ဦးရွင္တို႔ ညီအကို ရုတ္တရက္ ယာယီခရီးထြက္သြားၾကသျဖင့္ အလင္းတန္းရြာေလး ေသြ႔ေခ်ာက္သေယာင္ ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ပတ္ပင္ ေက်ာ္ေလၿပီ။ ေဆြးေႏြးပဲြကို နားမေထာင္ရသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္ အလင္းတန္းရြာက မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေသာၾကာတစ္ေယာက္လည္း အဘိုးညီအကိုတို႔ အျပန္ကို လည္တစ္ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနရွာေတာ့သည္။ ဒီတစ္ခါ အဘိုးႏွစ္ေယာက္ ခရီးထြက္သည္မွာ ၾကာပါဘိျခင္း။ ညေနဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အဘိုးတို႔ ေဆြးေႏြးေနက် ဘုရားကုန္းေပၚသို႔ ေျခဦးလွည့္လာမိသည္။
အဘိုးႏွစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္ရင္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ဥပုသ္ေန႔ညေနက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိလိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ “ေကာင္းသမွ် လုပ္ဖို႔ထက္၊ လုပ္သမွ် ေကာင္းဖို႔ လိုတယ္” ဟူ၏။ အလြန္ရွင္းေသာ စကားေပသည့္ ထပ္ခါတလဲလဲ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ဘုရားကုန္းေပၚမွ အလင္းတန္းကမ္းေျခရွိရာသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆိုလိုခ်က္ကို အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေကာက္ေနမိသည္။
တကယ္ေတာ့ ေကာင္းသမွ်လိုက္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သလို ကိုယ္လုပ္သမွ် ေကာင္းဖို႔ဆိုတာလည္း အလြန္မလြယ္ကူေသာကိစၥႀကီးပင္။ အေကာင္းအဆိုးဟူသည္မွာ အစဥ္တြဲလွ်က္ ခြဲမရေသာနိယာမတစ္ခုျဖစ္္ေၾကာင္း ကိုေသာၾကာနားလည္ေနသည္။ “ေကာင္းသမွ်” ဟူေသာစကားစုတြင္ “ေကာင္း”ဟူသည္မွာ ေကာင္းေသာ အက်ိဳးရွိေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ ပညာရွိတို႔ ကဲ့ရဲ႕ဘြယ္မျဖစ္ေသာ-ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုအပ္သည္-ဟု မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေပါက္စက မွတ္ယူထားသည္။ “သမွ်”ဟူသည္မွာကား အားလံုး သိုု႔မဟုတ္ တစ္ခုမက်န္ သို႔တည္းမဟုတ္ အႂကြင္းမရွိ-ဟု နားလည္ျပန္ရကား ေကာင္းသမွ်ဟူေသာ စကားသည္ ကိုေသာၾကာအတြက္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕စရာတစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္လည္း မိမိနည္းလည္ထားေသာ အဓိပၸါယ္သည္ သူတစ္ပါးတို႔ လက္ခံေလာက္ေသာ အဓိပၸါယ္ ဟုတ္၏/မဟုတ္၏ကုိကား ကိုေသာၾကာ မေတြးမိခဲ့ေသးေခ်။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္းမွာ “လုပ္သမွ်” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ “လုပ္”ဟူရာ၀ယ္ ကိုယ္အလုပ္၊ ႏႈတ္အလုပ္၊ စိတ္အလုပ္ အားလံုးပါ၀င္ႏိုင္ေၾကာင္းကို အဘိုးေလးဦးတင္ဆီက မွတ္သားနာယူခဲ့ဖူးသည့္အေလ်ာက္ အမွန္အတိုင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ျပန္သည္။ ယင္းနားလည္မႈအရ ထပ္မံစဥ္းစားျပန္ေသာအခါ “လုပ္သမွ် ေကာင္းဖို႔” ဟူရာ၌ ေကာင္းျခင္းသေဘာကို မည္သူက