သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္တို႔ခဲြခဲ့တာ ၾကာပီေနာ္။ တစ္ႏွစ္ကုန္လို႔ ႏွစ္ႏွစ္ထဲေတာင္ေရာက္ေနေပါ့။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ မေန႔ကလိုပဲ ခံစားေနရတယ္။ ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခု ေပ်ာက္ဆံုးေနသလိုပဲ။ နာမည္ေဖၚလို႔မရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို စုေပါင္းၿပီး မီးရႈိ႕ပစ္လို႔ရရင္ေကာင္းမယ္။ တစ္ေန႔ ျပန္ဆံုရမွာ သိေနေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီတစ္ေန႔ဆိုတဲ့ မေသခ်ာမႈႀကီးကို မုန္းတီးေနသလိုပဲ။ အျမန္ေရာက္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္ဆိုတာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း နားလည္မွာပါ။
အခုဆို ကိုယ္ဒီလန္ဒန္ေရာက္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အတိအက်ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေန႔ဟာ တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ဆယ့္ငါးရက္ အစြန္းထြက္လာပီ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္း ကိုယ္ဘာရခဲ့သလဲ ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ရယူမႈတိုင္းဟာ ေပးဆပ္မႈနဲ႔ ဒြန္တဲြေနတယ္္္ ဆိုတဲ့ သီ၀ရီတစ္ခုကို တိုင္တည္ၿပီးေျပာပါရေစ သူငယ္ခ်င္း။ ရတာမေျပာခင္ ကုန္တာအရင္ေျပာခ်င္တယ္။ ကုန္တာဆိုတာထက္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတာနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ထားရတာေတြလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ စခဲြခြါခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစပီး စြတ္လႊတ္ထားခဲ့ရတာ ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ရင္ကိုေႏြးေထြးေစတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြပါပဲ။
ဟုတ္တယ္။ တန္ဖိုးသတ္မွတ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ အဲဒီပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ရတဲ့ ျမတ္ႏိုးေဂဟာေတြပဲ့ေပါ့။ ဆံုႏိုင္ခြင့္ရဲ႕ တစ္ဘက္စာမ်က္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာလဲ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္လို႔မရတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဒီအဓိပၸါယ္တိတိက်က် မသတ္မွတ္ႏိုင္တဲ့ကဗ်ာကိုပဲ ခံုမင္ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ေရရြတ္ေနမိတယ္။ ကိုယ္လိုရာဆြဲေတြးၿပီးေတာ့လဲ ကိုယ့္အဓိပၸါယ္နဲ႔ကိုယ္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္ေနမိတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ကဗ်ာရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ေဖၚဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ကိုယ္လာရာလမ္းေၾကာင္းကိုေတာင္ ေမ့ခ်င္သလိုလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာကို မဖတ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကည့္ရင္း ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေရရာတဲ့ ခရီးသြားတစ္ေယာက္လို ျမင္မိျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲမွာရုတ္တစ္ရက္ ေပၚလာတဲ့ ေႏြးေထြးမႈပန္းပြင့္ေလးေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္၀န္းေတြကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြကို လူနာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလြန္ခါးသီးတဲ့ေဆးကို ၀ါးမ်ိဳရသလို က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ရင္း ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးရွည္အတြက္ ခြန္းအားခ်ိနဲ႔တဲ့ ေျခတစ္လွမ္းကို က်ိဳးစားၿပီး ေပးဆပ္လိုက္ရတယ္။
အခုဆို ကိုယ္ဒီလန္ဒန္ေရာက္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အတိအက်ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေန႔ဟာ တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ဆယ့္ငါးရက္ အစြန္းထြက္လာပီ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္း ကိုယ္ဘာရခဲ့သလဲ ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ရယူမႈတိုင္းဟာ ေပးဆပ္မႈနဲ႔ ဒြန္တဲြေနတယ္္္ ဆိုတဲ့ သီ၀ရီတစ္ခုကို တိုင္တည္ၿပီးေျပာပါရေစ သူငယ္ခ်င္း။ ရတာမေျပာခင္ ကုန္တာအရင္ေျပာခ်င္တယ္။ ကုန္တာဆိုတာထက္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတာနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ထားရတာေတြလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ စခဲြခြါခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစပီး စြတ္လႊတ္ထားခဲ့ရတာ ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ရင္ကိုေႏြးေထြးေစတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြပါပဲ။
ဟုတ္တယ္။ တန္ဖိုးသတ္မွတ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ အဲဒီပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ရတဲ့ ျမတ္ႏိုးေဂဟာေတြပဲ့ေပါ့။ ဆံုႏိုင္ခြင့္ရဲ႕ တစ္ဘက္စာမ်က္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာလဲ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္လို႔မရတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဒီအဓိပၸါယ္တိတိက်က် မသတ္မွတ္ႏိုင္တဲ့ကဗ်ာကိုပဲ ခံုမင္ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ေရရြတ္ေနမိတယ္။ ကိုယ္လိုရာဆြဲေတြးၿပီးေတာ့လဲ ကိုယ့္အဓိပၸါယ္နဲ႔ကိုယ္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္ေနမိတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ကဗ်ာရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ေဖၚဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ကိုယ္လာရာလမ္းေၾကာင္းကိုေတာင္ ေမ့ခ်င္သလိုလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာကို မဖတ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကည့္ရင္း ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေရရာတဲ့ ခရီးသြားတစ္ေယာက္လို ျမင္မိျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲမွာရုတ္တစ္ရက္ ေပၚလာတဲ့ ေႏြးေထြးမႈပန္းပြင့္ေလးေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္၀န္းေတြကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြကို လူနာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလြန္ခါးသီးတဲ့ေဆးကို ၀ါးမ်ိဳရသလို က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ရင္း ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးရွည္အတြက္ ခြန္းအားခ်ိနဲ႔တဲ့ ေျခတစ္လွမ္းကို က်ိဳးစားၿပီး ေပးဆပ္လိုက္ရတယ္။
No comments:
Post a Comment