အနာခံမွ အသာစံ

က်ေနာ္ အဂၤလိပ္စာကို ေကာင္းေကာင္းမသင္ခင္ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက က်ေနာ့္ဆရာသမားတစ္ဦးဆီမွ မွတ္သားစရာအဂၤလိပ္ဆိုရိုးစကားတစ္ခုကို ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အၾကားမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ပ်ံ႕ႏွ႔ံထင္ရွားေနၿပီျဖစ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါပဲ။ အဲဒီစကားကို သံုးခဲ့သူကေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ပံုျပင္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို (ေရးခဲ့) ေျပာခဲ့တဲ့ ဂရိႏိုင္ငံသား ပံုေျပာဆရာႀကီး (Aesop (620-560 BC) အီစြပ္လို႔ မွတ္သားရပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ “No pain, no gain” ဆိုတဲ့ စကားေလးပါ။ အခ်ိဳ႕သမိုင္းပညာရွင္မ်ားအဆိုအရ အီစြပ္ဆိုတဲ့ ပံုေျပာဆရာႀကီးဟာ ဂရိႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ တကယ္မရွိခဲ့ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ တကယ္ရွိခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ ဒီစကားကေတာ့ တကယ့္ကို အဓိပၸါယ္ျပည့္၀ေကာင္းတဲ့စကားတစ္ခြန္းပါပဲ။ တကယ္လဲ မွတ္သားသင့္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းအျဖစ္ အမ်ားစုမက်င့္သံုးႏိုင္ၾကသည့္တိုင္ ဒီစကားရဲ႕မွန္ကန္မႈကိုေတာ့ လက္ခံၾကပါတယ္။ အစဥ္အလာအားျဖင့္ ဒီေလာက္မွတ္သားဘြယ္ေကာင္းတဲ့ စကားကို ေျပာခဲ့သူဟာ အီစြပ္လို႔ပဲ လက္ခံထားၾကပါတယ္။

အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ ျမန္မာပညာရွင္ေတြက ဒီစကားကို ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနားလည္ေအာင္ “အနာမခံက အသာမစံရ” ဆိုတဲ့ ပုဒ္စုေတြနဲ႔ ေ၀ါဟာရဖလွယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဘာသာျပန္ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ အလြန္ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ ေ၀ါဟာရဖလွယ္မႈလို႔ က်ေနာ္ မတန္မရာခ်ီးၾကဴးမိေၾကာင္းပါ။ ဒီစကားလံုးအေၾကာင္းကို က်ေနာ့္ပို႔စ္မွာ ေရးျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေလးတစ္ခု သတင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ေပၚလာပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ 'Scorpion Queen' “ကင္းမီးေကာက္ေဒ၀ီ” လို႔ေခၚရေလာက္ေအာင္ ကင္းမီးေကာက္အေကာင္ေပါင္း (၅၀၀၀) ေက်ာ္နဲ႔အတူ ဖန္အိပ္ခန္းတစ္ခုထဲမွာ ရဲ႕၀ံစြန္႔စားစြာ တစ္လတိတိေနခဲ့တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသူေလး Kanchana Ketkaew (ကဥၥနကကီၠ) ပါပဲ။ သူဟာ အဲဒီလိုစြန္႔စားေနထိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကမၻာစံခ်ိန္တင္မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲမွာ သတိၱေကာင္းတဲ့ အံ့ဘြယ္ထူးဆန္းလူသားတစ္ဦးအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳေဖၚျပျခင္းခံရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူဟာ အဆိပ္ၿပီးလို႔ ဒီလိုေနႏိုင္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ သူေနစဥ္အတြင္းမွာ သူ႔ကို (၁၃)ႀကိမ္တိတိ ကင္းမီးေကာက္ ကိုက္ခဲ့ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြကို သူေျပာၾကားတဲ့ စကားထဲမွာ အထက္ကက်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ “No pain no gain” ဆိုတဲ့စကားေလးကိုလဲ သံုးသြားတာ အမွတ္တမဲ့ၾကားလိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီစကားကို ၾကားၾကားခ်င္း က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေပၚလာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တကယ္ေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ တကယ္အနာခံရပါလား ဆိုတဲ့ ယခင္ရွိႏွင့္ၿပီးတဲ့အသိတစ္ခုဟာလဲ ပိုမိုခိုင္မာ လာတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။

