က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခမွာ တစ္မနက္လံုး ေလညွင္းခံ၊ ေရကူး၊ အုန္းသီးႏုရည္ေသာက္၊ ေန႔လည္စာစားၾကၿပီးေနာက္ ေနာက္တစ္ေနရာသြားဖို႔ လူအေတာ္ျပန္စုယူရတယ္။ အားလံုးက ပင္လယ္ကဗီြးပင္အၾကားေတြ၊ သီဟိုဠ္သရက္ေတာေတြနဲ႔ ကမ္းေျခကမ္းနဖူးရွိ အုန္းလက္အေျခာက္ေတြမိုးထားတဲ့ သစ္သားထိုင္ခံုေလးေတြမွာ ထိုင္ရင္း ေလညွင္းခံေနၾကတာ။ အခ်ိဳ႕ကမ္းစပ္အနားသြားၿပီး ပုဇြန္လံုးေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ေနၾကလို႔ လွမ္းေအာ္ေခၚရေသးတယ္။ “လာၾကေဟ့၊ သြားၾကမယ္။ ေမွ်ာ္ရစ္ကို”။အေဖရယ္၊ အမရယ္၊ အမသမီးႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ညီမအႀကီးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ား၊ သူ႔သား/သမီးႏွစ္ေယာက္။ ညီမအလတ္နဲ႔ သူ႔ေယာက်္ား၊ သားသံုးေယာက္၊ ညီမအငယ္နဲ႔ သူ႔ေယာက္်ား၊ သားသံုးေယာက္၊ ေနာက္ၿပီး ကမ္းေျခလိုက္လာၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြရယ္ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ရယ္ စုစုေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ႀကီးဟာ ႏွစ္ရက္စာ လည္ပတ္ဖို႔ ရွစ္ေသာင္းခဲြနဲ႔ ငွါးထားတဲ့ ကားအသစ္ႀကီးေပၚ အေျပးအလႊားတက္ခဲ့ၾကတယ္။ လူႀကီးေတြေရာ၊ ကေလးေတြပါ အားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြဟာ အၿပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြက ပိုေပ်ာ္ၾကပံုရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြအားလံုး က်ေနာ့္ဆီက မုန္႔ဖိုးအသီးသီးရထားၾကေပတာကိုး။
ေမွ်ာ္ရစ္/ေမာ္ရစ္
က်ေနာ္တို႔ကို တင္ေဆာင္လာတဲ့ အငွါးယာဥ္ေလးေပၚမွာ လူေတြအျပင္ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာစားဖို႔ေသာက္ဖို႔ စားစရာေတြ၊ အုန္းသီးႏုေတြနဲ႔ အခ်ိဳရည္ဗူးေတြ၊ ေရသန္႔ဗူးေတြကိုပါ တင္ေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုက်ေနာ္တို႔အုပ္စု ဦးတည္သြားေနတဲ့ ေနရာကေတာ့ ေမွ်ာ္ရစ္/ေမာ္ရစ္လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္တန္းေလးဆီပါ။
အဲဒီေနရာဟာ က်ေနာ္တို႔ေမာင္းမကန္နဲ႔ ခုႏွစ္မိုင္အကြာမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရထဲက ေတာင္ပုပု၊ ကြ်န္ငယ္ေလးလို ျမင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ခဏခဏသြားခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေလးေပါ့။ သဘာ၀အလွေတြရဲ႕ စုရံုးတည္ရွိရာေနရာေလးတစ္ခု၊ အိုေအစစ္ေလးတစ္ခုဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး။ေမာင္းမကန္ကေန အဲဒီေနရာဆီမေရာက္ခင္လမ္းမွာ ရြာတမ္းရွည္ႀကီးျဖတ္ေက်ာ္ရပါတယ္။ ရြာအားလံုးဟာ ပင္လယ္ကမ္းနဖူးမွာ တည္ရွိတဲ့ရြာေတြမို႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ တံငါလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳတဲ့ ရြာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေမာင္းမကန္က ထြက္ထြက္ခ်င္း ပထမဆံုးျဖတ္ေက်ာ္ရတဲ့ရြာကေတာ့ ေက်ာက္ဆင္ရြာေလးပါ။ အိပ္ေျခငါးရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီး တံငါနဲ႔ ေရာ္ဘာစိုက္ပ်ိဳးျခင္းအလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးကို အဓိကလုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ ရြာထဲမွာ ဒူးရင္း၊ မင္းဂြတ္၊ သရက္၊ နာနတ္စတဲ့ စားပင္ေသာက္ပင္ေတြ အေျမာက္အမ်ားေပါက္ေရာက္ေနေပမဲ့ စီးပြါးျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ၿခံထြက္သီးႏွံေတြကို ကိုယ့္အိမ္မိသားစု၀င္ေတြနဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ေပးကမ္းမွ်ေ၀စားေသာက္ၿပီး ခ်စ္စရာေတာစရုိက္ေလးေတြကို ေထြးပိုက္ရင္း ေတာေနဘ၀ကို ေက်နပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြပါ။
ေနာက္တစ္ရြာကေတာ့ ရင္ႀကီးရြာလို႔ေခၚပါတယ္။ အိမ္ေျခႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္နဲ႔ တံငါအလုပ္ကို အဓိကထားလုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕လဲ လယ္ယာကိုင္းကြ်န္းအလုပ္ကို မိရိုးဖလာလုပ္ကိုင္ၾကတာေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီရြာၿပီးရင္ သေဘာ့ဆိပ္ဆိုတဲ့ ရြာနဲ႔ ကင္းနီဆိုတဲ့ ရြာကိုေရာက္ပါတယ္။ အိမ္ေျခသံုးေလးရာပတ္၀န္းက်င္စီရွိၿပီး ထံုးစံအတုိင္း တံငါအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးၾကတာပါပဲ။ ပင္လယ္နဲ႔နီးလို႔ တံငါအလုပ္ကို မလႊဲသာမေရွာင္သာ လုပ္ကိုင္ေနၾကရေပမဲ့ ဘာသာေရးဘက္မွာေတာ့ ဘယ္သူမွ အားမနည္းၾကပါဘူး။ ဥပုသ္သတင္းေတြမွာ သက္ဆိုင္ရာရြာရွိ ဘုန္ေတာ္းႀကီးေက်ာင္းေတြဆီသြားၿပီး ဘုရားဖူး၊ တရားနာတဲ့အလုပ္ကိုေတာ့ မျပတ္မလပ္လုပ္ကိုင္ၾကတာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီရြာေလးေတြလြန္တာနဲ႔ ေမွ်ာ္ရစ္ေတာင္တန္းဆီဦးတည္ေဖါက္လုပ္ထားတဲ့ ကတၱရာခင္းလမ္းေျပေလးဆီေရာက္ပါတယ္။ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းႀကီးေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ေမာင္းႏွင္ရတဲ့အတြက္ ကားေပၚကၾကည့္ရင္ ေဘးဘက္၀ဲယာမွာ စုိက္ခင္းေတြနဲ႔ အလြမ္းစိတ္ကို ပိုေစတဲ့ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္တန္းႀကီးေတြကို ေတြ႔ျမင္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေရာ္ဘာစိုက္ခင္းႀကီးေတြကိုလဲ မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ရပါတယ္။ စိုက္ခင္းေတြ၊ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြရဲ႕အလြန္မွာေတာ့ ဘုရင္မပင္လယ္ထဲက စိမ္းၾကည္ေနတဲ့ ေရေတြနဲ႔ ေလအေ၀့မွာ ကမ္းစပ္ဆီေျပးလာေနတဲ့ ခပ္ေျပေျပေရလႈိင္းလံုးေလးေတြကို ေတြ႔ျမင္ၾကရပါၿပီ။ ေန႔လည္စာစားၿပီးမို႔ ငိုက္ျမည္းခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုဟာ ဘုရင္မပင္လယ္ရဲ႕ အားေကာင္းလွတဲ့ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ ျပဴးက်ယ္လာပါေတာ့တယ္။
