ရြက္ေႂကြတစ္ခုရဲ႕ မွတ္စုေဟာင္း

အျမင့္ေ၀ယံ
သစ္ပင္စံတဲ့ ငါ့ဘ၀
ေနပူအေတြ႔ကိုလည္း ခံခဲ့ဖူးၿပီ
ေလပူအေ၀ွ႔ကိုလည္း ခံခဲ့ဖူးၿပီ
အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ
ငါ့အျဖစ္ကို ခါးသီး
ေလာကကို နာက်ည္းခဲ့ဖူးတယ္။

နံနက္ခင္းတစ္ခုရဲ႕
ေနေရာင္ခ်ည္ႏုႏုေအာက္မွာ
ေလေျပေအးျမျမတို႔
ညွင္းေသာ့ေသာ့ တိုက္ခတ္လာတဲ့အခါ
သာယာတဲ့ ေလာကအလယ္မွာ
ငါေနတဲ့ အကိုင္းတံကို ခိုစီးရင္း
ငါ့ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္။


အကိုင္းထက္နား
ငွက္မ်ားစြာတို႔ရဲ႕
မညွာတိုးက်ိတ္
ထိုးဆိတ္တဲ့ ဒဏ္ကိုခံလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့
မလွန္ႏိုင္ အံက်ိတ္လို႔
ငါ့မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားခဲ့ရတယ္။

ငွက္ေမာင္ႏွံႏွစ္ေဖၚ
အတူေပ်ာ္ၾကည္ႏူးလို႔
ဟစ္ၾကဴးတဲ့ ေတးသံကို
အဓိပၸါယ္မေဖၚတတ္တဲ့ နားလည္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ခံစားခဲ့ေနရစဥ္မွာ
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ
ေက်းဇူးတင္စရာႀကီးပါလားဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳး
ငါ့ရင္မွာ ကိန္းခဲ့ဖူးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ငါ့ဘ၀
ပင္အျမင့္မွာေနခဲ့ရစဥ္တုန္းက
ခံတစ္ခါ စံတစ္လွဲ႔နဲ႔
သံသရာဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို
အရိပ္သဘြယ္ နားလည္ခဲ့ရတယ္။

အခုေတာ့ ငါ့ဘ၀
ႏုရာမွ ရင့္
ရင့္ရာမွ ေယာ္
ေယာ္ရာမွ ႏြမ္း
မလန္းဆန္းႏိုင္ေတာ့တာမို႔
ပင္အျမင့္မွာေနခြင့္မသာ
ရြက္ႏုကိုေနရာေပး
ပင္နဲ႔ေ၀းရာသို႔ ေရွာင္ေျပးခဲ့ရၿပီ။

ေနရာအသစ္ေရာက္ျပန္ေတာ့
ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ
ငါ့ကို ၾကည္ျဖဴသူမရွိ
ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔
ေလၾကမ္းၾကမ္း တစ္ခ်က္အေ၀ွ႔မွာ
အလိုက္သင့္ေလး လိုက္ပါရင္း
အားကိုးရာ အျဖစ္
ေခ်ာင္တစ္ခုဆီ လြင့္ခဲ့ရတယ္။

ဒါေပမဲ့
ၿခံဳပုတ္ေတြ အၾကားက
ငါ့အလွ်င္ေရာက္ေနတဲ့
ရြက္ေႂကြအိုတို႔ရဲ႕ ျပဴးက်ယ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္
အားငယ္ေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသား
ငါ့ထံပါးက ထြက္သြားေလသလားေတာင္ ထင္မိတယ္
သူတို႔ေတြ အားလံုး
အၿပံဳးမဲ့မ်က္ႏွာကိုယ္စီနဲ႔ ၾကည့္ၾကခ်ိန္မွာ
အိုၿပီဆိုတဲ့ အသိတစ္ခု
ငါ့မွတ္စုမွာ ေနရာယူလာတယ္။

ေနာက္တစ္ခါ လန္းဆန္းခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ ငါ့ဘ၀
ရြက္အိုႀကီးမ်ားနဲ႔အတူ ေခ်ာင္ခိုရင္း
ေနာင္ပ်ိဳခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ ငါ့အတြက္
အားငယ္စိတ္ကို ဖယ္ထုတ္ဖို႔ က်ိဳးစားေနစဥ္မွာ
အသံသဲ့သဲ့တစ္ခု ၾကားလိုက္တယ္။

“အေမာင္ ရြက္ေႂကြ၊ မေၾကာက္ေလနဲ႔၊
ခုေနေႂကြေခ်ာက္၊ ေျမသို႔ေရာက္လဲ၊
ေနာက္ေပါက္သစ္ပင္၊ ကိုင္းခက္စဥ္မွာ၊
တစ္ေနရာတည့္၊ သင့္တြက္ရွိသား၊
သင့္ကိုယ္ေက်လစ္၊ ေျမစာျဖစ္ေသာ္၊
အားသစ္တစ္ခု၊ ေျမတြင္စုေၾကာင့္၊
ေကာင္းမႈျပဳ၏၊ သင္မွတ္ဘိေလာ့”

အဲဒီအသံရဲ႕အဆံုးမွာ
အသိဉာဏ္တစ္ခု
ငါ့ဦးေဏွာက္မွာ လင္းလက္သြားတယ္ခဲ့တယ္
ေသရမွာ ငါမေၾကာက္ေတာ့
ငါ့ခႏၶာ ေျမစာျဖစ္ေစ
ငါ့ေျမစာရဲ႕ ခြန္အားေၾကာင့္
သစ္ပင္ႀကီးငယ္တို႔ ရွင္သန္ၾကေစေတာ့---လို႔။

ငါ့အေတြး အဆံုးမွာ
အသံၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခု ထပ္ၾကားလိုက္ရတယ္
လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
အမႈိက္ရွင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္
တံမ်က္စည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ရင္း
တေျဖးေျဖး ငါနဲ႔နီးလာခ်ိန္မွာ
ငါ့ရင္ ေပါ့ပါးစြာနဲ႔
သူ႔တံမ်က္စည္းထိပ္မွာ ခိုစီးလိုက္ပါသြားခဲ့တယ္။