ေအာင္ျမင္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္စကားကို ရွင္းျပဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာတဲ့အထဲမွာ မိဘက ပိုက္ဆံခ်မ္းသာလို႔ အလုပ္လုပ္စရာမလုိပဲ ထိုင္စားေနတဲ့ ေရေပၚဆီလို လူတန္းစားေတြ၊ ဘြဲ႔ဒီဂရီေတြကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၀ယ္တပ္ထားၾကတဲ့ ပညာေရးေလာကက အမႈိက္သရိုက္လို လူေတြကို လံုး၀လံုး၀မဆိုလိုပါဘူး။ မိဘဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ၊ အေျခအေနမဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ အေျခအေနရွိသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ဘ၀မွာ ထိုက္သင့္တဲ့ေအာင္ျမင္မႈေတြရထားတဲ့ လူေတြကိုသာ ဆိုလိုပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ျမန္မာစကားျဖစ္တဲ့ “အနာခံမွ အသာစံရ” ဆိုတဲ့စကားကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အသာစံရဖို႔အတြက္ ေရွးဦးစြာ အနာခံဖို႔လိုပါတယ္။ ေလာကမွာ အနာမခံပဲ အသာစံေနတဲ့ လူတန္းစားေတြလဲ အေျမာက္အမ်ားရွိေနတာကို ပစၥကၡအျမင္အရ ေတြ႔ၾကျမင္ၾကရမွာပါပဲ။ သူတို႔ဟာ ေမြးကတည္းက အသာစံရေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာရဲ႕မ်က္ႏွာသာေပးမႈကို ခံၾကရတာေၾကာင့္ သူတို႔အတြက္ သူတို႔ေလာက္ကံမေကာင္းၾကသူေတြက ၀င္ၿပီးအနာခံေပးေနၾကရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အသာစံမႈဟာ ကံေၾကာင့္သာျဖစ္ၿပီး ဉာဏ္နဲ႔လုလႅမပါတဲ့အတြက္ သမိုင္းရဲ႕ဥေပကၡာျပဳျခင္းကို ခံရသလို မ်က္ေမွာက္ရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးမႈကိုလဲ မခံရတတ္ပါဘူး။ အားက်စရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ ခ်ီးက်ဴးစရာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ တကယ္တမ္းခ်ီးက်ဴးစရာ၊ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ အသာစံမႈမ်ိဳးဆိုတာ အနာခံမႈအမ်ားႀကီးပါရပါတယ္။ ေလာကရဲ႕သဘာ၀ကိုက give and take ဆိုတဲ့အေပးအယူသေဘာနဲ႔ လည္ပတ္ေနတာပါ။ ကိုယ္မေပးရင္ သူကလဲ ျပန္မေပးတတ္ပါဘူး။ တစ္ခုေပးမွ တစ္ခုရတဲ့ သေဘာရွိတဲ့ ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ဘာမွမေပးပဲ ရေနတယ္ထင္ရင္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ မၾကာမီပ်က္စီးမႈေတြ၊ ဆံုးရႈံးမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမွာ မလဲြပါပဲ။ အဲဒီလိုျဖစ္လာရင္ သိပ္သတိထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

အနာခံမွ အသာစံရတဲ့သာဓကေတြမ်ားစြာအနက္ က်ေနာ္တို႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ အထင္ရွားဆံုးသာဓကတစ္ခုကေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာကိုယ္ေတာ္တိုင္ပါပဲ။ အေလာင္းေတာ္သုေမဓာဘ၀ကတည္းက နိဗၺာန္ကိုယူမယ္ဆိုရင္ ရႏိုင္ေလာက္တဲ့အေျခခံပါရမီရွိပါလွ်က္ မိမိရႏိုင္ခြင့္၊ ရပိုင္ခြင့္ကို ပယ္စြန္႔ၿပီး သတၱ၀ါအမ်ားလြတ္ေျမာက္ေရးကိုငဲ့ကြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီငဲ့ကြက္မႈနဲ႔အတူ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းဆိုတဲ့ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ကာလေတြမွာ အနစ္နာခံမႈမ်ိဳးစံုနဲ႔ အနစ္နာခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအနစ္နာခံမႈေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးရလာဘ္ကေတာ့ ဘုရားျဖစ္ျခင္းဆိုတဲ့ အသာစံမႈပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ျမတ္စြာဘုရားဟာ အသာစံရတယ္ဆိုေပမဲ့ ဘုရားျဖစ္လာရတဲ့ ေနာက္ဆံုးဘ၀တိုင္ေအာင္ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာေနခဲ့ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေတာ့လဲ ေန႔မအားညမအား သတၱ၀ါေတြကို ေဟာေျပာသြန္သင္ေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕အနာခံမႈဟာ ေလာကေကာင္းစားေရးအတြက္ သက္သက္လို႔ေတာင္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအနာခံၿပီး အမ်ားအတြက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့လို႔လဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္ကေန ယေန႔တိုင္ သူ႔ေက်းဇူးကို တသသျဖစ္ေနၾကရတာပါ။ ေလာကရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္သခင္အျဖစ္သူ႔ကို ဦးခုိက္ေနၾကရတာပါ။