ပင္လယ္ကမ္းရိုးတမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေမာင္းႏွင္အၿပီးမွာေတာ့ ေမွ်ာ္ရစ္ေတာင္ေပၚသို႔ စတင္တက္တဲ့ ကားလမ္းဆီေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ရြာစဥ္ရြာတမ္းနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာမို႔ လူသူေတြ သိပ္မ်ားမ်ားမရွိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔လို အလည္လာတဲ့ ေရႊဧည့္သည္အနည္းငယ္ကိုလဲ ေတြ႔ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေမွ်ာ္ရစ္ေတာင္ေစာင္းအတုိင္းေဖါက္လုပ္ထားတဲ့ ကားလမ္းအဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္အေရာက္ခ်င္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေမွ်ာ္ရစ္တံတားေလးကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေတြ႔ျမင္ရပါၿပီ။ အဲဒီတံတားေလးဟာ ေမွ်ာ္ရစ္လို႔ေခၚ ဒီဘက္ကေတာင္နဲ႔ ေမာ္ရစ္လို႔ေခၚတဲ့ ဟိုဘက္ကေတာင္ကို ေပါင္းကူးဖို႔ေဆာက္ထားတဲ့ တံတားေလးပါ။
ပင္လယ္ေရတက္လာတဲ့အခါ ေတာင္ႏွစ္ေတာင္အၾကားေရေတြ၀င္လာၿပီး ဟိုဘက္ေမာ္ရစ္ေတာင္ဘက္ကို မသြားႏိုင္ၾကေတာ့လို႔ ေမာင္းမကန္ရြာက ကံယံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္ရစ္တံတားေလးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေရတက္သည္ျဖစ္ေစ၊ က်သည္ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္သူမဆို ေတာင္ႏွစ္ေတာင္အၾကား အလြယ္တကူ ျဖတ္သန္းသြားလာႏိုင္ၾကပါၿပီ။ ဒီအတြက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္တကြ ေကာင္းမႈရွင္အားလံုးကို ၀မ္းေျမာက္ႏုေမာ္ သာဓုေခၚရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ေမွ်ာ္ရစ္တံတားေလးကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ဓာတ္ပံုေတြလဲ တျဖတ္ျဖတ္ရိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားေပၚက အဆင္းမွာေတာ့ ကားေပၚပါလာတဲ့ စားစရာေသာက္စရာေတြကို ကိုယ္စီကိုယ္စီ တစ္ႏိုင္စီသည္ယူရင္း ဟိုဘက္ေမာ္ရစ္ေတာင္ေတာ္ရွိရာသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ေမွ်ာ္ရစ္တံတားေပၚျဖတ္ကူးရင္း ေရအတက္နဲ႔ အတူလိုက္ပါလာတဲ့ ဘုရင္မပင္လယ္ထဲက ေလေကာင္းေလသန္႔ကို ရႈရႈိက္ခြင့္ရတုန္း က်ေနာ္တ၀ႀကီး ရွဴလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ဒီေလာက္သန္႔ရွင္းတဲ့ေလမ်ိဳး ျမိဳ႕ရြာေဒသေတြမွာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွမရႏိုင္တာ သိလိုထင္ပါရဲ႕၊ အားရပါးရ ရိႈက္ရႈိက္ငင္ငင္ ရွဴေနတာေတြ႔ရတယ္။
