“စစ္ပဲြတစ္ရာ ႏႊဲလိုက္ခ်င္ရဲ႕၊ အခ်စ္တစ္ပဲြေတာ့ မႏႊဲခ်င္ေတာ့ဘူး---ကြယ္”
က်ေနာ့္အျဖစ္ကိုေတြးရင္ တြံေတး သိန္းတန္ရဲ႕ သီခ်င္းေလးကို တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ က်ေနာ္ဟာ စစ္သားတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္မ်ားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔ေတာ့ သမုတ္တာ ခံေနရပါတယ္။ မဟုတ္ဘူးလားဆိုေတာ့ ဟုတ္သင့္သေလာက္လဲ ဟုတ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ ၀ံခံပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္ အထက္ပါသီခ်င္းေလးကို ညီးတြားမိတာပါ။
တိုင္းျပည္ႏွစ္ျပည့္အၾကား အျငင္းပြါးမႈျဖစ္တဲ့အခါ အျငင္းပြါးရာကေန စစ္ပြဲႀကီးေတြ ျဖစ္ေပၚမလာေအာင္ က်ေနာ္သံတမန္တစ္ေယာက္အျဖစ္ သြားေရာက္ျဖန္ေျဖႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အၾကား အျငင္းပြါးမႈတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္လာတိုင္း က်ေနာ္မသိေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ရတယ္။ ႏွစ္ဘက္စကားကို မၾကားေယာင္ျပဳေနခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ ျပႆနာေျဖရွင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာလဲ နည္းမ်ားမ်ားမရွိဘူးေလ။ ဒီျပႆနာကို ေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္တဲ့ ေျဖရွင္းနည္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို က်ေနာ္ေတာင္းတေနခဲ့မိတယ္။
အခုထိအေျဖရွာမရႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါသည္ပင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ အရႈတ္ေတာ္ပံုေလလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ က်ေနာ့္ရဲ႕ မျပတ္သားမႈေလလား။ ဒါမွမဟုတ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေလလား။ က်ေနာ္ မသဲကြဲပါ။ ဒါကို က်ေနာ္ အခါခါစဥ္းစားဖူးပါၿပီ။ တကယ္လို႔မ်ား က်ေနာ္တစ္ဘက္ဘက္ကို ျပတ္သားလိုက္ရင္လဲ တစ္ေယာက္သူသည္ ငါ့ေၾကာင့္ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနရခ်ည္ရဲ႕ လို႔ေတြးမိၿပီး ရင္ထဲမွာ မခ်ည့္တင္ကဲျဖစ္ရေပါင္းလဲ မ်ားခဲ့ပါၿပီ။
စစ္ပဲြမွာ ရန္သူကို ေအာင္ႏိုင္ေအာင္တိုက္ဖို႔၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ဘက္တုိင္းျပည္ရဲ႕အျငင္းပြါးမႈကို ရန္႔တန္႔ေစဖို႔ နည္းဗ်ဴဟာေတြနဲ႔ သံတမန္စနစ္ေတြ အေျမာက္အမ်ားရွိတန္ေကာင္းရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ပဲြမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးအၾကားေရာက္တဲ့အခါ အသင္ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ပါသလဲ။ ရက္စက္တဲ့နည္းကို မသံုးစတမ္း ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုျပႆနာမ်ိဳးဟာ ေျဖရွင္းရခက္တဲ့ ျပႆနာျဖစ္ပါသလား။ ငယ္ငယ္ကလို ေခါင္းပန္းလွန္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရေအာင္ကလဲ က်ေနာ့္ဟာ ေဘာလံုးကြင္းလယ္က ဒိုင္လူႀကီးမဟုတ္ေလေတာ့ ခက္လွခ်ည့္။
ေလာကမွာ က်ေနာ္တို႔ေယာက်္ားေလးမွာျဖစ္ေစ၊ မိန္းကေလးေတြမွာျဖစ္ေစ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး သို႔မဟုတ္ သံုးဦးစသည္စသည္ ရွိဖူးၾက၊ ထားဖူးၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ားမွာလဲ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ရွိတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔နည္းစနစ္ကို က်ေနာ္မသံုးရဲပါ။ တကယ္လို႔ သူတို႔နည္းစနစ္ကို က်ေနာ္သံုးမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေတြဟာ ခ်စ္သူဘ၀မွ သားေကာင္ဘ၀ေရာက္သြားၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ကို က်ေနာ့္ခ်စ္သူပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ က်ေနာ့္သားေကာင္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြ၊ ခ်စ္သူမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ရည္းစားမိန္းကေလးေတြရယ္လို႔ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းၾကင္ရွိ အမေလာကႀကီးထဲမွာ အခ်စ္ဆုိတဲ့ စကားကို အခါမ်ားစြာေျပာမိေၾကာင္း က်ေနာ္၀န္ခံပါတယ္။ သူတို႔ကို အဲဒီစကားေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ တုိင္းတာၿပီးေျပာလိုက္တယ္ လို႔ခံယူမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ပါးစပ္ကထြက္တဲ့စကားသံမွာေတာ့ အသံလႈိင္း ဒီဂရီေတြအတူတူျဖစ္ေနလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ အဲဒီစကားရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္က အနက္ေရာက္ျဖစ္လို႔ျဖစ္၊ အနီေရာင္က အ၀ါေရာင္ေျပာင္းလို႔ေျပာင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မေျဖရွင္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ခ်ာခ်ာလည္ရေတာ့တာပါပဲ။
အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္ မုဆိုး မျဖစ္ခ်င္သလို၊ ကိုယ္တိုင္သားေကာင္လဲ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ မုဆိုးျဖစ္ရတာ ပင္ပန္းလွသလို သားေကာင္ျဖစ္ရတာလဲ ေၾကာက္ရလွပါတယ္။ ဒါျဖစ္ရင္ က်ေနာ္ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ။ က်ေနာ္ ျဖစ္ခ်င္တာကေတာ့ ခ်စ္ေနခ်င္တာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ခ်စ္ေနခ်င္တယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ နီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေ၀းသည္ျဖစ္ေစ ခ်စ္ေနခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္အေျဖကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ဒါပဲေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်စ္မွာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဘာအေရာင္ေတြ၊ ညာအေရာင္ေတြ မပါပဲနဲ႔ကို ခ်စ္ေနခ်င္တာပါ။ ခက္တာက အခ်စ္သည္ပင္ အေရာင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနေလေတာ့ အေရာင္မပါခ်င္ေစခ်င္ရင္ မခ်စ္ပဲေနရံုကလြဲၿပီး အျခားလမ္းလဲ ေရြးစရာမရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ မခ်စ္ပဲလဲ မေနႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ အခ်စ္ကေပးတဲ့အျပစ္ဒဏ္ကိုလဲ က်ေနာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူေနရပါၿပီ။ ဓားသြားထက္ ပ်ားရည္စက္ကို လ်က္မိတဲ့ လွ်ာပမာ ခ်ိဳၿမိန္မႈတစ္၀က္၊ နာၾကင္မႈတစ္၀က္နဲ႔ ေနရတာ ခက္ပါဘိေတာ့။ တစ္ဦးကို ခ်စ္မိတုန္းက တစ္ဦးကေပးတဲ့ အခ်စ္ကို ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ ပ်ားရည္တစ္စက္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ဦးကို ထပ္တိုးခ်စ္မိေတာ့ ပ်ားရည္စက္တစ္ခုအေပၚ ေနာက္ထပ္အျခားပ်ားရည္စက္တစ္ခုနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့ အရသာမဟုတ္ေတာ့ပဲ ဓားသြားထက္ထက္ေပၚမွာ သုပ္ထားတဲ့ ပ်ားရည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္အသိေနာက္က်သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လ်က္လိုက္တာ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ပ်ားရည္ႏွစ္စက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကဲြရွာသြားတဲ့ က်ေနာ့္လွ်ာထဲက ေသြးစက္ကေလးေတြ အဲဒီပ်ားရည္စက္ေနရာမွာ အစား၀င္ယူလိုက္ၿပီးေတာ့မွ သိလိုက္ရတယ္။ အသိေနာက္က်ျခင္းကို ေနာင္တလို႔ မသတ္မွတ္ရင္ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳလို႔ သတ္မွတ္ရပါလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္မွာ အဲဒီအေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳးရလိုက္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္တစ္ပဲြကို မႏႊဲခ်င္ေတာ့ပါ။ စစ္ပြဲတစ္ရာကိုသာ ႏဲႊလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment