“၀ါး---- အိပ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ ကိုသစ္ႏိုင္ရာ---” မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ယာထဲ ပ်င္းေၾကာဆန္႔ သန္းေ၀ရင္း ေဘးနားအိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
“ေအးဗ်ာ၊ မေန႔ညက ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး။ ေတာ္ေတာ့ကို အိပ္လို႔ေကာင္းတာဗ်ိဳ႕”။ ကိုသစ္ႏိုင္ရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈေလးပါ။
“ေရပူခ်ိဳးၿပီး အိပ္လို႔နဲ႔တူတယ္ဗ်ာ့၊ အေၾကာအျခဥ္ေတြေျပၿပီးေတာ့ကို အိပ္ေကာင္းတာ” အေမရိကားက ပူပူေႏြးေႏြးျပန္ေရာက္ခါစ သူငယ္ခ်င္း ကိုတင့္လြင္ကပါ ၀င္ေထာက္ခံလိုက္တယ္။
“မနက္စာစားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီေနာ္၊ ထၾကေတာ့။ ၿပီးရင္ ကမ္းေျခသြားၾကမွာ။ အဲဒီက်မွ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူၾက၊ ထထ။ မ်က္ႏွာသြားသစ္ၾက၊ မနက္စာစားၾကရေအာင္”---က်ေနာ့္အမႀကီးက ထမင္းစားခန္းထဲကေန လွမ္းၿပီးႏိႈးေဆာ္ရွာတယ္။ က်ေနာ့္အေမဆံုးသြားၿပီးကတည္းက က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္အမႀကီးကိုပဲ အမလိုတစ္မ်ိဳး၊ အေမလိုတစ္ဖံု အခ်စ္ေတြပိုခဲ့ရတာပါ။ ပူဆာစရာရွိလဲ သူ႔ပဲ က်ေနာ္ပူဆာရတာေလ။
က်ေနာ္တို႔အားလံုးမ်က္ႏွာထသစ္၊ မနက္စာစားၾကၿပီးေနာက္ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ကားနဲ႔ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခရွိရာသို႔ ဦးတည္ထြက္ခြါခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာမို႔ ျမင္ကြင္းေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေပမဲ့ လမ္းေဘး၀ဲယာေတာတန္းေတြကို တရိပ္ရိပ္ျဖတ္ေမာင္းေနတဲ့ ကားေပၚထိုင္လာရတဲ့ အရသာကလဲ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ထူးျခားလွပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ကို ႏွစ္သက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ဟန္တူပါရဲ႕။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြးၾကည့္တာပါ။ သစ္ပင္၊ ေတာေတာင္ေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ရိုးအီမသြားၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံလို သစ္ပင္မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ၾကာၾကာသြားေနရာက အျပန္မို႔လားေတာ့ မသိ။ သစ္ပင္၊ ေတာေတာင္ေတြျမင္ရတိုင္း ရင္ထဲမွာ ထူးျခားတဲ့ ေအးျမမႈတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ခံစားလိုက္ရတယ္လို႔ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိခဲ့တယ္။
ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခ
ေရာက္ပါၿပီ၊ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခဆီ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲက ရြာရွိအေရာက္ခ်င္ဆံုးေနရာသံုးခုအနက္ ဒုတိယေနရာေလးပါ။ ပထမေနရာကေတာ့ ေရပူစမ္းေပါ့။ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီေလ။ အခု ဒုတိယေနရာျဖစ္တဲ့ ကမ္းေျခဆီေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ပင္လယ္ထဲလႈိင္းလံုးေလးေတြနဲ႔အတူ ကမ္းစပ္မွာ ခိုနားလာတဲ့ ေလေျပေလညင္းေလးကို အားပါးတရ ရႈရႈိက္လိုက္မိတယ္။ ရံုးပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့ စေန/တနဂၤေႏြေန႔ေတြ မဟုတ္လို႔ ကမ္းေျခမွာ လူရွင္းေနပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ပိုမိုႏွစ္သက္မိတယ္။ လူရႈပ္တဲ့ေန႔ေတြမွာဆို လူေရွာင္ေနရတာနဲ႔တင္ ကိုယ့္အာရံုပ်က္လွတယ္။ က်ေနာ္က ကမ္းနဖူးမွာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ၿပီး ကမ္းစပ္ဆီလွိမ့္၀င္လာတဲ့ လႈိင္းေခါင္းျဖဴျဖဴေလးေတြကို ေငးခ်င္တာကိုး။
က်ေနာ္တို႔ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိကမ္းေျခေတြထဲမွာေတာ့
(၁) ကမ္းရုိးတမ္းရွည္လ်ားမႈ၊
(၂) သဲေသာင္ယံေျပပ်စ္မႈ၊
(၃) ေရကူးသူေတြကို အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သားေတြ ကင္းမဲ့မႈ၊