ေရာက္ပါၿပီ၊ ေမာ္ရစ္ေတာင္ေတာ္။ က်ေနာ္ ေမာင္းမကန္ျပန္ျဖစ္တဲ့အခါတိုင္း မေရာက္မျဖစ္ေရာက္တဲ့ေနရာ။ မသြားမျဖစ္သြားတဲ့ေနရာ။ ကမၻာေပၚရွိ ေနရာမ်ားစြာအနက္ က်ေနာ့္စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးေသာေနရာ။ အလြမ္းဓာတ္ခံမရွိတဲ့သူေတြကိုေတာင္ အလြမ္းသင့္ေစတဲ့ေနရာ။ ဒီေနရာေလးကို က်ေနာ္အေျခခ်မိျပန္ေခ်ၿပီေကာ။ ေမာ္ရစ္ေတာင္ေခ်ေရာက္ေတာ့ စီးလာတဲ့ဖိနပ္ေတြကိုခြ်တ္ၿပီး ေတာင္ေပၚရွိ ဘုရားျမတ္ကို တက္ေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၾကည္ညိဳရင္း က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သား ပိုက္ဆံစုၿပီး ဘုရားမွာအလွဴဒါနျပဳခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ေ၀ဒနာေတြကို အလြမ္းဖြဲ႔ရမည့္ေနရာမွာ အသျပာေတြကို ဆြမ္းအတြက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။
ဘုရားေပၚက အဆင္းမွာေတာ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သား၊ ေက်ာက္ျပႆာဒ္ေတြရွိရာ အေနာက္ဘက္ဆီ ဦးတည္ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုရင္မပင္လယ္ရဲ႕ စိမ္းျပာျပာေရျပင္ႀကီးကိုေငးရင္း သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ သဘာ၀ေလေတြကို အားပါးတရရွဴရႈိက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့သူကရုိက္၊ သီခ်င္းဆိုတဲ့သူကဆိုနဲ႔ “ငါတို႔ဟာ ဒုကၡဘံုထဲက ဒုကၡသားေကာင္ေလးေတြမွ်သာပါလား” ဆိုတဲ့ အသိကို ယာယီေမ့ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတာင္ေတာ္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ရွိ အခက္အရြက္ေတြ အုံ႕ဆိုင္းေနတဲ့ သေျပပင္မေတြေအာက္မွာ ေနရာယူရင္း မလွမ္းမကမ္းက ေက်ာက္ေဆာင္ျမင့္ျမင့္ေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ ကိုးေတာင္ျပည့္ေစတီေလးရယ္၊ အနားက အာရံုခံတန္ေဆာင္းငယ္ေလးရယ္နဲ႔ အထီးက်န္စြာ တစ္ပင္တည္းေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ အုန္းပင္ေလးရယ္ဆီ မ်က္စိေရာက္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
မိုးျမင့္ျမင့္
တိုးဆင့္လို႔၀င့္ထယ္
ေရႊအုန္းညိဳ တစ္ပင္ရယ္နဲ႔
အာရံုခံ ေငြတန္ေဆာင္းမွာ
တူႏွစ္ကိုယ္ၾကင္မယ္ ဆုေခြ်လို႔
ခုေနကဲြ႔ ရည္ေမွ်ာ္။
ေရႊေျပာင္ေျပာင္
ေနေရာင္ေၾကာင့္ ၀ါ၀င္း
အဆင္းရူပကာနဲ႔
ေစတီငယ္ လြန္စြာတင့္တယ္
ေရဇလာ ပင္လယ္ကြ်န္းမွာ
နတ္ဖန္လို႔ ဆင္း။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ကဗ်ာမပီ၊ စာမပီေလးတစ္ပုဒ္ ရုတ္တရက္ေပၚလာၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားက တီးတိုးေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြနဲ႔အတူ သဘာ၀ပန္းခ်ီကားႀကီးတစ္ခ်ပ္ထဲမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္သရုပ္ေဆာင္ေနရတယ္လို႔ ခံစားမိလိုက္ေသာအခါ အတိတ္ကိုလြမ္းတဲ့စိတ္ဟာ ႏွလံုးသားထဲက ေသြးစက္ေတြကို မ်က္ရည္အျဖစ္မေျပာင္းလဲပစ္ခင္မွာပဲ “ကိုမင္းထက္--ဟုိဘက္ေက်ာက္ေဆာင္သြားရေအာင္ဗ်ာ”။ ေနာက္ကေနလွမ္းေအာ္လိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေဒါက္တာကိုသစ္ႏိုင္အသံေၾကာင့္ အစီအရီ၀င္လာတဲ့ေတြးစေလးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment