သူငယ္ခ်င္းသို႔ (၂)

သူငယ္ခ်င္းေရ ကိုယ့္မွာေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေသးလို႔ ဆက္ေရးပါရေစဦး။ အခု ဒီစာကိုေရးေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမင္ရခဲလွတဲ့ ေန၀န္းႀကီး အေရွ႕က ထြက္ျပဴလာေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ မနက္ခင္း ရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္္ပဲရွိေသးတယ္။ မနက္စာစားပီးကာစေပါ့။ ကိုယ့္လူေကာ ဘာစားပီးပီလဲ။ မေန႔က ေျပာခဲ့တာေတြ မွတ္မိေသးလား။ ကိုယ္စြန္႔လႊြတ္ထားခဲ့ရတာေတြ ဆိုတာေလ။ အခုအဲဒါပဲ ဆက္ေျပာရဦးမယ္။

အသိဥာဏ္မရင့္က်က္ႏိုင္ေသးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ (ကိုယ့္လူ မရယ္နဲ႔ေနာ္၊ ကိုယ့္အသက္ကိုယ့္လူ သိပါတယ္။) ရင္ထဲမွာ ႏွလံုးသားခံစားမႈေတြကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတဲ့ ဒုကၡဟာ အေတာ္ႀကီးတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳရမွပဲ ယံုေတာ့တယ္လို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း၊ ဟုိးအရင္တုန္းက ကိုယ့္လူနဲ႔ ကိုယ္ မႏၲေလးမွာ အတူေနစဥ္တုန္းက မွတ္မိေသးတယ္မို႔လား။ မိုးဆီသြားၾကတာေလ။ ကိုယ့္လူရဲ႕အသည္းေလးေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က ကိုယ့္လူသြားရာေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ပီး လိုအပ္တာေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးရတဲ့ ႏွလံုးသားအျဖည့္ခံေလးဘ၀နဲ႔ပါ။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္တားခဲ့တယ္။ ေရွ႕ဆက္မသြားဖို႔။ ေျပာမရတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ကိုယ္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလိုက္ေလ်ာမႈေတြ အလိုက္သိမႈေတြေၾကာင့္ပဲလား မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ခဲြမရတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ကိုယ့္စကားပဲ ဆက္ပါ့မယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ့္လူရင္ထဲမွာ ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္ထိ နာက်င္စူးရွ ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ၿပီး ပန္းတိုင္တစ္ခုအတြက္ ေနာက္လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုကို ေျပာင္းရတဲ့အခါ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားရတဲ့ အျဖစ္ရယ္လို႔ နားလည္စြာ လက္ခံေက်နပ္တတ္ပါၿပီ။
ို
ကိုအျမန္ျပန္ခဲ့ေနာ္ ဆိုတဲ့ ခ်စ္သူ႔စကားသံဟာ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို အေရာက္သြားခဲ့ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ရင္၀ကို ဒုန္းကနဲ႔ လာေဆာင့္လိုက္တဲ့အခါ အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ထ၀ယ္ၿပီး ျပန္ရေလာက္ေအာင္ နာက်င္ခံခက္သြားရတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ကိုယ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း သူ႔ရင္မွာ ဘယ္လိုရွိေနမယ္ ဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိေလတိုင္း အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုေတာင္ ဥေပကၡာျပဳ လွ်စ္လ်ဴရႈခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတတ္ေလရဲ႕။

ဒီေနရာမွာ ကိုယ္တစ္ခုစဥ္းစားမိတယ္၊ ခံစားမႈ (feeling or sensation) နဲ႔ ဆင္ျခင္ႏိုင္မႈ (contemplation) သို႔မဟုတ္ ႏွလံုးသား (heart) နဲ႔ ဦးေဏွာက္ (brain) ဆိုတဲ့ သေဘာတရားေတြအေၾကာင္းေပါ့။ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဘယ္ေလာက္ထိ အခ်င္းခ်င္းမွီတြယ္မႈ (interdependence) ရွိၾကသလဲ ဆိုတဲ့ မဆိုင္တဲ့ေမးခြန္းေတြလဲ ေမးမိေသးတယ္။ ရယ္စရာေတာ့ ခန္႔ေကာင္းေကာင္း။ အဲလို မဆီမဆိုင္ စဥ္းစားတတ္လို႔ပဲ ကိုယ့္ကို သူတို႔က တစ္ခါတစ္ေလ ကိုကိုေၾကာင္ တဲ့။ အဲဒီထဲမွာ ကိုယ့္ပန္းကေလးေတာ့ မပါပါဘူး။ သူက ကိုယ္ဘာေျပာေျပာ နား၀င္ခ်ိဳၿပီး အထင္ႀကီးေနတတ္တဲ့ သူရယ္ေလ။ သူကေတာ့ ကိုယ့္ကို ဖေရာ္ဖက္ဆာေလး တဲ့။ ၾကည့္စမ္း၊ လွလိုက္တဲ့နာမည္။ သူမို႔ေပါ့။ သူမ်ားဆို ဒီနာမည္ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားတတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတာ။ ကိုယ္က အေျမွာက္ႀကိဳက္တယ္ေလ။

အဲဒီၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ တြယ္တာစရာေလးေတြကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မအားပဲ မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ ခ်စ္သူ႔မ်က္၀န္းကို မၾကည့္မေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးရွည္အတြက္ လက္ဆြဲေသတၱာ အေသးေလးထဲ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ လိုအပ္ရာရာေလးေတြ အတင္းထိုးသိပ္ထည့္လိုက္ရသလို အားသစ္မာန္သစ္ေတြကို ရင္ထဲအတင္းထိုးသိပ္ထည့္ၿပီး မတြက္ဆ မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္တဲ့ ခရီးရွည္တစ္ခုအတြက္ အင္းအားခ်ည့္နဲ႔တဲ့ ေနာက္ထပ္ေျခတစ္လွမ္းကို ႀကိဳးစားၿပီး လွမ္းခဲ့ရျပန္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။