သူငယ္ခ်င္းသို႔ (၁၄)

သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ့္လူႀကီးဆီ စာမေရးျဖစ္တာေတာင္ ၾကာေပါ့။ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ ကိုယ္လဲ အခုတစ္ေလာ ဟုိလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့ မအားလွဘူး။ ၀ါသနာအရဖန္တီးထားခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အခ်စ္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာေတာင္ ပို႔စ္ေတြ ပံုမွန္မတင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေတာင္ တကၠသိုလ္ သြားမတက္ရေသးဘူး။ တကၠသိုလ္သြားတက္ရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးေနရတာနဲ႔တင္ ဘာပို႔စ္မွ ေရးျဖစ္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတာ့ ကူးထားပါတယ္။ ေက်ာင္းမသြားရတဲ့၊ Assignment မလုပ္ရတဲ့ေန႔ေလးေတြမွာ စိတ္ကူးေပါက္တာေလးေတြ ေရးမလားလို႔။ သက္သက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီး မေရးႏိုင္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။

မေန႔ကပဲ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ Russell Square မွာရွိတဲ့ လန္ဒန္ယူနီဗာဒီတီ ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ပိုက္ဆံသြားသြင္းရတာ။ Postgraduate Course မတက္ခင္ လိုအပ္ေနေသးတဲ့ အဂၤလိပ္စာျပည့္မီေရးအတြက္ ႏွစ္လသင္တန္းတက္ရဦးမွာတဲ့။ အဲဒီအတြက္ေပးလိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံက စတာလင္ေပါင္ (၂၃၈၀)၊ လက္ရွိအေမရိကန္ေဒၚလာေပါက္ေစ်းနဲ႔တြက္ရင္ (၃၉၀၆) ေဒၚလာဖိုး။ အဲဒါ ႏွစ္လစာဖိုးပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းတက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သား အတူသြားသြင္းခဲ့ၾကတာ။ ဘာေတြသင္ေပးမွာမုိ႔ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံေပးရလဲေတာ့ မသိဘူး။ နစ္ေနတာပဲဗ်ိဳ႕။ ပိုက္ဆံလက္ခံတဲ့ အဂၤလိပ္စာဌာနက ဌာနမႈး Ms Susan Yates ကိုေတာင္ ေျပာမိေသးတယ္။ “က်ေနာ့္လက္ေတြ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတယ္-လို႔ ခံစားရတယ္ဗ်ာ” လို႔။ သူက တဟဲဟဲနဲ႔ ရယ္ေနေသးတယ္။

သူမ်ားႏိုင္ငံလာၿပီး ပညာသင္ရတာလဲ အေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥပဲ သူငယ္ခ်င္းေရ႕။ ဒါေတြ ကိုယ့္လူႀကီးလဲ သိၿပီးသားပါ။ ကိုယ့္လူက ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ပိုသိေသးတယ္မုိ႔လား။ အင္ဒိယမွာ Ph.D လုပ္ေနတုန္းက Supervisor က ခဏခဏပိုက္ဆံလာလာေခ်းလို႔ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ ကိုယ့္လူမ်က္ခြက္ႀကီးကို ျမင္ေယာင္ေနမိေသးေတာ့တယ္။ အဂၤလန္မွာကေတာ့ အင္ဒိယနဲ႔ မတူဘူးဗ်ိဳ႕။ ေပးစရာရွိတာ အကုန္ ေပးၿပီးမွကို ေက်ာင္းတက္ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္လူလို စူပါဗိုင္ဆာ ႏွိပ္စက္တဲ့ ဒဏ္ေတာ့ ခံရလိမ့္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသေတာ့ မေသခ်ာဘူးေနာ္။ ကိုယ့္အထင္ေျပာတာပါ။ စူပါဗိုင္ဆာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ဆုိတာလဲ ကိုယ့္ကံေပၚမူတည္ေသးတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ အခ်ိဳ႕လဲ စူပါဗိုင္ဆာေကာင္းေကာင္းရၿပီး ေလွ်ာေလွ်ာရွဴရွဴၿပီးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံေတာ့ ေပးရတာခ်ည္းပါပဲ။ "Money makes everything" ဆိုတာကို ဧကန္ယံုရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဗ်ိဳ႕။

မေန႔ညေနကလဲ ထိုင္းမွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ညီမေလးဆီက သူစေကာလားရွစ္ရတယ္ ၾကားရလို႔ ကိုယ္လဲ ရမလားမဆိုၿပီး လွမ္းစံုစမ္းလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီအဖြ႔ဲရဲ႕ Deadline က March 31 မွာကုန္ၿပီးသားဆိုေတာ့ ဘယ္ရလိမ့္။ ေနာက္ႏွစ္မွ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတဲ့။ ေတာ္ေသးတယ္၊ ကိုယ္စံုစမ္းတာကို အေရးတယူျဖန္ေျဖေဖၚရေပေသးလို႔။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ၿပီး တကဲ့ကို အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ ေအာက္စဖိုဒ္၊ ကင္းဘရစ္ခ်္၊ လန္ဒန္တို႔လို တကၠသိုလ္ႀကီးေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမွန္သမွ်ဟာ စေကာလားရွစ္မရလို႔ကေတာ့ “ေသၿပီဆရာ” ပဲ။ မိဘက ေငြတြင္းေပၚတက္ထိုင္ေနႏိုင္မွပဲ ေက်ာင္းတက္နိုင္မယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ “ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္” လို႔ အေလွာင္ခံရမည့္ကိန္း။

