏ္လား၊ က်ေနာ္မေတြး။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္၊ က်ေနာ္တို႔သိတတ္စအရြယ္ေလာက္ကတည္းက တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေပၚ အပ္ႏွင္းထားတဲ့အာဏာကို မတရားသိပ္ပိုက္ယူငင္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးနဲ႔ မလံုၿခံဳဆံုးႏိုင္ငံေတြစာရင္းထဲ သြပ္သြင္းခဲ့တဲ့ လက္ရွိစစ္တပ္ကို က်ေနာ္နာမည္တစ္ခုတပ္ခ်င္ပါတယ္။ “ေျပာင္းလဲမႈကို မုန္းတီးေသာ အိုဗားမား” လို႔။ ျမန္မာျပည္က တစ္ဘက္သတ္ထုတ္ေ၀တဲ့ ရုပ္ေသးသတင္းစာ ေတြရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္၊ တံတားဖြင့္ဆိုတဲ့အလုပ္မ်ိဳးေတြကို ဟန္ျပလုပ္ ေဖၚျပရတာေလာက္ကိုပဲ အဟုတ္ထင္ၿပီး တကယ့္တိုင္းျပည္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြကိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔မဆိုင္သည့္အလား ဥေပကၡာျပဳထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရဲ၀ံ့စြန္႔စားၾကသူေတြလို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

နာဂစ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးအသစ္တစ္လံုး ျမန္မာျပည္သူေတြနားထဲ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နဲ႔ သူ႔ေနာက္ကကပ္ပါလာတဲ့ အႏၲရာယ္ဆိုးႀကီးကို ကာကြယ္ဖို႔ သိပ္ေနာက္က်ခဲ့သြားပါၿပီ။ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းမၾကားပဲ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ဆိုးဟာ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ခါးသီးေစခဲ့ပါတယ္။ သားသမီး မိဘေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ရင္းႏွီးသူေတြ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ နာဂစ္၀ါးမ်ိဳးသြားတာကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီး ရင့္နစ္ခါးသီးျဖစ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕ တာ၀န္မဲ့စြာ ဥေပကၡာျပဳ လွ်စ္လွ်ဴရႈျခင္းကိုပါ ခံလိုက္ရျပန္ေတာ့ ခါးသီးမႈဟာ နာက်ည္းမႈအသြင္ေဆာင္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ကေလးငယ္မ်ားစြာ မိဘမဲ့ျဖစ္လို႔ျဖစ္၊ မိဘမ်ားစြာ သားေသရင္က်ိဳးအျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ႀကံဳလို႔ႀကံဳ၊ မိန္းမမ်ားစြာတို႔ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမုဆိုးမဘ၀ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိျဖစ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ မုန္တုိင္းဒဏ္မခံလိုက္ရတဲ့ တတ္ႏိုင္သူျပည္သူေတြရဲ႕ ကရုဏာတရားဟာ အျမင့္မားဆံုးအဆင့္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ၀ိုင္း၀န္းကူညီေထာက္ပံ့ရင္း ဒုကၡေရာက္သူေတြရဲ႕ မစဲႏိုင္တဲ့မ်က္ရည္စက္ေတြကို နည္းပါးေစခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္တာ၀န္ရွိသူေတြဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ အေရးမပါတဲ့ ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲဆိုတာႀကီးကို မစားရ၀ခမန္း အဓမၼလံုးပန္းရင္း နာဂစ္ေထာက္ပံ့ကူညီေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အဖြဲ႔သားေတြ အေျမာက္အမ်ားကို တားဆီးပိတ္ပင္ေႏွာက္ယွက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ဘာကိုေၾကာက္ၾကတာလဲ။

အာဏာယူ စတက္လာၿပီးကတည္းက ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ် အေျပာင္းအလဲေတြဆိုတာလဲ သူတို႔သက္ဆိုင္ရာမိသားစု၀င္ေတြ ခ်မ္းသာႀကီးပြါးေရးကို ေရွးရႈခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္တယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ စာသင္ေက်ာင္းေတြကို တန္းလံုးကြ်တ္ေအာင္ျမင္ေရး ဆိုတဲ့ေကြ်းေၾကာ္သံနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ဖိအားေပးခဲ့တယ္။ သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းအသီးသီးက ဆရာ/ဆရာမေတြဟာ ကိုယ့္အတန္းက ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ အရည္အခ်င္းမမီလို႔ က်ရႈံးတာရွိရင္ သက္ဆိုင္ရာက စစ္လားေဆးလားလုပ္လြန္းလို႔ ေခါင္းအရႈပ္မခံၾကေတာ့ပဲ တန္းလံုးကြ်တ္ေအာင္ေပးလိုက္ၾကရတယ္။ ဒီမွာတင္ သူတို႔ျပဳျပင္ထားတယ္ဆိုတဲ့ ပညာေရးစနစ္ႀကီးဟာ ပ်က္စီးျခင္းမက ပ်က္စီးရေတာ့တာပါပဲ။ စာမက်က္လဲ ေအာင္မွာပဲလို႔ အေတြး၀င္သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကို သူတို႔ေျပာင္းလဲထားတဲ့ ပညာေရးစနစ္ဆိုးႀကီးက ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါၿပီ။

စီးပြါးေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္တယ္ဆုိၿပီး ဦးပိုင္စနစ္ထူေထာင္၊ စီးပြါးေရးအေၾကာင္းဘာမွနားမလည္တဲ့ လူေတြက အထက္မွာေနရာယူၿပီး လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားလို႔ ေအာက္ကလူေတြ အသက္ရႈၾကပ္ၿပီး အရင္းျပဳတ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈံးေတြအဆမတန္တက္လာၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ သာမန္ျပည္သူအမ်ားစုနဲ႔ လက္လုပ္လက္စားေတြဟာ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔အေရး ရရာအလုပ္ကို အရဲစြန္႔လုပ္ကိုင္ေနၾကရရွာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ပုလင္းတူဗူးဆို႔ေပါင္းသင္းႏိုင္တဲ့ လူေတြကေတာ့ ကားတစ္စီးမွ ႏွစ္စီး၊ တိုက္တစ္လံုးမွ ႏွစ္လံုး စသည္ ႀကီးပြါးလာၿပီး လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ သာမန္ျပည္သူေတြကို အထင္ေသးတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနႏိုင္ၾကတယ္။ “မင္းတို႔ မေပါင္းတတ္လို႔ ငတ္ေနတာ” ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ိဳးေတြလဲ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္လူထုရဲ႕နားထဲမွာ မၾကားခ်င္ဆံုးၾကားေနၾကရရွာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့၀မ္းပူဆာမေနသာအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳလာရတဲ့အခါ မခ်စ္ေသာ္လဲ ေအာင့္ကာနမ္းဆိုသလို ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး ေပါင္းၾက သင္းၾကရေတာ့တယ္။ ဒီမွာတင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕စီးပြါးေရးဟာ အဖတ္ဆယ္မရေအာင္ ထိုးက်လာရၿပီး ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လူတန္းစားမညီမွ်မူေတြဟာ ႀကီးထြားသထက္ ႀကီးထြားလာရတာပါပဲ။

ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဆိုတာကိုေတာ့ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း သူတို႔ဖင္ၿမဲေရးေရွးရႈတဲ့ စည္းကမ္းဥပေဒေတြကိုပဲ ထုတ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ထမင္းငတ္မွာေၾကာက္ၾကတဲ့ ဥပေဒပညာရွင္ေတြကို ေသနတ္ေျပာင္း၀မွာ ေဘာလ္ပင္တပ္ေရးခိုင္းၿပီး ျပည္သူခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ အတိုက္အခံေတြကို ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်လုပ္ရင္း လံုး၀အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ စနစ္ကို ေမြးျမဴခဲ့ၾကတယ္။ ၾကပ္ဖြံ႕နဲ႔ စြမ္းအားရွင္ဆိုတဲ့ ျပည္သူ႔ႏွိမ္ႏွင္းေရး အဖြဲ႔ႀကီးႏွစ္ဖြဲ႔ကို ဖြဲ႔စည္းၿပီး ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚက ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားေတြနဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ၿဖိဳခြင္းခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္ပနဲ႔ တတ္ႏိုင္သမွ် အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီး သူတို႔ကို အားေပးေထာက္ခံေလာက္တဲ့ တရုတ္တို႔လိုအာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ပဲ အေပါင္းအသင္းလုပ္ရင္း တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးကို ကမၻာ့အလယ္မွာ အထီးက်န္ဆန္၊ ေအာက္တန္းက်ေအာင္ ဖန္းတီးခဲ့ၾကတယ္။

လူမႈေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဗုိလ္ကေတာ္ေတြစုၿပီး အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ကို တစ္ႏိုင္ငံလံုးဖြဲ႔ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအဖြဲ႔က တိုင္းျပည္အတြက္ဘာလုပ္ေပးခဲ့သလဲ။ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀အေထြေထြကို ဘယ္အထိျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့သလဲ။ ငါ့ေယာက္်ားကဘာရာထူး၊ နင့္ေယာက်္ားကဘာရာထူးစသျဖင့္ သူတို႔ေယာက်္ားေတြရဲ႕ ရာထူးအာဏာကို လူသိရွင္ၾကားလုပ္ဖို႔ အစည္းအေ၀းေတြထိုင္၊ အတင္းေျပာဖို႔ေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္ၾကတဲ့အဖြဲ႔လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ သူတို႔လက္ထက္မွာ ျမန္မာျပည္တစ္၀ွန္း စားစရာမရွိလို႔၊ ေက်ာင္းစရိပ္မတတ္ႏိုင္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရရာေစ်းနဲ႔ ေရာင္းစားလိုက္ရတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕ အေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္တိုးလာတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိၾကပါရဲ႕လား။ ဘားခန္းေတြ၊ အႏွိပ္ခန္းေတြ၊ ႏိုက္ကလပ္ေတြနဲ႔ ဟိုတယ္ေတြမွာ သူတို႔ေယာက်္ားေတြရဲ႕ ေျခေတာ္အတင္ခံခဲ့ၾကရရွာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပ်ိဳေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ မ်ားေနတယ္ဆိုတာကိုေရာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔၀င္ ဗိုလ္ကေတာ္တို႔ သိၾကပါရဲ႕လား။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလးေတြရဲ႕ ဘ၀အေျခအေနေတြကို အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ႀကီးက ဘာလုပ္ေပးခဲ့သလဲ။

စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဗားမားဆိုတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔အလြန္႔ကို လိုအပ္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို အိုေနေဟာင္းေနတဲ့ဘ၀ထဲက မလြတ္ေျမာက္ေအာင္ အထက္ပါအေရးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထိမ္းခ်ဳပ္ႏွိပ္ကြတ္ရင္း အိုဗားမားဇာတ္သြင္းေနခ်ိန္မွာ “ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္စရာမရွိေလာက္ေအာင္ကို တိုးတက္ေနတဲ့ အေမရိကႏိုင္ငံ” မွာ “ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး” ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံၿပီး သမၼတျဖစ္လာသူကေတာ့ အိုဗားမားပါပဲ။ အမ်ားသိၿပီးၾကတဲ့အတိုင္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔က သူ႔ရဲ႕ ရက္တစ္ရာျပည့္ သမၼတသက္တမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ သူ႔တိုင္းျပည္နဲ႔ သူ႔လူမ်ိဳးေတြအတြက္ သူေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြကို သတင္းစာအသီးသီးက စိတ္၀င္တစား ေရးသားတင္ျပလာခဲ့ၾကပါတယ္။

သတင္းသမားအခ်ိဳ႕အျမင္အရ “အားရေလာက္တဲ့အေျခအေနမဟုတ္ေသးဘူး” လို႔ ေ၀ဖန္တဲ့သူေတြက ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ဒီေလာက္တိုေတာင္းတဲ့ အခ်ိန္ကာလေလးအတြင္းမွာ စီးပြါးေရးကပ္ဆိုက္ၿပီး ထမင္းငတ္လုလုျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို ျပန္လည္တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္တဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ျပည္သူလူထုေတြ ဒုကၡနဲ႔ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္အခ်ိန္မွာ မင္းျဖစ္လာတဲ့အိုဗားမားဟာ တျခားသမၼတေတြထက္ ပိုၿပီး ရုန္းကန္ေနရတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနတဲ့ Swine Flu ေဘးရန္ကို ကာကြယ္တားဆီးဖို႔အေရးလဲ သူကိုယ္တိုင္အားသြန္ခြန္စိုက္ပါ၀င္ ႀကိဳးပန္းေနတာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဘာမွျဖစ္ေသးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အေသအေပ်ာက္ေတာင္ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စပဲရွိပါေသးတယ္။ လူသိန္းခ်ီေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာျပည္က နာဂစ္ေဘးအေပၚ စစ္အာဏာရွင္ေတြ တုန္႔ျပန္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ အသည္းရွိသူတိုင္း နာက်င္စရာႀကီးပါ။

နာဂစ္ေမႊတဲ့ ေမလထဲေရာက္လာလို႔ သြားေလသူေတြကို သတိရတမ္းတမိရင္း ထိခိုက္လာတဲ့နာက်င္မႈကို မခံစားႏိုင္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ေရးလိုက္တာ ႏိုင္ငံေရးဆန္ဆန္ေတာင္ျဖစ္သြားၿပီလား မသိေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္သြားရင္လဲ စာဖတ္သူက ဒီစာကို ႏိုင္ငံေရးစာလို႔ပဲ ေအာင့္ေမ့ပါေတာ့ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ဂရိဒႆနဆရာႀကီး အရစၥတိုတယ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ “ႏိုင္ငံေရးသတၱ၀ါေတြခ်ည္းပါပဲ” 'Man is a political animal" လို႔ သူေျပာခဲ့တာရွိပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲကို လိုလားၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ အေျပာင္းအလဲမျဖစ္ေသးလို႔ အားမလိုအားမရနဲ႔ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို႔အေရး ေမွ်ာ္ေတြးရင္း ဒီစာကို က်ေနာ္ေရးေၾကာင္းပါ။ ေနာင္လဲ အလွ်င္းသင့္သလို ေရးေနရဦးမွာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔တေတြအားလံုးဟာ ေျပာင္းလဲခ်င္ၾကၿပီေလ။

http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/asia-pacific/8026834.stm