သတ္မွတ္မည္နည္း? အဘယ္သူတို႔၏ သတ္မွတ္ခ်က္သည္ စံျဖစ္ႏိုင္သနည္း? မိမိကိုယ္တိုင္လုပ္ေသာ အလုပ္ကို မိမိတစ္ဦးတည္းက အေကာင္းဟု သတ္မွတ္ႏိုင္ပါသေလာ? ယင္းသို႔ ဆက္လက္ေတြးေသာအခါ တိက်ေသခ်ာေသာ အေျဖကို သူကိုယ္တိုင္ မေတြ႔ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ေရွ႕ေနာက္စကားႏွစ္ရပ္၀ယ္ “ေကာင္းသမွ်လုပ္ဖို႔” ဆိုသည္မွာ မည္သုိ႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေသခ်ာစြာ နားလည္ႏိုင္ေသာ္ျငား “လုပ္သမွ်ေကာင္းဖို႔” ဆိုသည့္ေနာက္စကားမွာမူ လြယ္မေယာင္နဲ႔ခက္ ဆိုသလို ေတြးစရာေတြ မ်ားစြာမ်ားစြာ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူတစ္ဦးအတြက္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ေသာ ယင္းစကားကို ေက်ာင္းဆရာေလးက “မိမိလုပ္ေသာ အလုပ္မွန္သမွ်သည္ မိမိအတြက္လည္း ေကာင္း၊ သူတစ္ပါးအတြက္လည္း ေကာင္းဖို႔ လိုသည္” ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ တကယ္လုပ္ၾကည့္ေသာအခါ မ်ားစြာအခက္အခဲ ရွိႏိုင္ေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိျပန္သည္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္က ေကာင္းတာလုပ္ေသာ္တည့္ တစ္ဘက္သားက အေကာင္းမထင္တတ္သည့္အခါမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳရေသာအခါ ယင္းအတြက္ မည္သုိ႔ စိတ္ထားရမည္နည္း? ကိုယ့္အလုပ္ကို အျပင္ရမည္ေလာ? အေကာင္းမျမင္ႏိုင္သူကိုပင္ အျပစ္ဖို႔ရေတာ့မည္ေလာ? သို႔တည္းမဟုတ္ အမွတ္တမဲ့ပင္ ေနလိုက္ရေတာ့မည္ေလာ? ေတြးေတာေနမိသည္။ တစ္ခါ မည္သူေတြ မည္သုိ႔ထင္ပါေစ ကိုယ္ကေကာင္းတာလုပ္ပါလွ်က္ အေကာင္းမထင္ႏိုင္သူမ်ားကို ဂရုစိုက္စရာမလုိဟူ၍ေကာ ယူဆႏိုင္ပါ၏ေလာ? ယင္းသို႔ယူဆပါက မိမိလုပ္ရပ္သည္ အဘယ္မွာ အေကာင္းေသာ အလုပ္ျဖစ္ေတာ့မည္နည္း? ဟု ဆက္လက္ေတြးေနသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ “ေကာင္းသမွ်လုပ္ဖို႔ထက္၊ လုပ္သမွ် ေကာင္းဖို႔ လိုတယ္” ဟူေသာ စကားမွာ လိုက္နာစရာ၊ က်င့္ႀကံစရာ အမ်ားႀကီး ပါ၀င္ေၾကာင္းကိုကား ကိုေသာၾကာအတြက္ ဘူးခံစရာမရွိ။ ေကာင္းသမွ်လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သလို လုပ္သမွ်ေကာင္းဖို႔ဆိုသည္မွာလည္း အလြန္မလြယ္ကူလင့္ကစား တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ မိမိလုပ္သမွ်သည္ (၁) မိမိကိုယ္တိုင္အတြက္ ေက်နပ္စရာျဖစ္လွ်င္၊ (၂) မိမိပတ္၀န္းၾကင္ကို အထိအခိုက္မရွိေစလွ်င္ အေကာင္းဟူ၍ သတ္မွတ္ႏိုင္ေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း ဘုရားကုန္းေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။
ရြာထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကေလးမ်ား စုရံုးစုရံုးျဖစ္ေနသျဖင့္ ေမးၾကည့္ရာ အဘိုးညီအကိုတို႔ ခရီးကျပန္ေရာက္ခါစ ပါလာေသာ သၾကားလံုးမ်ားကို ကေလးငယ္တို႔အား ေပးေ၀ေနေၾကာင္း သိရသျဖင့္ ကိုေသာၾကာလည္း ၀မ္းသာအားရျဖင့္ အဘိုးတို႔ရွိရာသို႔ အလွ်င္အျမန္ေျပးသြားကာ ပါလာေသာ သၾကားလံုးမ်ားမကုန္ခင္ ကေလးမ်ားေနာက္မွ အသာ၀င္ေရာက္ကာ တန္းစီလိုက္ေတာ့သတည္း။ လုပ္သမွ်ေကာင္းဖို႔ လိုသည္မဟုတ္တံုေလာ?
အဘိုးႏွစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္ရင္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ဥပုသ္ေန႔ညေနက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိလိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ “ေကာင္းသမွ် လုပ္ဖို႔ထက္၊ လုပ္သမွ် ေကာင္းဖို႔ လိုတယ္” ဟူ၏။ အလြန္ရွင္းေသာ စကားေပသည့္ ထပ္ခါတလဲလဲ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ဘုရားကုန္းေပၚမွ အလင္းတန္းကမ္းေျခရွိရာသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆိုလိုခ်က္ကို အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေကာက္ေနမိသည္။
တကယ္ေတာ့ ေကာင္းသမွ်လိုက္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သလို ကိုယ္လုပ္သမွ် ေကာင္းဖို႔ဆိုတာလည္း အလြန္မလြယ္ကူေသာကိစၥႀကီးပင္။ အေကာင္းအဆိုးဟူသည္မွာ အစဥ္တြဲလွ်က္ ခြဲမရေသာနိယာမတစ္ခုျဖစ္္ေၾကာင္း ကိုေသာၾကာနားလည္ေနသည္။ “ေကာင္းသမွ်” ဟူေသာစကားစုတြင္ “ေကာင္း”ဟူသည္မွာ ေကာင္းေသာ အက်ိဳးရွိေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ ပညာရွိတို႔ ကဲ့ရဲ႕ဘြယ္မျဖစ္ေသာ-ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုအပ္သည္-ဟု မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေပါက္စက မွတ္ယူထားသည္။ “သမွ်”ဟူသည္မွာကား အားလံုး သိုု႔မဟုတ္ တစ္ခုမက်န္ သို႔တည္းမဟုတ္ အႂကြင္းမရွိ-ဟု နားလည္ျပန္ရကား ေကာင္းသမွ်ဟူေသာ စကားသည္ ကိုေသာၾကာအတြက္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕စရာတစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္လည္း မိမိနည္းလည္ထားေသာ အဓိပၸါယ္သည္ သူတစ္ပါးတို႔ လက္ခံေလာက္ေသာ အဓိပၸါယ္ ဟုတ္၏/မဟုတ္၏ကုိကား ကိုေသာၾကာ မေတြးမိခဲ့ေသးေခ်။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္းမွာ “လုပ္သမွ်” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ “လုပ္”ဟူရာ၀ယ္ ကိုယ္အလုပ္၊ ႏႈတ္အလုပ္၊ စိတ္အလုပ္ အားလံုးပါ၀င္ႏိုင္ေၾကာင္းကို အဘိုးေလးဦးတင္ဆီက မွတ္သားနာယူခဲ့ဖူးသည့္အေလ်ာက္ အမွန္အတိုင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ျပန္သည္။ ယင္းနားလည္မႈအရ ထပ္မံစဥ္းစားျပန္ေသာအခါ “လုပ္သမွ် ေကာင္းဖို႔” ဟူရာ၌ ေကာင္းျခင္းသေဘာကို မည္သူက သတ္မွတ္မည္နည္း? အဘယ္သူတို႔၏ သတ္မွတ္ခ်က္သည္ စံျဖစ္ႏိုင္သနည္း? မိမိကိုယ္တိုင္လုပ္ေသာ အလုပ္ကို မိမိတစ္ဦးတည္းက အေကာင္းဟု သတ္မွတ္ႏိုင္ပါသေလာ? ယင္းသို႔ ဆက္လက္ေတြးေသာအခါ တိက်ေသခ်ာေသာ အေျဖကို သူကိုယ္တိုင္ မေတြ႔ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ေရွ႕ေနာက္စကားႏွစ္ရပ္၀ယ္ “ေကာင္းသမွ်လုပ္ဖို႔” ဆိုသည္မွာ မည္သုိ႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေသခ်ာစြာ နားလည္ႏိုင္ေသာ္ျငား “လုပ္သမွ်ေကာင္းဖို႔” ဆိုသည့္ေနာက္စကားမွာမူ လြယ္မေယာင္နဲ႔ခက္ ဆိုသလို ေတြးစရာေတြ မ်ားစြာမ်ားစြာ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူတစ္ဦးအတြက္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ေသာ ယင္းစကားကို ေက်ာင္းဆရာေလးက “မိမိလုပ္ေသာ အလုပ္မွန္သမွ်သည္ မိမိအတြက္လည္း ေကာင္း၊ သူတစ္ပါးအတြက္လည္း ေကာင္းဖို႔ လိုသည္” ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ တကယ္လုပ္ၾကည့္ေသာအခါ မ်ားစြာအခက္အခဲ ရွိႏိုင္ေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိျပန္သည္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္က ေကာင္းတာလုပ္ေသာ္တည့္ တစ္ဘက္သားက အေကာင္းမထင္တတ္သည့္အခါမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳရေသာအခါ ယင္းအတြက္ မည္သုိ႔ စိတ္ထားရမည္နည္း? ကိုယ့္အလုပ္ကို အျပင္ရမည္ေလာ? အေကာင္းမျမင္ႏိုင္သူကိုပင္ အျပစ္ဖို႔ရေတာ့မည္ေလာ? သို႔တည္းမဟုတ္ အမွတ္တမဲ့ပင္ ေနလိုက္ရေတာ့မည္ေလာ? ေတြးေတာေနမိသည္။ တစ္ခါ မည္သူေတြ မည္သုိ႔ထင္ပါေစ ကိုယ္ကေကာင္းတာလုပ္ပါလွ်က္ အေကာင္းမထင္ႏိုင္သူမ်ားကို ဂရုစိုက္စရာမလုိဟူ၍ေကာ ယူဆႏိုင္ပါ၏ေလာ? ယင္းသို႔ယူဆပါက မိမိလုပ္ရပ္သည္ အဘယ္မွာ အေကာင္းေသာ အလုပ္ျဖစ္ေတာ့မည္နည္း? ဟု ဆက္လက္ေတြးေနသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ “ေကာင္းသမွ်လုပ္ဖို႔ထက္၊ လုပ္သမွ် ေကာင္းဖို႔ လိုတယ္” ဟူေသာ စကားမွာ လိုက္နာစရာ၊ က်င့္ႀကံစရာ အမ်ားႀကီး ပါ၀င္ေၾကာင္းကိုကား ကိုေသာၾကာအတြက္ ဘူးခံစရာမရွိ။ ေကာင္းသမွ်လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သလို လုပ္သမွ်ေကာင္းဖို႔ဆိုသည္မွာလည္း အလြန္မလြယ္ကူလင့္ကစား တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ မိမိလုပ္သမွ်သည္ (၁) မိမိကိုယ္တိုင္အတြက္ ေက်နပ္စရာျဖစ္လွ်င္၊ (၂) မိမိပတ္၀န္းၾကင္ကို အထိအခိုက္မရွိေစလွ်င္ အေကာင္းဟူ၍ သတ္မွတ္ႏိုင္ေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း ဘုရားကုန္းေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။
ရြာထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကေလးမ်ား စုရံုးစုရံုးျဖစ္ေနသျဖင့္ ေမးၾကည့္ရာ အဘိုးညီအကိုတို႔ ခရီးကျပန္ေရာက္ခါစ ပါလာေသာ သၾကားလံုးမ်ားကို ကေလးငယ္တို႔အား ေပးေ၀ေနေၾကာင္း သိရသျဖင့္ ကိုေသာၾကာလည္း ၀မ္းသာအားရျဖင့္ အဘိုးတို႔ရွိရာသို႔ အလွ်င္အျမန္ေျပးသြားကာ ပါလာေသာ သၾကားလံုးမ်ားမကုန္ခင္ ကေလးမ်ားေနာက္မွ အသာ၀င္ေရာက္ကာ တန္းစီလိုက္ေတာ့သတည္း။ လုပ္သမွ်ေကာင္းဖို႔ လိုသည္မဟုတ္တံုေလာ?
No comments:
Post a Comment