ကိုယ္လဲ ကိုယ့္လူသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ဒီမွာေက်ာင္းလာတက္ႏိုင္တာ စေကာလားရွစ္ရခဲ့လို႔ဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီမေရာက္ခင္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္ရတဲ့ စေကာလားရွစ္က အေတာ္မ်ားတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ အား လားလား--၊ ဘယ္မ်ားလိမ့္မတုန္း သူငယ္ခ်င္း။ လိုတာ လိုတာ၊ မေျပာခ်င္ဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္စာအတြက္ ရတဲ့ စေကာလားရွစ္က ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္စာဖိုး ေပးလိုက္ရတာနဲ႔တင္ ကုန္ပါေရာလား။ ဟုိေကာင္မေလး မသိေစနဲ႔ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ သနားၿပီး ပိုက္ဆံလွမ္းပို႔ေပးရမလား ေမးေနဦးမယ္။ သူ႔ဆီကေတာ့ တစ္ျပားမွ မယူခ်င္ဘူး။ ညစ္စရာရွိရင္ ကိုယ့္လူဆီကပဲ ညစ္မွာ။ အဟဲ--ႀကံဳလို႔ေျပာတာပါကြာ၊ ကိုယ့္လူဆီကလဲ မညစ္ပါဘူး။ ကိုယ့္လူအိမ္ႀကီးပဲ အရင္ၿပီးေအာင္ေဆာက္လိုက္ဦး။ လက္ရွိရထားတဲ့ စေကာလားရွစ္နဲ႔ မေလာက္လဲ ကိစၥမရွိဘူး။ ပိုက္ဆံရေအာင္ ဘယ္လို ႀကံရဖန္ရမလဲဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေလးေတြ ေတြ႔ထားတယ္။ ဟားဟား---တစ္မ်ိဳးေတာ့ မေတြးနဲ႔ေနာ္။ ရိုးရိုးလမ္းေၾကာင္းေလးေတြပါ။

ၿပီးေတာ့ အခုတစ္ေလာ လန္ဒန္ေႏြရာသီအေၾကာင္းေလး နည္းနည္းေျပာမယ္ဗ်ိဳ႕။ ေအးသဗ်ာ၊ ပူသဗ်ာ။ ဒါပဲ။ ေအးၿပီး ပူတာ။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ေႏြရာသီဆို ေနထြက္ထြက္/မထြက္ထြက္ အိုက္စပ္စပ္နဲ႔ ပူတာခ်ည္းပဲ။ ဒီမွာေတာ့ ေႏြရာသီမို႔ ေနေတာ့ ထြက္ပါရဲ႕။ ထြက္တာမွ မယံုမရွိနဲ႔၊ မနက္ငါးနာရီဆို မိုးလင္းေနၿပီ၊ ေျခာက္နာရီဆို ေနထြက္ေနၿပီ၊ အဲဒါ ညဆယ္ရီေလာက္ေရာက္မွပဲ ေမွာင္ေတာ့တာကလား။ ရွည္လ်ားလိုက္တဲ့ ေန႔တာဗ်ား။ ေနထြက္ေတာ့ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းပါ့။ အဲ---ေနမ်ားမထြက္လို႔ကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကို ေဆာင္းတြင္းျပန္ေရာက္သြားသလား ေအာင့္ေမ့ရတယ္။ အခုေႏြရာသီဆိုေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂-ေလာက္ကေန ညေန-၃ နာရီေလာက္အထိေတာ့ အေတာ့္ကို ပူသဗ်ိဳ႕။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတာ့ အေတာ္ေနလို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဒီရာသီကေတာ့ ကိုယ္တို႔လုိ အပူႏိုင္ငံကလာတဲ့ လူေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ပန္းေတြလဲ အကုန္ပြင့္တယ္။ လမ္းေတြလဲ အကုန္ဖြင့္တယ္။ အလြမ္းေတြလဲ အကုန္သင့္တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ကဲ---ကိုယ့္ဆရာေရ႕ ဒီေလာက္ပဲေနာ္။ ေနာက္ အဆင္သင့္တဲ့အခါ ထပ္ေရးမယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္လူဆီေျပာျပစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ေနာ္။ ေရးစရာေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲတစ္ခုေျပာဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့လက ကိုယ့္က်မ္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ့္လူေမးတာ သတိရေသးတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္။ တစ္ခုပဲ။ ထမင္းမ်ားမ်ားစားမိတဲ့ေန႔ေတြဆို ဗိုက္နည္းနည္းတင္းခ်င္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဟင္းမေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြဆိုလဲ ထမင္းစားလို႔မေကာင္းဘူး။ အဲဒါ ကိုယ့္လူနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ဘာေတြရွိရင္ ေမးေပးစမ္းပါဦး။ အဲဒါ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးလား လို႔။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကုိယ့္ခမွ်ာ အဲလိုျဖစ္ေနေလရဲ႕ဗ်ား။