(၄) ပင္လယ္ေရၾကည္လင္မႈ၊
(၅) ပတ္၀န္းက်င္ရႈကြင္းရႈကြက္ သာယာမႈ စတဲ့ ဂုဏ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုလို႔ အေကာင္းဆံုးပဲ လို႔ က်ေနာ္ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဘတ္ဂ်က္ခုိနားရာ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ မသတ္မွတ္ခံရေသးတဲ့အတြက္ အေနစုတ္တဲ့ ေရႊထုတ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနရရွာပါေသးတယ္။
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဒါကိုပဲ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါမွ သဘာ၀အလွအပေတြ မပ်က္စီးပဲ ပိုေနၿမဲက်ားေနၿမဲျဖစ္ေနမွာ။ တကယ့္သဘာ၀ကမ္းေျခစစ္စစ္ကို သဘာ၀အတုိင္း ရႈစားလိုသူေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခကလဲြၿပီး အျခားေနရာေရြးမိရင္ အေရြးမွားသြားလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အေမရိကားက ပူပူေႏြးေႏြးေရာက္ခါစျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုတင့္လြင္ကေတာ့
“ကိုယ့္လူတို႔ကမ္းေျခကလဲ အမိႈက္ေတြခ်ည္းပဲ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ဖေလာ္ရီဒါကမ္းေျခဆို အရမ္းသန္႔ရွင္းတာ။ ဘာအမႈိက္မွ မရွိဘူး။ ဇယ္ေတြလဲ ေပါသလားမေမးနဲ႔”တဲ့။ ေအာ္--ခက္ရခ်ည့္။ အဲဒါက အေမရိကန္ေလ။ တူမွမတူပဲကိုး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕။
တကယ္လို႔ ေဟာဒီေမာင္းမကန္ကမ္းေျခဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမေျပာနဲ႔ စင္ကာပူႏိုင္ငံလို ႏိုင္ငံေပါက္စေလး လက္ထဲမွာရွိရင္ကိုပဲ ကမၻာေပၚရွိ ေျမာက္မ်ားလွတဲ့ပင္လယ္ကမ္းေျခေတြထဲမွာ အလွအပဆံုးျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ေျပာရဲတယ္။ အခုေတာ့သူငယ္ခ်င္း၊ ေဟာဒီေမာင္းမကန္ကမ္းေျခမေျပာနဲ႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဟိုးထိပ္ကေန ေအာက္အထိ စီးဆင္းေနတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံက အစိုးရဆိုတဲ့လူေတြ ဘာလုပ္ႏိုင္လဲ။ ဘယ္လိုအသံုးခ်ႏိုင္ၾကလဲ။ တံငါသည္ေတြ ငါးမွ်ားဖို႔နဲ႔ ကြ်န္းသစ္ေတြေမွ်ာဖို႔ေလာက္ပဲ အသံုးခ်တတ္ၾကတာ။ ေတာ္ပါၿပီ၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္သိပ္မေျပာခ်င္ပါ။ က်ေနာ့္စာေတြ အရသာပ်က္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ့္အမနဲ႔ ညီမေလးသံုးေယာက္လဲ သူတို႔သားသမီးေတြနဲ႔အတူ အကုန္လံုးတစ္ေယာက္မက်န္ ကမ္းေျခဆင္းလိုက္လာၾကတယ္။ ကမ္းေျခမွာ ေဆြေတာ္ရွစ္ေသာင္း၊ မ်ိဳးေတာ္အေပါင္းနဲ႔ က်ေနာ္မ်ိဳး မင္းထက္ ပြဲေတာ္တည္--အဲ--အဲ--ေယာင္လို႔၊ ေန႔လည္စာ အားရပါးရ စားၾကေသာက္ၾကပါတယ္ဗ်ား။ ပင္လယ္ကဗီြးပင္ေတြၾကားက ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ပင္လယ္ေလ တရီႊးရီႊးျမည္သံကို နားေထာင္ရင္း ကမ္းေျခမွာ ထမင္းစားရတဲ့ အရသာကေတာ့ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုးလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္။ တကယ္ပါ။
မီးကင္ၿပီး တစ္လက္မသာသာ အတံုးေလးေတြလုပ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ပုဇြန္တစ္တံုးေလာက္ တူနဲ႔ညွပ္ၿပီး အခ်ဥ္စပ္နဲ႔တို႔၊ ပါးစပ္ထဲ မထည့္ခင္ လႈိင္းေခါင္းျဖဴေလးေတြဆီ မ်က္စိတစ္ခ်က္ေ၀့ၿပီး ညွင္းေသာ့ေသာ့တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလေျပေလးကို အရင္ရႈသြင္းလိုက္ၿပီးမွ ပါးစပ္ထဲထည့္။ (ေျပာရင္းေတာင္ သြားေရက်လာၿပီ)။ ခ်က္ခ်င္းမ၀ါးေသးပဲ လွ်ာအလယ္တည့္တည့္မွာ ခဏထား။ ေက်ာက္ပုဇြန္အရသာေၾကာင့္ စိမ့္ထြက္လာတဲ့ သြားေရေလးေတြ ပါးစပ္ထဲေရာက္တဲ့အခါက်မွ အထက္ေအာက္သြားႏွစ္ဘက္အၾကားထားၿပီး တေျဖးေျဖးခ်င္း၀ါး။ တစ္ခ်က္ခ်င္း၀ါး။ ၿပီးမွ ပင္လယ္ခူသားနဲ႔ေရာခ်က္ထားတဲ့ ယိုးဒယားစပ္ခ်ိဳခ်ဥ္ ဟင္းတစ္ဇြန္းေလာက္ ရွဴးကနဲ႔မည္ေအာင္ ေသာက္လိုက္။ အား ပါးပါး သိပ္ေကာင္းတဲ့ အရသာေပါ့ဗ်ာ။ မယံုရင္ က်ေနာ္ေျပာသလို စားၾကည့္။ စားပံုစားနည္းမွန္ရင္ စားစရာေတြဟာ အရသာပိုထြက္တယ္ ဆိုတဲ့ သီ၀ရီကို လက္ခံလာလိမ့္မယ္။
No comments:
Post a Comment