ဒါကေတာ့ အမ်ားသိၿပီးသား အထင္ရွားဆံုးဥပမာတစ္ခုကို ေျပာျပတာပါ။ သို႔ေသာ္လဲ ေဟာဒီကမၻာေလာကႀကီးထဲမွာ အနာပဲခံလိုက္ရၿပီး အသာမစံလိုက္ရတဲ့ သူေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိေနျပန္ပါတယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီးလို႔ ျမန္မာတည္သေရြ႕ သို႔မဟုတ္ ကမၻာတည္သေရြ႕ သမိုင္းတည္ရစ္မည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလိုပုဂိၢဳလ္က်ေတာ့လဲ သူ႔မိန္းမေဒၚခင္ၾကည္ဆီမွာ ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားေလးေတာင္းစားၿပီး တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးအတြက္သက္သက္ကိုပဲ လုပ္သြားတာပါ။ အဲဒီအတြက္သူရလိုက္တဲ့ဆုလာဘ္ကေတာ့ “အမ်ိဳးသားသူရဲေကာင္းႀကီး” ဆိုတဲ့ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေပၚက ဘယ္သူမွ ၀င္ဖ်က္လို႔ မပ်က္ေတာ့တဲ့ ေမာ္ကြန္းပါပဲ။ ဒါကိုပဲ အသာစံရတယ္လို႔ ဆိုခ်င္က ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ေပးဆပ္မႈနဲ႔စာရင္ေတာ့ ရတာနည္းလိုက္တာလို႔ ပစၥကၡအျမင္အရ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အသာစံေနရသူတိုင္းဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို ဒီဘ၀မွာျဖစ္ေစ၊ ယခင္ဘ၀ကျဖစ္ေစ အနာခံၾကခဲ့ရသူခ်ည္းပဲလို႔ က်ေနာ့္ကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ မ်ားမ်ားအသာစံေနရသူတစ္ေယာက္ရဲ႕အတိတ္ဟာ မ်ားမ်ားအနာခံခဲ့ရျခင္းပါပဲ။ ဒါဟာ ေလာက သို႔မဟုတ္ သဘာ၀တရားရဲ႕ ဘက္မလိုက္ နိယာမႀကီးတစ္ခုပါ။ ဒီသေဘာကို အမွန္အတိုင္းျမင္တတ္ဖို႔ သိတတ္ဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။ သူကကံေကာင္းတယ္၊ ငါက သူ႔ေလာက္ကံမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားငယ္ေနမည့္အစား မိမိမွာရွိေနတဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ ၀ီရိယကို အသံုးျပဳၿပီး ကံေကာင္းေအာင္ တူးဆြရမွာျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယလို႔ေျပာမေနပဲနဲ႔ “ငါဘာလိုခ်င္သလဲ၊ အဲဒီအတြက္ ဘယ္ေလာက္အနာခံရမလဲ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွင္းရွင္းေမးၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ အနာခံမႈဆိုတာ ဉာဏ္နဲ႔ ၀ီရိယမပါရင္ ကံအျဖစ္သို႔မကူးေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး။ ကံအျဖစ္သို႔မကူးေျပာင္းေသးသမွ် အသာစံမႈဆိုတဲ့ အက်ိဳးတရားဟာလဲ ေပၚလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ဉာဏ္မပါ၊ လုလႅမပါတဲ့ အနာခံမႈမ်ိဳးကို ဆင္ကန္းေတာတိုးလုပ္မိသူဟာ သူလုပ္သမွ် ကံမေျမာက္လို႔ အသာမစံရတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အေပၚ ယံုၾကည္မႈနည္းလာတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ အဲဒီလူရဲ႕ဒုကၡကို ဘယ္ဘုရားမွ လာမကယ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီေတာ့ အသာစံရေစတဲ့ အနာခံမႈမ်ိဳးျဖစ္ေစေရး ဉာဏ္နဲ႔ ၀ီရိယကို အခ်ိဳးညီညီျဖည့္စြက္ေပးဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။ ၀ီရိယနဲ႔ ဉာဏ္ဟန္ခ်က္ညီညီပါ၀င္လာၿပီဆိုရင္ လုပ္သမွ်ဟာ ကံျဖစ္ၿပီးေတာ့ တစ္နည္းအားျဖင့္ စြမ္းအင္သတိၱျဖစ္ၿပီးေတာ့ အသာစံရမႈဆိုတဲ့ အက်ိဳးကိုေပးေတာ့တာပါပဲ။ ဒီသေဘာတရားဟာ စာေမးပြဲေအာင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေတြကစၿပီး သမၼတအျဖစ္/၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြးခံေနၾကတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြအထိ အတူတူပါပဲ။

“သင္အသာစံေနရသမွ်ဟာ သင့္အနာခံမႈရဲ႕ရလာဘ္” ျဖစ္ေၾကာင္းသေဘာေပါက္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီထက္အသာစံခ်င္ရင္ေတာ့---။